ΠΟΥΛΟΥΣΕ ΟΠΛΑ ΣΤΟ ΙΡΑΝ,ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ;;;;;ΝΑΙ,ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΠΑΛΙΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ!!

 

Ιωάννης Νασιούλας

Ο Ari Ben-Menashe, πρώην ισραηλινός στρατιωτικός πράκτορας πληροφοριών, αποκάλυψε πώς το Ισραήλ χρησιμοποιούσε τα έσοδα από μυστικές πωλήσεις όπλων στο Ιράν για να χρηματοδοτήσει μαύρες επιχειρήσεις και καθώς και δήθεν τρομοκρατικά κτυπήματα.

Απόσπασμα : «Το βρώμικο ταμείο (slush fund) βοήθησε στη χρηματοδότηση των «μαύρων» επιχειρήσεων της κοινότητας των πληροφοριών σε όλο τον κόσμο. Αυτά περιλάμβαναν τη χρηματοδότηση ελεγχόμενων από το Ισραήλ «Παλαιστινίων τρομοκρατών», που θα διέπρατταν εγκλήματα στο όνομα της παλαιστινιακής επανάστασης, αλλά στην πραγματικότητα τους επέλεγαν, συνήθως άθελά τους, ως μέρος της ισραηλινής προπαγανδιστικής μηχανής».

«Μέχρι τον Μάρτιο του 1981, η Μικτή Επιτροπή [Mossad-IDF] είχε δημιουργήσει τους μηχανισμούς για το χειρισμό των μυστικών πωλήσεων όπλων στο Ιράν που είχαν συμφωνηθεί στις συμφωνίες του Παρισιού του Οκτωβρίου. Ορισμένες εμπορικές εταιρείες με διάφορα ονόματα έκαναν τις επαφές με τους Ιρανούς και με κατασκευαστές όπλων και μεσίτες όπλων, ανακάλυψαν τι όπλα χρειάζονταν, κανόνισαν την επιμελητεία των αποστολών και μεθόδευσαν τη διακριτική μεταφορά εκατομμυρίων δολαρίων.

[Σημείωση: Στις μυστικές συμφωνίες του Παρισιού του Οκτωβρίου 1980, οι Ιρανοί ηγέτες συμφώνησαν να καθυστερήσουν την απελευθέρωση των ομήρων των ΗΠΑ για να βοηθήσουν στην αποτροπή της επανεκλογής του Τζίμι Κάρτερ, ενώ εκπρόσωποι της εκστρατείας του Ρέιγκαν υποσχέθηκαν να ξεπαγώσουν τα ιρανικά περιουσιακά στοιχεία και να παραδώσουν όπλα μέσω του Ισραήλ στο Ιράν για τον πόλεμο με το Ιράκ]

Το Ισραήλ λειτουργούσε στο πλαίσιο μιας γενικής συμφωνίας συνεργασίας στην οποία ο Πρωθυπουργός Μπεγκίν είχε καταλήξει μυστικά κατ' αρχήν με τον [πρόεδρο της εκστρατείας του Ρήγκαν και μελλοντικό διευθυντή της CIA] Γουίλιαμ Κέισι τον Αύγουστο του 1980. Οι λεπτομέρειες των πωλήσεων όπλων στο Ιράν είχαν επεξεργαστεί τον Δεκέμβριο του 1980. και ο [αρχηγός κατασκοπείας της Μοσάντ] Ντέιβιντ Κίμτσε , το ανώτερο μέλος της Μικτής Επιτροπής, συνεργαζόταν απευθείας με τον Ρόμπερτ Γκέιτς της CIA για την εφαρμογή τους. [Σημείωση: Ο Ρόμπερτ Γκέιτς θα γινόταν διευθυντής της CIA το 1991 και υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ το 2006.]

Για να αποφευχθεί η τοποθέτηση όλων των χρυσών αυγών σε ένα καλάθι, άνοιξαν 200 τραπεζικοί λογαριασμοί σε 27 αξιόπιστες τράπεζες σε όλο τον κόσμο, αλλά ανά πάσα στιγμή μόνο το ένα τέταρτο αυτών των λογαριασμών ήταν ενεργό. (…) Μέχρι το 1983 το ταμείο λάσπης λειτουργούσε σαν μια καλά λαδωμένη μηχανή. Μια φορά το χρόνο οι 200 αριθμημένοι λογαριασμοί στην Ευρώπη θα άλλαζαν και τα ονόματα των ψευδο-εταιρειών θα άλλαζαν επίσης. Το μόνο όνομα που δεν άλλαξε ποτέ ήταν αυτό της ομάδας εκμετάλλευσης, Ora [«φως» στα εβραϊκά]. (…)

Ενώ τα βρώμικα κεφάλαιά μας αυξάνονταν σταθερά, τα ασυνήθιστα γενικά έξοδα μείωσαν τα κέρδη. Είναι αλήθεια ότι πουλούσαμε όπλα στους Ιρανούς με προσαύξηση 50% έως 400% στην τιμή εκ του εργοστασίου, αλλά το πραγματικό κόστος για την προμήθεια και την παράδοσή τους ήταν επίσης υψηλό.

Υπήρχε ένα τεράστιο δίκτυο διαμεσολαβητών όπλων που έπρεπε να πληρωθούν, χρήματα που έπρεπε να παραδοθούν σε όσους εμπλέκονται σε συμφωνίες «προπετάσματα καπνού», δωροδοκίες σε πολιτικούς και δημοσίους υπαλλήλους, «δωρεές» εκστρατειών που έπρεπε να γίνουν σε όλο τον κόσμο και άλλα έξοδα. Οι «δωρεές» μερικές φορές κοστίζουν περισσότερο από τα ίδια τα όπλα.

Οι συνεισφορές έγιναν ακόμη από το μαύρο ταμείο, αν και έμμεσα, σε πολιτικούς των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των Δημοκρατικών στο πάνελ Ιράν-Κόντρα . Αυτός μπορεί να είναι ένας λόγος που η πλήρης ιστορία πίσω από το σκάνδαλο Ιράν-Κόντρα δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Παρόλο που το Ισραήλ διέρρευσε λεπτομέρειες σχετικά με ορισμένες από τις δραστηριότητες του [εγκέφαλου του Ιράν-Κόντρα] του Όλιβερ Νορθ, οι Δημοκρατικοί, πολλοί από τους οποίους γνώριζαν καλά τι συνέβαινε, σιωπούσαν για την τεράστια πλημμύρα όπλων που έτρεχαν στο Ιράν μέσω του Ισραήλ. Το Τελ Αβίβ, μη θέλοντας να αποκαλυφθούν οι δικές του συμφωνίες όπλων με την Τεχεράνη, τις είχε εξοφλήσει με διάφορες, συχνά περίπλοκες, συνεισφορές στην Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων του Αμερικανικού Ισραήλ (AIPAC). Δεν ξέρω ποιος στην AIPAC γνώριζε την τελική πηγή αυτών των συνεισφορών, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι κάποιος γνώριζε.

Στη Βρετανία η επιτροπή μας έδωσε χρήματα με τον ίδιο τρόπο στο Εβραϊκό Μεταρρυθμιστικό Κίνημα, με την πεποίθηση ότι αυτά τα χρήματα θα διοχετευθούν στο Συντηρητικό Κόμμα [της Μάργκαρετ Θάτσερ]. Λόγω της φιλίας με τη Βρετανία, το στρατηγείο επιχειρήσεων της Μοσάντ στην Ευρώπη μεταφέρθηκε το 1982 από το Παρίσι στο Λονδίνο και εγκαταστάθηκε σε ένα κτίριο στην οδό Bayswater Road. (…)

Παρά το υψηλό κόστος, τα κέρδη εξακολουθούσαν να γίνονται από τις πωλήσεις στο Ιράν. Σε διάφορες περιόδους το ταμείο έφτασε σε κορυφές άνω του 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Στο αποκορύφωμά του ήταν 1,8 δισεκατομμύρια δολάρια, με χρήματα να έρχονται και να βγαίνουν συνεχώς – ένας τεράστιος κύκλος εργασιών που θα ζήλευε πολύ μια επιτυχημένη συμβατική επιχείρηση.

Οι ηγέτες του Λικούντ που διοικούσαν την κυβέρνηση σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα για τρεις βασικούς σκοπούς.

Το πρώτο ήταν να χρηματοδοτήσει δραστηριότητες της παράταξης του Κόμματος Λικούντ του [Ισραηλινού Πρωθυπουργού] Γιτζάκ Σαμίρ . Μεταξύ 1984 και 1989 διοχετεύθηκαν λιγότερα από 160 εκατομμύρια δολάρια στη φατρία του Σαμίρ, που διαχειριζόταν ο αναπληρωτής υπουργός στο Γραφείο του Πρωθυπουργού, Ehud Olmert, ο οποίος ήταν πολύ κοντά στον πρωθυπουργό [και έγινε πρωθυπουργός ο ίδιος το 2006]. Άλλα κεφάλαια συνεισφέρθηκαν σε ολόκληρο το Κόμμα Λικούντ, ειδικά στις προεκλογικές εκστρατείες του 1984 και 1988. Το ποσό αυτό ανήλθε σε περίπου 90 εκατομμύρια δολάρια.

Δεύτερον , το βρώμικο ταμείο βοήθησε στη χρηματοδότηση των «μαύρων» επιχειρήσεων της κοινότητας των πληροφοριών σε όλο τον κόσμο. Αυτά περιελάμβαναν τη χρηματοδότηση «Παλαιστίνιων τρομοκρατών» που ελέγχονται από το Ισραήλ, οι οποίοι θα διέπρατταν εγκλήματα στο όνομα της παλαιστινιακής επανάστασης, αλλά στην πραγματικότητα τους επέλεγαν, συνήθως άθελά τους, ως μέρος της ισραηλινής προπαγανδιστικής μηχανής.

Ένας βασικός παράγοντας σε ορισμένες από αυτές τις επιχειρήσεις ήταν ο πρώην συνταγματάρχης του ιορδανικού στρατού Μοχάμεντ Ράντι Αμπντουλάχ , ο άνθρωπος που ήταν μαζί με [τον πράκτορα της Μοσάντ] Άντονι Πίρσον [πρώην αξιωματικός των βρετανών ειδικών δυνάμεων και εργολάβο ασφαλείας] και ο Νίκολας Ντέιβις [ο ξένος συντάκτης του Λονδίνου Daily Mirror] όταν προσέγγισα τον Davies.

[Σημείωση: Η London Daily Mirror ανήκε στον πράκτορα της Μοσάντ Ρόμπερτ Μάξγουελ, πατέρα της Γκισλέιν Μάξγουελ, συντρόφου του Τζέφρι Έπσταϊν]

Σήμερα, στα πενήντα του, ο Ράντι παρασημοφορήθηκε από τον βασιλιά Χουσεΐν της Ιορδανίας για τη γενναιότητά του στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής του 1967 [δηλαδή στον Πόλεμο των Έξι Ημερών του Ισραήλ]. Ωστόσο, η οικογένειά του έπεσε σε διαμάχη με τον βασιλιά επειδή δεν ήταν διατεθειμένη να συμμετάσχει στη μαζική σφαγή Παλαιστινίων από τον ιορδανικό στρατό το 1970 [κατά τη διάρκεια του Μαύρου Σεπτέμβρη ]. Η οικογένεια μετανάστευσε στο Λονδίνο. Ο συνταγματάρχης παντρεύτηκε μια γυναίκα που είχε σχέση με τον [Ιρακινό Πρόεδρο] Σαντάμ Χουσεΐν και άρχισε να ιδρύει μια σειρά από εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων ναυτιλιακών γραφείων στην Κύπρο και τη Σικελία.

Ο Ράντι έγινε γνωστός ως επιχειρηματίας που υπερασπίστηκε τους αραβικούς και παλαιστινιακούς σκοπούς στην Ευρώπη. Του έλειπε όμως η πατρίδα του και οι μέρες που τον υμνούσαν ως ήρωα. Έπεσε στους δρόμους της Δύσης, άρχισε να πίνει πολύ και ξόδεψε μια περιουσία σε τυχερά παιχνίδια και γυναίκες.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, για να ανακτήσει τις απώλειές του, ο Ράντι πήγε να εργαστεί για τον Pearson, ο οποίος παρείχε πληροφορίες πληροφοριών στο Ισραήλ. Με την ακούσια βοήθεια του Ράντι, ο Πίρσον άρχισε να αποκτά πληροφορίες σχετικά με τις παλαιστινιακές οργανώσεις στην Ευρώπη. Ο τρόπος που το έκανε ήταν πουλώντας όπλα σε αυτές τις οργανώσεις.

Ένας έμπορος όπλων ονόματι John Knight, ο οποίος διηύθυνε μια εταιρεία με την επωνυμία Dynavest Limited, που βρίσκεται [στο Λονδίνο], και ένας άλλος έμπορος που λειτουργούσε εκτός της Sidem International Limited [επίσης στο Λονδίνο], απέκτησαν όπλα από τη Γιουγκοσλαβία. Θα τα πουλούσαν στον Radi, ο οποίος με τη σειρά του θα τα πουλούσε στον Παλαιστίνιο τρομοκράτη, Abu Nidal , και σε άλλες παλαιστινιακές ομάδες. Ο Ράντι αγνοούσε την ισραηλινή σύνδεση του Πίρσον, όπως και οι άλλοι εμπλεκόμενοι.

[Σημείωση: Ο Αμπού Νιντάλ χαρακτηρίστηκε επίσης ως περιουσιακό στοιχείο - πράκτορας της Μοσάντ]

Αν και μπορεί να φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι ο Pearson, ένας άνθρωπος που εργαζόταν με τη Μοσάντ, ενθάρρυνε έναν Ιορδανό να πουλήσει όπλα στους εχθρούς του Ισραήλ, στην πραγματικότητα ήταν όλα μέρος μιας πολύ πονηρής συνωμοσίας. Συνεργαζόμενος με αυτές τις ομάδες, ο Ράντι έμαθε για ποιο σκοπό επρόκειτο να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους και ανυποψίαστα έδωσε τις πληροφορίες στον Pearson. Ο Pearson, με τη σειρά του, μετέδωσε στη Μοσάντ τις πληροφορίες σχετικά με τις κινήσεις των ομάδων και τον αριθμό των όπλων που διέθεταν.

Με βάση τις άθελες συμβουλές του Ράντι, σε διάστημα δύο μηνών, 14 ή 15 Παλαιστίνιοι εξοντώθηκαν. Μεταξύ των παλαιστινιακών ομάδων έγινε γνωστό ότι ο Ράντι εργαζόταν για τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες και, φοβούμενος για τη ζωή του, έκανε ένα ταξίδι στη Βαγδάτη και παρουσίασε την υπόθεσή του στον ίδιο τον Αμπού Νιντάλ. Ο Αμπού Νιντάλ πίστεψε την ιστορία του ότι τον είχαν χρησιμοποιήσει - πράγμα που είχε - και είπε ότι ο Ράντι ήταν «καθαρός». Η ευθύνη χρεώθηκε στην ομάδα του Γιασέρ Αραφάτ [την PLO] - οι παλαιστινιακές φατρίες εκείνη την εποχή πολεμούσαν μεταξύ τους.

[Σημείωση: Το Ισραήλ χρησιμοποίησε ισλαμιστικές φατρίες, συμπεριλαμβανομένης της Χαμάς, για να υπονομεύσει την κοσμική PLO.]

Ο Ράντι επέστρεψε στο να πίνει και να κυνηγάει γυναίκες, και τα χρήματα που έβγαλε πουλώντας όπλα για τον Πίρσον στραγγίστηκαν. Σε εκείνο το πολύ ευάλωτο σημείο, το 1978, ο Pearson παρενέβη ξανά και πρόσφερε στον Radi ένα δάνειο 200.000 λιρών. Αυτή τη φορά, ο Pearson του ξεκαθάρισε ότι τα χρήματα προέρχονταν από ισραηλινή πηγή. Ο απελπισμένος Ράντι αποδέχτηκε το δάνειο και στρατολογήθηκε για να εργαστεί για μια αντιτρομοκρατική ομάδα στο Ισραήλ που διοικείται από τον [Ισραηλινό κατάσκοπο] Ράφι Εϊτάν.

Οι μέθοδοι της ομάδας ήταν μάλλον αντισυμβατικές, θα έλεγε κανείς αποτρόπαιες, αλλά λειτουργούσε με επιτυχία εδώ και χρόνια. Ένα παράδειγμα είναι η περίπτωση της «παλαιστινιακής» επίθεσης στο κρουαζιερόπλοιο Achille Lauro το 1985 [δηλαδή η πειρατεία του Achille Lauro]. Αυτή ήταν, στην πραγματικότητα, μια ισραηλινή «μαύρη» προπαγανδιστική επιχείρηση για να δείξει τι θανατηφόρο, κοφτερό μάτσο ήταν οι Παλαιστίνιοι.

Η επιχείρηση λειτούργησε ως εξής: ο Εϊτάν έδωσε οδηγίες στον Ράντι ότι ήταν καιρός οι Παλαιστίνιοι να κάνουν επίθεση και να κάνουν κάτι σκληρό, αν και δεν αναφέρθηκαν λεπτομέρειες. Ο Ράντι έδωσε εντολές στον Αμπού Αμπάς [τον ιδρυτή και ηγέτη του Παλαιστινιακού Απελευθερωτικού Μετώπου], ο οποίος, για να ακολουθήσει τέτοιες εντολές, λάμβανε εκατομμύρια από ισραηλινούς αξιωματικούς των πληροφοριών που παρίσταναν τους Σικελούς.

Στη συνέχεια ο Αμπάς συγκέντρωσε μια ομάδα για να επιτεθεί στο κρουαζιερόπλοιο. Στην ομάδα ειπώθηκε να το κάνει κακό, να δείξει στον κόσμο τι επιφυλάσσει σε άλλους ανυποψίαστους πολίτες εάν δεν ικανοποιούνταν οι παλαιστινιακές απαιτήσεις.

Όπως γνωρίζει ο κόσμος, η ομάδα έπιασε έναν ηλικιωμένο Αμερικανοεβραίο άνδρα σε αναπηρικό καροτσάκι [πρώην πλοηγός της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ Leon Klinghoffer], τον σκότωσε και πέταξε το σώμα του στη θάλασσα. Έκαναν την δημόσια δήλωσή τους. Αλλά για το Ισραήλ ήταν το καλύτερο είδος αντιπαλαιστινιακής προπαγάνδας.

Το 1986, ο Ράντι συμμετείχε σε μια άλλη επιχείρηση μαύρης λάσπης - την καλά τεκμηριωμένη απόπειρα ανατίναξης ενός [ισραηλινού] αεροπλάνου El Al [δηλαδή την υπόθεση Hindawi]. Ή τουλάχιστον αυτό που έγινε αντιληπτό δημοσίως ως απόπειρα. Στην πραγματικότητα, ήταν ένα ψυχρό, υπολογισμένο σχέδιο που συνέλαβε ο Ράφι Εϊτάν για να δυσφημήσει τους Σύρους.

Σε μια μυστική συνάντηση στο Παρίσι, ο Εϊτάν είπε στον Ράντι ότι ήθελε να εμπλέξει τη συριακή πρεσβεία στο Λονδίνο στην τρομοκρατία και να πετάξει όλους τους Σύρους διπλωμάτες από την Αγγλία. Ο Ράντι είχε έναν 35χρονο ξάδερφό του, τον Νέζαρ Χιντάουι, που ζούσε στο Λονδίνο, ο οποίος του πήγαιναν δύο πράγματα – ήταν φιλικός με τον ακόλουθο της Συριακής Πολεμικής Αεροπορίας στο Λονδίνο και είχε πρόβλημα με μια Ιρλανδή φίλη που του είπε ήταν έγκυος.

Ο Ράντι πήγε στον ξάδερφό του και του πρόσφερε 50.000 δολάρια. Την ίδια στιγμή είπε στον Hindawi ότι ήθελε να κάνει κάποια δουλειά για λογαριασμό της Παλαιστίνης που θα τον απαλλάσσει επίσης από την ενοχλητική κοπέλα του.

«Αυτά τα χρήματα που σας προσφέρω», είπε ο Ράντι στον Χιντάουι, «είναι από τους Σύρους αδελφούς μας για λογαριασμό των Παλαιστινίων. Θέλουμε να ανατινάξουμε ένα σιωνιστικό αεροπλάνο. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να βεβαιωθείτε ότι το κορίτσι θα μπει σε ένα αεροπλάνο της El Al με εκρηκτικά στην τσάντα της».

Ο Ράντι κανόνισε να συναντηθεί ο ξάδερφός του με τον αξιωματικό των πληροφοριών της Συρίας και ο Χιντάουι έφυγε αργότερα με την σαφή εντύπωση ότι αυτό που έκανε ήταν για τον αραβικό σκοπό. Σύμφωνα με την ενημέρωσή του, ο Hindawi είπε στην 32χρονη φίλη του, Ann-Marie Murphy, καμαριέρα στο ξενοδοχείο Hilton στο Park Lane, ότι την αγαπούσε και ήθελε να την παντρευτεί. Ήταν πρόθυμος να τη συστήσει, τη μέλλουσα νύφη του, στους παλιούς Παλαιστίνιους γονείς του που ζούσαν σε ένα αραβικό χωριό στο Ισραήλ. Της είπε να πάει να τους επισκεφτεί και να λάβει την ευλογία τους. Στη συνέχεια, όταν επέστρεφε στην Αγγλία, θα παντρεύονταν. Πανευτυχής, συμφώνησε να πάει, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι η διεύθυνση που της έδωσε στο Ισραήλ ήταν ψεύτικη.

Από όσο γνώριζε ο Hindawi, η γυναίκα επρόκειτο να θυσιαστεί. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να της πει ότι ήθελε να πάρει μια τσάντα με δώρα στους γονείς του. Επειδή, όμως, δεν ήθελε να διακινδυνεύσει να τη σταματήσουν επειδή είχε πολλές χειραποσκευές, θα κανόνισε έναν «φίλο» που εργαζόταν στο αεροδρόμιο να της δώσει την τσάντα όταν έμπαινε στο σαλόνι αναχώρησης του El Al. Θα περνούσε από τους τακτικούς ελέγχους ασφαλείας του Χίθροου και στη συνέχεια θα της έδιναν το πακέτο που περιείχε τη βόμβα.

Ο Hindawi είχε πει ότι μια Παλαιστίνια καθαρίστρια θα έδινε το θανατηφόρο πακέτο στην Ann-Marie. Στα μέσα Απριλίου του 1986, τη φίλησε αντίο και την παρακολούθησε να περνάει από τον έλεγχο διαβατηρίων μέχρι τον θάνατό της, μαζί με τον θάνατό της, μαζί με όλους τους άλλους 400 και πλέον επιβάτες στο τζάμπο του El Al.

Στο σαλόνι αναχώρησης του El Al, ένας Ισραηλινός άνδρας ασφαλείας ντυμένος με casual ρούχα -η «Παλαιστίνια καθαρίστρια»- πέρασε στην κοπέλα το δέμα. Το πήρε. Αλλά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα της ζητήθηκε να υποβληθεί σε έλεγχο. Οι άνθρωποι ασφαλείας, που ήταν στο σχέδιο του Ράφι Εϊτάν, δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά ατυχήματα. Όταν άνοιξε η σακούλα, βρέθηκαν πλαστικά εκρηκτικά σε ψεύτικο πάτο. Η Ann-Marie μεταφέρθηκε εσπευσμένα για να ανακριθεί από τη

βρετανική ασφάλεια.

Κλαίγοντας, είπε την ιστορία του φίλου της. Η αστυνομία συνέλαβε τον Hindawi στο London Visitors Hotel, ανάμεσα στο Notting Hill και το Earl's Court, αφού ο αδερφός του τον έπεισε να παραδοθεί. Έριξε τα κουκιά και τους είπε ότι ένας αξιωματικός των πληροφοριών της Συρίας του ζήτησε να εκτελέσει το έργο. Αλλά ο Ράντι δεν ενεπλάκη. Ήταν υπό προστασία της MI-5. Ως αποτέλεσμα, η [Βρετανίδα πρωθυπουργός] Μάργκαρετ Θάτσερ έκλεισε τη συριακή πρεσβεία στο Λονδίνο. Ο Rafi Eitan είχε τον τρόπο του, ο Hindawi φυλακίστηκε για 45 χρόνια και η Ann-Marie πήγε σπίτι στην Ιρλανδία όπου γέννησε μια κόρη.

Αυτά ήταν τα είδη μαύρων επιχειρήσεων που χρηματοδοτούσε το slush fund μας.

Ο τρίτος και τελευταίος κύριος σκοπός για τα χρήματα του slush fund ήταν να χρηματοδοτηθούν τα έργα στέγασης στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας για Εβραίους εποίκους που είχαν καταλάβει παλαιστινιακή γη εκεί. Δεδομένου ότι πολλά μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ είδαν αυτά τα στεγαστικά έργα ως πρόκληση που θα εμπόδιζε την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, η μεγάλη βοήθεια των ΗΠΑ προς το Ισραήλ απαγόρευσε τη χρήση των χρημάτων για κτίρια στη Δυτική Όχθη. Ως μέρος του συνασπισμού, το [ισραηλινό] Εργατικό Κόμμα, που επιθυμούσε να συμμετάσχει σε μια διάσκεψη ειρήνης, ήταν επίσης κατά ενός κυβερνητικού σχεδίου για στέγαση στη Δυτική Όχθη.

Η απάντηση, όσον αφορά το Likud, ήταν να αντλήσουμε από το βρώμικο ταμείο. Δεκάδες εκατομμύρια δολάρια χρησιμοποιήθηκαν στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας για να χτιστούν τα θεμέλια για νέους εβραϊκούς οικισμούς και για να αγοραστεί η γη από τους Άραβες. Αν και πολλά εδάφη απλώς κατασχέθηκαν και περισσότερο καταδικάστηκαν για κυβερνητικούς σκοπούς, πολλοί Άραβες, στους οποίους απαγορεύτηκε από την PLO να πουλήσουν γη στους Εβραίους στη Δυτική Όχθη, το έκαναν σε διογκωμένες τιμές, παρόλο που έβαζαν σε κίνδυνο τη ζωή τους.

Αυτό που έκαναν ήταν να πούλησαν σε διάφορες ξένες εβραϊκές εταιρείες που χρηματοδοτούνταν στην πραγματικότητα από τη Μικτή Επιτροπή. Πολλοί Άραβες της Δυτικής Όχθης έγιναν πλούσιοι πουλώντας τη γη τους, παίρνοντας τα χρήματα και μετανάστευσαν σε άλλες χώρες. Όσον αφορά το Λικούντ, ήταν χρήματα που δαπανήθηκαν καλά, γιατί ενθάρρυνε τους Άραβες να μεταναστεύσουν, ενώ άφηνε γη για να προχωρήσουν οι Εβραίοι. Τα σπίτια τους θα επιδοτούνται επίσης από το ταμείο λάσπης.

Κάθε φορά που επρόκειτο να εκταμιευθούν πολλά χρήματα για τη Δυτική Όχθη, ζητήθηκε η βοήθεια του ραβίνου Menachem Schneerson, του Lubavicher Rebbe, του οποίου το γραφείο βρίσκεται στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Έδωσε την ευλογία του και μέσω των χρηματοπιστωτικών του ιδρυμάτων, μεγάλα χρηματικά ποσά διοχετεύθηκαν στον Drexel Burnham, το, πλέον χρεοκοπημένο χρηματιστηριακό οίκο, όπου ο απατεώνας χρηματιστής Μάικλ Μίλκεν έχτισε την περιουσία του σε άχρηστα ομόλογα.

Κατά καιρούς, δισεκατομμύρια δολάρια που πληρώνονταν από τους Ιρανούς για όπλα που επρόκειτο να λάβουν –μαζί με κέρδη από προηγούμενες συμφωνίες που περίμεναν να εκταμιευθούν– κρατήθηκαν με διάφορα επιτόκια από την Drexel για λογαριασμό των εταιρειών μας, αφού διοχετεύτηκαν μέσω αμερικανικών τραπεζών. Αυτές οι μεγάλες καταθέσεις προστέθηκαν στο ανάστημα της Drexel και το μερίδιο της Drexel στα κέρδη από αυτές τις καταθέσεις τη βοήθησε να αναλάβει τεράστιες ποσότητες χρεογράφων. (…)

Όπως έχει επισημάνει κάποιος, αν είχε τεθεί μια ερώτηση σε έναν υπολογιστή σχετικά με το τι έπρεπε να γίνει για: 1) να απομακρυνθούν οι Άραβες από την πλάτη του Ισραήλ, 2) Να χωριστούν οι Άραβες από τα χρήματά τους 3) να κρατηθούν οι Ιρανοί περιορισμένοι - και αποχωρισμένοι από τα χρήματά τους 4) να διατηρηθεί η "ροή του λαδιού" 5) να βεβαιωθούμε ότι ο κόσμος ανακυκλώνει τον παλιό στρατιωτικό εξοπλισμό του 6) να κρατούμε τους Σοβιετικούς χαρούμενους και 7) να κάνουμε πλούσιους πολλούς εμπόρους όπλων και εργολάβους άμυνα, ΔΕΝ θα μπορούσε να βρει καλύτερη λύση από τον πόλεμο Ιράκ-Ιράν».

Πηγή: Ari Ben-Menshe: Profits of War: Inside the Secret US-Israeli Arms Network, 1992 , κεφάλαιο 8.