ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ!!!!Ο ΕΝΑΣ,Ο ΕΛΛΗΝΑΣ,Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ,Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ,ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ !!![Αγνοείστε το netflix,το χολιγουντ,την βικιπαιδεία και λοιπες κακοποιούς νεοταξίτικες δυνάμεις,που αποδομούν μεγαλες προσωπικότητες-πρότυπα και διαστρεβλώνουν την ιστορία!!αντλείστε ιστορικές πληροφορίες απο τίς πηγές...ο ιστορικός Αλέξανδρος καμιά σχεση δέν εχει με τον ομοφυλόφιλο που παρουσιαζουν οι ταινίες...]

 

Όμηρος

@Pavloskanenas

Ήταν ο Αλέξανδρος κίναιδος ή όπως θα λέγαμε σήμερα ομοφυλόφιλος; Τι γνωρίζουμε μέσα απο τις αρχαίες πρωτότυπες ιστορικές πηγές μας ΠΑΝΤΑ με το αρχαίο κείμενο ως οδηγό αλήθειας προς το φως (οι αρχαίες πηγές θα αναφερθούν όλες στο τέλος της ανάρτησης). Ξεκινάω : 1. Μας διηγείται ο Μαρσύας ο Πελλαίος, γιος του Περίανδρου, που ήταν αρχαίος μακεδόνας ιστορικός, μέσα στο έργο του "Μακεδονικά". Το έργο ξεκινάει με τα εξής λόγια του : "Εγώ ο Μαρσύας, ο Μακεδών ο Πελλαίος, που ήμουν συνομήλικος και σύντροφος του Αλεξάνδρου, του Ηφαιστίωνος, του Πτολεμαίου, του Λεοννάτου, του Λυσιμάχου, του Αριστόνους, του Περδίκκα, του Πευκέστα και του Πείθωνα, των μεγίστων ανδρών που γέννησε ο κόσμος, σε προσκαλώ Μνημοσύνη, κόρη του Ουρανού και της Γαίας, να αποδιώξεις τη λησμονιά και να ξεσηκώσεις τις μνήμες στο νου μου, για να αφηγηθώ τα δρώμενα του ηρωικού έπους, που υπήρξα αυτόπτης μάρτυς." Έτσι ξεκινάει το ιστορικό του έργο ο Μαρσύας. Θα επικεντρωθώ όμως συγκεκριμένα στο απόσπασμα που μας ενδιαφέρει : Μεταξύ των συγχαρητηριών επιστολών και των δώρων που λαμβάναμε απο τους διάφορους ηγεμόνες των πόλεων της φοινικικής ακτής, λάβαμε και μια επιστολή απο τον ταμία των παράλιων σατραπειών, τον Φιλόξενο, ο οποίος μας έγραφε, ότι κάποιος Θεόδωρος απο τον Τάραντα είχε για πούλημα δύο νεαρούς πάρα πολύ όμορφους και μήπως ενδιέφερε τον Αλέξανδρο να τους αγοράσει. Αντιλαμβανόμενοι την μήνη του Αλεξάνδρου σκεφθήκαμε να αποκρύψουμε την επιστολή, αλλά ο Ευμένης δεν συμφωνούσε και ανέλαβε να του την γνωστοποιήσει. Άστραψε και βρόντησε ο Δίας Μνημοσύνη. Θυμάμαι ολοζώντανη την εικόνα των οκτώ Σωματοφυλάκων να στέκονται σε στάση προσοχής ο ένας δίπλα στον άλλον, σε σχηματισμό κύκλου, μέσα στη σκηνή του Αλεξάνδρου και εκείνον να κραδαίνει την επιστολή κουνώντας την απειλητικά μπροστά στα πρόσωπα τους, ρωτώντας και ξαναρωτώντας με φωνή χρωματισμένη απο τα Τάρταρα του Άδη. "Ποιος μωρός έδωσε το δικαίωμα σε αυτόν τον αδαή τον Φιλόξενο, να νομίζει πως θα μπορούσαν να με ενδιαφέρουν οι θηλυπρεπείς άνδρες; Οι κίναιδοι! Ποιος;" Δεν μιλούσε κανείς Μνημοσύνη κι ήταν η πρώτη φορά που ο θυμός είχε κυριεύσει τον Αλέξανδρο αλλοιώνοντας τόσο πολύ τα χαρακτηριστικά του. Απευθυνόταν στους Σωματοφύλακες (ήταν οι 8 ορκωτοί σύντροφοι του που ήταν μαζί απο μικρά παιδιά ξεκινώντας απο μαθητές στη Μίεζα) όχι γιατί ήταν σύμβουλη στην ανώτατη διοίκηση του ηεγομόνα, όχι γιατί ήταν επικεφαλής των στρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά γιατί τους θεωρούσε, και ήταν, τα μάτια του και τα αφτιά του. Και οι οκτώ ήταν Αλέξανδροι Μνημοσύνη. Πώς λοιπόν διέλαθε της προσοχής τους ένας τόσο άρρωστος αιθέρας που δημιούργησε μια τόσο ανόητη και αισχρή εντύπωση; Γι αυτό κι αυτοί συναισθανόμενοι την ευθύνη τους, όχι ως Σωματοφύλακες αλλά ως φύλακες της προσωπικότητας του, δεν μιλούσαν απορροφώντας τον κραδασμό του θυμού του. "Τι είναι λοιπόν ο αντρισμός;", συνέχισε θυμωμένος ο Αλέξανδρος, "Να γίνεσαι τύφλα στο μεθύσι και να συνουσιάζεσαι κάθε μέρα με όποια βρίσκεις πρόσφορη; Μήπως εγώ που δεν τα συνηθίζω αυτά είμαι λιγότερο άνδρας; Ή μήπως έχω δώσει την εντύπωση ότι είμαι γύννις; Ε, Πευκέστα;" Ο Πευκέστας δεν μιλούσε και εγώ καθόμουν παράμερα δίπλα στον Ευμένη, μίλησα αργά και σταθερά: "Δεν είναι απαραίτητο να διαφύγει κάτι απο κάποιον Αλέξανδρε για να δημιουργηθεί μια εσφαλμένη και ανάρμοστη εντύπωση για έναν άνδρα του δικού σου μεγέθους. Ενός μεγέθους που όσο αυξάνεται θα αυξάνει αναλογικά τις εντυπώσεις των ανθρώπων (της μάζας) κάνοντας αυτές απο ανάρμοστες κακοήθεις κι απο κακοήθεις αισχρές". "Τι να κάνω λοιπόν Μαρσύα;", μου είπε κοιτάζοντας με, με εκείνη την απο φυσικού υγρή ματιά του, που είτε πρόσταζε είτε παρακαλούσε, δεν ήταν εύκολο να της αντισταθείς. "Να αφήσεις τον Ευμένη να απαντήσει εγγράφως όπως εκείνος ξέρει και να ασχοληθείς με τα αξιόλογα που σε απασχολούν". Έτσι κι έγινε Μνημοσύνη και εστάλη η εξής απαντητική επιστολή: "Ω χείριστε των ανθρώπων, πότε έμαθες για μένα ότι έχω τέτοιες διαστροφές και τολμάς να μου προξενεύεις τέτοιου είδους αίσχη; Πήγαινε λοιπόν στον όλεθρο μαζί με τον Θεόδωρο και το εμπόρευμα του πριν το πράξω εγώ όταν σας συναντήσω." 2. Επειδή κάνουμε σωστά τη δουλειά μας όμως συνεχίζουμε διασταυρώνοντας την ιστορική πηγή μας. Πάμε στον Πλούταρχο στην μοναδική ολοκληρωμένη σωζόμενη βιογραφία του Αλεξάνδρου. Τι μας γράφει και ο Πλούταρχος : Κεφάλιο 22 Όταν ο Φιλόξενος, ο αρχηγός των παραθαλάσσιων δυνάμεων, του έγραψε πως ήταν κοντά του κάποιος Θεόδωρος απο τον Τάραντα και πουλάει δύο πολύ όμορφα αγόρια και ήθελε να μάθει αν θα τα αγόραζε, οργίστηκε πολύ και φώναζε πολλές φορές στους φίλους του, ρωτώντας τι αισχρό είχε μάθει γι αυτόν μέχρι τώρα ο Φιλόξενος, έτσι που να τον προσβάλλει με τέτοιες ξενδιάντροπες προτάσεις. Και τον ίδιο τον Φιλόξενο επιτιμώντας τον έντονα σε γράμμα του, τον διέταξε να ξεφορτωθεί τον Θεόδωρο και το εμπόρευμα του. Μάλιστα μάλωσε αυστηρά τον Άγνωνα, που έγραψε πως ήθελε να αγοράσει και να του φέρει τον Κρωβύλο που ήταν φημισμένος στην Κόρινθο (κίναιδος επί πληρωμής). Αλλά και όταν πληροφορήθηκε (κάποια άλλη στιγμή) πως ο Δάμωνας και ο Τιμόθεος ωθούν τις γυναίκες μερικών μισθοφόρων στην ανηθικότητα (στον σεξουαλικό τομέα (γύναια διεφθαρκέναι), που υπηρετούσαν υπο τις διαταγές του Παρμενίωνος, έγραψε στον Παρμενίωνα, με την εντολή, εάν είναι πράγματι ένοχοι, να τους τιμωρήσει όπως τα θηρία, που ζουν καταστρέφοντας τους ανθρώπους, και να τους σκοτώσει. 3. Επόμενη πηγή. Περὶ τῆς Ἀλεξάνδρου τύχης ἢ ἀρετῆς, το δεύτερο έργο του Πλουτάρχου που οι δοκησίσοφοι αγνοούν: Ο Αλέξανδρος ερωτεύτηκε τη Ρωξάνη, την κόρη του Οξυάρτη, που χόρευε ανάμεσα στις άλλες αιχμάλωτες, ωστόσο δεν την προσέβαλε, αλλά τη νυμφέυτηκε. Σαν φιλόσοφος! Κάποτε διάβαζε εμπιστευτική επιστολή απο τη μητέρα του, και ο Ηφαιστίων, που έτυχε να βρίσκεται πλάι του, τη διάβαζε και κείνος φανερά, οπότε ο Αλέξανδρος δεν τον σταμάτησε, αλλά έφερε το δαχτυλίδι του πάνω στο στόμα του Ηφαιστίωνα, σφραγίζοντας το με τη σιωπή μέσω της φιλικής εμπιστοσύνης. Σαν φιλόσοφος! Όταν ο Φιλόξενος, ο ύπαρχος των παραλιακών περιοχών της Μικράς Ασίας, έγραψε στον Αλέξανδρο ότι στην Ιωνία ήταν κάποιος νέος, που δεν υπήρχε όμοιός του στα νιάτα και την ομορφιά, και τον ρωτούσε με το γράμμα αν ήθελε να του τον στείλει, ο Αλέξανδρος του απάντησε αυστηρά : "Αθλιότατε απο' όλους τους ανθρώπους, ποια τέτοια πράξη μου έμαθες ποτέ, ώστε να προσπαθείς τώρα να με κολακεύσεις με τέτοιες ηδονές;" 4. Δεν φτάνουν αυτά; Καλώς. "Τις άλλες αιχμάλωτες, όταν ο Αλέξανδρος τις έβλεπε να ξεχωρίζουν για την ομορφιά και την κορμοστασιά τους, έλεγε χαριτολογώντας ότι οι Περσίδες είναι παιδεμός για τα μάτια. Δείχνοντας όμως και εκείνος, απέναντι στην ομορφιά τους, την ομορφιά της εγκράτειας του και της σύνεσης του, τις απομάκρυνε σαν άψυχα αγάλματα." -Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος κεφάλαιο 21 (τα αρχαία κείμενα θα μπουν όλα απο κάτω) 5. "Πρώτα λοιπόν ο σκοπός της εκστρατείας αποδεικνύει τον άνδρα (Αλέξανδρο) φιλόσοφο, επειδή δεν συνέλαβε στο μυαλό του να αποκτήσει πλούτη και να απολαύσει την ευμάρεια και την ηδονή, αλλά να ενώσει όλους τους ανθρώπους με την ειρήνη και την επικοινωνία" -Πλουτάρχου Ηθικά , Περί της Τύχης ή Αρετής Αλεξάνδρου κεφάλαιο 9 6. "Γάμο πραγματικό έκανε μονάχα με την Ρωξάνη, διότι την ερωτεύθηκε. Την Στάτειρα την κόρη του Δαρείου, την νυμφεύθηκε για τα συμφέροντα του Κράτους. Στις άλλες Περσίδες έδειξε τόση σωφροσύνη, όση ανδρεία στους Πέρσες. Γιατί δίχως την θέληση της, δεν είδε καμμία, και όσες είδε τις προσπέρασε με μεγαλύτερη φρόνηση απο όσες δεν είδε. Και αν και ήταν σε όλους καλός, στις ωραίες, ειδικά για αυτό, φερόταν με μεγάλη υπερηφάνεια. Και για την ομορφιά της γυναίκας του Δαρείου, που ήταν ωραιοτάτη, δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα." -Πλουτάρχου Ηθικά, Περί της Τύχης ή Αρετής Αλεξάνδρου Λόγος Β' 6 Την εποχή εκείνη οι ιστορικοί στα έργα τους είχαν απλό λόγο. Κανένας σοβαρός συγγραφεύς δεν αφήνει την υπόνοια έστω ότι ο Αλέξανδρος είχε ομοφυλοφιλικές τάσεις. Όλα είναι προϊόντα διαστρέβλωσης της αλήθειας ή προέρχονται απο μεταγενέστερους συγγραφείς οι οποίοι ήταν Χριστιανοί. Ας εξηγήσουμε και αυτό. Τα χρόνια αργότερα απο τον Αλέξανδρο, με την έλευση του Χριστιανισμού ξεκίνησε η δαιμονοποίηση των Ελλήνων απο τους πατέρες της εκκλησίας. Για να χτυπήσουν την παλαιά θρησκεία των Ελλήνων στάθηκαν μέσα σε όλη τη δαιμονοποίηση διέδωσαν και συνέγραψαν δυστυχώς κείμενα άτοπα και αβάσιμα πως οι Έλληνες και οι Ελληνίδες ήταν ομοφυλόφιλοι. Μη ξεχνάτε πως τότε περίπου 300-500 χρόνια αργότερα απο τον θάνατο του Αλεξάνδρου είχε ήδη ξεκινήσει ο θρησκευτικός πόλεμος μεταξύ των λαών για την επιβολή της πιο δυνατής θρησκείας. Οι απόψεις αυτές στις μέρες μας άρχισαν να διατυπώνονται στην Ελλάδα απο τις αρχές του 1980 για να φτάσουν στα άκρα τους σήμερα με το έργο του David J. Lonsdale, Alexander The Great: Killer of Men , καθώς και άλλων ξένων συγγραφέων οι οποίοι έγραφαν λογοτεχνικά έργα αλλά απο άποψης ιστορικής εγκυρότητας ήταν αβάσιμα περιγράφοντας στην εκστρατεία του Αλεξάνδρου όργια, βιασμούς και ομοφυλοφιλίες χωρίς να υπάρχει η παραμικρή πηγή. Όμως η προπαγάνδα ήταν συνεχόμενη και πέρασε. Τέλος, το 2004, σε μια εποχή όπου οι ομοφυλόφιλοι εκφράζουν και εκδηλώνουν ελέυθερα την ερωτική τους ταυτότητα (και καλά κάνουν), ξεκινάει ξανά η εκστρατεία προπαγάνδας περί ομοφυλοφιλίας του Αλεξάνδρου. Ο Όλιβερ Στόοουν με την ταινία "Αλέξανδρος" πέρασε το πρώτο μήνυμα. Αυτό που δε γνωρίζετε όμως είναι πως πριν η ταινία προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες, η εταιρεία παραγωγής, πρότεινε στο Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας μας να πάρει το σενάριο και να κάνει τις οποιεσδήποτε παρεμβάσεις - διορθώσεις, στα σημεία που θα έκρινε ως ανακριβή ή ανιστόρητα, με αντάλλαγμα κάποια χορηγία. Αναφέρω σχετικά, πως οι ανακρίβειες ήταν υπερβολικά πολλές και δεν αφορούσαν μόοο το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Το ανθελληνικό τότε κράτος, είτε απο αδιαφορία, είτε απο σύγχυση για το έπος του Αλεξάνδρου, απάντησε δια στόματος του τότε υπουργού πολιτισμού Κώστα Καραμανλή ότι: "Η ιστορία έχει γράψει ποιος ήταν ο Αλέξανδρος και δεν μας ενδιαφέρει η οπτική του Χόλυγουντ" αγνοώντας ως ανίδεος ή σκοπίμως πράττοντας ανθελληνικά, πως οι θεατές και γενικότερα ένα μέρος της ανθρωπότητας νομίζει πως ό,τι βλέπει στην οθόνη είναι πραγματική ιστορία και δεν θα πήγαιναν οι ίδιοι να διαβάσουν τις ιστορικές πηγές για να κάνουν συγκρίσεις. Χρειάζεται να πω κάτι ακόμη; Έχω πολλά να γράψω αλλά κουράστηκα. Το θέμα του Αλεξάνδρου γενικότερα είναι η ζωή μου όλη. Έχω αφιερώσει ολόκληρη μου τη ζωή στην έρευνα για τη ζωή του και το έπος του.

Η παραποίηση βασίζετε σε 3 σημεία: 1. Στα ζευγάρια του Ιερού λόχου. Πρόκειται για στρατιωτική τεχνική η οποία χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα στις Ειδικές δυνάμεις και την Ο.Υ.Κ. Αυτοί προς όφελος τους διαβάζουν σκέτο ζευγάρια. 2. Στη λέξη ομόφυλος που έλεγε ο Φίλιππος, ο Αλέξανδρος και άλλοι Έλληνες αλλά και γενικότερα υπάρχει συχνά στα αρχαία κείμενα στους εμφύλιους πολέμους μεταξύ τους, η οποία σημαίνει: αυτός που ανήκει στην ίδια φυλή με κάποιον άλλον. Προφανώς πάλι προς όφελος τους αποδίδουν το νόημα στα νέα ελληνικά όπως θέλουν. 3. Στην παραποίηση της απόδοσης της λέξεως εραστής η οποία ετυμολογία δίνεται μέσα στον ίδιο τον Πλάτωνα και σημαίνει αυτός που έλκεται απο κάτι όπως σήμερα λέμε εραστής της τέχνης ο ερασιτέχνης. Εραστής λεγόταν και ο δάσκαλος λόγο του έρωτα του στην παιδεία και την γνώση, ερώμενος λεγόταν ο μαθητής όταν ξεκινούσε την μάθηση του. Τότε το παιδί, που τότε λεγόταν νήπιο, όταν ξεκινούσε την εκπαίδευση έπαιρνε την ονομασία Παίς και ξεκινούσε η σχέση παιδεραστίας μεταξύ φιλοσόφου και μαθητή. Δηλαδή η μετάδοση του έρωτα για την παιδεία και τη γνώση απο τον Φιλόσοφο στον Παίς. Αυτά τώρα εγώ άντε να τα εξηγήσω σε έναν Άγγλο , Γάλλο , Αμερικάνο. Δεν μπορούν να καταλάβουν τα βασικά και οι νεοέλληνες ακούνε περισσότερο τους άσχετους που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την Ελληνική γλώσσα. Δεν μπορείς να αποδίδεις ένα κείμενο με τα σημερινά δεδομένα. Έτσι είναι όμως όταν φιλόλογοι δεν αγαπάνε το επάγγελμα που διάλεξαν. 4. Στη λέξη σύντροφος=συν+τρέφομαι , αυτός που τρέφεται μαζί μου στο ίδιο τραπέζι, κάτι που σήμαινε πολύ καλός φίλος τότε. Σύντροφοι του Αλεξάνδρου ηταν οι ορκωτοί φίλοι του, που ήξεραν ο ένας τον άλλον απο μικρά παιδιά, και τον πρόσεχαν σε όλη του τη ζωή και οχι οι "γκόμενοι" του όπως ρίξανε την προπαγάνδα στην ταινία. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Η "μπάλα" έχει χαθεί. Τα αρχαία ελληνικά κείμενα δε θα έπρεπε να τα πιάνει στα χέρια του ο καθένας και να τα μεταφράζει. Οι παραποιήσεις έγιναν απο Γερμανούς και Άγγλους πριν απο 1-2 αιώνες όταν τα πήραν στα χέρια τους με τους πολέμους στην Ελλάδα. Τότε τα μοναστήρια δυστυχώς τα έδιναν απλόχερα. Μέχρι τότε το ηθικό του Έλληνα ήταν ακμαιότατον και στα ύψη. Μετά όμως με ψέματα ξεκίνησαν να μας αλλάζουν την ιστορία εφόσον μόνο αυτοί είχαν τα αρχαία κείμενα. Τότε οι Έλληνες σταμάτησαν να έχουν πρότυπα τους Ήρωες προγόνους τους. Οι σκέψεις τους δηλητηριάστηκαν. Αρκεί μόνο να σκεφτείτε ότι πήραμε τα έργα του Πρόκλου αρχές του 2000, πριν 23 χρόνια. Μέχρι τότε τα είχαν Γερμανοί και Άγγλοι μόνο και μετέφραζαν ό,τι ήθελαν. Αυτά αν δεν είναι κάποιος μέσα στον "κύκλο" δε τα γνωρίζει, κοιμάται ήσυχος τα βράδια. Εγώ όμως δεν κοιμάμαι καθόλου ήσυχος, το αντίθετο. Τα γράφω και λίγο άναρχα τώρα διότι είμαι κουρασμένος. Όμως νομίζω καταλαβαίνετε λίγα πράγματα για το πως έχει η κατάσταση. Υπάρχουν και αρκετές ακόμα παραποιήσεις αλλά δεν είναι του παρόντος.

ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΠΗΓΕΣ

3. Κἀμοὶ δὴ ταῖς Ἀλεξάνδρου πράξεσιν ἔπεισιν ἐπιφωνεῖν ἀεί «φιλοσόφως»· ἐν τούτῳ γὰρ πάντ´ ἔνεστι. Ῥωξάνης ἐρασθεὶς τῆς Ὀξυάρτου θυγατρὸς ἐν ταῖς αἰχμαλωτίσι χορευούσης οὐχ ὕβρισεν ἀλλ´ ἔγημε· φιλοσόφως. Ἐπιστολὴν δέ ποτε τῆς μητρὸς ἀπόρρητον διερχόμενος, Ἡφαιστίωνος ὡς ἔτυχε παρακαθημένου καὶ ἁπλῶς συναναγινώσκοντος, οὐκ ἐκώλυσεν, ἀλλὰ τὸν δακτύλιον ἑαυτοῦ τῷ στόματι προσέθηκεν αὐτοῦ, κατασφραγισάμενος φιλικῇ πίστει τὴν σιωπήν· φιλοσόφως. Ἀλέξανδρος δέ, Φιλοξένου τοῦ τῆς παραλίας ὑπάρχου γράψαντος, ὅτι παῖς ἐν Ἰωνίᾳ γέγονεν οἷος οὐκ ἄλλος ὥραν καὶ εἶδος, καὶ πυνθανομένου διὰ τῶν γραμμάτων εἰ ἀναπέμψῃ, πικρῶς ἀντέγραψεν «Ὦ κάκιστ´ ἀνθρώπων, τί μοι πώποτε τοιοῦτον συνέγνως, ἵνα τοιαύταις με κολακεύσῃς ἡδοναῖς;» -Περὶ τῆς Ἀλεξάνδρου τύχης ἢ ἀρετῆς Λόγος Α΄ Συγγραφέας: Πλούταρχος 2. [22]Ἐπεὶ δὲ Φιλόξενος ὁ τῶν ἐπὶ θαλάττης στρατηγὸς ἔγραψεν εἶναι παρ’ αὐτῷ Θεόδωρόν τινα Ταραντῖνον, ἔχοντα παῖδας ὠνίους δύο τὴν ὄψιν ὑπερφυεῖς, καὶ πυνθανόμενος εἰ πρίηται, χαλεπῶς ἐνεγκὼν ἐβόα πολλάκις πρὸς τοὺς φίλους ἐρωτῶν, τί πώποτε Φιλόξενος αἰσχρὸν αὐτῷ συνεγνωκώς, τοιαῦτ’ ὀνείδη προξενῶν κάθηται. τὸν δὲ Φιλόξενον αὐτὸν ἐν ἐπιστολῇ πολλὰ λοιδορήσας ἐκέλευσεν αὐτοῖς φορτίοις τὸν Θεόδωρον εἰς τὸν ὄλεθρον ἀποστέλλειν. ἐπέπληξε δὲ καὶ Ἅγνωνι νεανικῶς γράψαντι πρὸς αὐτόν, ὅτι Κρωβύλον νεανίσκον εὐδοκιμοῦντ’ ἐν Κορίνθῳ βούλεται πριάμενος ἀγαγεῖν πρὸς αὐτόν. πυνθανόμενος δὲ μισθοφόρων τινῶν γύναια διεφθαρκέναι Δάμωνα καὶ Τιμόθεον Μακεδόνας τῶν ὑπὸ Παρμενίωνι στρατευομένων, ἔγραψε Παρμενίωνι κελεύων, ἐὰν ἐλεγχθῶσιν, ὡς θηρία ἐπὶ καταφθορᾷ τῶν ἀνθρώπων γεγονότα τιμωρησάμενον ἀποκτεῖναι. Βίοι Παράλληλοι Συγγραφέας: Πλούταρχος Αλέξανδρος 4. κεφ. [21] τὰς δ’ ἄλλας αἰχμαλώτους ὁρῶν ὁ Ἀλέξανδρος κάλλει καὶ μεγέθει διαφερούσας, ἔλεγε παίζων ὡς εἰσὶν ἀλγηδόνες ὀμμάτων αἱ Περσίδες. ἀντεπιδεικνύμενος δὲ πρὸς τὴν ἰδέαν τὴν ἐκείνων τὸ τῆς ἰδίας ἐγκρατείας καὶ σωφροσύνης κάλλος, ὥσπερ ἀψύχους εἰκόνας ἀγαλμάτων παρέπεμπεν. 5. [9] Οὐκοῦν πρώτη μὲν ἡ τῆς στρατείας ὑπόθεσις φιλόσοφον τὸν ἄνδρα συνίστησιν, οὐχ ἑαυτῷ τρυφὴν καὶ πολυτέλειαν ἀλλὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὁμόνοιαν καὶ εἰρήνην καὶ κοινωνίαν πρὸς ἀλλήλους παρασκευάσαι διανοηθέντα. Βίοι Παράλληλοι Συγγραφέας: Πλούταρχος Αλέξανδρος 6. Ἔγημε δὲ Ῥωξάνην ἑαυτῷ μόνην ἐρασθείς, τὴν δὲ Δαρείου Στάτειραν τῇ βασιλείᾳ καὶ τοῖς πράγμασι (συνέφερε γὰρ ἡ τῶν γενῶν ἀνάμιξις), τῶν δ´ ἄλλων Περσίδων ἐκράτησε τοσοῦτον σωφροσύνῃ, ὅσον ἀνδρείᾳ Περσῶν· ἄκουσαν μὲν γὰρ οὐδεμίαν εἶδεν, ἃς δ´ εἶδε μᾶλλον ἢ ἃς οὐκ εἶδε παρῆλθε. Καὶ πᾶσιν ὢν τοῖς ἄλλοις φιλάνθρωπος, μόνοις ὑπερηφάνως τοῖς καλοῖς ἐχρῆτο. Περὶ δὲ τῆς Δαρείου γυναικός, εὐπρεπεστάτης γενομένης, οὐδὲ φωνὴν ἐπαινοῦσαν τὸ κάλλος ἤκουσεν· Περὶ τῆς Ἀλεξάνδρου τύχης ἢ ἀρετῆς – Λόγος Β΄ Συγγραφέας: Πλούταρχος 1. Το μοναδικό κείμενο που δε μπορώ να σας βάλω (διότι δεν μου επιτρέπεται) στα αρχαία είναι του Μαρσύα διότι είναι κλειδωμένο στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και υπάρχει διαθέσιμο μόνο με συνδρομή. Υπάρχει μόνο το αγγλικό το οποίο δεν το βρίσκω σημαντικό να αναφερθεί. Αν κάποιος όμως είναι αρκετά καλός "χάκερ" μπορεί να αναζητήσει την συλλογή Jacoby FGrH 135 μήπως και καταφέρει να το βρει αλλιώς υπάρχει σε ένα βιβλίο με τίτλο "Μέγας Αλέξανδρος - ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΠΗΓΕΣ - ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ" Αλλά για να μην κλείσω έτσι παραθέτω το ποιος ήταν σύμφωνα με το λεξικό Σουίδα: [Μαρσύας,] Περιάνδρου, Πελλαῖος, ἱστορικός. οὗτος δὲ ἦν πρότερον γραμματοδιδάσκαλος, καὶ ἀδελφὸς Ἀντιγόνου τοῦ μετὰ ταῦτα βασιλεύσαντος, σύντροφος δὲ Ἀλεξάνδρου τοῦ βασιλέως. ἔγραψε Μακεδονικὰ ἐν βιβλίοις δέκα· ἤρξατο δὲ ἀπὸ τοῦ πρώτου βασιλεύσαντος Μακεδόνων, καὶ μέχρι τῆς Ἀλεξάνδρου τοῦ Φιλίππου ἐπὶ τὴν Συρίαν ἐφόδου, μετὰ τὴν Ἀλεξανδρείας κτίσιν· Ἀττικὰ ἐν βιβλίοις ιβʹ· καὶ αὐτοῦ Ἀλεξάνδρου ἀγωγήν.