Η μακαρίτισσα η Λιλή Ζωγράφου είχε γράψει κάποτε ότι, επί Κατοχής, οι ιουδαίοι στην Ελλάδα έπαιρναν Ελληνικά ονοματεπώνυμα, μπας καί γλυτώσουν απ’ τους Γερμανούς. (Τους έφτιαχνε η Αντίσταση ψεύτικες ταυτότητες, οπότε κάπως περπατούσε το πράγμα.)

Επειδή, όμως, δεν γουστάρανε να πάρουν (έστω καί ψεύτικα) χριστιανικά μικρά ονόματα, έπαιρναν αρχαιοελληνικά. Βέβαια, απέφευγαν τα κοινά καί σ’ εμάς καί σ’ αυτούς ονόματα (πχ Ηλίας).

. . . . . . . . . . .

Ωστόσο, ούτε αυτές οι προφυλάξεις τους γλύτωσαν επί πολύ. Ειδικά από το 1943 καί μετά, όταν άρχισε η επείγουσα φάση του μπαγλαρώματος των ιουδαίων της Ευρώπης γιά τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, οι Γερμανοί άρχισαν ν’ αναρωτιούνται πού πήγαν τόσοι ιουδαίοι καί δεν βρίσκονται, ειδικά στην Αθήνα. (Στην Αθήνα κρυβόντουσαν, ή την κοπάνησαν εγκαίρως γιά το «βουνό». Αντιθέτως, σε Θεσσαλονίκη καί Γιάννενα, τους παρέδωσε «πακέτο» στους Γερμανούς η θρησκευτική τους ηγεσία – ώστε να μη σπαζοκεφαλιάζουν οι Γερμανοί με περιττά ερωτήματα.)

Αφού, λοιπόν, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, οι Γερμαναράδες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι ιουδαίοι κρύβονται, έφεραν στην Αθήνα γιά να τους ξετρυπώσει έναν Ουγγροεβραίο, ο οποίος είχε βαφτιστεί καθολικός· καί μάλιστα, είχε γίνει καί ιερέας! (Ακριβώς όπως μερικές δεκαετίες πρίν, στις ηπαπάρα βάλανε στον στρατό ινδιάνους ανιχνευτές, επειδή ήσαν οι μόνοι που μπορούσαν να ξετρυπώσουν τα υπολείμματα των ομοφύλων τους στα βουνά, ώστε μετά να τα εξοντώσει ο στρατός…)

Λέγεται, λοιπόν, ότι η επιτυχία αυτουνού στο ξετρύπωμα των κρυπτομένων (πρώην) ομοθρήσκων του ήταν μεγάλη ανά τας Ευρώπας, κι έτσι, όταν διαδόθηκε η φήμη ότι ήρθε στην Αθήνα, οι ιουδαίοι τά ‘καναν απάνω τους. «- Ου βαφτισμιένους!», έλεγαν – κι έτρεμαν.

. . . . . . . . . . .

[Παρένθεση: Δεν ξέρω γιατί ειδικά οι Ουγγροεβραίοι αναλαμβάνουν τέτοιες βρωμοδουλειές. Κι ο «πολύς» Σόρος -βούϊξε το Διαδίκτυο πρό ετών ότι- κατέδιδε τους ομοθρήσκους του στους Γερμανούς επί Κατοχής, αν καί πιτσιρικάς τότε· αν καί σήμερα, κάτι όχι καί τόσο καθαρά ΜΜΕ (απ’ αυτά, που είχαν προωθήσει το παραμύθι περί «πυρηνικών όπλων του Σαντάμ») προσπαθούν να βγάλουν ψευδή αυτόν τον ισχυρισμό. (Ψάξτε το Διαδίκτυο γιά σχετικά δημοσιεύματα κυρίως ηπαπαραίϊκων «εγκύρων» φυλλάδων.) Τώρα, βέβαια, το πώς έκανε χοντρά λεφτά απ’ τα φιλοδωρήματα που έπαιρνε ως γκαρσόνι, όπως κατά καιρούς έχει πεί ο ίδιος σε συνεντεύξεις του… δεν έχω γνώμη, δεν το κρίνω.

Επίσης, ειρήσθω ότι έτερος του είδους -Ουγγροεβραίος-, ονόματι Στράκος, ήταν χρηματοδότης του (καί μανιώδους χαρτόμουτρου) Τσώρτσιλλ. Ο Στράκος άφησε το Λονδίνο το 1938 γιά να πάει στη Νότιο Αφρική, όπου καί απεβίωσε πέντε χρόνια αργότερα.]

. . . . . . . . . . .

Τριγυρνούσε, λοιπόν, «ου βαφτισμιένους» ανά τις γειτονιές της Αθήνας, με τη συνοδεία ενόπλων Γκεσταπιτών καί λοιπών Γερμαναράδων, καί παρατηρούσε τα πιτσιρίκια που έπαιζαν. Οπότε, αν ένα παιδί του τραβούσε την προσοχή (είχε μεγάλη μύτη καί βαθουλωμένα μάτια, ξέρω ‘γώ), ακολουθούσε η εξής σκηνή:

«- Πώς σε λένε, παιδί μου;», ρωτούσε ένας Γερμανός της συνοδείας, που μιλούσε Ελληνικά.

(Πχ) «- Μιλτιάδη!», απαντούσε ο μικρός. (Παπάρια «Μιλτιάδης», εννοείται.)

«- Βγάλε το παντελονάκι σου, παιδί μου!», διέταζε ο Γερμανός.

Τί να κάνει κι ο μικρός; ανάγκα καί θεοί πείθονται. Δεν σήκωνε πολλές αντιρρήσεις μπροστά σε μιά αγέλη αγριανθρώπων, που χάϊδευαν τις σκανδάλες των «μαρσίπ». Έβγαζε το παντελονάκι του, καί τους κοιτούσε περίεργα.

«- Μάλιστα!…», έλεγε ο Γερμανός. «Βγάλε καί το βρακάκι σου!»

Υπάκουγε ο μικρός.

«- Αχά!», έλεγε θριαμβευτικώς ο Γερμανός, εννοώντας την ύπαρξη περιτομής. «Πού είναι οι γονείς σου, παιδί μου;»

Έδειχνε προς ένα συγκεκριμένο σπίτι ο μικρός… αλλά δεν προλάβαινε να δείξει, κι ορμούσαν μέσα οι Γερμανοί, μαζί με «τουν βαφτισμιένου». Κι ακολουθούσε πύξ-λάξ-οδάξ …εξαγωγή των κρυπτομένων (σε υπόγεια καί κοτέτσια) ιουδαίων, μαζί με κάμποσες γερές φάπες στους δικούς μας, που τους κρύβανε.

Καί μετά, αναλάμβανε η Γκεστάπο διά τα περαιτέρω – καί γιά τους μέν, καί γιά τους δέ.

. . . . . . . . . . .

Δυστυχώς, η ιστορία αυτή είχε μιά άμεση άσχημη συνέχεια· διότι στις αρχές του 1944, οι ΕΛΑΣίτες έσπευσαν ανοήτως να κάψουν τα ληξιαρχεία ανά την Ελλάδα, ακριβώς γιά να προστατέψουν τις πλαστές ταυτότητες των ιουδαίων – ενώι ήδη άρχιζε να διαφαίνεται η ήττα των Γερμανών…

…Εξαφανίζοντας, όμως (ίσως καί διά παντός), την καταγεγραμμένη γενεαλογία των Ελλήνων!

[Παρενθετικώς – μπορεί άσχετο, μπορεί καί όχι:

Δεν σας κάνει εντύπωση, που στα Έπη γνωρίζουμε το γενεαλογικό δένδρο των ηρώων μονάχα 2-3 γενιές πρίν, 2-3 γενιές μετά, καί έξω αυτού του χρονικού διαστήματος βασιλεύει το (ιστορικό /μυθολογικό) σκότος;

Θα έλεγα ότι ουδέν καινόν υπό τον Ήλιον· ότι καί τότε, κάποιοι «Ηρόστρατοι» βάλθηκαν να εξαφανίσουν την καταγεγραμμένη Ιστορία. Θα το έλεγα, αν δεν γνώριζα ότι τους καιρούς εκείνους δουλευόταν σχεδόν αποκλειστικώς η απομνημόνευση καί ο προφορικός λόγος. (Άντε κάτσε να σκαλίσεις την Ιλιάδα σε πέτρες, δηλαδή! 🙂 )

Εν πάσει περιπτώσει, το σκοτάδι της γενεαλογίας δεν μπορεί κανείς να το αιτιολογήσει· σαφώς όχι οι φιλόλογοι, αλλά δυστυχώς ούτε κι όσοι ακολουθούμε τις δύσβατες ατραπούς της έρευνας.]

Διαδόθηκε, βέβαια, ότι τα ληξιαρχεία τα έκαψαν οι Γερμανοί φεύγοντας, το φθινόπωρο του 1944· μόνο που αυτό το παραμύθι δεν έχει δράκο. Καθάρματα ήσαν οι ναζιστές, αναμφισβήτητα, αλλά την πυρπόληση των ληξιαρχείων δεν υπήρχε κανένας λόγος να τη διατάξουν / διαπράξουν – καί δή, επάνω στη βιαστική φυγή τους.

[Οι παρεμβάσεις σε ντοκουμέντα, καθώς καί οι καταστροφές γραπτών μνημείων, γίνονται μόνον όταν υπάρχει χρονική άνεση – καί πάντα με σχέδιο. Βλέπε πχ πλαστογραφίες την εποχή της Αλεξάνδρειας.

Θα μου πείς, κι ο Ιούλιος Καίσαρας μπουρλότιασε βιαστικά τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, προκειμένου να κάνει αντιπερισπασμό να την κοπανήσει· αλλά, όλα δείχνουν πως φωτιά πήρε μονάχα το παρασκευαστήριο του παπυρικού υλικού, κι όχι η Βιβλιοθήκη καθ’ εαυτή. Είπαμε, η καλή δουλειά απαιτεί σχέδιο καί ψυχραιμία, κι όχι βιασύνες.

Αν, δηλαδή, οι Γερμαναράδες ναζί ήθελαν (με τον α’ ή β’ τρόπο) να σβήσουν μεγάλα κομμάτια της Ιστορίας μας, είχαν στη διάθεσή τους πολύ χρόνο μετά το καλοκαίρι του 1941. Δεν θα περίμεναν ν’ αρχίσει να τους κυνηγάει ο Κόκκινος Στρατός, γιά να επιδοθούν στο σβήσιμο.

(Κι έχω δίκιο στον συλλογισμό μου, διότι τις «αιρετικές» έρευνές τους στην Ιστορία καί Προϊστορία μας, δίκην Ιντιάνα Τζόουνς, τις άρχισαν παρευθύς – με το που τσακίστηκαν καί πάτησαν τα βρωμοπόδαρά τους εδώ. Υπάρχουν σχετικές μαρτυρίες αυτοπτών Ελλήνων της εποχής εκείνης.) ]

Άλλα τους ένοιαζαν καί τους έκαιγαν τον Σεπτέμβριο του 1944 (το εξής ένα: η προέλαση των ηπαπαραίων από Δυτικά καί των Σοβιετικών από ανατολικά), όχι κάποια κιτρινισμένα χαρτιά ανά τα κοινοτικά καταστήματα καί τις εκκλησίες του ψευδοκράτους μας.

. . . . . . . . . . .

Τα ψεύτικα ονοματεπώνυμα των ιουδαίων επί Κατοχής, συν η πυρπόληση των ληξιαρχείων, όμως, είχαν κι εξακολουθούν να έχουν καί μία μακροχρόνια άσχημη συνέπεια· βλέπεις, πολλοί ιουδαίοι φαίνεται πως γούσταραν τόσο πολύ τα ελληνικά τους ονοματεπώνυμα, που …τα κράτησαν καί μετά την Κατοχή!!!

Άρα, σήμερα, αν παρατηρήσουμε ύποπτες, ή ευθέως ανθελληνικές συμπεριφορές σε κάποια άτομα (πχ: «Η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς!»), κι αναζητήσουμε το «πόθεν», δυστυχώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αμέσως αν πρόκειται γιά δικά μας Ζά (που πυροβολούν το άθλιο κεφάλι τους), ή μεταμφιεσμένους αλλοφύλους. Παναπεί, δεν μπορούμε να ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια τους, παρεκτός αν αρχίσουμε να ρωτάμε – ειδικά τα μικρά ονόματα μητέρων καί γιαγιάδων.

Φυσικά, πάντα μπορούν να μας βάλουν σε υποψίες τα μικρά αρχαιοελληνικά ονόματα.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ 1: Εντάξει, δεν κατέχω καί κανένα βραβείο στη δομημένη λογική σκέψη· κοινώς: ό,τι θυμάμαι, χαίρομαι. (Ωσάν βαθυγέρων στο καφενείο, που θέλει κουβέντα με παρεμφερή ερείπεια, να περάσ’ η ώρα ευχάριστα.) Αλλά πώς μού ‘ρθε να κάτσω να γράψω τέτοιο άρθρο, έ;

Ειλικρινά, δεν γνωρίζω. Όπως δεν γνωρίζω γιατί τριγυρνάνε στο μυαλό μου απ’ το πρωΐ οι λέξεις «βιβλιοπώλης» καί «διασώστης». Είπαμε: ό,τι θυμάμαι, χαίρομαι.

Υγ 2: …Ακόμη κι η λέξη «προφέσσωρ» τριγυρνάει.

Υγ 3: Εντάξει, παραδέχομαι ότι κάθε κανόνας έχει κι εξαιρέσεις. Πχ «Γιωργάκης».