Αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία, αποκαλείται «ταντό». Ήτοι: «κοντόσπαθο», Ιαπωνιστί. (Στη φωτογραφία, από μουσείο: παρουσιάζεται αποσυναρμολογημένο, χωρίς τη χειρολαβή του καί τον -μικρό- χειροφυλακτήρα του.)

Το χρησιμοποιούσαν οι ευγενείς της πάλαι ποτέ Ιαπωνίας γιά τελετουργική αυτοκτονία, την αποκαλούμενη «σεππούκου», καί ειρωνικώς «χαρακίρι» (άνοιγμα της κοιλιάς). Οι ευγενείς της πάλαι ποτέ Ιαπωνίας αυτοκτονούσαν, γιά να «σώσουν την τιμή τους»… όταν έκαναν λαμογιά καί τους έπιαναν στα πράσσα, ή αποκαλυπτόταν αυτή.

Τώρα, θα μου πείς, τί σημασία έχουν αυτά;

Έ, λοιπόν!

Δώστε από ‘να τέτοιο στους εγχώριους πωλητικούς, ν’ αυτοκτονήσουν – ΠΡΙΝ πεθάνουν (όλους) εμάς!

Κι αν αδιαφορήσουν, γελάσουν, ειρωνευτούν, δεν καταλάβουν τί παναπεί «τιμή» καί «αξιοπρέπεια», ή δείξουν δισταγμό, φωνάξτε με να βάλω ένα χεράκι να τους βοηθήσω.

. . . . . . . . . . .

Υγ 1: Βέβαια, η δουλειά μπορεί να γίνει καί μ’ ένα απλό κουζινομάχαιρο. Ή καί με μιά κρεμάλα. Δεν χρειάζεται ταντό, δηλαδή, σώνει καί καλά. (Καί πού να τρέχεις, τώρα, στην Ιαπωνία, να βρείς εξειδικευμένους τεχνίτες, να σου φτιάξουν καμιά χιλιάδα από δαύτα, να τά ‘χεις να σου βρίσκονται διά πάσαν ανάγκην!)

Αλλά, ρέ παιδί μου, μέ το ταντό δείχνεις πως έχεις καί μιά πνευματική καλλιέργεια, όπως λέει κι ο μέγιστος Μάρκο ντέΣάντ.

Υγ 2: Αυτές τις μέρες, είναι πολλές οι αφορμές να κατεβάζει απανωτά καντήλια ο κάθε Έλλην πατριώτης. Αλλά, όπως είπε κι ο επίσης μέγιστος Μουσάσι, στον εχθρό δεν πας ποτέ θυμωμένος. Ο δέ όχι μέγιστος Ζουράρις είχε αποφανθεί κάποτε ότι το υβρεολόγιον ουδέποτε εσήμαινε μετατόπιση ισχύος. (Απόλυτα σωστό – αν κι ο επίσης μέγιστος Καραϊσκάκης είχε πεί ότι με το βρισίδι πολεμάει καλύτερα.)

Οπότε, τα καντήλια καί τα σκατοψύχια ουδόλως ωφελούν. Θα ωφελήσει μονάχα ο …ζωντανός διάκοσμος των δέντρων της πλατείας Συντάγματος.