Ο ΑΞΟΝΑΣ!!!!

 

Rita Remagnino

Μια εικόνα πάνω απ' όλα κυριαρχεί στην προϊστορία του ανθρώπου: ο «ιερός πάσσαλος»· στη δεύτερη θέση είναι η μακρινή εποχή που «ο ουρανός χωρίστηκε από τη Γη». Τα δύο πράγματα συνδέονται σαφώς, και δεδομένου ότι οι αρχαϊκές ιστορίες στόχευαν στη μετάδοση της μνήμης, μπορεί να συναχθεί ότι το κίνητρο για μια τέτοια διάχυση ήταν συγκεκριμένο.

Πιθανώς η εικόνα του «πόλου» αναφέρεται στον άξονα της Γης, δηλαδή στον ίσιο άξονα γύρω από τον οποίο περιστρεφόταν η Γη όταν ο Βόρειος Αστέρας αποτελούσε το πραγματικό ζενίθ, η εναλλαγή φωτός και σκότους ήταν λιγότερο έντονη και ο εποχιακός κύκλος ήταν άγνωστος στους κατοίκους του σημερινού Βόρειου Πόλου, οι οποίοι ζούσαν σε κλίμα αιώνιας άνοιξης.
Ήταν σε αυτό το πλαίσιο, εξηγεί η περίτεχνη ζωροαστρική κοσμολογία του Bundahishn (Δημιουργία), ένα έργο Pahlavi της ύστερης αρχαιότητας που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε πηγές Avestan, που ο Ahura Mazda διαμόρφωσε τον ουρανό, το νερό, τη γη, τα φυτά και όλα τα ζώα, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, στον οποίο τελικά εμφύσησε φωτιά (του Πνεύματος) για να τους δώσει ψυχές.
Μέχρι που η επίθεση του Ahreman συγκλόνισε το σύμπαν (ένας υπαινιγμός για την προοπτική μετατόπιση του γαλαξία;) και οι δύο ισημερινοί (ουράνιος και γήινος) ήταν διατεταγμένοι σε γωνία μεταξύ τους. Η νοητή γραμμή που μέχρι τότε διαπερνούσε την υδρόγειο τόσο ευθεία όσο ένας άξονας έγειρε, φτάνοντας στο σημερινό 23° 27′ στο επίπεδο της εκλειπτικής, και τότε έγινε αισθητό ότι ο Ουρανός και η Γη είχαν «χωριστεί» προκαλώντας μια απότομη αλλαγή του κλίματος και την εμφάνιση των εποχών.
Υπενθυμίζοντας το ίδιο γεγονός, η ελληνική αφήγηση θα χτίσει τους μύθους του Φαέθοντα και του Τιτάνα Άτλαντα, ενός από τους πυλώνες του ουρανού. Ωστόσο, υπήρχαν και άλλες εκδοχές του συμβάντος, επειδή πρέπει να ήταν σαφές σε όλους ότι οι νόμοι της ουράνιας μηχανικής έκαναν το σύμπαν ένα ασταθές, απρόβλεπτο και επομένως δυνητικά επικίνδυνο μέρος, το οποίο γελοιοποίησε ορισμένες διαμάχες που αποσκοπούσαν στην κατάκτηση εφήμερων δυνάμεων που προορίζονταν να εξασθενίσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα μπροστά στα μάτια του ανθρώπου.
Υπήρξε διαφυγή; Ναι, σύμφωνα με το εσχατολογικό δόγμα του Ζωροαστρισμού. Ενώ τα τραυματικά γεγονότα ήταν αναπόφευκτα, ήταν εξίσου σαφές ότι κάθε Τέλος ακολουθούνταν από μια Νέα Αρχή, και επομένως ο καθένας μπορούσε να προετοιμαστεί εκ των προτέρων. Η σωτηρία δεν είχε ποτέ στερηθεί σε εκείνους που, εργαζόμενοι για τις ψυχές τους, είχαν διατηρήσει την πίστη τους με τη μαγνητική (πνευματική) σχέση που υπήρχε μεταξύ των κοσμικών επιρροών, του λεπτοφυούς τμήματος του Άξονα και των συμπαντικών δονήσεων που κατέβηκαν από τον ουράνιο θόλο και περιέβαλαν οτιδήποτε στη Γη ήταν ζωντανό.
Μελετώντας μόνο τη μηχανική ανακατασκευή των διαδικασιών, η σύγχρονη εκπαίδευση αποφεύγει τέτοια επιχειρήματα, περιοριζόμενη στη διδασκαλία ότι η μαγνητική αντιστροφή είναι ένα μεγάλο πλανητικό γεγονός που σχετίζεται με τη συναγωγική κυκλοφορία στον ρευστό μεταλλικό πυρήνα της Γης. Σταμάτα. Σε συνδυασμό με αυτά τα γεγονότα, δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες καταστροφές, το πολύ μια μεγαλύτερη διείσδυση του ηλιακού ανέμου προς την επιφάνεια της Γης μπορεί να βλάψει τα δορυφορικά συστήματα και τα δίκτυα διανομής ηλεκτρικής ενέργειας. Σταμάτα.
Τι γίνεται με τα ηλεκτρικά (νευρικά) ερεθίσματα που ταξιδεύουν από τα νεύρα στον εγκέφαλο; Δεν είναι ο άνθρωπος μια ηλεκτρομαγνητική μηχανή που διέπεται από έναν μόνο τύπο ηλεκτρικού φορτίου που αποτελείται από θετικά (πρωτόνια) και αρνητικά (eleΚαι δεν είναι αλήθεια ότι είμαστε σε θέση Τα άτομα που αποτελούν την ύλη από την οποία αποτελείται το σώμα δεν δημιουργούν δεσμούς που είναι απαραίτητοι για το σχηματισμό μορίων, ακόμη και των πιο σύνθετων;
Για τον δογματικό επιστημονισμό, η έννοια της αστρικής φύσης του ανθρώπου θα ήταν καθαρά φιλοσοφική, και επομένως οι κοσμικές κινήσεις, όπως οι μαγνητικές αντιστροφές, θα παρήγαγαν ασήμαντες επιδράσεις στα φυσικά σώματα. Προκειμένου να διατηρηθεί το status quo, είναι απαραίτητο οι Demens να παραμείνουν στο σκοτάδι σχετικά με τις λειτουργίες που εκτελούνται από κάθε ένα από τα μεμονωμένα σωματίδια του που δονούνται με ενέργεια. Πόσο ακόμα θα διαρκέσει αυτή η ιστορία;

 

Axis mundi et universalis columna

Η τάση ελαχιστοποίησης της προηγούμενης γνώσης στοχεύει σαφώς στην επιβεβαίωση της ιδέας του Διαφωτισμού να ζούμε στον «καλύτερο δυνατό κόσμο». Θεωρητικά, γνωρίζουμε ότι οι αρχέγονοι πρόγονοι δεν σήκωσαν το δάχτυλό τους χωρίς να σκεφτούν το κοσμικό νόημα των πράξεών τους, αλλά στην πράξη προτιμούμε να μην τους σκεφτόμαστε, ούτε να ακούμε γι 'αυτούς.
Επομένως, ένας από τους πολλούς ψευδείς μύθους που ο Νέος Κόσμος θα πρέπει να αντιμετωπίσει σε λίγα χρόνια αφορά ορισμένες πνευματικές πρακτικές που κάποτε ήταν ευρέως διαδεδομένες τόσο στον Ουραλαλταϊκό όσο και στον Αμερικανικό κόσμο, όπου οι ανθρώπινες ομάδες ΔΕΝ χάραζαν και δεν οδηγούσαν ξύλινους στύλους στο έδαφος για να χορέψουν γύρω τους όπως τόσοι ηλίθιοι.
Αυτές οι εκδηλώσεις πρέπει πρώτα απ' όλα να πλαισιωθούν στη χωροχρονική διάσταση της συνάφειας, δηλαδή στην ταραγμένη περίοδο κατά την οποία οι σεισμοί, τα παλιρροϊκά κύματα, οι ηφαιστειακές εκρήξεις, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες και άλλα ακραία φαινόμενα τερμάτισαν βίαια τη σχετική σταθερότητα που διατηρούσε ο μακρύς παγετώνας Würm (110.000-11.700 χρόνια πριν).
Η φάση απόψυξης ήταν καταστροφική. Ενώ το λιώσιμο των πάγων αναδιοργάνωσε τις πλάκες του φλοιού γύρω από τους πόλους και η ενδογενής θερμότητα της Γης αναδιαμόρφωσε τις εδαφικές δομές που είχαν παραμείνει απολιθωμένες για χιλιετίες, ο άνθρωπος άρχισε να εργάζεται για να επαναχαρτογραφήσει τον κόσμο σκιαγραφώντας την αρχαϊκή αντίληψη ενός κόσμου που αποτελείται από τρία διακριτά επικαλυπτόμενα επίπεδα:

ο πρώτος υπόγειος, σκοτεινός, μυστηριώδης και ύπουλος (κάτω κόσμος). το δεύτερο ορατό χάρη στην εκφραστικότητα της ζωής, καθώς και το κάθισμα της "σαμανικής σκάλας" που επέτρεψε τις συνδέσεις μεταξύ μιας διάστασης και μιας άλλης (γήινη). Το τρίτο επεκτάθηκε στο θεϊκό βασίλειο, έτσι ώστε ο άνθρωπος να μην ξεχάσει τη φύση του, να υφάνει ιστορίες, να κάνει προβλέψεις και να διαμορφώσει τον Άλλο από τον εαυτό του (ουράνιο).

Σαφώς, τα διάφορα επίπεδα αυτού του πλανητικού ορίζοντα, που ταλαντεύονταν μεταξύ του νότιου ημισφαιρίου και του βόρειου ουράνιου ημισφαιρίου, χρειάζονταν έναν πραγματικό μεσολαβητή (άνθρωπο) και διάφορους συμβολικούς μεσολαβητές που θα εγγυούνταν τη σχέση αντιστοιχίας, διατηρώντας παράλληλα την «ευθεία πορεία» που είναι απαραίτητη για να γίνει η Γη ένα σταθερό μέρος. Η επιλογή των λαών της γης έπεσε αναπόφευκτα στο δέντρο, πανταχού παρόν στα τεράστια δάση λάρυγγας και σημύδας της εύκρατης κλιματικής περιοχής που συνόρευε με τους τελευταίους παγετώνες. Διάσημοι ήταν οι Πέρσες Gaokerena, των οποίων οι ρίζες βυθίστηκαν στο κέντρο του ωκεανού του κόσμου (Vourukasha) και των οποίων το φύλλωμα φαινόταν να περιβάλλεται από την αστρική ζώνη των ζωδιακών αστερισμών που έφεραν μαζί τους οι Άριοι λαοί καθώς κατέβαιναν από Βορρά προς Νότο.
Η ραχοκοκαλιά της Ριγκ-Βέδα, οι πολλές ράβδοι θεών και δαιμόνων της Ινδίας, η ομπρέλα της βιρμανικής κοσμολογίας, το δόρυ του Ιάπωνα εκπολιτιστή Izanagi και ούτω καθεξής από πόλο σε στύλο μέχρι το τραγικό δέντρο από το οποίο κρεμάστηκε ο απόστολος Ιούδας για να πληρώσει το τίμημα της προδοσίας του.
Όσο πιο εκλεπτυσμένη ήταν η κουλτούρα αναφοράς, τόσο πιο περίτεχνη και πλούσια σε αναφορές γινόταν ο «άξονας μετάδοσης». Στον μεγάλο πάπυρο του Χάρις οι δυναστικοί Αιγύπτιοι έγραψαν: «Ω μακρά στήλη, που αρχίζει από τον άνω και τον κάτω ουρανό». Η «ραχοκοκαλιά της γης», η ραχοκοκαλιά του Όσιρι, βρίσκεται επίσης στο Βιβλίο των Νεκρών.
Επί του παρόντος, ο πιο δημοφιλής άξονας-mundi είναι η τέφρα Yggdrasill: "(...) ένα ψηλό δέντρο, υγρό με λευκό παγετό: από εκεί έρχονται οι δροσιές που πέφτουν στις κοιλάδες, και αειθαλές είναι από την άνοιξη του Urdh» (Vǫluspá, The Prophecy of the Seer, Poetic Edda, str.19).
Διαποτισμένος από έναν θαυμαστό και έντονα ποιητικό συγκρητισμό, αυτός ο άξονας ήταν ικανός να συγκεντρώσει μέσα του το νόημα όλων των αναπαραστάσεων που συνδέονται με τη Μοίρα και να εκφράσει την ύπαρξη μιας οργανικής ενότητας αρθρωμένης σε εννέα κόσμους ή διαστάσεις. Οι αναλογίες του ήταν τεράστιες. Τα κλαδιά εκτείνονταν σε όλη τη Γη και το φύλλωμα κάλυπτε το θησαυροφυλάκιο του Ουρανού. Τρεις παγκόσμιες ρίζες το υποστήριζαν: το πρώτο κατέβηκε στις βαθύτερες αβύσσους, κάτω, μέχρι να φτάσει στο Βασίλειο των Νεκρών, και ένας άγνωστος αριθμός φιδιών ροκάνιζε αδιάκοπα τα νήματα του. ο δεύτερος πήγε στην παγετώδη γη των Γιγάντων του Παγετού (οι «άνθρωποι των διπλών πελέκεων», δηλαδή οι Υπερβόρειοι κυνηγοί με το πέτρινο τσεκούρι;), φτάνοντας στη μαγική πηγή του γίγαντα Μιμίρ, φύλακα κάθε σοφίας και κάθε γνώσης. Ο τρίτος βρισκόταν κάτω από τον κόσμο που είχε ανατεθεί στην επιμέλεια των ανθρώπων και έλουζε την ιερή πηγή όπου οι θεοί είχαν συμβουλές κάθε μέρα.
Αυτό το σώμα νερού κατοικούνταν από τους δύο αρχέγονους κύκνους, και σε μια από τις όχθες του βρισκόταν το υπέροχο σπίτι των τριών κοριτσιών που ονομάζονταν Nornir, οι ρούνοι χαράκτες που έπλεκαν το πεπρωμένο των ανθρώπων. Ήταν στο χέρι τους να φροντίζουν για την ευημερία του δέντρου αντλώντας το λασπώδες νερό από την πηγή κάθε μέρα, το οποίο στη συνέχεια έριχναν στις ρίζες, απλώνονταν στον κορμό και εφαρμόζονταν στα κλαδιά.
Ένας μικρός ζωολογικός κήπος ήταν θρονιασμένος στο παχύ φύλλωμα της τέφρας. Ένας πολύ σοφός αετός έφερε ένα γεράκι ανάμεσα στα μάτια του και τέσσερα ελάφια πήδηξαν μέσα από τα κλαδιά, δαγκώνοντας όλα τα αιχμηρά φύλλα. Ο κορμός διασχιζόταν συνεχώς από έναν σκίουρο που ονομάζεται "δόντι διάτρησης", ο οποίος έφερε πάνω-κάτω τις προσβολές που ανταλλάσσονταν μεταξύ τους: ο αετός φτερουγίζει ψηλά και το φίδι σφηνώνεται ανάμεσα στις ρίζες. Η δραστηριότητα όλων αυτών των πλασμάτων με αρχαία και ανέκφραστα ονόματα βοήθησε στη διατήρηση της ισορροπίας της τέφρας, η οποία χωρίς τις ζωτικές (μαγνητικές) δονήσεις τους θα είχε στεγνώσει και σαπίσει.

Χερσαίοι και θαλάσσιοι πόλοι

Το Yggrasill είναι μια εγκυκλοπαίδεια συμβόλων, εννοιών, εικόνων σοφίας, προτάσεων και ιστορικών αναμνήσεων. Πριν την υποβιβάσει στη φαντασία, ο Demens καλά θα έκανε να την επανεξετάσει και ίσως να σκεφτεί, γιατί όχι, πόσο ευφάνταστη θα φαίνεται η «επιστημονική» γλώσσα που υμνεί ο κόσμος του σε εκατό χρόνια.
Η διαμεσολαβητική λειτουργία δεν ανατίθετο πάντα στο Δέντρο. Μερικές φορές υπήρχε μια γέφυρα στη θέση της, όπως στην περίπτωση του Chinvat της παράδοσης Avestan που συνέδεε το Daitik (το ιερό βουνό του Airyanam Vaêjah) με την Εδέμ που βρίσκεται στο "κέντρο της γης", δηλαδή στην Ευρασία.
Παρόμοια καθήκοντα ανατέθηκαν στη γέφυρα ουράνιου τόξου Bifröst, στο όρος Su-Meru των Ινδουιστών, στον ταλμουδικό λόφο της Σιών, στη θρυλική στήλη στην οποία ο κινέζος αυτοκράτορας προσπάθησε μάταια να ανέβει ζωντανός, στο Al Sarat της Αραβικής Χερσονήσου και ούτω καθεξής.
Για ευνόητους λόγους, η φαντασία των λαών της γης που βυθίζονταν συνεχώς στα φυλλώματα δεν μπορούσε να είναι η ίδια με εκείνη των λαών της θάλασσας, των οποίων η προσοχή ήταν στην πραγματικότητα επικεντρωμένη στο «κατάρτι του πλοίου», το οποίο ήταν επίσης ξύλινο και συμβολικά προσιτό στην ψυχή για να ανεβοκατεβαίνει, να διασχίζει ολόκληρη την ιεραρχία, να διασχίζει τους τρεις κόσμους.
Λιγότερο θορυβώδης και πιο μοναχικός από τον πληθωρικό πράσινο συγγενή του, αυτός ο ψηλός, λείος πυλώνας φυτεμένος στη μέση του καταστρώματος γάστρας των ιστιοφόρων πλοίων ήταν ένας διακριτικός και σιωπηλός σύντροφος για τους ναυτικούς. Ήταν αυτάρκης, δεν φιλοξενούσε κανένα πλάσμα στην επιφάνειά του, ούτε εκδήλωνε την επιθυμία να κατευθύνει γύρω του τις τεράστιες εξελίξεις των αστεριών, του ήλιου και των πλανητών που περιστρέφονταν κατά μήκος της ζωδιακής ζώνης.
Κατά κάποιο τρόπο, η δύναμη του κύριου ιστού, όπως αυτή του ιστού και του μπροστινού ιστού, φαινόταν μηχανική και χωρίς θέληση, δηλαδή υποκείμενη στον ανώτερο νόμο στον οποίο υπόκειντο οι ίδιοι οι θεοί. Οι ναυτικοί το σεβάστηκαν ως ένα είδος memento mori που τοποθετήθηκε εκεί επίτηδες για να μας υπενθυμίσει ότι το Σύμπαν προοριζόταν να δημιουργηθεί και να εκμηδενιστεί μέσα στα όρια ενός προκαθορισμένου κοσμικού χρόνου.
Κανείς δεν μπορούσε να παρέμβει ή να παρέμβει στη συνεχή πράξη, η οποία έδωσε πολλά να σκεφτούμε. Ίσως για το λόγο αυτό, μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, δεν ήταν ασυνήθιστο να βρεθούν βαθιές σκέψεις και ιδιαίτερα πρωτότυπες απόψεις στους ναυτικούς.
Στον κόσμο του Demens αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Σήμερα τα πάντα στα πλοία μηχανογραφούνται, προβλέπονται, προγραμματίζονται, θεωρούνται δεδομένα. Τρομερά βαρετό. Αλλά για χιλιετίες, μια δυναμική μοναξιά έχει σκιάσει τα μεγάλα ταξίδια του ναυτικού, παρέχοντάς του ατελείωτες ευκαιρίες να διαλογιστεί και να ανακαλύψει νέα πράγματα.
Δεν υπήρχε έλλειψη ευκαιριών για σκέψη κατά τη διάρκεια των ατελείωτων ημερών ηρεμίας ή σε στιγμές κινδύνου, όταν ο ουρανός άρχισε να δίνει ανησυχητικά σημάδια και γκρίζα σύννεφα μολύβδου κρύφτηκαν πίσω από τα βουνά, υποδηλώνοντας ότι η αβυσσαλέα λάμψη της θάλασσας σύντομα θα μετατραπεί σε πλωτό υδράργυρο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ήταν αναπόφευκτο να επανεξετάσει κανείς τη ζωή του και να αναλογιστεί το βαθύ νόημα των πραγμάτων, συγκρίνοντας τον εαυτό του και την επισφάλεια της ύπαρξής του με το κατάρτι ενός πλοίου, επίσης ξεριζωμένου από τη γη του και στρεφόμενου ως προσευχή προς τον ουρανό. Ιδανικά, αυτός ο καρπός της ανθρώπινης εφευρετικότητας αντιπροσώπευε το έργο, ενώ το αποτέλεσμα ήταν ο χρυσός του. Ο χρυσός της γνώσης.

 

Ποια λίθινη εποχή;

Σε ένα ευφάνταστο επίπεδο, το ντυμένο ή/και γυμνό Δέντρο ήταν για τον προϊστορικό πρόγονο το έμβλημα της ζωής που, θριαμβεύοντας πάνω στην αμηχανία των στοιχείων και τις κακουχίες του κλίματος, κινήθηκε κατά μήκος των τριών διακριτών επικαλυπτόμενων επιπέδων ύπαρξης, αλλά και μέσω των πέντε στοιχειακών επιπέδων: η Γη απορρόφησε ενέργεια από τον κόσμο που μετέδωσε στις ρίζες· Το νερό ήταν ο χημικός παράγοντας που παρήγαγε το υγρό σίτου. ο αέρας φιλτράρει το φως και υφαίνει τις ιδανικές μορφές (όπως παρατηρείται

από τον Γκαίτε στην αντίληψή του για την «αρχετυπική μορφή»)· Η Ουράνια Φωτιά της αστραπής τον συγκλόνισε με τη βροντερή της δύναμη, φορτίζοντας τον Αιθέρα με ενέργεια.
Αυτή η κίνηση συνεχίστηκε στο στερέωμα, όπου η Φωτιά έγινε ο κύκλος που, περνώντας από τους Διδύμους, επεκτάθηκε στο σύμπαν αφού πέρασε από τους ουράνιους πόλους και τα σημεία της ισημερίας. Στην πραγματικότητα, το ζώδιο των Διδύμων, που σήμερα αντιπροσωπεύεται από δύο ανθρώπους, σχεδιάστηκε στην αρχαιότητα με δύο γραμμές, δύο πασσάλους, δύο ραβδιά, δηλαδή τα πρώτα εργαλεία που χρησιμοποίησαν οι άνθρωποι για να παράγουν φωτιά.
Στον οικιακό χώρο, ο άνθρωπος, ο οποίος είναι ένα διανοητικό σφουγγάρι πάντα έτοιμο να απορροφήσει εξωτερικές επιρροές για να απελευθερώσει εικόνες, πρόβαλε τον στροβιλισμό των ξύλινων γραμμών και των φλογερών κύκλων ουράνιας προέλευσης στο «ηλιακό μάτι» που κάποτε άνοιγε στην κορυφή της ασιατικής γιούρτας, ή του tipì, της τυπικής κωνικής σκηνής των ινδικών χωριών.
Και τα δύο καταφύγια διασχίζονταν από έναν αξονικό πόλο ακόμα και όταν δεν ήταν φυσικά εκεί και επομένως τα μάτια δεν το έβλεπαν, παρόλο που το φαντάζονταν. Τις ίδιες λειτουργίες εκτελούσε και στη θάλασσα η «φωλιά του κορακιού» που υπήρχε σε όλα τα κατάρτια των ιστιοφόρων πλοίων και χρησιμοποιούνταν από τους ναυτικούς τόσο για την εργασία στα πανιά όσο και ως παρατηρητήριο για τους παρατηρητές.
Προφανώς, δεν γνωρίζουμε την ημερομηνία γέννησης αυτών των προσκύνησης, αλλά είναι θεμιτό να υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος φόρτωσε τον ξύλινο στύλο με έννοιες προς το τέλος του Πλειστόκαινου, την εποχή που κατοικήθηκε από έναν πρόγονο πιο συγκεκριμένο από τον αρκτικό και λιγότερο εμπνευσμένο από τον παλαιολιθικό. Στα μάτια του, το Δέντρο πρέπει να φαινόταν να είναι ένα τέλειο στοιχείο στην καθετότητά του, το ιδανικό παράδειγμα ζωής που αναπτύχθηκε στον εαυτό του, φτάνοντας μέχρι τον ουρανό.
Το είδωλο του Σιγκίρ, που βρέθηκε στον ομώνυμο τυρφώνα στη δυτική Σιβηρία, χρονολογείται από την ίδια περίοδο, χρονολογείται γύρω στο 11.500 π.Χ. και παράγεται από έναν αδιαμφισβήτητα σαμανικό πολιτισμό [εικόνα 1]. Επίσης στην περιοχή βρίσκονται τα ερείπια του λεγόμενου "Ναού του Χρόνου" του Sunduki, ένα είδος αστρολογικού ιερού που περιλαμβάνει έναν τόπο λατρείας και ένα αρχαίο αστρονομικό παρατηρητήριο.
Γενικότερα, μπορούμε να πούμε ότι ο γήινος ή/και ουράνιος «άξονας» υπήρξε μεταξύ των λαών που βρίσκονται στα πλούσια δάση της υποαρκτικής ζώνης το θερμόμετρο με το οποίο ο άνθρωπος έχει μετρήσει την ένταση της σχέσης μεταξύ του είδους του και του Πράσινου Κόσμου, δηλαδή τον βαθμό πνευματικότητάς του.
Αυτό καθιστά διπλά ακατανόητους τους λόγους που οδήγησαν τους ακαδημαϊκούς του δέκατου ένατου αιώνα να ορίσουν την αρχαϊκή εποχή ως την «Εποχή του Λίθου», η οποία ήταν στην ουσία μια «Εποχή του Ξύλου», αφού ο ξύλινος «στύλος» ήταν το έμβλημα μιας εποχής που στόχευε στην ανάκτηση ριζών και στην προσοχή στις κορυφαίες ιδέες.
Η ανατολίτικη αυστηρότητα του Κινέζου Wu Ling (五令), δηλαδή η σειρά των πέντε στοιχείων, τοποθέτησε το Ξύλο στην πρώτη θέση στον κύκλο της γενιάς μητέρας-παιδιού: Το ξύλο (άνοιξη) τροφοδοτούσε τη φωτιά (καλοκαίρι), η οποία προκαλούσε στάχτη τρέφοντας τη Γη (τέλη καλοκαιριού) από την οποία εξορυσσόταν το μέταλλο (φθινόπωρο) που μετέφερε νερό (χειμώνας) και έθρεψε το ξύλο, δημιουργώντας έναν νέο κύκλο.

 

Η βεβήλωση του δέντρου

Διαδεδομένος στον κύκλο που περιλαμβάνει τις περιοχές της Σιβηρίας, της Λάππης και της Βόρειας Αμερικής [εικόνα 2], ο συμβολισμός που συνδέεται με τον «ιερό πάσσαλο» σαμανικής προέλευσης ήταν λιγότερο επιτυχημένος στις κεντρικές και νότιες περιοχές της Ευρασίας, όπου αντί για τα μεγάλα δάση υπήρχαν οι μεγάλες πεδιάδες ή οι μεγάλες έρημοι.
Αφήνοντας τη βορειοανατολική ηπειρωτική περιοχή, οι Σουμέριοι εξήγαγαν στη Μεσοποταμία ένα Yggdrasill που έμοιαζε, το μυθικό Khuluppu. Ίχνη του ιερού δέντρου της Inanna/Ishtar βρίσκονται στο ποίημα που είναι γνωστό με τον τίτλο Gilgamesh, Enkidu and the Underworld, όπου μαθαίνουμε ότι «ολομόναχος, ένα δέντρο ολομόναχο» κατοικούσε στην όχθη του αγνού Ευφράτη (Giovanni Pettinato, La Saga di Gilgamesh, 1992).
Όπως και το σκανδιναβικό δίδυμό του, το Khuluppu κατοικήθηκε επίσης από παράξενα πλάσματα: ένα φίδι απρόθυμο για οποιοδήποτε ξόρκι ήταν κουλουριασμένο γύρω από τις ρίζες του. ένα ον που ονομάζεται Ki-sikil-lil-la-ke, ίσως κουκουβάγια, κατοικούσε στον κορμό. το πουλί καταιγίδας Anzud είχε τη φωλιά του στο θόλο του.
Μέχρι που κατακλύστηκε από ένα είδος Ragnarǫk στη σάλτσα της Μέσης Ανατολής, ίσως μια εξαιρετική (μαγνητική;) καταιγίδα. Η παρέμβαση ενός ιερού χεριού του γυναικείου φύλου, ωστόσο, απέτρεψε την ολοκληρωτική καταστροφή του: «Μια γυναίκα, σεβόμενη τον λόγο του Αν, πέρασε από αυτόν / σεβόμενη τον λόγο του Ενλίλ, πέρασε από αυτόν / πήρε το δέντρο στο χέρι της και το μετέφερε στο Ουρούκ, / στον ιερό κήπο της Ινάννα το μετέφερε (...)» (ό.π., σ. 330).
Είναι περίεργο ότι στην κλασική ευρασιατική παράδοση το Παγκόσμιο Δέντρο σώζεται από μια γυναίκα, ενώ στη βιβλική παράδοση είναι μια γυναίκα που το βεβηλώνει. Δύο βάρη, δύο μέτρα, δύο βαθιά διαφορετικές νοοτροπίες. Πιο αρχαϊκή και βαθιά ριζωμένη, η πρώτη αφήγηση επεκτάθηκε στην απέναντι ήπειρο, όπου ένας κοσμογονικός μύθος των Κοκκινόδερμων εξιστορούσε το αποφασιστικό έργο της όμορφης κοπέλας που έριξε ένα βέλος στη δίνη των υδάτων που οδηγούσε στο Βασίλειο των Νεκρών (τον Γαλαξία;) προκειμένου να αποτρέψει την κατάσβεση της φωτιάς (του Πνεύματος).
Επομένως, στους ώμους της φτωχής Εύας έχει φορτωθεί ένα φορτίο σφαλμάτων που δεν είναι δικά της, το οποίο έχει συνδυαστεί με την damnatio memoriae που έχει πλήξει αυτόν τον φτωχό διάβολο του Παλαιού Φιδιού.
Μια άβυσσος νοήματος χωρίζει επίσης το Δέντρο της Ανατολικής Γνώσης της σαμανικής μήτρας από το Δέντρο του Καλού και του Κακού της ιστορίας της Παλαιάς Διαθήκης, το οποίο μέσα από ένα «πρακτικό-πολιτικό μυστήριο» που δεν είναι πολύ δύσκολο να αποκαλυφθεί έχει εισαγάγει στη δυτική κοινωνία την ολέθρια έννοια της «κρίσης», από την οποία εξαρτώνται οι περισσότερες ανθρώπινες ενέργειες, οι οποίες συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός συγκεκριμένου οράματος για τον κόσμο. η ουσιαστικά γνωστική του Demens.

 

Προχωρήστε στο δάσος

Αναμφίβολα, οι σύγχρονες μητροπόλεις δεν προσφέρονται για τις προτάσεις του παρελθόντος. Στα αστικά κέντρα, το πράσινο είναι σπάνιο, άσχημα πράγματα φυτρώνουν από κάθε γωνιά και σχισμή σαν ζιζάνια, και η ανθρωπότητα φαίνεται να έχει τρελαθεί. Ο φιλόσοφος Jean Baudrillard έγραψε το 1995: «Η Δύση, [στην πραγματικότητα] αντανακλά τον εαυτό της σε έναν καθρέφτη που έχει χτίσει η ίδια, δηλαδή, στη ναρκισσιστική οθόνη του εικονικού, της παγκόσμιας οικονομίας και της υποκουλτούρας των μέσων ενημέρωσης, κυριολεκτικά απορροφημένη από αυτό – δεν ξέρει πλέον ποια είναι η αντανάκλαση και ποια είναι η αρχική, η πραγματική» (από τοThe Perfect Crime. Έχει σκοτώσει η τηλεόραση την πραγματικότητα;, 1996).
Όλα θα είχαν λογικό νόημα αν η ηλιθιότητα στο άτομο είχε συνδυαστεί με τη νοημοσύνη, προκειμένου να αποφευχθεί το ανθρώπινο είδος από το να γίνει θεϊκό. Για να το καταλάβουμε αυτό, ωστόσο, υπάρχει μόνο ένας τρόπος: να πάμε στο δάσος, δηλαδή να δώσουμε στους στοχασμούς μας μια προφορά αναχρονισμού, απολαμβάνοντας την ευχαρίστηση της «επιστροφής στο σπίτι», στην Προέλευση.
Ακριβώς έτσι συμβαίνει ότι στις περιοχές της Σιβηρίας όπου ξεκίνησε η μεγάλη περιπέτεια των Sapiens, μπορείτε ακόμα να αναπνεύσετε καθαρό αέρα. Το κλίμα έχει επιδεινωθεί σε σχέση με το παρελθόν, αλλά ο επισκέπτης που ανεβαίνει εκεί έχει το προνόμιο να βυθιστεί στο αρχέγονο, αιώνιο, αθάνατο τοπίο, ανάμεσα σε φυτικούς γίγαντες ύψους σαράντα μέτρων.
Το σκωτσέζικο πεύκο, οι abies και ο σιβηρικός κέδρος δεν φοβούνται τη σύγκριση με την τέφρα Yggdrasil και συνεχίζουν να τεντώνουν τα κλαδιά τους προς τον ουρανό για να αντλήσουν την ενέργεια που χρειάζεται η Γη και οι γήινοι. Από αμνημονεύτων χρόνων, αυτά τα δενδρόβια πλάσματα ήταν το σύμβολο της «κάθετης ακινησίας», δείχνοντας προς τα πάνω, ενώ γύρω τους ρέει ένα μικρό ποτάμι που κόβει ένα χωριό στα δύο, περιμετρικά των σπιτιών από ξύλο, με τον λαχανόκηπο για αυτοσυντήρηση.
Οι άνθρωποι σε αυτά τα μέρη μιλούν λίγο και με χαμηλή φωνή, για να μην ενοχλούν. Οι χειρονομίες είναι μετρημένες, πνιγμένες, σαν χιόνι στο τοπίο. Δεν υπάρχει τίποτα να μπλοφάρεις σε ένα αιώνιο περιβάλλον όπου ο καθένας είναι μόνος με τον εαυτό του, ενώ οι πνεύμονες φουσκώνουν με οξυγόνο, τα μάτια γεμίζουν με χώρο, τα αυτιά αρχίζουν σιγά-σιγά να ακούν ξανά, σιωπηλά, τους υπερήχους του κοσμικού μυστηρίου ικανούς να ασφαλτοστρώσουν κάθε άλλη φωνή.
Ενώ η φυτική ενέργεια εκρήγνυται σε αυτά τα ακατοίκητα εδάφη, μολύνοντας κάθε είδος ζώου, ο Demens σκέφτεται να τα εκραγεί με τη στενή έννοια. Επί του παρόντος, υπάρχουν περίπου δεκαπέντε χιλιάδες πυρηνικά όπλα στα οπλοστάσια του κόσμου, όταν πενήντα θα ήταν αρκετά για να εξολοθρεύσουν τον κόσμο. Λοιπόν, σε τι χρησιμεύουν οι υπόλοιπες δεκατέσσερις χιλιάδες εννιακόσιες πενήντα; Δεν αρκούν οι φυσικές καταστροφές που κυκλικά (μη) κατακλύζουν τη γήινη ζωή για να περιπλέξουν την ύπαρξή της;
Ποτέ πριν δεν υπήρξε τέτοια ανάγκη για ειρήνη και σιωπή. και εδώ δεν έχει καμία σχέση με τη Σιβηρία γιατί ένα κλικ είναι αρκετό για να απενεργοποιήσει την «τεχνομαγεία» που ασκούν οι νέοι κλέφτες ψυχών. Θα συμβεί, η ιλιγγιώδης αύξηση των ανεκπλήρωτων υποκειμενικών προσδοκιών αποτελεί καλό οιωνό.
Ένας-ένας, σκελετοί βγαίνουν από τις ντουλάπες, το φάντασμα της φτώχειας στοιχειώνει τα δωμάτια άνεσης και η δυσπιστία προς τις άρχουσες τάξεις (η χειρότερη όλων των εποχών) έχει φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών. Το τέλος του παρόντος συστήματος είναι ήδη ορατό και σύντομα δεν θα υπάρξει καλύτερη ευκαιρία να αποκατασταθεί η ανωτερότητα της κοσμικής φύσης κάποιου έναντι ενός αλαζονικού και αλαζονικού παρόντος, δηλαδή, εντελώς στερημένου ενός υποστηρικτικού πυλώνα για να το υποστηρίξει.

   www.ereticamente.net