ΠΕΡΙ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΖΩΟΦ(Ο)ΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΩΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΩΝ

 

ΠΕΡΙ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΖΩΟΦ(Ο)ΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΩΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΩΝ

        Θα ήθελα να εκθέσω κάποιες εμπειρίες μου και τους ηθικούς προβληματισμούς που προκύπτουν από αυτές. Κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχα βρεθεί στο Ν. Δελχί της Ινδίας με μία υποτροφία για ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση σε αυτόν τον λαό, ήταν η τότε νοοτροπία των κατοίκων της η οποία ήταν πρωτόγνωρη σε εμένα και στους άλλους Έλληνες υποτρόφους. Δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι, σε οποιαδήποτε συναλλαγή τους, είτε σε εμπορικό, είτε σε διοικητικό επίπεδο, δεν εννοούσαν αυτά που έλεγαν, δεν ήταν δηλαδή ειλικρινείς και έτσι εξαπατούσαν εύκολα τους δυτικούς επισκέπτες της χώρας οι οποίοι είχαν μάθει στην καθαρότητα του λόγου, στην ευθύτητα και στην συνέπεια. Το ψέμα και η απάτη είχαν αποκρυσταλλωθεί τόσο πολύ στην συμπεριφορά τους, ώστε δεν εφαρμοζόταν μόνο για αρπαγή και εκμετάλλευση του ξένου, αλλά, και καταφέρνοντας να ξεγελάσουν τους άλλους, να λάβουν την ψευδαισθητική επιβεβαίωση ότι είναι έξυπνοι, διότι είχαν κατανοήσει την εξυπνάδα ως πονηριά. Για την ελληνική φιλοσοφική παράδοση η ευφυΐα και η πονηριά είναι αντιδιαμετρικές και ποτέ δεν συνυπάρχουν μαζί, καθότι η μία αναιρεί την άλλη.

       Η εμπειρία της Ινδίας με έκανε να εκτιμήσω τους τότε Έλληνες, για τους οποίους ο λόγος και το φιλότιμο ακόμα αποτελούσαν διαχρονικές κεντρικές αξίες και ήταν μέρος της φύσης τους. Ένοιωθα ευτυχής που εδώ στην Ελλάδα ο απόηχος του ορθού λόγου των αρχαίων Ελλήνων είναι ακόμη ζωντανός και εκφράζεται με την καθαρή έκφραση της σκέψης και της προαίρεσης.

       Με απογοήτευση διαπιστώνω, ότι στις ημέρες μας, οι Έλληνες, στην πλειονότητά τους, έχουν αποκλίνει πολύ από το διαχρονικό τους φιλότιμο και την ευθύτητα και έχουν κατρακυλήσει στην ανατολίτικη τριτοκοσμική δολοπλοκία και υποκρισία. Και ορισμένοι έχουν ξεπέσει τόσο πολύ, ώστε όποιον τους θεωρεί αξιόπιστους και τους αποδίδει το ανάλογο κύρος και εμπιστοσύνη τον εμπαίζουν, τον εξαπατούν και χλευάζουν τον σεβασμό που τους έδωσε. Ως παράδειγμα γι’ αυτό θα παρουσιάσω μία πρόσφατη εμπειρία μου:

       Υπάρχει μία επιτροπή ζωοφιλίας του δήμου Κηφισιάς, η οποία συνεργάζεται με κάποια κτηνιατρικά κέντρα υποτίθεται για την σωτηρία των αδέσποτων. Όπως με πληροφόρησαν από την επιτροπή τηλεφωνικώς, όταν κάποιος πολίτης τους καλέσει για να περισυλλέξουν ένα άρρωστο αδέσποτο, οφείλει να τους δανείσει και ένα κλουβάκι για να μεταφέρουν το αδέσποτο στο συνεργαζόμενο κτηνιατρείο. Στην συνέχεια, θα επιστρέψουν το κλουβάκι οι ίδιοι στον κάτοχό του. Όμως, η αλήθεια είναι διαφορετική. Το κλουβάκι είναι ανομολόγητα δανεικό και αγύριστο. Όταν τους το ζητήσει ο πολίτης που τους το δάνεισε, του λένε ποικίλα ψέματα και δικαιολογίες μαζί με αόριστες υποσχέσεις επενδεδυμένες με ειρωνίες. Ταλαιπωρούν τον καλοπροαίρετο πολίτη για εβδομάδες και μήνες με αναβολές και κούφια λόγια, ώσπου στο τέλος όταν βλέπουν το νούμερό του να χτυπά στο τηλέφωνό τους δεν απαντούν. Με αυτόν τον τρόπο, οι συνεργάτες αυτής της επιτροπής μου άρπαξαν δύο κλουβάκια σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Αναρωτιέμαι λοιπόν τί επιδιώκουν με αυτήν την τακτική;

- Να αποθαρρύνουν τους πολίτες να συνεργάζονται μαζί τους για την σωτηρία των αδέσποτων;

- Να ανοίξουν επιχείρηση πώλησης μεταχειρισμένων κλουβιών;

- Ή καταφέρνοντας να ξεγελάσουν τον πολίτη που τους έδειξε εμπιστοσύνη, να αποκτήσουν την ψευδαισθητική επιβεβαίωση ότι έχουν αυτό που νοιώθουν ότι τους λείπει, δηλαδή την εξυπνάδα, την οποίαν κατανοούν ως ανατολίτικη πονηριά;

Επιπροσθέτως, ως προς την τύχη των δύο άρρωστων αδέσποτων που τους παρέδωσα, τα οποία και είχα δηλώσει ότι θα υιοθετήσω όταν θεραπευθούν, το ένα πέθανε στο κτηνιατρείο τους, ενώ για το άλλο απέφυγαν να μου δώσουν οποιαδήποτε πληροφορία.

Β.Δ.