ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, η πράξη του επαν + ίστημι (παθητική φωνή ίσταμαι), η πράξη του στήνω ξανά "κάποιον" όρθιο, που τον επαναφέρω στη θέση του, μεταφορικά είμαι υπαρκτός, έχω παρουσία.
Ναι, είμαι υπαρκτός, ο μέχρι πρόσφατα ανύπαρκτος και κάποτε, "σε κάποιον άλλο", ιστορικό όσο και μυθικό χρόνο, κραταιός.
Εγώ, που ως συλλογικό υποκείμενο, ως Έθνος και ως Γένος (προσωπικά μου αρέσουν και οι δύο όροι) ήμουν όρθιος και αυτεξούσιος, έπεσα από το βάθρο μου, γκρεμίστηκα, τσακίστηκα, εξαφανίστηκα ως "δρων υποκείμενο".
Από κλειδοκράτορας της Πόλης των πόλεων, εγώ, το "βασιλικό Γένος", η καρδιά και ο νους μιας Αυτοκρατορίας που το έμβλημά της σκέπαζε με τις φτερούγες του την Οικουμένη, και με τα δύο κεφάλια του κοίταζε σε Ανατολή και Δύση, έπεσα, γκρεμίστηκα, τσακίστηκα και από ηγεμονικός λαός έγινα απλώς "μιλλέτι", από Λαός Κυρίων, κοπάδι ("ραγιάς").
Αλλά διατηρώ τη μνήμη, ντυμένη με Ιστορία και Μύθο, τον Μύθο που δημιουργεί, στην ουσία, την Ιστορία, που γονιμοποιεί το παρόν, που είναι οδοδείκτης για το αύριο, που στη συμβολική του γλώσσα μου λέει πολλά, πάρα πολλά, πολύ περισσότερα από τη ρηχότητα του όποιου εργαλειακού ορθολογισμού. Και τι πάει να πει "ορθολογισμός" σε τελευταία ανάλυση ; "Ο κόσμος μάς έλεγε τρελούς..." είπε ο Γέρος μας, αλλά ο "κόσμος" διαλέγει πάντα την επιβίωση από τη ζωή, την επιβίωση με κάθε τίμημα, με το "Βασίλη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης", αλλά ο "Βασίλης" του δημοτικού μας τραγουδιού δεν άκουσε τη "συμβουλή" και ως γνήσιος ανορθολογικός, απάντησε : "Μάνα, εγώ δεν μπορώ στους Τούρκους να δουλεύω..."
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, λοιπόν. Αλλά τι σημαίνει αυτό στη γλώσσα μας (και όχι μόνον ) ; Όχι τη νεφελοκοκυγία ενός αχαρτογράφητου μέλλοντος, όπως μάς λένε οι ψοφοδεείς ιδεολογίες της νεωτερικότητας, από τη "Γαλλική Επανάσταση" μέχρι την "Οκτωβριανή", όχι την ουτοπία ( το ου - τόπος), που επειδή ακριβώς είναι νεφελοκοκυγία οδηγεί πολύ εύκολα στη δυστοπία (ας θυμηθούμε τον Πολ Ποτ και τους "Ερυθρούς Χμέρ" του στη Καμπότζη που γενοκτόνησαν τον ίδιο τους τον λαό στο κυνήγι της "αγροτικής ουτοπίας", για μην αναφέρουμε τα πιο γνωστά παραδείγματα), αλλά την ευτοπία , που, ναι, έχει να κάνει με το παρελθόν, όχι ως φονταμελισμό ή άγονη ομφαλοσκόπηση, αλλά ως αναζήτηση της ιδεατής εικόνας, που ως ιστορικά επιβεβαιωμένη και μυθικά δικαιωμένη, είναι η προτύπωση του μέλλοντος.
Ως αναζήτηση της άκρης της αιμάτινης κλωστής που συνδέει τους αιώνες, ως κορώνα και πορφυρό χιτώνιο αλλά αιματοβαμμένα, ως Ηγέτη που έπεσε με τους συμπολεμιστές του και γι' αυτό ο Μύθος τον "μαρμάρωσε" και δια του Μύθου η Ιστορία τον έχρισε παντοτινό Ηγέτη, απόντα αλλά παρόντα, νεκρό αλλά πιο ζωντανό από τους ζωντανούς, εκείνον στον οποίο λογοδοτούν οι τωρινοί, ακόμα και οι αρχηγοί. "Πως μπορούμε να συμφωνήσουμε με τον Σουλτάνο καπετάν Άμιλτον ; (το "καπετάν" προφανώς ειρωνικά), ρώτησε ο Γέρος μας τον Άγγλο που έλεγε ότι "πρέπει να τα βρείτε με τον Σουλτάνο και η Αγγλία θα μεσιτεύσει" ; Πως;;; Από που αντλούμε τη νομιμοποίηση; Όπως εσείς έχετε το βασιλιά ή τη βασίλισσά σας, έχουμε κι εμείς τον δικό μας Βασιλιά (Με κεφαλαία το αρχικό) και δεν συμφώνησε, η Φρουρά του δεν παραδόθηκε, τα κάστρα του δεν έπεσαν". Τρελάθηκε ο Άγγλος : "Ρε Κολοκοτρώνη, πλάκα μάς κάνεις; Ποιος είναι αυτός ο βασιλιάς (προφανώς είχε μάθει μόνο με μικρό το αρχικό), ποια η Φρουρά και που τα κάστρα ;" Και ο Γέρος μας με απόλυτη φυσικότητα : "Βασιλιάς μας ο μαρμαρωμένος Βασιλιάς, Φρουρά του οι Αρματωλοί και οι Κλέφτες, κάστρα του το Σούλι και η Μάνη"..." Και ο Άμιλτον δεν ομίλησε πλέον..."
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, λοιπόν, σημαίνει "επαναφορά των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση", επαναφορά της αληθινής νομιμοποίησης, τη δικαίωση του Μύθου και δι' αυτής την ανάληψη μιας ιστορικής αποστολής. Τουλάχιστον αυτό σημαίνει για έναν ιστορικό Λαό, για έναν Λαό Κυρίων. Κι αν δεν είμαστε, οφείλουμε να ξαναγίνουμε Λαός Κυρίων.
"Το μόνο που λειτουργεί είναι η μνήμη. Η συλλογική μνήμη. Επίσης, η πιο μικρή και θλιβερή ατομική μνήμη.
Έχω, όμως, και την υποψία πως δεν λειτουργεί η μια χωρίς την άλλη' ότι δεν μπορούν να πλαστούν θρύλοι χωρίς προσωπικές αφηγήσεις.
Ότι, τελικά, δεν υπάρχουν χώρες δίχως παραμύθια με νεράιδες κάτω από τη σκιά τους".
Paco Ignacio
***
Ο Ελληνισμός συνέδεσε την Εθνική του Επανάσταση και Παλιγγενεσία με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.Η σκλαβιά του κοσμικού κακού και τα δεσμά του θανάτου,η φθορά της αμαρτίας και η κυριαρχία του βύθιου δράκοντος γκρεμίστηκαν αμετάκλητα με την ελεύθερη αποδοχή εκ μέρους της Πάναγνης Κόρης της Ιουδαίας της κλήσης του Θεού με σκοπό την Ενανθρώπηση του Λόγου που θα ελευθερώσει τον πεσόντα και σκλαβωμένο άνθρωπο.
Με αυτή την πνευματική αυτοσυνειδησία και την χαλύβδινη πίστη,το πολύπαθο Γένος μας θεώρησε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου σαν πρότυπο για την Εθνική του Επανάσταση και την Παλιγγενεσία.Με την ελεύθερη και γενναία αποδοχή του χρέους της ανάκτησης της ελευθερίας του ύστερα από ζυγό δυσβάσταχτο αιώνων,ύστερα από τα σκοτεινά δεσμά της πιο σκληρής δουλειάς που είδε η ιστορία,μιάς σκλαβιάς,που κόντεψε να αφανίσει για πάντα τον πανανθρώπινο πολιτισμό στη κοιτίδα του.
Το σκοτάδι του Οθωμανικού Ισλάμ,η πηγή της βαρβαρότητας και της απανθρωπιάς,το όνειδος της οικουμένης,η ύβρις απέναντι στο Θεό,δέχτηκε το ουσιαστικό πλήγμα από τον αναστημένο Ορθόδοξο Ελληνισμό που στηριζόμενος στα αποθέματα των πνευματικών κι ηθικών των δυνάμεων, στην βιολογική του ρώμη,κυρίως όμως έχοντας ως εφαλτήριο την πιο λαμπρή ιστορία που είδε ποτέ η οικουμένη και την μόνη αληθινή Πίστη που νικάει τον κόσμο,ξεκίνησε τον τίμιο κι ένδοξο Εθνικό του Αγώνα με στόχο την αποτίναξη του θανάτου και την ανάκτηση της ζωής.
Ένας αγώνας δικαιοσύνης που ποτέ δεν έλαβε τέλος και συνεχίζεται.Μιά Εθνεγερσία που ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί.....
"Σμίγουν δυό νύχτες και δυό αυγές προβάλλουν στον αγέρα,δυό λευτεριές που σμίγουνε μέσα στην ίδια μέρα.Δυό λευτεριές ματόβρεχτες,παιδιά μεγάλου κόπου,η λευτεριά του Έλληνα και η λευτεριά του ανθρώπου."
Κωστής Παλαμάς
~Ζήτω η αιώνια Ελλάς~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου