Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ!!

Roberto Pecchioli

Έχω τρομερή σχέση με το τέλος της χρονιάς. Ακόμα και ως παιδί δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να γιορτάζουμε το πέρασμα του χρόνου. Οι παιδικοί φιλοσοφικοί προβληματισμοί δεν θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν τον ξορκισμό του θανάτου και, αντίθετα, την ανάγκη για ελπίδα, την ψευδαίσθηση μιας νέας αρχής. Ωστόσο, ήθελα να συμμετάσχω στην εκδήλωση της γέννησης του νέου έτους, που στον μαγεμένο μου κόσμο δεν σήμαινε μπαμ και τοστ, αλλά την πεποίθηση ότι ακριβώς τα μεσάνυχτα θα γινόταν μια πραγματική ρελέ ανάμεσα σε έναν αφοπλισμένο γενειοφόρο γέρο - τον παλιά χρονιά - και ένας τολμηρός νέος που πήρε τη θέση του τη νέα χρονιά.

Στην οικογένεια δεν επιτρεπόταν τα παιδιά να κάνουν «μεγάλα» πράγματα και έπρεπε να πάω για ύπνο τη συνηθισμένη ώρα. Θα ήταν η μητέρα μου που θα μου έλεγε, εκ των υστέρων, τι είχε συμβεί τη μαγική ώρα. Έφτασε λοιπόν η νέα χρονιά ερήμην μου. Η μητέρα μου μου είπε κάποτε ότι η παλιά χρονιά δεν ήθελε να φύγει, γιατί πίστευε ότι έπρεπε να κάνει πολλά πράγματα ακόμα, και ότι η νέα χρονιά, πιο δυνατή, τον έδιωξε με αγενή τρόπο, με το ραβδί. Ήμουν έξι χρονών και ο φτωχός γέρος ήταν μόνο ενός. Τον συμπονούσα –ίσως ήμουν αντιδραστικός από εκείνη την ημέρα– που τον έδιωξαν μετά από μόλις ένα χρόνο υπηρεσίας. Και τότε, γιατί ήταν ξεφτιλισμένος κι εγώ ακόμη μικρός; Παιδικά μυστήρια που αναδύονται στο τέλος κάθε χρόνου, ειδικά όταν η ηλικία προχωρά, ο χρόνος περνάει και νιώθω σαν να μοιάζω με την παλιά χρονιά.

Ωστόσο, πρέπει να υποταχτούμε σε συνήθειες και να κάνουμε κάποιες εκτιμήσεις στο τέλος του έτους. Βοηθούν οι στίχοι -όμορφοι και εκπληκτικοί- του Anno che, το τραγούδι του Lucio Dalla. Αγαπητέ φίλε, σου γράφω, αρχίζει (γράφω και στον εαυτό μου τότε) γιατί «η παλιά χρονιά τελείωσε τώρα, αλλά κάτι δεν πάει καλά εδώ». Ήταν το 1979 όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ και η απάτη ήταν ήδη ξεκάθαρη: «Αλλά η τηλεόραση είπε ότι η νέα χρονιά / θα φέρει μια μεταμόρφωση. Και όλοι περιμένουμε ήδη». Ο καλλιτέχνης προσποιείται ότι πιστεύει στις ελπίδες: «Θα είναι Χριστούγεννα τρεις φορές και γιορτή όλη μέρα, κάθε Χριστός θα κατέβει από το σταυρό, ακόμη και τα πουλιά θα επιστρέψουν. Θα υπάρχει φαγητό και φως όλο το χρόνο. ακόμη και οι βουβοί θα μπορούν να μιλήσουν ενώ οι κωφοί το κάνουν ήδη». Μυθοπλασία, ψευδαίσθηση, το μέλλον ως αναβολή ελπίδας. Ίσως το παιδί τότε να είχε δίκιο που δεν κατάλαβε: «δες αγαπητέ φίλε τι έχεις να επινοήσεις, να μπορείς να γελάς με αυτό, να συνεχίσεις να ελπίζεις».
Είναι αλήθεια: αφού σταματήσαμε να πιστεύουμε ότι η ζωή έχει νόημα, πρέπει να λέμε περισσότερα ψέματα, να εφευρίσκουμε ιστορίες που προσποιούνται ότι είναι αληθινές, μακρινούς παραδείσους για να αντέξουμε την ύπαρξη και να ξεχάσουμε το ολοένα λεπτότερο νήμα, που προορίζεται να σπάσει. Αυτό το γνώριζαν οι αρχαίοι, οι οποίοι επινόησαν τις Μοίρες - Μοίραι στα ελληνικά - κόρες του Δία και της Θέμιδος (Δικαιοσύνη), οι θεότητες που καθιέρωσαν το πεπρωμένο των ανθρώπων. Ήταν τρεις από αυτούς: ο ένας έστριβε το νήμα της ζωής. ο δεύτερος όρισε την τύχη και τη διάρκεια. ο τρίτος έκοψε την κλωστή. Ούτε οι θεοί δεν μπορούσαν να αλλάξουν τις αποφάσεις τους. Τελικά, η ζωή μας μπορεί να θεωρηθεί ως ο άνισος αγώνας ενάντια στη μοίρα και την παροδικότητα, σύμβολο της οποίας είναι το τέλος του ενός έτους και η αυγή του επόμενου.

Κάθε φορά που πρέπει να ελπίζουμε, να προσποιούμαστε ότι γιορτάζουμε για να ξεχάσουμε, να φανταστούμε νέα ξεκινήματα. Θα έπρεπε να είναι πιο εύκολο -αλλά δεν είναι, ο μηδενισμός κοστίζει ακριβά- για τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο, ο οποίος, έχοντας εγκαταλείψει όλες τις άλλες πεποιθήσεις, έχει προσκολληθεί στον μύθο της προόδου. Το αύριο θα είναι αναπόφευκτα καλύτερο από χθες. Γιατί λοιπόν να κοιτάξουμε πίσω, να παραμείνουμε προσκολλημένοι σε παραδόσεις, τρόπους ζωής, αξίες που η πρόοδος θα καταστήσει παρωχημένες, ακόμη και γελοίες αύριο; Για τον Jean Paul Michéa, οι θιασώτες της προόδου μοιάζουν με τον Ορφέα, τον μυθικό τραγουδιστή που προσπάθησε να επαναφέρει τη γυναίκα του Ευρυδίκη στην επίγεια ζωή. Συγκινημένοι από το τραγούδι του, οι Ερινύες, ζοφεροί φύλακες του Άδη -του κάτω κόσμου των αρχαίων- επέτρεψαν στον Ορφέα να πάρει μαζί του την Ευρυδίκη. Η προϋπόθεση ήταν να μην κοιτάξει ποτέ πίσω. Στις πύλες του Άδη ο Ορφέας δεν μπορούσε να αντισταθεί στην αμφιβολία: ήταν ακόμα πίσω του η Ευρυδίκη; Υπήρχε, αλλά η υπόσχεση αθετήθηκε και η κοπέλα επέστρεψε στο πεπρωμένο της.

Παράξενες σκέψεις, ροκανίδια μύθου που είναι καλό για να μην αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα, μεταφορές, σύμβολα του ανθρώπινου αινίγματος, η παρανόηση του πεπρωμένου, η εξέγερση του σοφού ζώου ενάντια στην τάξη πραγμάτων, σύμβολο του οποίου είναι οι εορτασμοί του τέλους του χρόνου, η ταραχή. που σβήνει τις σκέψεις, τις προπόσεις, την προσταγμένη, πολλές φορές τρανταχτή χαρά, τις ανανεωμένες ελπίδες παρά τη βεβαιότητα ότι σύντομα θα διαψευστούν. Η παλιά χρονιά και η νέα χρονιά μοιάζουν πολύ, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Τα εφεύραμε για να μετρήσουμε, μέσα από την πορεία του ήλιου, το μοναδικό αστέρι που βλέπουμε κάθε μέρα, μια αφαίρεση που ονομάζουμε χρόνο.

Ο αναγνώστης είναι ανυπόμονος: γιατί ξεφεύγει, γιατί αποφεύγει το θέμα του τίτλου; Το επόμενο έτος. Έχεις δίκιο, συνάδελφε αναγνώστη: παρεκκλίνομαι, περιφέρομαι γύρω από το θέμα γιατί το φοβάμαι. Η διάθεση είναι ίδια με αυτή του Leopardi στο The Night Song of a Wandering Shepherd of Asia. Τι κάνεις, Φεγγάρι στον παράδεισο, πες μου τι κάνεις, σιωπηλή Σελήνη; Η ερώτηση που κάνει είναι η ίδια που πεισματικά αποφεύγουμε, αγγίζουμε, κυνηγάμε κάθε στιγμή και ειδικά στην αλλαγή της χρονιάς: « Πες μου, φεγγάρι: τι αξίζει η ζωή του / στον βοσκό / η ζωή σου για σένα ? πες μου: πού τείνει αυτή η σύντομη περιπλάνησή μου, η αθάνατη πορεία σου; «Δηλαδή, γιατί κοπιάζουμε στα όρια του τίποτα, αφού πάψουμε να πιστεύουμε στον Θεό, ακόμη και με τη μορφή μιας υπόθεσης, πιθανότητας ή στοιχήματος ( παρ. του Blaise Pascal ).

Τι σημασία έχει για την επόμενη χρονιά; Μάλλον θα είναι παρόμοιο με αυτό που πήρε άδεια, που με τη σειρά του ακολούθησε άλλα χρόνια στο chiaroscuro, με επικράτηση του σκότους. Γι' αυτό διστάζω να πω τη γνώμη μου για το εγγύς μέλλον, να ξαναμπώ στην πραγματικότητα καταφεύγοντας στην παιδική ηλικία Eldorado ή στις μεταφορές του πολιτισμού του οποίου είμαι μεταθανάτιος κληρονόμος, αφού ο μεταμοντέρνος Ορφέας, γιος κανενός, έχει μάθει το μάθημά του και δεν κοιτάζει πια πίσω. Χωρίς να γνωρίζει το παρελθόν, κάνει κύκλους στο παρόν.

Για να πούμε την αλήθεια, το 2023 δεν θα είναι πολύ λυπηρό. Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίστηκε, με το βάρος του θανάτου, της καταστροφής και του φόβου. Σε σύγκριση με πριν από ένα χρόνο, ακόμη και οι πιο ευκολόπιστοι κατάλαβαν ότι η ρωσική αρκούδα θα κερδίσει και ότι οι δυστυχείς «απλοί» Ουκρανοί (όχι οι υπηρεσιακές άρχουσες τάξεις...) είναι τα θύματα της δυτικής επιθυμίας να κρατήσουν τη Ρωσία υπό έλεγχο. Παλιά γεωπολιτική, νέες δικαιολογίες. Το επόμενο έτος θα δούμε πιθανώς αυτή τη σύγκρουση να τελειώνει και θα ανακαλύψουμε την έκταση των ερειπίων, τον αριθμό των θυμάτων, τον απολογισμό στο τέλος της λίστας.

Θα αξίζει τον κόπο; Όχι, βασική απάντηση. Ωστόσο, αν ήμασταν Black Rock, Vanguard, State Street ή κάποιος άλλος από τους δυτικούς οικονομικούς γίγαντες, θα σκεφτόμασταν διαφορετικά. Θα είχαμε αγοράσει την ουκρανική επικράτεια και τους πόρους της σε τιμές ευκαιρίας, θα κοιτούσαμε τα ερείπια και θα τρίβαμε τα χέρια μας προετοιμάζοντας την ανοικοδόμηση. Πόσες συμφωνίες και ανησυχίες: είναι πάντα έτσι μετά τους πολέμους. Και τι θα γίνει με εμάς, την Ιταλία που προμηθεύει όπλα; Όχι πολύ, φοβόμαστε. Η Γερμανία κερδίζει το Όσκαρ Χειρότερου Β' Ανδρικού Ρόλου. Για άλλη μια φορά αποστασιοποιήθηκε από τη φυσική συμφωνία με τη Ρώσο γείτονά της, στερημένη ενέργειας για τη μεταποιητική βιομηχανία της, ηττημένη από τον πολιτικοστρατιωτικό νανισμό, αποτέλεσμα της ήττας πριν από ογδόντα χρόνια. Η Ευρώπη θα έχει χάσει, ο Big Brother με τα αστέρια και τις ρίγες όχι. Σε δυσκολία σε όλα τα σενάρια του κόσμου, ενισχύει τη λαβή της στους Ευρωπαίους υποτελείς (ή δουλοπάροικους).

Θα ξυπνήσουν του χρόνου; Αμφιβάλλουμε, αν «το νόημα πρέπει να αντληθεί από τα γεγονότα». Επίσης, ευθυγραμμισμένοι και καλυμμένοι για την υποστήριξη της απεχθούς επιχείρησης στη Γάζα, του τελευταίου δηλητηριώδους καρπού του 2023, οι Ευρωπαίοι εγκαταλείπουν όλο και περισσότερο την ιστορία. Καλυμμένοι με χλευασμό, λίγο φτωχότεροι, τον επόμενο χρόνο θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της ενεργειακής κρίσης και θα σπάσουν νέα ρεκόρ στον αγώνα για να απαλλαγούν από τον πολιτισμό τους. Όλοι θα βιώσουν τις απολαύσεις του συμφώνου σταθερότητας Europoid, τη χρηματοοικονομική συμπίεση που θα αποτρέψει κάθε αυτόνομη πολιτική για χρόνια και θα εμπλουτίσει περαιτέρω τους (ψευδείς) οικονομικούς πιστωτές.

Η Ιταλία θα βιώσει τις απολαύσεις της ελεύθερης αγοράς ενέργειας. Αυξήσεις φυσικού αερίου εβδομήντα με ογδόντα τοις εκατό. Τον επόμενο χρόνο κάποιος θα πρέπει να επιλέξει αν θα ζεσταθεί ή θα δειπνήσει. Το επόμενο έτος η κυβέρνηση δεν θα αλλάξει. Αν γινόταν, μετά την κυβέρνηση Ντράγκι και την κυβέρνηση Ντράγκι-Ντραγκέτι (Ντράγκι συν Μελόνι και Τζορτζέτι) θα είχαμε το (ουπ...) ντουλάπι Dragh-schlein, με μπογιά ουράνιου τόξου και ένα δωμάτιο LGBT. Για τα υπόλοιπα, business, as usual , business as usual. Από την άλλη, πέθανε ο σχεδόν αιωνόβιος Ζακ Ντελόρ, ο αρχιτέκτονας της πραγματικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο Γερμανός κολασμένος που στραγγάλισε την Ελλάδα το 2011. Σεβασμός στο τέλος του, όχι στη θεραπεία που επέβαλε: ο ασθενής πέθανε . Μόνο η μαζική μετανάστευση μείωσε την ανεργία, ο άρρωστος Έλληνας δεν έχει συνέλθει. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι το έθνος που εφηύρε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό πριν από τριάντα αιώνες σκοτώθηκε πρώτο.

Η χρονιά που έρχεται θα φέρει το τέλος ακόμα πιο κοντά και αυτό που εκπλήσσει περισσότερο είναι η αδιαφορία, η αυτοκτονική ηδονία των τελευταίων followers. Ο Ορφέας, έχοντας γίνει ρευστός, δεν θα γυρίσει, δεν αγαπά πια την Ευρυδίκη, πράγματι δεν ξέρει καν ποια είναι. Τι θα μπορούσαν να αλλάξουν οι επόμενοι δώδεκα μήνες; Α, ναι, θα ανανεώσουμε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το πιο άχρηστο θεσμικό όργανο στη Γη, μια Μέκκα για τα επτακόσια μέλη του, τους βοηθούς τους και την πλούσια, παντοδύναμη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Θα διασκεδάσουμε με το μακρύ ταξίδι των αμερικανικών εκλογών, ανάμεσα σε χαμηλά χτυπήματα, την απόδειξη ότι η δημοκρατία είναι ολοένα και περισσότερο μια φάρσα και ότι στο επίκεντρο του χρήματος της αυτοκρατορίας και της κυριαρχίας του βαθέως κράτους, η συμμαχία μεταξύ βιομηχανίας, οικονομικών, στρατιωτικών μηχανισμών και ιδιωτικών γραφείων. Ένας πρόεδρος που προερχόταν από τον στρατό, ο Αϊζενχάουερ, το ανακάλυψε εις βάρος του ακόμη και το 1960. Οι προειδοποιήσεις του δεν εισακούστηκαν. Η ελευθερία της σκέψης, του τύπου και του λόγου θα υποστεί βαριές καταστολές. Η Ευρώπη είναι στην πρώτη γραμμή με το φίμωμα του νόμου για τις ψηφιακές υπηρεσίες.Ναρκωτικός ύπνος των θυμάτων: όσο κανείς δεν απαγορεύει τους εθισμούς που αγαπούν τόσο πολύ, το σεξ, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τον τζόγο, τα ψηλά, τα «δικαιώματα».

Θα είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τους σπασμούς της Καθολικής εκκλησίας. Οι ιερείς κηρύττουν στην έρημο - την Boxing Day ήταν δώδεκα παρόντες, συμπεριλαμβανομένου του γραμματέα σας, για την πρωινή λειτουργία του επισκόπου του Chiavari - αλλά ακόμα καταφέρνουν να κάνουν ζημιά. Ποιος χρηματοδοτεί λαθρέμπορους, που φτιάχνει σκηνές της φάτνης στην εκκλησία με δύο μητέρες γύρω από το παιδί, που γράφει τους κανόνες για τις ευλογίες των ομοφυλοφίλων, που -ο καρδινάλιος Zuppi- λυπάται που η φάτνη είναι «διχαστική», αλλά δεν ξοδεύει λέξη για να την υπερασπιστεί. Θα διασκεδάσουμε βλέποντας τη νέα Εκκλησία να λειτουργεί, με την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν είμαστε πιστοί. Αφού υπήρξε πρωταγωνιστής της ιστορίας για πολλούς αιώνες, και στη συνέχεια ανταγωνιστής για άλλους αιώνες, η Εκκλησία, έγραψε ένας απομονωμένος, οξυδερκής Ιταλός στοχαστής, ο Αντρέα Έμο, έγινε ένας ευγενής της ιστορίας, μια ηλικιωμένη κοκοτέ με βαρύ μακιγιάζ. η χαμηλή υπηρεσία μιας «δύναμης που δεν το θέλει πια» (PP Pasolini).

Οι κουδουνίστρες του ρολογιού στις 31 Δεκεμβρίου δεν θα αλλάξουν τα πράγματα μετά τα μεσάνυχτα. Η διαίσθηση των καλλιτεχνών είναι πιο καταιγιστική από τα πιστόλια των σοφών: «η χρονιά που έρχεται θα περάσει σε ένα χρόνο. Ετοιμάζομαι, αυτά είναι τα νέα».

Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

https://www.ariannaeditrice.it/prodotti/george-soros-e-la-open-society