ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΈΝΟΣ ΠΑΓΑΝΙΣΜΌΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ!!!!

 Γουόλτ Γκάρλινγκτον

Υπάρχουν πολλοί παραπλανημένοι συντηρητικοί στις Ηνωμένες Πολιτείες που πιστεύουν ότι η συνομοσπονδία τους είναι το πιο σημαντικό παράδειγμα Χριστιανισμού στην παγκόσμια ιστορία. Κάποιος πρέπει να έχει μια εξαιρετικά επιλεκτική ανάγνωση της ιστορίας για να καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα. Έχουμε συζητήσει ορισμένες πτυχές του παγανισμού στις ΗΠΑ σε προηγούμενα δοκίμια, αλλά υπάρχουν περισσότερα που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να ειπωθούν σχετικά με αυτό.

Ειδικότερα, θα θέλαμε να επικεντρωθούμε στα σύμβολα της νομισματοκοπίας των ΗΠΑ ανά τους αιώνες. Αλλά πριν τα εξετάσουμε, παραθέτουμε ένα σύντομο τμήμα από ένα προηγούμενο δοκίμιο για να παρέχουμε το κατάλληλο πλαίσιο για αυτό που ακολουθεί:

«Μετά το 1770», γράφει ο Albanese, «άρχισαν να εμφανίζονται τραγούδια που εξυμνούσαν τη θεά [της ελευθερίας]» και «οι ιεροκήρυκες ανέλαβαν την υπόθεση της θεάς με τη σειρά τους». Για παράδειγμα, ο Jacob Duché, ο εφημέριος του Ηπειρωτικού Κογκρέσου που εκφώνησε την εναρκτήρια προσευχή του, έδωσε ένα κήρυγμα εξηγώντας πώς η Ελευθερία «πιστή στη θεϊκή πηγή της, είναι ουράνιας αφαίρεσης» και ότι τόσο η Ελευθερία όσο και η «θεϊκή αρετή» που είναι ο «επιφανής γονέας» της έρχονται να κατοικήσουν «στις καρδιές όλων των νοημόνων όντων» όπου «πρέπει να λατρεύονται από κοινού».

«Το σημείο και το μυστήριο αυτής της πραγματικής λατρείας της θεάς Ελευθερίας ήταν το Δέντρο της Ελευθερίας στη Βοστώνη . . . Όπως έγραψε ο αδελφός του Όλιβερ, το Δέντρο της Ελευθερίας είχε «καθαγιαστεί ως είδωλο για να λατρεύει ο όχλος» και ήταν το μέρος για την επιβολή της πειθαρχίας του «Δέντρου της Δοκιμασίας [σε εκείνους] τους οποίους οι Ταραχοποιοί παρουσίασαν ως κρατικούς παραβάτες». Εκτός από τοτέμ και τόπος της δύναμης της Ελευθερίας, το Δέντρο της Ελευθερίας ήταν ένας τόπος λατρείας όπου τελούνταν επαναστατικές λειτουργίες. Στο Πρόβιντενς του Ρόουντ Άιλαντ ένα Δέντρο της Ελευθερίας αφιερώθηκε κατά τη διάρκεια μιας τελετής στην οποία οι συμμετέχοντες έβαλαν τα χέρια τους πάνω στο ιερό αντικείμενο καθώς ένας τοπικός ιερέας επικαλέστηκε την παγκόσμια ενότητα ενός είδους μυστικιστικού σώματος της Ελευθερίας. . . .

«Η «ιερή φτελιά», γράφει ο Αλμπανέζε, έγινε «ένα είδος υπερβατικού κοσμοϊστορικού δέντρου γύρω από το οποίο ρίζωσαν τα άλλα Δέντρα της Ελευθερίας και τα σύμβολα ελευθερίας των αποικιών . . . Όπως και το μυστήριο που ήταν, το Δέντρο της Ελευθερίας ήταν η πραγματικότητα που προσανατόλισε τους πατριώτες, αλλά έδειχνε πέρα από τον εαυτό της σε μια άλλη πηγή δύναμης» – τη δύναμη που επικαλείται ο Paine με την ομιλία του για την ανακατασκευή του κόσμου και την αναγέννηση του ανθρώπου σε μια ανησυχητική αναλογία με το έργο της θείας χάρης» (Christopher Ferrara, Liberty: The God That Failed, Tacoma, Wash., Angelico Press, 2012, σελ. 150-1).

Σε αυτή την ατμόσφαιρα, ψηφίστηκε νομοθεσία από το Κογκρέσο των ΗΠΑ για το σχεδιασμό νομισμάτων που θα χρησιμοποιηθούν στις Πολιτείες:

«Ο νόμος περί νομισματοκοπίας του 1792 όριζε ότι όλα τα κέρματα έχουν μια «εντύπωση εμβληματική της ελευθερίας», την επιγραφή «LIBERTY» και το έτος νομισματοκοπίας στην εμπρόσθια όψη. Ο νόμος απαιτούσε η οπίσθια όψη των χρυσών και αργυρών νομισμάτων να έχει μια αναπαράσταση ενός αετού και την επιγραφή, «ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ». . . .

«Το πρόσωπο της Lady Liberty εμφανιζόταν στα κυκλοφορούντα νομίσματά μας για περισσότερα από 150 χρόνια. Κατά την εξέταση των επιλογών για τα πρώτα μας νομίσματα, το Κογκρέσο συζήτησε για το αν θα περιλαμβάνει τον Τζορτζ Ουάσινγκτον και τους μετέπειτα προέδρους. Πολλοί πίστευαν ότι η τοποθέτηση του σημερινού προέδρου σε ένα νόμισμα ήταν πολύ παρόμοια με την πρακτική της Μεγάλης Βρετανίας να παρουσιάζει τους μονάρχες της. Αντ 'αυτού, το Κογκρέσο επέλεξε να προσωποποιήσει την έννοια της ελευθερίας και όχι ένα πραγματικό πρόσωπο.

«Η φιγούρα της Ελευθερίας, συχνά με καπέλο και κοντάρι, ήταν ένα σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης. Λόγω της προέλευσης της Ελευθερίας ως ελληνορωμαϊκής θεάς, τα πρώτα σχέδια νομισμάτων την απεικόνιζαν με ρούχα κλασικού στυλ, χαρακτηριστικά προσώπου και σύμβολα.

Είναι εντελώς ανεξήγητο ότι η πιο χριστιανική χώρα θα περάσει νομοθεσία που θα τοποθετήσει ένα ειδωλολατρικό σύμβολο στο νόμισμα της συνομοσπονδίας και όχι ένα χριστιανικό σύμβολο κάποιου είδους: τον Σταυρό, τη Βίβλο, μια εικόνα του Χριστού ή ενός αγίου κ.λπ. Και σημειώστε καλά ότι δεν υπήρξε κατακραυγή γι 'αυτό μεταξύ των λαών των κρατών: Η παγανιστική θεά της Ελευθερίας παρέμεινε στα χρήματα των ΗΠΑ για δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων προτεσταντικών «αναβιώσεων» του 19ουαιώνα. Και όταν η θεά τελικά απομακρύνθηκε τον 20ο αιώνα, αντικαταστάθηκε από τους θεοποιημένους / αποθεοποιημένους προέδρους των ΗΠΑ (όπως οι ειδωλολάτρες Ρωμαίοι αυτοκράτορες πριν από αυτούς), οι οποίοι ήταν ονομαστικά χριστιανοί, αλλά στην πραγματικότητα αρκετά αντιχριστιανικοί στις πεποιθήσεις και τις σχέσεις τους - ο Ουάσιγκτον και ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ οι Ελευθεροτέκτονες, ο Τζέφερσον ο επανσυγγραφέας των Ιερών Ευαγγελίων, ο δημιουργός ενός νέου χριστιανισμού, ο Λίνκολν ο δημαγωγός και οπορτουνιστής, ο πουριτανός γνωστικός. Ο Μ. Ε. Μπράντφορντ φτάνει στο σημείο να αποκαλεί τον Λίνκολν βλάσφημο και προσθέτει:

‘ . . . Θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη τις αναφορές των μελών του υπουργικού συμβουλίου του και των ηγετών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Κογκρέσο ότι είδε στη νίκη της Ένωσης στο Antietam μια άμεση επικοινωνία από ψηλά. [74] Πριν από αυτό το γεγονός, η γλώσσα του απηχεί εκείνη του Κρόμγουελ κατά την περίοδο που οδήγησε στην εκτέλεση του Καρόλου Ι. Όπως και το πρωτότυπο του, ο Χειραφετητής δηλώνει ότι «δεν έχει προσυμβουλευτεί τίποτα» και ότι «ό,τι φαίνεται ότι είναι θέλημα Θεού, θα το κάνω». [75] Και πάλι, μετά τη λήψη της απόφασης, ηχεί τη νότα του Κρόμγουελ, απηχώντας την αποποίηση ευθύνης του Old Noll, «Δεν έχω επιδιώξει αυτά τα πράγματα. αληθινά, έχω κληθεί προς αυτούς από τον Κύριο». [76] Πολύ πριν ο Λίνκολν στη Δεύτερη Εναρκτήρια Ομιλία του συζητήσει την προνοητική έννοια του κεφαλαίου της ιστορίας που ολοκληρώθηκε στο Appomattox και θέσει τον εαυτό του ως τον «θεϊκό άνθρωπο», πέρα από τους περισσότερους ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνους στην κατανόηση αυτών των γεγονότων ως μέρος της «παγκόσμιας ιστορίας», η κατεύθυνση των Ηνωμένων Πολιτειών προς ό, τι σημαίνει «τελειώστε το έργο» έχει πέσει στα χέρια του «νέου Μεσσία του Θεού, " ο "σπιτικός Ιησούς" του μύθου του Λίνκολν. [77] Η αποθέωση του Λίνκολν μέσω του μαρτυρίου χρησίμευσε μόνο για να θέσει μια θεϊκή σφραγίδα έγκρισης στην κατανόησή του για τον εαυτό του. Ή έτσι θα πρέπει να πεισθούμε από αυτό που έκαναν οι συμπατριώτες του Αμερικανοί για τη δολοφονία και την κηδεία, που ήρθαν όπως έκαναν στο τέλος ενός εμφυλίου πολέμου[78] και περικυκλώθηκαν όπως ήταν σε μια γλώσσα που υπόσχεται σωτηρία μέσω κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. [79]’

Έτσι, τα σύμβολα και οι εικόνες της «χριστιανικής Αμερικής».

Ωστόσο, οι πραγματικοί χριστιανοί που δεν έχουν απομακρυνθεί από την αδιάσπαστη παράδοση των Αγίων Αποστόλων έχουν διαφορετική άποψη για τέτοια πράγματα. Βλέπουν την αποκατάσταση του παγανισμού ως πνεύμα του Αντίχριστου. Ένας ιερέας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο π. Αθανάσιος Μυτιλιαναίος, σχολιάζοντας την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη του Αποστόλου 17:8-12, λέει για τον Γνωστικισμό/Τεκτονισμό:

«Προφητικά, το Πνεύμα του Θεού υποκίνησε τον Απόστολο Παύλο να γράψει: Προσέξτε μήπως κάποιος σας εξαπατήσει μέσω της φιλοσοφίας και της κενής απάτης σύμφωνα με την παράδοση των ανθρώπων, σύμφωνα με τις βασικές αρχές του κόσμου και όχι σύμφωνα με τον Χριστό (Κολοσσαείς 2:8). Ο Απόστολος Παύλος μιλάει εναντίον του Γνωστικισμού, αυτής της μεγάλης αίρεσης που προηγήθηκε του Χριστιανισμού και πολέμησε τον Χριστιανισμό όσο τίποτε άλλο. Ο Τεκτονισμός είναι ένα από τα παιδιά του Γνωστικισμού και περιέχει όλες τις αρχές και τα στοιχεία αυτής της αρχαίας αίρεσης. Ο Απόστολος Παύλος δίνει εξαιρετικές συμβουλές και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γύρω από τους ανθρώπους που υποστηρίζουν αυτές τις στοές ειδωλολατρίας».

Λέει περαιτέρω για την αναβίωση της λατρείας των ειδωλολατρικών θεών (είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε την έμπνευση διάσημων μνημείων των ΗΠΑ στο πλαίσιο του ακόλουθου σχολίου, όπως το Μνημείο του Λίνκολν, το οποίο είναι αντίγραφο ενός αρχαίου παγανιστικού ελληνικού ναού, αντί να χρησιμοποιεί τη χριστιανική αρχιτεκτονική ως πρότυπα):

‘… Πολλοί από τους εκκοσμικευμένους Χριστιανούς θα νοσταλγήσουν την ειδωλολατρία. Αυτοί οι εραστές της ειδωλολατρίας θα εκπλαγούν βλέποντας την ισχυρή αναζωπύρωση της ειδωλολατρίας. Οι άνθρωποι θα πουν: «Ζήτω οι θεοί του Ολύμπου. Ζήτω οι θεοί της ρωμαϊκής πρωτεύουσας». Η ειδωλολατρία αναδύεται από την άβυσσο και ασκείται ανοιχτά στις χριστιανικές χώρες σήμερα. Τι έκανε τους Χριστιανούς να απομακρυνθούν από την αληθινή πίστη και να ζήσουν μια ζωή ειδωλολατρίας;»

"Στο προοίμιο της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, ο άγιος Ιωάννης λέει ότι θα έρθει ξανά. Ο διάβολος θα απελευθερωθεί. Αυτή η ξαφνική χαλάρωση του διαβόλου θα κάνει τους θαυμαστές του Αντίχριστου και της ειδωλολατρίας να αναφωνήσουν ότι η ειδωλολατρία δεν πέθανε τελικά».

«Η ειδωλολατρία διατηρήθηκε ζωντανή ανάμεσα στους διανοούμενους... • Δεν μπόρεσαν να δεχτούν τον Σταυρό, την άρνηση του κόσμου με την πνευματική έννοια. • Εκπαιδευμένοι στην αρχαία ελληνική παιδεία και φιλοσοφία, έγιναν εραστές του αρχαίου πνεύματος της ειδωλολατρίας. • Το επιχείρημα: Ο Χριστιανισμός απαγορεύει την ικανοποίηση των αισθήσεων. Δεν υπάρχει λόγος να απέχουμε από την ικανοποίηση της σάρκας. "Γιατί να μην απολαύσουμε τη ζωή στο έπακρο όπως έρχεται σε εμάς και σύμφωνα με τα φυσικά μας ένστικτα;"

Ο π. Αθανάσιος επισημαίνει επίσης έναν Έλληνα που μοιάζει πολύ με τον Thomas Jefferson:

«Το πνεύμα της αναγέννησης, ή της αναγέννησης, αγκαλιάστηκε και διαδόθηκε στην Ελλάδα από τον Θεόφιλο Καΐρη στο νησί της Σύρου. Ήταν κληρικός που ίδρυσε ορφανοτροφείο στο νησί της Άνδρου, το οποίο εξελίχθηκε σε ακαδημία με εκατοντάδες μαθητές. Ήταν ο μόνος δάσκαλος μαθηματικών, φυσικής, φιλοσοφίας, αρχαίων ελληνικών και θρησκευτικών. Προσπάθησε να δημιουργήσει τη δική του νέα θρησκεία, με νέες λειτουργίες, νέους ύμνους και αυτοσχεδιασμένες προσευχές. Ήταν εμποτισμένος με την ιδεολογία της αναγέννησης, η οποία γεννήθηκε από τους βυζαντινούς λάτρεις της ειδωλολατρίας. Σας το επέστησα την προσοχή για να ξέρετε ότι η ειδωλολατρία δεν ήταν ποτέ πραγματικά νεκρή».

Αυτή η επανεμφάνιση του παγανισμού βοηθείται από την αποχριστιανοποίηση, την εκκοσμίκευση της «ελευθερίας της θρησκείας» που τόσο πολύ επαινείται από απερίσκεπτους χριστιανούς στις ΗΠΑ.

Ένας από τους καλύτερους σύγχρονους εκπροσώπους της στις ΗΠΑ είναι ένας άλλος από τους αποθεογενείς προέδρους που εμφανίζεται στα νομίσματα των ΗΠΑ, ο John F. Σε μια ομιλία που έδωσε στις 12 Σεπτεμβρίου 1960 για να κατευνάσει τη δυσπιστία ενός κυρίως προτεσταντικού εκλογικού σώματος προς τους Ρωμαιοκαθολικούς, ο τότε γερουσιαστής Κένεντι έκανε τις ακόλουθες παρατηρήσεις:

«Πιστεύω σε μια Αμερική όπου ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους είναι απόλυτος, όπου κανένας καθολικός ιεράρχης δεν θα έλεγε στον πρόεδρο (αν είναι καθολικός) πώς να ενεργήσει και κανένας προτεστάντης ιερέας δεν θα έλεγε στους ενορίτες του ποιον να ψηφίσουν. όταν σε καμία εκκλησία ή εκκλησιαστικό σχολείο δεν χορηγείται δημόσιος πόρος ή πολιτική προτίμηση· Και όπου κανένας άνθρωπος δεν στερείται δημόσιου αξιώματος απλώς και μόνο επειδή η θρησκεία του διαφέρει από τον πρόεδρο που θα μπορούσε να τον διορίσει ή τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να τον εκλέξουν.

«Πιστεύω σε μια Αμερική που επίσημα δεν είναι ούτε καθολική, ούτε προτεσταντική ούτε εβραϊκή. όταν κανένας δημόσιος λειτουργός δεν ζητά ή δεν δέχεται οδηγίες για τη δημόσια τάξη από τον Πάπα, το Εθνικό Συμβούλιο Εκκλησιών ή οποιαδήποτε άλλη εκκλησιαστική πηγή· όταν κανένα θρησκευτικό σώμα δεν επιδιώκει να επιβάλει τη θέλησή του άμεσα ή έμμεσα στον γενικό πληθυσμό ή στις δημόσιες πράξεις των αξιωματούχων του· και όπου η θρησκευτική ελευθερία είναι τόσο αδιαίρετη ώστε μια πράξη εναντίον μιας εκκλησίας αντιμετωπίζεται ως πράξη εναντίον όλων.

‘ . . . Τέλος, πιστεύω σε μια Αμερική όπου η θρησκευτική μισαλλοδοξία κάποια μέρα θα σταματήσει· όπου όλοι οι άνθρωποι και όλες οι εκκλησίες αντιμετωπίζονται ως ίσοι. όπου κάθε άνθρωπος έχει το ίδιο δικαίωμα να παρευρίσκεται ή να μην παρευρίσκεται στην εκκλησία της επιλογής του. όπου δεν υπάρχει καθολική ψήφος, αντικαθολική ψήφος, κανενός είδους ομαδική ψηφοφορία· και όπου οι Καθολικοί, οι Προτεστάντες και οι Εβραίοι, τόσο σε λαϊκό όσο και σε ποιμαντικό επίπεδο, θα απέχουν από εκείνες τις συμπεριφορές περιφρόνησης και διαίρεσης που τόσο συχνά έχουν αμαυρώσει τα έργα τους στο παρελθόν, και θα προωθήσουν αντ' αυτού το αμερικανικό ιδεώδες της αδελφοσύνης.

«Αυτό είναι το είδος της Αμερικής στο οποίο πιστεύω. Και αντιπροσωπεύει το είδος της προεδρίας στο οποίο πιστεύω - ένα μεγάλο αξίωμα που δεν πρέπει ούτε να ταπεινωθεί καθιστώντας το όργανο οποιασδήποτε θρησκευτικής ομάδας, ούτε να αμαυρωθεί με την αυθαίρετη άρνηση κατοχής του από τα μέλη οποιασδήποτε θρησκευτικής ομάδας. Πιστεύω σε έναν πρόεδρο του οποίου οι θρησκευτικές απόψεις είναι προσωπική του υπόθεση, ούτε επιβάλλονται από αυτόν στο έθνος, ούτε επιβάλλονται από το έθνος σε αυτόν ως προϋπόθεση για την κατοχή αυτού του αξιώματος.

‘ . . . Θέλω έναν διευθύνοντα σύμβουλο του οποίου οι δημόσιες πράξεις είναι υπεύθυνες έναντι όλων των ομάδων και υποχρεωμένες σε καμία· ο οποίος μπορεί να παραστεί σε οποιαδήποτε τελετή, λειτουργία ή δείπνο που μπορεί να του ζητήσει καταλλήλως το γραφείο του· και του οποίου η εκπλήρωση του προεδρικού όρκου του δεν περιορίζεται ούτε εξαρτάται από οποιονδήποτε θρησκευτικό όρκο, τελετουργικό ή υποχρέωση.

‘ . . . Επιτρέψτε μου όμως να τονίσω και πάλι ότι αυτές είναι οι απόψεις μου. Διότι, σε αντίθεση με την κοινή χρήση των εφημερίδων, δεν είμαι ο καθολικός υποψήφιος για πρόεδρος. Είμαι ο υποψήφιος πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος, ο οποίος τυχαίνει να είναι επίσης καθολικός. Δεν μιλώ εκ μέρους της εκκλησίας μου για δημόσια θέματα και η εκκλησία δεν μιλάει για μένα.

«Οποιοδήποτε θέμα μπορεί να έρθει ενώπιόν μου ως πρόεδρος - για τον έλεγχο των γεννήσεων, το διαζύγιο, τη λογοκρισία, τα τυχερά παιχνίδια ή οποιοδήποτε άλλο θέμα - θα πάρω την απόφασή μου σύμφωνα με αυτές τις απόψεις, σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου μου λέει ότι είναι το εθνικό συμφέρον και χωρίς να λαμβάνω υπόψη τις εξωτερικές θρησκευτικές πιέσεις ή υπαγορεύσεις. Και καμία δύναμη ή απειλή τιμωρίας δεν θα μπορούσε να με κάνει να αποφασίσω διαφορετικά».

Αλλά, επιστρέφοντας στο σχόλιο του π. Αθανασίου για την Αποκάλυψη (αυτή τη φορά στις 15:1-4), όταν χαράσσουμε θρησκευτικά ουδέτερο έδαφος, γίνεται αμέσως φιλικό έδαφος για τον διάβολο και τους δαίμονές του:

«Μην νομίζετε ότι ο Αντίχριστος θα έρθει μόνο στο μέλλον και κατά συνέπεια είμαστε κατά κάποιο τρόπο απρόσβλητοι από τις επιρροές του. Είμαστε πάντα στο κλίμα του αντίχριστου. Πρέπει να σας πω ότι ο πολιτισμός μας, ο πολιτισμός της ανθρωπότητας γενικά και η συνολική διαμόρφωση του τρόπου ζωής της παγκόσμιας κοινότητας φέρει το πνεύμα, τη σφραγίδα, την εικόνα και τον αριθμό του ονόματος του αντίχριστου.

‘ . . . Ο σημερινός πολιτισμός και το πνεύμα του σημαδεύουν όχι μόνο τους ανθρώπους που αντιτίθενται στον Θεό, αλλά ακόμη και εκείνους που είναι φαινομενικά ουδέτεροι. Ο Χριστός δεν αναγνωρίζει ένα ουδέτερο κράτος. «Δεν υπάρχει μέση λύση ή τρίτη κατηγορία. Αυτός που δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου. Επομένως, ο διάβολος, δημιουργώντας ένα ουδέτερο κράτος, έχει να κερδίσει, επειδή γνωρίζει ότι αυτή η ουδέτερη κατάσταση είναι έξω από τον Χριστό. Είναι μια δαιμονική κατάσταση».

Γενικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι ένα καταφύγιο για τον Χριστιανισμό, αλλά μάλλον για το πνεύμα του Αντίχριστου, από το οποίο πηγαίνει στα έσχατα μέρη του κόσμου για να κάνει πόλεμο στο Αρνί και στους αγίους, και σε οτιδήποτε καλό και ενάρετο. Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις εδώ κι εκεί, όπως οι ορθόδοξες κοινότητες στην Αλάσκα και οι κουρελιασμένοι αντιστασιακοί στην Dixie. Αλλά σε γενικές γραμμές, οι περισσότεροι συντηρητικοί στις ΗΠΑ, πιστεύοντας ψέματα για τον Χριστιανισμό και για το δικό τους παρελθόν, βοηθούν τις δυνάμεις του Αντίχριστου να γίνουν ισχυρότερες στον κόσμο

geopolitika.ru/en/