ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΚΕ

 

Δημήτρης Μπελαντής

... Πρέπει να ειπωθεί ανοιχτά ότι η ελληνική ( αυτοαποκαλούμενη) κομμουνιστική Αριστερά κινείται εδώ και καιρό σε μια κατάσταση απομορφωσης, στασιμότητας και ιδεολογικής καθυστέρησης- παλινδρόμησης και μάλιστα σε μια εποχή όπου χρειάζονται αυξημένα αντανακλαστικά στην διεξαγωγή της ταξικής και αντιιμπεριαλιστικης πάλης.

Δεν θα επιμείνω στο ζήτημα του αντιιμπεριαλισμου που στο ζήτημα της Ουκρανίας φάνηκε ότι τίθεται με χωλό τρόπο και ισοαποστακιστικο.Ο αντιιμπεριαλισμος είναι αναγκαία βάση και κάθε συμμαχία με βάση αυτόν είναι αναγκαία. Ούτε στο ζήτημα του ερωτά της Αριστεράς με την τεχνοκρατία που η κρίση του κοβιντ έκανε απολύτως διαυγή.

Θα επιμείνω σε ένα ζήτημα πιο στενά ιδεολογικό.Η κριτική στον " Υπαρκτό Σοσιαλισμό" και στον έτεροκαθορισμό από το παρελθόν στην χειρότερη κρατιστικη όψη του έχει πάει περίπατο. Στο επίκεντρο, σαφώς το ΚΚΕ που μέσα σε τρεις δεκαετίες εχει γίνει " σταλινικοτερο" και από ο,τι ήταν ακόμη την δεκαετία του 1930. Χρησιμοποιεί την " πατρική η και τιμωρητική μορφή" του Στάλιν για να προσφέρει ψεύτικες ελπίδες και να προάγει έναν ψευτοεξτρεμισμο του τύπου της λεγόμενης Τρίτης Περιόδου ( 1928-1932),χωρίς μάλιστα την αυτοθυσία εκείνης της εποχης. Τελείως αντιφατικες οι θέσεις του :

- Αποσιωπά ότι οι μετριοπαθείς ας πούμε η ρεφορμιστικές πολιτικές των Λαϊκών Μετώπων, που τώρα καταδικάζει έντονα , προωθήθηκαν από τον Στάλιν και την στενή ομάδα του κυρίως, και όχι δήθεν αυτόνομα από τους Τολιατι, Ντιμιτρόφ κλπ που ήταν υποχείρια τους. Δεν κατέβηκαν από τον ουρανό.Πως ο εγγυητής της επανάστασης για μια δεκαετία - από το 35 ως το 47 περιπου- είναι με μικρά διαλείμματα ( όταν πχ τα βρήκε με τους ναζί το 39-41 ) και ο στρατηγός μιας μετωπικής στρατηγικής που το τωρινό ΚΚΕ θεωρεί ρεφορμιστικη; ο Χρουστσόφ του το επέβαλε που ήταν τότε υποτελής του; η είχε ο Πατέρας των Λαών διαλείψεις;

- Αποσιωπά ότι ο Λίβανος και η Βάρκιζα στην Ελλάδα ήταν τελικό αποτέλεσμα των πολιτικών ειρηνικής συνύπαρξης του σοβιετικού κέντρου επί Στάλιν και όχι για πρώτη φορά επί Χρουστσόφ.Το ειρηνικό πέρασμα και την θεωρία των δύο πόλων τα πρότεινε το 1945 ο Ζαχαριάδης ( εισήγηση στο 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ) σε πλήρη συμφωνία με την 6η Ολομέλεια του 1934,την τριπλή συμμαχία του Β ΠΠ και το σοβιετικό κέντρο,όπως την ίδια εποχή και ο Τολιατι στην Ιταλία. Μετά έκανε μεν τον Εμφύλιο, αλλά και αυτό είναι ερευνητέο αν ήταν κάτι πολύ ουσιαστικότερο από ένα τραγικό σκάκι του Ψυχρού Πολέμου.

- Αποσιωπά ότι πέρα από τις καταλήψεις η απελευθερώσεις χωρων από τον Κόκκινο Στρατό,ο Στάλιν στη δεκαετία του 30 και του 40 δεν ευνόησε ΚΑΜΙΑ αληθινή επανάσταση " από τα κάτω". Η πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης δεν γεννήθηκε δήθεν από τον Χρουστσόφ ,ακόμη και στον Ψυχρό Πόλεμο η σταλινική ηγεσία δεν ήθελε καμία διακυβευση των σφαιρών επιρροής ειδικά στην Ευρώπη. Στον Τρίτο Κόσμο μετά το 50 η ΕΣΣΔ βοήθησε όντως πολλά λαϊκά κινήματα ,αυτό όμως ήταν αναγκαίο για να διατηρήσει το διεθνές ηγετικό κύρος της και όχι επειδή ήταν επαναστατική δύναμη.

- Ακόμη χειρότερα, προάγεται από το ΚΚΕ ως αδιάλλακτη δήθεν οξυμμενη ταξική πάλη και μαχητικός κομμουνισμός ο σταλινικός Τρόμος του 1936--38 ,δηλαδή μια πολιτική στην πραγματικότητα κατατρομοκρατησης από τα πάνω των υποτελών τάξεων στην ΕΣΣΔ για να μην αντιδράσουν στην τεράστια κοινωνική κρίση που προκάλεσε η κολλεκτιβοποιηση και ραγδαία εκβιομηχάνιση. Όχι μόνο αυτό ,αλλά στον " φιλελεύθερο" Χρουστσόφ καταμαρτυρειται ότι... άνοιξε το 1953-54 τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και επέτρεψε σε κάποια εκατομμύρια ανήμπορους ανθρώπους να πεθάνουν σπίτι τους. Ο Χρουστσόφ δεν ανέτρεψε το καθεστώς Στάλιν, απλώς αυτονομησε την άρχουσα τάξη από τον δολοφονικό για την ίδια Γιαχβέ και ηγέτη της και προσπάθησε να κάνει τον ρωσικό κρατικό καπιταλισμό πιο βιωσιμο . Δεν τα κατάφερε.

Το ΚΚΕ έχει γίνει ιδεολογικά ένα μεγάλου όγκου Μ -Λ μόρφωμα χωρίς όμως καθόλου την ιστορική μαχητικότητα και την γνησιότητα εκείνου του " αντιρεβιζιονιστικου " χώρου . Επίσης, έχει στερηθεί μια θετική διάσταση εκείνης της παράδοσης που ήταν η πατριωτική - αντιιμπεριαλιστική. Εκεί που έπρεπε να κρατήσει κάτι καλό από την σταλινική περίοδο ( πχ αγώνας για εθνική ανεξαρτησία ) το πέταξε κι εκεί που έπρεπε να κρατήσει κάτι καλό από την κομμουνιστική ετεροδοξια ( πχ πίστη στον λαό, λαϊκή πρωτοβουλία, αυτοδιαχείριση, δημοκρατισμός κλπ) το απέρριψε κατηγορηματικά.Κρατησε και από τα δύο τις στάχτες .Το γεγονός ότι ο λαός στην απελπισία του δίνει περισσότερες ψήφους στο ΚΚΕ, δεν αλλάζει απολύτως τίποτε από τα παραπάνω ,ούτε μια κεραία. Καλύτερα από το να ψηφίζει σοσιαλδημοκρατία, αλλά στο επίπεδο της συνείδησης κανένα ουσιαστικό προχωρημα.

Αν ήταν μόνο το ΚΚΕ, όμως, καλά θα ήταν.Με την εξαίρεση του τροτσκισμού,που όμως κι αυτός είναι ένα ανεπαρκές ιστορικά και κεντριστικο μόρφωμα έναντι του σταλινικού γραφειοκρατισμου, όλα τα ρεύματα που γεννήθηκαν από την κουκουεδογενεια του 1956 η του 1968 η του 1989 πλην ευρωκομμουνισμου ( ο ευρωκομμουνισμος και οι επίγονοι του είναι μια άλλη πονεμένη κατάσταση) ,με πολλές διαφοροποιήσεις και μεθόδους, απώλεσαν στην πορεία τις κατακτήσεις τους και έχουν ένα φαντασιακό πια που ταυτίζεται όλο και παραπάνω με τον " Κομμουνισμό που Υπήρξε" ,δηλαδή με τον Κομμουνισμό που Απέτυχε. Αυτό βεβαίως στην πράξη ενισχύει τον " Καπιταλισμό που Υπάρχει" αφού η αναφορά και η ανακύκλωση του αποτυχημένου καθιστά την μαρξιστική Αριστερά χώρο όχι δρωσας πράξης αλλά πεδίο εθισμων ψυχικής καταφυγής, κάτι σαν τα κινέζικα οπιοποτεια του 19ου αιώνα στο βικτωριανό Λονδίνο.

Χρειαζόμαστε μια καλύτερη κατανόηση της πραγματικότητας αλλά και μια γερή δόση οξυγόνου πολιτικής ελευθερίας από τον αντιαυταρχικο μαρξισμό η και τον αναρχοκομμουνισμο ακόμη. Από τα ρεύματα της Λούξεμπουργκ, του Εβγκένι Μιασνικοφ, της Εργατικής Αντιπολίτευσης, του Πανεκοκ, του Καστοριάδη, του Μπετελεμ, της Ντουναγιεβσκαγια, του Μάρτοφ η και του Μπακούνιν ακόμη .Από τον Λένιν των συμβουλίων του Κράτος και Επανάσταση και όχι τον συγγραφέα του Τι να κάνουμε η ακόμη λιγότερο των " "Υπεραριστερων παιδιαρισματων" η των "Άμεσων καθηκόντων της σοβιετικής εξουσίας" όπου εξυμνεί τον συγκεντρωτικό κρατικό καπιταλισμό,τον τειλορισμο και την καιζερικη πολεμική οικονομια. Από τον Τρότσκυ της πρώιμης δημοκρατικής κριτικής στον γιακωβινο Λένιν ( 1904) και της Προδομενης Επανάστασης και όχι εκείνον του " Τρομοκρατία και Κομμουνισμός" η της καταστολής της Κρονστάνδης.

Ζούμε σε μια εποχή πολιτικής αλλοτριωσης όπου κυριαρχεί το σοσιαλδημοκρατιζον δικαιωματικο Θέαμα η η νεοσταλινικη η μετασταλινικη Ψευδής Υπόσχεση.

Η αναζήτηση του σύγχρονου σοσιαλισμού απαιτεί την ρήξη με όλα αυτά. Προτιμώ τον πειραματισμό που θα χαρακτηριστεί ψευδώς "αντικομμουνιστικος" από τους ιδεολογικά βολεμενους γραφειοκράτες παρά την σηπουσα στασιμότητα στο όνομα της παλιάς καλής εποχής που σε κάποιο βαθύτερο επίπεδο δεν υπήρξε ποτέ.Καλη χρόνια,πιο συμμετοχική και πιο ελεύθερη.

ΥΓ το ότι κριτικά στηρίζουμε έναντι των ΗΠΑ - ΕΕ - Ισραήλ και της επικίνδυνης για την ανθρωπότητα πολιτικής τους την Ρωσία η το Ιράν η τους BRICS δεν μας κάνει ούτε να εξιδανικευουμε τα καθεστώτα τους ούτε να αναζητούμε την " παραλυτική ζεστασιά" του Πατερουλη για να εξισορροπήσουμε την ψυχρότητα του νέου Βλαδίμηρου των Ρως. Η γεωπολιτική και η ιδεολογία διαπλέκονται μεν είναι χωριστά πεδία δε.