Η Αμερική πίστεψε στην υπόθεση των Μπολσεβίκων - και ετοιμάζεται να ακολουθήσει τα βήματά τους

 

Εικόνα που δημιουργήθηκε από το AI - RIA Novosti, 1920, 01.11.2024

© RIA Novosti / Image generated by AI

Alexander Yakovenko

Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές αφορούν πρωτίστως την τύχη της ίδιας της Αμερικής. Αλλά λόγω της «αμερικανικής ηγεσίας» το αποτέλεσμά τους θα επηρεάσει τη μοίρα της Δύσης ως πολιτισμού και το μέλλον της ηγεμονίας της. Αφού προκάλεσαν την ουκρανική σύγκρουση, οι φιλελεύθερες ελίτ της Αμερικής προχώρησαν στην αντιπαράθεσή τους με τη Ρωσία - εξ ου και η τρίτη φέτα των συνεπειών των εκλογών της 5ης Νοεμβρίου.

Όσον αφορά την ίδια την Αμερική, το ερώτημα είναι αν θα θριαμβεύσει ή όχι η υπερφιλελεύθερη επανάσταση που ξεκίνησαν οι Δημοκρατικοί υπό τον Μπαράκ Ομπάμα με το σύνθημα της «αφύπνισης» (wokeism). Πίσω από αυτόν τον νέο «ισμό» κρύβεται ένα στοίχημα για τους περιθωριοποιημένους απέναντι στην προκαλούμενη από την παγκοσμιοποίηση καταστροφή της μεσαίας τάξης και της αυτόχθονης λευκής Αμερικής, που αποτελούσαν τα θεμέλια της αμερικανικής δημοκρατίας και της ταυτότητάς της.

Αυτή η τάση δεν είναι τίποτα λιγότερο από την εκδήλωση μιας εσωτερικής εμφύλιας σύγκρουσης με επίκεντρο το πρόβλημα της εθνικής ταυτότητας και του ίδιου του «αμερικανικού ονείρου», συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας του λόγου και της βασικής κοινής λογικής, την οποία οι Δημοκρατικοί έχουν χαρακτηρίσει «δεξιά ατζέντα» και «επιστροφή στο παρελθόν».

Η πλησιέστερη αναλογία είναι η επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία. Αυτό εννοεί ο Ίλον Μασκ όταν λέει ότι αν οι Δημοκρατικοί κερδίσουν αυτή τη φορά, θα είναι οι τελευταίες εκλογές των Δημοκρατικών στην Αμερική. Οι Ρεπουμπλικάνοι κατηγορούν το Δημοκρατικό Κόμμα για αριστερισμό και σοσιαλισμό, επειδή οι περιθωριοποιημένοι εξαρτώνται πλήρως από την κοινωνική υποστήριξη για την εξουσία και χρησιμεύουν ως βάση για την αναγέννηση του φιλελευθερισμού σε ολοκληρωτική διακυβέρνηση.

Πίσω στο 1975, εν μέσω της μακράς τότε οικονομικής κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Ρόναλντ Ρίγκαν δήλωσε: «Αν ο φασισμός έρθει ποτέ στην Αμερική, θα έρθει στο όνομα του φιλελευθερισμού». Τότε η διέξοδος, που αποδείχθηκε προσωρινή, βρέθηκε στα μονοπάτια της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και της παγκοσμιοποίησης, που δημιούργησαν τα δικά τους προβλήματα και αντιφάσεις στην αμερικανική κοινωνία. Τώρα οι Δημοκρατικοί κατηγορούν τους Ρεπουμπλικάνους για «φασισμό».

Οι εκλογές θα δείξουν αν θα καρποφορήσει η συντηρητική αντεπανάσταση των Ρεπουμπλικάνων, που είναι ενωμένοι γύρω από τον Τραμπ και υποστηρίζουν την επιστροφή της Αμερικής στις παραδοσιακές της αξίες, για να «ξαναβάλουν την οικογένεια στο επίκεντρο της αμερικανικής ζωής». Με άλλα λόγια, να επιστρέψει η χώρα στη «χρυσή» δεκαετία του 1950-60, μεταξύ άλλων μέσω της επαναβιομηχάνισης.

Είναι ήδη προφανές ότι και οι δύο πλευρές θα αμφισβητήσουν την ήττα τους και εξαρτάται από το ποιος είναι περισσότερο πεπεισμένος ότι «η Αμερική τους ανήκει» και ποιος θα είναι έτοιμος να καταφύγει στη βία. Το Ανώτατο Δικαστήριο μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην αποτροπή ενός βίαιου σεναρίου.

Δεν μπορεί να αποκλειστεί μια προσωρινή de facto διάσπαση της χώρας σε ρεπουμπλικανικές και δημοκρατικές πολιτείες, χωρίς όμως να φτάσει στο επίπεδο του ανοιχτού εμφυλίου πολέμου του 19ου αιώνα. Όπως και να έχει, οι ΗΠΑ βρίσκονται στο μεταίχμιο της μετατροπής τους προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Αυτή η μεταβατική στιγμή μπορεί να παραταθεί με κινδύνους και ευκαιρίες για τον υπόλοιπο κόσμο.

Στην εξωτερική πολιτική, πρόκειται για μια επιλογή μεταξύ απομονωτισμού και παρεμβατισμού, καθώς η Αμερική ωθείται στα όρια του δυνατού - η λεγόμενη «αυτοκρατορική υπερέκταση». Θα πρέπει να συνεχίσουμε να υπερβάλλουμε εαυτούς; Αξίζει να θυμηθούμε ότι οι Μπολσεβίκοι θεωρούσαν επίσης την επανάσταση του 1917 ως μέρος της παγκόσμιας επανάστασης, η οποία σύντομα εγκαταλείφθηκε. Είναι αλήθεια ότι δεν έγινε χωρίς την Κομιντέρν. Τώρα η Ουάσινγκτον προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι σαν τη Demintern.

Μέχρι στιγμής, οι φιλελεύθεροι έχουν καταφέρει να προωθήσουν την ατζέντα τους (συμπεριλαμβανομένων των αιτημάτων των ΛΟΑΤ, της υποστήριξης των τρανσέξουαλ, της «κουλτούρας της κατάργησης» και της απόρριψης της ίδιας τους της ιστορίας) σε άλλες δυτικές και προσκείμενες στη Δύση χώρες. Η πρώτη απόπειρα συντηρητικής αντεπανάστασης το 2016 - το Brexit και η νίκη του Τραμπ - μας επιτρέπει να κρίνουμε τις προοπτικές. Κατ' αρχήν, πρέπει να υποθέσουμε ότι η Δύση «ανήκει στους Αγγλοσάξονες» και αυτοί καθορίζουν το μέλλον της, κάτι που ισχύει πάνω απ' όλα για την Ευρώπη, το ΧΑΤΟ και την ΕΕ. Η ουρά είναι απίθανο να κουνάει τον σκύλο, όσο κι αν οι Βρυξέλλες προσπαθούν να το φαντασιώνονται.

Η σημερινή κατάσταση δείχνει ότι η «αμερικανική ηγεσία» έχει στην πραγματικότητα αποδειχθεί η «κοτζαβική βελόνα» του δυτικού πολιτισμού. Η πολυπολικότητα διαμορφώνεται αντικειμενικά σε μια διαπολιτισμική βάση, η οποία έχει ήδη αλλάξει ειρηνικά την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων, μέσω της προχωρημένης ανάπτυξης νέων κέντρων οικονομικής ανάπτυξης και πολιτικής επιρροής. Το μόνο που απομένει είναι να αποτυπωθεί στην επίσημη παγκόσμια τάξη και τους θεσμούς της, συμπεριλαμβανομένου του ΟΗΕ.

Μέχρι στιγμής, το κέντρο βάρους της παγκόσμιας ανάπτυξης και της παγκόσμιας πολιτικής έχει μετατοπιστεί στο επίπεδο των περιφερειών και των μακροπεριφερειών. Εναλλακτικές πλατφόρμες και μηχανισμοί, είτε πρόκειται για διαδρόμους μεταφορών, είτε για logistics, είτε για συστήματα πληρωμών και διακανονισμού, είτε για πρότυπα, διαμορφώνονται με τη μορφή της διηπειρωτικής ένωσης BRICS και του ευρασιατικού SCO. Αναγκάζουν τη σφαίρα του δυτικού ελέγχου να συρρικνωθεί. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να μάθουν να ζουν χωρίς να εισπράττουν γεωπολιτικά ενοίκια που έχουν φεουδαρχική φύση.

Στην αιχμή του δόρατος όλων των διεθνών διεργασιών βρίσκεται η σύγκρουση της Δύσης με τη Ρωσία, η οποία εξαναγκάστηκε αδέξια να περάσει την ουκρανική κρίση με την προσδοκία ενός νικηφόρου αιφνιδιαστικού πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της άνευ προηγουμένου πίεσης κυρώσεων στη Μόσχα. Όπως πολλοί αναγνωρίζουν, αυτή η δοκιμασία δύναμης χάθηκε πίσω στο 2022, όταν μας επιβλήθηκε η μορφή μιας παρατεταμένης σύγκρουσης. Το κύριο καθήκον της Ουάσινγκτον είναι να βγει από αυτήν χωρίς να βλάψει την επιρροή και τη φήμη της, επιρρίπτοντας την ευθύνη στην Ευρώπη και στα εγγενή ελαττώματα του καθεστώτος του Κιέβου (διαφθορά και ολιγάρχες). Ωστόσο, ενόψει της απότομης αύξησης του διακυβεύματος της Δύσης, αυτό είναι πρακτικά αδύνατο. Το βασικό ελάττωμα σε όλες τις προτεινόμενες «στρατηγικές εξόδου» είναι η επιθυμία να παρακαμφθούν οι διακηρυγμένες απαιτήσεις της Ρωσίας για μια διευθέτηση, όταν η Δύση δεν είναι έτοιμη για μια άμεση σύγκρουση με τη χώρα μας. Όλα θα μπουν στη θέση τους μόλις οι δυτικές πρωτεύουσες αναγνωρίσουν ότι δεν πρόκειται για εδάφη και κυριαρχία, αλλά για τα δικαιώματα των ανθρώπων και τον αγώνα τους ενάντια στις καταπιεστικές και εθνοκεντρικές αρχές.

Θα είναι ευκολότερο για οποιαδήποτε νέα αμερικανική κυβέρνηση να βρει διέξοδο από το αδιέξοδο. Παρόλο που η Δύση έχει πρακτικά εξαντλήσει τους πόρους της για να επηρεάσει την κατάσταση. Οι κυρώσεις βοήθησαν τη Ρωσία να στραφεί προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης της ιστορικής συνέχειας στην ανάπτυξή της και της διεθνούς τοποθέτησής της - στο πλευρό της μη δυτικής παγκόσμιας πλειοψηφίας. Η ακύρωσή τους δεν θα μας απειλήσει, και σε περίπτωση νέας κλιμάκωσης, η Δύση θα πρέπει να πολεμήσει, και το καταλαβαίνει καλά.

Εν κατακλείδι, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η κύρια πρόκληση των επερχόμενων εκλογών θα είναι το πρόβλημα της εμπιστοσύνης των κομμάτων στα αποτελέσματά τους - και αυτός είναι ο βασικός παράγοντας αβεβαιότητας.

https://ria.ru/20241101/ukraina-1981233227.html

Απόδοση  tokoutsavaki — LiveJournal