Οι Έλληνες ανταγωνίζονται τους Εβραίους για το ποια από τις δύο φυλές είναι η πιο πολιτικοποιημένη στον κόσμο. Ανεξάρτητα από το πόσο άθλιες είναι οι συνθήκες της ζωής τους ή το πόσο κινδυνεύει η χώρα τους, αυτοί είναι πάντα χωρισμένοι σε πολλά κόμματα, με πολλούς αρχηγούς, οι οποίοι μάχονται μεταξύ τους με ένα απεγνωσμένο πάθος. Η παρατήρηση ότι όπου υπάρχουν τρεις Εβραίοι υπάρχουν δύο Πρωθυπουργοί και ένας αρχηγός της αντιπολίτευσης είναι πράγματι πολύ εύστοχη. Το ίδιο ισχύει και για την άλλη περίφημη αρχαία φυλή, που από τις απαρχές της ανθρώπινης σκέψης δίνει σκληρούς και διαρκείς αγώνες για την επιβίωσή της. Καμία άλλη φυλή δεν έχει αφήσει τόσο έντονα τα σημάδια της στον κόσμο όσο αυτές οι δύο. Η ικανότητά τους για επιβίωση είναι μοναδική, παρά τους ατελείωτους κινδύνους και τα δεινά που έχουν υποστεί από εξωτερικούς εχθρούς και που μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις δικές τους ακατάπαυστες διενέξεις, φιλονικίες και βίαιες αναταραχές. Παρά το πέρασμα αρκετών χιλιάδων ετών τα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα παραμένουν αναλλοίωτα, το ίδιο και οι δοκιμασίες τους ή το σφρίγος τους. Έχουν επιβιώσει παρόλα έχει κάνει ο κόσμος εναντίον τους και παρόλα όσα έχουν κάνει στους εαυτούς τους, και καθένας από αυτούς, από πολύ διαφορετικές απόψεις, μας έχει κληροδοτήσει την ευφυΐα και τη σοφία του. Καμία άλλη πόλη δεν υπήρξε τόσο σημαντική για την ανθρωπότητα όσο η Αθήνα και η Ιερουσαλήμ. Τα θρησκευτικά, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά τους μηνύματα υπήρξαν οι κύριοι φωτεινοί φάροι για τη σύγχρονη πίστη και το σύγχρονο πολιτισμό. Πέρασαν ολόκληροι αιώνες ξένης κυριαρχίας και διαρκούς καταπίεσης και όμως παρέμειναν ζωντανές, δραστήριες κοινότητες και δυνάμεις στο σύγχρονο κόσμο, συνεχίζοντας τις εσωτερικές διενέξεις τους με μια ακόρεστη ένταση. Προσωπικά, ανέκαθεν υποστήριζα και τους δύο λαούς, και πίστευα στην ακαταμάχητη δύναμή τους να επιβιώνουν από τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς και τις παγκόσμιες παλίρροιες που απειλούσαν την ύπαρξή τους.
**
Για την εναρξη των Δεκεμβριανών,την διαδήλωση στην Πλατεία Συντάγματος που πυροδότησε τη σύγκρουση, ο Τσόρτσιλ γράφει:
«Την Κυριακή, 3 Δεκεμβρίου, υποστηρικτές των κομμουνιστών, που συμμετείχαν σε παράνομη συγκέντρωση, συγκρούστηκαν με την Αστυνομία και ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος. Την επομένη ο στρατηγός Scobie (αρχηγός των βρετανικών δυνάμεων) διέταξε τον ΕΛΑΣ να εκκενώσει αμέσως την Αθήνα και τον Πειραιά. Τα στρατεύματα του ΕΛΑΣ, όμως, συνεπικουρούμενα από ένοπλους πολίτες, προσπάθησαν να καταλάβουν την πρωτεύουσα με τη βία. Τη στιγμή εκείνη ανέλαβα τον άμεσο έλεγχο της υπόθεσης». Γράφει ότι όταν πληροφορήθηκε πως ο ΕΛΑΣ είχε καταλάβει σχεδόν όλα τα αστυνομικά τμήματα των Αθηνών και βρισκόταν κοντά στα γραφεία της κυβέρνησης, διέταξε τη δύναμη των 5.000 Βρετανών στρατιωτών, «οι οποίοι δέκα ημέρες νωρίτερα είχαν γίνει δεκτοί με ξέφρενο ενθουσιασμό από τον πληθυσμό ως απελευθερωτές, να επέμβουν και να ανοίξουν πυρ εναντίον των ύπουλων επιδρομέων». Οι κινήσεις αυτές επικρίθηκαν σφοδρότατα από τις ΗΠΑ, οι οποίες κρατούσαν ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας με τον ΕΛΑΣ (έως ότου, δύο χρόνια αργότερα, οι ΗΠΑ διαδέχτηκαν τη Βρετανία στο έργο της υποστήριξης της ελληνικής κυβέρνησης). Στη συνέχεια, ο Τσόρτσιλ περιγράφει την επίσκεψή του στη Αθήνα, τη διάσκεψη Ελλήνων πολιτικών (συμπεριλαμβανομένων της Αριστεράς) και τις έξι εβδομάδες μαχών έως την επίτευξη μιας εύθραυστης ηρεμίας.
Στην Πλατεία Συντάγματος, ο Κέσελ βρέθηκε ανάμεσα στους διαδηλωτές και τους αστυνομικούς όταν οι δεύτεροι άρχισαν να πυροβολούν. «Πυροβολούν άοπλους» παρατήρησε ο Αμερικανός ανταποκριτής Κόνι Πούλος. Την επόμενη -ημέρα των κηδειών- ένας «καλοντυμένος κύριος» μιλούσε αγγλικά σε ομάδα Αμερικανών και Βρετανών ανταποκριτών έξω από το νεκροταφείο. «Είναι μια μέρα οδύνης για τους Ελληνες. Ολοι μας, αριστεροί και δεξιοί, πενθούμε», είπε. «Οι Γερμανοί είχαν φύγει και πανηγυρίσαμε. Πιστέψαμε πως τα χρόνια του πένθους πέρασαν… Ομως, σήμερα θρηνούμε άλλη μια φορά. Από τον τρόπο που μιλάω μπορεί να πιστέψετε πως είμαι κομμουνιστής. Δεν είμαι… Ανήκω σε αυτό που ονομάζεται ανώτερη αστική τάξη. Είμαι επιχειρηματίας. Πάνω απ’ όλα, όμως, είμαι Ελληνας και δεν αντέχω πια να βλέπω Ελληνες να σκοτώνονται. Είχαμε πάντα διαφορές μεταξύ μας, είχαμε όμως και τον τρόπο να τις λύνουμε».
Ενας Ελληνας έβλεπε τι ερχόταν. Δεν θα ήταν ο μόνος. Αλλά τα πάθη ήταν ισχυρότερα από τη λογική.
Ουίνστον Τσόρτσιλ, Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Εκδόσεις Γκοβόστη, Τόμος Β, σελ. 1172-3.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου