A woman walks past banner with the portrait of Mustafa Kemal Ataturk (L) ahead of celebrations marking the 100th anniversary of the Turkish Republic in Edirne, western Turkey on October 25, 2023. (Photo by Ozan KOSE / AFP)
Jean-Pierre Filiu (καθηγητής Πανεπιστημίου στο Sciences Po)
Μια γυναίκα περνά δίπλα από το πανό με το πορτρέτο του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (L) ενόψει των εορτασμών για την 100η επέτειο της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Αδριανούπολη, στη δυτική Τουρκία, στις 25 Οκτωβρίου 2023. (Φωτογραφία Ozan KOSE / AFP)
Η επιθυμία να ενωθούν όλοι οι μουσουλμάνοι κάτω από την ίδια εξουσία, έχοντας τελικά αποδειχθεί απατηλή, οδήγησε το τουρκικό κοινοβούλιο να ψηφίσει τον Μάρτιο του 1924 την κατάργηση του χαλιφάτου. Εάν το τελευταίο δεν έχει ακόμη αποκατασταθεί, ορισμένα ισλαμιστικά κινήματα συνεχίζουν να ζητούν την αποκατάστασή του.
Στις 3 Μαρτίου 1924, το τουρκικό κοινοβούλιο ψήφισε την κατάργηση του χαλιφάτου [ο Abdülmecid II (1868-1944) είναι ο 101ος χαλίφης]. Είναι το τέλος ενός μύθου, εκείνου του οθωμανικού μαγιστηρίου στην umma, αυτής της κοινότητας των πιστών μουσουλμάνων με καθολική κλίση. Αλλά είναι επίσης το τέλος μιας ψευδαίσθησης, αφού ο Οθωμανός χαλίφης είχε χάσει κάθε εξουσία με την κατάργηση του σουλτανάτου το 1922 και την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας τον επόμενο χρόνο, ο Μουσταφά Κεμάλ (1881-1938) έγινε ο πρώτος πρόεδρός της. Μόλις το 1934 ο ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκίας έλαβε από το Κοινοβούλιο τον τίτλο του Ατατούρκ, του πατέρα των Τούρκων.Η αξιοπρέπεια του χαλίφη ήταν για περισσότερους από δύο αιώνες δευτερεύουσας σημασίας για τους Οθωμανούς σουλτάνους, συνδεδεμένη με την αποτελεσματική τους εξουσία (σούλτα) παρά με τη διαδοχή (χιλαφά) του προφήτη Μωάμεθ (Μαχομέτ).
Μυθοπλασία για το Οθωμανικό Χαλιφάτο
Το 1517, ο σουλτάνος Σελίμ Α’ είχε σίγουρα φέρει πίσω από το Κάιρο στην Κωνσταντινούπολη τον χαλίφη Al-Mutawakkil III, έναν μακρινό απόγονο των Αββασιδών που εκδιώχθηκαν από τη Βαγδάτη το 1258. Αλλά, σε αντίθεση με τους Μαμελούκους της Αιγύπτου, που έκαναν προσευχές της Παρασκευής στο όνομα ενός Χαλίφη χωρίς καμία πραγματική εξουσία, οι Οθωμανοί σουλτάνοι είχαν από καιρό οργανώσει στο μοναδικό τους όνομα αυτή τη θεμελιώδη ιεροτελεστία για τη νομιμοποίησή τους.
Εάν υπήρχε κατάργηση του χαλιφάτου, αυτό συνέβη κατά την κατάληψη του Καΐρου το 1517 και όχι κατά την ψηφοφορία της Άγκυρας το 1924.
Επιπλέον, οι Οθωμανοί δεν είχαν δικαίωμα να διεκδικήσουν έναν τίτλο που θα μπορούσε να συζητηθεί εάν έπρεπε να περιέλθει σε συγγενείς του Προφήτη ή προέκυψε από συναίνεση, ο οποίος, όμως, ήταν βέβαιο ότι θα μπορούσε να περιέλθει μόνο σε έναν Άραβα.Ήταν μια επίπονη κατασκευή που επέτρεψε στον Οθωμανό σουλτάνο να αυτοανακηρυχτεί χαλίφης το 1774… στο πλαίσιο μιας συνθήκης με τη Ρωσία: τότε ο σουλτάνος Abdülhamid I αναγνώρισε την επίσημη ανεξαρτησία της Κριμαίας (σύντομα προσαρτήθηκε από την Αικατερίνη Β), αλλά ως χαλίφης διατήρησε την πνευματική εξουσία επί του μουσουλμανικού πληθυσμού αυτής της επικράτειας.
Αυτή η ένωση, στο μοναδικό πρόσωπο του Οθωμανού κυρίαρχου, των πρόσκαιρων εξουσιών του Σουλτάνου και των πνευματικών εξουσιών του Χαλίφη κράτησε μέχρι την άνοδο στην εξουσία, το 1908, των Νεότουρκων, ενός επαναστατικού εθνικιστικού πολιτικού κόμματος.
Οι νέοι κύριοι της Αυτοκρατορίας δεν δίστασαν να αντικαταστήσουν τον Abdülhamid II το 1909 – με το παρατσούκλι “ο Κόκκινος Σουλτάνος” λόγω της αιματηρής καταστολής που ακολούθησε μια εξέγερση των Αρμενίων το 1894 – με τον πιο πειθήνιο Mehmed V. Πίστευαν ότι θα επωφεληθούν από το κύρος του ως χαλίφη για να ξεκινήσει στο όνομά του, τον Νοέμβριο του 1914, τζιχάντ εναντίον της Γαλλίας, της Ρωσίας και της Μεγάλης Βρετανίας. Αλλά αυτή η έκκληση δεν έχει καμία απήχηση, ούτε στη βρετανική Ινδία, ούτε στον ρωσικό Καύκασο, ούτε στη γαλλική Βόρεια Αφρική, απόδειξη ότι η ηθική εξουσία του χαλίφη δεν είναι ήδη τίποτα περισσότερο από μια μυθοπλασία.
Το Ισλάμ, μια ακέφαλη θρησκεία
Γιατί τότε να δίνουμε τόση σημασία στην κατάργηση του χαλιφάτου; Πρώτον γιατί αποκαλύπτει ωμά μια πραγματικότητα που οι μη μουσουλμάνοι, που συχνά αναζητούν έναν «πάπα» του Ισλάμ, δυσκολεύονται να κατανοήσουν: την πραγματικότητα του ακεφάλου χαρακτήρα της θρησκείας που αποκαλύφθηκε στον Μωάμεθ. Ήδη ο χαρακτηρισμός ενός χαλίφη, κυριολεκτικά «διαδόχου», με τον θάνατο του Προφήτη το 632 ήταν απλώς μια ρεαλιστική απάντηση στη ζάλη αυτής της εξαφάνισης.
Ο χαλίφης δεν είχε ποτέ την εξουσία που οι μουσουλμάνοι του αναγνωρίζουν. Βλέπουμε λοιπόν, μέσα από το πρίσμα της έννοιας του χαλιφάτου, ότι η έννοια της ελεύθερης βούλησης παίρνει μια εντελώς διαφορετική διάσταση στο Ισλάμ από αυτή που συνήθως έχει στον τομέα στην ιουδαιοχριστιανική κληρονομιά. Το ίδιο ισχύει και για την ανεξιθρησκεία, αν με αυτό εννοούμε τον διαχωρισμό μεταξύ πολιτικής και θρησκείας, άρα πολύ συγκεκριμένα μεταξύ «σουλτάνου» και «χαλίφη». Αρκεί να θυμηθούμε ότι εκατοντάδες εκατομμύρια μουσουλμάνοι έχουν ζήσει πολύ καλά την πίστη τους από το 1924, απουσία οποιουδήποτε αναγνωρισμένου χαλίφη.Ο Σαρίφ Χουσεΐν (1853-1931) είχε σίγουρα κάποια διαπιστευτήρια για να ισχυριστεί ότι έγινε χαλίφης. Η οικογένεια αυτού του πρώην Οθωμανού κυβερνήτη της επαρχίας Χιτζάζ – η οποία περιλαμβάνει τις ιερές πόλεις Μέκκα και Μεδίνα – ισχυρίστηκε ότι κατάγεται από τον Προφήτη. Ως εκ τούτου, αυτοανακηρύχθηκε χαλίφης την επομένη της ψηφοφορίας του τουρκικού κοινοβουλίου και συγκάλεσε συνέδριο για το σκοπό αυτό στη Μέκκα, με την ευκαιρία του προσκυνήματος, τον Ιούλιο του 1924.
Όμως η απειλή μεγάλωνε στα σύνορα της Χιτζάζ (σήμερα στη Σαουδική Αραβία), καθώς οι Ουαχαμπίτες του Αμπντελαζίζ Ιμπν Σαούντ (γύρω στο 1880-1953) γίνονταν όλο και πιο επιθετικοί. Ένα χρόνο αφότου ο Σαρίφ Χουσεΐν διεκδίκησε το χαλιφάτο, αναγκάστηκε να εξοριστεί από τον Ιμπν Σαούντ, ο οποίος κατέλαβε τη Μέκκα και τη Μεδίνα.
1953, η επιστροφή του χαλιφάτου
Τον Ιούνιο του 1926, ο Ibn Saud (απο τώρα και στο εξής βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας) συγκάλεσε ένα «συνέδριο του μουσουλμανικού κόσμου» στη Μέκκα, αλλά η πρόθεσή του δεν ήταν σε καμία περίπτωση να ξανανοίξει τη συζήτηση για το χαλιφάτο. Για αυτόν, είναι θέμα καθησυχασμού των ηγετών και των προσκυνητών που ανησυχούν για τη μισαλλοδοξία των Ουαχαμπιτών. Τον Δεκέμβριο του 1931 πραγματοποιήθηκε νέο πανισλαμικό συνέδριο, αυτή τη φορά στην Ιερουσαλήμ. Αλλά ο Μουφτής Χατζ Αμίν Ελ-Χουσεϊνί, που τον κάλεσε, σκοπεύει κυρίως να κινητοποιήσει τους υπόλοιπους ομόθρησκούς του γύρω από το Παλαιστινιακό ζήτημα.
Μόλις το 1953 ένας Παλαιστίνιος αντιφρονών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας [Taqi Eddin Al-Nabahani] ίδρυσε στην Ιορδανία το Ισλαμικό Απελευθερωτικό Κόμμα (PLI, που συχνά αναφέρεται με το αραβικό του όνομα Hizb Al-Tahrir/HT), το πρόγραμμα του οποίου προβλέπει ρητά την αποκατάσταση του χαλιφάτου. Αυτό το ελιτίστικο κόμμα, που αρνείται κάθε μορφή εκλογής, είναι αφοσιωμένο στη μυστική κεκαλυμμένη δράση, με την προοπτική μιας πραξικοπηματικού τύπου κατάληψης της εξουσίας, άρα και της επιβολής ενός χαλιφάτου από ψηλά. Σήμερα είναι εγκατεστημένο κυρίως στην Ινδονησία και την Κεντρική Ασία.Η νοσταλγία για το χαλιφάτο είναι τόσο διαδεδομένη… και φανταστική όσο αυτή μιας υποτιθέμενης «χρυσής εποχής» του Ισλάμ.
Ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC) λειτουργεί από το 1969 ως μια διακρατική δομή πενήντα επτά μελών, σύμφωνα με το πρότυπο του ΟΗΕ – με τη διαφορά ότι η Παλαιστίνη θεωρείται ως κράτος από μόνη της.
Και είναι αυτό το κρατικό μοντέλο που αμφισβήτησε ο Ιρακινός τζιχαντιστής Abu Bakr Al-Baghdadi, ανακηρύσσοντας τον εαυτό του χαλίφη, στη Μοσούλη, τον Ιούλιο του 2014.
Και εδώ, το ζήτημα ήταν καθαρά πολιτικό: η τρομοκρατική ομάδα επρόκειτο να ρίξει ενάμιση δισεκατομμύριο μουσουλμάνους στη δίνη της «ασεβείας» και να δικαιολογήσει έτσι την τυφλή βία που ασκήθηκε εναντίον τους. Επιπλέον, όταν ο Μπαγκντάντι σκοτώθηκε σε αμερικανική επιδρομή τον Οκτώβριο του 2019, ο διάδοχός του μπορεί να στολίστηκε με τον ίδιο τίτλο του χαλίφη, αλλά ένας τέτοιος ισχυρισμός δεν είχε πλέον καμία απήχηση. Το χαλιφάτο δεν είναι πια σ αυτόν τον κόσμο.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά τον Ιούνιο του 2015 στο ειδικό τεύχος του «World of Religions» αρ. 24, «Οι 20 βασικές ημερομηνίες στο Ισλάμ», και ενημερώθηκε τον Μάρτιο του 2024.
www.anixneuseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου