Πατρίδα και Πίστη ως σημεία αναφοράς στον πολιτικό λόγο!!!

 

Από

 Γεώργιος Χ. Τορνικάντης -

Λίγο μετά το πέρας των ευρωεκλογών και των γνωστών και σταθερών αποτελεσμάτων με τις μικρές και προβλέψιμες ”εκπλήξεις” θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία ερμηνεία του πατριωτικού λόγου και του συναισθήματος της πίστεως από πλευράς των πολιτικών κομμάτων και των αρχηγών τους. Από την ερμηνευτική προσέγγιση θα απέχουν τα λεγόμενα ”πατριωτικά κόμματα” δεδομένου πως θεωρείτο αναμενόμενο και σαφές εκ μέρους τους ο πατριωτικός λόγος και η επίκληση στο συναίσθημα και στο τρίπτυχο της Πατρίδας – Πίστεως – Οικογένειας, ανεξαρτήτου αν τηρούνται αυτές οι αρχές από την πλευρά τους ή αν τις καπηλεύονται. Αυτό μπορεί να κριθεί από τον εκάστοτε ευσυνείδητο πατριώτη, ορθόδοξο και οικογενειάρχη.

Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα….

Παρόλο το κλίμα της Νέας Εποχής και της απο – εθνικοποίησης των εθνών και των πατρίδων της Ευρώπης, διακρίνουμε στον πολιτικό λόγο των αντιπροσώπων του πολιτικού συστήματος μία επίκληση στο συναίσθημα του πατριωτισμού και της πίστεως με αναφορές που να ερμηνεύονται και να προσαρμόζονται στα εκάστοτε πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της εγχώριας πολιτικής κοινοβουλευτικής ηγεμονίας και των ”δημοκρατικών” κομμάτων.

Παρακολουθώντας από την 25η Μαρτίου μέχρι την μέρα της Αναστάσεως του Κυρίου Ημών Χριστού και από τότε μέχρι και την 9η Ιουνίου των Ευρωεκλογών, τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων, κυρίως των τριών αντιπροσωπευτικών δυνάμεων της σάπιας και υποτακτικής ”δημοκρατίας” μας (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑ.ΣΟ.Κ.) και άλλους που ανεξαρτητοποιήθηκαν με δική τους θέληση ή με άλλον παρότρυνση (βλέπε Ανδρέας Λοβέρδος ή Ζωή Κωνσταντινοπούλου) να επικαλούνται την πατρίδα για να προσδώσουν στο κόμμα τους και στον εαυτό τους πατριωτικό ορόσημο μεταφράζοντας το όπως το εννοούν οι ίδιοι και προσπαθώντας να πείσουν τους ψηφοφόρους για την αγνότητα των προθέσεων τους και για έναν ”διαφορετικό” πατριωτισμό, ο οποίος όμως δεν γίνεται αντιληπτός από τις αφελείς και συντηρητικές μάζες με αποτέλεσμα να ”παρασύρονται” από τα πατριωτικά, συντηρητικά και λαϊκιστικά κόμματα.

Είδαμε τον πρωθυπουργό να συνομιλεί με τον αρχιεπίσκοπο της Ελλαδικής Εκκλησίας για το θέμα των σοδομιστών (κοινώς ομοφυλοφίλων) και να επιμένει πως η πατρίδα μας βρίσκεται ”στη σωστή πλευρά της ιστορίας” και πως πάμε καλά (μόνο ότι μας πάει γενικώς δεν ανέφερε αν είμαστε νεοδημοκράτες), είδαμε τον αρχηγό της αντιπολίτευσης να ντύνεται στα χακί και να παρελαύνει στην εθνική επέτειο κρατώντας όπλο (ενώ αυτοί που εξαγοράζουν την θητεία βγάνουν άοπλοι και δεν συμμετέχουν στις παρελάσεις για 20 μέρες παρουσίας στον στρατό). Ακούσαμε τον αρχηγό του ΠΑ.ΣΟ.Κ να μιλάει για γκρίζες ζώνες και την επιθετικότητα της Τουρκίας και τον Ανδρέα Λοβέρδο στην παραλία Θεσσαλονίκης να κάνει αναφορές στα Ίμια και να μας υπενθυμίζει το ”πρόβλημα Τουρκία” όπως έλεγε ο αείμνηστος Μιχάλης Χαραλαμπίδης (ιδρυτικό στέλεχος) ξεχνώντας ότι και οι δύο ως μέλη και στελέχη ήταν με την πλευρά της υποχωρητικότητας και του κατευνασμού.

Το ίδιο φαινόμενο παρατηρούμε και στο θέμα της πίστεως και της εκκλησίας, με την ιεραρχία της Ελλάδος, πλήρως υποταγμένη και κοσμικώς εξαρτημένη από το νεοφιλελεύθερο πολυκομματικό κράτος. Κανείς τους δεν τολμάει ευθέως να αμφισβητήσει την πίστη μας, τον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα και Θεάνθρωπο ή την αξία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτά τα λόγια θα βγούνε μόνο από τα στόματα των φανατικών οπαδών της νεοφιλελεύθερης, νεοαριστερής, φεμινιστικής και LGBT+ ιδεολογίας. Εν αντίθεση, με τους εκπροσώπους των παρανοϊκών, πλανεμένων και ”δαιμονισμένων” μαζών εντός της βουλής, οι πολιτικοί αρχηγοί προσέχουν πολύ τα λόγια τους και ξέρουν να παίζουν με τις λέξεις ώστε να παραπλανήσουν τον ελληνικό λαό και να φέρουν το εκλογικό σώμα εκεί που επιθυμούν.

Οι δύο αιρέσεις του πατριωτισμού

Έτσι, φτάνουμε στο σημείο η πατρίδα να ορίζεται κατά τον νεοδημοκρατικό ορισμό ως καθαρά ευρωπαϊκή και δημοκρατική εντός της ευρωατλαντικής συμμαχίας με στόχο την πλήρης ταύτιση μας με τη Δύση και οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση, αντιπαράθεση ή άρνηση με αυτά που πρεσβεύει αυτή τη στιγμή ο Δυτικός μας σύμμαχος, κρίνεται ως ακραίο, αναχρονιστικό και στην ”λανθασμένη πλευρά της ιστορίας”.

Κατά τον νεοαριστερίστικο ορισμό, ο Ιησούς Χριστός πέφτει στα μέτρα μας και γίνεται ξανά άνθρωπος, ένας πολύ καλός και ηθικός άνθρωπος (κάποιοι θα τολμήσουν να τον χαρακτηρίσουν και ως τον πρώτο κομμουνιστή), όχι για να μας σώσει ή να μας μεταμορφώσει και πάλι, αλλά επειδή εμείς αδυνατούμε να Τον κατανοήσουμε και να Τον νιώσουμε και να τον φέρουμε στο επίπεδο μας ώστε να αισθανθούμε εμείς καλύτερα και πιο οικεία. Με αυτή την αντίληψη, η ορθόδοξη πίστη χάνει την σωτηριολογική της σημασία και την πνευματική της χάρη και η Ορθόδοξη Εκκλησία μετατρέπεται σαν μία εκκλησία σαν όλες τις άλλες, διότι είναι πολύ εγωιστικό και αυτάρεσκο να θεωρούμε πως μόνο εμείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί κατέχουμε την Αλήθεια.

Έχουμε δηλαδή, να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο πατριωτικές αιρέσεις, ή τον δυτικότροπο μονοκομματικό πατριωτισμό της Ν.Δ. ή τον ελευθεριακό πατριωτισμό της Νέας Αριστεράς. Ο πρώτος θεωρείται πατριώτης όσο κάνει το θέλημα των Η.Π.Α. και της Δύσεως θυσιάζοντας τα εθνικά του συμφέροντα και δίκαια και ο δεύτερος θεωρείται πατριώτης όσο η χώρα του καταργεί θεσμούς της πατριαρχίας και εισάγει στον αστικό κώδικα τα νέα ελευθεριακά ήθη και έθιμα θέτοντας στο περιθώριο την γνήσια ελληνική οικογένεια.

Ο πρώτος ”πατριώτης” είναι ντυμένος με τα χρώματα του κόμματος, κρατάει σημαία με αστεράκια (Ε.Ε. & Αμερικής) και περηφανεύεται μόνο όταν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι μας επιβραβεύουν ενώ ο δεύτερος ντύνεται τις νύχτες  πολύχρωμος ”πατριώτης”, κρατάει μόνο σημαίες με το ουράνιο τόξο, καμιά φορά και παλαιστινιακή (χωρίς να ξέρει το γιατί) και αισθάνεται περήφανος μόνο όταν η χώρα του περνάει και κατοχυρώνει νόμους υπέρ της κοινότητας τους.

Γίνεται πλέον φανερό σε όλους πως ”ο πατριωτισμός θα φορεθεί πολύ φέτος” δεδομένου της συνεχιζόμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στην Ελλάδα αλλά κυρίως λόγω των γεωπολιτικών και κοσμοθεωρητικών συγκρούσεων διεθνώς που οδηγούν με μαθηματική και αποκαλυπτική ακρίβεια στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την δύσμοιρη πατρίδα μας να σέρνεται από τα μαλλιά για ακόμη μία φορά στο θυσιαστήριο χωρίς κανένα ουσιαστικό αντάλλαγμα και χωρίς καμία ηθική υποχρέωση.

Πατρίς και Πίστις ως σταθερές και αμετάβλητες

Αυτό το οποίο , εμείς οι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι αλλά και όσοι δεν προσδιορίζονται κατά αυτόν τον τρόπο, κοινοί άνθρωποι, πολίτες και νοήμονες αυτής της πατρίδας πρέπει να συνειδητοποιήσουν είναι πως το πολιτικό μήνυμα των ευρωεκλογών αφορούσε τις πατρίδες, τα συμφέροντα των εθνών και τις εγχώριες φωνές που θα μπορούσαν να ακουστούν στην Ευρωβουλή και να επιδιώξουν ένα θετικό αποτέλεσμα πάνω σε θέματα μετανάστευσης, κοινωνίας, οικογένειας, οικονομικής ανάπτυξης, ενέργειας και κατάπαυσης του χρονοβόρου και δαπανηρού πολέμου με την Ρωσία.

Μετά από τις συνεχείς κρίσεις στις οποίες είναι καθηλωμένοι οι Έλληνες εδώ και μία δεκαετία και γνωρίζοντας πως όταν φτωχαίνουν οι λαοί, στρέφονται πως τις παραδοσιακές αξίες όπως την πατρίδα και τον Θεό, αναζητώντας υπαρξιακό αδιέξοδο και ψυχική συμπαράσταση στις εθνικές δυσκολίες και στις κοινωνικές κακουχίες, προλαμβάνουν πατριωτικές κορώνες και θρησκευτικά σύμβολα στους λόγους τους και στις πράξεις τους ώστε να αποτρέψουν το έθνος να στραφεί πως κάποια αναδυόμενη αγνή και γνήσια πατριωτική δύναμη. (όχι πως υπάρχει τέτοια στην πολιτική σκηνή της χώρας φυσικά)

Αυτός ο πατριωτικός λόγος αποκτάει μεγαλύτερη απήχηση και σημασία όταν επικαλείται ιστορικά γεγονότα, κρατάει σε εγρήγορση τον πληθυσμό και βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο συναισθηματικό υπέδαφος των ανθρωπίνων ψυχών εν όψει μετωπικής σύγκρουσης με την Ρωσία και πάνω σε μία παγκόσμια γεωπολιτική ανακατάταξη και σε μία ανάδειξη νέων πολυπολικών δυνάμεων!!

Η πατρίς θα είναι πάντα η γη που πατούμε γερά με τα πόδια μας και η πίστη θα είναι ο σταυρός που φέρουμε στους ώμους μας ή αλλιώς η πατρίς θα είναι το χώμα που φτιαχτήκαμε και η πίστη, η φλόγα που καίει μέσα μας…

Home - NeoPolitika