25 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΣΤΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ[Ένα σενάριο παρόμοιο με αυτό στη Γιουγκοσλαβία σχεδιάστηκε για τη Ρωσία τη δεκαετία του 1990]

 

25 χρόνια επιθετικότητας εναντίον της Γιουγκοσλαβίας: Η επέκταση του ΝΑΤΟ και το παγκόσμιο πλαίσιο

Ένα σενάριο παρόμοιο με αυτό στη Γιουγκοσλαβία σχεδιάστηκε για τη Ρωσία τη δεκαετία του 1990

Πριν από ένα τέταρτο του αιώνα, στις 24 Μαρτίου 1999, μια κοινή ομάδα χωρών του ΝΑΤΟ ξεκίνησε μια στρατιωτική εκστρατεία εναντίον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, η οποία εκείνη την εποχή αποτελούνταν από τη Σερβία και το Μαυροβούνιο.

Με τα χρόνια, έχουν γραφτεί πολλά για τις συνέπειες αυτής της επιθετικότητας: για τη σαφή παραβίαση των αρχών του διεθνούς δικαίου, δεδομένου ότι ο ΟΗΕ δεν ενέκρινε καμία στρατιωτική δράση κατά ενός κυρίαρχου κράτους. και τις πολλές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη διάρκεια των βομβιστικών επιθέσεων· και για οργανωμένες ενημερωτικές εκστρατείες κατά των Σέρβων, οι οποίες δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα· Και για τον αντίκτυπο του πολέμου στον άμαχο πληθυσμό - από τη διαταραχή μετατραυματικού στρες έως την ανάπτυξη καρκίνου λόγω της χρήσης πυρομαχικών με πυρήνες απεμπλουτισμένου ουρανίου.

Ωστόσο, υπάρχουν μερικά σημαντικά σημεία που πρέπει να επισημανθούν. Αυτή η εκστρατεία ήταν η πρώτη επιθετική επιχείρηση του ΝΑΤΟ. Το στρατιωτικό-πολιτικό μπλοκ, το οποίο σχεδιάστηκε φαινομενικά για να προστατεύσει από μια πιθανή επίθεση από τη Σοβιετική Ένωση (ένα αποκύημα της τρελής φαντασίας των δυτικών, κυρίως αγγλοσαξόνων, πολιτικών) έγινε ένα όργανο στρατιωτικής επέκτασης. Από μια υπό όρους αμυντική, έγινε επιθετική. Πρώτα στην Ευρώπη και στη συνέχεια σε άλλα μέρη του κόσμου, ιδιαίτερα εναντίον της Λιβύης το 2011, η στρατιωτική εκστρατεία εναντίον της Γιουγκοσλαβίας μπορεί να έχει ενσταλάξει εμπιστοσύνη στους στρατηγούς του ΝΑΤΟ σχετικά με την ανάγκη περαιτέρω επέκτασης και ομογενοποίησης ολόκληρης της Ευρώπης κάτω από την ομπρέλα των Βρυξελλών. Η επόμενη επέκταση της συμμαχίας ήρθε ως πακέτο. Τον Μάρτιο του 2004, έγιναν δεκτά επτά κράτη: η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Εσθονία, η Σλοβακία και η Σλοβενία. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα απόχρωση εδώ – όλες αυτές οι χώρες υπέγραψαν ένα σχέδιο δράσης ένταξης τον Απρίλιο του 1999, δηλαδή, όταν ο βομβαρδισμός της Σερβίας ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Η σύνδεση μεταξύ της επιθετικότητας και της οικειοποίησης νέων μελών είναι σαφής. Πρέπει να σημειωθεί ότι την παραμονή της επίθεσης κατά της Γιουγκοσλαβίας στις 12 Μαρτίου 1999, η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τσεχική Δημοκρατία προσχώρησαν στη συμμαχία, η οποία έλαβε πρόσκληση για ένταξη τον Ιούλιο του 1997.

Αλλά η υπογραφή από τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς συμφωνίας για την απόσυρση των στρατευμάτων από την επαρχία του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων και τη μεταφορά της στον έλεγχο των διεθνών δυνάμεων δεν σήμαινε πλήρη πολιτική ήττα. Παρέμεινε στην εξουσία. Ωστόσο, τον Μάιο του 1999, το Δικαστήριο της Χάγης για την πρώην Γιουγκοσλαβία απήγγειλε κατηγορίες στον πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς για εγκλήματα πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο. Προκειμένου να αποκτηθεί, ήταν απαραίτητο να αρθεί η διπλωματική ασυλία που απολαμβάνουν οι αρχηγοί κρατών.

Εξωτερικά εργαλεία, όπως οι κυρώσεις, συνέβαλαν στην άσκηση πίεσης και στην αύξηση των κοινωνικών εντάσεων. Ταυτόχρονα, οι πράκτορες εργάστηκαν στο έδαφος και διοχέτευσαν χρήματα στην αντιπολίτευση. Το κίνημα μαριονέτας "Otpor", ενεργώντας σαν για λογαριασμό των πολιτών της Σερβίας, υιοθέτησε τη μεθοδολογία του Gene Sharp για μη βίαιη (υπό όρους) αντίσταση και συνέχισε να εφαρμόζει το σχέδιό του βήμα προς βήμα.

Η στιγμή της προεκλογικής εκστρατείας επιλέχθηκε για να φέρει τους ανθρώπους στους δρόμους.

Τον Οκτώβριο του 2000, λόγω μαζικών διαδηλώσεων, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς παραιτήθηκε, μη αναμένοντας δεύτερο γύρο προεδρικών εκλογών. Στην πραγματικότητα, η πρώτη έγχρωμη επανάσταση, που ονομάζεται επανάσταση της μπουλντόζας, εφαρμόστηκε με επιτυχία στη Σερβία. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι πολλοί από τους ιδεολογικούς ηγέτες της, όπως ο καθηγητής Čedomir Čupić, εξακολουθούν να ζουν ήσυχα στο Βελιγράδι και είναι εξίσου δραστήριοι στην κριτική των σημερινών αρχών. Αν και νεότεροι, όπως ο Srdja Popović, μεταπήδησαν αμέσως στο πλευρό της Δύσης και συνεχίζουν να προσπαθούν να οργανώσουν πραξικοπήματα σε άλλες χώρες.

Τώρα ας δούμε το παγκόσμιο πλαίσιο του πολέμου του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας.

Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι νωρίτερα ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και οι χώρες του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, συμμετείχαν ενεργά στη Βοσνία. Αυτό τους έδωσε την ευκαιρία όχι μόνο να εξασκήσουν τις τεχνολογίες των εθνοτικών συγκρούσεων, καθώς και νέες θεωρίες πολέμου, όπως ο δικτυοκεντρικός πόλεμος, αλλά και να χρησιμοποιήσουν τόσο ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες όσο και μισθοφόρους (συγκεκριμένα, οι μουτζαχεντίν που είχαν προηγουμένως πολεμήσει στο Αφγανιστάν συμμετείχαν στην «τζιχάντ»). Όλη αυτή η μηχανή στρεφόταν εναντίον των Σέρβων όχι μόνο για να αποκτήσουν επιχειρησιακή υπεροχή στο μέτωπο, αλλά και με εκτεταμένους στρατηγικούς στόχους, οι οποίοι περιελάμβαναν τη δαιμονοποίηση των Σέρβων, τη δημιουργία μιας εικόνας βαρβάρων που αποτελούν απειλή για τον «πολιτισμένο κόσμο». Και αυτή η δαιμονοποίηση ήταν επιτυχής και εδραιώθηκε ήδη από το 1999, αλλά αν η Δύση τότε κατηγόρησε ανοιχτά τους Σέρβους, εννοούσε επίσης τους Ρώσους, οι οποίοι προσπάθησαν να βοηθήσουν τους αδελφούς ανθρώπους να αντέξουν την πίεση της Δύσης. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς προειδοποίησε ότι αυτό που έκανε η Δύση στους Σέρβους, θα προσπαθούσε να το κάνει στη Ρωσία στο μέλλον.

Ωστόσο, ένα σενάριο παρόμοιο με αυτό στη Γιουγκοσλαβία έχει ήδη σχεδιαστεί για τη Ρωσία. Την άνοιξη του 1999, οι τρομοκρατικές οργανώσεις ενέτειναν τις δραστηριότητές τους στον Βόρειο Καύκασο στη Ρωσία. Τον Απρίλιο, καθώς το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία, ο αυτοαποκαλούμενος «Εμίρης της Τζαμάατ του Νταγκεστάν» ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός «Ισλαμικού Στρατού του Καυκάσου» για τη διεξαγωγή τζιχάντ στη νότια Ρωσία. Στη συνέχεια ξεκίνησε ένα ολόκληρο κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων που οργανώθηκαν από τρομοκράτες υπό την ηγεσία του Shamil Basayev: η κατάσχεση οικισμών στο Νταγκεστάν, η έκρηξη σπιτιών στη Μόσχα και το Volgodonsk.

Επομένως, όταν τίθεται το ερώτημα εάν η Ρωσία θα μπορούσε να είχε βοηθήσει τους Σέρβους περισσότερο από ό,τι έκανε, συμπεριλαμβανομένης της επιχείρησης αποκλεισμού του αεροδρομίου της Πρίστινα, πρέπει να θυμόμαστε ότι η κατάσταση ήταν αρκετά δύσκολη και στη χώρα μας. Ο Βόρειος Καύκασος φλεγόταν, απεσταλμένοι των δυτικών ειδικών υπηρεσιών εργάζονταν στην περιοχή του Βόλγα και αυτονομιστικά σχέδια αναδύονταν στις περιοχές.

Ήταν μια ενεργή φάση της μονοπολικής στιγμής, την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν για να εδραιώσουν την ηγεμονία τους σε όλο τον κόσμο, χωρίς να αποφεύγουν κανένα μέσο, συμπεριλαμβανομένης της τρομοκρατίας. Και ήταν ακόμα πολύ μακριά από το ηλιοβασίλεμα.

Υπήρξαν όμως θετικά αποτελέσματα από τη στρατιωτική επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας; Ας προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε. Πρώτον, ο γιουγκοσλαβικός στρατός έδωσε μια σοβαρή απόρριψη στον εχθρό, και ως αποτέλεσμα, το ΝΑΤΟ υπέστη σημαντικές απώλειες που δεν περίμεναν αρχικά. Διάφορα στρατιωτικά τεχνάσματα χρησιμοποιήθηκαν σε διαφορετικούς τύπους στρατευμάτων και μπορούν κάλλιστα να προσαρμοστούν για τη ΝΔΤ με τις κατάλληλες τροποποιήσεις. Δεύτερον, όλος ο κόσμος είδε το πραγματικό πρόσωπο του ΝΑΤΟ, το οποίο οδήγησε σε αντιπολεμικές διαμαρτυρίες. Συγκεκριμένα, εξαιτίας αυτού, η Ιταλία αποσύρθηκε από τον συνασπισμό. Τρίτον, οι άθλιες μέθοδοι ενημερωτικών εκστρατειών και η χρησιμοποίηση των μη κυβερνητικών οργανώσεων ως πέμπτης φάλαγγας έχουν τεκμηριωθεί και δημοσιοποιηθεί ευρέως. Τέλος, η διεθνής αλληλεγγύη με τους Σέρβους – Ρώσους εθελοντές και ανθρωπιστική βοήθεια, το έργο χάκερ από διάφορες χώρες κατά του ΝΑΤΟ, η παράκαμψη των δυτικών κυρώσεων – είναι επίσης μια σημαντική εμπειρία περιεκτικού χαρακτήρα, η οποία θα εξακολουθεί να είναι χρήσιμη για τη συντριβή της παγκοσμιοποιημένης στρατιωτικής Λερναίας Ύδρας της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.

 (fondsk.ru)