Το Μακεδονικό Ζήτημα μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και οι Έλληνες των Σκοπίων σήμερα!!!

 

Α' Βαλκανικός Πόλεμος: Θεσσαλονίκη ή Μοναστήρι; - Η Βαρντάρσκα Μπανόβινα που έγινε Μακεδονία - Η ίδρυση από τον Τίτο της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας»

Μιχάλης Στούκας

Η χρήση του ονόματος «Μακεδονία», αντί για «Βόρεια Μακεδονία» από τη νέα Πρόεδρο των Σκοπίων Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα- Ντάβκοβα, κάτι που επανέλαβε και ο νικητής των βουλευτικών εκλογών Κριστιάν Μπιτσκόσκι, ηγέτης του VMRO, ο οποίος προχώρησε ένα βήμα παραπέρα λέγοντας ότι αν η Ελλάδα θεωρεί ότι παραβαίνουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, ας προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, έφερε ξανά στο προσκήνιο ένα ζήτημα που πολλοί, όχι εμείς πάντως, θεωρούσαμε ότι έχει λυθεί. Θα ασχοληθούμε σήμερα εκ νέου με το θέμα της γειτονικής χώρας, για το οποίο έχουμε γράψει επανειλημμένως στο παρελθόν, ιδιαίτερα για όσα έγιναν μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους.

Οκτώβριος 1912: Θεσσαλονίκη ή Μοναστήρι;
Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για το τι θα γινόταν αν ο, τότε, διάδοχος Κωνσταντίνος δεν κατευθυνόταν προς τη Θεσσαλονίκη το 1912, αλλά προς το Μοναστήρι (σήμερα Μπίτολα). Σύμφωνα με όσα γράφει ο Στέφανος Παπαδόπουλος στο βιβλίο του «Εκπαιδευτική και κοινωνική δραστηριότητα του ελληνισμού της Μακεδονίας κατά τον τελευταίο αιώνα της Τουρκοκρατίας», 30.173 μαθητές φοιτούσαν στα ελληνικά σχολεία του βιλαετίου του Μοναστηρίου, ενώ στα ελληνικά σχολεία του βιλαετίου της Θεσσαλονίκης 37.599. Σύμφωνα πάλι με τον Στέφανο Παπαδόπουλο, στο βιλαέτι Θεσσαλονίκης υπήρχαν 558 εκπαιδευτικά ιδρύματα (νηπιαγωγεία, δημοτικά, ημιγυμνάσια, γυμνάσια, διδασκαλεία ή υποδιδασκαλεία, ιερατικές σχολές, ακόμα και νυχτερινές σχολές!), ενώ αντίστοιχα στο Μοναστήρι υπήρχαν 483 αντίστοιχα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Συνεπώς το Μοναστήρι και οι γύρω περιοχές του, ήταν ένα σημαντικό κέντρο του ελληνισμού της Μακεδονίας.

Ελληνικό σχολείο στο Μοναστήρι

Όπως αποδεικνύει με αδιάσειστα στοιχεία ο Δρ. Ιωάννης Σ. Παπαφλωράτος στο δίτομο έργο του «Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1833-1949», η παραφιλολογία που έχει καλλιεργηθεί για σφοδρή διαφωνία Βενιζέλου- Κωνσταντίνου για την κατεύθυνση που έπρεπε να κινηθεί ο Ελληνικός Στρατός (Θεσσαλονίκη ή Μοναστήρι) αποτελεί ένα ακόμα «δημιούργημα» του Εθνικού Διχασμού, καθώς δεν υπήρξε διαφωνία μεταξύ των δύο και η απόφαση ήταν η ίδια: Θεσσαλονίκη. Το περίφημο «τηλεγράφημα της Θεσσαλονίκης» στάλθηκε από τον Βενιζέλο στις 13/26 Οκτωβρίου. 1 ώρα και 20 λεπτά νωρίτερα είχε εκδοθεί διαταγή του Κωνσταντίνου για κίνηση του Στρατού προς τη Θεσσαλονίκη. Μεσούντος του Εθνικού Διχασμού, στις 15/25 Αυγούστου 1917 στη Βουλή ο Ελευθέριος Βενιζέλος ισχυρίστηκε ότι από την Κοζάνη ο Κωνσταντίνος απέστειλε τηλεγράφημα όπου ανέφερε και τα εξής: «Εγώ, έχω καθήκον να στραφώ προς το Μοναστήριον, εκτός αν το απηγόρευσετε», για να απαντήσει ο Βενιζέλος «Σου απαγορεύω». Στην ίδια συνεδρίαση, ο Κρητικός πολιτικός είπε ότι: «Τα στρατιωτικά ζητήματα είναι κατ’ εξοχήν πολιτικά ζητήματα… Απηγόρευσα λοιπόν εις τον Διάδοχον τότε να προβεί εις το Μοναστήριον και του είπα να βαδίσει προς τη Θεσσαλονίκην».

Πρόσθεσε στη συνέχεια ότι από την αρχή του πολέμου είχε διατάξει τον Αρχιστράτηγο να κινηθεί προς τη Θεσσαλονίκη. Το 1932, επί κυβερνήσεως Φιλελευθέρων, από την ανάρτηση της επίσημης έκθεσης για τους Βαλκανικούς Πολέμους, οι οποίοι άλλαξαν την ημερομηνία αποστολής του τηλεγραφήματος από 13/26 Οκτωβρίου σε 12/25 Οκτωβρίου για να αποδείξουν ότι οι οδηγίες του Βενιζέλου εκδόθηκαν πριν τη διαταγή του Κωνσταντίνου. Ξέσπασε σάλος, καθώς πολλοί από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων ήταν ακόμα εν ζωή. Μετά την πτώση της Κυβέρνησης Βενιζέλου έγινε ενδελεχής έρευνα στα αρχεία που αποκάλυψε την πραγματικότητα την οποία αναφέραμε παραπάνω (Περισσότερα στο βιβλίο του Π. Παναγάκου «ΣΥΜΒΟΛΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑΝ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1912-1922», ΑΘΗΝΑΙ 1961).

Η Κομιντέρν και το Μακεδονικό Ζήτημα (1920-1935)

Η ρωσική επανάσταση του 1917, η επικράτηση των μπολσεβίκων και η ευρεία διάδοση των κομμουνιστικών ιδεών έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, διαμέσου της Κομιντέρν (Κομμουνιστικής Διεθνούς) στη διαμόρφωση του Μακεδονικού Ζητήματος, το οποίο τέθηκε επί τάπητος από την πλευρά της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας που σχηματίστηκε στη Σόφια το 1920 με τη συμμετοχή των βαλκανικών κομμουνιστικών κομμάτων. Στους κόλπους της άρχισαν βαθμιαία ναι επικρατούν οι βουλγαρικές απόψεις για τη δημιουργία αυτόνομης Μακεδονίας και Θράκης. Μάλιστα, η Κομιντέρν, το 1922 τάχθηκε εναντίον της εγκατάστασης προσφύγων στην ελληνική Μακεδονία και τη Θράκη (!) και κατηγορούσε την Ελλάδα ότι αλλοιώνει την εθνολογική σύσταση των δύο επαρχιών!

Μέλη της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας

Πόρισμα της 5ης Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας στη Μόσχα (Δεκέμβριος 1923) υιοθέτησε το σύνθημα της αυτόνομης και ανεξάρτητης Μακεδονίας, φέρνοντας σε δύσκολη θέση το Κ.Κ.Ε. και το Κ.Κ. Σερβίας, τα οποία όμως υποχρεώθηκαν σε αποδοχή της τελικής απόφασης. Στη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, ηγετικό ρόλο είχε ο Βούλγαρος Κολάροφ. Στο εσωτερικό του Κ.Κ.Ε. υπήρξαν έντονες αντιδράσεις. Όσοι διαφώνησαν, θεωρώντας ολέθρια για τη χώρα την απόφαση αυτή και ευνοϊκή μόνο για τη Βουλγαρία, καθαιρέθηκαν και παραιτήθηκαν.

Το σχέδιο της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τα Βαλκάνια

Ανάμεσά τους και ο ιστορικός Γιάνης Κορδάτος. Η 6η Βαλκανική Κομμουνιστική τον Μάρτιο του 1924 επαναβεβαίωσε τις βουλγαρικές απόψεις, υιοθετώντας το σύνθημα για ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία (χωρίς όμως να αναφέρεται πουθενά σε κάποια ξεχωριστή «Μακεδονική» εθνότητα), ενώ αγνοούσε την εθνολογική παγίωση της ελληνικής Μακεδονίας, ακόμα και μετά την εγκατάσταση των προσφύγων. Κατά την 7η Κομμουνιστική διάσκεψη κατηγορήθηκαν ανοιχτά οι Έλληνες και οι Γιουγκοσλάβοι που δεν δέχονταν τις απόψεις της Κομιντέρν. Στο εσωτερικό του Κ.Κ.Ε. το χάσμα γινόταν μεγαλύτερο. Αν και είχε αναγνωρίσει την ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία, μετά την εκλογική ήττα του 1928 αναγκάστηκε να σιωπήσει και να περιοριστεί μόνο στη μνεία «εναπομεινάντων καταπιεσμένων εθνοτήτων στη Μακεδονία και στη Θράκη», ενώ το 1935 άρχισε να υιοθετεί το σύνθημα για ίση μεταχείριση και δικαιώματα όλων των μειονοτήτων, αναθεωρώντας την προηγούμενη στάση του. Ανάλογα ζητήματα αντιμετώπισε και το Γιουγκοσλαβικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Το Κ.Κ.Ε., το SNOF και το NOF
Στην περίοδο της Kατοχής, συγκεκριμένα τον Νοέμβριο του 1943, το K.K.E. συγκατατέθηκε στην ίδρυση του SNOF (Σλαβομακεδονικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), μετά από πρωτοβουλία του Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας, γιατί εκτιμούσε ότι έτσι θα προσελκύονταν στις τάξεις Σλαβομακεδόνες, που είχαν παρασυρθεί από τη βουλγαρική φασιστική προπαγάνδα και είχαν ενταχθεί στην «Οχράνα». Η «Οχράνα» (άμυνα) ήταν ένας γενικός συλλογικός όρος που χρησιμοποιήθηκε για τα ένοπλα σώματα των βουλγαριζόντων Σλαβοφώνων στην περιοχή της Έδεσσας και της Καστοριάς, κυρίως, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα ένοπλα αυτά σώματα οργανώθηκαν από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, για την καταδίωξη των ελληνικών ανταρτικών τμημάτων, κυρίως του ΕΛΑΣ, αλλά τις σχετικές πρωτοβουλίες είχαν αναλάβει κύκλοι της βουλγαρομακεδονικής οργάνωσης VMRO.

Ηγετικά στελέχη του NOF

Μετά την ίδρυση του SNOF στρατιωτικοί σύνδεσμοι από τη Γιουγκοσλαβία μετέβαιναν στην ελληνική Μακεδονία και προπαγάνδιζαν ότι ο «μακεδονικός» λαός στην Ελλάδα δεν πρέπει να αγωνιστεί για ισοτιμία, αλλά για αυτοδιάθεση και συνένωση με την γιουγκοσλαβική Μακεδονία. Η προπαγάνδα αυτή έβρισκε ιδιαίτερη απήχηση στην περιοχή της Καστοριάς, όπου το SNOF, με επικεφαλής τον Γραμματέα της Περιφερειακής Επιτροπής του νομού Paskal Mitrevski (Πασχάλης Μητρόπουλος) ζητούσε ίδρυση ξεχωριστών σλαβομακεδονικών ενόπλων τμημάτων και ξεχωριστού επιτελείου. Η απροκάλυπτη σοβινιστική προπαγάνδα από το SNOF και η εξάρτησή της σε μεγάλο βαθμό από το Γενικό Στρατηγείο της γιουγκοσλαβικής «Μακεδονίας» οδήγησαν το Κ.Κ.Ε. στη διάλυση του SNOF τον Μάιο του 1944. Όμως, τον Ιούλιο του 1944 το Κ.Κ.Ε. επέτρεψε τη δημιουργία ξεχωριστών σλαβομακεδονικών τμημάτων στα πλαίσια του ΕΛΑΣ, κυρίως για να έχει τη στήριξη του Τίτο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας του Λιβάνου.

Μέλη του SNOF στην Καστοριά το 1944

Όμως, στις 23 Απριλίου 1945 ιδρύθηκε το NOF (Naraden Osloboditelen Front- Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) μακροπρόθεσμος στόχος του οποίου, όπως και του SNOF, παρέμεινε η συνένωση της ελληνικής Μακεδονίας με τη γιουγκοσλαβική. Άμεση επιδίωξη του NOF ήταν η ανάπτυξη σλαβομακεδονικής εθνικής συνείδησης στους Σλαβομακεδόνες της ελληνικής Μακεδονίας, με καταπολέμηση τόσο των λεγόμενων «Γραικομάνων», δηλαδή των Σλαβομακεδόνων με ελληνική εθνική συνείδηση, όσο και τον φιλοβουλγαρικών στοιχείων που χαρακτηρίζονταν όργανα του Ivan Mihajlov.

O Νίκος Ζαχαριάδης

Το Κ.Κ.Ε., με ηγέτη τον Νίκο Ζαχαριάδη, το 1945 στράφηκε επανειλημμένα κατά της NOF. Στους λόγους του ο Ζαχαριάδης έκανε λόγο για ελληνικότητα της Μακεδονίας και απαραβίαστο των συνόρων. Όταν όμως στη Δεύτερη Ολομέλεια της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. (12-15 Φεβρουαρίου 1946) κατά την οποία υπερίσχυσαν οι απόψεις του Ζαχαριάδη για επαναστατική λύση, το Κ.Κ.Ε. έλαβε απόφαση για ισοτιμία των Σλαβομακεδόνων εντός του ελληνικού κράτους, ενώ αργότερα ο Ζαχαριάδης, αφού απέσπασε την υπόσχεση του Τίτο για βοήθεια στον ένοπλο αγώνα, τόνισε ότι πιστεύει στην αρχή της αυτοδιάθεσης. Πάντως, στις 14 Οκτωβρίου 1946 ο Ιωαννίδης, ως εκπρόσωπος του Κ.Κ.Ε., και ο Ι. Κaraivanov υπέγραψαν υπό την εποπτεία του Aleksandar Rankovic, Υπουργού Εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας, ειδική συμφωνία για ενότητα μεταξύ Κ.Κ.Ε. και NOF, η οποία εγκρίθηκε από την K.E. του Κ.Κ.Ε. και τέθηκε σε ισχύ στις 21 Νοεμβρίου 1946. Με τη δράση του NOF θα ασχοληθούμε σε μελλοντικό μας άρθρο, ας δούμε όμως πώς δημιουργήθηκε η «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Η ίδρυση της «Μακεδονίας» στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας
Στις 11/11/1943 συγκροτήθηκε η πρώτη Ταξιαρχία Παρτιζάνων Κοσσυφοπεδίου στη Δίβρη, και στις 20/12/1943 το 5ο Συνέδριο των Παρτιζάνων στο Γιάιτσε ενέκρινε ψήφισμα για την ίδρυση «Μακεδονικού Ομόσπονδου Κράτους» στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Στις 02/08/1944 στη μονή Prohor Pcinjski αποφασίστηκε η ίδρυση της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας».

Το μοναστήρι Prohor Pcinski το 1944

Τον Απρίλιο του 1945 ο Τίτο επέβαλε το Ομοσπονδιακό Σύστημα στη Γιουγκοσλαβία και εγκαταστάθηκαν κυβερνήσεις Ομόσπονδων Κρατών της Σερβίας, της Κροατίας, της Βοσνίας, της Σλοβενίας, του Μαυροβουνίου και τέλος της Μακεδονίας, γνωστής ως «Νότια Σερβία» μέχρι τότε, στις 30 Απριλίου 1945.

H Vardarska Banovina με τμήμα της αρχαίας Πελαγονίας

Η «Μακεδονία» με ορισμένες ακόμα περιοχές όπως την Πρίστινα, πρωτεύουσας του Κοσόβου σήμερα και άλλες που ανήκουν στη Σερβία, από το 1929 ως το 1941 ήταν μία από τις 9 επαρχίες(Μπανόβινες) του γιουγκοσλαβικού κράτους και ονομαζόταν «Βαρντάρσκα Μπανόβινα». Ο Νικόλαος Μάρτης θεωρεί ότι η άνοδος των Κομμουνιστών στην εξουσία προκάλεσε τη δημιουργία της «Μακεδονίας».

O Τίτο με τους συνεργάτες του τον Μάιο του 1944

Επρόκειτο σαφώς για ένα τεχνητό κατασκεύασμα σε ένα θνησιγενές κράτος, έμπνευση του Τίτο, ο οποίος εποφθαλμιούσε την ελληνική Μακεδονία. Την ίδια χρονική περίοδο η Ελλάδα καθημαγμένη από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βρισκόταν σε εμφύλιο πόλεμο. Οι ελληνικές κυβερνήσεις της εποχής είχαν ρίξει μεγάλο βάρος και στις διεκδικήσεις περιοχών (Βορείου Ηπείρου, Δωδεκανήσων, Κύπρου, τμημάτων της Βουλγαρίας), με αποτέλεσμα να μην αντιδράσουν έγκαιρα. Πάντως, το Κ.Κ.Ε. συνέχιζε την επαμφοτερίζουσα στάση του. Σε διακήρυξή του στις 31/01/1949 η 5η Ολομέλεια του Κόμματος διακήρυξε ότι «ο Μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του» και τάχθηκε υπέρ μίας ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας όχι στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, αλλά της, υπό σοβιετικό έλεγχο, Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας. Το 1956 πάντως, το Κ.Κ.Ε. χαρακτήρισε την απόφαση της 5ης ολομέλειας ως «λάθος»…

O Νικόλαος Μάρτης

Την ίδια ώρα που και οι μετεμφυλιακές ελληνικές κυβερνήσεις προσπαθούσαν να κρύψουν κάτω απ’ το χαλί το «Μακεδονικό», για να μην έρθει η χώρα μας σε κόντρα με τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, ο οποίος πρωταγωνιστούσε στο «Κίνημα των Αδεσμεύτων», στα βόρεια σύνορά μας ιδρύονταν «Μακεδονική» Κυβέρνηση, «Μακεδονική» Βουλή, «Μακεδονική» Γραμματεία εξωτερικής πολιτικής και εθνικής άμυνας και φυσικά «Μακεδονική» πρωτεύουσα, τα Σκόπια. Πρόκειται για την αρχαία πόλη Σκούποι, που βρίσκεται έξω από τα όρια της αρχαίας Μακεδονίας και ήταν πρωτεύουσα των Δαρδάνων, ενός από τους κυριότερους εχθρούς των αρχαίων Μακεδόνων. Ήταν μοιραίο ότι η Γιουγκοσλαβία μετά τον θάνατο του Τίτο (1980) θα διαλυόταν, κάτι που έγινε δέκα χρόνια αργότερα. Η χρόνια έλλειψη διορατικότητας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής άφησε τους Σκοπιανούς να αλωνίζουν ανενόχλητοι για 45 χρόνια και να αυτοπαρουσιάζονται ως «Μακεδόνες». Ακόμα και επιφανείς ξένοι, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο αείμνηστος Νικόλαος Μάρτης βρίσκονταν σε σύγχυση και αναφέρει ότι όταν ήταν Υπουργός Μακεδονίας -Θράκης, γύρω στο 1976-77 τον επισκέφθηκε ο Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Τράπεζας στη Θεσσαλονίκη για να συζητήσουν τη χρηματοδότηση κάποιων έργων στη Μακεδονία και τη Θράκη. Ο ξένος επίσημος τον ενημέρωσε ότι «μόλις επέστρεψε από τη Μακεδονία, από τα Σκόπια συγκεκριμένα», όπου είχε εγκρίνει τη χορήγηση ενός μεγάλου χρηματικού ποσού. Ο Ν. Μάρτης τότε του μίλησε για τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Αριστοτέλη, τη σλαβική κάθοδο στα Βαλκάνια μόλις τον 6ο μ.Χ. αιώνα και το τιτοϊκό κατασκεύασμα. Ο Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Τράπεζας έκπληκτος του είπε ότι όλα αυτά τα ακούει για πρώτη φορά και φυσικά αποτελούν αδιάψευστα στοιχεία για τον σφετερισμό του ονόματος της Μακεδονίας…

Όπως είναι γνωστό, το 1991 η αυτοπροσδιοριζόμενη ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Γιουγκοσλαβία και 27 χρόνια αργότερα, στις 12 Ιουνίου 2018 υπογράφτηκε από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η Συμφωνία των Πρεσπών που παραβιάζεται κατάφωρα από τη νέα ηγεσία της γειτονικής χώρας…

Ζουν Έλληνες στα Σκόπια σήμερα;
Αν διαβάσει κανείς την ιστορία της γειτονικής χώρας θα δει ότι σ’ αυτή ζούσαν χιλιάδες Έλληνες. Τι απέγιναν όλοι αυτοί και οι απόγονοί τους; Στην απογραφή του 2021 τα Σκόπια (τώρα εμείς παραβιάζουμε κατάφωρα τη Συμφωνία των Πρεσπών!) είχαν πληθυσμό 1.836.713 άτομα (2.020.000 το 2002). Από αυτούς 58, 4 % δήλωσαν «Μακεδόνες», 24, 30 % Αλβανοί, 3, 86 % Τούρκοι, 2, 53 % Ρομά, 1, 3 % Σέρβοι, 0, 87 % Βόσνιοι και 0, 47 % Βλάχοι. Τέλος 294 άτομα (0, 02 %) δήλωσαν Έλληνες… Στο βιβλίο του «Εγκλωβισμένοι ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ», ο Δημήτρης Ν. Αλεξάνδρου αναφέρει ότι οι Έλληνες των Σκοπίων είναι πολύ περισσότεροι και πλησιάζουν τους 250.000 (το βιβλίο εκδόθηκε το 2008). Ως πηγή, παραθέτει αφήγηση του δημοσιογράφου Φωκίωνα Φουντουκίδη: «Από επίσημη απογραφή που έκανε η κυβέρνηση των Σκοπίων και η οποία δεν δημοσιοποιήθηκε, αλλά και από στοιχεία που παρουσιάστηκαν από τους εισηγητές σχετικής ημερίδας, προκύπτει ότι σχεδόν το 13 % του πληθυσμού των κατοίκων της Δημοκρατίας των Σκοπίων είναι Έλληνες (περίπου 250.000), που ζουν κυρίως στις πόλεις Μοναστήρι, Αχρίδα, Κρούσοβο, Μορίχαβο, Γευγελή και Δοϊράνη, καθώς και στην πόλη των Σκοπίων! Όλοι τους είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών ομιλεί την ελληνική γλώσσα». Καθώς αυτά τα στοιχεία παρατίθενται στο βιβλίο του Δ. Ν. Αλεξάνδρου οφείλουμε να τα παρουσιάσουμε. Πάντως, κατά την άποψή μας 294 Έλληνες στα Σκόπια είναι πολύ λίγοι, αλλά και 250.000 πάρα πολλοί… Βέβαιο είναι ότι οι «φίλοι» μας Σέρβοι από τη δεκαετία του 1920 έκλεισαν όλα τα ελληνικά σχολεία, απαγόρευσαν τη χρήσγ της ελληνικής γλώσσας και μετέτρεψαν τα επώνυμα των Ελλήνων σε σλαβικά! Και όπως σε όλα τα Βαλκάνια, υπάρχουν στα Σκόπια Βλάχοι και Σαρακατσάνοι με ελληνική συνείδηση… Δυστυχώς, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έθεσε θέμα ελληνικής μειονότητας στη γειτονική χώρα. Ο «Καλός Σαμαρείτης» των Βαλκανίων, η Ελλάδα, σε μία ακόμα επίδειξη μεγαλοψυχίας και ανωτερότητας…

Επίλογος
Έχουμε εκφράσει επανειλημμένα από το protothema.gr την αντίθεσή μας στη Συμφωνία των Πρεσπών. Οι Σκοπιανοί με δηλώσεις των νέων ηγετών τους φαίνεται ότι την τορπιλίζουν. Αν δεν είναι κατευθυνόμενοι από κάπου, διαπράττουν συνειδητά ένα τεράστια λάθος. Η Ελλάδα ποτέ δεν εξέφρασε επιθυμία για κατάληψη περιοχών της γειτονικής χώρας. Το συμφέρον τους είναι μόνο η καλή γειτονία με την Ελλάδα και η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ας προσέξουν τον εξ δυσμών γείτονά τους, την Αλβανία… Γλίτωσαν οριακά τη διάσπαση πριν μερικά χρόνια, τώρα δεν θα τους δοθεί δεύτερη ευκαιρία. Είναι πασίγνωστο ότι πολλοί ορέγονται και ονειρεύονται τη «Μεγάλη Αλβανία». Το Κόσοβο και το δυτικό τμήμα των Σκοπίων θα περιλαμβάνονται σίγουρα σε αυτή. Τα περί προσάρτησης ελληνικών εδαφών από την Αλβανία στερούνται σοβαρότητας… Αναμένουμε τις εξελίξεις στο συγκεκριμένο ζήτημα. Θα συνεχίσουν οι νέοι ηγέτες των Σκοπίων τις προκλήσεις; Μπορεί όμως να σταθεί έτσι η Συμφωνία των Πρεσπών; Και αν ακυρωθεί ποιος θα είναι ο μεγάλος χαμένος. Σίγουρα, όχι η Ελλάδα.

Πηγές: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Α. ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΔΕΛΦΩΝ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1991
ΝΙΚΟΛΑΟΥ Κ. ΜΑΡΤΗ, «Η ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ», ΑΘΗΝΑ 1983
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΣΦΕΤΑΣ, «ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΝΙΑΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 2001
Δρ. ΙΩΑΝΝΗΣ Σ. ΠΑΠΑΦΛΩΡΑΤΟΣ, «Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΚΚΟΥΛΑ, 2014
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ν. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, «Εγκλωβισμένοι… ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ», Εκδόσεις Ερωδιός, 2008

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ