Το τέλος της ψευδαίσθησης της ιστορίας.....

"Το μέλλον δεν είναι αυτό που ήταν." - Yogi Berra

Μάθιου Ερέτ

Καθώς τα έθνη ατενίζουν το μέλλον με μείγμα ελπίδας και τρόμου, αξίζει να αναρωτηθούμε: πώς προέκυψε αυτό το επικίνδυνο θέατρο του παραλόγου; Οι ΗΠΑ επέδειξαν πάντα τέτοιες αυταπάτες, και αν κάποτε ήταν πραγματικά ένας φάρος ελπίδας και ναός της ελευθερίας, μπορούν ακόμη να επιστρέψουν στις πιο λογικές παραδόσεις τους προκειμένου να αποτρέψουν την καταστροφή;

Η συζήτηση για πυρηνικό Αρμαγεδδώνα έχει γίνει κοινός τόπος και φαίνεται ότι καμία προσπάθεια να επουλωθεί το χάσμα μεταξύ ανατολής και δύσης δεν εξετάζεται από κανέναν από τους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς που κατέχουν θέσεις εξουσίας.

Τι τρέχει? Έχει τρελαθεί ο κόσμος;

Γιατί οι ηγετικές προσωπικότητες της «ελεύθερης και δημοκρατικής» Δύσης έχουν γίνει τόσο τυφλές ακόμη και στα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα σε σημείο που θα διακινδύνευαν εθελοντικά να εξαπλώσουν θερμοπυρηνικά πυρά σε όλο τον κόσμο αντί να τερματίσουν την πολιτική του «παγκόσμιου ΝΑΤΟ» και του διεθνούς μονοπολισμού;

Αυτή η ανθρωπογενής κρίση, όπως όλες οι ανθρωπογενείς κρίσεις, έχει λύσεις.

Αλλά αυτές οι λύσεις απαιτούν και οι δύο πλευρές, τόσο η Ρωσία όσο και η Αμερική, να προσδιορίσουν σωστά τη φύση αυτών των υπηρεσιών που ωθούν τον κόσμο στο χείλος της εξόντωσης.

Διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να εκτιμήσουμε σωστά τη δυνατότητα επαναφοράς των ίδιων των ΗΠΑ στις συνταγματικές τους παραδόσεις, δημιουργώντας ταυτόχρονα τη βάση μιας γνήσιας νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεται εάν ο κόσμος θα επιβιώσει τις υπόλοιπες δεκαετίες του 21ου αιώνα.

Η κατανόηση του μονοπατιού που απαιτείται για την πλοήγηση μέσα από την τρέχουσα καταιγίδα απαιτεί την επανεξέταση ενός κομματιού της πρόσφατης ιστορίας, ξεκινώντας από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και τις τρεις εγκυμονούσες στιγμές που σχεδόν είδαν την ανθρωπότητα να αγκαλιάζει μια νέα εποχή αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας που καθοδηγείται από μια στρατηγική συμμαχία ΗΠΑ-Ρωσίας.

Πώς η Αμερική έχασε το ηθικό της πλεονέκτημα

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που υπήρχαν πολλοί θετικοί λόγοι για να βρούμε υπερηφάνεια στην Αμερική ως το City on a Hill που οραματίστηκαν οι ιδρυτές μας.

Τα Νέα Σύνορα του John F Kennedy παρείχαν μια ζωτικής σημασίας μακροπρόθεσμη προοπτική στους νέους που ήθελαν να κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος, να τερματίσουν τη φτώχεια και να εξερευνήσουν νέους πολιτισμούς χωρίς να βομβαρδίσουν κανέναν. Η παραφροσύνη του πολέμου του Βιετνάμ δυστυχώς εκτροχίασε μεγάλο μέρος αυτής της θετικής δυναμικής, αλλά και πάλι το μεγαλύτερο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών συνέχισε να συνεχίζεται καθ 'όλη τη διάρκεια των υπόλοιπων δεκαετιών του Ψυχρού Πολέμου.

Σε αντίθεση με το ασφυκτικό αυταρχικό περιβάλλον της Σοβιετικής Ένωσης της δεκαετίας του 1960-1980, οι ΗΠΑ εξακολουθούσαν να εμφανίζονται με πολλούς τρόπους ως η Μέκκα της ελευθερίας, όπου η προσωπική πρωτοβουλία ήταν πολύτιμη, μετασχηματιστικά έργα υποδομής μεγάλης κλίμακας χτίστηκαν και νέες ανακαλύψεις που προέρχονταν από τα σύνορα του διαστημικού προγράμματος έβρισκαν γρήγορη εφαρμογή στην πολιτική οικονομία.

Κάτω από το βαρύ χέρι του άκαμπτου Πολιτικού Γραφείου, η ελευθερία μετακίνησης για τους απλούς πολίτες ήταν τόσο περιορισμένη όσο η ελευθερία της έκφρασης, η ελευθερία του λόγου και η ελευθερία του συνέρχεσθαι. Σίγουρα, υπήρχαν αδικίες, πολιτική αναταραχή και διαφωνία στις ΗΠΑ... αλλά τουλάχιστον αυτή η διαφωνία προστατευόταν από το Σύνταγμα.

Στη Σοβιετική Ένωση, όχι μόνο απουσίαζαν τέτοιες ελευθερίες, αλλά ακόμη και η βασική προσδοκία ότι η επιστημονική πρόοδος θα μπορούσε να βελτιώσει ευεργετικά την εργατική τάξη αγνοήθηκε. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, οι πρωτοποριακές επιστημονικές πρόοδοι που προωθήθηκαν από τον σοβιετικό στρατό σπάνια μπόρεσαν να βρουν οποιαδήποτε εφαρμογή στον πολιτικό τομέα, καθώς οι ξεπερασμένες αγροτοβιομηχανικές πρακτικές απλώς επανέφεραν μια ασφυκτική αίσθηση στασιμότητας στις καρδιές και τα μυαλά της ρωσικής νεολαίας.

Η Δύση απείχε πολύ από το τέλειο, αλλά τουλάχιστον τα πράγματα βελτιώνονταν και καθ 'όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, πιστεύεται γενικά ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος για τις νέες γενιές.

Μέχρι τη στιγμή που τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος, υπήρχε μεγάλος λόγος για πανηγυρισμούς, καθώς ο φόβος της πυρηνικής τρομοκρατίας τελικά ξεθώριαζε. Μια νέα εποχή υποδομών και συνεργασίας μεταξύ ανατολής και δύσης επρόκειτο να απελευθερωθεί, με τον πρόεδρο της Deutsch Bank Alfred Herrhausen να προωθεί ένα στρατηγικό όραμα για μια παραγωγική ζώνη προηγμένης ανάπτυξης σε όλη την Ευρώπη και τη Ρωσία. Κορυφαίοι Αμερικανοί πολιτικοί που συνδέονται με την κυβέρνηση Reagan ενώθηκαν με τον Herrhausen, ζητώντας δισεκατομμύρια δολάρια σε αναπτυξιακή βοήθεια για να βοηθήσουν τη Σοβιετική Ένωση να αγκαλιάσει τον βιομηχανικό καπιταλισμό και τη δημοκρατία.

Το όμορφο ποίημα του Σίλερ Ωδή στη χαρά, μελοποιημένο από τον Μπετόβεν, εκτελέστηκε στην Κίνα κατά τις πρώτες ημέρες της πλατείας Τιενανμέν, στη Γερμανία κατά την πτώση του τείχους, και σύντομα έγινε ακόμη και η βάση του ύμνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για μικρούς και μεγάλους, μια νέα εποχή αδελφοσύνης αναμενόταν για όλη την ανθρωπότητα.

1988-1992: Ανατρέπεται η πρώτη προσπάθεια πολυπολικής συνεργασίας

Μέχρι το 1988, γινόταν όλο και πιο σαφές ότι το σύστημα της αμοιβαία εξασφαλισμένης καταστροφής πλησίαζε στο τέλος του.

Τα άκαμπτα οικονομικά συστήματα του σοβιετικού μπλοκ ήταν ανίκανα να εισαγάγουν τις απαραίτητες τεχνολογικές καινοτομίες στη γενική πολιτική οικονομία, οι οποίες θα ήταν απαραίτητες για να αποφευχθεί μια γενική κατάρρευση.

Όλοι γνωρίζουν τις σκοτεινές μέρες της Περεστρόικα και τις δυτικές λεηλασίες της δεκαετίας του 1990... Αλλά λίγοι γνωρίζουν τις ώριμες δυνατότητες για μια νέα εποχή συνεργασίας και αφθονίας που καθοδηγείται από δυνάμεις εντός της αμερικανικής διανόησης και των Ρώσων ομολόγων τους, οι οποίοι είδαν σε αυτή την κρίση, μια ευκαιρία να μετατρέψουν τα σπαθιά σε άροτρα.

Τα στοιχεία αυτά επεδίωκαν να οικοδομήσουν μια νέα αρχιτεκτονική βασισμένη στην αμοιβαία ανάπτυξη, στα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και στην επιστημονική πρόοδο.

Συζητήσεις στο παρασκήνιο είχαν οργανωθεί για αρκετά χρόνια, με ηγετικές προσωπικότητες της νέας κυβέρνησης Γκορμπατσόφ και τους Αμερικανούς ομολόγους τους εντός της κυβέρνησης Ρήγκαν, ακόμη και τους βιομηχανικούς ηγέτες της Γερμανίας με επικεφαλής τον πρόεδρο της Deutsche Bank Alfred Herrhausen.

Αυτοί οι αντιμαλθουσιανοί πολιτικοί μπορεί να μην είχαν εκτιμήσει πλήρως τις δυνάμεις του κακού που προκαλούσαν, αλλά παρόλα αυτά εργάστηκαν σκληρά για να τερματίσουν τον Ψυχρό Πόλεμο όχι συντρίβοντας τη Ρωσία στη λήθη, αλλά παρέχοντας μια νέα συνέργεια βιομηχανικής και επιστημονικής συνεργασίας μεταξύ ανατολής και δύσης.

Η ιστορία αυτών των σχεδίων και της δυνατότητας για μια εποχή συνεργασίας βασισμένη σε μεγάλης κλίμακας βιομηχανική πρόοδο αναφέρεται τόσο στην πρόσφατη αυτοβιογραφία του Αμερικανού Πανεπιστημίου στη Μόσχα Dr. Edward Lozansky, όσο και στο ντοκιμαντέρ του Ινστιτούτου Schiller του 2008 The Lost Chance of 1989.

Αυτοί οι αριθμοί εργάστηκαν σκληρά για να παρουσιάσουν αναπτυξιακά σχέδια που περιελάμβαναν υποσχεθείσες επενδύσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων για τον εκσυγχρονισμό όλων των τομέων της σοβιετικής οικονομίας που βασίζονταν σε υποδομές μεγάλης κλίμακας και βιομηχανική ανάπτυξη.

Παρά τις πολλές υποσχέσεις για συνεργασία ανατολής-δύσης, η δεκαετία του 1990 είδε μια ματωμένη Ρωσία να κολυμπά με καρχαρίες.

Προσωπικότητες όπως ο Strobe Talbott και ο Jeffrey Sachs ανέλαβαν το καθήκον να διαλύσουν τη ρωσική κυβέρνηση και τον λαό της οικονομικά, ψυχολογικά και ηθικά κάτω από ένα πρόγραμμα θεραπείας σοκ υπό την επίβλεψη των χειρότερων στοιχείων του ΔΝΤ, του City του Λονδίνου και των ουτοπιστών της Ουάσιγκτον.

Ακόμη και οι βασικές εγγυήσεις ασφαλείας εγκαταλείφθηκαν, καθώς οι υποσχέσεις που έδωσε ο τότε υπουργός Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ να «μην μετακινήσει το ΝΑΤΟ ούτε εκατοστό πέρα από τη σύνθεσή του του 1992» εγκαταλείφθηκαν όλο και περισσότερο, καθώς το ΝΑΤΟ μετατράπηκε από μια αμυντική συμμαχία του Ψυχρού Πολέμου σε μια επίδοξη νέα παγκόσμια επιθετική δομή, απορροφώντας όσα πρώην σοβιετικά κράτη μπορούσε να αποκτήσει.

Αντί για συνεργασία, οι ομιλίες που καλούσαν για μια Νέα Παγκόσμια Τάξη και «τέλος της ιστορίας» έγιναν μέρος του δυτικού πολιτικού λόγου.

Ακόμη και ο τότε γερουσιαστής Τζο Μπάιντεν έσπευσε να αναλάβει δράση, γράφοντας το 1992 φυλλάδια όπως, «Πώς έμαθα να αγαπώ τη Νέα Παγκόσμια Τάξη»

Για εκείνα τα έθνη που αντιστέκονται σε αυτή τη Νέα Παγκόσμια Τάξη, η βαλκανοποίηση και οι βόμβες αναπτύχθηκαν γρήγορα για να τα ταρακουνήσουν σε «σωστή συμπεριφορά».

Πίσω από την ψευδαίσθηση της νίκης της Αμερικής επί του κομμουνισμού, μια σήψη μπορούσε να γίνει αισθητή όλο και πιο γρήγορα, καθώς οι μεταβιομηχανικές πολιτικές των δεκαετιών του 1970 και του 1980 μεταμόρφωναν την κάποτε ισχυρή βιομηχανική βάση της Αμερικής σε μια άχρηστη οικονομία υπηρεσιών χωρίς κυρίαρχη ικανότητα να σταθεί στα πόδια της, να παράγει για τον εαυτό της ή ακόμα και να διατηρεί βασικές υποδομές.

Η φτώχεια, η χρήση ναρκωτικών και η εγκληματικότητα αυξήθηκαν υπό τον Κλίντον, ενώ μια μεταφορά πλούτου εδραιώθηκε που είδε τους συρρικνωμένους μικρομεσαίους επιχειρηματίες της Αμερικής να αφανίζονται κάτω από νέες εταιρείες-μεγαθήρια, οι οποίοι απολάμβαναν την ελευθερία να καταβροχθίσουν ό, τι μπορούσαν να αποκτήσουν στο πλαίσιο της οικονομικής απορρύθμισης της Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής και της Συνθήκης του Μάαστριχτ της Ευρώπης. Και στις δύο συνθήκες, οι πρώην ζώνες κυρίαρχων εθνών αφαιρέθηκαν από την εξουσία τους να εκπέμπουν νόμιμα παραγωγική πίστωση, να χρησιμοποιούν προστατευτισμό για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους ή να ελέγχουν τα δικά τους εθνικά τραπεζικά συστήματα.

Ενώ η κυριαρχία πάνω σε αυτές τις ζωτικές δυνάμεις ήταν κάποτε νομικά προνόμιο του έθνους, μετά τη NAFTA και το Μάαστριχτ, οι υπερεθνικές οντότητες απολάμβαναν τώρα αυτό το προνόμιο.

Μέσα σε αυτή την παρακμή σε όλες τις πλευρές του πρώην Σιδηρού Παραπετάσματος, δύο νέοι ηγέτες ήρθαν στην εξουσία.

Με την άνοδό τους το 1999 και το 2000, υπήρχε η ελπίδα ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος θα μπορούσαν να αποκαταστήσουν ένα μέτρο λογικής μετά από μια δεκαετία προδοσίας.

1999-2001: Ανατρέπεται η δεύτερη προσπάθεια σε μια εποχή πολυπολικής συνεργασίας

Μέχρι το έτος 2000, οι ελπίδες ήταν και πάλι υψηλές ότι η θλιβερή αποσύνθεση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας θα μπορούσε να θεραπευτεί, καθώς ένας νεαρός ταραχοποιός ονόματι Βλαντιμίρ Πούτιν μπήκε στο παιχνίδι στη Μόσχα, αντικαθιστώντας το αλκοολικό ναυάγιο που ήταν ο Μπόρις Γέλτσιν.

Η ήττα του Αλ Γκορ (με τη βαθιά σχέση με Ρώσους προδότες όπως ο Τσερνομίρντιν και ο Τσουμπάις τον άφησε χωρίς έλλειψη ρωσικού αίματος στα χέρια του) ξύπνησε μια κουρασμένη αισιοδοξία μεταξύ των πατριωτών και στα δύο έθνη.

Στις ΗΠΑ, πάνω από 100 εκλεγμένοι αντιπρόσωποι ενέκριναν ένα κάλεσμα με επικεφαλής τον Ρεπουμπλικάνο βουλευτή Curt Weldon της Πενσυλβάνια, ο οποίος παρήγγειλε μια έκθεση με τίτλο «Εταιρική σχέση ΗΠΑ-Ρωσίας: Καιρός για νέα ξεκινήματα».

Σε αυτό το σημαντικό έγγραφο που δημοσιεύθηκε στις αρχές του 2001, παρουσιάστηκε ένα συνεκτικό όραμα που δεν είχε παρατηρηθεί για πάνω από μια δεκαετία, το οποίο απαιτούσε ένα νέο παράδειγμα, αγγίζοντας κάθε πτυχή των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας.

Η πολιτιστική διπλωματία, η διδασκαλία της ρωσικής γλώσσας στα αμερικανικά σχολεία, η γεωργική βοήθεια, η ανάπτυξη ενέργειας πλήρους φάσματος, η εξερεύνηση του διαστήματος, η αμυντική συνεργασία, η άμυνα αστεροειδών και η έρευνα σύντηξης, όλα κατείχαν εξέχουσα θέση στον φάκελο του εκπροσώπου Weldon.

Η ευαισθησία στο να μην χαθεί η υπαρξιακή στιγμή από την ιστορία μπορεί να φανεί στις εισαγωγικές παρατηρήσεις της έκθεσης:

Η Αμερική και η Ρωσία πρέπει να σφυρηλατήσουν μια συμμαχία επωφελή και για τις δύο, ή να αντιμετωπίσουν τη σχεδόν βεβαιότητα ότι οι ιστορικές υποψίες θα επαναβεβαιωθούν και θα βυθίσουν τον κόσμο σε έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ήταν ιδιαίτερα τραγικό, δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία έχουν περισσότερα κοινά από ό, τι όχι. Πράγματι, δεδομένου ότι οι σοβαρότερες και πιο άμεσες απειλές και για τα δύο έθνη είναι η τρομοκρατία και η διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής, αυτοί οι μεγάλοι κοινοί εχθροί θα πρέπει να κάνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία φυσικούς συμμάχους.

Το μοντέλο των διμερών σχέσεων και του ελέγχου των εξοπλισμών της εποχής του Ψυχρού Πολέμου βασίζεται στον αμοιβαίο ανταγωνισμό και τις πυρηνικές απειλές: μια κατάσταση που είναι απαράδεκτη ως βάση για τις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας του 21ου αιώνα.

Η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μοναδικές ανησυχίες για την ασφάλεια, αλλά έχουν περισσότερες κοινές ανησυχίες για την ασφάλεια. Η πολιτική των ΗΠΑ θα πρέπει να ενθαρρύνει τη Ρωσία να αναγνωρίσει τα πλεονεκτήματα της συνεργασίας ΗΠΑ-Ρωσίας σε τομείς όπως η καταπολέμηση της τρομοκρατίας, η μη διάδοση και η πυραυλική άμυνα.

Το κλειδί για τη σφυρηλάτηση μιας συμμαχίας ΗΠΑ-Ρωσίας είναι να το κάνουμε τώρα, πριν οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας επιδεινωθούν περαιτέρω. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να προσφέρουν στη Ρωσία μια σχέση που ωφελεί σαφώς τόσο τα ρωσικά όσο και τα αμερικανικά συμφέροντα και να ξεκινήσουν το συντομότερο δυνατό, δουλεύοντας από κοινού προς αμοιβαία επωφελείς στόχους».

Ήταν αυτό το πνεύμα καλής θέλησης μέσα στα ηγετικά στρώματα των Αμερικανών υπευθύνων χάραξης πολιτικής για το οποίο μίλησε ο Βλαντιμίρ Πούτιν όταν έκανε γνωστή στη Δύση την πρόθεσή του για τη συμμετοχή της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ.

Φυσικά, ο Πούτιν δεν αγνοούσε τους κινδύνους που έθετε το ΝΑΤΟ υπό την επιρροή μονοπολικών όπως ο Γκορ, ο Σόρος, η Νούλαντ κ.ά., αλλά όσο προσωπικότητες που σκέφτονταν διαφορετικά ασκούσαν εξουσία μεταξύ των δυτικών εθνών, τότε η διανόηση της Ρωσίας υπέθετε ότι ήταν ένας οργανισμός του οποίου ο καταστροφικός προσανατολισμός θα μπορούσε να εξουδετερωθεί.

Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο οι πρώτες εμφανίσεις του Πούτιν στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μαζί με τον πρόεδρο Μπους έδειξαν την αισιοδοξία ότι θα μπορούσε να υιοθετηθεί μια λογική εξωτερική πολιτική.

Δυστυχώς, ένα άλλο σκοτεινότερο ρεύμα εντός της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ αναδύθηκε με την επερχόμενη κυβέρνηση Μπους, η οποία είχε μια πολύ διαφορετική άποψη για τα πράγματα.

Αυτή η ομάδα όχι μόνο συνέχισε τα χειρότερα στοιχεία της ρωσικής πολιτικής Κλίντον-Γκορ-Τάλμποτ της δεκαετίας του 1990, αλλά πρόσθεσε μια εμμονική μιλιταριστική προσπάθεια για παγκόσμια υπεροχή με άρωμα Pax American που δεν είχε παρατηρηθεί στο προηγούμενο καθεστώς.

Προσωπικότητες όπως η βοηθός του Strobe Talbott, Victoria Nuland, βρήκαν νέα απασχόληση ως βοηθός του Dick Cheney και σύντομα πρέσβειρα των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, όπου επέβλεψε την τεράστια επέκταση του στρατιωτικού μπλοκ από 16 σε 24 έθνη μέχρι το 2008.

Υπό την ηγεσία της Nuland, οι φιλοδοξίες της Γεωργίας και της Ουκρανίας να ενταχθούν στη συμμαχία χαιρετίστηκαν επίσημα από το ΝΑΤΟ.

Η Νούλαντ συνεργάστηκε επίσης στενά με την ομάδα της CIA National Endowment for Democracy και τον Τζορτζ Σόρος για να θέσει τις βάσεις για μια νέα εποχή επιχειρήσεων αλλαγής καθεστώτος με τη μορφή έγχρωμων επαναστάσεων στη Γεωργία (2003), την Ουκρανία (2004) και τους ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς καμένης γης εθνών πίσω στη λίθινη εποχή σε όλη τη Μέση Ανατολή στον απόηχο της 9/11.

Ο σύζυγος της Νούλαντ, Ρόμπερτ Κέιγκαν, ήταν ένας από τους πρώτους συνιδρυτές του Project for a New American Century – μιας νεοσυντηρητικής δεξαμενής σκέψης που παρήγαγε τέτοια δυστοπικά πολιτικά οράματα για τον 21ο αιώνα, όπως το Rebuilding America's Defenses τον Σεπτέμβριο του 2000, το οποίο είδε τόσο τη Ρωσία όσο και την Κίνα, όχι ως πιθανούς συμμάχους, αλλά ως εγγενείς εχθρούς που έπρεπε να καταστραφούν εάν επρόκειτο να διασφαλιστεί η προγραμματισμένη παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ.

Σε πλήρη αντίθεση με το θετικό πνεύμα της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας που οραματίστηκε ο εκπρόσωπος Curt Weldon και η παρέα του, τα μονοπολικά δίκτυα που περιγράφονται στο έγγραφο PNAC RAD οραματίστηκαν μια πολύ πιο δυστοπική παγκόσμια τάξη χομπσιανής πάλης του καθενός εναντίον όλων, όταν οραματίστηκαν τους πολέμους του μέλλοντος, λέγοντας:

«Αν και μπορεί να χρειαστούν αρκετές δεκαετίες για να ξεδιπλωθεί η διαδικασία του μετασχηματισμού... Η «μάχη» πιθανότατα θα λάβει χώρα σε νέες διαστάσεις: στο διάστημα, στον «κυβερνοχώρο» και ίσως στον κόσμο των μικροβίων. Ο αεροπορικός πόλεμος δεν μπορεί πλέον να διεξάγεται από πιλότους που επανδρώνουν τακτικά μαχητικά αεροσκάφη που σαρώνουν τους ουρανούς των αντίπαλων μαχητικών, αλλά ένα καθεστώς που κυριαρχείται από μεγάλης εμβέλειας, αόρατα μη επανδρωμένα σκάφη. Το ίδιο το διάστημα θα γίνει θέατρο πολέμου, καθώς τα έθνη θα αποκτήσουν πρόσβαση στις διαστημικές δυνατότητες και θα αρχίσουν να βασίζονται σε αυτές. Επιπλέον, η διάκριση μεταξύ στρατιωτικών και εμπορικών διαστημικών συστημάτων – μαχητών και αμάχων – θα γίνει θολή.

Τα συστήματα πληροφοριών θα αποτελέσουν σημαντικό επίκεντρο επίθεσης, ιδιαίτερα για τους εχθρούς των ΗΠΑ που επιδιώκουν να βραχυκυκλώσουν εξελιγμένες αμερικανικές δυνάμεις. Και οι προηγμένες μορφές βιολογικού πολέμου που μπορούν να «στοχεύσουν» συγκεκριμένους γονότυπους μπορούν να μετατρέψουν τον βιολογικό πόλεμο από τη σφαίρα του τρόμου σε ένα πολιτικά χρήσιμο εργαλείο.

Η σκέψη του μεγάλου στρατηγού Zbigniew Brzezinski ήταν σπλαχνική στον παλμό ιδεολόγων όπως ο Kagan, η Nuland και άλλοι νεοσυντηρητικοί όπως ο Paul Wolfowitz, ο Richard Perle, ο John Bolton, ο Donald Rumsfeld και ο Dick Cheney, οι οποίοι διηύθυναν την εύπλαστη προεδρία του Bush Jr.

Ήταν ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Μπρεζίνσκι που περιέγραψε τον αναγκαίο τεμαχισμό της Ρωσίας στη Μεγάλη Σκακιέρα του 1997 υπό τις υπαγορεύσεις της Ουάσιγκτον, η οποία μπορούσε επίσης να μυριστεί στις σελίδες των λευκών βίβλων της PNAC.

Στο βιβλίο του 1997, ο Μπρεζίνσκι έγραψε:

«Δυνητικά, το πιο επικίνδυνο σενάριο θα ήταν ένας μεγάλος συνασπισμός της Κίνας, της Ρωσίας και ίσως του Ιράν, ένας «αντι-ηγεμονικός» συνασπισμός ενωμένος όχι από ιδεολογία αλλά από συμπληρωματικά παράπονα».

Ο Μπρεζίνσκι πρόσθεσε: «Ο τρόπος με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες χειραγωγούν και φιλοξενούν τους κύριους γεωστρατηγικούς παίκτες στην ευρασιατική σκακιέρα και ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζονται τους βασικούς γεωπολιτικούς άξονες της Ευρασίας θα είναι κρίσιμης σημασίας για τη μακροζωία και τη σταθερότητα της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας της Αμερικής».

Δυστυχώς για τον κόσμο, το δόγμα πολιτικής που υιοθετήθηκε από τον Τζορτζ Μπους δεν ήταν αυτό των καλύτερων Αμερικανών πατριωτών γύρω από τον Κερτ Ουέλντον, αλλά μάλλον αυτή η κυψέλη των μονοπολικών που προσπάθησαν να κάνουν ό, τι ήταν δυνατόν για να διασφαλίσουν ότι ο κόσμος θα παρέμενε όσο το δυνατόν πιο διαιρεμένος και καταπιεσμένος, ενώ μια νέα Pax Americana θα μπορούσε να εδραιώσει τις κτήσεις της κάτω από ένα πρόγραμμα κυριαρχίας πλήρους φάσματος.

Ήταν αυτή η ομάδα που εξασφάλισε ότι οι ΗΠΑ θα εγκατέλειπαν σύντομα τη Συνθήκη Αντιβαλλιστικών Πυραύλων, την οποία ανακοίνωσε ο Μπους στις 13 Δεκεμβρίου 2001.

Η Συνθήκη ABM του 1972 είχε εξασφαλίσει ότι τόσο οι ρωσικοί όσο και οι αμερικανικοί στρατοί θα σταματούσαν να αναπτύσσουν, να δοκιμάζουν και να αναπτύσσουν θαλάσσια, εναέρια, διαστημικά και κινητά χερσαία αντιπυραυλικά συστήματα για την αναχαίτιση στρατηγικών βαλλιστικών πυραύλων.

Η απόσυρση των ΗΠΑ από αυτή τη συνθήκη κατέστησε τον αυξημένο κίνδυνο της βαλλιστικής πυραυλικής ασπίδας που δημιουργήθηκε γύρω από τις περιμέτρους της Ρωσίας (και της Κίνας) μια αφόρητη υπαρξιακή απειλή και ξεκίνησε μια νέα κούρσα εξοπλισμών μεταξύ επιθετικών και αμυντικών συστημάτων.

Μια μέρα μετά την επίσημη αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συνθήκη ABM, η Ρωσία ανακοίνωσε την απόσυρσή της από τη Συνθήκη START II, η οποία όχι μόνο θα απαγόρευε τη χρήση πολλαπλών κεφαλών σε ICBMS, αλλά και θα μείωνε σημαντικά τον συνολικό αριθμό κεφαλών.

Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν ο Πρόεδρος Πούτιν καταγγείλει αυτή την απειλή κατά τη διάρκεια της διάσημης ομιλίας του για την ασφάλεια του Μονάχου το 2007, η οποία παρουσίασε όχι μόνο την κατανόηση της Ρωσίας για τις πραγματικές προθέσεις που βρίσκονται πίσω από τις επιθετικές ιδιότητες των συστημάτων βαλλιστικών πυραύλων που δημιουργήθηκαν πέρα από τα σύνορά της, αλλά έθεσε επίσης σταθερές κόκκινες γραμμές σχετικά με τη συνεχιζόμενη καταπάτηση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ.

2016-2020: Ανατρέπεται η τρίτη προσπάθεια σε μια εποχή πολυπολικής συνεργασίας

Μεταξύ 2007-2016, οι δυτικοί μονοπολικοί είχαν διπλασιάσει την κυριαρχία πλήρους φάσματος παρά το γεγονός ότι το περίγραμμα της παγκόσμιας πολιτικής είχε αλλάξει δραστικά, με τη νέα ρωσο-κινεζική συμμαχία που είχε γίνει θεμέλιο της επιτυχίας της ευρασιατικής ολοκλήρωσης.

Άλλα έθνη είχαν παρασυρθεί στην κόλαση κάτω από μια χειραγωγούμενη από τη Δύση Αραβική Άνοιξη, ακολουθούμενη από τον ανθρωπιστικό βομβαρδισμό της Λιβύης το 2011 και τη στόχευση της Συρίας για παρόμοια μεταχείριση «οικοδόμησης έθνους».

Στον Ειρηνικό, ο άξονας Ασίας-Ομπάμα-Κλίντον-Ομπάμα είχε επιταχύνει τη στρατιωτική δέσμευση των ΗΠΑ σε όλη την περίμετρο της Κίνας, με πυραύλους THAAD στη Νότια Κορέα και 100.000 στρατιώτες διασκορπισμένους σε ασιατικές κυβερνήσεις που χειραγωγούνται από τη Δύση.

Υπό την καθοδήγηση του Μπάιντεν και της Βικτόρια Νούλαντ, η Ουκρανία πυρπολήθηκε, καθώς μια φιλορωσική κυβέρνηση του Βίκτορ Γιανουκόβιτς ανατράπηκε σε μια 2η έγχρωμη επανάσταση και ένα καθεστώς που επέλεξε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ εγκαταστάθηκε στην εξουσία.

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο του σκότους, ένα φως άρχισε να λάμπει, καθώς η Κίνα ανακοίνωσε την πρωτοβουλία Belt and Road ως τη νέα εξωτερική πολιτική της τον Οκτώβριο του 2013, η οποία σύντομα άρχισε να συγχωνεύεται με την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση της Ρωσίας.

Το 2015, η Ρωσία ήταν αρκετά ισχυρή για να ξεκινήσει ένα νέο δόγμα εξωτερικής πολιτικής στη Συρία, το οποίο εμπόδισε ένα άλλο σχέδιο αλλαγής καθεστώτος να ανάψει φωτιά στην καρδιά.

Μέχρι το 2016, τα πράγματα φαίνονταν ζοφερά για τον κόσμο, καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις στην Αμερική προέβλεπαν βέβαιη νίκη για τη Χίλαρι Κλίντον ως τον 45ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αλλά κάτι άλλαξε.

Η αναστατωμένη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ δεν εκτροχίασε απλώς τη συνέχιση μιας νεοσυντηρητικής ατζέντας, η οποία είχε βρει ένα νέο σπίτι στα χειρότερα στοιχεία του Δημοκρατικού Κόμματος του Ομπάμα και της Κλίντον, αλλά μια νέα δυνατότητα για την ανοικοδόμηση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας άρχισε να γίνεται αισθητή, καθώς ο νέος πρόεδρος ζήτησε καλές σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα, ενώ παράλληλα πίεζε για τον τερματισμό των «ατελείωτων πολέμων» και την εκ νέου βαθμονόμηση της αμερικανικής στρατιωτικής δραστηριότητας Η Συρία με τους Ρώσους.

Καθ 'όλη τη διάρκεια της προεδρίας του Τραμπ 2016-2020, ξεκίνησε μια πλήρης επίθεση για να αναιρέσει την ψήφο της πλειοψηφίας των Αμερικανών πολιτών μέσω του gaslighting, της προπαγάνδας «Russiagate» και του τεράστιου κυνηγιού μαγισσών των μέσων ενημέρωσης, τα οποία προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Τραμπ ως «ανδρείκελο του Κρεμλίνου».

Παρ 'όλα αυτά, ο Trump ήταν σε θέση να αποκρούσει τις προσπάθειες μομφής και διαχειρίστηκε μια ποικιλία μεταρρυθμίσεων που συνεπάγονταν τη μείωση της χρηματοδότησης του NED στην Ουκρανία, το Χονγκ Κονγκ και πέρα από αυτό, αποκόπτοντας ζωτικά στοιχεία της CIA από συμβατικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, εναρμονίζοντας τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία στη Συρία και οδηγώντας ένα τεράστιο πρόγραμμα διπλωματικής οικοδόμησης γεφυρών στη Μέση Ανατολή με τις Συμφωνίες του Αβραάμ και στην Ασία. όπου ο Trump μεσολάβησε για συναντήσεις με ηγέτες της Νότιας και της Βόρειας Κορέας.

Αυτή η κατασκευή γέφυρας ήταν πιο σημαντική όσον αφορά την ηγεσία της Ρωσίας και της Κίνας.

Ήταν τον Απρίλιο του 2019, όταν ο πρόεδρος Τραμπ εμφανίστηκε στον Λευκό Οίκο μαζί με τον αντιπρόεδρο της κινεζικής κυβέρνησης Liu He και είπε:

«Μεταξύ της Ρωσίας, της Κίνας και εμάς, όλοι κατασκευάζουμε όπλα αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών, κάτι που είναι γελοίο. Νομίζω ότι είναι πολύ καλύτερα αν μαζευόμασταν όλοι μαζί και δεν φτιάχναμε αυτά τα όπλα. Αυτές οι τρεις χώρες νομίζω ότι μπορούν να ενωθούν και να σταματήσουν τις δαπάνες και τις δαπάνες σε πράγματα που είναι πιο παραγωγικά προς τη μακροπρόθεσμη ειρήνη».

Παρόλο που οι επιχειρήσεις του βαθέως κράτους που δραστηριοποιούνται στο Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ εργάστηκαν ακούραστα για να σαμποτάρουν αυτές τις θετικές πρωτοβουλίες και παρόλο που νεοαπατεώνες πλάσματα όπως ο Τζον Μπόλτον και ο Μάικ Πομπέο συνέχισαν να περιβάλλουν τον εσωτερικό κύκλο του Τραμπ σαν οχιές, θα ήταν ανόητο να αγνοήσουμε αυτές τις θετικές, αν και βραχύβιες πρωτοβουλίες για την αναβίωση των χαμένων ευκαιριών του 1990 και του 2000.

Θα σηκωθεί η «Άλλη Αμερική»;

Μετά από τέσσερα χρόνια θλιβερής προεδρίας του Μπάιντεν, ο κόσμος έχει διολισθήσει για άλλη μια φορά προς έναν υπαρξιακό γκρεμό αντιπαράθεσης, όχι μόνο με τη Ρωσία για τα γεγονότα στην Ουκρανία, αλλά όλο και περισσότερο με την Κίνα, με τη δημιουργία ενός νέου ΝΑΤΟ του Ειρηνικού, το οποίο ορισμένοι έχουν ονομάσει «Quad».

Ενώ μια έγχρωμη επανάσταση μετά το NED χρησιμοποιήθηκε ως σημείο ανάφλεξης για αυτό το ανταγωνιστικό πρόγραμμα εναντίον της Ρωσίας, μια έγχρωμη επανάσταση μετά το NED στην Ταϊβάν (στο πλαίσιο της Επανάστασης του Ηλίανθου το 2014) χρησιμοποιήθηκε για να μετατρέψει αυτή τη νησιωτική επαρχία του Ειρηνικού της Κίνας σε ένα νέο πιθανό σημείο ανάφλεξης πολέμου στον Ειρηνικό.

Με 140+ χώρες να συμμετέχουν στην πρωτοβουλία Belt and Road και έναν αυξανόμενο κατάλογο εθνών που περιμένουν να ενταχθούν στη Συμμαχία Συνεργασίας BRICS+ και Σαγκάης, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ο εφιάλτης του Zbigniew Brzezinski μιας νέας Ευρασιατικής Συμμαχίας υπό την ηγεσία της Ρωσίας-Κίνας-Ιράν απειλεί να ανατρέψει για πάντα το μονοπολικό παράδειγμα.

Ο Πρόεδρος Πούτιν κατέστησε σαφές αυτό το σημείο σε πρόσφατη ομιλία του ζητώντας το τέλος του μονοπολικού συστήματος

Ο αμερικανικός πληθυσμός γνωρίζει ότι δεν επωφελείται από τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων στην Ουκρανία και σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, η κατάσταση της Ουκρανίας δεν αποτελεί καν τις 10 κορυφαίες ανησυχίες για τους περισσότερους Αμερικανούς, οι οποίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τις αυξημένες τιμές του φυσικού αερίου, των τροφίμων και των ενοικίων έναντι των γεωπολιτικών φιλοδοξιών των αποσπασμένων νεοσυντηρητικών.

Οι προηγούμενες τρεις προσπάθειες για την ανατροπή των μονοπολικών ιδεολόγων και τη δημιουργία ενός βιώσιμου θεμελίου της συνεργασίας ΗΠΑ-Ρωσίας έγιναν δυνατές όχι μόνο μέσω καλά τοποθετημένων πολιτικών, αλλά και μέσω ενός δικτύου καλά οργανωμένων, ενημερωμένων και αφοσιωμένων Αμερικανών πολιτών που καταλάβαιναν πώς να σκέφτονται για την κατεύθυνση προς την οποία κατευθυνόταν το έθνος τους.

Αν ο σημερινός κόσμος θέλει να αποφύγει τις συνέπειες των παράλογων πολιτικών του παγκόσμιου ΝΑΤΟ, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν μόνο σε θερμοπυρηνικό πόλεμο, τότε θα είναι χάρη στον σημαντικό παράγοντα αυτής της «άλλης Αμερικής» της οποίας ο χρόνος, η ενέργεια και η θυσία μπορεί να κάνουν όλη τη διαφορά μεταξύ μιας νέας σκοτεινής εποχής ή μιας νέας εποχής συνεργασίας.

Πατήστε εδώ για να δείτε το ντοκιμαντέρ 'The Other America'- προσαρμοσμένο από το παραπάνω δοκίμιο:

---

Ο Matthew Ehret είναι αρχισυντάκτης του The Canadian Patriot Review, ανώτερος συνεργάτης του Αμερικανικού Πανεπιστημίου της Μόσχας και διευθυντής του Ιδρύματος Rising Tide. Έχει γράψει την τετράτομη σειρά Untold History of Canada, τέσσερις τόμους Clash της σειράς Two Americas και Science Unshackled: Restoring Causality to a World in Chaos. Είναι επίσης συμπαρουσιαστής του The Multipolar Reality στο Rogue News και του Breaking History στο Badlands Media.