ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ!!!!

 

Ευρώπη και παραδόσεις: οι διατριβές του Dominique Venner. 

Με αφορμή την παρακμή που βιώνουμε καθημερινά, την απουσία ιδεών, σκέψης, πνεύματος, ηθών, παράδοσης και μιας γενικευμένης επίθεσης σε ότι έμεινε ζωντανό, αυτό το άρθρο έρχεται να σας ταξιδέψει για λίγο μακριά από την σημερινή σαπίλα του σύγχρονου κόσμου. Θα σας μεταφέρω μέσα από στις σελίδες του τεράστιου έργου του Dominique Venner  “Ιστορία και Παράδοση των Ευρωπαίων. Τριάντα χιλιάδες χρόνια ταυτότητας”, σε μια άλλη εποχή, ένα ταξίδι ονειροπόλο που απλά θα μας πιστοποιήσει ποιοι είμαστε. 

Μάρτυρας της Παράδοσης. Αυτές οι λέξεις έχουν υποδειγματική αξία, θεωρούνται παραδειγματικές για τη ρητή πρόσκληση να σκεφτεί κανείς και να ζήσει τις ιδανικές του επιλογές με συνέπεια. Η συνέπεια όπως γνωρίζουμε, είναι προνόμιο των λίγων. Ανάμεσά τους στη σύγχρονη πραγματικότητα, πρέπει οπωσδήποτε να συγκαταλέγεται ο Dominique Venner, ένας αμετάβλητος Γάλλος στοχαστής της παράδοσης. Ως γνωστόν, για να ξαναξυπνήσει τη νυσταγμένη συνείδηση των Ευρωπαίων συμπατριωτών του, έφτασε στο σημείο να διαπράξει την ακραία πράξη της αυτοκτονίας στον παρισινό καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων. Εντυπωσιακή χειρονομία, που έκανε τον Γάλλο συγγραφέα, σύμφωνα με τις κρίσεις πολλών παρατηρητών, τον « Mishima της Δύσης» ή τουλάχιστον, έναν Ρωμαίο στωικό που είχε τη μοίρα να ζει σε ρευστή κοινωνία.  

Ο συγγραφέας άρχισε να γράφει αυτές τις σελίδες του έργου του, στις αρχές της νέας χιλιετίας. Η πρώτη γαλλική έκδοση του τόμου είδε το φως το 2002. Ο Venner παρακινήθηκε να γράψει αυτές τις σελίδες, με την παρατήρηση του τεράστιου κινδύνου, από τα στοιχεία της αβύσσου στην οποία ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, χωρίς να το αντιληφθεί, είχε εκτεθεί για αρκετό καιρό : τον μηδενισμό. Στην ίδια συγκυρία εμψυχώθηκε και από μια αντίθετη και βαθιά πεποίθηση ότι η ευρωπαϊκή πατρίδα και ο πολιτισμός της, σε όλη την ιστορία, επέδειξαν πάντα μια ακούραστη ικανότητα να αναγεννιούνται συνεχώς. Η Ευρώπη είναι ταυτόχρονα, οντολογικά, η Εσπέρια, η χώρα του ηλιοβασιλέματος και η Ausonia (παλιά πόλη στην νότιο Ιταλία ιδρυμένη από Έλληνες), η χώρα του αιώνια ανατέλλοντος χρυσού ήλιου. Για τον συγγραφέα αυτή η πεποίθηση είναι εγγεγραμμένη στην ιδέα της Παράδοσης. Μας λέει πολύ σωστά ο Γάλλος στο έργο του: «Δεν είναι παρελθόν, αλλά είναι αυτό που δεν περνά και πάντα επιστρέφει σε διάφορες μορφές και επιβιώνει από τις ανησυχητικές επιρροές των εισαγόμενων θρησκειών, μοδών ή ιδεολογιών», ενώ μπαίνοντας ο 21ος αιώνας γράφει με πίκρα: «Για πρώτη φορά στη χιλιετή ιστορία τους, οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν βασιλεύουν πλέον στην επικράτειά τους, ούτε πνευματικά, ούτε πολιτικά, ούτε εθνοτικά, έχοντας γίνει θύματα της τεχνικής κυριαρχίας και της καθαρά οικονομικής λογικής της δικής τους παραγωγής. Επιπλέον, έχουν προκαλέσει τον πιο ανησυχητικό των καλεσμένων, τον μηδενισμό, ο οποίος παρασύρει τη ζωή τους στη σπείρα που παράγεται από αυτό που ο Jünger αποκάλεσε αναρρόφηση του κενού.» 

Το τελευταίο παράδειγμα παραδοσιακής συμπεριφοράς δόθηκε από τον αυτοκράτορα Franz Joseph τον Ιούλιο του 1914. Διέταξε την απελευθέρωση του Σέρβου στρατηγού Putnic, που συνελήφθη σε μια λουτρόπολη πριν από την έκρηξη της Μεγάλης Σύγκρουσης. Ο αυτοκράτορας πίστευε, ως παραδοσιακός άνθρωπος, ότι υπήρχαν αξίες ανώτερες από αυτές της χρησιμότητας, τα οποία έπρεπε να γίνουν σεβαστά. Καταρχήν η διατήρηση του ιπποτικού πνεύματος, απαραίτητο στοιχείο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο Ιππότης, στα μάτια του Venner, όπως και του Dürer, αντιπροσωπεύει επηρεασμένος από τον Έρωτα, την τέλεια ενσάρκωση του ανθρώπου της παράδοσης, ικανός να συνθέσει μέσα του τόσο τις φιγούρες των ηρώων που τραγούδησε ο Όμηρος και οι λεγεωνάριοι της Ρώμης, καθώς και αυτοί των Κελτών και των Γερμανών. Ο συγγραφέας μας φαίνεται να συμμερίζεται την κρίση που εκφράστηκε για την παρακμή του δυτικού ανθρώπου από τον Simon Weil, ο οποίος, το 1943, έγραψε τα ακόλουθα λόγια: «Η Ευρώπη έχει ανατραπεί, χωρίζεται από εκείνη την αρχαιότητα στην οποία έχουν την προέλευσή τους όλα τα στοιχεία του πολιτισμού μας». Εδώ οι σελίδες του Venner θέλουν να είναι ένα βοήθημα, ικανό να βάλει τον αναγνώστη στο δρόμο της ανάκτησης, αυτού του δρόμου που δεν έχει πεθάνει , αυτόν του πολιτισμού  και της ιστορίας των ευρωπαϊκών λαών.  

Στην αρχή του βιβλίου, θυμάται πώς πριν από 30.000 χρόνια, υπήρχε μια βραχώδης τέχνη κοινή σε ολόκληρη την επικράτεια της ηπείρου μας, η οποία μαζί με τα διάφορα επικά και ιδρυτικά ποιήματα, αντιπροσώπευε το ουσιαστικό υπόβαθρο της ταυτότητάς μας. Όπως θυμάται ο Πλάτωνας, η εποχή του Ηροδότου είδε την εμφάνιση, οριστικά, αυτής της ταυτότητας, σε αντίθεση με την ασιατική. Την αφορμή έδωσαν, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, οι Περσικοί πόλεμοι και η επακόλουθη άνοδος της εποχής του Αλεξάνδρου. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι πρώτες οργανωμένες ανθρώπινες κοινότητες υπήρχαν ήδη στην ηπειρωτική επικράτεια στη Νεολιθική εποχή. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί μελετητές πιστεύουν ότι η ινδοευρωπαϊκή φυλή σχηματίστηκε μεταξύ δέκα χιλιάδων ετών π.Χ. και πέντε χιλιάδες ετών π.Χ. Αυτή η πολιτική και πνευματική σύγχυση τέθηκε για πρώτη φορά υπό αμφισβήτηση με τον ερχομό του Χριστιανισμού: «Η άρνηση της ύπαρξης των πολλαπλών και πολυάριθμων θεοτήτων που υπάρχουν στη φύση προς όφελος μιας μόνο, επιπλέον ξένης προς τον κόσμο, ισοδυναμούσε με καταστροφή της λειτουργικής παρουσίας του θείου στον κόσμο». Αιώνες αργότερα, με τον René Descartes, ο άνθρωπος θεωρούσε τον εαυτό του ως το κεντρικό «υποκείμενο» του σύμπαντος. Ο Macchiavelli και ο Hobbes, σχολιάζει ο Venner, ολοκλήρωσαν το έργο της διάλυσης, σκεπτόμενοι τον άνθρωπο με αρνητικούς όρους και σκιαγράφοντας μια απαισιόδοξη ανθρωπολογία, ικανή να δικαιολογήσει τη λειτουργία του Πρίγκιπα και του Κράτους του Λεβιάθαν.  

Συνεχίζει καυστικά λέγοντας ότι «Η ίδια η ιδέα της πολλαπλότητας των λαών και των πολιτισμών αμφισβητήθηκε από τη φιλοσοφία του Διαφωτισμού, από την οποία προήλθε ο σύγχρονος ρατσισμός, με επίκεντρο την ιδέα της ανωτερότητας του λευκού έναντι των «πρωτόγονων» λαών. Ιδέα, περιττό να υπογραμμιστεί, με την οποία οι δυνάμεις της ηπειρωτικής συνέλευσης δικαιολόγησαν την αποικιοκρατία. Θα χρειαστεί η αντιδιαφωτιστική «μετατροπή» του εθνολόγου Claude Lévi-Strauss για να κατανοήσουμε την κανονικότητα της σύγκρουσης μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών». Για να ξαναβρεί την ψυχή του ο Ευρωπαίος άνθρωπος στον σύγχρονο κόσμο, την ερωτική-πολεμική ψυχή του Ιππότη, για να ανταποκριθεί στην ανάγκη για νόημα που αρνείται η μηδενιστική νεωτερικότητα και με βάση τον Mircea Eliade και τους στοχαστές της Παράδοσης, ο Venner θεωρεί απαραίτητο την επιστροφή στους μύθους, στα σύμβολα, στις τελετουργίες. Το μέλλον, αυτό που έρχεται, συλλαμβάνεται από τον Γάλλο συγγραφέα ως ανακατάκτηση αυτού που είναι ουσιαστικό και μη παροδικό στον πολιτισμό των λαών.  Είναι ένα «Αρχαίο Μέλλον» που βασίζεται στις ρίζες, στην «ποιητική» ζωή, στους τόπους της Ευρώπης και που αποφεύγει τόσο τις αποδράσεις προς την Ανατολή όσο και εκείνες προς ένα νεφελώδες και αόριστο «Αλλού», όπως θα έλεγε ο Heidegger, Η πατρίδα μας είναι η καταγωγή, που σηματοδοτείται από ένα δεδομένο τοπίο, πολιτισμό και πνευματικότητα. Είμαστε παιδιά της Ευρώπης, γι’ αυτό η μοίρα μας, επιθυμητή και πάντα επιστρέφοντας, δεν μπορεί παρά να είναι αυτή που σημαδεύει η Ελλάδα και η Ρώμη. 

Σαν επίλογο αυτού του σύντομου ταξιδιού, σας παραθέτω ένα κομμάτι ατόφιο από το υπέροχο βιβλίο του, προσωπικά επιλεγμένο με νοσταλγία για ότι χάθηκε…:

Dominique Venner Histoire et tradition des Européens  

«Ευρώπη είναι το όνομα της παράδοσής μας, ένας ψίθυρος της αρχαιότητας και του μέλλοντος. Η παράδοσή μας είναι ένας τρόπος συμπεριφοράς του εαυτού μας και της ζωής μας που ανήκει μόνο σε εμάς. Μας αποκαλύπτεται μέσα από τα ποιήματα του Ομήρου και από τους μεγάλους θρύλους μας, εκείνους της Στρογγυλής Τράπεζας ή του Νιμπελούγκεν.  Μας το αποκαλύπτει και ο θησαυρός των παραμυθιών. Κάτω από διαφορετικά προσωπεία, τα παραμύθια μας υφαίνουν το ύφασμα της ίδιας κληρονομιάς μας και στις δύο πλευρές του Ρήνου, των Άλπεων και των Πυρηναίων. Βρέθηκαν στη Γερμανία από τους αδερφούς Grimm και στη Γαλλία από τον Charles Perrault, χωρίς να μοιάζουν με τίποτα, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα υπάρχοντά μας. Είναι καλυμμένα στην αφάνεια μόνο αν δεν κάνουμε τον κόπο να τα ανακαλύψουμε. Παλαιότερα η μετάδοσή τους γινόταν το βράδυ, από την ιστορία των Γερόντων. 

Παίζοντας με το πέρασμα του χρόνου, συνεχίζουν να μιλούν για τη σωτήρια υποχώρηση στο δάσος, τις δυνάμεις της φύσης, τη μοναξιά και την κοινότητα, τις τελετουργίες του περάσματος από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, τη συνάντηση της νεαρής κοπέλας και του ιππότη, την τάξη του κόσμου. Τα παραμύθια είναι το μεγάλο βιβλίο της παράδοσής μας. Η λειτουργία τους είναι να κληροδοτούν την προγονική σοφία της κοινότητας. Ακόμα κι όταν συναντάς ξωτικά ή νεράιδες εκεί κοντά στις πηγές και στη γωνιά του δάσους, είναι το αντίθετο των «παραμυθιών». Κάτω από το πρόσχημα της ψυχαγωγίας δίνουν μαθήματα ζωής.  Λένε τα μυστικά που θα κάνουν τις νεαρές κυρίες να γίνουν γυναίκες και τα αγόρια να γίνουν άντρες. Οι ιστορίες λένε για τις απειλές που πρέπει να ξεπεραστούν (Ο παπουτσωμένος Γάτος), τα όρια που δεν πρέπει να ξεπεραστούν (Ο Γαλαζογένης), το τέχνασμα που υπερνικά την ωμή βία (Ο Κοντορεβιθούλης), οι συνέπειες της απερισκεψίας (Κοκκινοσκουφίτσα), το τίμημα του όρκου (Κυανοπώγων). Οι ιστορίες εξακολουθούν να λένε για το θάρρος, την ελπίδα και τη σταθερότητα των νεαρών κοριτσιών που θριαμβεύουν πάνω στις κακουχίες (Σταχτοπούτα). Μιλούν επίσης για το σθένος, το θράσος, το θάρρος και τις ρήξεις με τις οποίες τα αγόρια είναι αυτό που είναι (Πάρσιφαλ). 

Τα παραμύθια δείχνουν ότι στηριζόμενη στις δυνάμεις της φύσης, η γυναίκα διατηρεί ή αποκαθιστά την τάξη του κόσμου και της κοινότητας (Χιονάτη). Αυτά τα μυστικά είναι δικά μας, θα μπορούσαμε μερικές φορές να πιστέψουμε ότι χάνονται όταν είναι μόνο σε λήθαργο. Όπως στο παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης, θα ξυπνήσουν. Θα ξυπνήσουν κάτω από τη φλόγα της αγάπης που θα τους αντέξουμε. » 

Dominique Venner Histoire et tradition des Européens  

https://samuraithsdyshs.wordpress.com/