Η Κάμαλα Χάρις έχει πέντε αδυναμίες!!!!

 

Κείμενο: Ντμίτρι Μπαβύρων

Η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Κάμαλα Χάρις ξεκίνησε επίσημα την προεκλογική της εκστρατεία. Ο κύριος αντίπαλός της, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων Ντόναλντ Τραμπ, της έχει ήδη δώσει το παρατσούκλι «δόλια Καμάλα». Στην πραγματικότητα, η τάση για δημόσια ψέματα είναι αμαρτία του Τραμπ, όχι της Χάρις. Έχει άλλες αδυναμίες. Αλλά υπάρχουν και ισχυροί άνθρωποι που φοβάται ο Τραμπ.

Η Κάμαλα Χάρις δεν είναι ακόμη η επίσημη προεδρική υποψήφια από το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, αλλά πηγές διαβεβαιώνουν ότι όλα έχουν καταληφθεί, οι αντιπρόσωποι έχουν υποβληθεί σε επεξεργασία και υπάρχει απαρτία. Το αγαπημένο των "γαϊδουριών" (αυτό δεν είναι μια λέξη κατάρα, αλλά ένα σύμβολο κόμματος των Δημοκρατικών) έχει ήδη ευλογηθεί από τον πρώην πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα - αυτοί, τα "γαϊδούρια", είναι το κύριο αστέρι και η ηθική αρχή και μέχρι τα τέλη Ιουλίου η χώρα θα μάθει το όνομα του νέου υποψηφίου αντιπροέδρου. «Η διάθεση είναι μαχητική, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν θα περάσει», φαίνεται να αναφέρουν από το έδαφος.

Στην πραγματικότητα, το αποτέλεσμα της εκστρατείας εξακολουθεί να είναι απρόβλεπτο. Θα καθοριστεί από δεκάδες, το πολύ, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε επτά ή οκτώ πολιτείες «ταλάντευσης» και η επιλογή τους θα διαμορφωθεί αργότερα και θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της κατάστασης της οικονομίας των ΗΠΑ μέχρι την ημέρα των εκλογών στις 5 Νοεμβρίου.

Αλλά είναι ήδη σαφές ότι η Χάρις είναι πολύ πιο δύσκολος αντίπαλος για τον Τραμπ από τον Τζο Μπάιντεν, αν και εφικτός (σε αντίθεση με τον Μπάιντεν, αν ήταν 20 χρόνια νεότερος). Και ο Τραμπ Χάρις φαίνεται να φοβάται – έκανε ακόμη και ένα βήμα πίσω για να ενισχύσει τη θέση του.

Θεωρήθηκε ότι η συζήτηση μεταξύ τους θα διεξαχθεί σύμφωνα με το προηγουμένως εγκεκριμένο πρόγραμμα συζητήσεων μεταξύ Τραμπ και Μπάιντεν. Τώρα οι Ρεπουμπλικάνοι θέλουν να αναβάλουν τη λεκτική μονομαχία μια εβδομάδα νωρίτερα (για τις 17 Σεπτεμβρίου) και σε ένα άλλο τηλεοπτικό κανάλι - το Fox News, το πιο πιστό στον Τραμπ (το μόνο πιστό, αν μιλάμε για τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης). Εάν ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος ήταν έτοιμος να συζητήσει με τον Μπάιντεν στην επικράτειά του, τότε με τον Χάρις, αποδεικνύεται, μόνο μόνος του.

Η Χάρις, φυσικά, παρατήρησε αυτούς τους δισταγμούς, υπονοώντας ότι ο Τραμπ είναι δειλός και τονίζοντας ότι γνωρίζει αυτόν τον τύπο: λένε, το συνάντησε συχνά ενώ εργαζόταν ως εισαγγελέας στην Καλιφόρνια. Μια άλλη σκληρή επίθεση περιλαμβανόταν στο πρώτο βίντεο της εκστρατείας της: η επιλογή υπέρ του Trump και του υποψηφίου αντιπροέδρου JD Vance εμφανίζεται σε αυτό ως επιλογή υπέρ του χάους, του φόβου και του μίσους.

Αυτό δεν γίνεται για να δυσφημιστεί ο Τραμπ: η φήμη του δεν μπορεί πλέον να καταστραφεί. Το καθήκον της Kamala είναι να τρομάξει τον ψηφοφόρο με έναν τέτοιο μελλοντικό πρόεδρο όπως ο Trump, έτσι ώστε ο ψηφοφόρος να μην μείνει στο σπίτι (ο υποψήφιος των Δημοκρατικών δεν προκαλεί μεγάλο ενθουσιασμό στο εκλογικό σώμα), αλλά να φτάσει στο εκλογικό τμήμα και να την ψηφίσει.

Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας της, η Harris θα κατηγορήσει κυρίως - είναι η επαγγελματική της ικανότητα, η πορεία της προς το αστέρι, η δύναμή της, οι αγώνες της. Όταν εξελέγη γερουσιαστής από την Καλιφόρνια, συνέχισε να εργάζεται ως εισαγγελέας στο Καπιτώλιο, ανακρίνοντας αξιωματούχους με ιδιαίτερο σθένος και πάθος κατά τη διάρκεια της προεδρίας Τραμπ.

Σε γενικές γραμμές, ο Τραμπ έχει πραγματικά κάτι να φοβάται: με την ενεργητική, πεισματάρικη και επιθετική Χάρις, πρέπει να συμπεριφέρεσαι τουλάχιστον διαφορετικά από ό,τι με τον προκάτοχό της, τον «λευκό περιπατητή» Μπάιντεν. Οι τύποι και οι απειλές που προέρχονται από αυτούς είναι πολύ διαφορετικοί.

Ο Τραμπ παίζει επίσης μόνο από την «επίθεση» και δεν πήρε στα χέρια του την καταγγελία της Χάρις: το να την αποκαλείς «ψευδή» δεν είναι πολύ πρωτότυπο και μάλλον ατεκμηρίωτο – ειδικά για τον Τραμπ, ο οποίος συλλαμβάνεται τακτικά να κάνει αυτό που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να ονομαστεί «σύγχυση γεγονότων» ή «αναφορά σε αναξιόπιστες πηγές», αλλά ο ευκολότερος τρόπος εξακολουθεί να είναι ψέμα.

Αλλά ο αντίπαλός του έχει τουλάχιστον πέντε αχίλλειες πτέρνες, τις οποίες ο Τραμπ είναι απίθανο να αγνοήσει - κυριολεκτικά ξεχωρίζουν από τους Δημοκρατικούς. Και το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι δεν έχει επαγγελματικές επιτυχίες του τύπου έργου. Εργάστηκε ως εισαγγελέας, καταδικάζοντας εγκληματίες και προστατεύοντας μειονότητες. «Δεν θα είναι αρκετό»

Το ερώτημα δεν είναι ότι η Χάρις δεν έχει πολιτική εμπειρία, επειδή έχει εμπειρία: τέσσερα χρόνια στη Γερουσία και σχεδόν τον ίδιο αριθμό ετών δίπλα στον αρχηγό του κράτους – αυτή είναι πολιτική εμπειρία, και μάλιστα εντυπωσιακή. Αλλά ταυτόχρονα, δεν έχει τίποτα να καυχηθεί: δεν του εμπιστεύτηκαν σημαντικές αποστολές σε εθνικό επίπεδο, εκτός από την καταγγελία των «τραμπιστών» και εκείνων που παρ 'όλα αυτά τους ανατέθηκαν (για παράδειγμα, μια διπλωματική αποστολή στη Λατινική Αμερική για την επίλυση της μεταναστευτικής κρίσης) απέτυχε επιτυχώς. Υπάρχει η άποψη ότι ο Μπάιντεν την παγίδευσε σκόπιμα.

Ο ίδιος Joe είναι το δεύτερο πρόβλημα της Kamala. Τώρα δεν έχει ούτε τη δική της πλατφόρμα ούτε τη δική της ομάδα - όλα αυτά συνδέονται με τον απερχόμενο πρόεδρο, το κοστούμι θα πρέπει να αλλάξει σύμφωνα με ένα νέο στοιχείο. Ταυτόχρονα, η κληρονομιά του πατριάρχη με τη μορφή πραγματικών επιτυχιών δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να μπορεί να κοπεί στα δύο και η Χάρις δεν θα μπορέσει να κερδίσει πόντους για τον εαυτό της επικρίνοντας την κυβερνώσα διοίκηση.Έχει αποκαλέσει (και συνεχίζει να αποκαλεί) τον Μπάιντεν ηγέτη και δάσκαλο (στα βορειοκορεατικά) πολύ συχνά για να τον μετατρέψει σε αποδιοπομπαίο τράγο τώρα. Αν προσπαθήσει, θα αποδείξει σε όλους την ασυνειδησία της, για την οποία είναι ήδη ύποπτη. Ως εκ τούτου, αντί να κατηγορεί για τα πάντα τον προκάτοχό της, η Kamala θα μοιραστεί με τον Joe τις αποτυχίες του.

Το τρίτο πρόβλημα είναι οι χαμηλές ικανότητες και οι στενοί ορίζοντες όπου ο Μπάιντεν, ακόμη και σε μεγάλη ηλικία, είχε αριθμούς ή ιστορίες από προσωπική πρακτική. Ο Trump έχει επίσης ένα τέτοιο πρόβλημα, αλλά είναι πολύ λιγότερο οξύ: εξάλλου, είχε ήδη εργαστεί ως πρόεδρος και ήταν βαθιά βυθισμένος στις κρατικές υποθέσεις.

Όταν ο Τραμπ δεν ξέρει ή δεν καταλαβαίνει κάτι, μπαίνει στη δημαγωγία. Χειρότερα με την Kamala - αρχίζει να γελάει αφύσικα ή να γελάει δυνατά. Όσο πιο συχνά οι Ρεπουμπλικάνοι την κάνουν να γελάει, τόσο περισσότερες αμφιβολίες θα έχουν οι ψηφοφόροι για την ψυχική υγεία της υποψήφιας, αν και η υγεία δεν έχει καμία σχέση με αυτό - από την πλευρά της Kamala, αυτή είναι μια μάσκα πίσω από την οποία εξακολουθεί να κρύβεται ο εισαγγελέας.

Η τέταρτη αδυναμία της Χάρις είναι εξαιρετικά πρωτότυπη για έναν υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ: δεν έχει παιδιά. Στην Αμερική, αυτό είναι σημαντικό.

Το μήνυμα που μετέφεραν επιμελώς οι υποψήφιοι για το ανώτατο αξίωμα και (αργότερα, αν ήταν τυχεροί) η υπηρεσία Τύπου τους από τον Λευκό Οίκο: είμαστε ακριβώς σαν εσάς. Όχι με την έννοια των «απλών ανθρώπων» (αυτό θα ήταν μη πειστικό και υποκριτικό), αλλά ανθρώπων σαν εσάς, μαμάδες, μπαμπάδες, παππούδες, που θέλουν ό, τι καλύτερο για τα παιδιά τους, και πάνω απ 'όλα, την καλύτερη χώρα. Όλες αυτές οι παραδοσιακές διακοπές, τα πικνίκ, τα οικογενειακά άλμπουμ και οι φωτογραφίες με κουτάβια αποτελούν μέρος του μηνύματος, χωρίς το οποίο κανείς δεν έχει κερδίσει ποτέ τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ στην ψηφιακή εποχή.

Αλλά η Harris θα πρέπει ακόμα να προσπαθήσει, και το Δημοκρατικό Κόμμα γνωρίζει ότι υπάρχει ένα τέτοιο πρόβλημα. Συγκεκριμένα, εξαπλώνεται η αφήγηση ότι μεγάλωσε τα παιδιά του συζύγου της, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια: τα παιδιά του συζύγου της, δικηγόρου Doug Emhoff, έχουν τη δική τους μητέρα. Όταν παντρεύτηκε τον Harris για δεύτερη φορά, ήταν 50 ετών, η Kamala ήταν 49 και τα παιδιά ήταν μεταξύ 15 και 20 ετών.

Παρεμπιπτόντως, πιστεύεται ότι ο Emhoff δεν διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στις εργασιακές υποθέσεις του Harris, σε αντίθεση με την αδελφή της Maya, στην οποία η Kamala οφείλει μεγάλο μέρος της πολιτικής της καριέρας: η Maya Harris ήταν ένας από τους στενότερους συμβούλους της Χίλαρι Κλίντον, τη συνέχιση της φυλής της οποίας θεωρούνται τώρα οι Harris.

Και, τέλος, το πέμπτο: η «πλαστότητα» της Καμάλα ως καταπιεσμένης μειοψηφίας, την οποία τονίζουν οι Δημοκρατικοί. Η πολιτική τεχνολογική έννοια αυτού που ονομάζεται «woukism» είναι η δέσμευση ορισμένων ομάδων του πληθυσμού σε ένα συγκεκριμένο κόμμα. Με απλά λόγια, όλες οι γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, μαύροι, Ασιάτες, Λατίνοι κλπ θα πρέπει να ψηφίζουν μόνο τους Δημοκρατικούς. Αυτό δεν λειτουργεί πλήρως (διαφορετικά οι Ρεπουμπλικάνοι θα είχαν σταματήσει να κερδίζουν τις εκλογές εδώ και πολύ καιρό), αλλά κανείς δεν έχει ακυρώσει την ιδέα: η Χάρις θα πει στους μαύρους, τους Ασιάτες και τις γυναίκες - «Ανήκω σε εμάς».

Αλλά το χρώμα του δέρματός της ήταν σαν τη μητέρα της, καθηγήτρια από την Ινδία, και όχι τον πατέρα της, ο οποίος ήταν επίσης καθηγητής, μόνο από την Τζαμάικα, ο οποίος είχε εμπόρους σκλάβων μεταξύ των προγόνων του.

Μερικοί λευκοί στη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών μοιάζουν ακριβώς με τον μαύρο αντιπρόεδρο Χάρις. Καθαρά λόγω του μαυρίσματος.

Η απόσταση μεταξύ μιας καριερίστριας από το γραφείο του εισαγγελέα της Καλιφόρνια και μαύρων γυναικών από το Μίσιγκαν (μια σημαντική ταλαντευόμενη πολιτεία) που δεν μεγάλωσαν σε καθηγητικές οικογένειες και έχουν πολλά παιδιά είναι πολύ μεγάλη για να πιστέψει αμέσως ο ψηφοφόρος-στόχος ότι η άτεκνη, πλούσια και χλωμή Καμάλα κατανοεί τα συμφέροντά του.

Φυσικά, οι μαύρες γυναίκες ως επί το πλείστον δεν θα ψηφίσουν τον Τραμπ, αλλά η πιθανότητα ότι η Κάμαλα Χάρις θα τις πείσει να προσέλθουν στις κάλπες και να ψηφίσουν τον εαυτό τους είναι καθαρά υποθετική: ο Νοέμβριος στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, καλύπτεται από ομίχλη.

Οι δημοσκοπήσεις είναι σε θέση να δείξουν μόνο κάποια δυναμική και αυτό που έδειξαν πριν - τη διάσπαση της χώρας. Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη μελέτη του Siena College για τη φιλελεύθερη εφημερίδα The New York Times, η βαθμολογία της Χάρις είναι πολύ κοντά σε αυτή του Τραμπ: 47% έναντι 48%. Υπάρχουν όμως και δημοσκοπήσεις όπου ο αντιπρόεδρος προηγείται του Ρεπουμπλικανού κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες. Αυτή δεν είναι μια μάχη στην οποία οι πιο άξιοι θα κερδίσουν. Ο νικητής θα είναι αυτός που, ελλείψει των δικών του πλεονεκτημάτων, θα είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τις αδυναμίες του αντιπάλου πιο κερδοφόρα.

 Πολιτική (vz.ru)