Ο καθηγητής Fabio Vighi του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ, ο οποίος παραθέτει τα λόγια του Jean Baudrillard τόσο στοργικά όσο αναλύει τον ανόητο του Χόλιγουντ, δεν έχει ενταχθεί™ στο δυτικό μέτωπο στον πόλεμο πληροφοριών εναντίον της υπόλοιπης ανθρωπότητας (όπως, για παράδειγμα, έχει κάνει ο Σλοβένος «ποπ φιλόσοφος» και ψευδο-αριστερός Slavoj Žižek), αλλά αντιμετωπίζει τη συνεχιζόμενη κρίση του καπιταλισμού από μια πιο (αηδιαστική) ρεαλιστική προοπτική.
Όπως προέβλεπαν ήδη οι καταθλιπτικές ταινίες του Χόλιγουντ της δεκαετίας του 1970, στο τέλος, «κανείς δεν κερδίζει, η μία πλευρά απλώς χάνει πιο αργά από την άλλη». Η μεγακρίση, η οποία είχε ήδη διαμορφωθεί εκείνη την εποχή, ήταν ένα σημάδι «μιας δομικής και σύντομα παγκόσμιας κοινωνικοοικονομικής, πολιτιστικής και ψυχολογικής καταστροφής, η οποία εισέρχεται τώρα σε μια φάση ταχείας κλιμάκωσης (αν και αυτή τη φορά το Χόλιγουντ αρνείται εντελώς την κατάρρευση)».
Ο Vighi, ο οποίος καταλαβαίνει επίσης οικονομικά, έχει επαναλάβει από το ένα άρθρο στο άλλο ότι το κυνικό σύστημα στο οποίο ζούμε «μπορεί να επιβιώσει σήμερα μόνο με την αποτελεσματική εμπορία καταστάσεων έκτακτης ανάγκης: πανδημίες, στρατιωτικές συγκρούσεις, εμπορικοί πόλεμοι και άλλες καταστροφές που περιμένουν υπομονετικά στην ουρά».
Το χάος και η αστάθεια κάθε είδους οπλίζονται για την εκμετάλλευση της πλουτοκρατίας, γιατί «τα προβλήματα παγκόσμιου ενδιαφέροντος είναι ο μόνος εναπομείνας πόρος ενός πολιτισμού που καταρρέει». Ο καπιταλισμός έχει γίνει εξαρτημένος από μια «αδιάκοπη σειρά γεωπολιτικών σοκ» που χρησιμεύουν ως άλλοθι για την περαιτέρω δημιουργία «κεφαλαίων» από το μηδέν και επιδέξια «απευθείας» στο χρηματιστήριο.
Ένα οικονομικό σύστημα που βασίζεται στο χρέος είναι «ένα παιχνίδι προσομοίωσης που απαιτεί συνεχή τραύματα». Το κεφάλαιο τώρα «κανιβαλίζει βίαια το ίδιο του το μέλλον, προσπαθώντας απεγνωσμένα να καλύψει την αφερεγγυότητα του – ένα τέχνασμα που λειτουργεί μόνο όσο το παραστατικό χρήμα που αντιπροσωπεύει τα ομόλογα δεν ανακτάται ως ομόλογα αξίας» (και ποιος θα το έκανε;).
Ο Vighi, ο οποίος είναι επίσης εξοικειωμένος με τις κινηματογραφικές σπουδές, θεωρεί ότι αυτό το εγκληματικό πραγματικό Truman Show πλησιάζει τώρα «στο σημείο όπου ένα ιστιοφόρο χτυπά έναν ψεύτικο ορίζοντα από χαρτόνι». Αλλά πού μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή τη βάναυση (τεχνητή) πραγματικότητα;
Το θεμελιώδες πρόβλημα θα έπρεπε ήδη να είναι προφανές, «οι κυρίαρχοι της παγκοσμιοποίησης πνίγονται στο χρέος και την αντιπαραγωγική κατανάλωση». Για τον Vigh, αυτό δεν είναι χωρίς ειρωνεία, επειδή «ο εκδότης του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος πεθαίνει από την ίδια την ασθένεια που έχει προκαλέσει σε άλλες χώρες εδώ και δεκαετίες για να τις ρουφήξει».
Το ισχυρότερο έθνος του κόσμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες, «διεξάγουν έναν μάταιο και καταστροφικό αγώνα για να αποτρέψουν την κατάρρευση της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, προσπαθώντας να ανακυκλώσουν το βάρος του χρέους του Σίσυφου». Η υπερδύναμη χρειάζεται τώρα «τη βοήθεια του πληθωρισμού για να κρατήσει τις μη βιώσιμες δραστηριότητές της κρυμμένες από το φως της ημέρας» και «για να αποτρέψει την αυξανόμενη μάζα ομολόγων από το να αποκαλύψει την ομοιότητά τους με ομόλογα σκουπίδια».
Πρόκειται, επομένως, για έναν «υπαρξιακό αγώνα» εκ μέρους των οικονομικών κύκλων, που απαιτεί όλο και πιο χειριστικά, παράλογα και καταστροφικά μέτρα. Δεδομένου ότι μεγάλο μέρος του καπιταλιστικού κόσμου εξασφαλίζεται από κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ, θα φαινόταν θεμιτό να συμπεράνουμε, στην αμερικανική χυδαιότητα, ότι «τα σκατά έχουν χτυπήσει τον παγκόσμιο ανεμιστήρα».
Η παρακμή της Δύσης έχει αναγκάσει πολλούς γεωπολιτικούς παράγοντες να αποσυρθούν ρεαλιστικά από το παιχνίδι που υπαγορεύεται από έναν αφερέγγυο οικοδεσπότη. Η συνεχιζόμενη διαδικασία σηματοδοτεί το τέλος της κυριαρχίας του δολαρίου, αλλά ο αγώνας θανάτου έχει «προκαλέσει συστημικές συγκρούσεις (στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή) που θα μπορούσαν εύκολα να κλιμακωθούν και να καταστρέψουν μεγάλο αριθμό ανθρώπινων ζωών στη Γη».
Η πολυσυμμετοχική καπιταλιστική εταιρειοκρατία που κυριαρχεί στη Δύση προσπαθεί να διατηρήσει την οικονομική της υπεροχή χρηματοδοτώντας πολέμους, αντιπαραθέσεις και άλλες παγκόσμιες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, των οποίων ο βασικός σκοπός είναι να δικαιολογήσουν την αλόγιστη εκτύπωση περισσότερου χρήματος.
Πιθανώς όλες οι δυνάμεις, μεγαλύτερες και μικρότερες, ανησυχούν παρασκηνιακά για την κατάσταση, διότι ακόμη και αν κινηθούμε σε έναν «πολυπολικό κόσμο», προετοιμάζεται ήδη μια νέα οικονομική υποδομή βασισμένη στα ψηφιακά νομίσματα, στην οποία, παρά τις διαφορές τους, εμπλέκονται όλοι οι «φίλοι και εχθροί» του Schmittian.
Κατά τη διάρκεια των εξαιρετικών περιστάσεων της περιόδου του κορωνοϊού, ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει ήδη εκπαιδευτεί με επιτυχία στην πολιτική υπακοή. Οι τεχνοκρατίες του κοντινού μέλλοντος θα είναι σε θέση να χειραγωγήσουν τις μάζες πιο αποτελεσματικά και ακόμη και να κανονικοποιήσουν την ακραία βία που οι μουδιασμένοι πολίτες παρακολουθούν σε οθόνες έξυπνων συσκευών σε πραγματικό χρόνο, όπως συνέβη με τη γενοκτονία στη Γάζα.
Ο Vigh πιστεύει ότι οι άνθρωποι μοιάζουν όλο και περισσότερο με «ζόμπι που βαδίζουν προς το σκοτεινό πεπρωμένο τους», κοιτάζοντας τα smartphones τους. Λόγω του εθισμού στην τεχνολογία, τα πάντα μπορούν να συμβούν «εκεί έξω»: τα μικρά παιδιά μπορούν να συνθλιβούν κάτω από δημοκρατικές βόμβες που παράγονται από ηθικούς κατασκευαστές όπλων και εγκρίνονται από φιλελεύθερες κυβερνήσεις που έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη των «καλών πολιτών».
Ο Vighi, αφού επαναλαμβάνει τη βασική του θέση, προσπαθεί πάντα να προτείνει (ίσως λίγο αποθαρρυντικά;) ότι «υπάρχει επείγουσα ανάγκη να βρεθούν τρόποι για να αποπρογραμματιστεί το ανθρώπινο μυαλό», αλλιώς «ούτε καν ο ήχος μιας πυρηνικής έκρηξης δεν θα τους ταρακουνήσει από την εκπαιδευμένη συγκατάθεσή τους».
Ωστόσο, έχει επίσης παρατηρήσει ότι «μετά το Μεγάλο Πείραμα της Κορώνας, το παγκόσμιο χωριό κατοικείται όλο και περισσότερο από παράξενα πλάσματα προγραμματισμένα να συζητούν αντωνυμίες αντί να επικρίνουν τις καταστροφικές διαδικασίες της φονικής μηχανής που είναι γνωστή ως κεφάλαιο». Αλλά πώς θα μπορούσε ένας συνηθισμένος άνθρωπος να επηρεάσει ακόμη και τους πολέμους των τραπεζιτών;
Markku Siira – Κείμενα για την πολιτική και την κατάσταση του κόσμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου