Η ΤΑΙΝΙΑ «Dune: Part II» ΚΑΙ Ο ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ Titus Techera ΓΙΑ ΤΟΝ Ο Herbert.....

 

Ο νεοπαγανισμός του έθνους μας οδηγεί την επιτυχία του «Dune: Part II»

ΩΓΚΎΣΤ ΜΕΪΡΆΤ

Ενα μήνα μετά την κυκλοφορία της και έγινε η ταινία με τις μεγαλύτερες εισπράξεις της χρονιάς, είναι δίκαιο να δηλώσουμε ότι το "Dune: Part II" ήταν επιτυχία στο box office. Τούτου λεχθέντος, πρέπει να είναι ένα από τα πιο ασυνήθιστα blockbusters που βγήκαν εδώ και πολύ καιρό. Τα μυθιστορήματα μπορεί να είναι γνωστά, αλλά δεν είναι ακριβώς κομμένα και ραμμένα για λαϊκή κατανάλωση, ούτε η προσαρμογή του Ντενί Βιλνέβ κάνει πολλά για να το κάνει πιο προσιτό. Οι ταινίες του είναι βαριές, αργές και εξαιρετικά σοβαρές. Οι χαρακτήρες είναι λιγότερο ανθρώπινα όντα με προσωπικότητες και περισσότερο γιουνγκιανά αρχέτυπα που εκπληρώνουν τον προκαθορισμένο ρόλο τους σε ένα αδιάφορο σύμπαν.

Είναι αλήθεια ότι η ταινία είναι οπτικά εκπληκτική και οι σκηνές δράσης είναι εξαιρετικά χορογραφημένες, αλλά αυτές οι σκηνές χρησιμεύουν κυρίως για να τονίσουν αρκετές μεγάλες εκτάσεις κυριολεκτικής και μεταφορικής ερήμου. Αυτό τείνει να κάνει την εμπειρία της παρακολούθησης και των δύο ταινιών "Dune" μια πιο διαλογιστική και στοχαστική προσπάθεια από μια συναρπαστική ή διασκεδαστική.

Γιατί λοιπόν το "Dune: Part II" είναι τόσο δημοφιλές; Πιστεύω ότι είναι επειδή παρουσιάζει ένα συναρπαστικό όραμα για το μακρινό μέλλον που αγγίζει κάποιες αθέατες τρέχουσες πραγματικότητες. Κάτι σχετικά με αυτό έχει σαφώς απήχηση στο κοινό. Πίσω από την ατελείωτη άμμο, τα βασιλικά σπίτια, την εξόρυξη ορυκτών, τα βολβώδη διαστημόπλοια και τους κολοσσιαίους αμμοσκώληκες, το έπος που περιγράφει λεπτομερώς την άνοδο του Paul Atreides και του αυτόχθονα Freman μιλάει στο σημερινό κοινό.

Παρόλο που ο κριτικός κινηματογράφου Titus Techera κάνει μια καλή υπόθεση ότι το "Dune: Part II" υιοθετεί ουσιαστικά μια αριστερή αφήγηση στην οποία ένας φιλελεύθερος άθεος άνθρωπος-παιδί αξιοποιεί τη δύναμη των αποικιοκρατούμενων φονταμενταλιστών για να ξεπεράσει τους εκμεταλλευτές φασίστες και να απελευθερώσει τους ιθαγενείς, ο πολιτικός μελετητής Kody Cooper έρχεται πιο κοντά στην αλήθεια όταν υποστηρίζει ότι το "Dune" απευθύνεται σε θεατές με μερικά βασικά συντηρητικά θρησκευτικά θέματα: «Μια άλλη σύγκριση που έρχεται στο μυαλό είναι πιο αξιοσημείωτη: πόσο συντηρητική, με πολλές από τις καλύτερες έννοιες αυτού του όρου, είναι η ταινία». Εξηγεί πώς η ταινία αφιερώνει προσοχή στην αξιοπρέπεια της ζωής, τον εξέχοντα ρόλο της πίστης στον πολιτισμό και τον κίνδυνο του πολιτικού μεσσιανισμού.

Η θρησκεία δεν είναι ξεπερασμένη

Πριν εξετάσουμε την αξία των ισχυρισμών του Cooper, είναι σημαντικό να σημειώσουμε πόσο εξαιρετικό είναι ότι ένα έργο επιστημονικής φαντασίας περιλαμβάνει οποιαδήποτε θρησκευτική διάσταση. Οι περισσότεροι συγγραφείς του είδους ξεκινούν ενστικτωδώς με την προϋπόθεση ότι όλη η μελλοντική επιστήμη και τεχνολογία καθιστούν όλες τις θρησκείες παρωχημένες. Συνοδεύοντας αυτόν τον θρίαμβο του αθεϊσμού είναι μια συγκεντρωτική πολιτική τάξη που παίρνει τη θέση του Θεού. Είτε πρόκειται για μια τηλεοπτική σειρά όπως το "Star Trek" ή το "The Expanse", είτε για ταινίες όπως το "Blade Runner" ή το "Starship Troopers", ή ακόμα και τα κλασικά μυθιστορήματα 1984 και Brave New World, υπάρχει πάντα κάποια παγκόσμια κυβέρνηση ή μεγάλη εταιρεία που διαχειρίζεται ένα περίπλοκο κοινωνικό σύστημα που ενεργοποιείται από την τεχνολογία.

Αντίθετα, ο κόσμος του "Dune" είναι γεμάτος θρησκεία, μυστήρια, τελετουργίες, παραδόσεις και πνευματικότητα. Και ενώ ένας αυτοκράτορας φαίνεται να κυβερνά την ανθρωπότητα σαν κάποιο είδος θεού, η πραγματική διακυβέρνηση ανήκει σε ευγενείς οίκους που έχουν τεθεί επικεφαλής διαφόρων πλανητών. Κατά την άποψη του συγγραφέα του Dune Frank Herbert και του Villeneuve, η ανθρωπότητα θα προχωρήσει τεχνολογικά σε ένα σημείο όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να ταξιδεύουν στο διάστημα και να αποικίζουν αφιλόξενους πλανήτες όπως ο Αράκης, αλλά πολιτικά να οπισθοδρομούν σε ένα μοναρχικό σύστημα που μοιάζει με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Ωστόσο, όταν κάποιος κοιτάξει πιο προσεκτικά τα θρησκευτικά στοιχεία του "Dune", υπάρχει κάτι περίεργο σε όλα αυτά. Ακόμα κι αν ο Techera κάνει λάθος να ερμηνεύσει την ταινία ως κάποια μεταχριστιανική φιλελεύθερη αλληγορία, έχει δίκιο να αισθάνεται ότι η ταινία και το αρχικό υλικό της είναι αντίθετα με αυτό που ο σημερινός κόσμος αντιλαμβάνεται ως θρησκεία - δηλαδή, μια πνευματική πειθαρχία σε συνδυασμό με έναν ηθικό κώδικα. Στο "Dune", δεν υπάρχει πραγματική ηθική ή θεολογία. Αντίθετα, υπάρχει μια προκαθορισμένη θεϊκή τάξη και άγνωστα μυστήρια. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι οι χαρακτήρες φαίνεται να στερούνται πολύ εσωτερικής σύγκρουσης (τουλάχιστον στις ταινίες) και γιατί οι πεποιθήσεις τους έχουν λίγα να πουν για την ύπαρξη καλού ή κακού.

Η επιστήμη και η τεχνολογία του "Dune" είναι επίσης ένα κομμάτι αυτής της άγνωστης θρησκείας. Παραδόξως, η προηγμένη τεχνολογία όπως τα διαστημικά ταξίδια και τα ενεργειακά πεδία έχουν ως αποτέλεσμα η ανθρωπότητα να παλεύει με λεπίδες και να ταξιδεύει σε μονολιθικά πλοία που λειτουργούν σαν σκάφη που επιπλέουν στο διάστημα με δική τους πρωτοβουλία. Ακόμη και η εξόρυξη του πολύ σημαντικού πόρου μπαχαρικών μοιάζει περισσότερο με μια πνευματική μορφή εργασίας, που παρέχει θεϊκή δύναμη στα ανθρώπινα όντα, όχι μια πολύπλοκη διαδικασία που απαιτεί τεχνική τεχνογνωσία.

Αντανακλώντας τον νεοπαγανισμό

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα πράγματα, θα ήταν πιο ακριβές να πούμε ότι οι ταινίες "Dune" αντικατοπτρίζουν ένα είδος νεοπαγανισμού. Όπως οι μυστηριακές λατρείες και οι ανιμιστικές αφοσιώσεις της προχριστιανικής Δύσης, οι προφητείες, οι τελετουργίες, τα οράματα και η ψυχική μαγεία του Παύλου, των ιέρειων Freman και Bene Gesserit ενώνονται για να ενημερώσουν την κοσμοθεωρία της μελλοντικής ανθρωπότητας. Και όπως συμβαίνει με αυτά τα αρχαία συστήματα πεποιθήσεων, η θεότητα είναι συνώνυμη με την εξουσία, τα βασικά μυστήρια φυλάσσονται από γνωστικές λατρείες και η τυφλή πίστη σε πολιτικούς μεσσίες και χρυσές εποχές αφθονούν.

Όσο η εκπληκτική επιτυχία του "Dune: Part II" λέει για το μεταβαλλόμενο τοπίο του λαϊκού κινηματογράφου, λέει ακόμα περισσότερα για το μεταβαλλόμενο τοπίο της θρησκευτικής πίστης της Δύσης. Όπως υποστηρίζει ο John Daniel Davidson στο νέο του βιβλίο Pagan America: The Decline of Christianity and the Dark Age to Come, η Αμερική και η υπόλοιπη Δύση έχουν εισέλθει σε μια εποχή νεοπαγανισμού στην οποία ο Χριστιανισμός έχει αντικατασταθεί αποτελεσματικά από μια ευρεία ποικιλία μυστηριακών λατρειών, δεισιδαιμονιών και ασυνάρτητων ηθικών φιλοσοφιών. Όπως το θέτει:

Η Αμερική γίνεται ειδωλολατρική. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα μια ξαφνική αύξηση των ανθρώπων που λατρεύουν τον Δία ή τον Απόλλωνα (αν και οι σύγχρονες μορφές μαγείας βρίσκονται σε άνοδο). Αντίθετα, σημαίνει έναν εναγκαλισμό μιας θεμελιωδώς παγανιστικής κοσμοθεωρίας που απορρίπτει τόσο την υπερβατική ηθική αλήθεια όσο και την αντικειμενική πραγματικότητα, και επιμένει αντ' αυτού ότι η αλήθεια είναι σχετική και η πραγματικότητα είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε.

Ενώ μια ιστορία για βασιλικούς οίκους που μάχονται για έναν πλανήτη άμμου για να επωφεληθούν από την παραγωγή μπαχαρικών θα χτυπούσε το κοινό ως απίστευτο σε σημείο να είναι ακατανόητο, στην πραγματικότητα έχει νόημα για το σημερινό κοινό. Οι σημερινοί ολιγάρχες ασκούν τεράστια δύναμη, οι σημερινές λατρείες που βασίζονται σε αφαιρέσεις και ασαφείς συλλογισμούς είναι ζωντανές και καλά και η ανθρώπινη δράση αυτές τις μέρες φαίνεται σε μεγάλο βαθμό προκαθορισμένη από τεράστιες άγνωστες δυνάμεις. Ακόμη και εκείνα τα ιδεώδη του Διαφωτισμού που εξυμνούσαν την επιστημονική συλλογιστική έχουν πέσει στο περιθώριο, καθώς η επιστήμη φαίνεται όλο και περισσότερο σαν μαγεία στους ανθρώπους σήμερα. Το "Dune: Part II" είναι πράγματι μια παράξενη ταινία, αλλά ο κόσμος έχει γίνει ένα παράξενο μέρος και όλα αυτά οδηγούν σε μια παράξενη νέα στιγμή στη σημερινή κουλτούρα.

Φυσικά, η επιστροφή στον παγανισμό θα πρέπει να ενοχλεί όλους, πιστούς και μη πιστούς. Μπορεί να είναι ενδιαφέρουσες και υποβλητικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας, αλλά όπως αποδεικνύει ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία, αναπόφευκτα σημαίνει καταστροφή για την ανθρώπινη άνθηση στον πραγματικό κόσμο.

---

Ο Auguste Meyrat είναι καθηγητής αγγλικών στην περιοχή του Ντάλας. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στις ανθρωπιστικές επιστήμες και μεταπτυχιακού τίτλου στην εκπαιδευτική ηγεσία. Είναι αρχισυντάκτης του The Everyman και έχει γράψει δοκίμια για τα περιοδικά The Federalist, The American Conservative, και The Imaginative Conservative, καθώς και για το Ινστιτούτο Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμού του Ντάλας. Ακολουθήστε τον στο Twitter.

ΚΑΙ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ   Titus Techera ΓΙΑ ΤΟΝ  Herbert

Ο Herbert ήταν ένας άθεος που ασχολήθηκε με τη θρησκεία με σκοπό να διαλύσει τη δύναμή της, κάνοντας το έργο του επιστημονικού υλισμού στην πεζογραφία, αλλά ίσως και για να χρησιμοποιήσει αυτή τη δύναμη για κοσμικούς σκοπούς. Ωστόσο, το μυθιστόρημά του δείχνει πολύ καλύτερα από την ταινία τη διαφθορά στην οποία είναι ευάλωτοι οι ορθολογιστικοί θεσμοί που ελέγχουν την ανθρώπινη φύση. Από τον δέκατο ένατο αιώνα, το αθεϊστικό ενδιαφέρον για τη δύναμη της θρησκείας είναι της μόδας και δεν είναι πουθενά τόσο προφανές όσο στα όμορφα γραπτά του Νίτσε, τα οποία φαίνεται να είχαν τεράστια επιρροή στους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου του Herbert. Ο Herbert έγραψε για ενήλικες που μοιράζονται τον συγκρουόμενο φιλελευθερισμό του, αλλά οι θαυμαστές του είναι σχεδόν πάντα πνευματώδεις νεαροί άνδρες που δεν έχουν καμία χρήση για αθεϊστική προπαγάνδα και αντ 'αυτού θέλουν έναν ήρωα να πιστέψουν. Όπως και ο Herbert, ο Villeneuve φαίνεται να ανυπομονεί για μια τρίτη ταινία που θα τους προδώσει εντελώς, όπου ο Paul γίνεται τύραννος. Είναι μια ενδιαφέρουσα χρήση της «σκληρής αγάπης» για το μαλακό, θεραπευτικό πλήθος.

Η λύση του Villeneuve στο πρόβλημα ήταν να εγκαταλείψει την αληθοφάνεια των κινήτρων και της δράσης (την οποία παρ' όλα αυτά παρείχε το ελαττωματικό Dune του Lynch), η οποία θα εξυμνούσε τις αρετές του αριστοκράτη Paul Atreides και θα μας οδηγούσε να επευφημούμε κάθε επιτυχία του στο δρόμο προς το αυτοκρατορικό μεγαλείο. Αντ 'αυτού, το Dune είχε να κάνει με τη διάθεση του Αμερικανού αγοριού του εικοστού πρώτου αιώνα, το οποίο είναι σκοτεινό και απελπισμένο. Η ιστορία προσφέρεται για τέτοια μεταχείριση, δεδομένου ότι ο Paul χάνει τον πατέρα του, Duke Leto, και μένει με τη μητέρα του, Lady Jessica - τι πιο σύγχρονο από την έλλειψη πατρότητας; Αυτό φαίνεται να καθοδήγησε το κάστινγκ του Timothée Chalamet, ο οποίος φαίνεται αδύναμος και αμφιταλαντευόμενος ακόμη και με τα τρέχοντα πρότυπα του Χόλιγουντ, σε έναν ρόλο που απαιτούσε κάποιον ακόμη πιο επιβλητικό από τον πρίγκιπα Hal.

Φονταμενταλισμός

Dune: Part Two δημιουργεί πολύ πιο προφανείς δυσκολίες, γιατί τώρα ο νεαρός Paul πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολεμιστών της ερήμου, σε αντίθεση με τους φιλελεύθερους κολεγιακούς που μοιάζει με τον Chalamet, και να τους οδηγήσει σε μια μάχη όπου η εναλλακτική λύση στη νίκη είναι η εξόντωση. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε ολόκληρο το δράμα στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, τα κολέγια και τις ελίτ για την Παλαιστίνη και θα προτιμούσα να μην ακούσω τι μπορούν να πουν οι ηθοποιοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για σοβαρά θέματα. Αλλά οι καλλιτεχνικές προθέσεις του Villeneuve έρχονται σε αντίθεση με την αφήγηση του Dune, η οποία είναι δομημένη ως η μετατροπή της αναγκαιότητας (ο τρόπος ζωής των Fremen στην έρημο, όπου το νερό είναι τόσο πολύτιμο που οι νεκροί αποστραγγίζονται από το δικό τους πριν από την ταφή και το κλάμα είναι το πιο σπάνιο πράγμα) σε πολιτική αρετή (γενικότητα). Έτσι, το να γίνει ο Παύλος άνθρωπος είναι το ίδιο πράγμα με το να γίνει ηγέτης ανθρώπων και τελικά αυτοκράτορας.

Ο Villeneuve είναι ανάπηρος ως καλλιτέχνης, αναπαράγοντας το αμερικανικό χάσμα αντί να το κατανοήσει ή να το ξεπεράσει.

Η λύση του Villeneuve είναι να χωρίσει τους Fremen σε δύο τύπους, ξεφεύγοντας από την ιστορία του Herbert. Ένας τύπος συνοψίζεται από τον εραστή του Παύλου, Chani, προφανώς φιλελεύθερο κολέγιο του εικοστού πρώτου αιώνα, δηλαδή σκεπτικιστή άθεο και φεμινιστή. Αυτά τα βόρεια Fremen είναι πιο κοντά στις πόλεις, λιγότερο εντελώς κάτω από την αυτοκρατορία της ερήμου, και καταστρέφονται από τους εχθρούς του Harkonnen, του Paul και των Fremen. Αυτό αναγκάζει όλους να ζουν στη βαθιά έρημο και, ως εκ τούτου, στον κόσμο του φονταμενταλισμού. Είναι εντυπωσιακό ότι αυτή η πρόσθετη επιπλοκή στην ιστορία απλώς προβάρει την ιστορία των θεολογικών πολιτικών διαμαχών μεταξύ των Αμερικανών Προτεσταντών στον εικοστό αιώνα, ειδικά την κατάρρευση των εκκλησιών της Κύριας Γραμμής και την άνοδο των ευαγγελικών.

Μόλις φτάσει στο Νότο, ο Παύλος γίνεται προφήτης και εγκαθιστά ένα νέο είδος κανόνα μεταξύ των πολεμιστών της ερήμου, ξεπερνώντας τη φυλετική τους μικρότητα με ένα όραμα ελέγχου του πλανήτη, δηλαδή πολιτικής ελευθερίας. Αυτό το έργο μεταμορφώνει τους πάντες, ξεκινώντας από τη μητέρα του, τη Λαίδη Τζέσικα, η οποία μετατρέπεται από ένα κλαψουριστό ευαίσθητο πράγμα σε μια μυστικιστική ιέρεια μιας θρησκευτικής λατρείας που είναι τόσο ισχυρή όσο είναι, νομίζει, βασισμένη σε ψέματα. Εμπλέκονται ναρκωτικά και υπερδυνάμεις, κάτι που φαίνεται να είναι η φιλελεύθερη αναγωγή της προφητείας στη χημεία. Η θρησκεία στα χέρια των φιλελεύθερων αθεϊστών γίνεται κατά κάποιο τρόπο θανατηφόρα ακριβώς επειδή περιφρονείται.

Ο Paul γίνεται Fremen όταν ιππεύει τον αμμοσκώληκα. Αυτή ήταν η επιλογή του Χέρμπερτ για μια εικόνα του παράλογου, τη φροϋδική ταυτότητα, η ίδια η εξημέρωση του Νίτσε, δείχνοντας τη χαοτική βία στην προέλευση όλης της ζωής – αφού κάθε οργανισμός είναι πολύ πιο πεινασμένος από ό, τι γνωρίζει – και ανυψώνοντάς την στην αρχή ότι η σκληρή σύγκρουση είναι το θεμελιώδες φαινόμενο, ο χαρακτήρας της ύπαρξης. Οι αμμοσκώληκες έλκονται από το ρυθμό, δηλαδή τον ορθολογισμό, και καταστρέφουν όλα όσα προσελκύονται. Ωστόσο, είναι η πηγή της ζωής, κατά μία έννοια, επειδή κάνουν το ψυχοτρόπο «μπαχαρικό» που δίνει στους ανθρώπους στο Dune δύναμη και εμπλέκονται στη θρησκεία που ασκείται αποκλειστικά από ιέρειες όπως η μητέρα του Παύλου, γεγονός που οδηγεί στην κατανόηση της ευσέβειας ως έκσταση του θανάτου.

Αυτή η θρησκεία είναι ο πυρήνας του δόγματος του πολέμου που αναπτύσσει ο Παύλος και αυτός είναι ο λόγος που τόσο ο Herbert όσο και ο Villeneuve αποτυγχάνουν να πείσουν τους οπαδούς τους να ενταχθούν σε έναν ειρηνικό αθεϊσμό. Ο Herbert στράφηκε στην προπαγάνδα της επιστήμης στη βιολογία και ο Villeneuve στράφηκε στην όμορφη κινηματογράφηση και σε μια διάθεση μοιραίας για να πάρει τον έλεγχο της ιστορίας που αφηγούνται. Πάντα, αποτυγχάνουν, επειδή όλοι όσοι προσελκύονται από την ιστορία παρατηρούν ότι στο Dune, το να επιλέξεις τη ζωή είναι να επιλέξεις τον πόλεμο. Ωθούνται να κάνουν αυτή την επιλογή από την ίδια τη δυσαρέσκειά τους με έναν φιλελευθερισμό που είναι εχθρικός προς τη λεβεντιά και ο οποίος κηρύττει αντ' αυτού έναν στείρο φεμινισμό.

Ηρωισμός

Αν όλη αυτή η ψυχολογική πολυπλοκότητα δεν ήταν αρκετά κακή για την ταινία, υπάρχει η απλή ηθική πραγματικότητα του χάσματος μεταξύ των Ατρειδών και του Harkonnen για να καταδικάσει τον Villeneuve. Οι Ατρείδες είναι όμορφοι και ευγενείς, είναι φυσικοί ηγέτες με την ικανότητα να θυσιάζονται για το λαό τους και ένα όραμα ενός δίκαιου κόσμου που τους οδηγεί να υψωθούν πάνω από οτιδήποτε ασήμαντο και έτσι να εμπνεύσουν την πίστη όλων όσων δεν είναι ανεπανόρθωτα διεφθαρμένοι. Είναι αγάλματα αρχαίων ηρώων που ζωντανεύουν. Αν η ομορφιά ήταν δύναμη, θα κέρδιζαν. Οι Harkonnen είναι φουτουριστικά, μετανθρωπιστικά τεχνολογικά θηρία δοσμένα σε κάθε σκληρότητα και εξαχρείωση, που κάνουν κόλαση όλα όσα κατακτούν και ως εκ τούτου είναι τόσο τρομακτικά όσο και αποκρουστικά. Αλλά είναι επίσης πολύ έξυπνοι, ακόμη και ικανοί για λεπτότητα, για κάθε εξαπάτηση. Εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι ο πόλεμος του Paul εναντίον των Harkonnen είναι αυτό που αγαπά το κοινό, σε σημείο που είναι πρόθυμο να ανεχθεί όλες τις φιλελεύθερες ανοησίες;

Το Dune είναι μια ιστορία παραδείσου και κόλασης. Η αυτοκρατορία θα διοικείται είτε από τον Harkonnen είτε από τον Atreides, ανάλογα με το ποιος ελέγχει τον πλανήτη Dune. Εν ολίγοις, η Fremen Jihad μέσω του σύμπαντος είναι το ηθικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε. Η μόνη διέξοδος από την εκμετάλλευση που φοβούνται οι φιλελεύθεροι είναι μια θρησκευτική αναβίωση! Η λεβεντιά και η υπακοή που γεννήθηκαν από τις κακουχίες αποδεικνύονται πιο άξιες από την εκλεπτυσμένη παρακμή της πόλης. Ένας προφήτης στην έρημο αποδεικνύεται πιο συνετός από τους διαχειριστές της τεχνολογίας. Ο Paul βάζει τους άθεους στο σπαθί σε μια χορωδία επιδοκιμασίας και μάλιστα προβάρει τη μεγάλη αμερικανική νίκη στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιώντας ατομικά όπλα. Αν αυτό είχε γίνει με λίγη από τη σοβαρότητα του Λιντς στην προσαρμογή της ιστορίας το 1984, η ταινία θα ήταν τουλάχιστον δύο φορές πιο δημοφιλής και θα είχε εμπνεύσει τους καλλιτέχνες, δεδομένης της αίγλης της νίκης.

Ίσως το πρόβλημα είναι ότι οι φιλελεύθεροι στην εποχή μας δεν θέτουν πλέον το ερώτημα σχετικά με τα θεμέλιά μας με πλήρη σοβαρότητα. Το όνομα Ατρείδες είναι το όνομα που δίνει ο Όμηρος στον Αγαμέμνονα, ο οποίος οδήγησε τους Αχαιούς να λεηλατήσουν την Τροία και του οποίου την επακόλουθη τραγωδία διαβάζουμε στην τριλογία του Αισχύλου. Το Dune αναμιγνύει κατά κάποιο τρόπο αυτές τις δύο ιστορίες, τον πόλεμο του τέλους του ηρωισμού και την πτώση ενός οίκου που κυβερνά με θεϊκό δικαίωμα (ο Αγαμέμνονας φέρει το σκήπτρο του Δία), αλλά φαίνεται να είναι απλή παρακμή, δηλαδή μια αναφορά που προσφέρεται από έναν καλλιεργημένο άνθρωπο, όχι οποιαδήποτε σκέψη για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό ή ποια είναι η προέλευση του νόμου, πολιτική, και η ποίηση είναι. Ίσως η δέσμευση στον φουτουρισμό και την πρόοδο αποδυναμώνει την κατανόηση των καλλιτεχνών μας, μερικοί από τους οποίους έχουν ακούσει για την παράδοσή μας και άλλοι όχι, αλλά όλοι τους φαίνονται πολύ αδύναμοι για να αντιμετωπίσουν τα θεμελιώδη προβλήματα για τον εαυτό τους και προς όφελός μας.

Ο Villeneuve τελειώνει το Dune: Part Two με μια άλλη ηθικολογική αλλαγή στην ιστορία του Herbert, μετατρέποντας τον εραστή του Paul, Chani, σε μια άτεκνη γυναίκα που διαφωνεί με την πολύ αρσενική νίκη του Paul και φεύγει, μόνη της, καβάλα στην έρημο πάνω σε ένα σκουλήκι άμμου. Αυτό είναι σίγουρα μια προοδευτική ενημέρωση του συμπεράσματος του ίδιου του Herbert, όπου οι γυναίκες, σοφότερες από ό, τι στην ταινία, είναι επίσης λιγότερο επαναστατικές: "Η ιστορία θα μας καλέσει συζύγους" είναι η κάπως ειρωνική δήλωση. Η δυσάρεστη κατάληξη της ταινίας, ωστόσο, συμπληρώνει την κοινωνιολογική εικόνα του Βιλνέβ για την Αμερική μας με τίμημα την προώθηση της φιλελεύθερης προπαγανδιστικής προσπάθειας να αντικατασταθούν οι άνδρες πρωταγωνιστές με γυναίκες. Αυτή η ηθική έλλειψη σοβαρότητας είναι χαρακτηριστική των καλλιτεχνών μας. Αλλά δείχνει επίσης μια καλλιτεχνική αδυναμία στον Villeneuve που ήταν ορατή στη φεμινιστική ταινία του Arrival. Δεν έχει το πνευματικό θάρρος να ακολουθήσει τις εικασίες του για το τι δεν πάει καλά με την ψυχαγωγία μας μέχρι την τραγωδία.

Έχει μαντέψει ότι το θηλυκό είναι κάπως βαθύτερο από το αρσενικό στη μεταφυσική μας δυάδα, καθώς το ιδιωτικό πηγαίνει βαθύτερα από το δημόσιο και τα πράγματα για τα οποία μιλάμε είναι πιο σημαντικά από τις ομιλίες μας γι 'αυτά. Αλλά ούτε το προτιμώμενο φιλελεύθερο ακροατήριό του ούτε το πραγματικό του ακροατήριο ανδρών (το κοινό ήταν 60-40 άνδρες, το αντίθετο του κολεγίου, αλλά απέτυχε να προσελκύσει αγόρια) τον βοήθησαν να βρει τον δρόμο του προς μια λύση στο πρόβλημα της αφήγησης. Είναι ανάπηρος, επομένως, ως καλλιτέχνης, αναπαράγοντας το αμερικανικό χάσμα αντί να το κατανσει ή να το ξεπεράσει

/lawliberty.org