7.Το αίμα του φιδιού και η ειρήνευση του
"Η ιστορία του Πέτρου και της Φεβρωνίας του Μούρομ" του Ερμολάι-Έρασμου (XVI αιώνας) περιέχει μια ισχυρή πλοκή μάχης φιδιών. Ο πρίγκιπας Παύλος κυβέρνησε στο Μούρομ και «ο διάβολος, ο οποίος μισούσε το καλό της ανθρώπινης φυλής από αμνημονεύτων χρόνων, έστειλε στη γυναίκα του πρίγκιπα ένα κακό φτερωτό φίδι για να διαπράξει πορνεία».
Αυτή η ιστορία ερμηνεύτηκε με τον ακόλουθο τρόπο: ο ίδιος ο διάβολος παίρνει τη μορφή φιδιού και πηγαίνει να αποπλανήσει τη σύζυγό του. Ωστόσο, λέγεται κατηγορηματικά ότι το «φτερωτό φίδι» «στάλθηκε» από τον εχθρό της ανθρώπινης φυλής. Ο Σατανάς στέλνει το φίδι, πράγμα που σημαίνει ότι σε αυτή την περίπτωση δεν είναι το φίδι. Εδώ, όπως είναι προφανές, μιλούν για το ψευδο-ευφυές φίδι, τον Jörmungandr, το ρομπότ και τον συμπαντικό υπολογιστή, τη συνολική περιφέρεια. Ένα ον που, όντας ένα «σκοτεινό κενό» στην παραδεισένια Πληρότητα του Αδάμ, του Πρώτου Ανθρώπου, του Ολικού Υποκειμένου, του έριξε μια ολέθρια απάτη.
Υπάρχει η ακόλουθη εξήγηση για το τι συνέβη: "Η σύζυγος του πρίγκιπα, προφανώς, χωρίστηκε από τον σύζυγό της για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εκείνη την εποχή οι πρίγκιπες ήταν σε πόλεμο όλη την ώρα, και όταν πήγαν σε μεγάλες εκστρατείες, άφησαν τις συζύγους τους μόνο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εκμεταλλευόμενος αυτό, ο διάβολος της ρίχνει τον πειρασμό της πορνείας. Ο εχθρός βρίσκει πάντα πρώτα έναν αδύναμο κρίκο σε ένα άτομο για να κάνει ένα ρήγμα στην ψυχή του και στη συνέχεια να τον καταστρέψει, αιχμαλωτίζοντάς τον με κάποιο πάθος.
Και εδώ μπορούμε να θυμηθούμε το φαινόμενο της φλογερής λαχτάρας για τον αγαπημένο, το οποίο χρησιμοποιεί το φίδι. Η έντονη αγωνία θερμαίνεται εξαιρετικά με έναν έντονα επιθυμητό τρόπο, στην περίπτωση αυτή, μάλλον μια αρχή που υποφέρει με μανία. Αυτή είναι η ψυχή, κατανοητή ως ένα επίπεδο κάτω από το πνεύμα (νους). Και είναι αυτή η υποδαύλιση (επιπλέον, χρωματίζεται ερωτικά) που οδηγεί ένα άτομο στα σύνορα με τον λεπτό κόσμο των σκιών, τη Navya, την περιοχή της Ψυχής (όχι το Πνεύμα, όχι την Αλήθεια). Και σε αυτό το σύνορο είναι το φίδι. Για να είμαστε πιο ακριβείς, είναι το σύνορό της, είναι η απόλυτη περιφέρεια κουλουριασμένη σε όλο τον κόσμο μας. Και εκεί το Φίδι δείχνει ένα είδος ταινίας, δείχνοντας ενημερωτικά αντίγραφα ανθρώπων που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της ζωής, μετακινούνται στα σύνορα και στη συνέχεια, μετά το θάνατο, μπαίνουν στον κόσμο των σκιών, στην περιοχή της Ψυχής, στο Nav. Οι ίδιες οι ψυχές, που έχουν εγκαταλείψει τον κόσμο μας, δεν μπορούν να μας επισκεφθούν, αλλά τα «αντίγραφα» μπορούν. Στην πραγματικότητα, αυτά είναι φαντάσματα. Και δεν είναι τόσο ότι μας επισκέπτονται όσο τους επισκεπτόμαστε εμείς (φυσικά, ένα τέτοιο ταξίδι πρέπει να διακρίνεται από τις συνηθισμένες χωρικές κινήσεις).
Όπως μπορεί να υποτεθεί, οι πληροφορίες που αντιγράφονται, στην περίπτωση κάποιου εξαιρετικά ισχυρού "μαγνητιστή που υποφέρει", μπορούν να επισκεφθούν κάποιον κατά τη διάρκεια της ζωής του φορέα τους. Ένα φίδι μπορεί να γυρίσει διαφορετικές "ταινίες".
Στο τέλος, το ερπετό παίρνει σχεδόν τη θέση του πρίγκιπα, του ηγεμόνα: "Και στους ξένους φαινόταν ότι ήταν ο ίδιος ο πρίγκιπας που καθόταν με τη σύζυγό του". (Αυτό φέρνει στο νου την αρχαία ιρανική ιστορία του σφετεριστή φιδιού, Dahhak.) Ωστόσο, η πριγκίπισσα καταλαβαίνει τι συμβαίνει και λέει τα πάντα στον πραγματικό σύζυγό της. Τον συμβουλεύει να μάθει από το φίδι τι μπορεί να τον σκοτώσει. Και αυτός (ο αποκλεισμός, παρόλο που ήταν κοσμικός) ξεφούσκωσε, λέγοντας ότι θα πεθάνω στα χέρια του πρίγκιπα Πέτρου (αδελφού του Παύλου). Και ο Πέτρος σκοτώνει πραγματικά το φίδι κόβοντάς το με το σπαθί Agric. (Προφανώς, υπάρχει ένα ιερό σπαθί, ένα "kladenets.") Ωστόσο, καθώς ανέπνεε, το φίδι ράντιζε τον Πέτρο με το αίμα του, μετά το οποίο αρρώστησε σοβαρά. Είναι σαφές ότι η πανούκλα που προκλήθηκε από το φίδι πέθανε (διαλύθηκε), αλλά έδωσε ένα ισχυρό ψυχο-συναισθηματικό αποτέλεσμα ("ο παράγοντας δολοφονίας"). Και εδώ πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η ψυχή (ψυχική) συνδέεται με το αίμα, δεν είναι τυχαίο ότι η Αγία Γραφή λέει: «Επειδή η ζωή κάθε σώματος είναι το αίμα του, είναι η ζωή του· γι' αυτό είπα στους γιους του Ισραήλ: "Δεν θα φάτε το αίμα κανενός σώματος, γιατί η ζωή κάθε σώματος είναι το αίμα του"» (Λευιτικό 17:14).
Φαίνεται ότι αυτό δείχνει ένα συγκεκριμένο μειονέκτημα της επιλογής ισχύος. Το φίδι δεν είναι μόνο μια «εξωτερική» περιφέρεια, αλλά και μια εσωτερική. Το φίδι βρίσκεται κάτω από την καρδιά και η κύρια μάχη εναντίον του είναι εσωτερική, πνευματική. Η βία, φυσικά, πρέπει επίσης να χρησιμοποιηθεί, αλλά δεν αρκεί. Ο πρίγκιπας Πέτρος υποφέρει από το αίμα του φιδιού. Και εδώ μπορούμε να δούμε μια ένδειξη ότι το ιερό αίμα είναι επίσης το αίμα του Δράκου. Εξάλλου, υπάρχουν δύο πόλοι στο σύμπαν – ο υπαρξιακός (ο υπερπροσωπικός βασιλιάς του κόσμου) και ο ανύπαρκτος (το ίδιο το φίδι). Και αυτοί οι δύο πόλοι βρίσκονται επίσης μέσα σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε ον, σε κάθε «πράγμα». Αλλά στην περίπτωση του φορέα του ιερού Αίματος, αυτοί οι δύο πόλοι αλληλεπιδρούν με μια ειδική δύναμη.
Ο πρίγκιπας σώζεται μόνο από μια ταπεινή κοπέλα-κοινή Φεβρωνία, την οποία στη συνέχεια παντρεύεται, έχοντας περάσει πολλές δοκιμασίες. Ίσως αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως ένδειξη της ανάγκης για την ένωση του αρσενικού Ουρανού και της θηλυκής Γης. Στον κόσμο της Παράδοσης, συμβολιζόταν από την ένωση της Δύναμης και της Γης (Άνθρωποι), η οποία έχει συζυγική διάσταση – αρκεί να υπενθυμίσουμε τη στέψη στο Βασίλειο.
Ο Alexei Komogortsev στη μελέτη του "The Secret Serpent of Being: The Image of Leviathan in the Light of Messianic-Eschatological and Archaic Ideas" (The Magic Mountain, XVII. 2016) γράφει: "Η ένδειξη ότι η αρχική πλοκή της μάχης με τα φίδια περιέχει την ιδέα όχι της κυριολεκτικής θανάτωσης του τέρατος, αλλά της υποταγής του ήρωα στις ενέργειες που προσωποποιούνται από αυτόν, βρίσκει την επιβεβαίωσή της στη μόνη γνωστή τοιχογραφία στην οποία ο Άγιος Γεώργιος απεικονίζεται εντελώς άοπλος (Το θαύμα του Αγίου Γεωργίου του φιδιού, XII αιώνα). Σε αυτή την τοιχογραφία από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στη Staraya Ladoga, ένας σφαγέας φιδιών συνοδεύει μόνο μια γυναίκα με πριγκιπικό στέμμα στο κεφάλι της, η οποία οδηγεί ειρηνικά ένα "φίδι" που μοιάζει με σαύρα που σέρνει υπάκουα πίσω της, τεντώνοντας σε όλο το μήκος του σώματός της. Το περιεχόμενο αυτής της ασυνήθιστης πλοκής αποκαλύπτεται από ένα μάλλον σπάνιο πνευματικό ποίημα για τον Γιεγκόρι τον Γενναίο και την Ελισάβετ την Όμορφη, το οποίο ήταν αρκετά μισοξεχασμένο από τον 19ο αιώνα. Η ουσία του σε διαφορετικές εκδοχές βράζει στο γεγονός ότι σε κάποια φανταστική πόλη ή βασίλειο (η πόλη του Αντωνίου, του Rakhryn-gorod, το βασίλειο του Arapin, κλπ.) Ζουν ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα. Είναι ειδωλολάτρες, μερικές φορές αποστάτες της χριστιανικής πίστης. Χωρίς κανένα εξωτερικό λόγο, ο Θεός στέλνει μια τρομερή συμφορά στην πόλη – εμφανίζεται ένα «φίδι που τρώει», το οποίο απαιτεί να καταβροχθίζει έναν άνθρωπο κάθε μέρα. Οι κάτοικοι απευθύνονται στον βασιλιά τους και εκείνος προτείνει η θυσία να καθορίζεται καθημερινά με κλήρο. Οι κάτοικοι αποδέχονται αυτή την προσφορά. Αλλά τώρα η παρτίδα πέφτει στον βασιλιά. Ο βασιλιάς συμβουλεύεται τη σύζυγό του για το πώς να σώσει τον εαυτό του και εκείνη του προτείνει να στείλει την κόρη τους Ελισάβετ ως θυσία αντί για αυτήν. Στις περισσότερες εκδοχές, δεν είναι της ίδιας πίστης με τους γονείς της, είναι χριστιανή: «Δεν προσεύχεται στον θεό μας, προσεύχεται στον σταυρωμένο Κύριο».
Εξαπατούν την κόρη τους, την εξοπλίζουν σαν σε στέμμα. Αλλά η Ελισάβετ καταλαβαίνει τα πάντα. Οδηγείται στη θάλασσα ή στη λίμνη στην οποία κατοικεί το φίδι και αφήνεται εκεί. Αργότερα το τραγούδι λέει ότι ο Τζορτζ, ένας πολεμιστής που επιστρέφει στο σπίτι μετά από κατορθώματα όπλων, περνάει από το μέρος όπου η πριγκίπισσα μεταφέρεται σε ένα λευκό άλογο.
Θα περίμενε κανείς από τον ήρωα να παλέψει με το φίδι, να το σκοτώσει και να ελευθερώσει την πριγκίπισσα. Αλλά δεν υπάρχει μάχη στο τραγούδι. Ο Γιώργος δεν σκοτώνει το φίδι, αλλά το δαμάζει: προφέρει ένα ξόρκι πάνω του ή το χτυπά με το «σκήπτρο» του και το φίδι ταπεινώνεται εντελώς. Νικιέται, όπως ήταν, από την εσωτερική δύναμη του ήρωα. Ο Γκεόργκι ζητά από την Ελίζαμπεθ να βγάλει τη ζώνη της».
Υπάρχει ένα πολύ βαθύ νόημα εδώ. Κάθε δολοφονία φέρει την ισχυρότερη αρνητικότητα, η οποία μεταφέρεται στον ίδιο τον δολοφόνο. Ακόμα κι αν πρόκειται για αναγκαία θανάτωση, το πλάσμα που έχει φτάσει στον πάτο της οντολογίας σκοτώνεται. Όλα τα όντα δημιουργούνται από τον Δημιουργό και η θανάτωσή τους είναι ένα είδος αντι-δημιουργίας. Το γεγονός ότι ο φόνος είναι συχνά απλώς απαραίτητος δεν αλλάζει την ουσία, μόνο μετριάζει την πράξη, ακόμη και αν είναι ισχυρή. Ωστόσο, ο φόνος εκφράζει το ελάττωμα της τρομερά διαστρεβλωμένης πραγματικότητάς μας. Μπορεί, ωστόσο, να αντιταχθεί ότι δεν έχουν δημιουργηθεί όλα τα όντα από τον Δημιουργό. Αλλά αυτό κάνει τον ίδιο τον Δημιουργό σχετικό, δηλαδή του στερεί την κατάσταση του Απόλυτου. Επομένως, ένα πράγμα είναι ένα. Είτε ο Δημιουργός είναι το Απόλυτο, είτε ένα από τα δύο (ή περισσότερα) ισχυρά όντα.
Αρχικά, το φίδι ήταν ένα καλό ον (όπως, παρεμπιπτόντως, ήταν ο Εωσφόρος, ο οποίος μάλιστα ήταν επικεφαλής της αγγελικής ιεραρχίας). Κατά τον Μεσαίωνα, το ερπετό της Εδέμ συχνά εκπροσωπούνταν ως πλάσμα στα πόδια. Συγκεκριμένα, απεικονίζεται ως τέτοια στην πραγματεία του Ψευδο-Βασιλείου του Μεγάλου «Παραδείσου». Και στη «βυζαντινή Οκτώηχο» του δωδέκατου αιώνα, το φίδι παρουσιάζεται ως καμήλα, η οποία δεν ήταν καν ντροπή για την Ανατολή. Πιστεύεται ευρέως ότι το φίδι έχασε τα πόδια του αφού έβαλε σε πειρασμό τον Αδάμ και την Εύα (ως εργαλείο του Σατανά). Είναι περίεργο το γεγονός ότι στη ρωσική λαογραφία υπήρχαν ιδέες για ένα φίδι - ένα περπάτημα νεκρό. Πράγματι, αυτά τα περιπατητικά ανθρώπινα όντα που είναι βυθισμένα στην αντιστροφή έχουν κάνει τα πάντα για να πλησιάσουν το φίδι, την περιφέρεια, να γίνουν όσο το δυνατόν πιο όμοιοι με τους απέθαντους – ούτε άψυχους ούτε νεκρούς (όπως ονομάζονται οι βρικόλακες).
Το φίδι-σαγηνευτής ήταν μέσα στο συνολικό Υποκείμενο
Μετά τη «Μεγάλη Έκρηξη» και τον διαμελισμό του αρχικού Υποκειμένου, το Φίδι μεταμορφώνεται σε μια συνολική Περιφέρεια, επιδιώκοντας να καταβροχθίσει τα πάντα και, τελικά, τον εαυτό του. Για παράδειγμα, η εικόνα ενός φιδιού που δαγκώνει την ουρά του είναι χαρακτηριστική. (Οι μεταφυσικές ρίζες του ορθολογισμού, κεφάλαιο 5. «Το Υποκείμενο που Καταβροχθίζει τα Πάντα»). Το φίδι καταβροχθίζει και επομένως σκοτώνει. Επομένως, κάθε φόνος σημαίνει αλληλεγγύη με το φίδι. Ακόμα κι αν είναι αναγκαστική και απαραίτητη, στρέφεται εναντίον του πράκτορα του φιδιού και συμβολίζει τη δολοφονία του εαυτού του. (Παρεμπιπτόντως, οι υποστηρικτές του "Τάγματος του Πράσινου Δράκου", το οποίο εκφυλίστηκε σε μια αντι-μυητική δομή, ασκούσαν το πόσιμο αίμα του Δράκου, όπως οι Ναΐτες.) Με αυτόν τον τρόπο, ο ίδιος ο δράκος-σφαγέας γίνεται δράκος, ο οποίος στρεβλώνει σοβαρά το κατόρθωμά του, δημιουργώντας τις συνθήκες αναγέννησης - αυτό συνέβη στην περίπτωση της προαναφερθείσας κοινωνίας.
Επομένως, στην Παράδοση, η έμφαση δίνεται στην εσωτερική πράξη, στην ταπεινοφροσύνη του ίδιου του «δράκοντα» που επιτίθεται στην καρδιά. Αυτός ο δράκος κομματιάζει τον ανθρώπινο εαυτό, αναπαράγοντας έτσι τη «Μεγάλη Έκρηξη» και τον κοσμικό διαμελισμό. Εξημέρωση του Φιδιού σημαίνει συγκέντρωση του Εαυτού – αποκατάσταση, έστω και εν μέρει, του Υποκειμένου που έχει εκραγεί.
Φυσικά, είναι αδύνατο να γίνει χωρίς εξωτερική δράση, χωρίς τη χρήση βίας, αλλά πρέπει να είναι δευτερεύουσας σημασίας. Εξάλλου, κάθε δύναμη συμβολίζει την Κοσμική Δύναμη, δηλαδή τον ίδιο τον Δράκο, το Φίδι. Και ο Θεός δεν είναι στην Εξουσία, αλλά στην Αλήθεια.
Και είναι πολύ σημαντικό ότι στον προαναφερθέντα πνευματικό στίχο, ο «παγανιστής» βασιλιάς δεν θυσιάζει τον εαυτό του, αλλά την κόρη του. Αυτή είναι μια τυπική ιερατική προσέγγιση – θυσιάζοντας οποιονδήποτε εκτός από τον εαυτό σας. (Εδώ εκδηλώνεται και η δυαδικότητα του τσάρου, όπου η ισχυρότερη καλή αρχή συνδυάζεται με την ισχυρότερη «σερπεντίνη») Ο «ιερέας κατ' εντολή του Μελχισεδέκ», ο Θεός και ο Άνθρωπος Χριστός, ενήργησε με εντελώς διαφορετικό τρόπο, έδωσε τον εαυτό του στη Θυσία, επέλεξε όχι τη Δύναμη αλλά την Αλήθεια, συγκεντρώθηκε «πνευματικά». Έδωσε και κατέκτησε, αναστήθηκε και νίκησε την κόλαση, έβγαλε τις ψυχές των δικαίων, άνοιξε το δρόμο για τον Παράδεισο.
8. Καλίν ο βασιλιάς ο σκύλος
Νομίζω ότι όλοι θυμούνται το επεισόδιο από την ταινία "Ivan Vasilyevich Changes Profession", όταν ο "ενεργός τσάρος" Bunshe δεν του άρεσε ο ορισμός που δόθηκε στον "τσάρο της Κριμαίας". Δεν κάθισε καλά με την οικονόμο που ήταν "(!) «Ένας γιος, ένας απατεώνας». "Αλλά, αλλά, απελευθερωμένος, ο Τσάρος είναι σκύλος!" Εν τω μεταξύ, η εικόνα του "Dog King" είναι πολύ κατάλληλη εδώ. Αυτό ήταν το όνομα ενός πολύ ενδιαφέροντος χαρακτήρα των επών - Kalin. Ονομάζεται "τσάρος των Τατάρων" εκεί, αλλά αυτά είναι ήδη "ιστορικά στρώματα". Στα έπη, όλα είναι πολύ βαθύτερα. Το όνομα του ίδιου του Καλίν έχει ετυμολογηθεί με διάφορους τρόπους, με δημοφιλέστερη την «τουρκική εκδοχή». Ωστόσο, είναι πολύ πιο σωστό να το συνδέσετε με την υπέροχη γέφυρα Kalinov, η οποία βρίσκεται πάνω από τον φλογερό ποταμό Currant. Αυτή η γέφυρα οδηγεί στο Nav – το βασίλειο των σκιών, τον Σλαβικό Άδη. Και εκεί ζει ο φιδίσιος Chudo-Yudo, ο οποίος αντιμετωπίζει τους Ρώσους bogatyrs στη γέφυρα Kalinovo.
Ο Καλίν είναι ένας αντι-βασιλιάς, παρωδώντας τον βασιλιά του κόσμου, τον επίγειο βασιλιά. Και όπως ο Βασιλιάς του Κόσμου είναι ο υπαρξιακός πόλος της πραγματικότητάς μας, το απόλυτο Υποκείμενο, το συνολικό Κέντρο, έτσι και ο Τσάρος Καλίν είναι ο ανύπαρκτος «πόλος», το απόλυτο Αντικείμενο, η συνολική Περιφέρεια. Είναι το Παγκόσμιο Φίδι, Ermungandr.
Ο Καλίν είναι ο «σκύλος-βασιλιάς», και αυτό φέρνει στο νου τον αρχαίο ελληνικό φιδίσιο-σκύλο Κέρβερο, ο οποίος φυλάει την είσοδο στον Άδη. Στην ελληνική παράδοση, ο Κέρβερος είναι ένας χθόνιος σκύλος που φυλάει τον Άδη, το βασίλειο των σκιών. Συνήθως θεωρείται κυρίως ως σκύλος, αλλά είναι επίσης φίδι. Ο Κέρβερος είναι ο γιος του δράκου Τυφώνα, τα μαλλιά του στο κεφάλι και την πλάτη του είναι φτιαγμένα από φίδια και έχει μια ουρά που μοιάζει με δράκο που τσιμπάει. Επιπλέον, ο φρουρός Άδης έχει τρία κεφάλια, γεγονός που τον κάνει παρόμοιο με δράκους, και δηλητηριώδες σάλιο στάζει από το στόμα του.
Ο Κέρμπερος έχει έναν Αιγύπτιο ομόλογό του, τον τερατώδη Αμτ, ο οποίος φυλάει τις πύλες του Αμέντι. Καταβροχθίζει ψυχές κατά την κρίση του Όσιρι. Έχει το σώμα ενός σκύλου και το κεφάλι ενός κροκόδειλου και ενός ιπποπόταμου. Είναι σημαντικό ότι ο Kerberos, όπως και ο Amt, συγχωνεύει τον ελικοειδή και τον σκύλο.
Ο Kerberos έχει ένα ανάλογο στη σκανδιναβική παράδοση - είναι ο τερατώδης τετράφθαλμος σκύλος Garm, ο απόγονος του ύπουλου θεού Loki και της γίγαντας Angbroda. Κατά τη διάρκεια του Ragnarök, το τέλος του κόσμου και την τελική μάχη, αυτό το τέρας θα ροκανίσει τον θεό Tyr και θα πεθάνει μόνο του. Ωστόσο, οι Σκανδιναβοί γνώριζαν επίσης για έναν άλλο χθόνιο χαρακτήρα - τον κόσμο Serpent Ermanganda, που περιβάλλει τη γη, ο οποίος γεννήθηκε επίσης από τον Loki και τον Angbroda. Φαίνεται ότι αρχικά ο σκύλος και το φίδι ήταν ένας ενιαίος χαρακτήρας, αλλά στη συνέχεια η εικόνα χωρίστηκε στα δύο. Το κοσμικό φίδι περικυκλώνει τη Γη, και αυτή η ζώνη είναι η απόλυτη Περιφέρεια και η συνολική Αντικειμενικότητα, η οποία χρησιμοποιεί την οντολογική αντανάκλαση του πρώην αρχέγονου Υποκειμένου, καταβροχθίζει ενεργά ολόκληρο τον κόσμο, απορροφώντας την υποκειμενική ενέργεια και ξεκινώντας τον παγκόσμιο κοσμικό και κοινωνικό κανιβαλισμό. Είναι γνωστό ότι ορισμένοι γαλαξίες καταβροχθίζουν άλλους. Για παράδειγμα, το νεφέλωμα της Ανδρομέδας καταπίνει σήμερα τον γείτονά του και στη συνέχεια θα αναλάβει τον Γαλαξία μας. Στο κοινωνικό επίπεδο, η εκμετάλλευση λαμβάνει χώρα όταν οι υλικοί πόροι και οι ζωτικές ενέργειες αποστραγγίζονται από τους ανθρώπους. Συχνά, ωστόσο, ο κανιβαλισμός είναι κυριολεκτικός. Παρεμπιπτόντως, η λέξη "κανίβαλος" σημαίνει "doghead" - από τις λέξεις "cann", "canis" - "dog" και "bal" - "head", "ball".
Το όνομα «Κέρβερος» έχει πολλές ετυμολογικές «αποκρυπτογραφήσεις», ωστόσο, οι ίδιοι οι Έλληνες το πήραν από τις λέξεις χῆς («ψυχές των νεκρών») και βιβρώσχω («καταβροχθίζω»). Νομίζω ότι αξίζει να καταφύγουμε στην ερμηνεία τους.
Όλα είναι αρκετά λογικά εδώ. Ο Άδης είναι το "βασίλειο των σκιών", σε άλλες παραδόσεις είναι γνωστό ως Nav, Hel, κλπ. Δεν υπάρχουν ψυχές εδώ, αλλά πληροφοριακά αντίγραφα των νεκρών, των οποίων η διείσδυση στον κόσμο μας παράγει ένα αποτέλεσμα γνωστό ως "εμφάνιση φαντασμάτων" (βλέπε
Αυτά τα αντίγραφα φαίνεται να έχουν καταπιεί το φίδι και να έχουν χρησιμοποιηθεί από αυτό για τους δικούς του σκοπούς. Ο Κέρβερος το φίδι βρίσκεται στα σύνορα αυτού του κόσμου, ή μάλλον, είναι το σύνορό του.
Η ιστορία για το πώς ο Ηρακλής, ο γιος του Thunderer, νίκησε τον Kerberos και τον έβγαλε από τον Άδη στο φως (τότε ο σκύλος φίδι επέστρεψε) είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Είναι παρόμοια με την ιστορία της αντιπαράθεσης μεταξύ του Thor the Thunderer και του Ermungandr - τότε το φίδι σηκώθηκε από τα νερά, τότε το κεφάλι του ισοπεδώθηκε, αλλά παρέμεινε ζωντανός στα βάθη του. Προφανώς, αναφέρεται ότι το φίδι είχε κάποτε υποστεί σοβαρές ζημιές. Ίσως ήταν η έλευση της Εποχής των Ηρώων, την οποία περιέγραψε ο Ησίοδος, η οποία ανέτρεψε προσωρινά τη διαδικασία της υποβάθμισης. Πριν από αυτό, όλα πήγαιναν προς τα κάτω, η Χρυσή Εποχή αντικαταστάθηκε από την Ασημένια Εποχή, στη συνέχεια την Εποχή του Χαλκού. Αλλά η υποστροφή (σταμάτησε) από τους Ήρωες (η λέξη «ήρωας» είναι ετυμολογικά κοντά στη λέξη «Ηρακλής»), στην εποχή των οποίων αναβίωσε η Υπερβόρεια Αυτοκρατορία του Χρυσού Αιώνα.
Το «δικό μας» φίδι-σκυλί των ρωσικών επών, ο «τσάρος-σκύλος» Καλίν, νικιέται από τον Ilya Muromets, τον δικό μας Ηρακλή. (Αλλά υπάρχει μια άλλη ιστορία όπου το θαύμα του Ιούδα νικιέται από τον Ιβάν, τον γιο του χωρικού.
Συνεχίζοντας το θέμα του "σκύλου" ("βρώμικο" - αυτός ο ορισμός ακούγεται επίσης στην προαναφερθείσα ταινία), είναι απαραίτητο να θυμηθούμε τα κεφάλια των σκύλων στις σέλες των oprichniks του Ιβάν του Τρομερού. Μπορούν να ερμηνευτούν ως μια συμβολική προθυμία να καταστρέψουν τους «σκυλοκέφαλους», οι οποίοι θα πρέπει να κατανοηθούν ως οποιαδήποτε κακά πνεύματα που προσπαθούν να καταστρέψουν τη Βασιλεία. Παρεμπιπτόντως, στις αποκαλύψεις εκείνης της εποχής, ο Γωγ και ο Μαγώγ (οι ηγέτες του στρατού του Αντίχριστου) απεικονίζονται στο κεφάλι ανθρώπων με κεφάλια σκύλων. Στην Αποκάλυψη του Μεθοδίου από τα Πάταρα, προλέγεται: «Τις έσχατες ημέρες πριν από το τέλος του κόσμου, ο Γωγ και ο Μαγώγ θα βγουν στη γη του Ισραήλ. Αυτοί είναι οι ειδωλολάτρες βασιλιάδες, τους οποίους ο τσάρος Αλέξανδρος έχει καλύψει στη βόρεια πλευρά (...) και όλοι εκείνοι που ονομάζονται κανίβαλοι, που έχουν κεφάλια σκύλων (...). Γιατί οι άνθρωποι (...) θα αρχίσουν να τρώνε ανθρώπινη σάρκα και να πίνουν αίμα σαν νερό. Και αυτοί οι άνθρωποι θα διαφθείρουν τη γη και θα τη μολύνουν». Οι ίδιοι οι Dogheads, και οι Beastmen γενικά, ήταν το αποτέλεσμα τερατωδών πειραμάτων μαύρης μαγείας.
Είναι μια εντυπωσιακή (και όχι τυχαία) σύμπτωση ότι το 1457, στην αρχή της βασιλείας του Ιβάν Βασίλιεβιτς του Τρομερού, ο Ρώσος πρίγκιπας Αλέξανδρος Νιέφσκι, πολεμιστής και κυβερνήτης που έδωσε την πρώτη μάχη στον ποταμό Nav, τον Neva, αγιοποιήθηκε. Παρεμπιπτόντως, στη ρωσική παραμυθένια παράδοση υπάρχει ο ποταμός Smorodina, ο οποίος χωρίζει τον κόσμο των ζωντανών από τον κόσμο των νεκρών (Na'vi). Είναι επίσης γνωστός ως "ποταμός Neva", όπου ο πρίγκιπας Demyan ρίχνει το δεξί χέρι της συζύγου του με ένα χρυσό δαχτυλίδι. Πάνω από αυτόν τον ποταμό οδηγεί η γέφυρα Kalinov, στην οποία νικήθηκε το Miracle-Yudo.
Στον ποταμό Navya, ο πρίγκιπας Αλέξανδρος σταμάτησε τους δυτικούς βαρβάρους, δεν τους επέτρεψε να περάσουν συμβολικά από τον ποταμό Smorodina, δεν επέτρεψε στα δυτικά σκυλιά να διεισδύσουν στον ρωσικό κόσμο μας. Και στη λίμνη Peipus ο πρίγκιπας κατέστρεψε τα σκυλιά-ιππότες, οδηγώντας τους κάτω από τον πάγο, φυλακίζοντάς τους με τέτοιο τρόπο ώστε οι Άριοι φυλάκισαν τον "λευκό μάτι Chud", τον τερατώδη ("υπέροχο", "diviy") "λαό" (που δεν έχει τίποτα κοινό με τα χρονικά του φιννοουγγρικού λαού). «Ο Θεός δεν είναι στην Εξουσία, αλλά στην Αλήθεια» – έτσι είπε ο Πρίγκιπας. Πράγματι, η Krivda είναι μια Κοσμική Δύναμη, ο Rock είναι ένα φίδι Jörmungandr, ένα ρομπότ, ένας Comp. Στην πραγματικότητα, αυτός είναι ο Kalin-king - ο σκύλος. Ταυτόχρονα, η Αλήθεια είναι ο υπαρξιακός πόλος του κόσμου, συμβολίζοντας το Απόλυτο. Είναι ο συμβολισμός της συντριβής των «βρωμερών σκύλων» που αργότερα θα εκφραστεί από τους oprichniks που πολεμούν τους προδότες, τους πρωταθλητές των «δυτικών αξιών».
9. Σφίγγα Beast-Man
Στην αρχαία αιγυπτιακή τέχνη, αυτό το πλάσμα απεικονιζόταν συχνότερα ως ζώο με το σώμα ενός λιονταριού και το κεφάλι ενός ανθρώπου. Φυσικά, είναι ένα σύμβολο κτηνοβασίας, το οποίο έχει τις ρίζες του στη μαύρη μαγεία της Ατλαντίδας, με την οποία συνδέεται στενά η Αίγυπτος. Ο αντίποδας της Σφίγγας είναι ο Υπερβόρειος Γρύπας, ο οποίος συμβολίζει την "κάθετη πουλιά" μεταμόρφωση και φώτιση της ζωικής φύσης, την υποταγή της ψυχής στην πνευματική, η οποία θα συζητηθεί παρακάτω.
Αντίθετα, η Σφίγγα εκφράζει συμβολικά την ενίσχυση του θηρίου και την τροφοδότησή του, η οποία πραγματοποιείται με σκοπό την απόκτηση κοσμικής δύναμης. Στην πραγματικότητα, η ίδια η λέξη "σφίγγα" είναι ελληνική, σημαίνει "στραγγαλιστής". Οι Έλληνες φαντάστηκαν αυτό το πλάσμα (sphingu) ως ένα τέρας με το σώμα ενός σκύλου, τα φτερά ενός πουλιού και το κεφάλι μιας γυναίκας. Η Σφίγγα ήταν απόγονος του Τυφώνα και της Έχιδνας. Ο Typhon είναι ο πιο ισχυρός γίγαντας, σύμφωνα με μία από τις εκδοχές, ήταν μαθητής του Serpent Python. Η σύζυγός του (και αδελφή) Έχιδνα είναι μια γιγαντιαία μισή γυναίκα, μισή φίδι, η μητέρα διαφόρων τεράτων, συμπεριλαμβανομένου του φιδιού-σκύλου Κέρβερος, επίσης γνωστού ως ο σκύλος Καλίν ο βασιλιάς (βλ. Κεφάλαιο 8).
Η Σφίγγα είναι ένα θανατηφόρο πλάσμα που σκοτώνει νέους άνδρες, προφανώς με σκοπό να καταβροχθίσει τη ζωτική ενέργεια της νεότητας. Ομοίως, ο Ιρανός σφετεριστής που μοιάζει με φίδι, ο ψεύτικος βασιλιάς του Aji-Dahak (Dahhak), καταβρόχθισε τα μυαλά των νέων. (Κεφάλαιο 6. "'Ερπετοειδείς' σοβαρά.") Επιπλέον, αυτό το τέρας περιμένει τους ταξιδιώτες και κάνει αινίγματα γι 'αυτούς, σκοτώνοντας εκείνους που δεν μπορούν να τα λύσουν. Όπως φαίνεται, υπάρχει ήδη μια μαγεία του ορθολογισμού, μια υποδαύλιση του ορθολογισμού, της λογικής. Η τελευταία είναι μια πτυχή της ψυχής (η δεύτερη είναι η έντονα επιθυμητή αρχή). Και η ίδια η ψυχή είναι κατώτερη από το πνεύμα, που είναι ο νους (νους), που υπερβαίνει τόσο το αισθητό όσο και το λογικό.
Η υποβάθμιση του κόσμου χαρακτηρίζεται από την ενίσχυση των δύο πνευματικών αρχών και οδηγεί τόσο στην «αποκτήνωση» όσο και στη «ρομποτοποίηση». Από τη μία πλευρά, υπάρχουν τα υπερθερμασμένα «ζόμπι» του εμπορικού συστήματος, με την αχαλίνωτη δίψα τους για κατανάλωση. Από την άλλη, υπάρχουν οι «ψυχροί» ορθολογιστές, οι οποίοι παρομοιάζουν τους εαυτούς τους με υπολογιστές και προσπαθούν να υπολογίσουν το σύμπαν, να δώσουν στα πάντα μια τιμή και να ανταλλάξουν τα πάντα για χάρη της κοσμικής δύναμης. Την Χ ώρα, αυτοί οι «ψυχάνθρωποι» θα προσπαθήσουν τελικά να καταργήσουν το Πνεύμα, να εξαλείψουν τα γήινα σύμβολα της ουράνιας-παραδεισιακής, γνήσιας, πνευματικής δύναμης.
Όσο για τη συνάντηση με τη Σφίγγα, λαμβάνει χώρα ο ακόλουθος συμβολισμός. Ένας ταξιδιώτης είναι ένα άτομο που προσπαθεί να βρει την αλήθεια, να την φτάσει. Σε αυτό το μονοπάτι, συναντά τον ορθολογισμό του, ο οποίος τον δελεάζει με ορθολογισμό (αλλά μπορεί επίσης να τον δελεάσει με μια ταραχή συναισθημάτων – αυτό είναι ένα διαφορετικό πρόσωπο). Και το γεγονός ότι το Rationalo εμφανίζεται με τη μορφή θηρίου είναι πολύ αποκαλυπτικό. Αυτό δείχνει ότι το ζώο και το λογικό είναι ένα στην ουσία, είναι αντίθετο μόνο στην εμφάνιση. Το κεφάλι της Σφίγγας είναι ανθρώπινο και ο εγκέφαλος είναι το δοχείο του ορθολογισμού (το δοχείο του νου είναι η καρδιά). Όσο για το σώμα των ζώων, όλα είναι λογικά. Η ίδια η συνάντηση με τη Σφίγγα μπορεί να είναι μοιραία, αλλά μπορεί επίσης να δώσει ένα πέρασμα σε μερικές λεπτές σφαίρες που βρίσκονται στα σύνορα με την περιοχή της Ψυχής, την Αστρική, τη Ναυτική (αυτή που ακολουθεί το μονοπάτι του νου φτάνει στα σύνορα με τον Παράδεισο). Από εδώ, από τους Na'vi, οι μάγοι αντλούν τη δύναμή τους από τον ορθολογισμό.
Για την "υπεράσπιση" της αρχαίας αιγυπτιακής Σφίγγας, μπορεί να ειπωθεί ότι οι εικόνες της με τη μορφή ζώου με το σώμα ενός λιονταριού και το κεφάλι ενός γερακιού είναι λιγότερο συχνές. Και αυτό είναι ένα γρύπα, και ένα γεράκι σε αυτό, το οποίο οδηγεί άμεσα στο Varangian, Hyperborean θέμα του Boreas-Varakha, Sokol-Veretragna. Η ίδια η αρχαία αιγυπτιακή παράδοση υπέστη μια ισχυρή αντιστροφή (μια ορισμένη ώθηση στη διαστρέβλωση δόθηκε από τους φορείς της Ατλάντειας αντι-παράδοσης). Ένα παράδειγμα παραμόρφωσης είναι ο Set, ο θεός του θανάτου και του χάους, ο οποίος σκότωσε τον αδελφό του Όσιρι. Αρχικά, είναι ο προστάτης θεός της βασιλικής εξουσίας, ο προστάτης του ηλιακού Ρα και ο εχθρός του φιδιού Apopus, ο οποίος επιδιώκει να καταβροχθίσει τον ήλιο. Δηλαδή, όπως είναι προφανές, υπήρξε μια αντιστροφή της εικόνας αυτής της θεότητας.
Από αυτή την άποψη, το θέμα των διάσημων σφίγγων της Αγίας Πετρούπολης είναι πολύ ενδιαφέρον. Η ίδια η Αγία Πετρούπολη είναι μια πόλη στις όχθες του ποταμού Νέβα και το όνομα αυτού του ποταμού ακούγεται σχεδόν σαν "Nav". Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο υπέροχος ποταμός Smorodina ονομάστηκε επίσης "ποταμός Neva". Και οι δύο όχθες του συνδέονταν με τη γέφυρα Καλίνοφ. Και από την άλλη πλευρά υπήρχαν θαύματα, και εκεί ζούσε ο προαναφερθείς σκύλος Kalin-King. Αυτή η πλευρά ήταν η Nav – ο κόσμος των λεπτοφυών μορφών, η περιοχή της Ψυχής, το βασίλειο των σκιών. Στα αναχώματα και τις γέφυρες του Νέβα υπάρχουν σφίγγες ζώων-ανθρώπων, κάτι που είναι πολύ συμβολικό. Όλα προστίθενται.
Από τη μία πλευρά, υπάρχει το "navier", η επιρροή φάντασμα Εξ ου και ο «δυτικισμός» (η Αγία Πετρούπολη είναι στη Δύση), εξ ου και η δυτικοποίηση, δεν είναι τυχαίο ότι η Δύση είναι η πλευρά όπου οι αρχαίοι τοποθετούσαν την κατοικία των νεκρών, όπου ο ήλιος βυθίζεται και δύει. Από την άλλη, η πόλη στον ποταμό Νέβα είναι το βόρειο φυλάκιο του κράτους, συγκρατώντας την επίθεση των «σκιών» από τη Δύση. Η Αγία Πετρούπολη συνδέεται στενά με την εικόνα του Αγίου Πρίγκιπα Αλέξανδρου Nevsky, ο οποίος, όπως σημειώθηκε παραπάνω, νίκησε τα δυτικά σκυλιά-ιππότες (εκφράζοντας συμβολικά το Anti-Tsar Dog) στον ποταμό Neva Navi. Και νίκησε επίσης αυτά τα βρωμερά ("σταφίδες") σκυλιά στη λίμνη Peipus. Ο ιερός πρίγκιπας τους έπνιξε στα νερά αυτής της λίμνης, η οποία συμβολικά αναπαρήγαγε τη νίκη του αρχαιότερου Λευκού Τσάρου, ο οποίος νίκησε το θηρίο-ανθρώπινο "Chud", το οποίο πήγε υπόγεια.
Εξ ου και η δυαδικότητα της αυτοκρατορίας της Αγίας Πετρούπολης, η οποία μεταφέρθηκε στην ΕΣΣΔ. Η πόλη στον ποταμό Navya ιδρύθηκε από τον Πέτρο, ο οποίος χαρακτηρίζεται επίσης από δυαδικότητα. Από τη μία πλευρά, είναι ένας δυτικός, και από την άλλη πλευρά, είναι ένας πεπεισμένος κυρίαρχος, προσπαθώντας να γίνει πιο ισχυρός και ισχυρότερος από την ίδια τη Δύση. Ο Πέτρος είναι μια πολύ συμβολική φιγούρα με τη μετακοινωνική έννοια.
Επιπλέον, ο αυτοκράτορας διέθετε συμβολισμό Thunder. "Κατά μία έννοια", γράφει ο Georgy Pavlovich, "ο συμβολισμός του Ηλία του Προφήτη (καθώς και του Perun του αυτοκράτορα) αντικατοπτρίζεται στον διάσημο Χάλκινο Ιππέα, το πόδι του οποίου είναι η "κεραυνός..." Η πέτρα είναι πράγματι ένα σύμβολο βροντής, το οποίο εφιστά αμέσως την προσοχή στο όνομα - "Peter" ("πέτρα"). (Εισαγωγή στη Βαρβαρική Αρχαιολογία, Το Μαγικό Βουνό, T. V. 1996)
Σύμφωνα με τον «Βασικό Μύθο» των Ινδοευρωπαίων, το Thunderer Perun μάχεται με τον υπόγειο εχθρό – Veles, ο οποίος συνδέεται στενά με τη Navya. Ωστόσο, ο ίδιος ο Βελέζ, αν και μοιάζει με φίδι, δεν είναι φίδι. Είναι γοητευμένος, ή μάλλον, η ίδια η Nav, η ψυχή του κόσμου, γοητεύεται, επειδή δεν υπάρχει Veles, φυσικά, με την "παγανιστική" έννοια.
Υπάρχουν επίσης υπερβόρειοι γρύπες στην Αγία Πετρούπολη. Βρίσκονται σε ζεύγη και στις δύο πλευρές του ποταμού Νέβα κοντά στη γέφυρα Bank. Και αυτό μας θυμίζει αμέσως τα τέσσερα ισχυρά πουλιά στα οποία ο Μέγας Αλέξανδρος πέταξε στον ουρανό. Παρεμπιπτόντως, η πτήση του είναι ένα ξεχωριστό, πολύ ενδιαφέρον θέμα, το οποίο θα συζητηθεί παρακάτω. (Κεφάλαιο 12. «Πνευματική Φυγή και Πνευματική Εναντίωση»).
10. Ο Υπερβόρειος Γρύπας και το Βαραγγιανό Τάγμα του
Ο πρώτος που έγραψε για τους γρύπες ήταν ο Αρισταίος της Προκοννήσου (7ος αιώνας π.Χ.), ο οποίος ασχολήθηκε με την αναζήτηση των Υπερβορείων και το ιερό τους του θεού Απόλλωνα, ο οποίος ήταν ο προστάτης αυτού του λαού. Ο Ηρόδοτος (5ος αιώνας π.Χ.) ισχυρίστηκε ότι οι γρύπες ζούσαν στην Υπερβορεία και φύλαγαν τα κοιτάσματα χρυσού από τους μονόφθαλμους Αριμάσπες. Σύμφωνα με τον μεσαιωνικό εγκυκλοπαιδιστή Βαρθολομαίο της Αγγλίας (XII-XIII αιώνες, βιβλίο "Περί των ιδιοτήτων των πραγμάτων"), οι γρύπες ζουν στα Υπερβόρεια Όρη.
Στην πιο λεπτομερή μελέτη του Ν. Π. Κονακόφ "Ρωσικοί θησαυροί". (Τόμος 1, Αγία Πετρούπολη, 1896) αναφέρεται ότι οι Βυζαντινοί ονόμαζαν τους Βαράγγους γρύπες. Και πρέπει να πούμε ότι εδώ ερχόμαστε στο θέμα της Hyperborea.
Ας στραφούμε στους Βαράγγους. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η ταύτιση των Βαράγγων με τους Σκανδιναβούς είναι εντελώς ακατάλληλη. Στις αρχαίες γραπτές πηγές, ταυτίζονται με τους Σλάβους. Ο Άραβας συγγραφέας Dimashki (XIII-XIV αιώνες) γράφει: «Υπάρχει ένας μεγάλος κόλπος, ο οποίος ονομάζεται θάλασσα των varengs... Είναι Σλάβοι, Σλάβοι». Το ίδιο αναφέρεται στη «Σύνοψη του Κιέβου» (XVII αιώνα): «Οι Βαράγγοι βρίσκονται πάνω από τη Βαλτική Θάλασσα και πολλοί από αυτούς ονομάζονται Βαράγγοι, οι οποίοι έχουν τα δικά τους χωριά, τη γλώσσα του Σλαβένσκ και είναι θαρραλέοι και γενναίοι».
Έτσι, είναι προφανές ότι η εθνική βάση των Βαράγγων είναι σλαβική. Ωστόσο, δεν είναι απαραίτητο να μειωθούν τα πάντα στους Σλάβους. Οι Varangians είναι ένα έθνος, μιλάμε για τους Σλάβους της Νότιας Βαλτικής - τους Varnas-Vagrah-Varins (από αυτή την άποψη, η δημοσίευση "Novgorod Griffin και Varangian Pomorye" είναι πολύ ενδιαφέρουσα). Αλλά είναι επίσης μια "επαγγελματική εταιρεία", ή μάλλον, μια παραγγελία.. Και αυτή η στρατιωτική τάξη περιελάμβανε όχι μόνο Σλάβους, αλλά και Σκανδιναβούς και, πιθανώς, εκπροσώπους άλλων εθνοτικών ομάδων.
Και η προέλευση αυτής της τάξης είναι σκανδιναβική-υπερβόρεια, όπως επεσήμανε ο Alexander Dugin στην εποχή του: "Περιέργως, η κατοικία του Indra στον Ινδουισμό θεωρείται σε διαφορετικές εκδόσεις είτε η Βόρεια είτε η Ανατολή (διαβάστε τα βορειοανατολικά) και το όνομα του ελέφαντα του - Airavata - συμπίπτει με το όνομα Jain της βορειότερης χώρας στη γη. Αλλά αυτή η χώρα, όπως έχουμε ήδη πει, ονομαζόταν επίσης Varahi, "η γη του αγριόχοιρου", η οποία αντιστοιχεί ακριβώς στην ελληνική ρίζα bor, δηλαδή βόρεια, ή τη χώρα της Υπερβορείας ("που βρίσκεται στον ακραίο Βορρά"), τη γενέτειρα του ηλιακού Απόλλωνα, επίσης του "Dragon Slayer". Και δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με αρχαίες ελληνικές πηγές, οι Υπερβόρειοι έστειλαν συμβολικά δώρα σιταριού στους Δελφούς μέσω των σκυθικών και βορειότερων ρωσικών εδαφών. Περιέργως, η λέξη "varakhi" θυμίζει επίσης τους "varangians", δηλαδή τους θρυλικούς ανθρώπους που έδωσαν στους Ρώσους έναν ιερό μονάρχη. ("Μυστήρια της Ευρασίας" - Μόσχα, Arctogea, 1996)
Οι Βάραγγοι είναι πολεμιστές, και στο υψηλότερο, ιερό επίπεδο. Στην οπτική της Παράδοσης, ένας πολεμιστής είναι ένας kshatriya που υποτάσσει την έντονα επιθυμητή αρχή (την ψυχή) στην ορθολογική-βουλητική αρχή (πνεύμα). Ο πόλεμος γίνεται αντιληπτός από αυτόν όχι μόνο, και ούτε καν τόσο πολύ, ως οριζόντια δράση που στοχεύει στην αντιμετώπιση του εχθρού. Γι' αυτόν, είναι, πρώτα απ' όλα, μια κάθετη δράση, κατευθυνόμενη προς τα πάνω, προς τον πνευματικό, τον Παράδεισο του Παραδείσου και τον Δημιουργό, προς το Απόλυτο. Η ζωική φύση συγκρατείται και φωτίζεται εδώ. Είναι σαν το θηρίο μέσα σε ένα άτομο να γίνεται ένα είδος αρχής που συνδέει τη Γη και τους Ουρανούς. Αλλά ακριβώς η ίδια σύνδεση συμβολίζεται από έναν γρύπα - ένα λιοντάρι με κεφάλι αετού. Είναι και θηρίο και πουλί, είναι ένα υπέροχο ζώο που φιλοδοξεί προς τα πάνω.
Ταυτόχρονα, η ζωική φύση μπορεί να κατευθυνθεί προς τα κάτω, τότε συλλαμβάνει ένα άτομο και τον ρίχνει στην περιφέρεια του πυκνού υλικού κόσμου μας, στα σύνορα με τη Navya, όπου βρίσκεται η κόλαση. Στην αρχαιότητα, η αντιστροφή ξεκίνησε με πειράματα μαύρης μαγείας για να «χαλαρώσει» η ζωική φύση προκειμένου να επιτευχθεί κοσμική δύναμη. Αυτά τα πειράματα ξεκίνησαν από τους hyperkshatriyas, τους ελιτιστές, που γέννησαν την κτηνοβασία. Αυτή είναι επίσης η προέλευση της μαγείας του παγκόσμιου καπιταλισμού, του οποίου οι υποστηρικτές εργάζονται με το επίπεδο του λεπτοφυούς κόσμου, καθώς και με τα νερά του αρχέγονου χάους.
Από αυτή την άποψη, οι γρύπες που φυλάσσουν τα ορυχεία χρυσού συμβολίζουν την προστασία των αρχέγονων, υπερβορείων αξιών της Χρυσής Εποχής. Το να είσαι Βαράγγος γρύπας σημαίνει να φυλάς την αόρατη, πολική Υπερβορεία, τον επίγειο παράδεισο. Σημαίνει να αντιμετωπίσουμε τους μονόφθαλμους Arimasspam-Cyclopes που επιδιώκουν να καταστρέψουν και να διαστρεβλώσουν τις αξίες της Χρυσής Εποχής. Και, στην πραγματικότητα, η απόκτηση "χρυσού", με την ευρύτερη έννοια, συμβολίζει τη σύλληψη του πολικού βασιλείου. Οι ίδιοι οι μονόφθαλμοι άνθρωποι αναφέρονται μεταξύ των κατοίκων του μυστικού βασιλείου. Πιο συγκεκριμένα, μιλάμε για το χαμηλότερο, υπόγειο επίπεδο, όπου φυλακίστηκαν κάποτε οι θηρία.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η εικόνα ενός γρύπα ήταν εξαιρετικά κοινή στην Αρχαία Ρωσία. Και εδώ είναι αδύνατο να αγνοήσουμε τη σύγκριση του γρύπα και της ντίβας της "Ιστορίας της εκστρατείας του Ιγκόρ": "... Πρέπει να σημειωθεί ότι ορισμένοι εξέχοντες επιστήμονες, όπως ο I. I. Sreznevsky, ο V. P. Adrianov-Peretz, ο G. K. Wagner και ο B. A. Rybakov, εξέφρασαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές την άποψη ότι ο μυστηριώδης Div ήταν γρύπας. Υπήρχαν καλοί λόγοι για αυτή την υπόθεση. Πρώτα απ 'όλα, ο I. I. Sreznevsky σημείωσε ότι στη "Ζωή του Αγίου Blaise" η λέξη griffin (gryphus) μεταφράζεται στα ρωσικά ως Div: "Για να μετατραπεί σε div" (I. I. Sreznevsky, Υλικά για το λεξικό της παλιάς ρωσικής γλώσσας, τόμος 1, Αγία Πετρούπολη, 1893, σελ. 664). Στο διάσημο λεξικό του για την παλιά ρωσική γλώσσα, αυτός ο επιφανής μελετητής μεταφράζει την Diva "The Tale of Igor's Campaign" ως γρύπα. Έχοντας αναλύσει τις λέξεις με τη ρίζα "div" στην πρωτοσλαβική γλώσσα, ο B. A. Rybakov κατέληξε στο συμπέρασμα ότι όλες αυτές οι έννοιες είναι αρκετά εφαρμόσιμες στη μυθική εικόνα του γρύπα (B. A. Rybakov, Παγανισμός της Αρχαίας Ρωσίας, Μόσχα, 1988, σελ. 631). Ο ίδιος μελετητής συσχέτισε την έκφραση "Λέξεις.." "Div ονομάζεται στην κορυφή του δέντρου" με σκυθικά πρότυπα, στα οποία φαίνεται να χτυπά ο γρύπας, φτερουγίζει τα φτερά του πάνω από το δέντρο της ζωής, δείχνοντας ως παράδειγμα το πρότυπο από τον τάφο του Τολστόι (ibid., σελ. 632-633). Εξέφρασε το όραμά του για αυτή την εικόνα με τον ακόλουθο τύπο: Το Div πάνω από το δέντρο είναι σύμβολο της απειλής για τους εχθρικούς ανθρώπους στέπας. Div ηττημένος είναι μια επιβεβαίωση της ήττας των Ρώσων. (Mikhail Seryakov, Οδύσσεια της Βαραγγικής Ρωσίας. – Μόσχα, Veche, 2015).
Το div του "Word" "φωνάζει στην κορυφή του δέντρου". Φαίνεται ότι μιλάμε για το Παγκόσμιο Δέντρο, την Άκτιστη Κάθετη. Το Div Griffin συνδέεται με την κορυφή του, γεγονός που δείχνει για άλλη μια φορά την ιερή σημασία του.
Πρέπει επίσης να σημειωθούν τα εξής. Οι Έλληνες πίστευαν ότι οι γρύπες φρουρούσαν τα ορυχεία χρυσού των Σκυθών. Και το σκυθικό θέμα συνδέεται στενά με το θέμα της Υπερβορείας.
Επιπλέον, το θέμα των Varangians και Rurik είναι στενά συνδεδεμένο με το θέμα του Falcon. Ο Α. Ντούγκιν γράφει: «Τώρα για τους Βαράγγους. Χωρίς να μπούμε σε μια συζήτηση για την εθνικότητα αυτής της φυλής (η οποία δεν είναι τόσο σημαντική για εμάς), ας προσπαθήσουμε να ορίσουμε τη συμβολική έννοια αυτού του όρου. Αφού ο Ζωροαστρισμός μας έχει δώσει κάποιες ενδείξεις, ας στραφούμε ξανά σε αυτόν. Η λέξη "Varangian" ή "Varingr" είναι κοντά στον ήχο, και πιθανώς στην προέλευση, στο όνομα του ζωροαστρικού θεού Varharn (ή Verethragna). Ο Βαρχάρν είναι ένας από τους επτά υπέρτατους «θεούς» του Μαζντεϊσμού, ο «θεός» της Νίκης. Αλλά ήταν αυτός ο "θεός" που θεωρήθηκε ο κύριος φορέας και δωρητής του hvarno, και μαζί του συνδυάζεται παραδοσιακά το γεράκι "Vargan" (συγκρίνετε: "Vargan" - "varingr", δηλαδή "varangian"), ο σταθερός σύντροφός του ή ακόμα και η ενσάρκωσή του. Έτσι, οι Βάραγγοι, εκτός από την ιστορική τους συγκεκριμενοποίηση, θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν ένα είδος συμβολικής έννοιας που ενσωματώνει την πληρότητα του khvareno, της βασιλικής ευτυχίας, ένα πολύτιμο σωματίδιο της οποίας - Rurik-Sokol - κατέβηκε σαν μάννα στις φυλές που διψούσαν για χάρη. Αλλά αυτό δεν είναι το τέλος της μυθο-ετυμολογικής αλυσίδας. Η λέξη "varangian" είναι επίσης αρκετά συγκρίσιμη με τη σανσκριτική ρίζα "svar" - "ουρανός", "ηλιακό φως" (παρεμπιπτόντως, πολύ κοντά στο περσικό "hvar", από το οποίο προέρχεται το khvaren). Είναι πιθανό ότι ο ρωσικός "βορράς" σχετίζεται επίσης με το "svar", δεδομένου ότι ο Βορράς θεωρήθηκε από τους αρχαίους λαούς των Αρίων ως "ουράνιος θεϊκός προσανατολισμός". Επομένως, η συσχέτιση των Βαράγγων με τον βορρά και τον ουρανό ανταποκρίνεται απόλυτα στη γενική μυστηριακή λογική της κλήσης του πρώτου βασιλιά». ("Μυστήρια της Ευρασίας") ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου