Άγαλμα του Eärendil (Εωσφόρου) στο νησί Númenor, την Ατλαντίδα της Μέσης Γης. Ο Eärendil μεταφέρει το τελευταίο από τα Silmarils, και καθώς πλέει στον ουρανό γίνεται το Πρωινό Αστέρι (Αφροδίτη). Μέσω των απογόνων τους, ο Eärendil έγινε ο πρόγονος των Númenorean, και αργότερα Dúnedain, της βασιλικής γραμμής αίματος του βασιλιά Aragorn.
Ωστόσο, στο τέλος, με τη φθορά των γρηγόρων χρόνων της Μέσης Γης, η Γκόντορ εξασθένησε και η γραμμή του Μενελντίλ, γιου του Ανάριον, απέτυχε. Γιατί το αίμα των Νουμενοριανών αναμίχθηκε πολύ με εκείνο των άλλων ανθρώπων, και η δύναμη και η σοφία τους μειώθηκαν, και η διάρκεια ζωής τους μειώθηκε και το ρολόι πάνω στη Μόρντορ κοιμήθηκε.
The Sillmarilion, του JRR Tolkien
Ο πρωτότοκος και οι ακόλουθοι
Στο Σιλμαρίλλιον, ο Τόλκιν περιγράφει την Πρώτη Εποχή του κόσμου, όπου η δημιουργία του Άρντα εκδηλώνεται σε όλο το μεγαλείο. Τα Ξωτικά, τα πρώτα μόνο που δημιουργήθηκαν, είναι «τα πιο δίκαια και σοφά από όλα τα πάντα». Υπέροχα πλάσματα προικισμένα με εξαιρετική ομορφιά και θεϊκές ακατανόητες για τους θνητούς. Μιλάμε για τους Υπερβόρειους της Αρχέγονης Γνώσης, τους Tuatha Dé Danann της κελτικής μυθολογίας. Μια πολύ αρχαία και ανώτερη φυλή, «όμορφη, σοφή και εντελώς άγνη». Η καθαρότητα του αίματος των Πρωτοτόκων τους επιτρέπει να επικοινωνούν απευθείας με τους Βαλάρ, τους φύλακες της «Άφθαρτης Φλόγας» που καλωσορίζουν μόνο εκείνους που είναι αξιόλογοι. Μερικές φορές, η απώλεια αυτής της αρετής θα προκαλέσει την ατυχία τους. Βλέπουμε λοιπόν πώς ο Τόλκιν επιμένει ότι η φυλή των Έλβις είχε την καλύτερη πνευματική και γενετική κληρονομιά στη Μέση Γη. Μετά την Αρχέγονη Εποχή, εμφανίστηκε η Φυλή των Ανθρώπων, λιγότερο ευγενής και ενήμερη από τα Ξωτικά. Ωστόσο, είναι ηλιακά πλάσματα, γιατί ταυτόχρονα ως τα μεγάλα φώτα του στερεώματος.
Τα Ξωτικά, τα «πρωτότοκα παιδιά του Ilúvatar» στο Legendarium του Tolkien, θα ήταν «αυτά που έπεσαν από την Αφροδίτη» της Υπερβόρειας Σοφίας, δηλαδή από το Πρωινό Άστρο (Earendil-Apollo-Lucifer). Ο Demiurge Morgoth σπέρνει τον πόλεμο και την αποσύνθεση μεταξύ της «φυλής των αστεριών», προκαλώντας μεγάλες καταστροφές και δημιουργώντας την έξοδο πολλών από αυτούς από το Valinor, τις Αθάνατες Χώρες, προς τη Μέση Γη. Σύμφωνα με την Αρχέγονη Γνώση, η τρέχουσα Άρια Φυλή είναι το τελευταίο απομεινάρι των Υπερβόρειων, ημι-θεϊκών γιγάντων που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν αρχικά από την Thule-Hyperborea, τον πιο απομακρυσμένο πολικό βορρά, προς τα νότια εδάφη της Ευρώπης, φτάνοντας στο όρος Elbrus και ιδρύοντας το βασίλειο του Άσγκαρντ στον Καύκασο. Από εκεί, η Άρια-Καυκάσια φυλή θα γεννούσε τους αρχαιότερους πολιτισμούς του κόσμου. Οι πρόγονοι των λαών της Πελοποννήσου εισήλθαν στην Ευρώπη από τον Καύκασο μέσω των ελληνικών νησιών του Αιγαίου. ιδρύοντας την Τροία και την Ατλαντίδα, τις κύριες αναφορές της αρχαίας ελληνικής αίγλης. Η πρώτη ανθρωπότητα είχε γνωρίσει την ομορφιά, τη δόξα και τη μεγαλοπρέπεια που ποτέ δεν έγιναν μάρτυρες ούτε αναπαράγονταν. Δυστυχώς, θα πέσουν σε «φυλετική αμαρτία» ανακατεύοντας με «κατώτερους άνδρες» και η μυθική Χρυσή Εποχή δεν θα ανακτηθεί ποτέ.
Ίσως η πιο δύσκολη πτυχή που μπορεί να αφομοιωθεί στα βιβλία του Τόλκιν είναι η φυλετική αλληγορία που περιέχεται στις σελίδες του. Για παράδειγμα, η γραμμή των βασιλιάδων του Númenor (Ατλαντίδα) δεν προέρχεται μόνο από ξωτικά και ανθρώπους, αλλά και από τους Μάιαρ . Μετά την Πτώση τους, η καθαρότητα του αίματός τους σταδιακά αποσυντέθηκε, αποσύροντας σταδιακά τα δώρα τους της σοφίας, της ευγένειας και της μακροζωίας. Όσο πιο σημαντικό είναι το φυλετικό τους μείγμα, τόσο μικρότερη είναι η διάρκεια ζωής τους. Από αυτή την άποψη, τα γραπτά του Tolkien συμπίπτουν με την εξελικτική θεωρία του Gobineau. Στο «Δοκίμιο για την ανισότητα των ανθρώπινων φυλών», προέβλεψε: «Η εποχή της πληρότητας, στην οποία η Άρια-Υπερβόρεια φυλή ζούσε σε κατάσταση καθαρότητας, ακολουθείται από μια εποχή προοδευτικής παρακμής. Η ανθρώπινη ιστορία έχει χωριστεί σε δύο περίοδοι: μια που έχει ήδη περάσει και θα είχε δει και κατείχε τη νεότητα, το σφρίγος, την ομορφιά και το πνευματικό μεγαλείο του είδους, και μια άλλη που έχει αρχίσει και θα γνωρίσει την παραπαίουσα πορεία της ανθρωπότητας προς την πλήρη εξαθλίωση». Η σημερινή ανθρωπότητα, καταραμένη από τη φυλετική και κοινωνική εντροπία, θα μειωθεί σε αδυναμία και θα μειωθεί σε ένα σημείο εξαφάνισης, περνώντας από τη ζωή ως οι σκιές της Φλόγας του Ανόρ .
Φως και σκοτάδι στο Legendarium του Τόλκιν
Nimloth, το λευκό δέντρο του Númenor, σύμβολο της δύναμης και της πίστης των Númenóreans στους Valar. Κόπηκε με την κίνηση του Σάουρον κατά τη διάρκεια της Πτώσης και το ξύλο του χρησιμοποιήθηκε για να ανάψει τις πρώτες φλόγες στη νέα θρησκεία που λάτρευε τον Μέλκορ.
Το Ainulindalë περιγράφει τη Δημιουργία του Κόσμου από τον Eru Ilúvatar «το πρώτο από τα πράγματα, την πεμπτουσία καθαρή» και τη χορωδία των αγγελικών απογόνων του, των Ainur. Για να υποθέσουμε πώς θα ήταν αυτή η μουσική, η μόνη αναφορά που γνωρίζουμε είναι η ιδιοφυΐα του Μπαχ. Η θεϊκή αρμονία ήταν απολύτως τέλεια μέχρι που ο Μέλκορ την έσπασε προτείνοντας την παράφωνη «μουσική» του. Από αυτό προήλθε το χάος, η αταξία και η ασχήμια. Ο Μέλκορ είναι εγωιστής, ανυπάκουος και αλαζόνας, πάντα πρόθυμος να διαταράξει και να γκρεμίσει ό,τι οι θεϊκοί έχτισαν. Ενσωματώνει την καταστροφική σατανική αρχή που επιδιώκει να διαστρεβλώσει και να συσκοτίσει όλες τις μορφές και τα νοήματα. Κάτι παρόμοιο περιγράφεται στην Αρχέγονη Γνώση. Πριν δημιουργηθεί ο χρόνος, υπήρχε μια μοναδική θεότητα, ο Άγνωστος Θεός, μια υπερβατική οντότητα εντελώς έξω και πέρα από τον κόσμο. «οι Διαχρονικές Αίθουσες». Από το άσβεστο είναι του προήλθαν οι Αιώνες , ουράνια όντα που διατάσσουν το πνευματικό επίπεδο μέσω της Μουσικής των Σφαιρών. Ένας από αυτούς τους Αιώνες, ο Yaldabaoth , ο Demiurge Ιεχωβά-Σατανάς, θα επαναστατήσει σπάζοντας την κοσμική αρμονία και θα εδραιώσει τον υλικό μας κόσμο, το βασίλειο της δυαδικότητας, της ατέλειας και της φθοράς.
Όπως ο ίδιος ο Demiurge, ο Melkor δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτα μόνος του. μόνο στρίβει και μολύνει κάτι θεϊκό και αγνό σε μια διεφθαρμένη σκιά του προηγούμενου εαυτού του. Για παράδειγμα, οι Κουέντι που έπεσαν στα χέρια του Μέλκορ μπήκαν στη φυλακή και μέσω των αργών τεχνών της σκληρότητας, δηλαδή της γενετικής χειραγώγησης, κατέληξαν διεφθαρμένοι και σκλαβωμένοι. Τα γραπτά του Miguel Serrano παραπέμπουν σε κάτι παρόμοιο. Όταν οι Άριοι άρχισαν να επεκτείνονται σε όλο τον κόσμο, μια από αυτές τις φυλές, οι Έμπερ , που ονομάζονται επίσης Χαμπίρου ή Ισραηλίτες , παρασύρθηκαν και χειραγωγήθηκαν γενετικά από τους Demiurge. Από εδώ και πέρα, δεν θα είναι πλέον Άριοι αλλά στην υπηρεσία της σκοτεινής οντότητας.
Στις ένδοξες ημέρες του Númenor-Atlantis, οι δίκαιοι βασιλιάδες λάτρευαν τον Eru Ilúvatar στο Ιερό Όρος.Meneltarma. Όλα άλλαξαν στις σκοτεινές μέρες. οι βέβηλοιοι βασιλιάδες το απέφυγαν και πρόσφεραν ολοκαυτώματα στο ναό του Μέλκορ. «Έκτοτε ο καπνός και η φωτιά ανέβηκαν ακατάπαυστα» ( Ακαλάμπεθ ). Ως YHWH-Baal, ο Melkor είναι επίσης λάτρης των θυσιών αίματος και των ολοκαυτωμάτων. Η λατρεία των Νουμενοριανών οδήγησε στην πτώση τους, όταν το νησί-σπίτι τους καλύφθηκε από τη θάλασσα, ως θεϊκή τιμωρία από τους Βαλάρ.
Όλα υποδηλώνουν ότι τα γραπτά του JR R Tolkien, είτε συνειδητά είτε όχι, προορίζονται να αντιπροσωπεύουν μια πύλη του Γνωστικισμού. Ο Δημιουργημένος Κόσμος προέρχεται από την αρχική πόλωση του Melkor-Demiurge, που σπάει την αρχέγονη ενότητα όλων των πραγμάτων για να σχηματίσει το σύμπαν. Από αυτή την πράξη προέρχονται τέτοια πολικά αντίθετα όπως ο χώρος και η ουσία, η εσωτερική ζωή και η εξωτερική μορφή, το θετικό και το αρνητικό, και το καλό και το κακό. Αυτές είναι οι πρωταρχικές μορφές μοτίβων που επαναλαμβάνονται σε όλη την ιστορία της Μέσης Γης του Τόλκιν. Στον κόσμο της δυαδικότητας μας, όσο πιο φωτεινό είναι το Φως, τόσο πιο βαθιά είναι η Σκιά. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Στον αέναο αγώνα ενάντια στο κακό, η ανθρωπότητα αποκαλύπτει την ομορφιά της επιβεβαιώνοντας μια ύπαρξη με νόημα, αρετή και ελπίδα. Το One Ring του Tolkien, το απόλυτο σύμβολο του κακού, λειτουργεί ως μηχανισμός ενεργοποίησης για να απελευθερώσει τη σκιά όταν κάποιος την κατέχει ή την επιθυμεί. Κανείς, ούτε καν ένας μεγάλος μάγος ή ξωτικό δεν μπορεί να φορέσει το Ένα Δαχτυλίδι χωρίς να αλλοιωθεί από τις σαγηνευτικές του δυνάμεις. Η σκιά αποκαλύπτεται στην επιθυμία για δύναμη, απληστία, εγωισμό, υπερηφάνεια και λαγνεία. Το Δαχτυλίδι είναι μια δέσμευση στην ψευδαίσθηση της ύλης (Μάγια) που καταλήγει να διαγράφει την ανθρωπότητα από την ανθρωπότητά της. Η υπέρβαση του πειρασμού γίνεται ο δρόμος της δικαιοσύνης.
Δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς απελπισία, ούτε πρόοδος χωρίς αγώνα. δεν μπορούμε να φτάσουμε στη φώτιση χωρίς να αντιμετωπίσουμε τις σκιές μας (όχι «αγγίζοντας το σκοτάδι» όπως υποδηλώνει η τηλεοπτική σειρά του Amazon). Αυτή η έννοια είναι κρίσιμης σημασίας για όσους ακολουθούν μια πνευματική πορεία. Είναι η κύρια ανταμοιβή του Γνωστικού μονοπατιού της μύησης. Πέρα από τις δαιδαλώδεις αίθουσες και τα περάσματα των ορυχείων της Μόρια, γεμάτα με κρυμμένες απειλές κάθε είδους, ο Γκάνταλφ και η Συντροφιά αντιμετώπισαν έναν Μπάλρογκ, έναν αρχαίο διάβολο στην υπηρεσία του Μόργκοθ. Καθώς ο Ιστάρι αντιμετωπίζει τον Δαίμονα, δηλώνει, "Είμαι υπηρέτης της Μυστικής Φωτιάς, χειριστής της φλόγας του Anor". Η λέξη "anor" είναι η λέξη Sindarin για τον "Ήλιο". Ο Γκάνταλφ στέκεται ως φωτοφόρος ενάντια στην απόλυτη διαφθορά της φωτιάς και «πεθαίνει» στην απόπειρα. Το πνεύμα του εισέρχεται στο Εξωτερικό Κενό , για να ξαναεμφανιστεί αργότερα στην ιστορία ως «Gandalf the White», ένα βήμα πιο κοντά στην ιερή του μορφή ως ένας από τους Μάιαρ . Αναπολώντας τη δοκιμασία του, λέει: «Μετά με πήρε το σκοτάδι, και ξέφυγα από τη σκέψη και τον χρόνο, και περιπλανήθηκα μακριά σε δρόμους που δεν θα σας πω. Γυμνός με έστειλαν πίσω—για ένα σύντομο χρονικό διάστημα μέχρι να ολοκληρωθεί η αποστολή μου. " Ο Γκάνταλφ γίνεται «δύο φορές γεννημένος» ή «φωτισμένος» με την ιερή αποστολή να αποκαταστήσει τη «άφθαρτη φωτιά» στη Μέση Γη.
Ο Tolkien πίστευε ότι η επέκταση της ζωής επ' αόριστον, όπως κάνει το One Ring, δεν είναι αληθινή απόδραση από το θάνατο, είναι κοροϊδία της αιώνιας ζωής. Ο φόβος του θανάτου γίνεται σκλαβιά. Ο θάνατος δεν είναι θεϊκή τιμωρία, αλλά δώρο, που δίνεται αποκλειστικά στους ανθρώπους από τους Βάλαρ, για να τους κάνει να ξεπεράσουν την αιωνιότητα. Το Nimrod's Βασικές αρχές εξηγεί ότι το Μάτι του Abraxas δημιουργεί Μάγια (ψευδαίσθηση): την εμπειρία του χρόνου και του θανάτου, το σκοτάδι που βράζει κάτω από την πραγματικότητα. Μόνο ο Βίρυα (πολεμιστής) που μεταμορφώνεται μπορεί να ξεφύγει από τον Μεγάλο Δόλο της ζωής. Η υπέρβαση (Κάιρος) επιτυγχάνεται γενικά στο πεδίο της μάχης, γιατί είναι η στιγμή που το πνεύμα προσπαθεί να απελευθερωθεί και μπορεί να αποκαλύψει τα μυστικά της Μάγια. Αν ο Πολεμιστής πεθάνει, κερδίζει την αιωνιότητα της Βαλχάλα. Κατά τη διάρκεια της Μάχης των Πεδίων Pelennor , οι Rohirrim εκπληρώνουν το Σύμφωνο Αίματος και έρχονται να βοηθήσουν τους Gondorians, που πολιορκούνται από τους αντι-ράτσους. Εκεί, ο Éomer φωνάζει "Θάνατος! Βόλτα, βόλτα στην καταστροφή και το τέλος του κόσμου!" αφού τρελαθεί. Διατάζει μια απερίσκεπτη χρέωση και οι Αναβάτες φωνάζουν "Θάνατος!" με μια φωνή. Η κραυγή "Θάνατος!" υπερβαίνει ένα επικό πολεμικό άσμα. Είναι μια άμεση αντίσταση στο Κακό, μια ολοκληρωτική εξέγερση ενάντια στον Μεγάλο Απατεώνα.
Τα Ξωτικά θρηνούν για την πνευματική και σωματική διαφθορά του Άρντα. Ζουν με την ελπίδα (Estel) ότι μια μέρα αυτή η ζημία θα αποκατασταθεί και ο κόσμος θα καθαριστεί από κάθε κακό, αποκαθιστώντας τον σε μια παραδεισένια κατάσταση. Σύμφωνα με μια προφητεία, μετά το Νταγκόρ Νταγόραθ , την τελευταία μάχη στο τέλος των ημερών, θα τραγουδήσει μια δεύτερη μουσική του Ainur, σχηματίζοντας έναν νέο κόσμο, που ονομάζεταιArda Healed. Θα είναι η εκπλήρωση ενός τελειοποιημένου κόσμου που δεν υπήρχε η παρέμβαση του Μόργκοθ.
Το δέντρο και η μνήμη του αίματος
Τελπεριόν &; Laurelin, τα δύο δέντρα του Valinor. και οι δύο διαδίδουν ασήμι και χρυσό φως στις Αθάνατες Χώρες. Όταν αυτά καταστρέφονται, το τελευταίο κομμάτι τους φωτός μετατρέπεται σε Silmarils, και ένα δενδρύλλιο επίσης σώζεται, οδηγώντας στο Λευκό Δέντρο του Númenor, το ζωντανό σύμβολο του Βασιλείου της Gondor.
Ο Tolkien πίστευε στην πιθανότητα παλινδρόμησης της προγονικής μνήμης. Δήλωσε συχνά ότι δεν εφηύρε τις ιστορίες του, αλλά μάλλον «ηχογραφούσε» ή «ανέφερε» αυτό που υπήρχε ήδη εκεί. Αυτό το θέμα επιστρέφει στις επιστολές του στις οποίες περιγράφει ένα ασυνήθιστο και επαναλαμβανόμενο όνειρο ενός Μεγάλου Πράσινου Κύματος , την έμπνευση πίσω από τη βύθιση και την πτώση του Númenor. Ο γιος του Τόλκιν, Μάικλ, είχε το ίδιο όνειρο και αυτό έκανε τον Τόλκιν να υποθέσει ότι και οι δύο είχαν πρόσβαση σε μια προγονική φυλετική μνήμη σχετικά με την καταστροφή της Ατλαντίδας. Οι μύθοι δεν είναι κληρονομικοί. αυτό που αποκτάται είναι η αρχετυπική μνήμη με την οποία χτίζονται οι μύθοι. Αν δεν δεχθούμε ότι η μνήμη δεν κατοικεί στο μυαλό αλλά στον Ανώτερο Εαυτό και ότι μόνο ο εμπνευσμένος συγγραφέας μπορεί να έρθει σε επαφή με αυτές τις αναμνήσεις, ο βαθύς ωκεανός έμπνευσης και γνώσης του Τόλκιν παραμένει ανεξήγητος. Ένας μυστηριώδης επισκέπτης στο σπίτι του συγγραφέα λέγεται ότι τον ρώτησε: "Δεν νομίζεις ότι έγραψες όλες αυτές τις ιστορίες, σωστά;" Ο Τόλκιν δεν είχε απάντηση, αλλά η ερώτηση μάλλον του έδωσε πολλή τροφή για σκέψη.
Ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στα γραπτά του Τόλκιν, τόσο πολύ που γίνεται ιερό, είναι αυτό του αρχέτυπου του Δέντρου. Κανείς δεν έχει επιμείνει τόσο πολύ σε αυτό το στοιχείο όσο ο Τόλκιν. Ακριβώς όπως τα ξωτικά, η ανάμνηση του «χαμένου παραδείσου» είναι πάντα στο μυαλό των απογόνων των Υπερβορείων. Τα δύο δέντρα του Valinor,Telperionκαι Laurelin , είναι ισοδύναμα με τα δύο δέντρα στα Ηλύσια Πεδία, τονΕσπερίοκαι τον Ηωσφόριο . Το ένα από αυτά αποστάζει τοΣώμα, το ποτό της μνήμης, και το άλλο την αμβροσία , το ελιξίριο της αθανασίας. Το Μεγάλο Δέντρο της Γκόντορ, του οποίου τα κλαδιά δεν φέρουν κανένα μπουμπούκι, έχει αρχαία προέλευση στοNimloth, το μεγάλο Λευκό Δέντρο του Númenor. Στο τέλος της Τρίτης Εποχής, ο Άραγκορν ανεβαίνει στο θρόνο της Γκόντορ. Το κάνει επειδή είναι Dúnedain , ο κληρονόμος της παλαιότερης και μακρύτερης βασιλικής γενεαλογίαςNúmenórean. Ο Άραγκορν είναι βασιλιάς επειδή είναι ο τελευταίος άμεσος απόγονος των Λευκών Ατλάντων. Το αίμα του είναι το πιο αγνό για να δημιουργήσει μια σύνδεση με το φυλετικό παρελθόν του. Αυτό και μόνο το γεγονός κάνει το Λευκό Δέντρο να ανθίσει ξανά.
Μια άλλη σχέση μεταξύ του φυλετικού ακασικού αρχείου μπορεί να βρεθεί στα Σιλμαρίλ , τρία ιερά κοσμήματα που περιέχουν το φως των Δέντρων του Βάλινορ . Τα κοσμήματα, των οποίων η λάμψη έλαμψε σαν τα αστέρια, είναι τεχνούργημα της θεϊκής προέλευσης. δίνουν μορφή στο φως της αιωνιότητας στον κόσμο, το φως της αιώνιας ζωής. Είναι ανάλογες με τις πέτρες της Αφροδίτης που περιγράφονται στο Belicena Villca , οι οποίες επιτρέπουν την «αντανάκλαση της θεϊκής προέλευσης που φωτίζει την εσωτερική ζωή του πνεύματος». Καίγονται με ένα άφθαρτο εσωτερικό φως από τον αιώνιο Κόσμο. Έχουμε να κάνουμε με μια διάσταση συγγένειας με τον θείο Λόγο , τον κατανοητό κόσμο του Πλάτωνα. Το Graal (Πέτρα της Αφροδίτης) επηρεάζει όσους φέρουν κάτι από το αιώνιο πνεύμα μέσα τους, λόγω της πνευματικής καταγωγής τους και του βαθμού καθαρότητας του αίματος, δηλαδή λόγω της ποιότητας του Μιν τους . Μόνο όσοι παραμένουν αγνοί μπορούν να το αντιληφθούν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, αφού είχαν διατηρήσει στο αίμα τους το Βριλ , τη μνήμη των Υπερβόρειων προγόνων τους.
Η Oera Linda και άλλες πηγές
Στο Νούμενορ υπήρχε αυξανόμενη δυσαρέσκεια για την Απαγόρευση των Βαλάρ, αμφισβητώντας το Δώρο των Ανθρώπων και ζηλεύοντας την αθανασία του Έλνταρ. Εξαναγκάστηκαν από τον Σάουρον να επιτεθούν στις Αθάνατες Χώρες, γεγονός που τελικά οδήγησε στην καταστροφή του νησιού.
Όλες οι παραδόσεις, η μυθολογία και οι πρωτότυπες γλώσσες της Μέσης Γης του Τόλκινς επηρεάστηκαν από τις αφηγήσεις των κωδίκων και των αρχαίων χειρογράφων. Μερικά από αυτά είναι το φινλανδικό έποςKalevala, το Γέροντα Edda(Ποιητικό) και το Νεότερο Edda (Πεζογραφία), το Μπέογουλφ και τοέπος Volsung, που αργότερα επαναλήφθηκε στο γερμανικό Nibelungenlied . Είναι πιθανό ότι ο Τόλκιν διάβασε κείμενα τόσο παλιά όσο οΚώδικας του Wurzburgτου 700 πριν από την εποχή μας. Μερικά από αυτά τα χειρόγραφα, όπως το The Mabinogion , θυμίζουν τοΚόκκινο Βιβλίο του Westmarchτου Τόλκιν (την υποτιθέμενη πηγή από την οποία προήλθε η τριλογία). Επίσης, το βιβλίο του Ballymote, το οποία αφηγείται τον μύθο του Tuatha Dé Danann, την κύρια έμπνευση πίσω από την ιστορία του Eldar. Είναι επίσης πολύ πιθανό ότι μερικά από τα αρχαία κείμενα αυτά επηρεάστηκαν από ένα περίεργο χειρόγραφο που βρέθηκε στην Ολλανδία το 1871, γνωστό ωςOera-Linda, γραμμένο στο Liuwert το έτος 3449 μετά τη βύθιση του Atland-Helgoland (Númenor). Το βιβλίο αποκαλύπτει ότι η ιστορική Ατλάντια βυθίστηκε γύρω στο 2193 π.Χ.
Οι Εποχές της Μέσης Γης εκθέτουν ένα βαθύ όραμα του μύθου της αιώνιας πνευματικής καταγωγής της Λευκής Φυλής. Αυτή η ιδέα κρατήθηκε κρυμμένη σε μυστικές άριες αδελφότητες για αιώνες και είχε έρθει στην επιφάνεια μόνο μέσω της μεταμφίεσης που παρείχαν προσεκτικά συγγραφείς και ποιητές, όπως ο Γκαίτε, ο Ε.Π. Λάβκραφτ, ο Λόρδος Ντάνσανυ, ο Έρικ Ρίκερ Έντισον, ο Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, ο Έντγκαρ Άλαν Poe, και Herman Melville, μεταξύ πολλών άλλων. Φυσικά, δεν μιλάμε μόνο για ένα σύγχρονο φαινόμενο μιας και οι μεγάλοι κλασικοί όπως ο Δάντης, ο Βιργίλιος, ο Θερβάντες, ο Όμηρος κ.λπ., μας προσφέρουν και ένα όραμα μιας ανώτερης Πρωτογενούς εποχής με πρωταγωνιστές ημιθεούς και ήρωες. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι τόσοι πολλοί συγγραφείς τόσο απομακρυσμένοι σε χρόνο και χώρο έχουν καταλήξει σε παρόμοια συμπεράσματα από μόνοι τους. Υπάρχει ένας πνευματικός σύνδεσμος που ενώνει όλους αυτούς τους συγγραφείς. ήταν αποθήκες ορισμένων μυστηρίων που κληρονομήθηκαν στη μνήμη του Αίματος. Ίσως ο Άγγλος συγγραφέας Edward Bulwer Lytton ήταν ο πιο σαφής όταν αναφέρθηκε στο θέμα της υπερβόρειας φυλής και των εποχών των ανθρώπων. Από τα πιο γνωστά έργα του είναι: Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας και Ριέντσι . Αλλά είναι στον επερχόμενο αγώνα , όπου προβλέπει το Τέλος των Ημερών σε μια διεφθαρμένη Γη που έχει μολυνθεί από παρεξηγήσεις, από τα χέρια των κατοίκων της Αγκάρθα.
Η πνευματική κληρονομιά του Τόλκιν
Ο Άραγκορν ηγείται του στρατού της Δύσης καθώς επιτίθεται εναντίον του Σάουρον στη Μάχη της Μαύρης Πύλης. Ο θρύλος του Τόλκιν τελειώνει με ένα όραμα για το τέλος του κόσμου, μια τελική μάχη που οφείλεται, προφανώς, στο σκανδιναβικό όραμα του Ράγκναροκ.
Οι μύθοι είναι πέρα από αλληγορίες. Περιγράφουν αιωνιότητες πέρα από την ανθρώπινη ζωή, αποκαλύπτοντας τις αλήθειες που δεν μπορούν να αιτιολογηθούν διανοητικά. Ο Jung σημειώνει ότι η απόλυτη πηγή των μυθών είναι αρχετυπική και τα αρχέτυπα είναι αναπαραστάσεις του μεταφυσικού. Η μεγάλη λογοτεχνία είναι αναπόφευκτα μυστικιστική, επικοινωνεί αποτυπώματα ανώτερων πραγματικοτήτων και ανυψώνει τον ανώτερο εαυτό του από την εγκόσμια «πραγματικότητα» σε μια απόλυτη εσωτερική εμπειρία. Ο Τόλκιν εξομολογήθηκε στον φίλο του WH Auden μερικές φορές ένιωθε ότι δεν έχτιζε τόσο χαρακτήρες και έναν κόσμο από τη φαντασία, αλλά μάλλον ανακάλυπτε έναν κατοικημένο κόσμο που υπήρχε ήδη. Σε μια εποχή υλισμού και σκεπτικισμού, η φανταστική λογοτεχνία αντιπροσωπεύει τη γέφυρα προς την υπερβατική και ύλη προέλευση. Τα γραπτά του Τόλκιν, με ευφάνταστη και διανοητική ομορφιά, αποκαλύπτουν το αόρατο βασίλειο που έχει ξεχαστεί εδώ και καιρό και ανακτούν το φως του πνευματικού κόσμου, προκαλώντας τους σύγχρονους διδασκόμενους να μην εμπιστεύονται τη φαντασία και να βλέπουν τον ρομαντισμό ως ένα είδος παθολογίας.
Το Πολιτιστικό φαινόμενο του Τόλκιν μπορεί να είναι η τελευταία προσπάθεια του αρχετυπικού μύθου του Συλλογικού Ασυνείδητου της Λευκής Φυλής να καλέσει τους τελευταίους απογόνους του, τα δενδρύλλια (αν εξακολουθούν να υπάρχουν) του μεγάλου Λευκού Δέντρου. Και είναι ότιο Άρχοντας των Δαχτυλιδιώνέχει γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Οι περισσότεροι τυφλώνονται από το μεγαλείο και τη μαγική γοητεία μιας εξαιρετικής ιστορίας, αλλά τίποτα περισσότερο. Άλλοι, για προφανείς λόγους, δεν βρίσκουν καμία σύνδεση ή συγγένεια με αυτή την τάξη πραγμάτων. Τέλος, οι πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που ακούν το κέρατο του Rohan να καλεί από το Mythical Hyperborea. Η επική, φανταστική λογοτεχνία επηρεάζει, πάνω απ 'όλα, έναν συγκεκριμένο τύπο αναγνώστη ειδικότερα. αυτός που, ίσως χωρίς να γνωρίζει, έχει τη μνήμη του Αίματος και μπορεί, σε μια συγκεκριμένη στιγμή, να θυμάται τι διαβάζει.
Ο JRR Tolkien προσέφερε το όραμα ενός αρχαίου και μεγαλοπρεπούς κόσμου όταν η Γη ήταν νέα και οι Υπερβόρειοι πρόγονοι κυριαρχούσαν στον κόσμο. Οι μύθοι της Μέσης Γης γίνονται τα απομεινάρια της Χρυσής Εποχής που ξυπνούν μέσα μας βαθιές και κρυμμένες αλήθειες, περνώντας μέσα από τη λογοκρισία και τη λήθη της Σύγχρονης Εποχής. Ο Miguel Serrano λέει, αναφερόμενος στα βιβλία του φίλου του Herman Hesse: «Όπως συμβαίνει με τους άνδρες, έτσι συμβαίνει και με τα βιβλία. Υπάρχει ένα πεπρωμένο γι 'αυτούς. Είναι σαν να οδηγούνται προς τα πάντα που τους περιμένουν, φτάνοντας στην ακριβή ώρα. Ζουν, πεθαίνουν και μετενσαρκώνονται. Είναι χτισμένα από παλλόμενη ύλη, η οποία αναζητά και κάνει το δρόμο της μέσα από τις σκιές και τα παχιά, συχνά πέρα από το χρόνο και πέρα από τους συγγραφείς τους.
Τα αδέρφια θα πολεμήσουν και θα πέσουν ο ένας τον άλλον,
και οι γιοι των αδελφών θα κηλιδώσουν συγγένεια.
Δύσκολο είναι στη γη, με πανίσχυρη πορνεία.
Ώρα τσεκούρι, σπαθιά, ασπίδες χωρίζονται,
Άνεμος, καιρός λύκου, πριν πέσει ο κόσμος.
Ούτε ποτέ οι άντρες θα χαριστούν ο ένας τον άλλον.
Η ποιητική Έντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου