Ξίφη που είναι βγαλμένα από θρύλους και συνοδεύονται από μύθους και μυστήρια, για τα οποία ακόμη και μετά από αιώνες ερευνών δεν έχουν δοθεί απαντήσεις (pics+ vid)
Από το Εξκάλιμπερ και το θρύλο του βασιλιά Αρθούρου, στο καταραμένο Μουραμάσας, το Joyeuse το ξίφος του Καρλομάγνου και το Γκουγιάν, το άφθαρτο ξίφος. Οι μύθοι πίσω από επτά θρυλικά σπαθιά.
Το Εξκάλιμπερ, σύμφωνα με τον μύθο, ήταν ένα σπαθί το οποίο ήταν καρφωμένο σε έναν βράχο και όποιος ιππότης κατάφερνε να το βγάλει από εκεί θα γινόταν βασιλιάς της Αγγλίας. Το Εξκάλιμπερ στο βράχο το είχε βάλει ο πατέρας του Αρθούρου, Ούθερ Πεντράγκον λίγο πριν πεθάνει. Του το είχε δώσει στον ο Μάγος Μέρλιν.
Ωστόσο υπάρχουν ιστορικές αναφορές που κάνουν λόγο για ένα πραγματικό σπαθί που βρισκόταν σε έναν βράχο, αυτό του Αγίου Γκαλγκάνο στη Τοσκάνη.
Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, ο Γκαλγκάνο ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας και ήταν ο μόνος που κατάφερε να κόψει με το σπαθί του έναν βράχο, ωστόσο το σπαθί του σφήνωσε εκεί. Τα επόμενα χρόνια γύρω από τον βράχο δημιουργήθηκε ένας ναός προς τιμήν του ιππότη που επέλεξε τη μοναχική ζωή και ανακηρύχθηκε Άγιος. Μελέτες που έγιναν αργότερα έδειξαν ότι το σπαθί χρονολογείται τον 12 αιώνα, μαρτυρώντας ότι αποτελεί την έμπνευση για το μύθο του Εξκάλιμπερ.
2. Kusanagi
Σύμφωνα με το μύθο, το "ξίφος του φιδιού" Κουσανάγκι, βρέθηκε στο σώμα ενός οκτακέφαλου ερπετού που σκοτώθηκε από τον θεό των καταιγίδων και θαλασσών και αποτελεί μέρος των "Τριών Ιερών Κειμηλίων της Ιαπωνίας" ή των "Αυτοκρατορικών Εμβλημάτων της Ιαπωνίας".
Το Κουσανάγκι λέγεται ότι φυλάσσεται στο παρεκκλήσι Ατσούτα του νομού Ναγκάνο αν και δεν είναι σε δημόσια έκθεση. Το ξίφος χρησιμοποιείται περιστασιακά στις αυτοκρατορικές στέψεις, αλλά τηρείται πάντα σε περιτυλίγματα. Παρόλο που δεν έχει εμφανισθεί και καταγράφεται μόνο σε παραδόσεις και ιστορικά έγγραφα, οι αρχές έχουν καταφέρει να διατηρούν το μυστήριο όσον αφορά στην ύπαρξή του, αφού ουδέποτε επιβεβαίωσαν ή αρνήθηκαν την ύπαρξή του.
Η μόνη επίσημη αναφορά του ξίφους εμφανίζεται μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, όπου παρόλο που ο αυτοκράτορας Χιροχίτο απαρνήθηκε το δικαίωμα της θεϊκής ιδιότητάς του, εντούτοις διέταξε τους φύλακες των κειμηλίων "να τα υπερασπισθούν με κάθε κόστος".
3. Μουραμάσας
Ο Μουραμάσα ήταν αρχαίος Ιάπωνας οπλοποιός ο οποίος σύμφωνα με το μύθο, προσευχήθηκε τα ξίφη του να είναι "μεγάλοι εξολοθρευτές". Λόγω της εξαιρετικής ποιότητας των λεπίδων του, οι θεοί έκαναν δεκτό το αίτημά του και τα διαπότισαν με ένα αιμοδιψές πνεύμα που, αν δεν τρεφόταν σε μάχη, θα οδηγούσε τον κάτοχο σε δολοφονία ή αυτοκτονία. Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες για κατόχους Μουραμάσα οι οποίοι είτε τρελάθηκαν είτε δολοφονήθηκαν. Τα ξίφη πιστεύεται ότι ήταν καταραμένα και είχαν απαγορευθεί με αυτοκρατορικό διάταγμα.
Το διάταγμα εκδόθηκε από τον σογκούν Τοκουγκάβα Ιεγιάσου, ο οποίος καταδίκασε τα ξίφη, αφού σκότωσαν σχεδόν όλα τα μέλη της οικογενείας του. Ο παππούς του είχε αυτοκτονήσει με ένα Μουραμάσα και τόσο ο Ιεγάσου, όσο και ο πατέρας του είχαν τραυματιστεί από λεπίδες Μουραμάσα. Τέλος η σύζυγός του και ο υιοθετημένος γιος εκτελέστηκαν αργότερα από τα δήθεν καταραμένα ξίφη.
Όμως ήταν όντως τα ξίφη πραγματικά καταραμένα; Πιθανόν το πρόβλημα του Ιεγιάσου με τα σπαθιά άρχισε απλά επειδή ήταν εξαιρετικά δημοφιλή. Μουραμάσα δεν ήταν απλώς το όνομα ενός ανθρώπου, αλλά ολόκληρης σχολής κατασκευαστών σπαθιών. Οι αξεπέραστης ποιότητας λεπίδες Μουραμάσα παράγονταν σχεδόν επί έναν αιώνα και τα χρησιμοποιούσαν οι καλύτεροι Ιάπωνες πολεμιστές. Το γεγονός σύμφωνα με τον σογκούν, ότι χρησιμοποιήθηκαν ξίφη Μουραμάσα σε τόσες δολοφονίες, ήταν σίγουρα μια σύμπτωση, όχι όμως αξιοσημείωτη.
4. Joyeuse
Joyeuse είναι το θρυλικό ξίφος του Καρλομάγνου, το οποίο όπως λέγεται άλλαζε χρώμα 30 φορές την ημέρα και ήταν πιο λαμπερό από τον ήλιο. Μέχρι τις αρχές του 1271 δύο ξίφη τα οποία ονομάζονταν Joyeuse χρησιμοποιούνταν στις γαλλικές τελετές στέψης. Επειδή όμως μόνο το ένα είναι το πραγματικό, το μυστήριο για το ποιο είναι το αυθεντικό Joyeuse παραμένει αναπάντητο επί αιώνες.
Το Joyeuse που τηρείται στο Μουσείο του Λούβρου έχει υποστεί σοβαρές αλλοιώσεις. Το παλαιότερο τμήμα είναι η λαβή του ξίφους και σύμφωνα με πρόσφατες δοκιμές χώρα χρονολογείται μεταξύ 10ου και 11ου αιώνα. Καθώς ο Καρλομάγνος πέθανε το 813 το ξίφος εκφεύγει χρονολογικά από την ιστορική περίοδο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Το άλλο υποψήφιο όπλο είναι το "σπαθί του Καρλομάγνου" που τηρείται στο αυτοκρατορικό θησαυροφυλάκιο της Βιέννης. Είναι άγνωστο πώς το ξίφος έγινε μέρος της Γαλλικής Αυτοκρατορικής Συλλογής, αλλά χρονολογείται από τις αρχές του 10ου αιώνα, παλαιότερο μεν του Joyesse, αλλά μετά την χρονική περίοδο του Καρλομάγνου. Το σπαθί κατασκευάσθηκε μάλλον από Ούγγρους οπλοποιούς οι οποίοι τροφοδότησαν επιπλέον θρύλους ότι είναι το φημισμένο "ξίφος του Αττίλα" το οποίο λέγεται ότι έστειλε στον Αττίλα ο Άρης, ο θεός του πολέμου, κάτι το οποίο βεβαίως στερείται εγκυρότητας και ιστορικής τεκμηρίωσης.
5. Το ξίφος του Αγ. Πέτρου
Υπάρχουν αρκετοί θρύλοι σχετικά με το ξίφος που χρησιμοποιήθηκε από τον Άγιο Πέτρο, όταν έκοψε το αυτί του υπηρέτη του Αρχιερέα στον κήπο της Γεθσημανής. Η παράδοση αναφέρει ότι το έφερε στην Αγγλία ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας, μαζί με το Άγιο Δισκοπότηρο. Ωστόσο το 968, παρουσιάσθηκε ένα ξίφος στην Πολωνία από τον Επίσκοπο Ιορδάνη που ισχυρίστηκε ότι ήταν το πραγματικό ξίφος του Αγίου Πέτρου. Το σπαθί του επισκόπου, που θεωρείται το πραγματικό κειμήλιο, παρέμεινε στην Πολωνία και τελικά μεταφέρθηκε στο Μουσείο της Αρχιεπισκοπής στο Πόζναν.
Ανήκει όμως το μυστηριώδες σπαθί στον Άγιο Πέτρο; Υπάρχουν ισχυρισμοί ότι το σπαθί θα μπορούσε να έχει κατασκευαστεί στα ανατολικά σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατά τον πρώτο αιώνα, αλλά ελάχιστες αποδείξεις υπάρχουν που να τεκμηριώνουν τον εν λόγω ισχυρισμό, εκτός από την πεποίθηση εκείνων που πιστεύουν ότι το ξίφος είναι πραγματικό κειμήλιο. Το ξίφος στην Πολωνία είναι μια φαλκιόνα, ένα είδος σπάθης που δεν χρησιμοποιείτο την εποχή του Αγίου Πέτρου. Εξάλλου μεταλλουργικές δοκιμές έχουν χρονολογήσει το εν λόγω όπλο μετά τον βίο του αγίου.
6. Wallace
Ο μύθος αναφέρει ότι ο Γουίλιαμ Ουάλλας χρησιμοποίησε ανθρώπινο δέρμα για την θήκη του ξίφους του. Η σάρκα του δότη ανήκε στον Χιού ντε Κρέσινγκχαμ, ταμία της Σκωτίας, τον οποίο ο Ουάλλας έγδαρε μετά την ήττα του στη μάχη του Στέρλινγκ.
Μια εκδοχή του μύθου αναφέρει ότι ο Ουάλλας χρησιμοποίησε μια λωρίδα δέρματος του Κρέσινγκχαμ για την ζώνη του ξίφους. Άλλες εκδοχές ισχυρίζονται ότι ο Ουάλλας και οι άνδρες του χρησιμοποίησαν το δέρμα του Κρέσινγκχαμ για να κατασκευάσουν ιμάντες για τις σέλες των αλόγων. Ο θρύλος εξαπλώθηκε ακόμα περισσότερο όταν ο βασιλιάς Ιάκωβος ο IV της Σκωτίας απέστειλε το "ξίφος Ουάλλας" προκειμένου ο ήρωας να έχει το θηκάρι, την ζώνη και τη λαβή που αρμόζει στο ξίφος του. Το σπαθί που τηρείται στο Εθνικό Μνημείο Ουάλλας, φέρει τα εν λόγω μέρη.
7. Γκουγιάν
Το 1965, βρέθηκε ένα εκπληκτικό ξίφος σε έναν υγρό τάφο στην Κίνα και παρά το γεγονός ότι ήταν ηλικίας μεγαλύτερης των 2.000 ετών, δεν εντοπίσθηκε το παραμικρό σημείο οξείδωσης (σκουριάς). Η λεπίδα ήταν τόσο ανεπηρέαστη από το χρόνο ώστε τραυμάτισε τον αρχαιολόγο ο οποίος θέλησε να την δοκιμάσει προκαλώντας αιμορραγία στην άκρη του δακτύλου του. Εκτός από την αφύσικη ανθεκτικότητα, η κατασκευή και οι χαράξεις του ήσαν απίστευτα λεπτομερείς για ένα σπαθί που έχει σφυρηλατηθεί τόσο παλιά. Η προέλευσή του αποτελούσε μυστήριο.
Περαιτέρω μελέτη των χαράξεων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν ένα σπαθί που ανήκε στο βασιλιά Γιούε Γκουγιάν (Yue Goujian) και πιστεύεται ότι ήταν το θρυλικό ξίφος που αναφέρεται στο έργο "Η χαμένη ιστορία του Γιούε". Σύμφωνα με το κείμενο, στην συλλογή σπαθιών του βασιλέα Γκουγιάν, υπήρχε μόνο ένα ξίφος το οποίο άξιζε πραγματικά. Αυτό το σπαθί ήταν τόσο υπέροχο που λέγεται ότι κατασκευάσθηκε μετά από συνδυασμένες προσπάθειες του ουρανού και της γης.
Το ξίφος παρέμενε σε εξαιρετική κατάσταση για περισσότερα από 2.000 χρόνια. Νέες έρευνες έχουν δείξει πως τα τα ξίφη είχαν εμποτισθεί με επιπλέον αντιοξειδωτικές ουσίες, βοηθώντας να επιβιώσουν με το πέρασμα των αιώνων.
(Πηγή: BeyondeScience)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου