Δυστυχώς, ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι statesman

 του Παντελή Σαββίδη

Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν μια έννοια που απηχεί τον άνθρωπο που ενδιαφέρεται για το κράτος και το σύστημα που το στηρίζει: statesman.

Στην Ελλάδα statesmen δεν έχουμε. Δεν είναι καν οι πρωθυπουργοί της.

Οι statesmen ενδιαφέρονται, κυρίως, για το κρατικό συμφέρον. Στην Ελλάδα αν παρακολουθήσετε προσεκτικά τις κινήσεις του πρωθυπουργού, ενδιαφέρεται περισσότερο για την εικόνα που θα δημιουργήσει και τα εύσημα που θα πάρει απο ξένους δυτικούς ηγέτες, παρά για το εθνικό συμφέρον. Για ευνόητους λόγους. Διεκδικεί μια θέση στον ευρωπαϊκό ήλιο.

Άλλωστε, η Νέα Δημοκρατία, η ελληνική δεξιά δηλαδή, έχει προ πολλού εγκαταλείψει και περιγελά την έννοια του εθνικού συμφέροντος.

Έχει την αίσθηση πως διοικεί μια πολυεθνική κοινωνία και δεν την ενδιαφέρει αν την εγκαταλείψουν παραδοσιακοί ψηφοφόροι της οι οποίοι εγκλωβίστηκαν μέσα της και δεν ξέρουν πως να φύγουν.

Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του δείχνουν σημάδια κόπωσης και απώλειας πυξίδας. Η χώρα έχει τεθεί στον αυτόματο πιλότο με τον κ. Μητσοτάκη να παρεμβαίνει, μόνο, σε θέματα, απολύτως, προσωπικού ενδιφέροντος.

Υπάρχει μια αγανάκτηση στην κοινωνία η οποία δεν βρίσκει διέξοδο διότι δεν ξέρει η κοινωνία πως να εκφραστεί.

Η τραγική εικόνα της αντιπολίτευσης βολεύει τον κ Μητσοτάκη και εγκλωβίζει τις επιλογές της κοινωνίας. Αλλά η δυσαρέσκεια για άλλους λόγους (διαμοιρασμού της πίτας) επεκτείνεται και σε οικονομικούς κύκλους που μέχρι σήμερα στήριζαν τυφλά τον Μητσοτάκη.

Ο κ. Μητσοτάκης δεν αντέχει το τσαρτσάρισμα. Για να κυβερνήσει δημιούργησε συνθήκες πολιτικού μονοπωλίου και μονοκομματικού κράτους θέτοντας τους μιντιάρχες και τους οικονομικούς παράγοντες στο δίλημμα ή με στηρίζετε απόλυτα και χωρίς καμιά παραφωνία ή, μένετε εκτός νυμφώνος. Γι αυτό, τώρα που αρχίζουν οι δυσαρέσκειες σκέφτεται, αν τα καταφέρει, να εγκαταλείψει το σκάφος. Μιλάμε για τέτοιο ηγέτη.

Μεταπολιτευτικά αν εξαιρέσει κανείς δύο ηγέτες, τον Ανδρέα Παπανδρέου εν πρώτοις και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δευτερευόντως, οι πολιτικές ηγεσίες δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Χρειάζονταν δεκανίκια και τα αναζητούσαν στο εσωτερικό στους γνωστούς κοτζαμπάσηδες (με το αζημίωτο) και στο εξωτερικό στις ΗΠΑ και τις Βρυξέλλες.

Έτσι, δεν μου προκάλεσε εντύπωση όταν μετά απο ένα σχόλιο που έγραψα προσφάτως, για την απουσία βαλκανικής πολιτικής της χώρας σημαντικοί πρέσβεις διαμαρτυρήθηκαν λέγοντας πως υπήρξαν προτάσεις για διαμόρφωση βαλκανικής πολιτικής αλλά δεν εισακούσθηκαν. Προτιμήθηκε η προσαρμογή στις συμβουλές ΗΠΑ και Ε.Ε. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα: η Αλβανία να προκαλεί φυλακίζοντας με πολιτική απόφαση τον Μπελέρη και η Αθήνα να φθάνει στο ελεεινό σημείο να εκφράζει δημοσίως την απογοήτευσή της γιατί δεν προσκλήθηκε στα εγκαίνεια της ΝΑΤΟϊκής βάσης στην γειτονική χώρα. Αν είναι δυνατόν! Δεν το χωράει ανθρώπου νους.

Η κοινωνία έχει αγανακτήσει. και την αγανάκτησή της αυτή θα την εκδηλώσει στις εκλογές.

Μην εκπλαγείτε αν δείτε το ΚΚΕ δεύτερο κόμμα. Όχι διότι το εκλογικό σώμα έγινε κομμουνιστικό. Αλλά απο αντίδραση. Και ο Συριζα όταν πήρε την τελική αυτοδυναμία του, ψηφίσθηκε απο το 7% των Νεοδημοκρατών.

Και επανέρχομαι στους statesmen. Αν ο Μητσοτάκης ήταν statesman θα ενδιαφερόταν, πρωτίστως, για το κράτος και την κοινωνία που ζει σ αυτό και μετά για το προσωπικό του συμφέρον.

Αλλά δεν είναι.

Το τραγικό είναι πως έχει ακόμη οπαδούς.

Κρίμα. Μια τέτοια χώρα με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται στην καταστροφή.

https://www.anixneuseis.gr/