Η ΧΩΡΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ 50% ΤΟΥ ΕΓΧΩΡΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ[ΚΥΡΙΩΣ Η ΝΕΟΛΑΙΑ ],ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ....

 

Παναγιώτης Λιάκος

Οι παραθεριστές, όπως υποδεικνύει η πρόσφατη εμπειρία των διακοπών, έχουν ολοκαίνουργια στολή εργασίας. Η στολή σχεδιάστηκε από τον οίκο χαμηλής ραπτικής που λέγεται «Νέα Τάξη» και θα φορεθεί πολύ μέχρι οι άνθρωποι να αποκτήσουν δική τους κρίση και σταματήσουν να συσχηματίζονται (να παίρνουν δηλαδή το σχήμα της εποχής τους), όπως προφητικά προέτρεπε όλους μας ο Απόστολος Παύλος*.

Τα σημαντικότερα αξεσουάρ της εποχής μας είναι τα τατουάζ, τα οποία κάνουν μετά μανίας νέοι, νέες και μεσήλικες. Κυκλοφορείς σε πλατείες, σοκάκια και παραλίες και βλέπεις τόσο μελάνι πάνω σε δέρμα, που νομίζεις ότι βολτάρεις σε προαύλιο φυλακής του Εκουαδόρ ή σε καπηλειό του Μακάο, όπου μπεκροπίνουν πειρατές και καραβόσκυλα που βρίσκονται εκτός βάρδιας και αφηγείται ο ένας στον άλλον τι συμβολίζει κάθε χρωματιστή στάμπα πάνω στο κορμί του. Δράκοντες, κινεζικά και ιαπωνικά αποφθέγματα, νεράιδες και ρόδα, καρδούλες και διαόλοι, πολυνησιακά μοτίβα και τοπία απόκοσμα κοντεύουν να καταλάβουν κάθε τετραγωνικό χιλιοστό των σωμάτων ανθρώπων οι οποίοι νομίζουν ότι με τα τατουάζ… ξεχωρίζουν από τους πολλούς.

Μαζί με τα τατουάζ κι οι σκύλοι. Οι ιδιοκτήτες τους τα φιλάνε στο στόμα, τα παίρνουν μαζί τους στις ταβέρνες και τα καφέ, στις παραλίες για να τις καταχ#σουν, στους δρόμους και στις ρούγες. Τους κάνουν γενέθλια, τους κόβουν τούρτες και τα αποκαλούν «παιδιά» τους, σε μια επίδειξη γνησιότατης, κραυγαλέας κτηνολατρείας. Επιπλέον, οι ανεύθυνοι δεσπότες θυμώνουν με όσους δυσφορούν από τα αδιάκοπα γαβγίσματα των σκύλων που μετατρέπουν χώρους εστίασης και αναψυχής σε κανονικά… σκυλάδικα. Εδώ που τα λέμε, έχουν κι ένα δίκιο. Είναι ευκολότερο να έχεις έναν σκύλο να σε αποθεώνει και να σε γλείφει πατόκορφα επειδή τον ταΐζεις, παρά να σχετίζεσαι με ανθρώπους, οι οποίοι έχουν «τρελές» απαιτήσεις (όπως σεβασμό, καλούς τρόπους, κατανόηση, ισοτιμία και άλλα τινά).

Φυσικά, υπάρχουν και οι σέλφι φωτογραφίες. Το εγωιστικό τικ να απαθανατίζεις τη μουτσούνα σου όπου βρεθείς κι όπου σταθείς. Και τραβάς και ξανατραβάς στιγμιότυπα που ούτε εσύ πρόκειται να ξαναδείς.

Αυτό είναι το νέο τρίπτυχο των ημερών μας, που αντικαθιστά με γοργούς ρυθμούς το παλιό.

 

*Προς Ρωμαίους, κεφ. 12, 2: «Μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον».

Παναγιώτης Λιάκος | newsbreak

****

Μάνος Τσίζεκ 

Η χώρα καταστρέφεται και οι νέοι της περνάνε όσο καλύτερα μπορούνε, κάνουν μπάνια, ταξιδεύουν στα νησιά και στο εξωτερικό, πίνουν ποτάρες, τρώνε λογής λογής εδέσματα και - το κυριότερο - ξεσκίζονται να διατυμπανίζουν την καλοπέρασή τους στα social media, ίσως, υποσυνείδητα, για να διαχωρίσουν την θέση τους από το άλλο, το μιασματικό 50% του εγχώριου πληθυσμού που δυστυχεί, φυτοζωεί, ισορροπεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και αδυνατεί να ταξιδέψει, να φάει έξω ή να πάει διακοπές έστω και για μία μέρα.

Οι Έλληνες νέοι έχουν πλέον ξεμάθει να θυμώνουν και να εξοργίζονται. Έχουν πάει για χρόνια στον ψυχοθεραπευτή τους, έχουν αυτοαγαπηθεί, έχουν κάνει γιόγκα και διαλογισμό, έχουν κατοικίδια, έχουν κάνει λεύκανση στα δόντια τους, έχουν βάλει σιδεράκια, έχουν τροχίσει τους κυνόδοντές τους για να μπορούν να χαμογελούν όταν αυτο-φωτογραφίζονται χωρίς να απειλούν τη δημόσια τάξη, μα πέρα από τον ψυχοθεραπευτή και τον ορθοδοντικό, έχουν μάθει να μην διαταράσσουν την πολιτική ορθότητα.

Η χώρα καταστρέφεται και οι νέοι της, αντί να ξεσηκώνονται, κοιτάνε να μην σπάσουν τα αυγά και να μην σκίσουν τα καλσόν. Οι θάνατοι των συνανθρώπων μας, η εξαθλίωση των γειτόνων μας, η λεηλασία του περιβάλλοντος, του λαϊκού πλούτου, των εργασιακών μας δικαιωμάτων και των συνταγματικών μας ελευθεριών, αποτελούν ενοχλητικές παρεμβολές στο καθημερινό reality show της ζωής των Ελλήνων νέων, ένα show που οι ίδιοι σκηνοθετούν, κινηματογραφούν, μοντάρουν, σχολιάζουν, υποτιτλίζουν και διανέμουν στα social media, για να δείξουν πόσο καλά περνάνε οι ίδιοι, παρ' όλα τα δεινά που συμβαίνουν γύρω τους.

Ο τομαρισμός και ο αυτισμός, η εθελοδουλεία και η πόρωση, σε ένα επίπεδο που ούτε οι σεναριογράφοι του Truman Show θα μπορούσαν να διανοηθούν. Την χρονιά που ο μέσος μισθός της Ελλάδας έπεσε στον πάτο της Ευρωπαϊκής Ένωσης - χαμηλότερα και από την Βουλγαρία - με τα θύματα των Τεμπών και του Ματιού αδικαίωτα, με κάθε οικογένεια να έχει νεκρούς από τις παρενέργειες των εμβολίων - τους τούρμπο καρκίνους και τα αυτοάνοσα να θερίζουν - με τη θεσμοθέτηση του 13ωρου και της 6ήμερης εργασίας, με 4 εκατομμύρια στρέμματα δασικής έκτασης καμένα μέσα σε 4 χρόνια, με την ηπατίτιδα και την πανώλη να μαστίζουν τον Βόλο μετά την βιβλική καταστροφή που υπέστη από τις περσινές πλημμύρες, με τις ψυχικές νόσους σε έξαρση και τους θανάτους από όλα τα αίτια σε αδιάκοπη άνοδο, κύριο μέλημά των νέων δεν είναι η σύγκρουση με το καθεστώς, αλλά η διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και της πολιτικής ορθότητας.

Τα κατάφεραν τελικά, οι "ιδιοκτήτες" της χώρας, να μας φτιάξουν έτσι ακριβώς όπως μας θέλανε. Υπάκουους, υποτακτικούς, χαμογελαστούς δούλους που κοιτάνε τη δουλειά τους και δεν παρεμποδίζουν τα μεγάλα σχέδια απαλλοτρίωσης της χώρας. Η λοβοτομή αυτή συνετελέσθη αναίμακτα και ανεπαίσθητα. Σχεδόν εθελοντικά. Και έτσι, η κοινωνική συνοχή επετεύχθη. Τίποτα δεν θα διαταράξει ξανά την τάξη και την ασφάλεια στο προτεκτοράτο της Ελλάδας, παρά μόνο η περιστασιακή δολοφονία κανενός δημοσιογράφου ή η ατυχής ανθρωποθυσία συνανθρώπων μας σε κάποιο τρένο, σε κάποιο νοσοκομείο, σε κάποιο εργοτάξιο, σε κάποια πυρκαγιά ή σε κάποια πλημμύρα. Οι υπόλοιποι κοιτάτε τη δουλειά σας και μην διαμαρτύρεστε - αυτά τα κάνουν οι losers που ακόμα δεν κάναν λεύκανση στα δόντια τους και δεν πήγαν διακοπές αυτό το κ(ω)λοκαίρι.

Τα κατάφεραν τελικά οι ιδιοκτήτες της χώρας, οι εφοπλιστάδες, οι πολυεθνικές, το ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να μας κάνουν αυτό που, μισό αιώνα πριν, είχε προβλέψει ο Ηλίας Πετρόπουλος:

«Δεν μένει ας πούμε επαγγελματικά κανένα άλλο μέλλον για τον έλληνα, από το να αποβεί γκαρσόνι σε τουριστικά ρεστοράν ή συλλέκτες καποτών στο δρόμο, απ’ τις καπότες που θα πετάν οι ξένοι τουρίστες· τίποτα άλλο. Όσο για την γλώσσα μας, δεν νομίζω ότι έχει άλλο μέλλον, από το να αποβεί μια αργκό προς χρήση των ιθαγενών πλέον της Ελλάδος.»