Ελληνοκεντρική Σκέψη και Αραβοϊσραηλινό Σύμπλεγμα

 

Γεώργιος Χ. Τορνικάντης

Αυτή τη στιγμή μαίνεται στη Μέση Ανατολή ένας πόλεμος μεταξύ των Παλαιστίνιων και Ισραηλινών με κίνδυνο ανάφλεξης σε άλλα γειτονικά κράτη και με την εμπλοκή των μεγάλων δυνάμεων δίνοντας του παγκόσμιες διαστάσεις. Η Δύση (Ευρώπη και Αμερική) είναι ταγμένη στο πλευρό του Ισραήλ, ενώ φαίνεται πως οι περισσότεροι λαοί της παίρνουν θέση υπέρ των Παλαιστινίων καταδικάζοντας την Χαμάς ή ”έξυπνα” ουδέτεροι όπως στην Ελλάδα σύμφωνα με την τελευταία έρευνα που διεξήχθη. και η Ευρασία (Ρωσία, Ιράν, Κίνα και Τουρκία) με τον πλευρό των Παλαιστινίων για τους δικούς τους γεωπολιτικούς λόγους. Αναμφισβήτητα η Χαμάς αποτελεί μία ισλαμιστική οργάνωση με φανατικούς οπαδούς σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο και με ισχυρούς διαφωνούντες στο εσωτερικό των Παλαιστινίων, οι οποίοι υιοθετούν μία πιο εθνικιστική στάση στο ζήτημα τους με απελευθερωτικό χαρακτήρα και λιγότερο θρησκευτικό. 

Ίσως αυτή η στάση της να οφείλεται στην αποτυχία της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους και να αποφάσισαν να κάνουν το ”Παλαιστινιακό Ζήτημα” από υπόθεση καθαρά εθνική με αραβική αναφορά σε υπόθεση καθαρά αραβική με αναφορά σε όλο το Ισλάμ συνασπίζοντας τον μουσουλμανικό πληθυσμό από το Μαρόκο και τις βόρειες ακτές της Αφρικής μέχρι τις ευρωπαϊκές μεγαλούπολεις που φιλοξενούν μουσουλμάνους και από την Αίγυπτο και την Συρία μέχρι την Κεντρική Ασία. 

Το Ισραήλ στην αντίπερα όχθη, αποτελεί ένα κράτος – αστακό, το οποίο διαθέτει το δικαίωμα αυτοάμυνας και το καθήκον αντίδρασης στην αιματηρή πρόκληση της Χαμάς. Η έναρξη πολέμου από πλευράς Ισραήλ και απόφαση χερσαίας επίθεσης ήταν το λιγότερο που αναμέναμε. Αυτό που αμφισβητείται στην επιχείρηση του Ισραήλ είναι οι προθέσεις του για προστασία των αμάχων και η αφορμή που αναζητούσε για εκκαθάριση της Γάζας με την διεθνή κοινότητα να κοιτάει καθηλωμένη και σε ορισμένες περιπτώσεις χειροκροτούμενη το μακελειό που θα επακολουθήσει. 

Οι άδικες και αιματηρές επιθέσεις του ενός, δεν αναιρούν το ιστορικό του δίκαιο. Και οι εκδικητικές και μισητές απαντήσεις του άλλου, δεν καταργούν το έγκλημα της οργανωμένης σφαγής. 

Ποια πρέπει να είναι όμως η σκέψη της Ελλάδος ως έθνος, κράτος και φορέας πολιτισμού;

Η Ελληνοκεντρική Σκέψη ως έθνος

Το ελληνικό έθνος είναι ένα έθνος με παγκόσμιες πολιτισμικές διαστάσεις και με διεθνή δυναμική και παρουσία στην Οικουμένη. Το ελληνικό έθνος διακρίνεται για την προσαρμοστικότητα του, την ευελιξία του, την επιχειρηματικότητα του και το πνεύμα του μέχρι αυτό το σημείο υπάρχουν κοινά σημεία με το ”εβραϊκό” έθνος. Επίσης, το έθνος μας φημίζεται για το πείσμα του, την δυναμικότητα του, το αγωνιστικό του φρόνημα και το αντιστασιακό του πνεύμα και ως εδώ ”ταιριάζουμε” με το παλαιστινιακό λαό. Ας δούμε τώρα πως μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας μέσα από την ιστορία και των δύο αντιμαχόμενων πλευρών:

Σύγκριση Ελλήνων και Εβραίων 

  

Οι Εβραίοι είναι ένας οξυδερκής, ευφυής και διπλωματικός λαός με ενωτικό πνεύμα και ένα πανίσχυρο ιερατείο που τους καθοδηγεί. Οι Έλληνες ήμασταν έτσι πριν την Ελληνική Επανάσταση. 

 Οι Εβραίοι είχαν εκδιωχθεί από την πατρίδα τους και ήταν διασπαρμένοι σε Ευρώπη, Αμερική και Ρωσία για μία χιλιετία μένοντας με το όνειρο της επιστροφής στην ”Γη της Επαγγελίας”. Οι Έλληνες εκδιωχθήκαμε βιαίως από την Μικρά Ασία και παραμένουμε με το όραμα της επιστροφή μας στη Γη της Ιωνίας. 

Οι Εβραίοι βίωσαν γενοκτονία και εθνοκάθαρση από την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία μετρώντας εκατομμύρια νεκρούς και ζώντας με τις αναμνήσεις να τους κρατούν άγρυπνους. Οι Έλληνες βιώσαμε εθνοκάθαρση και γενοκτονία από την Κεμαλική Τουρκία αντιλαμβανόμενοι τον πόνο, τον διωγμό και τον θρήνο στα μάτια και άλλων γενοκτονημένων λαών όπως των Αρμενίων. 

 

Οι Εβραίοι έκαναν κράτος μετά από πολλές μάχες, διπλωματικούς αγώνες και οικονομικές συμφωνίες δημιουργώντας επιτέλους επίσημα το δικό τους ”έθνος” με διεθνή αναγνώριση. Οι Έλληνες κάναμε επιτέλους κράτος μετά από αιώνες σκλαβιάς και φυλακής, από αιματηρές μάχες με χιλιάδες νεκρούς, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και από εκατοντάδες εξεγέρσεις κατά τόπους και γίναμε έθνος – κράτος με διεθνή αναγνώριση και προστασία. 

Σύγκριση Ελλήνων και Παλαιστίνιων

 

Οι Παλαιστίνιοι είναι ένας μαχητικός λαός, με ανυπέρβλητες αντοχές και αυταπάρνηση εγκατάλειψης της γης των προγόνων τους. Οι Έλληνες ήμασταν έτσι μέχρι τον ξεριζωμό μας από τις πατρογονικές μας εστίες με φωτεινές εξαιρέσεις τους Βορειοηπειρώτες που μετράνε σχεδόν 3.500 χρόνια παρουσίας στην σύγχρονη Αλβανία παρά τις πιέσεις, τους περιορισμούς και την εκάστοτε τρομοκρατία και τους Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας όπου οι πρώτοι έγιναν κρυπτοχριστιανοί και οι δεύτεροι μουσουλμάνοι για να επιβιώσουν και για να παραμείνουν στα εδάφη τους.

Οι Παλαιστίνιοι δεν έπαψαν ποτέ να αντιστέκονται στην κατοχή από τους Ισραηλινούς και να εξεγείρονται σε κάθε συντονισμένη προσπάθεια εκκαθάρισης από το κράτος των Εβραίων.

Οι Έλληνες δεν παραδοθήκαμε ποτέ στους Τούρκους και στον Σουλτάνο παρά τις πιέσεις, τις σφαγές, τις λεηλασίες και τους βίαιους εξισλαμισμούς διατηρώντας τον εθνισμό μας και την ορθόδοξη πίστη μας και επιδιώκοντας πάντα μια μεγάλη επανάσταση. 

Οι Παλαιστίνιοι δεν μπόρεσαν ποτέ να ζήσουν λευτεριά και να έχουν δικό τους κράτος διότι ήταν υπό αγγλική και γαλλική κατοχή και μετά τα εδάφη τους πέρασαν στους Εβραίους σύμφωνα με την διακήρυξη Μπαλφούρ.  Οι Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδος είχαν την ευλογία να ζήσουν σε ένα ελληνικό κράτος, άλλες όμως ελληνικές κοινότητες και τα υπόλοιπα ελληνικά κομμάτια όπως η Ανατολική Θράκη, ο Πόντος, η Μικρά Ασία και η Βόρειος Ήπειρος δεν είχαν την τύχη και την συγκυρία να ενταχθούν ποτέ επίσημα στον κρατικό Ελληνισμό. 

 

Οι Παλαιστίνιοι βιώνουν πάνω από μισό αιώνα μικρές επιχειρήσεις γενοκτονικού χαρακτήρα με δεκάδες νεκρούς σε καθημερινή βάση και εκατοντάδες χιλιάδες τα τελευταία χρόνια χωρίς καμία διεθνή αναγνώριση και υποστήριξη. Οι Έλληνες βιώσαμε την γενοκτονία στο αίμα μας και την ιστορική αδικία στο πετσί μας χωρίς να έχει αναγνωριστεί από την πλευρά της Τουρκίας και άλλων κρατών και διεθνών οργανισμών για να μην στεναχωρήσουν την γειτονική χώρα. 

Εν κατακλείδι, οι Έλληνες μπορούν να ταυτιστούν με τους Παλαιστίνιους σε μία άλλη εποχή σκλαβιάς και κατοχής και οι λέξεις που τους συνδέουν συναισθηματικά και ιστορικά είναι, λευτεριά και απελευθέρωση (χρήσιμες λέξεις και για το δικό μας μέλλον).

 Οι Έλληνες μπορούν να ταυτιστούν σε αυτή την εποχή με τους Ισραηλινούς, κυρίως επειδή οι Ισραηλινοί έχουν κράτος και επειδή είναι αμυνόμενοι, έστω και αν η επίθεση τους παραβιάζει το διεθνές δίκαιο.

Η Ελληνοκεντρική Σκέψη ως κράτος

Η θέση της Ελλάδας ως κράτος είναι πιο δύσκολη από των υπόλοιπων κρατών, όπως ήταν και στον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας, παρόλο την ευπιστία της κυβέρνησης και την πρόδηλη ταύτιση της. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως ο Ελληνισμός συνδέεται ιστορικά και πολιτισμικά με την ευρύτερη Ανατολή και την θεωρεί δική του σφαίρα πολιτισμικής επιρροής σε αντίθεση με τη Δύση που την αντιλαμβάνεται ως σφαίρα γεωπολιτικών συμφερόντων και πεδίο μάχης. Η επίκληση στην ιστορία και στο ιστορικό δίκαιο απαιτεί ένα από τα αδιαπραγμάτευτα διπλωματικά χαρτιά της Ελλάδας και δεν μπορεί να το θυσιάσει στο όνομα της γεωπολιτικής με προσωρινό συμφέρον και μακροπρόθεσμες συνέπειες. Όσο δίκιο είχαν οι Έλληνες να κάνουν εθνικό κράτος στην Βαλκανική χερσόνησο άλλο τόσο έχουν και οι Παλαιστίνιοι. Και όσο δίκιο έχουν οι Παλαιστίνιοι για την επιστροφή των προγονικών τους εδαφών άλλο τόσο έχουν και οι Έλληνες για την επιστροφή των μικρασιατικών εδαφών. Τώρα όμως σε αυτή τη φάση της ιστορίας, τον πρώτο λόγο έχει η γεωπολιτική αναγκαιότητα και η αναχαίτιση ενός ισλαμικού συνασπισμού με δόρυ την Τουρκία κι όχι το ιστορικό δίκαιο. 

 

 Η δημιουργία ενός ισλαμικού κράτους με κυβέρνηση την Χαμάς σε άγαστη συνεργασία με την νεο-οθωμανική Τουρκία και το ευρασιατικό μπλογκ να παραμένει πίσω της ισχυρό και ενοποιημένο όσο ποτέ δεν θα ευνοούσε τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας αλλά θα έθετε σε αμφισβήτηση ακόμη περισσότερο την ίδια της την κρατική υπόσταση. Ένα ισλαμικό χαλιφάτο με μπροστάρη τον Πρόεδρο της Τουρκίας θα ήταν άμεση απειλή για την Ελλάδα και την Κύπρο και δύσκολα αντιμετωπίσιμη από το εξαρτημένο κράτος των Αθηνών και τον μικροπρεπή πρωθυπουργό της πατρίδας μας. Απέναντι στο νεο-οθωμανισμό του Τούρκου Προέδρου και στο μεγαλοϊδεατισμό του για Γαλάζια Πατρίδα, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού δεν έχει να επιδείξει κανένα εθνικό όραμα, κανένα μεγαλόπνοο σχέδιο και κανένα υψηλό φρόνημα αντίστασης. Επομένως, από την στιγμή που η Ελλάδα ως κράτος και ως γεωπολιτικός παίκτης δεν απαντάει στον νεο-οθωμανισμό με νεο-βυζαντινισμό ή έστω με νεομεταξικό πνεύμα αντίστασης μέχρι των εσχάτων και προπαρασκευαστικό χαρακτήρα στο ενδεχόμενο τουρκικής εισβολής, οφείλουμε να ελπίζουμε και να επιδιώκουμε την σταθερότητα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και την διατήρηση της νομικής κατάστασης όπως έχει ώστε να αποφύγουμε το χειρότερο σενάριο για την πατρίδα μας.

Ως ελληνικό κράτος και ως ελληνικό έθνος που διοικεί το κράτος του και δεν ετεροπροσδιορίζεται οφείλουμε να συγχρονιστούμε με τους αμυνόμενους διότι είμαστε οι αμυνόμενοι σε αυτό το γεωπολιτικό παιχνίδι, όπως οφείλουμε να ταυτιστούμε και με τον Άνθρωπο και να πράξουμε και το καθήκον μας ως πολιτισμικός φορέας και ως κράτος με βαρύνουσα πολιτιστική κληρονομιά προστατεύοντας τις ανθρώπινες ζωές, τον πολιτισμό και την παγκόσμια ειρήνη. 

 

 

Η Ελληνοκεντρική Σκέψη ως φορέας πολιτισμού

 

 

 

Οι Έλληνες ως κοσμοπολίτες και ως οικουμενικός Λόγος έχουμε δικαίωμα και καθήκον στα γεγονότα της Ιουδαίας και της Γαλιλαίας, ως αστοί εθνοκρατιστές και ως γεωπολιτικά φερέφωνα δεν έχουμε όμως καμία δικαιολογία παρέμβασης και εμπλοκής.

Ο Ελληνισμός είναι πάνω απ’ όλα μία πνευματική οντότητα και μία υπαρξιακή ποιότητα. Είναι σε όλη τη διάρκεια της πολύπαθης ιστορίας του, με εξαίρεση τα τελευταία 50 χρόνια, ένας φορέας πολιτισμού, ιδεών και αξιών. Ο Ελληνισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε ένα στενό πλαίσιο έθνους – κράτους όπως πράττουν τα δυτικά κράτη με τις αρπακτικές τους πολιτικές και τις ανθρωποφάγες στρατηγικές. Η πολιτική του ελληνικού κρατικού οργανισμού οφείλει να είναι ελληνοκεντρική, δηλαδή βαθύτατα ανθρώπινη, πνευματική και πολιτιστική και η στρατηγική του να είναι μέσα στο πλαίσιο των εθνικών του ιδανικών και πανανθρώπινων αξιών διεθνής εμβέλειας. Επουδενί λόγω η Ελλάδα δεν πρέπει και δεν χρειάζεται να καταστρέψει τις ιστορικές της σχέσεις  με τον αραβικό κόσμο όπως έκανε με τον ”ρωσικό κόσμο”. 

 

 

Ο ρόλος του ελληνικού κράτους είναι να παίζει τον ρόλο του πολιτιστικού, γεωπολιτικού και θρησκευτικού παίκτη παγκοσμίως ως φορέας Ομορφιάς (πολιτισμός) και Αλήθειας (πίστη).

Η αξία της Ελλάδας ως κράτος δεν έγκειται στην ποσότητα του λαού της, ούτε στα στρέμματα γης της, ούτε στα πυρηνικά της όπλα. Το πυρηνικό της οπλοστάσιο είναι ο πολιτισμός της, οι αρχαίοι ναοί της, οι ορθόδοξες εκκλησίες της, τα μοναστήρια της, η τέχνη, η κεραμική της, η αρχιτεκτονική της, τα ψηφιδωτά και τα μουσεία. Τα “όπλα” της αυτά βρίσκονται και μέσα στην Ελλάδα αλλά κυρίως εκτός των συνόρων της, γι’ αυτό και με τον κατάλληλο χειρισμό μπορούν να προκαλέσουν πυρηνικές αντιδράσεις στη συνείδηση των λαών της Μέσης Ανατολής και ψυχικές εκρήξεις στα έθνη της Ανατολικής Μεσογείου. 

 

 

Η Ελλάδα ως ελληνιστική έχει τον ρόλο του ευεργέτη και του διαμορφωτή, ως βυζαντινή έχει τον ρόλο του ειρηνοποιού και διαμεσολαβητή και ως επαναστατική έχει τον ρόλο του δίκαιου επαναστάτη και διεκδικητή. Ως ελληνιστική κατάφερε να εξελληνίσει πολλούς λαούς μεταξύ αυτών ορισμένους Εβραίους και περισσότερους Παλαιστίνιους (Φιλισταίους), ως βυζαντινή εκχριστιάνισε αρκετούς Εβραίους και πολλούς Παλαιστίνιους (20-25% είναι σήμερα Χ.Ο.) και ως επαναστατική υπήρξε το παγκόσμιο πρότυπο για όλους τους σκλαβωμένους και καταπιεσμένους λαούς, από το Βελιγράδι και τους Ορθόδοξους Σέρβους μέχρι το Χαλέπι της Συρίας και την Δαμασκό του Λιβάνου με κοινό εχθρό την οθωμανική τυραννία. 

 

Ο κόσμος της Μέσης Ανατολής είναι ένας ελληνιστικός κόσμος που δοξάστηκε επί Μεγάλου Αλεξάνδρου και αγιάστηκε με το βάδισμα του Ιησού Χριστού, βίαια εξισλαμισμένος και στρατηγικά ”ισραηλοποιημένος”.

 

Επίλογος

 

Αν η Ελλάδα καλείται να επιλέξει πλευρά, θα πρέπει να λάβει σοβαρά τον εαυτό της, τα εθνικά της συμφέροντα και τα πολιτιστικά της ενδιαφέροντα.

Δεν πρέπει να εισέλθει σε μία γενικευμένη σύρραξη με άγνωστες συνέπειες και αναμφίβολο νικητή χωρίς να έχει γνώση των πολιτικών καταστάσεων στην περιοχή και χωρίς να έχει εγγυήσεις από τον συνασπισμό και τις δυνάμεις που εκπροσωπεί όπως έγινε κατά το παρελθόν.

Αν με το Ισραήλ πρέπει να είμαστε για λόγους ασφαλείας, τότε με την Παλαιστίνη οφείλουμε να είμαστε για λόγους ελευθερίας.

Αν ένα ισλαμικό κράτος φονταμελιστικό και φιλοτουρκικό είναι επικίνδυνο για την Ελλάδα και την Οικουμένη, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι και ένα σιωνιστικό κράτος, βαθύτατα αντιχριστιανικό και απάνθρωπο.

Αν η Ελλάδα κινούνταν στον γεωπολιτικό χώρο και στο πνευματικό πεδίο ως αληθινή Ελλάδα, θα ακολουθούσε ”αυτοκρατορική” πολιτική στην περιοχή επιδιώκοντας την εξισορρόπηση των δυνάμεων και την υποστήριξη φορέων και δυνάμεων (κόμματα, ανθρώπους, οργανώσεις) ελληνοχριστιανικών ιδανικών, είτε εντός του εβραϊκού λαού, είτε εντός του παλαιστινιακού λαού. Αν είχε αυτή την θέληση κι αν είχε αυτή τη δυνατότητα, τότε ΜΟΝΟ θα μπορούσε να ασκήσει σοβαρή και αυτόνομη πολιτική και θα επιβάλλονταν να πάρει θέση επί των μεσανατολικών πραγμάτων σεβόμενη τον εθνικό εαυτό της, το ιστορικό της παρελθόν και το ελληνορθόδοξο μέλλον όλης της Οικουμένης.

https://neopolitika.gr/