Η σκοτεινή μητριαρχία και η μυστηριώδης κληρονομιά των «θυγατέρων των ανθρώπων»!!!

 

Α. Komogortsev. 

Μια σκοτεινή μητριαρχία παραμονεύει στον βαθύ μεταφυσικό υπόγειο, σύγχρονο ανθρώπινο πολιτισμό. Η αρχική υπερένταση της σκοτεινής μητριαρχίας προέκυψε ως αντίδραση των «θυγατέρων των ανθρώπων» στη φυλάκιση των «κηδεμόνων» και την αμοιβαία καταστροφή των περισσότερων αγαπημένων τους απογόνων (ρεφαίμ) μπροστά στα μάτια τους. Σε αυτό το ψυχολογικό τραύμα βρίσκονται οι ρίζες των τελετουργιών της ανθρωποθυσίας και του τελετουργικού κανιβαλισμού, των οποίων οι άνδρες και τα αγόρια ήταν τα κύρια θύματα σε μια μητριαρχική κοινωνία. Η σύνδεση που δημιουργήθηκε από τους μετά τον Κατακλυσμό κληρονόμους των «θυγατέρων των ανθρώπων» με τους φυλακισμένους «φύλακες» και επιζώντες του Μεγάλου Κατακλυσμού Ρεφαΐμ ή/και τα πνεύματά τους μπορεί να περιελάμβανε τη μετάδοση απαγορευμένων γνώσεων και δεξιοτήτων που χρονολογούνται από την προκατακλυσμιαία περίοδο. Αυτή η γνώση ήταν εξαιρετικά ελκυστική για ορισμένες ελίτ ομάδες και εξασφάλισε επίσης την επιβίωση και την ανώμαλη υψηλή ανάπτυξη της σκοτεινής μητριαρχίας, καθιστώντας την θανατηφόρα για όλη την ανθρωπότητα.

        Ο πολιτικός επιστήμονας S. Kurginyan στο έργο του «Η μοίρα του ανθρωπισμού στον 21ο αιώνα» ερμηνεύει τη σκοτεινή φύση της μητριαρχίας και την απειλή που θέτει ως εξής: «Κάποιο μέρος της ανθρωπότητας εξελίχθηκε, περνώντας από σχετικά απλές σκοτεινές οργιαστικές λατρείες των Μεγάλων Μητέρων (ή Μητέρων) σε πατριαρχικές παγανιστικές λατρείες, στη συνέχεια σε κάτι ακόμη πιο περίπλοκο και ακόμη πιο απομακρυσμένο από τη φύση, και κάποιο μέρος της ανθρωπότητας κατάφερε να αναπτυχθεί χωρίς τέτοιες μεταβάσεις. περιπλέκοντας αντ 'αυτού την αρχική λατρεία της σκοτεινής μητέρας τους αντί να την απορρίψουν. <... > ... Είναι ακριβώς αυτή (προσοχή!) όχι πρωτόγονη, αλλά όλο και πιο περίπλοκη σκοτεινή μητριαρχία που βρίσκεται στην καρδιά αυτού που μπορεί να ονομαστεί η νομαδική εστία του υψηλού πολιτισμού. <... > ... Η βάση του υψηλού πολιτισμού μιας τέτοιας εστίας δεν είναι η συνεπής απόρριψη ορισμένων λατρειών και η αντικατάστασή τους από άλλες, η οποία, επαναλαμβάνω, είναι χαρακτηριστική της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας, αλλά η Σκοτεινή Μητριαρχία με τις Μεγάλες Μητέρες της, η οποία αναπτύσσεται και αναπτύσσεται.

"Γυναίκες που παρακολουθούν μια παράσταση" ή "Κυρίες με μπλε". Τοιχογραφία από το ανάκτορο της Κνωσού, Κρήτη, περίπου 1600-1430 π.Χ. Αποκαταστάθηκε από τον Ελβετό καλλιτέχνη και αρχαιολόγο Emile Gilliron. Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, Κρήτη

Ταυτόχρονα, η Νομαδική Εστία, η οποία είναι επίσης μειοψηφία της ανθρωπότητας, δεν κρύβει την προσκόλλησή της στην αρχική μητριαρχία και αυτή την Εστία, επαναλαμβάνω για άλλη μια φορά: μια σκοτεινή μητριαρχία που αναπτύχθηκε χωρίς απόρριψη.

Και η πλειοψηφία της ανθρωπότητας κρύβει μια σκοτεινή μητριαρχία παρόμοιου τύπου στη μεταφυσική της βαθιά υπόγεια, γνωστή και ως σπηλιές όπου ο Hans Castorp [ο ήρωας του μυθιστορήματος του T. Mann "The Magic Mountain" (1924) – AK] ήρθε να δει κανίβαλες μάγισσες.

Αυτές οι μαγικές σκοτεινές μητριαρχικές κατακόμβες στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας είναι κλειστές, κρύβονται από τους υποστηρικτές τους και διώκονται από τους αντιπάλους τους. Αλλά όταν η εστία, την οποία έχω ονομάσει KOVC, φτάνει σε αυτό ή εκείνο το έδαφος, ανακαλύπτει σε αυτό το έδαφος μια συγγενική κατακόμβη.

Αγαλματίδιο της «Μεγάλης Θεάς» από το Çatalhöyük (7500 π.Χ. – 5700 π.Χ.). Μουσείο Ανατολικών Πολιτισμών. Άγκυρα, Τουρκία

Ο Kurginyan δεν έχει καμία αμφιβολία ότι «ο αρχαιότερος και μάλλον απειλητικός κρητικός-μινωικός πολιτισμός θα μπορούσε κάλλιστα να περιέχει στη μυστικότητά του εκείνες τις κανιβαλιστικές θυσιαστικές τελετές που περιγράφονται από τον Thomas Mann στο όνειρο του Hans Castorp».[2]

Δυστυχώς, στο πλαίσιο της παρουσιαζόμενης ερμηνείας, παραμένει εντελώς ασαφές από πού προήλθε η εξαιρετική υψηλή ανάπτυξη που χαρακτηρίζει τη «Νομαδική Εστία του Υψηλού Πολιτισμού». Πολύ ανεπτυγμένη, γεγονός που καθιστά αυτή την "εστία" όχι μόνο εξαιρετικά ελκυστική για ορισμένες ελίτ ομάδες, αλλά ταυτόχρονα θανατηφόρα για την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ούτε η αρχική γένεση του φαινομένου της μητριαρχίας λαμβάνει σαφή εξήγηση, εκτός από μια προηγούμενη αναφορά στην κυριολεκτική «προκατακλυσμιαία»[3] της, η οποία από μόνη της (εκτός αν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο έκτακτο που να συνδέεται με αυτό) δεν εξηγεί ακόμη τίποτα.

"Λατρευτική πομπή". Θραύσμα. Τοιχογραφία από το ανάκτορο της Κνωσού, Κρήτη, Υστερομινωική ΙΙ/ΙΙΙΑ (1450-1200 π.Χ.). Αποκαταστάθηκε από τον E. Gilliron. Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, Κρήτη

Η θεμελιώδης ανωμαλία της μητριαρχίας (από το αντίθετο) καταγράφεται δύο φορές στο βιβλίο της Γένεσης: «Ο άνδρας θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του, και θα προσκολληθεί στη σύζυγό του. και θα είναι μία σάρκα» (Γεν. 2:24), «είπε στη γυναίκα: "Θα πληθύνω τη θλίψη σου στην τεκνοποίηση σου. Στην αρρώστια θα γεννάς παιδιά. Και η επιθυμία σου είναι για τον άντρα σου, και αυτός θα σε κυβερνήσει» (Γεν. 3:16). Από αυτή την άποψη, η μητριαρχία είναι μια κατάφωρη παραβίαση των δύο εντολών του Θεού που δόθηκαν στην αρχέγονη (από το λατινικό primordialis – αρχέγονη, αρχέγονη) ανθρωπότητα.

Για να αναδυθεί και να ενισχυθεί στην προκατακλυσμιαία άκαμπτα πατριαρχική (Γεν. 3:16) κοινωνία και να αποκτήσει το δικό της αυτόνομο (!) μυστήριο, μια τέτοια ασυνήθιστη μορφή κοινωνικής οργάνωσης έπρεπε να έχει έναν πολύ σημαντικό εξωτερικό λόγο και όχι λιγότερο σημαντική εξωτερική υποστήριξη.

Όλα μπαίνουν στη θέση τους αν πάρουμε ως βάση την εκδοχή που εκτίθεται μάλλον συνοπτικά στο βιβλίο της Γένεσης και την λεπτομερέστερη ερμηνεία της που παρουσιάζεται στο βιβλίο του Ενώχ και στο σώμα των παρακείμενων κειμένων του, όπου οι «γιοι του Θεού» («φύλακες») που εισήλθαν σε σαρκική ένωση με τις «κόρες των ανθρώπων» (Γέν. 6:1-8) ενεργούν ως μια τέτοια εμπνευσμένη και υποστηρικτική δύναμη.

Σύμφωνα με το Πρώτο Βιβλίο του Ενώχ, οι «φρουροί» αποκάλυψαν στις συζύγους τους τα απαγορευμένα μυστικά του ουρανού «για να τα κάνουν πράξη οι πιο μορφωμένοι από τους γιους των ανθρώπων». Χάρη σε αυτή τη γνώση, οι απόγονοί τους (οι γίγαντες ή Rephaim) απέκτησαν τεράστια δύναμη πάνω στη φύση. Συγκεκριμένα, ήταν σε θέση να «περικλείσουν το στερέωμα των ουρανών, βοηθώντας να κατέβουν οι βροχές» (Μπερεϊσίτ Ραββά 26:17, Σώτα 34β).

Έτσι αφηγείται ο προκατακλυσμιαίος πατριάρχης Ενώχ την επίπληξη του Κυρίου στους «φύλακες»: «Ήσασταν στον ουρανό, και παρόλο που τα κρυμμένα πράγματα δεν σας έχουν ακόμη αποκαλυφθεί, εντούτοις μάθατε ένα μικρό μυστικό και το είπατε με τη σκληρότητα της καρδιάς σας στις γυναίκες, και μέσω αυτού οι μυστικές σύζυγοι και σύζυγοι κάνουν πολύ κακό στη γη».

Μητροπολίτης Μουρμάνσκ και Μοντσεγκόρσκ Μητροφάνης (Badanin), στο βιβλίο του «Πριν και μετά. Η Απολογία του Βιβλίου του Ενώχ υποδηλώνει ότι αυτές οι περιστάσεις έθεσαν σε μεγάλο βαθμό τα θεμέλια για την «παράξενη κατάσταση της ανθρώπινης κοινωνίας», η οποία στον επιστημονικό κόσμο έλαβε αργότερα τον ορισμό της μητριαρχίας, εντός της οποίας οι συνηθισμένοι άνθρωποι θεωρούνταν ένα αξιοκαταφρόνητο φύλο.

Ένας λεπτομερέστερος κατάλογος των μυστηρίων που παραδόθηκαν από τους «φύλακες» στο λαό δίνεται σε αρκετά αραμαϊκά αποσπάσματα του βιβλίου του Ενώχ του Κουμράν: «Και αυτός (ο Ασαήλ) έκανε γνωστά στους ανθρώπους τα αιώνια μυστικά του ουρανού, ώστε οι πιο μορφωμένοι από τους γιους των ανθρώπων να τα κάνουν πράξη»· »Και άρχισαν να τους διδάσκουν (δηλαδή τις γυναίκες) μαγεία και μαγεία, και τη συγκέντρωση θεραπευτικών ριζών. Και τους έδειξαν φαρμακευτικά βότανα. <... > 'Ο Αγιαήλ δίδαξε στους ανθρώπους πώς να φτιάχνουν θώρακες από σίδηρο και ορείχαλκο και τους έδειξε ποια μέταλλα θα μπορούσαν να εξαχθούν από τη γη και πώς θα έπρεπε να δουλεύουν το χρυσό ώστε να είναι έτοιμο για χρήση. Όσο για το ασήμι, πώς να φτιάξετε βραχιόλια και άλλα στολίδια για τις γυναίκες με αυτό. Και στις γυναίκες έδειξε πώς να χρησιμοποιούν το αντιμόνιο και πώς να ρίχνουν σκιές πάνω και κάτω από τις βλεφαρίδες. καθώς και όσον αφορά τους πολύτιμους λίθους και τις χρωστικές ουσίες". "Η Shemikhaza μου δίδαξε μαγεία και τη συλλογή θεραπευτικών ριζών. Ο Hermoni δίδαξε γοητεία, μαγεία, μαγεία και δεξιοτεχνία. Ο Barak'el μας δίδαξε να διακρίνουμε τα σημάδια (κυριολεκτικά μεταφρασμένα από την ελληνική σημειωτική[8] – συγγραφέας) του κεραυνού. Ο Kochav'el μας δίδαξε να διακρίνουμε τα σημάδια των αστεριών. Ο Zek'el τον δίδαξε να διακρίνει τα σημάδια των αστραπών. «Ο Αρτακόθ τον δίδαξε να διακρίνει τα σημάδια της γης. Ο Shamshi'el μας δίδαξε να διακρίνουμε τα σημάδια του ήλιου. Ο Sahr-i'el μας δίδαξε να διακρίνουμε τα σημάδια του φεγγαριού.»[9]

"Potnia Theron" (ελληνικά: "Κυρία των ζώων"). Η θεά κάθεται σε ένα θρόνο με φόντο ένα τοπίο με σαφράν, ένα κορίτσι με μερικώς ξυρισμένο κεφάλι (που δείχνει μύηση) αδειάζει ένα καλάθι συγκομιδής σαφράν. Στα δεξιά της θεάς κάθεται ένας γρύπας, και στα αριστερά, ένας μπλε ανθρωπόμορφος πίθηκος της φέρνει ένα δώρο σαφράν. Τοιχογραφία από το Ακρωτήρι, Σαντορίνη, 1630 π.Χ.

Για τις παραβάσεις τους, οι «φρουροί» στερούνται την ευκαιρία να επιστρέψουν στον ουρανό και καταδικάζονται σε φυλάκιση «κάτω από τους λόφους της γης», και ο Ρεφαΐμ σε μερική αμοιβαία καταστροφή: «Και ο Θεός είπε στον Γαβριήλ: "Πηγαίνετε στα νόθα παιδιά, και στους μοιχούς, και στα παιδιά της πορνείας, και καταστρέψτε τα παιδιά της πορνείας, και τα παιδιά των φρουρών μεταξύ των ανθρώπων. Βγάλτε τους έξω, και αφήστε τους να φύγουν, για να καταστρέψουν τον εαυτό τους χτυπώντας ο ένας τον άλλον: γιατί δεν θα έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής. Και όλοι τους θα σας ζητήσουν, αλλά οι πατέρες τους δεν θα κερδίσουν τίποτα γι 'αυτούς, αν και ελπίζουν για αιώνια ζωή και ότι καθένας από αυτούς θα ζήσει πεντακόσια χρόνια. Και ο Θεός είπε στον Μιχαήλ: «Φέρτε στο προσκήνιο τον Σεμιάζ και τους συντρόφους του, που έχουν ενωθεί με τις γυναίκες, να είναι διεφθαρμένοι μαζί τους σε όλη τους την ακαθαρσία. Όταν όλοι οι γιοι τους έχουν σκοτώσει ο ένας τον άλλον, και έχουν δει την καταστροφή των αγαπημένων τους, τότε δέστε τους σταθερά κάτω από τους λόφους της γης για εβδομήντα γενιές μέχρι την ημέρα της κρίσης τους, και μέχρι το τέλος των γενεών, μέχρι να ολοκληρωθεί η τελευταία κρίση όλης της αιωνιότητας"».

Σημειώστε ότι η τιμωρία των «κηδεμόνων» για την απώλεια της ευκαιρίας να κατοικήσουν στον ουρανό (Α ́ Εν 13:5· πρβλ. Ψαλμός 82:6-7)[11] αντικρούει κατηγορηματικά την εκδοχή σύμφωνα με την οποία «γιοι του Θεού» εννοούσαν τους απογόνους του τρίτου γιου του Αδάμ, του Σηθ.

Η ιστορία της αμοιβαίας καταστροφής του Ρεφαΐμ εμφανίζεται επίσης στο βιβλίο των Ιωβηλαίων (5:6-11): ο άγγελος Γαβριήλ πρέπει να πάει στους γίγαντες και να τους αναγκάσει να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον «για να προσέχουν οι γονείς τους» (Ιούβ 5:10· πρβλ. 10:12· 14:16).

Οι γίγαντες που επιβιώνουν από τους πολέμους της αμοιβαίας καταστροφής καταδικάζονται σε φυλάκιση «στα βάθη της κόλασης» (Σιεόλ), σε μερικές περιπτώσεις ερμηνεύεται ως ο κάτω κόσμος ή ο κάτω κόσμος: «Ο Ρεφαΐμ τρέμει κάτω από τα νερά, και εκείνοι που κατοικούν σε αυτά» (Ιώβ 26:5).

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, οι γίγαντες μετατρέπονται σε κακά πνεύματα: «Και τώρα οι γίγαντες που γεννήθηκαν από σώμα και σάρκα θα ονομάζονται κακά πνεύματα και η κατοικία τους θα είναι στη γη. <... > Και τα πνεύματα των γιγάντων, που ορμούν πάνω στα σύννεφα, θα χαθούν, και θα ριχτούν κάτω, και θα διαπράξουν βία, και θα καταστρέψουν τη γη, και θα προκαλέσουν συμφορά. Δεν θα πάρουν τροφή, ούτε δίψα, ούτε θα είναι αόρατοι».

Οι υπόλοιποι «κάτοικοι του στερεώματος» προορίζονται για το τέλος στα νερά του κατακλυσμού, διότι «γνωρίζουν όλα τα μυστικά των αγγέλων, και όλη τη δύναμη των δαιμόνων, και όλη την κρυμμένη δύναμή τους, και όλη τη δύναμη εκείνων που κάνουν μαγεία, και τη δύναμη των ξόρκων, και τη δύναμη εκείνων που χύνουν εικόνες ειδώλων για όλη τη γη. Και γνωρίζουν επίσης καλά πώς κατασκευάζεται το ασήμι από τη σκόνη της γης και πώς σχηματίζεται υγρό μέταλλο στη γη».[13]

Με βάση τα παραπάνω αποσπάσματα από το βιβλίο του Ενώχ και το βιβλίο του Ιωβηλαίου, τα οποία μιλούν για τους προ του Ποτ πολέμους του Ρεφαΐμ, τολμούμε να πούμε ότι αυτή είναι η προέλευση της σκοτεινής και πιο επικίνδυνης πτυχής του μητριαρχικού μυστηρίου στη μεταφυσική του υπερέκταση. Αυτή η σκοτεινή υπερένταση προκύπτει ως φυσική αντίδραση των «θυγατέρων των ανθρώπων» στη φυλάκιση των «κηδεμόνων» και στην αμοιβαία καταστροφή της πλειοψηφίας των αγαπημένων (!) απογόνων τους μπροστά στα μάτια τους: «Όλοι οι γιοι τους θα χτυπήσουν ο ένας τον άλλον σε αντάλλαγμα, και θα δουν την καταστροφή των αγαπημένων τους» (Εν. 2:42).

«Μητέρες». Ζαν Ντελβίλ, 1919

Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό το τρομερό ψυχολογικό τραύμα κρύβει τις πραγματικές ρίζες των αποτρόπαιων τελετουργιών της ανθρωποθυσίας και του τελετουργικού κανιβαλισμού, των οποίων οι άνδρες και τα αγόρια ήταν τα κύρια θύματα σε μια μητριαρχική κοινωνία.

Ο Ούγγρος φιλόλογος, συγγραφέας και θεατρικός συγγραφέας L. Mesterházy (1916-1979) γράφει στο παγκοσμίου φήμης φιλοσοφικό μυθιστόρημά του The Enigma of Prometheus (1973): «Σε όσους εξακολουθούν να έχουν παιδικές ψευδαισθήσεις για τη Χρυσή Εποχή, την περίοδο της μητριαρχίας, συνήθως ρωτώ: έχετε εργαστεί ποτέ σε ένα τέτοιο ίδρυμα, οργανισμό ή επιχείρηση όπου το προσωπικό θα ήταν υπεύθυνο για μια γυναίκα; Ξέρω ότι οι γενικεύσεις είναι εξωφρενικές, άδικες και ψευδείς. Ωστόσο, σημειώνω με καθόλου κολακευτική ακρίβεια ότι ογδόντα τρεισήμισι τοις εκατό των απαντήσεων ήταν: «Ω, χο, χο!» Οι αρχαίες πηγές που έχω στη διάθεσή μου μαρτυρούν ότι οι Αμαζόνες έκοβαν τα χέρια και τα πόδια των αγοριών. Δεν το πιστεύω. Οι άνδρες δούλευαν με κάποιο τρόπο, αν και δεν έφεραν σημαντικό εισόδημα. Είναι πιθανό ότι μόνο μερικά δάχτυλα στο δεξί χέρι των αγοριών κόπηκαν έτσι ώστε να μην μπορούν να χρησιμοποιήσουν το τόξο. Φυσικά, ευνούχισαν το πλεόνασμα των ανθρώπων και επίσης θυσίασαν γενναιόδωρα τους ανθρώπους στους θεούς τους, αλλά δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί γι 'αυτό: η υπακοή στις επιταγές της πίστης είναι μια αξιέπαινη και θεϊκή πράξη. Ακόμα και οι άνδρες το παραδέχτηκαν! <... > Ένας άνθρωπος πρέπει να σκίζεται επίσημα ζωντανός και να τρώγεται κομμάτι-κομμάτι, συνοδευόμενος από τελετουργικές τελετές. Σκίστε το δένοντάς το με άλογα - έχει καλύτερη γεύση με αυτόν τον τρόπο. Πετάξτε το από έναν γκρεμό - είναι πιο μαλακό. Το ποδοπάτημα με άλογα και κάρα είναι ακόμα πιο μαλακό... Κόψτε μόνο το κεφάλι του, πασπαλίστε το αίμα στο έδαφος για να πάρετε μια καλή συγκομιδή το επόμενο έτος (τα βασικά στοιχεία της αρδευόμενης γεωργίας), στη συνέχεια ψήστε το ολόκληρο και φάτε το, αρωματισμένο με σκόρδο. Δεν θα είχα τελειώσει ποτέ, υπήρχαν ακόμα τόσες πολλές τοπικές συνταγές εδώ, που προορίζονταν για εορταστικές γιορτές και άλλες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Δεν είμαι σαδιστής, διαφορετικά αυτός ο κατάλογος θα συνεχιζόταν· Θα διηγούμουν, για παράδειγμα, μια σειρά περιπτώσεων στις οποίες μέλη μιας γυναικείας κοινότητας συνωμότησαν για να παρασύρουν όλους τους άνδρες στα κρεβάτια τους και τους σκότωσαν. Μια γυναίκα που αρνήθηκε να υπακούσει σε αυτή την εντολή έγινε αντικείμενο καθολικής περιφρόνησης ή ακόμα και πλήρωσε με τη ζωή της. Όχι, δεν είμαι σαδιστής, όλα αυτά, συμπεριλαμβανομένων άλλων, ούτε καν κατονομαζόμενα, σχεδόν απερίγραπτα για εμάς, φρίκη εφευρέθηκαν από τις αγαπημένες μας προγόνες μητέρες, υπομένοντας στα στοργικά προγονικά στήθη τους. Ωστόσο, ας είμαστε δίκαιοι: ίσως όχι πάντα με ευχαρίστηση».[14]

Τοιχογραφία από το ανάκτορο του Νέστορα στην Πύλο. Κρήτη, 3000-1500 π.Χ.

Στην τραγωδία των «θυγατέρων των ανδρών» φαίνεται να υπάρχει ένας πραγματικός λόγος για την εκπληκτική (με την πρώτη ματιά) επιμονή της πεποίθησης ότι το παιδί κατάγεται αποκλειστικά από μια γυναίκα, χωρίς καμία συμμετοχή ενός συνηθισμένου άνδρα.

Ο Mesterházy γράφει: «Και αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι ακόμη και στην αρχή της Μεσολιθικής, πριν από δεκατέσσερις χιλιάδες χρόνια, η ανθρωπότητα γνώριζε, όπως μπορεί να αποδειχθεί, ότι ένα παιδί γεννιέται από έναν άνθρωπο, και όμως συνέχισε να πιστεύει ότι η αιτία αυτού ήταν ο άνεμος, το νερό, ο σπόρος φασολιών. Οι ιέρειες, οι οποίες ήδη ζευγάρωσαν επιστημονικά τα βοοειδή τους για να βελτιώσουν τη φυλή, θυσίαζαν ακόμα άνδρες και ανάγκαζαν άλλους να θυσιάζουν άνδρες, πότιζαν τη γη με ποτάμια αρσενικού αίματος και όσο περισσότερο γνώριζαν την αλήθεια, τόσο πιο σοβαρά φοβόντουσαν τις γυναίκες μακριά από τη μονογαμία: απαιτούσαν από μια γυναίκα να αλλάζει συνεχώς τους ερωτικούς της συντρόφους, περνώντας το ως θέληση των θεών, αρκεί να μην ερωτευόταν κάποιον! Η αγάπη μπορεί να γίνει εμπόδιο στη θυσία των ανδρών, η αγάπη μπορεί να ωθήσει μια γυναίκα σε μια τερατώδη αμαρτία: να κρύψει τον άντρα που προορίζεται να θυσιαστεί, να τον βοηθήσει να ξεφύγει.

Ως σαφή απεικόνιση της ασυνείδητης ρίζας μιας τέτοιας πεποίθησης, ο Mesterházy αναφέρει το ακόλουθο περιστατικό: «Άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά πώς ένα δεκάχρονο κορίτσι, που μόλις είχε φωτιστεί από ένα αγόρι της ηλικίας της, απάντησε με αναιδή αυτοπεποίθηση: "Μπορεί πράγματι να γεννήθηκες έτσι, αλλά όχι εγώ!" [16].

Η βαθιά ριζωμένη (σιωπηρή) πεποίθηση ότι η γυναίκα, σε σύγκριση με τον άνδρα, αποτελείται από μια διαφορετική, κυριολεκτική, θεϊκή «δοκιμασία», έχει βαθείς συσχετισμούς με βασικές γνωστικές ιδεολογίες σχετικά με τη θεμελιώδη ανισότητα των ανθρώπων.

Με υψηλό βαθμό πιθανότητας, οι αιματηρές ανθρωποθυσίες και τελετουργίες που ασκούνταν ως μέρος των διαφόρων μορφών μητριαρχικού μυστηρίου μετά τον Κατακλυσμό έπρεπε να «απευθύνονται» τόσο στους φυλακισμένους «φύλακες» όσο και στα «πνεύματα των σκοτωμένων γιγάντων» που συνέχισαν να παραμένουν στη γη κατά την περίοδο μετά τον Κατακλυσμό.

Μαγικός κύκλος. Τζον Γουίλιαμ Γουότερχαουζ, 1886. Tate British Gallery, Λονδίνο

Η επιβεβαίωση αυτής της τολμηρής υπόθεσης βρίσκεται στις Παροιμίες του Σολομώντα, οι οποίες δίνουν μια πολύ σημαντική νουθεσία να προσέχουν τις γυναίκες που «περπατούν στις οδούς του σκότους. που χαίρονται που κάνουν το κακό, χαίρονται με την κακή ακολασία...», και να απομακρυνθεί «από τη γυναίκα ενός ξένου, που εγκατέλειψε τον αρχηγό της νεότητάς της και ξέχασε τη διαθήκη του Θεού της» (Παροιμίες 2:16), επειδή «ο οίκος της οδηγεί στο θάνατο, και οι δρόμοι της στους νεκρούς» (Παροιμίες 2:18).

Μια άλλη παραβολή προειδοποιεί για το ίδιο πράγμα: «Μια ανόητη, θορυβώδης, ανόητη γυναίκα» παραπλανά «εκείνους που περπατούν όρθιοι». Τους ψιθυρίζει: «Τα κλεμμένα νερά είναι γλυκά και το κρυμμένο ψωμί είναι ευχάριστο». Και μερικές φορές ο ανόητος συμπεριφέρεται ελαφρά, «και δεν γνωρίζει ότι οι νεκροί είναι εκεί, και ότι στα βάθη της κόλασης καλούνται από αυτήν».—Παροιμίες 9:13· 18. Η ίδια ιδέα συνεχίζεται περαιτέρω από τον συγγραφέα: «Ο άνθρωπος που έχει απομακρυνθεί από το μονοπάτι της λογικής θα κατοικήσει στη συνάθροιση των νεκρών» (Παροιμίες 21:16).

Ένας μαγικός (κυκλικός) χορός των «γυναικών της μέλισσας» για να θυμίζει την εμφάνιση της θεάς, στο πάνω αριστερό μέρος του σήματος μια μικρή μορφή της θεάς με μινωική φούστα και με τα μαλλιά της να ρέουν με γρήγορη κίνηση φαίνεται να κατεβαίνει γρήγορα κατά μήκος της γραμμής του ουρανού προς τους πιστούς. Ένα χρυσό σφραγιστικό δαχτυλίδι του Ισόπατου από έναν τάφο κοντά στην Κνωσό, XVII-XV αιώνες π.Χ. Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, Κρήτη

Μαζί με τους «φύλακες» και τους ρεφαΐμ, οι θυσίες αίματος και οι τελετουργίες που ασκούνταν στο πλαίσιο του μητριαρχικού μυστηρίου θα μπορούσαν να απευθύνονται σε πολύ πιο αρχαίες δυνάμεις, οι οποίες εμφανίστηκαν «στον κόσμο» πολύ πριν από τον άνθρωπο και, κατά κάποιο τρόπο, συνδέθηκαν με το επεισόδιο της πτώσης του (το «φίδι» της Εδέμ, που ανήκει στην κατηγορία του «gdolim taninim», cerkonoslav. «μεγάλα ψάρια», Γέν. 1:21). Στην Καμπαλιστική παράδοση, οι κόσμοι που κατοικούνται από αυτές τις αρχέγονες δυνάμεις/όντα (που περιλαμβάνουν τους τερατώδεις Λεβιάθαν) σχηματίζουν ένα ειδικό βασίλειο του κακού (η «Άλλη Πλευρά», «Σίτρα Άχρα»), το οποίο είναι ένα διασυνδεδεμένο «δέντρο Qlippoth» («κοχύλια», «θραύσματα», «θραύσματα») ριζωμένο στους κατεστραμμένους προ-ανθρώπινους κόσμους του παρελθόντος.

Αυτό το είδος μητριαρχικού μυστηρίου μετά τον Κατακλυσμό πιθανότατα βασίστηκε σε κάτι περισσότερο από μια τελετουργική «ανάμνηση» των τραγικών γεγονότων των προκατακλυσμιαίων χρόνων που συνδέονταν με τη φυλάκιση των «κηδεμόνων» και την αμοιβαία εξόντωση των περισσότερων Ρεφαΐμ. Με αυτή την έννοια, η αρχαϊκή συνείδηση είναι πολύ κατηγορηματική – μόνο αυτό που είναι πραγματικό διατηρείται και βρίσκεται σε λειτουργική σύνδεση με την πραγματικότητα.

Ειδώλιο "Θεά των Φιδιών". Ανάκτορο της Κνωσού, Κρήτη, π. 1600 π.Χ.

Σύμφωνα με μια από τις πιο ευρύχωρες διατυπώσεις που ορίζει την ουσία κάθε ζωντανής θρησκευτικής παράδοσης: «Μια αληθινή θρησκευτική παράδοση είναι, ειδικότερα, εκείνη στην οποία εδραιώνεται μια πραγματική σύνδεση με ανώτερα [υπερφυσικά – AK] όντα».[21]

Πρακτικά, αυτό το είδος επικοινωνίας που καθιερώθηκε από τους μετά τον Κατακλυσμό κληρονόμους των «θυγατέρων των ανθρώπων» με τους φυλακισμένους «φύλακες» και τους επιζώντες του Μεγάλου Κατακλυσμού του Ρεφαΐμ και/ή τα πνεύματά τους μπορεί να περιλάμβανε τη συνέχιση της τακτικής μετάδοσης κάποιου σώματος πρακτικών γνώσεων και δεξιοτήτων που ξεκίνησε κατά την προκατακλυσμιαία περίοδο. Ήταν αυτή η μετάδοση που προφανώς παρείχε την ανώμαλη υψηλή ανάπτυξη που χαρακτηρίζει τη «Νομαδική Εστία του Υψηλού Πολιτισμού» και την έκανε θανατηφόρο για όλη την ανθρωπότητα.

Σημειώσεις και παραπομπές:

[1] Kurginyan S.E. Η μοίρα του ανθρωπισμού στον XXI αιώνα. Εφημερίδα "Ουσία του χρόνου" No 308 της 13ης Δεκεμβρίου 2018 // URL: https://rossaprimavera.ru/article/099db0dc
[2] Kurginyan S.E. Μοίρα του ανθρωπισμού στον XXI αιώνα. Εφημερίδα "Essence of Time" No 161 της 21ης Ιανουαρίου 2016 // URL: https://rossaprimavera.ru/article/sudba-gumanizma-v-xxi-stoletii-53.
[3] Kurginyan S.E. Η μοίρα του ανθρωπισμού στον XXI αιώνα. The Essence of Time, No.
202, 2 Νοεμβρίου 2016 [4] Με τον όρο μυστήριον (από το αρχαίο ελληνικό μυστήριον, «μυστήριο», «μυστικό μυστήριο») κατανοούμε ένα σύνολο θρησκευτικών και μυστικιστικών πρακτικών, τελετουργιών και μυστικών λατρευτικών εκδηλώσεων, στις οποίες επιτρεπόταν μόνο στους μυημένους να συμμετάσχουν.
[5] Tantlevskiy I.R. Knigi Enocha [Βιβλία του Ενώχ]. Το Sefer Yetzirah είναι το Βιβλίο της Δημιουργίας. /Λωρίδα. Από το Old Heb., Aram. Ι.Ρ. Ταντλέφσκι. Μόσχα: Mosty kultury / Gesharim, 2002/5763. – 376 σ. 115.
[6] Ό.π. σ. 329.
[7] Επίσκοπος Μητροφάνης (Badanin). Πριν και μετά. Απολογία για το βιβλίο του Ενώχ. Severomorsk-SPb.: Izd. Επισκοπή Σεβερομόρσκ, 2018. – 288 σ. 38.
[8] Petrov S. Δαιμονική σημειωτική. URL: https://aquilaaquilonis.livejournal.com/2302664.html?utm_medium=email&utm_source=JournalNewEntry
[9] Tantlevskiy I.R. Knigi Enocha [Βιβλία του Ενώχ]. Το Sefer Yetzirah είναι το Βιβλίο της Δημιουργίας. /Λωρίδα. Από το Old Heb., Aram. Ι.Ρ. Ταντλέφσκι. Μόσχα: Mosty kultury / Gesharim, 2002/5763. – 376 σ. 2002. σελίδες 115, 117–118.
[10] Σμιρνόφ Α. Κνίγκα Ενόχα [Το βιβλίο του Ενώχ]. Ιστορικο-κριτική μελέτη, ρωσική μετάφραση και εξήγηση του απόκρυφου βιβλίου του Ενώχ. Καζάν, 1888. σ. 282.
[11] Fishelev M.M. Predstavlenie o angelakh kak o istochnikakh zla v rukopisakh Νεκρά Θάλασσα [Αναπαράσταση αγγέλων ως πηγών κακού στα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας]. Διπλωματική εργασία για το πτυχίο του Υποψηφίου Φιλοσοφικών Επιστημών. Επιστημονικός υπεύθυνος: Διδάκτωρ Φιλοσοφίας, Καθηγητής Tantlevsky I.R., Κρατικό Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης, 2012. – 143 σ. 61
[12] Ό.π. σελίδες 328–329.
[13] Σμιρνόφ Α. Κνίγκα Ενόχα [Το βιβλίο του Ενώχ]. σ. 368.
[14] Meshterhazy L. Zagadka Prometheya: Ρωμαϊκή. /Λωρίδα. Από τα ουγγρικά. Ε. Malykhina. Μόσχα, Raduga Publ., 1988. - 336 σ. S. 49–50.
[15] Ό.π. σ. 51.
[16] Ό.π.
[17] Επίσκοπος Mitrofan (Badanin) πριν και μετά. Απολογία για το βιβλίο του Ενώχ. σ. 73.
[18] Για περισσότερες λεπτομέρειες, βλέπε: A. Komogortsev, A. Zhukov. Κώδικας Chudi: Ο εξαφανισμένος πολιτισμός του ρωσικού βορρά. Μόσχα: Direct-Media, 2022.
[19] Torchinov E., Elkayam A. Συζήτηση της "πραγματείας για τους δράκους". URL: http://dragons-nest.ru/def/traktat_o_drakonah.php
[20] Adon'eva S.B. Skazochnyy tekst i traditsionnaya kul'tura [Παραμυθένιο κείμενο και παραδοσιακός πολιτισμός]. Αγία Πετρούπολη, 2000. σ. 13.
[21] Α es_si. Παράδοση και επιδημία. Διεύθυνση: https://aes-si.livejournal.com/24597.html

 elegra.ph

 https://t.me/history_eco.