Του Παντελή Σαββίδη
Υπάρχει μια διάσταση στο πολιτικό μενταλιτέ της Αθήνας που είναι επικίνδυνη και για τον ελληνισμό και για το αθηναϊκό κράτος του οποίου αποικία είμαστε και εμείς.
Το θέμα μας ενδιαφέρει διότι από τις επιλογές που έχουμε το να είμαστε υπόδουλοι της αθηναϊκής αποικίας είναι η καλύτερη. Θεωρούμαστε όλοι Έλληνες και σήμερα, τουλάχιστον, η Αθήνα έχει, απλώς, αποικιοποιήσει την Ελλάδα. Στην αρχαία εποχή πολεμούσαν και μεταξύ τους. Κάποια πρόοδος έχει επέλθει.
Η Τουρκία συνεχίζει να παραμένει ένα βάρβαρο κράτος πολλών λαοτήτων που εκτουρκίσθηκαν και ομογενοποιήθηκαν. Για λόγους που χρήζουν ανάλυσης δεν επηρεάστηκαν από την γειτνίασή τους με την Ευρώπη αλλά παρέμειναν πολεμοχαρείς και κατακτητικοί. Θα μπορούσαν, ως λαός, να ευδοκιμήσουν καλύτερα σε ένα ειρηνικό περιβάλλον αλλά οι κυρίαρχες ιδεολογίες στο εσωτερικό τους, που αναπαράγονται από την πολιτική ηγεσία τους, δεν επιθυμούν την ειρήνη. Την επιθυμούν α λα τούρκα. Δηλαδή με την επιβολή τους σε κατακτημένους-ή δορυφοροποιημένους λαούς.
Αυτή είναι η γειτονική χώρα, με αυτήν την χώρα πρέπει να βρούμε τρόπο συνύπαρξης. Ή θα παραδώσουμε, χωρίς να γνωρίζουμε που η παράδοση θα σταματήσει, ή θα αντισταθούμε, με ισχυρή δύναμη αποτροπής και αποφασιστικότητα να την προβάλλουμε, αν χρειαστεί. Αν υπάρχει άλλη πρόταση ευχαρίστως να την ακούσουμε.
Από όλους τους λαούς της ευρύτερης περιοχής ο μόνος που έχει επεκτατικό, ιμπεριαλιστικό, κατακτητικό όραμα είναι ο τουρκικός.
Δεν υπάρχει λαός στην ευρύτερη περιοχή που να είναι διατεθειμένος να μπει σε πόλεμο για να κατακτήσει.
Ακόμη και η Ρωσία που εισέβαλε στην Ουκρανία, εισέβαλε επικαλούμενη ότι δεν τηρήθηκαν οι συμφωνίες που έκανε που γι αυτήν αυτό αποτελεί υπαρξιακό πρόβλημα. Η Τουρκία θέλει να κατακτήσει. Δεν έχει πρόβλημα ασφάλειας από τους γειτονικούς της λαούς. Το μόνο πρόβλημά της είναι οι Κούρδοι αλλά οι Κούρδοι είναι εσωτερικό της ζήτημα.
Και το Ισραήλ που είναι μια άλλη πολεμοχαρής δύναμη και πολεμά για να εξαλείψει τους Παλαιστίνιους, περιορίζει τον πόλεμο εντός μιας επικράτειας που θεωρεί ιστορικά του εδάφη. Δεν βγήκε έξω από αυτά και όποτε βγήκε το έκανε προσωρινά και επέστρεψε στα θεωρούμενα σύνορά του. Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου άλλο κράτος που να ακολουθεί πολεμική κατακτητική πολιτική πέραν των ΗΠΑ (που προσπαθούν να επιβεβαιώσουν την παγκόσμια κυριαρχία τους) και την Τουρκία.
Η τραγωδία για τον ελληνισμό, πρωτίστως, και για το αθηναϊκό κρατίδιο που μας ενδιαφέρει απολύτως η επιβίωσή του, είναι ότι ο λαός αυτός, ο τουρκικός, εγκαταστάθηκε στην περιοχή από το 1071μΧ και από τότε μας απειλεί.
Οι ιστορικές φάσεις από τότε ως σήμερα είναι γνωστές.
Σήμερα αυτό το γενοκτόνο κράτος του οποίου ο βασικός ιδεολογικός και πολιτικός πυρήνας, (το βαθύ κράτος, δηλαδή) είναι ρατσιστικός, φασιστικός, ισλαμικός, τζιχαντιστικός, βρίσκεται σε δυναμική ανάπτυξη και απολαμβάνει της αναγκαστικής εκτίμησης των δυνάμεων της εποχής, ενώ το αθηναϊκό κρατίδιο βρίσκεται σε απόλυτη παρακμή.
Το αθηναϊκό βαθύ κράτος διακατέχεται από μια δουλική ιδεολογία και ενδιαφέρεται μόνο για την επιβίωσή της ελίτ του παραδίδοντας τα πάντα στους προστάτες του. Όχι στους προστάτες του ως κράτους που επιδιώκει την ακεραιότητά του αλλά ως ομάδα που αναζητά την δική της προστασία για να επιβάλλεται και στην αθηναϊκή κοινωνία και στον υπόλοιπο ελληνισμό.
Αυτός ο ελληνισμός ενώ είχε μια δυναμική ιστορική πορεία σήμερα βρίσκεται σε απόλυτη παρακμή. Το μόνο ελαφρυντικό που έχει είναι ότι τις τάσεις μιας κοινωνίας τις καθορίζουν (διαλεκτικά μεν αλλά με καταλυτικό ρόλο) οι ηγεσίες της. Και σήμερα στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει καμμιά μορφή ηγεσίας που να έχει όραμα.
Οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες έχουν συσπειρωθεί γύρω από το κράτος και το λυμαίνονται. Η, ας την πούμε, διανόησή του σιτίζεται από τα αποφάγια της οικονομικής. Και η πολιτική του τάξη είναι μεσαίοι υπάλληλοι των οικονομικών παραγόντων.
Αυτό το ευκολοδιαχείριστο μόρφωμα το καθοδηγούν μεσαίοι υπάλληλοι της Πρεσβείας. Η υπόθεση Δ. Ιωαννίδη-Γκάς Αβρακότος είναι χαρακτηριστική).
Δεν έχει τη βούληση να αντισταθεί, οδήγησε την κοινωνία στη δουλική θέση πως το κράτος αυτό και η κοινωνία δεν έχουν τη δυνατότητα-αλλά και γιατί να το κάνουν- να αντισταθούν σε ό,τι τους υπαγορεύουν οι προστάτες τους, άρα είμαστε δεδομένοι, κάνουμε ό,τι μας λένε και ας ευχηθούμε πως τα συμφέροντα των δυνάμεων δεν θα αποκλίνουν από τα δικά τους.
Το μόνο δικό τους συμφέρον, πέραν της προσωπικής εξουσιαστικής επιβίωσης, είναι να μην αμφισβητηθεί η ακεραιότητα της χώρας, αλλά και αυτό το ενδεχόμενο είναι διαχειρίσμο σε μια παραιτημένη κοινωνία.
Αν χρειαστεί, παραχωρούν και κάτι και επιλέγουν άτομα, όπως ο κ. Γεραπετρίτης, που με περίπλοκες εκφράσεις θα δημιουργήσουν μια σύγχυση στην ευκολόπιστη κοινή γνώμη ότι προτιμότερη η θολή εικόνα από την ένταση.
Εδώ που η ηγεσία του αθηναϊκού κράτους οδήγησε τα πράγματα είναι δύσκολο να τοποθετηθείς.
Από τη μια έχεις έναν λαό και μια ηγεσία με κυρίαρχο ιδεολογικό και πραγματιστικό στοιχείο την επέκταση. Αριθμεί περί τα 90 εκατομμύρια και έχει κάνει προόδους στον στρατιωτικό τομέα που του παρέχουν περιθώρια αυτονομίας και του προσφέρουν και κέρδη δισεκατομμυρίων.
Από την άλλη έχεις να κάνεις με μια κοινωνία που η ηγεσία της την έχει οδηγήσει στην παραίτηση και της οποίας η ιθύνουσα τάξη όχι, μόνο, δεν κάνει τίποτε για να εξισορροπήσει, στην λογική της αποτροπής, τα πράγματα αλλά δημιουργεί μια ηττοπαθή διάθεση.
Το δίλημμα, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, θα είναι παράδοση κυριαρχίας και σιγά σιγά δορυφοροποίηση και υποδούλωση ή αντιπαράθεση. Με τις συνεχείς παραδόσεις, όμως, δεν ξέρεις που θα βρεθούν τα σύνορα του κράτους που δημιουργήθηκε με ποταμούς αίματος.
Πάντως, στην κυρίαρχη αθηναϊκή ιδεολογία τα σύνορα της Μελούνας δεν είναι εκτός πιθανοτήτων. Ως τη Θεσσαλία ήταν έτσι και αλλιώς τα όρια που μπορούσαν να ελέγχουν από αρχαίας εποχής. Σ αυτά είναι συνηθισμένο το εξουσιαστικό μενταλιτέ τους.
Έτσι συμπεριφέρθηκαν και κατά την περίοδο των 200 χρόνων που δημιούργησαν το σημερινό κράτος. Την Μακεδονία την έβλεπαν ως χώρο προς εκμετάλλευση.
Σε ένα αποκαλυπτικό σχόλιό του με αφορμή την πρόταση, απο την ελληνική κυβέρνηση, για ορισμό του Απόστολου Τζιτζικώστα ως Ευρωπαίου Επιτρόπου ο Μανώλης Κοττάκης αναφέρθηκε στις αντιδράσεις του πυρήνα του Μαξίμου για τον ορισμό αυτό και υπογράμμισε πως μεταξύ των επιχειρημάτων που διαρρέει ως αρνητικά χαρακτηριστικά του είναι ότι προέρχεται απο τη Μακεδονία. Και οι δουλικοί δημοσιογράφοι που προσβάλλουν την ιστορία του επαγγέλματος, το αναπαράγουν. Είναι, λοιπόν, αρνητικό να κατάγεσαι απο τη Μακεδονία και να διεκδικείς θέσεις στον κρατικό τομέα!
Η αντίληψη αυτή χαλάρωσε εδώ και μερικά χρόνια. Μεταξύ των πολλών δεινών που επανέφεραν στη χώρα οι μικρονοϊκές ηγεσίας Τσίπρα και Μητσοτάκη είναι και αυτή.
Για τις υψηλές θέσεις του δημοίου μόνο οι καταγόμενοι απο το νότο. Μέχρι πότε θα ανέχεται ο ελληνισμός αυτήν την αθηναϊκή διάκριση;
Τους επιβλήθηκε η Μακεδονία ως μέρος του κράτους από έναν πολιτικό εκτός των γνωστών αθηναϊκών ορίων, ο οποίος, .όπως και ο άλλος ελληνισμός, εκτός του αθηναϊκού κέντρου ήθελε να δημιουργήσει ένα ισχυρό κράτος το οποίο θα συμπεριελάμβανε όλους τους Έλληνες. Αναφέρομαι στον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον μόνο σοβαρό πολιτικό που ανέδειξε ο ελληνισμός τα 200 χρόνια του νεότερου κράτους, (τον Καποδίστρια τον εκτέλεσαν νωρίς, ο Βενιζέλος τους διέφυγε από τύχη). Αυτή η διεύρυνση ήταν ο εφιάλτης της αθηναϊκής ελίτ και εκφράστηκε καλά μετά την μικρασιατική καταστροφή όταν στην Αθήνα δήλωναν «αφήστε τους να τους σφάξει ο Κεμάλ διότι αν έρθουν στην Ελλάδα θα μας ρίξουν από την εξουσία». Αυτή ήταν η αγωνία τους και αυτό το όραμά τους για τον ελληνισμό. Είναι οι ίδιοι που σήμερα οδήγησαν το έθνος στον μηδενισμό.
Έκτοτε η χώρα κυβερνάται από ανθρώπους με μικροελλαδική ιδεολογία. Μια ομάδα ανθρώπων, συνήθως ανίκανων, νέμεται την εξουσία και το μόνο μέλημά της είναι πως να μην την χάσει. Επειδή δεν έχει την δυνατότητα να την διαχειριστεί σε μεγάλη έκταση, έχει δηλώσει δεδομένη τοποτηρητής ξένων δυνάμεων που θα την προστατεύσουν αρκεί να της επιτραπεί η αποικιακή εκμετάλλευση του ελληνισμού στα αναγνωρισμένα σύνορα.
Ο ανίκανος είναι, συνήθως, δουλικός και έτοιμος να παραδώσει για να μείνει στην επιφάνεια.
Ο ελληνισμός έχει αναδείξει σπουδαίες προσωπικότητες διεθνούς εμβέλειας. Αλλά έξω από την χώρα.
Ο ελληνισμός έχει αναδείξει σπουδαίες προσωπικότητες διεθνούς εμβέλειας. Αλλά έξω από την χώρα.
Γιατί οι ίδιοι άνθρωποι δεν μπορούν να αποδώσουν στο εσωτερικό; Διότι το αθηναϊκό κρατίδιο είναι δομημένο με μικροελλαδική κοτζαμπάσικη λογική. Δεν αναδεικνύεται ο ικανός αλλά στις κρίσιμες θέσεις θα τοποθετηθούν οι ημέτεροι ανεξαρτήτως ικανοτήτων. Η νομή της εξουσίας ενδιαφέρει, όχι η πρόοδος της κοινωνίας.
(Αν θυμάμαι καλά με τον ίδιο τρόπο έδιωξαν και τον Αριστοτέλη. Τον Χρυσούν Αιώνα τον δημιούργησε το σύνολο του τότε ελληνισμού. Η Αθήνα και τότε τον εκμεταλλεύτηκε.).
Αυτή η ελίτ που φοβάται καθημερινά μην χάσει την εξουσία της έχει οδηγήσει, σήμερα, την χώρα σε διάλυση. Τίποτε δεν λειτουργεί, τα πάντα έχουν αφεθεί στην τύχη τους.
Αψευδής μάρτυς η καθημερινότητα. Και σήμερα οι φωτιές που απειλούν τους συμπολίτες μας που εσυγκεντρώθηκαν, για να επιβιώσουν, στην Αττική διότι τα συγκέντρωσαν όλα εκεί. Γιατί;
Με λίγα λόγια η κυρίαρχη πολιτική αντίληψη στο αθηναϊκό κρατίδιο είναι να αναπαράγεται μια αθηναϊκή ομάδα στην εξουσία, η οποία θα αλληλοαναγνωρίζεται, θα εκμεταλλεύεται την ενδοχώρα και θα αναζητά τον κατάλληλο προστάτη που θα διατηρεί τα προνόμιά της και θα του είναι δεδομένη.
Από την άλλη, όπως γράψαμε παραπάνω έχεις να κάνεις με ένα ισλαμοφασιστικό επεκτατικό κράτος το οποίο δημιουργεί τις προϋποθέσεις να έρθει ένα βράδυ χωρίς κανείς να το πάρει χαμπάρι και το οποίο όλοι σέβονται απολύτως. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τα βάλει μαζί του. Ούτε οι ΗΠΑ, προστάτης του αθηναϊκού κατεστημένου. Το κράτος αυτό κερδίζει με την πολιτική του από τότε που εμφανίσθηκε στην περιοχή και από τη Δύση και από την Ανατολή.
Το πως κερδίζει από τις ΗΠΑ, κοιτάζοντας προς ανατολάς, είναι γνωστό.
Σημερινό άρθρο του Nordic Monitor, ενός πολύ ενδιαφέροντος αποκαλυπτικού ιστολογίου το οποίο διαχειρίζονται τούρκοι που ζουν στην Σουηδία, αναλύει τις βλέψεις που έχει η Τουρκία στον γεωπολιτικό χώρο που διεκδικείται από τη Ρωσία. Στις λεγόμενες τουρκόφωνες χώρες. Είναι αποκαλυπτικό των τουρκικών προθέσεων και της τουρκικής πολιτικής.
Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ
Με αφορμή την επέτειο θανάτου του Ενβέρ Πασά, ενός γενοκτόνου Οθωμανού που γι αυτό αποτελεί άλλο ένα ίνδαλμα του σημερινού, γενοκτόνου, επίσης, τουρκικού κράτους, το ιστολόγιο ασχολείται με την ιστορία του και πως διεκδίκησε την γεωπολιτική περιοχή Καυκάσου και Κεντρικής Ασίας.
Το σημαντικό είναι ότι ο Ερντογάν κάνει συχνές αναφορές στον Ενβέρ Πασά και την πολιτική του. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι με διάφορους τρόπους η σημερινή Τουρκία κάνει πολιτική με τις χώρες αυτές.
Μπορεί, μέχρι στιγμής, τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής να είναι πενιχρά αλλά ευτυχώς που υπάρχει η αδράνεια της ιστορίας. Αν κατάφερνε η Τουρκία να πετύχει τόσο γρήγορα και τόσο αποτελεσματικά τους στόχους της τότε θα μιλούσαμε όχι για περιφερειακή δύναμη αλλά για παγκόσμια.
Θυμάμαι μια παλαιότερη δήλωση του Ερντογάν ότι σε μερικά χρόνια η Τουρκία θα είναι μια από τις 10 δυνάμεις του κόσμου. Σιγά σιγά υλοποιεί τον στόχο του.
Θυμάμαι επίσης πως πριν χρόνια έγινε από την Τουρκία μια δήλωση ότι θα μετέτρεπαν τη χώρα σε θαλασσινή δύναμη. Και αυτό το πετυχαίνουν αποτελεσματικά.
Αντιθέτως στην Αθήνα ανάλογες δηλώσεις γίνονται για λαϊκή κατανάλωση και τη επομένη ξεχνιόνται. Η αθηναϊκή φιλοσοφία είναι ό,τι φάμε, ο,τι πιούμε και ό,τι…
Αυτή η φιλοσοφία είναι που οδήγησε στην τραγωδία που παρακολουθούμε τις μέρες αυτές με τις φωτιές, χωρίς καμιά ικανότητα του κράτους να αντιδράσει.
Αυτή η φιλοσοφία είναι που οδήγησε στην τραγωδία που παρακολουθούμε τις μέρες αυτές με τις φωτιές, χωρίς καμιά ικανότητα του κράτους να αντιδράσει.
Δηλώνουμε την συμπαράστασή μας στους συμπολίτες μας. Συμπάσχουμε μαζί τους.
Τέλος υπάρχει και το επιχείρημα γιατί πρέπει να ζούμε διαρκώς με την αγωνία-και την προετοιμασία- μιας έντασης με την Τουρκία;
Διότι η Τουρκία δεν θα μας αφήσει σε ησυχία. Διεκδικεί. Και αυτά που διεκδικεί ή θα τα παραδώσουμε αν αφεθούμε στη νιρβάνα μας και θα υποδουλωθούμε ή θα τα υποστηρίξουμε.
Διαλέξτε τι θέλετε. Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου