Μια επιφανειακή ανάγνωση της προσπάθειας του Προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν να επιτευχθεί εκεχειρία διαρκείας στην Γάζα θα απέδιδε την αμερικανική πολιτική απλώς και μόνον στην αποτροπή της τελεσίδικης μετατροπής του Ισραήλ σε κράτος-παρία στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Ένας ακόμη στόχος της αμερικάνικης πολιτικής, σύμφωνα με μια κατά πρώτο σκοπό προσέγγιση των εξελίξεων, είναι και η αποφυγή της περαιτέρω δυσφήμισης της κυβέρνησης των ΗΠΑ ως του κύριου παρόχου στρατιωτικής βοήθειας προς το εβραϊκό κράτος. Ιδιαίτερα όταν, πέραν της αγανακτισμένης παγκόσμιας κοινής γνώμης, υπάρχουν υπολογίσιμες αντιδράσεις για την αιματοβαμμένη εκστρατεία του Νετανιάχου και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, σε μια προεκλογική χρονιά.
Η προσπάθεια όμως του Αμερικανού Προέδρου να «συνετίσει» τον ισραηλινό πρωθυπουργό, χωρίς βέβαια να βάλει σε κίνδυνο το Ισραήλ, είναι ενταγμένη σε μια στρατηγική πολύ πιο επεξεργασμένη από την απλή επικοινωνιακή διαχείριση των επιπτώσεων του πολέμου.
Η τρέχουσα πολιτική του Ισραήλ στόχο έχει να εξουδετερώσει την Χαμάς και να σπρώξει προς μια νέα μαζική προσφυγιά τον λαό της Γάζας. Πλατυτέρα αποσκοπεί στην προσάρτηση και των εδαφών της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη, όπου κατοικούν πάνω από τρία εκατομμύρια Παλαιστίνιοι, για να ολοκληρωθεί η ενσωμάτωση όλων των βιβλικών εδαφών στο εβραϊκό κράτος. Με λίγα λόγια στόχος είναι η απόρριψη της λύσης δυο κρατών και η δημιουργία ενός κράτους απαρτχάιντ, ενός κράτους στα πλαίσια του οποίου οι Παλαιστίνιοι δεν θα έχουν δικαιώματα.
Η πολιτική αυτή της κυβέρνησης Νετανιάχου δεν δημιουργεί απλώς επικοινωνιακής φύσεως προβλήματα. Απειλεί να καταστρέψει την περιφερειακή στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Μια στρατηγική που εμπεριέχει ως συντελεστές της κρίσιμα κράτη όπως η Ινδία, η Σαουδική Αραβία και το ίδιο το Ισραήλ. Το αμερικανικό σχέδιο αποβλέπει κατά πρώτον στην ομαλοποίηση των σχέσεων του Ισραήλ με τους Σαουδάραβες και τις άλλες μοναρχίες του Περσικού κόλπου καθώς και στην απομόνωση του Ιράν. Η ομαλοποίηση των σχέσεων Αράβων και Ισραήλ προϋποθέτει μεν την εξουδετέρωση της Χαμάς αλλά ταυτόχρονα και την ενεργητική επιδίωξη της λύσης των δυο κρατών για το Παλαιστινιακό πρόβλημα.
Η ενσωμάτωση,τώρα,του Ισραήλ στην περιοχή και η απομόνωση του Ιράν είναι ενταγμένη σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό. Στην προσπάθεια των ΗΠΑ να δημιουργηθεί ένας διάδρομος μεταφοράς εμπορευμάτων, καθαρής ενέργειας και ψηφιακών δεδομένων μεταξύ Ινδίας και Ευρώπης. Διάδρομος θαλάσσιος και σιδηροδρομικός που θα εκκινεί από την Ινδία, θα διατρέχει την Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Ιορδανία και θα φθάνει στο λιμάνι της Χάιφα στο Ισραήλ για να καταλήξει δια της Ανατολικής Μεσογείου στην Ελλάδα και πιθανώς και στην Ιταλία και Γαλλία.
Ο διάδρομος αυτός θα είναι εναλλακτικός προς τους νέους δρόμους του Μεταξιού που έχει αναπτύξει η Κίνα και η δημιουργία του αποσκοπεί να μειώσει την επιρροή του ασιατικού γίγαντα στην Ασία, την Μέση Ανατολή και τον Παγκόσμιο Νότο εν γένει. Ο πόλεμος στην Γάζα όπως και ο εσχατολογικής εμπνεύσεως μεγαλοϊδεατισμός του Ισραήλ παγώνουν τους περίτεχνους αμερικανικούς σχεδιασμούς και αποτελούν το βασικό εμπόδιο για την υλοποίηση τους.
Θα πρέπει να τονισθεί,βέβαια,ότι και πριν τον πόλεμο υπήρχαν αμφιβολίες για την βιωσιμότητα του υπό συζήτηση διαδρόμου. Δεν έχουν εξευρεθεί καταρχάς οι πόροι για την βελτίωση των υποδομών και την συμπλήρωση τους με ένα σιδηροδρομικό δίκτυο 2000 χιλιομέτρων. Δεν υπάρχουν επίσης μελέτες για τους αγωγούς υδρογόνου και για καλώδια μεταφοράς ψηφιακών δεδομένων. Την ίδια στιγμή ο έλεγχος της θαλάσσιας διαδρομής μεταξύ Χάιφας και Ελλάδας διεκδικείται από την Τουρκία, η οποία σκοπίμως δεν συμπεριλαμβάνεται στον όλο σχεδιασμό.
Προς το παρόν λοιπόν ο διάδρομος Ινδίας, Μέσης Ανατολής και Ευρώπης είναι ένα φιλόδοξο σχέδιο, χρήσιμο για προεκλογικά λογίδρια (στις εκλογές στην Ινδία, στις ΗΠΑ, και για το ευρωκοινοβούλιο) και όχι ένα σοβαρό πρότζεκτ στο οποίο η Δύση και οι Άραβες προτίθενται να επενδύσουν τα σημαντικά κεφάλαια που απαιτούνται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι για την γρήγορη και ποιοτική κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής 2000 χιλιομέτρων η μακράν πλέον κατάλληλη θα ήταν η Κίνα που διαθέτει την απαραίτητη εμπειρία και τεχνογνωσία. Το γεγονός ότι ο αμερικανικός σχεδιασμός μοιάζει να βρίσκεται κατά κάποιο τρόπο στον αέρα εξηγεί σε ένα βαθμό και την τρέχουσα πολιτική του Ισραήλ που θεωρεί ως πιο ρεαλιστική προοπτική να «ξεμπερδέψει» μια και καλή με τους Παλαιστίνιους. Εάν το Ισραήλ επιμείνει μέχρι το τέλος στην πολιτική του η κατάσταση θα γίνει πολύ επικίνδυνη.
antifono.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου