Ένας Δακτύλιος Και Ένα Τόξο Στο Σύμπαν Που Δεν Θα Έπρεπε Να Υπάρχουν: Ανεξήγητη Μεγαλοδομή Που Κατασκευάστηκε Από Εξωγήινους;

Φανταστείτε ένα δαχτυλίδι, που, σαν βότσαλα στην ακτή, είναι επενδεδυμένο με γαλαξίες. Και η διάμετρος αυτού του δακτυλίου είναι ανεξιχνίαστο 1,3 δισεκατομμύρια (ναι, δισεκατομμύρια) έτη φωτός. Ο δακτύλιος είναι τόσο τεράστιος που αν οι γαλαξίες ήταν πιο φωτεινοί, που βλέπαμε έναν κύκλο στον νυχτερινό ουρανό δεκαπέντε φορές μεγαλύτερο από το διάμετρο της Πανσελήνου. Αυτός ο κύκλος βρίσκεται στα όρια των στερισμών της Μεγάλης Άρκτου και των Μπότες, που σημαίνει ότι δεν μπαίνει ποτέ στα γεωγραφικά μας πλάτη. Γιατί δεν είχε παρατηρηθεί πριν, και τι σημαίνει αυτό;Περίπου εννέα δισεκατομμύρια έτη φωτός από τον πλανήτη μας, υπάρχει μια εντυπωσιακή κοσμική μεγαδομή που μοιάζει με τεράστιο δακτύλιο. Σε μια ενδιαφέρουσα ανακάλυψη που παρουσιάστηκε σε μια πρόσφατη μελέτη, αυτός ο εκπληκτικός σχηματισμός ξεπερνά όλα τα πιθανά όρια μεγέθους, οδηγώντας σε ένα περίπλοκο παράδοξο καθώς η ίδια η υπαρξή του έρχεται σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές που διέπουν την κατανόησή μας για το σύμπαν.

Η δομή, που ονομάζεται Μεγάλος Δακτύλιος, μπορεί να υπερηφανεύεται για μια εξαιρετική διάμετρο που εκτείνεται περίπου 1,3 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Για σύγκριση, ο δικός μας γαλαξίας Milky Way, με την τεράστια έκτασή του, έχει διάμετρο περίπου 100 χιλιάδες έτη φωτός και η απόσταση μεταξύ της Γης και του πλησιέστερου γαλαξία της Ανδρομέδας είναι περίπου 2,5 εκατομμύρια έτη φωτός. Παραδόξως, ο Μεγάλος Δακτύλιος βρίσκεται περίπου 9 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τον πλανήτη μας. Επομένως, όταν παρατηρούμε αυτή τη θαυμάσια δομή, ουσιαστικά κοιτάμε το παρελθόν, μάρτυρες πώς ήταν πριν από 9 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν το Σύμπαν ήταν μόλις 4,8 δισεκατομμυρίων ετών. Αν και ο Μεγάλος Δακτύλιος διαφεύγει από γυμνό μάτι, η παρουσία του δεν πρέπει να υποτιμηθεί, καθώς καταλαμβάνει μια ουράνια περιοχή 15 φορές μεγαλύτερη από τη Σελήνη.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης συνάντησης της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας, οι ερευνητές μοιράστηκαν προηγουμένως αδημοσίευτες ανακρίσεις που συμβάλλουν σε έναν διαρκή διευρυνόμενο κατάλογο μυστηριωδών και αμφιλεγόμενων δομών μεγάλης κλίμακας.

Το 2021, μια αστρονόμος με το όνομα Alexia Lopez από το Πανεπιστήμιο του Central Lancashire στην Αγγλία ηγήθηκε ενός πρωτοποριακού έργου. Αυτό το έργο μόνο οδήγησε στην κάλυψη μιας κολοσσιαίας κοσμικής μεγαδομής γνωστής ως Giant Arc, αλλά έδειξε επίσης τις εξαιρετικές δεξιότητες και την εμπειρία του Lopez στον τομέα της αστρονομίας. Το «Γιγάντιο Τόξο» ξεπέρασε όλες τις προηγούμενες ανακαλύψεις της επιστημονικής κοινότητας. Το αξιοσημείωτο επίτευγμα της Λόπεζ όχι μόνο ενίσχυσε τη θέση της ως εξέχουσα προσωπικότητα στην αστρονομική κοινότητα, αλλά έριξε νέο φως στην απεραντοσύνη και την πολυπλοκότητα του Σύμπαντος μας.

Η σημασία αυτών των ογκωδών δομών έγκειται στην ικανότητα τους να αμφισβητήσουν την κοσμολογική αρχή που δηλώνει ότι το σύμπαν πρέπει να εμφανιστεί ομοιογένεια σε τεράστιες κλίμακες. Για παράδειγμα, φανταστείτε να κοιτάτε έξω σε έναν φαινομενικά απεριόριστο, ήρεμο ωκεανό όπου το νερό απλώνεται ατελείωτα προς όλες τις κατευθύνσεις. Σύμφωνα με αυτή την αρχή, δεν πρέπει να υπάρχουν μεγαλύτερες δομές από 1,2 δισεκατομμύρια έτη φωτός, καθώς το Σύμπαν δεν έχει ακόμη αρκετό χρόνο για να εγγυηθεί την εμφάνισή τους.

Στην προσπάθειά της να βρει το Μεγάλο Δαχτυλίδι, η Lopez ανέλυσε εκτεταμένα δεδομένα που συνέλεξε η Sloan Digital Sky Survey, εστιάζοντας στα χαρακτηριστικά των κβάζαρ. Αυτά τα φωτεινά ουράνια αντικείμενα έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην ανακάλυψη κρυμμένων και μακρινών γαλαξιών. Χρησιμοποιώντας εξελιγμένο στατιστικό έναν αλγόριθμο, ο Lopez εντόπισε προσεκτικά πιθανούς σχηματισμούς μέσα σε αυτούς τους γαλαξίες, οδηγώντας τελικά στην αξιοσημείωτη ανακάλυψη του θεαματικού Μεγάλου Δακτυλίου.

Αν και αυτή η ανακάλυψη μπορεί να μην φέρει εντελώς επανάσταση στην τρέχουσα κατανόησή μας για την κοσμολογία, ο Λόπεζος υποστηρίζει ότι οι αστρονόμοι θα πρέπει τελικά να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες και το νόημα αυτών των γιγάντων δομών.

Ο Λόπεζ, σε συνέντευξή του στον The Guardian, πρότεινε ότι καθώς ανακαλύπτουμε περισσότερα από αυτά τα περίεργα φαινόμενα, πρέπει να αποδεχτούμε την πιθανότητα ότι το τρέχον μοντέλο κοσμολογίας μας θα απαιτήσει σημαντική επαναξιολόγηση. Τουλάχιστον, η κατανόησή μας είναι ελλιπής και μπορεί να απαιτήσει την ανάπτυξη ενός νέου παραδείγματος για την κατανόηση της πολυπλοκότητας του Σύμπαντος.

Σε γενικές γραμμές, το τυπικό μοντέλο με το Big Bang του στέκεται στα πόδια κοτόπουλου εδώ και πολύ καιρό, απλά προτιμούν να μην το προσέχουν. Επειδή το σύμπαν διαστέλλεται διαφορετικά από το προβλεπόμενο πρότυπο μοντέλο, οι επιστήμονες εισήγαγαν δύο παράγοντες, τη σκοτεινή ύλη και τη σκοτεινή ενέργεια , που υποτίθεται ότι παρεμβαίνουν και φέρνουν τους υπολογισμούς στην πραγματικότητα. Αλλά το θέμα είναι ότι η σκοτεινή ύλη και ενέργεια είναι ουσιαστικά μη παρατηρήσεις.

Όλοι καταλαβαίνουν ότι το τυπικό μοντέλο είναι καταδικασμένο και με τη σκοτεινή ύλη είναι τόσο βολικό, αλλά με το Big Ring είναι ήδη άβολο.

«Ο εντοπισμός δύο ασυνήθιστα υπερμεγάλων δομών σε μια τόσο στενή διαμόρφωση εγείρει την πιθανότητα να σχηματίσουν μαζί ένα ακόμα πιο ασυνήθιστο κοσμολογικό σύστημα», είπε ο Λόπεζ, τονίζοντας ότι εδώ δεν μπορεί να τεθεί θέμα λάθους. «Πραγματοποιήσαμε στατιστικά στοιχεία και διαπιστώσαμε ότι το Big Ring έχει αξία 5,2 Sigma. Αυτό υπερβαίνει το χρυσό όριο (εμπιστοσύνη) του 5 Sigma."

«Δεν Έχει Βρεθεί Ακόμη Καμία Εξήγηση Για Αυτό Το Φαινόμενο. Ένα Από Αυτά Μπορεί Να Είναι Βαρυονικές-Ακουστικές Ταλαντώσεις, Που Επιτρέπονται Από Το Καθιερωμένο Μοντέλο. Τείνουν Όμως Να Έχουν Τρισδιάστατες Δομές, Ενώ Το Big Ring Είναι Επίπεδο. Από Την Άλλη Πλευρά, Η Ανακάλυψη Του Δακτυλίου Και Του Τόξου Μπορεί Να Είναι Μια Ανεξάρτητη Επιβεβαίωση Της Θεωρίας Χορδών».

Επιπλέον, μια άλλη έννοια μπορεί να προσφέρει μια εξήγηση – το μοντέλο της Συμμορφικής Κυκλικής Κοσμολογίας, που αναπτύχθηκε από τον διάσημο φυσικό Roger Penrose. Σε αυτό, το Σύμπαν περνά ατελείωτα από κύκλους διαστολής και συστολής – big bang μετά από big bang, που σημαίνει ότι το τόξο και ο δακτύλιος μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της προηγούμενης «ενσάρκωσης» του Σύμπαντος – ένας αιώνας. Όμως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το μυστήριο αυτών των δύο κολοσσιαίων διαστημικών «δομών» δεν έχει ακόμη λυθεί.

Μια Εξωγήινη Δημιουργία;

Οι υποστηρικτές ενός κατοικημένου Σύμπαντος έχουν γίνει αρκετά κινούμενα και λένε: Το Μεγάλο Δαχτυλίδι κατασκευάστηκε τεχνητά. Παραδόξως, δεν υπάρχει τίποτα αντιεπιστημονικό σχετικά με αυτήν την υπόθεση.

Στην πραγματικότητα, τη δεκαετία του 1950, οι επιστήμονες άρχισαν να παίρνουν το ερώτημα στα σοβαρά. Ο πολιτισμός που αναπτύσσεται διαρκώς, θα συμβεί όταν επιτευχθεί υψηλότερο επίπεδο; Και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα χτίσουν κάποιες αστρομηχανικής.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνει να προσπαθήσει να αναχαιτίσει όλο το φως από το αστέρι του. Πόση ενέργεια από τον Ήλιο χτυπά τη Γη; Εκατομμυριοστά του τοις εκατό. Πόσο από αυτό πέφτει σε θάλασσες και ερήμους, και πόσο από αυτό πέφτει σε ηλιακούς συλλέκτες; Δισεκατομμυριοστά τοις εκατό. Γιατί λοιπόν να μην φτιάξουμε μια σφαίρα που να περιβάλλει πλήρως το αστέρι και να περιέχει τα πάντα;

Αυτό ονομαζόταν σφαίρα Dyson και αναζητήθηκαν ενεργές τέτοιες σφαίρες. Πριν από αρκετά χρόνια υπήρχε η υποψία ότι υπήρχε μια τέτοια σφαίρα στον στερισμό του Κύκνου. Ένα συγκεκριμένο αστέρι συμπεριφέρθηκε σαν να έκλεινε σταδιακά, αλλά στο τέλος τίποτα δεν μπορούσε να αποδειχθεί. Υπήρχε και μια φυσική εξήγηση. Γενικά το θέμα έχει κολλήσει.

Τι κι αν ένας ακόμη πιο ισχυρός πολιτισμός τους γαλαξίες και τους βάζει σε ένα δαχτυλίδι. Και το Arc, που είναι κοντά, αποδεικνύεται ότι είναι ένα ημιτελές δαχτυλίδι. Γιατί το χρειάζονται αυτό;

Κατ' αρχήν, αυτό είναι ήδη το επίπεδο του χωροχρόνου ελέγχου. Αυτοί δεν είναι οι κινητήρες μας με χημικά καύσιμα, ούτε καν κινητήρες φωτονίων ή πυρηνικών . Αυτό είναι το επίπεδο των «αιθέριων ανθρώπων» του Τσιολκόφσκι, οι οποίοι, σαν ουράνιοι άγγελοι, διοικούν την ίδια την ουσία της ύπαρξης. Και τίποτα στη σύγχρονη φυσική δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτήν την πιθανότητα.

Η Γη καλύπτεται συνεχώς από βαρυτικά κύματα. Δηλαδή, εδώ, παντού, η δομή του χωροχρόνου αλλάζει για μικρό χρονικό διάστημα. Θα περάσουν δέκα χρόνια από τότε που καταφέραμε να τους εντοπίσουμε. Και λέμε: Λοιπόν, αυτό είναι ένα είδος καταστροφής. Εκρήξεις σουπερνόβα. Αλλά δεν βλέπουμε τις ίδιες τις καταστροφές. Είναι κάπου μακριά. Υπάρχουν αυτές οι καταστροφές; Τι κι αν βλέπουμε τον απόηχο ενός μεγάλου κατασκευαστικού έργου.

Αν το Big Ring δεν θα μπορούσε να κατασκευαστεί από εξωγήινους, αλλά από τη φύση, πώς το έκανε η φύση; Δεν το γνωρίζουμε αυτό, και αν ναι, μπορούμε να υποθέσουμε οτιδήποτε.        www-soulask-com.