Πώς ηττήθηκε η Δύση

 

από Pepe Escobar

Ο Emmanuel Todd, ιστορικός, δημογράφος, ανθρωπολόγος, κοινωνιολόγος και πολιτικός αναλυτής, είναι μέρος μιας φυλής που εξαφανίζεται: ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της γαλλικής διανόησης της παλιάς σχολής – κληρονόμος εκείνων που, όπως ο Braudel, ο Sartre, ο Deleuze και ο Foucault, θάμπωσαν διαδοχικές νεότερες γενιές του Ψυχρού Πολέμου, από τη Δύση μέχρι την Ανατολή.

Το πρώτο ψήγμα για το τελευταίο του βιβλίο, «Η ήττα της Δύσης», είναι το μικρό θαύμα της έκδοσής του την περασμένη εβδομάδα στη Γαλλία, μέσα στην ίδια τη σφαίρα του ΝΑΤΟ: ένα βιβλίο χειροβομβίδων, από έναν ανεξάρτητο στοχαστή, βασισμένο σε γεγονότα και επαληθευμένα στοιχεία, ανατινάζοντας ολόκληρο το οικοδόμημα της ρωσοφοβίας που στήθηκε γύρω από την «επιθετικότητα» του «τσάρου» Πούτιν.

Τουλάχιστον ορισμένοι τομείς των αυστηρά ελεγχόμενων από τους ολιγάρχες μέσων ενημέρωσης στη Γαλλία απλά δεν μπορούσαν να αγνοήσουν τον Todd αυτή τη φορά, για διάφορους λόγους. Πρώτα απ 'όλα, επειδή ήταν ο πρώτος δυτικός διανοούμενος, το 1976, που προέβλεψε την πτώση της ΕΣΣΔ στο βιβλίο του "The Final Fall", με βάση τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας στη Σοβιετική Ένωση.

Ένας άλλος βασικός λόγος είναι το βιβλίο του 2002 "After the Empire", ένα είδος επισκόπησης της παρακμής και της πτώσης της αυτοκρατορίας, που δημοσιεύθηκε λίγους μήνες πριν από το "Shock and Dread" στο Ιράκ.

Σήμερα, ο Todd, σε αυτό που έχει ορίσει ως το τελευταίο του βιβλίο («I Have Closed the Circle»), επιτρέπει στον εαυτό του να φτάσει μέχρι το τέλος και να απεικονίσει σχολαστικά την ήττα όχι μόνο των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά της Δύσης στο σύνολό της, εστιάζοντας την έρευνά του στον πόλεμο στην Ουκρανία και τα περίχωρά της.

Δεδομένου του τοξικού περιβάλλοντος του ΝΑΤΟ, όπου η ρωσοφοβία και η cancel culture κυριαρχούν και οποιαδήποτε απόκλιση είναι αξιόποινη, ο Todd ήταν προσεκτικός να μην απεικονίσει την τρέχουσα διαδικασία ως ρωσική νίκη στην Ουκρανία (αν και αυτό υπονοείται σε όλα όσα περιγράφει, από διάφορους δείκτες κοινωνικής ειρήνης μέχρι τη συνολική σταθερότητα του «συστήματος Πούτιν»). που είναι «προϊόν της ιστορίας της Ρωσίας και όχι έργο ενός ανθρώπου»).

Αντίθετα, επικεντρώνεται στους κύριους λόγους που οδήγησαν στην πτώση της Δύσης. Μεταξύ αυτών: το τέλος του έθνους-κράτους. αποβιομηχάνιση (η οποία εξηγεί το έλλειμμα του ΝΑΤΟ στην παραγωγή όπλων για την Ουκρανία) · ο «μηδενικός βαθμός» της θρησκευτικής μήτρας της Δύσης, του Προτεσταντισμού· η απότομη αύξηση των ποσοστών θνησιμότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες (πολύ υψηλότερη από ό, τι στη Ρωσία), καθώς και οι αυτοκτονίες και οι ανθρωποκτονίες. και την υπεροχή ενός αυτοκρατορικού μηδενισμού που εκφράζεται από την εμμονή με τους αιώνιους πολέμους.

Η κατάρρευση του Προτεσταντισμού

Ο Todd αναλύει μεθοδικά, κατά σειρά, τη Ρωσία, την Ουκρανία, την Ανατολική Ευρώπη, τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Σκανδιναβία και τέλος την Αυτοκρατορία. Ας επικεντρωθούμε στα 12 κύρια σημεία της αξιοσημείωτης άσκησής του.

1. Κατά την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης (SMO) τον Φεβρουάριο του 2022, το συνδυασμένο ΑΕΠ της Ρωσίας και της Λευκορωσίας είναι μόνο το 3,3% εκείνου της Δύσης μαζί (στην περίπτωση αυτή η σφαίρα του ΝΑΤΟ συν την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα). Ο Todd εκπλήσσεται που αυτό το 3,3%, ικανό να παράγει περισσότερα όπλα από ολόκληρο τον δυτικό κολοσσό, όχι μόνο κερδίζει τον πόλεμο, αλλά μειώνει σε τίποτα τις κυρίαρχες έννοιες της «νεοφιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας» (ποσοστό ΑΕΠ).

2. Η «ιδεολογική μοναξιά» και ο «ιδεολογικός ναρκισσισμός» της Δύσης – ανίκανη να κατανοήσει, για παράδειγμα, πώς «ολόκληρος ο μουσουλμανικός κόσμος φαίνεται να θεωρεί τη Ρωσία ως εταίρο και όχι ως αντίπαλο».

3. Ο Todd απορρίπτει την έννοια ενός «βεμπεριανού κράτους» - προκαλώντας μια ευχάριστη συμβατότητα οράματος μεταξύ του Πούτιν και του Αμερικανού επαγγελματία της realpolitik John Mearsheimer. Επειδή αναγκάζονται να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον όπου μόνο η ισορροπία δυνάμεων μετράει, τα κράτη συμπεριφέρονται τώρα σαν «χομπσιανοί πράκτορες». Και αυτό μας φέρνει στη ρωσική έννοια του έθνους-κράτους, με επίκεντρο την «κυριαρχία»: την ικανότητα ενός κράτους να καθορίζει ανεξάρτητα τις εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές του, χωρίς καμία ξένη παρέμβαση.

4. Η κατάρρευση, βήμα προς βήμα, της κουλτούρας WASP, η οποία οδήγησε, «από τη δεκαετία του 1960», σε «μια αυτοκρατορία στερημένη από ένα κέντρο και ένα σχέδιο, έναν ουσιαστικά στρατιωτικό οργανισμό που διοικείται από μια ομάδα χωρίς πολιτισμό (με την ανθρωπολογική έννοια)». Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Todd ορίζει τους Αμερικανούς νεοσυντηρητικούς.

5. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ως μια «μετα-ιμπεριαλιστική» οντότητα: ένα απλό κέλυφος στρατιωτικού μηχανισμού που στερείται μιας κουλτούρας που βασίζεται στις πληροφορίες, οδηγώντας σε «έντονη στρατιωτική επέκταση σε μια φάση μαζικής συρρίκνωσης της βιομηχανικής τους βάσης». Όπως επισημαίνει ο Todd, «ο σύγχρονος πόλεμος χωρίς βιομηχανία είναι οξύμωρο».

6. Η δημογραφική παγίδα: Ο Todd δείχνει πώς οι στρατηγοί της Ουάσιγκτον «έχουν ξεχάσει ότι ένα κράτος με υψηλό μορφωτικό και τεχνολογικά προηγμένο πληθυσμό, ακόμη και αν μειώνεται, δεν χάνει τη στρατιωτική του ισχύ». Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τη Ρωσία κατά τη διάρκεια των ετών του Πούτιν.

7. Εδώ φτάνουμε στην καρδιά του επιχειρήματος του Todd: η μετά τον Max Weber επανερμηνεία του «Η Προτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού», που δημοσιεύθηκε λίγο περισσότερο από έναν αιώνα πριν, το 1904/1905: «Αν ο Προτεσταντισμός ήταν η μήτρα της ανόδου της Δύσης, ο θάνατός της σήμερα είναι η αιτία της αποσύνθεσης και της ήττας της».

Ο Todd ορίζει σαφώς πώς η αγγλική «Ένδοξη Επανάσταση» του 1688, η Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1776 και η Γαλλική Επανάσταση του 1789 ήταν οι πραγματικοί πυλώνες της φιλελεύθερης Δύσης. Ως εκ τούτου, μια διευρυμένη «Δύση» δεν είναι ιστορικά «φιλελεύθερη», γιατί γέννησε επίσης «τον ιταλικό φασισμό, τον γερμανικό ναζισμό και τον ιαπωνικό μιλιταρισμό».

Εν ολίγοις, ο Todd δείχνει πώς ο Προτεσταντισμός επέβαλε την καθολική παιδεία στους πληθυσμούς που ήλεγχε, «επειδή όλοι οι πιστοί πρέπει να έχουν άμεση πρόσβαση στην Αγία Γραφή. Ένας εγγράμματος πληθυσμός είναι ικανός για οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη. Η προτεσταντική θρησκεία έχει διαμορφώσει, τυχαία, ένα ανώτερο και αποτελεσματικό εργατικό δυναμικό. Και ήταν με αυτή την έννοια που η Γερμανία ήταν «στην καρδιά της δυτικής ανάπτυξης», παρόλο που η Βιομηχανική Επανάσταση έλαβε χώρα στην Αγγλία.

Η βασική διατύπωση του Todd είναι αδιαμφισβήτητη: «Ο κρίσιμος παράγοντας στην άνοδο της Δύσης ήταν η προσκόλληση του Προτεσταντισμού στην παιδεία».

Ο Προτεσταντισμός, επισημαίνει ο Todd, βρίσκεται στην καρδιά της δυτικής ιστορίας δύο φορές: μέσω της εκπαίδευσης και της οικονομίας – ο φόβος της καταδίκης και η ανάγκη να αισθανόμαστε επιλεγμένοι από τον Θεό δημιουργώντας μια ισχυρή εργασιακή ηθική και συλλογική ηθική – και μέσω της ιδέας ότι οι άνδρες είναι άνισοι (θυμηθείτε το «βάρος του λευκού ανθρώπου»).

Η κατάρρευση του Προτεσταντισμού θα μπορούσε μόνο να καταστρέψει την εργασιακή ηθική υπέρ της μαζικής απληστίας: αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός.

Τρανσέξουαλ και η λατρεία του ψεύτικου

8. Η καυστική κριτική του Todd για το πνεύμα του 1968 αξίζει ένα εντελώς νέο βιβλίο. Επικαλείται «μία από τις μεγάλες αυταπάτες της δεκαετίας του 1960 – μεταξύ της αγγλοαμερικανικής σεξουαλικής επανάστασης και του Μάη του '68 στη Γαλλία»: «πιστεύοντας ότι το άτομο θα ήταν μεγαλύτερο αν απελευθερωνόταν από τη συλλογικότητα». Αυτό έχει οδηγήσει σε μια αναπόφευκτη πανωλεθρία: «Τώρα που απελευθερωθήκαμε, μαζικά, από μεταφυσικές, ιδρυτικές και παράγωγες πεποιθήσεις, κομμουνιστές, σοσιαλιστές ή εθνικιστές, ζούμε την εμπειρία του κενού». Και έτσι έχουμε γίνει «ένα πλήθος μιμητικών νάνων που δεν τολμούν να σκεφτούν για τον εαυτό τους – αλλά αποδεικνύονται τόσο ικανοί για μισαλλοδοξία όσο οι πιστοί της αρχαιότητας».

9. Η σύντομη ανάλυση του Todd για το βαθύ νόημα του τρανσέξουαλ κλονίζει εντελώς την Εκκλησία του Woke – από τη Νέα Υόρκη μέχρι την ευρωπαϊκή σφαίρα και θα προκαλέσει μια σειρά από κρίσεις οργής. Δείχνει πώς ο τρανσέξουαλ είναι «μία από τις σημαίες αυτού του μηδενισμού που ορίζει τη Δύση σήμερα, αυτής της επιθυμίας να καταστρέψει όχι μόνο τα πράγματα και τους άνδρες, αλλά και την πραγματικότητα».

Και υπάρχει ένα αναλυτικό μπόνους: «Η ιδεολογία των τρανσέξουαλ λέει ότι ένας άνδρας μπορεί να γίνει γυναίκα και μια γυναίκα μπορεί να γίνει άνδρας. Αυτός είναι ένας ψευδής ισχυρισμός και, υπό αυτή την έννοια, είναι κοντά στη θεωρητική καρδιά του δυτικού μηδενισμού». Η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη όσον αφορά τις γεωπολιτικές επιπτώσεις. Ο Todd κάνει μια παιχνιδιάρικη ψυχική και κοινωνική σύνδεση μεταξύ αυτής της λατρείας του ψεύδους και της ασταθούς συμπεριφοράς του ηγεμόνα στις διεθνείς σχέσεις. Παράδειγμα: η πυρηνική συμφωνία του Ιράν που συνήφθη υπό τον Ομπάμα, η οποία μετατρέπεται σε καθεστώς σκληρών κυρώσεων υπό τον Τραμπ. Todd: «Η αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι, με τον τρόπο της, gender fluid».

10. Η «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» στην Ευρώπη. Ο Todd μας υπενθυμίζει ότι η Ευρώπη, στην αρχή, ήταν το γαλλογερμανικό ζευγάρι. Στη συνέχεια, μετά την οικονομική κρίση του 2007/2008, αυτό το ζευγάρι μετατράπηκε σε «πατριαρχικό γάμο, με τη Γερμανία ως τον κυρίαρχο σύζυγο που δεν ακούει πλέον τη σύντροφό του». Η ΕΕ έχει εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα υπεράσπισης των συμφερόντων της Ευρώπης, αποκόπτοντας τον εαυτό της από την ενέργεια και το εμπόριο με τον εταίρο της, τη Ρωσία, και επιβάλλοντας κυρώσεις στον εαυτό της. Ο Todd σωστά προσδιορίζει τον άξονα Παρίσι-Βερολίνο που αντικαταστάθηκε από τον άξονα Λονδίνο-Βαρσοβία-Κίεβο: ήταν «το τέλος της Ευρώπης ως αυτόνομου γεωπολιτικού παράγοντα». Και αυτό συνέβη μόλις 20 χρόνια αφότου η Γαλλία και η Γερμανία αντιτάχθηκαν από κοινού στον νεοσυντηρητικό πόλεμο στο Ιράκ.

11. Ο Todd ορίζει σωστά το ΝΑΤΟ βυθίζοντας στο «ασυνείδητό τους»: «Βλέπουμε ότι ο στρατιωτικός, ιδεολογικός και ψυχολογικός μηχανισμός του δεν υπάρχει για να προστατεύει τη Δυτική Ευρώπη, αλλά για να την ελέγχει».

12. Σε συνδυασμό με αρκετούς αναλυτές στη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και μεταξύ των ανεξάρτητων στην Ευρώπη, ο Todd είναι βέβαιος ότι η αμερικανική εμμονή – από τη δεκαετία του 1990 – με την αποκοπή της Γερμανίας από τη Ρωσία θα οδηγήσει σε αποτυχία: «Αργά ή γρήγορα, θα συνεργαστούν», επειδή «οι οικονομικές τους εξειδικεύσεις τους ορίζουν ως συμπληρωματικούς». Η ήττα στην Ουκρανία θα ανοίξει το δρόμο, επειδή μια «βαρυτική δύναμη» είναι αμοιβαία ελκυστική για τη Γερμανία και τη Ρωσία.

Πριν από αυτό, και σε αντίθεση με σχεδόν όλους τους δυτικούς «αναλυτές» στον πυρήνα του ΝΑΤΟ, ο Πούτιν κατανοεί ότι η Μόσχα είναι έτοιμη να κερδίσει εναντίον ολόκληρου του ΝΑΤΟ, όχι μόνο της Ουκρανίας, εκμεταλλευόμενη ένα παράθυρο ευκαιρίας που εντόπισε ο Πούτιν στις αρχές του 2022. Ο Todd στοιχηματίζει σε ένα παράθυρο 5 ετών, δηλαδή ένα φινάλε το 2027. Είναι ενδιαφέρον να συγκριθεί με τον υπουργό Άμυνας Shoigu, ο οποίος δήλωσε πέρυσι: το SMO θα τελειώσει μέχρι το 2025.

Όποια και αν είναι η προθεσμία, όλα αυτά συνεπάγονται μια συνολική νίκη για τη Ρωσία, με τον νικητή να υπαγορεύει όλους τους όρους. Καμία διαπραγμάτευση, καμία κατάπαυση του πυρός, καμία παγωμένη σύγκρουση – καθώς ο ηγεμόνας κρέμεται απεγνωσμένα.

Το Νταβός σκηνοθετεί τον θρίαμβο της Δύσης

Η άφθονη αξία του Todd, τόσο εμφανής στο βιβλίο, είναι ότι χρησιμοποιεί την ιστορία και την ανθρωπολογία για να φέρει την ψευδή συνείδηση της δυτικής κοινωνίας στον καναπέ. Έτσι, εστιάζοντας, για παράδειγμα, στη μελέτη πολύ συγκεκριμένων οικογενειακών δομών στην Ευρώπη, καταφέρνει να εξηγήσει την πραγματικότητα με τρόπο που ξεφεύγει εντελώς από την πλύση εγκεφάλου των δυτικών συλλογικών μαζών που παραμένουν κάτω από τον στροβιλο-νεοφιλελευθερισμό.

Είναι αυτονόητο ότι το βιβλίο του Todd, βασισμένο στην πραγματικότητα, δεν θα γίνει ομόφωνα αποδεκτό από τις ελίτ του Νταβός. Αυτό που συνέβη αυτή την εβδομάδα στο Νταβός ήταν εξαιρετικά διδακτικό. Όλα αποκαλύπτονται στο φως της ημέρας.

Από όλους τους συνήθεις υπόπτους – την τοξική Μέδουσα φον ντερ Λάιεν της ΕΕ, τον πολεμοκάπηλο Στόλτενμπεργκ του ΝΑΤΟ, την BlackRock, την JP Morgan και άλλα μεγάλα αφεντικά που κάνουν χειραψία με τα παιχνίδια που φορούν φούτερ στο Κίεβο – το μήνυμα του «θριάμβου της Δύσης» είναι μονολιθικό.

Ο πόλεμος είναι ειρήνη. Η Ουκρανία δεν χάνει και η Ρωσία δεν κερδίζει. Εάν δεν συμφωνείτε μαζί μας – σε οτιδήποτε – θα λογοκριθείτε για «ρητορική μίσους». Θέλουμε τη Νέα Παγκόσμια Τάξη – ό,τι κι αν σκέφτεστε εσείς οι αγρότες χαμηλού επιπέδου γι' αυτήν – και τη θέλουμε τώρα.

Και αν όλα τα άλλα αποτύχουν, μια προκατασκευασμένη ασθένεια Χ θα έρθει για εσάς.

Πέπε Εσκομπάρ

πηγή: Sputnik Globe