"Ὦ ξεῖν', ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε κείμεθα, τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι"
Η Τουρκία δεν έχει Ιστορία, έχει ποινικό μητρώο"έλεγε ο αείμνηστος καθηγητής Νεοκλής Σαρρής.
49 Χρόνια, με ένα μαχαίρι να γυρνάει στην καρδιά, με τις πληγές να αιμορραγούν και τους νεκρούς να ζητούν δικαίωση.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ξυπνάνε οι μνήμες για να ντυθούν με νέα σάβανα..
"Σε ποια πέτρα, σε ποιο χώμα να ριζώσεις τώρα πια κι απ' τον θάνατο ακόμα πιο πικρή 'σαι προσφυγιά..."
..Αιώνες τώρα ο Ελληνισμός μετράει χαμένες πατρίδες, μετράει αλύτρωτες πατρίδες..αιώνες μετράει νεκρούς....Ανείπωτος ο πόνος, ο ξεριζωμός, η προσφυγιά ο θάνατος .
«Η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις, πονεί»
20 Ιουλίου 1974. Είναι η μέρα που ο χρόνος για την Κύπρο σταμάτησε .
Είναι η μέρα που αλλάζει τον ρου της ιστορίας για «το ριγμένο στο πέλαγος χρυσοπράσινο φύλλο».
49 χρόνια μετά, ο εφιάλτης του πικρού εκείνου καλοκαιριού ζωντανεύει ξανά, τα βήματα της μπότας του Τούρκου κατακτητή βρυχώνται στον Πενταδάκτυλο .
Ώρα 05:30 το πρωί.
Οι σειρήνες του πολέμου ηχούν σε ολόκληρο το νησί.Ο ουρανός γέμισε με αεροπλάνα που έριχναν αλεξιπτωτιστές.
Η απόβαση είχε αρχίσει και η προδοσία δε θα αργούσε να ολοκληρωθεί.
Τα ξημερώματα της 20ής Ιουλίου 1974, οι κάτοικοι της Λευκωσίας ξυπνούν από το θόρυβο των αεροπλάνων και στο πρώτο φως βλέπουν να πέφτουν κατά κύματα οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές. Αρχίζουν οι πρώτοι πυροβολισμοί και οι εγκαταστάσεις της Εθνοφρουράς βομβαρδίζονται με ναπάλμ. Στις 6.30 π.μ., οι πρώτοι Τούρκοι στρατιώτες αποβιβάζονται στην παραλία της Κερύνειας. Στις 5 το απόγευμα, η τουρκική απόβαση έχει ολοκληρωθεί.
Όσο περνάει η ώρα, οι μάχες γίνονται σκληρότερες, καθώς στην ΕΛΔΥΚ γνωρίζουν ότι έχουν ελάχιστα χρονικά περιθώρια, μέχρι το επόμενο αποβατικό κύμα.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, καταδικάζει την τουρκική εισβολή (έμεινε στις καταδίκες) και ζητεί την απομάκρυνση όλων των ξένων στρατευμάτων. Το ψήφισμα είναι ομόφωνο, αλλά ο Ετσεβίτ γνωρίζει ότι έχει την υποστήριξη των Αμερικανών και διατάσσει τον απηνή βομβαρδισμό, αδιακρίτως, στρατιωτικών στόχων και αμάχων.
Η επιχείρηση ονομάστηκε «Βροχή θανάτου» και ξεκίνησε από το πρωί της 21ης Ιουλίου.Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, αγνοούνται μέχρι σήμερα,έχασαν τους δικούς τους, ξεριζώθηκαν από τα σπίτια και τις περιουσίες τους.
Τι κι αν έχουν περάσει 49 μαύροι Ιούληδες από εκείνο το πρωινό της 20ης Ιουλίου στις 5:30 η ώρα που ήχησαν οι ανατριχιαστικές σειρήνες του πολέμου...
Το ίδιο πικρό, το ίδιο εφιαλτικό είναι και σήμερα και ας λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.
Και θα είναι ο Ιούλης μας πάντα πικρός και πάντα εφιαλτικός όσο οι πλαγιές του Πενταδακτύλου στενάζουν κάτω από την μπότα του Τούρκου εισβολέα, όσο οι μάνες χύνουν πικρό το δάκρυ πάνω από τους τάφους των παιδιών τους.
Ο Γολγοθάς από την προδοσία είναι το ίδιο ανηφορικός όπως τότε. Οι πληγές αιμορραγούν μέσα μας.
Και όσο η δικαίωση της μνήμης τους νεκρούς μένει αδικαίωτη, η πίκρα και ο πόνος θα αναβλύζουν συνεχώς από τις καρδιές μας.
Σαράντα εννιά χρόνια από το μεγαλύτερο και πιο στυγερό έγκλημα της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνισμού και ένας φάκελος που δεν άνοιξε ποτέ.
Όσοι Ιούληδες και αν περάσουν, ο πόνος θα είναι πάντα βαρύς.
Η μνήμη ενός κορμιού που το ξερίζωσαν από τον γενέθλιο τόπο του και μπόρεσε να κρατηθεί όρθιο όταν έπρεπε να θάψει ολάκερα κομμάτια της ψυχής του,τα παιδιά του, αδέλφια , γονείς και έπειτα να μπορέσει να βρει ένα τρόπο να μάθει να ζει με τον πόνο του πένθους.
Πατρίδα ,ότι μας πόνεσε ή μας πρόδωσε.
Ένα μπαούλο νοτισμένο από εκατομμύρια σταγόνες μνήμης που τα καρφιά του είναι φτιαγμένα με το ίδιο υλικό από αυτό που ξύνει την ψυχή.
Παλεύω , ανήκω,πολεμώ, μεγαλουργώ,δοξάζω,αναγκάζομαι,προδίδομαι,μάχομαι,αγωνίζομαι,θυσιάζομαι, ρήματα που ταιριάζουν ιδανικά σε έναν λαό που έχει την τιμή, ο εθνικός του ύμνος να είναι ο μοναδικός στον κόσμο που πάνω από τα ιερά κόκκαλα των ηρώων του δοξάζει την Ελευθερία και μπορεί να φοβάται ελεύθερα.
Όσους τόνους λάσπης και να ρίξουν οι επιφανειούχοι, πατρίδα θα είναι αυτό το ένα τετραγωνικό που πιάνει η ηθική μας και έχει τις διαστάσεις του σύμπαντος.
Κι απ' το θάνατο ακόμα πιο σκληρή είσαι προσφυγιά λέει ο στίχος.
Και πράγματι έτσι είναι όταν σε ξεριζώνουν απ' της πατρίδας τη γη και σου ξεριζώνουν μαζί ολάκερο το πριν και το μετά της ζωής σου.
Το μεγαλύτερο μνημόσυνο είναι να μη ξεχάσουμε ποτέ το έγκλημα που διέπραξε η Τουρκία εκείνο το μαύρο πρωινό .
Και πως να ξεχάσεις όταν βλέπεις απέναντι το τουρκικό ματωμένο κουρέλι να έχει στοιχειώσει τον Πενταδάκτυλο του Διγενή Ακρίτα ...
Έχουμε χρέος να θυμόμαστε τα εγκλήματα που διέπραξε η Τουρκία σε βάρος του Ελληνισμού.
Οφείλουμε να κρατήσουμε άσβεστη την μνήμη όσων έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος και να μην αφήσουμε ΠΟΤΈ να επιτραπεί η αλλοίωση ή η παραχάραξη της Ιστορίας.
49 χρόνια μετά, ψάχνουμε ακόμα σε πηγάδια και σε ομαδικούς τάφους για να αναγνωρίσουμε με τη μέθοδο DNA ότι απέμεινε από τους ήρωες μας .
Η υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας δεν είναι πια μόνο υποχρέωση,είναι χρέος και φωνή μέσα στην αχλή των καιρών.
Ηχεί και πάντα θα ηχεί η φωνή από τις ψυχές των νεκρών μας που ταξιδεύουν σαν σύννεφο και ψάχνουν δικαίωση.
Το δάκρυ δεν στέρεψε, η κραυγή δεν σώπασε από τις χιλιάδες μαυροφορεμένες μάνες των νεκρών και των αγνοουμένων της τραγωδίας του Κυπριακού Ελληνισμού.
Όχι,εμείς δεν θέλουμε άλλους ήρωες. Θέλουμε την πατρίδα μας.
Θέλουμε αυτό το κομμάτι γης που είναι ποτισμένο με το αίμα των προγόνων μας και γράφτηκε ανεξίτηλα η ταυτότητα μας,η ιστορία μας και το είναι μας.
Ότι ελεύθερα προσκύνησε ο λαός μας ,μας ανήκει στους αιώνες.
Πως να θάψεις μια ολάκερη πατρίδα,η έστω τη μισή;
Ποια γη και ποιο χώμα να δεχτεί τα σκοτωμένα παλληκάρια απο προδότη χέρι;
Ο πόνος θα παραμείνει άσβεστος και θα κρατάει το μίσος της εκδίκησης άθαφτο.
Ποιος τόπος μπορεί να χωρέσει και να δεχτεί τόσο άδικο;
Ούτε η μνήμη δεν επιτρέπει να ξεχαστεί το αίμα που χύθηκε για την ΠΑΤΡΙΔΑ ..
Πως να ξεχάσεις την γη ,τον αέρα και το χώμα που σε έθρεψε και σου έδωσε ζωή και μνήμες και προπάντων το δικαίωμα του ανήκειν ;
Πως να θάψεις τον γενέθλιο χώρο αν δεν ξεψυχήσεις μαζί του;
Ότι πρόλαβαν να πάρουν μαζί τους, ήταν μόνο μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες στα χέρια των συγγενών και ψάχνουν ακόμη τους αγνοούμενους δικούς τους για να έχουν ένα τάφο να πηγαίνουν...
Αν με ρωτούσε κάποιος αν υπάρχει κάτι χειρότερο από τον θάνατο, θα απαντούσα πως ναι, υπάρχει.
Να αγνοείται ο δικός σου άνθρωπος και να είναι κάπου άταφος, και σκορπισμένα τα οστά του, είναι χειρότερο και από τον θάνατο ..
Ακόμη και οι νεκροί έχουν μια πλάκα πάνω από το κεφάλι τους και ένα καντήλι στο προσκέφαλο... Οι αγνοούμενοι δεν έχουνε ούτε αυτό... Οσοι έμειναν πίσω δεν έχουν ούτε καν ένα τάφο να πηγαίνουν... Αυτή η αγωνία και ο πόνος δεν περιγράφονται.
"Αγνοούνται".. μέχρι να ξαναβγούν στης ιστορίας τις γραφές για να ζητήσουν ΔΙΚΑΙΩΣΗ.
ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΠΕΣΑΝ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ !
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ.
ΓΙΑ ΟΣΟ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ ΤΟ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΟ ΚΟΥΡΕΛΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΘΑ ΠΟΝΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΟΡΜΗ.
" "Κοίτα που γελάμε σ’ αυτή τη φωτογραφία!
Και δεν είν’, ξέρεις, πολύ παλιά.
Είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνιας,
είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνιας.
Πικρή θάλασσα της Κερύνιας,
που πρέπει ν’ αποσύρουμε πια
τους στίχους που σου γράψαμε!
Τί γρήγορα που κατάλαβε αυτό το καλοκαίρι
πως ήταν περιττό
και τα μάζεψε κ’ έφυγε στις μύτες των ποδιών!
Τα μεσημέρια ακούγονται
κάτι παράξενες φωνές απ’ τον Πενταδάκτυλο,
τα μεσημέρια ακούγονται κάτι ξερά τριξίματα
σα να ξεκολλούν βράχοι
απ’ την κορφή του Κυπαρισσόβουνου.
Πρώτη φορά δε γύρισε κανένας μας
να κοιτάξει το καλοκαίρι,
πρώτη φορά πέρασε τόσο απαρατήρητο.
Σκέψου να μας γίνει βραχνάς η οροσειρά της Κερύνιας,
σκέψου να την κοιτάμε με τρόμο,
σκέψου να την υποψιαζόμαστε,
σκέψου να την μισούμε!
Ανασήκωσε την πλάτη
κι’ απόσεισέ τους, Πενταδάχτυλέ μου,
ανασήκωσε την πλάτη
κι’ απόσεισέ τους.¨"
Κώστα Μόντη, «"Στιγμές" της εισβολής»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου