Ένας πολιτισμός που ξέρει μόνο να καταστρέφει έχει τίς ώρες του μετρημένες. !!!!

 

Βιώνουμε την κατάρρευση του σύγχρονου πολιτισμού, είμαστε και μάρτυρες και θύματα. Και η κατάρρευση δεν ήταν, όπως για όλους τους άλλους πολιτισμούς, το προϊόν εκφυλιστικών διεργασιών που κατέκλυσαν (εξουδετέρωσαν) τους ενάρετους δυναμισμούς από τους οποίους γεννήθηκαν και είχαν αναπτυχθεί. Αντιθέτως, έχει εγγραφεί στο DNA του από την αρχή - ήταν η φιγούρα και η ουσία του περιεχομένου του, ακόμα κι αν αυτό έχει επισκιαστεί από τις εξαιρετικές εξελίξεις της τεχνικής/τεχνολογίας.

Η τεχνική, και μόνο η τεχνική, έδωσε την εντύπωση ότι ο σύγχρονος πολιτισμός υποστηρίχθηκε, όπως και άλλοι πολιτισμοί, από μια ζωτική ώθηση, ότι γεννήθηκε από ένα πλεόνασμα βιολογικών, διανοητικών, πνευματικών ενεργειών, και ως εκ τούτου ήταν προσανατολισμένος στη ζωή. Αντίθετα, από την αρχή ήταν ένας πολιτισμός θανάτου, ένας νεκρόφιλος πολιτισμός, γιατί γεννήθηκε από μίσος για τον πολιτισμό που είχε προηγηθεί, τον μεσαιωνικό χριστιανικό, και προσανατολίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στην καταστροφή των δικών του ριζών και της δικής του παράδοσης.

Θεωρητικά, η καταστροφική μανία συνοδεύτηκε από μια έξαρση της προόδου, από μια γιορτή της επιστήμης, και αυτό έκανε τα παιδιά της να πιστέψουν ότι ήταν ένας αληθινός πολιτισμός, προικισμένος με μια υγιή αισιοδοξία και φυσιολογικά προσανατολισμένος στη ζωή. Αλλά η τεχνική (τεχνολογία), η λατρεία για τη μηχανή, ήταν η κουρτίνα, το προπέτασμα καπνού για ένα άγριο μίσος ενάντια στη ζωή, με αποκορύφωμα, στις μέρες μας, το τρελό όνειρο της «τελειοποίησης» της φύσης, της αντικατάστασης του ανθρώπου με τη μηχανή ή, χειρότερα, της εισαγωγής της μηχανής στόν ανθρώπινο οργανισμό, για να έχει ένα νέο υποκείμενο, που δημιουργείται από την ασεβή ένωση μεταξύ του βιολογικού στοιχείου, που είναι η ζωή, και του μηχανικού τεχνητού στοιχείου, που είναι ο θάνατος.

Όπως είναι φυσικό, οι προπαγανδιστές του Pensiero Unico (τής Μοναδικής Σκέψης) επιβεβαιώνουν και επαναλαμβάνουν, ανεπιφύλακτα, ότι η τεχνολογία είναι υπέρ της ζωής και ότι χρησιμεύει για την υπεράσπιση και την ενίσχυση της ζωής, ιδιαίτερα στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και της φαρμακευτικής και στον γενετικό και χειρουργικό τομέα: λένε, για  παράδειγμα, ότι χάρη στην τεχνική πρόοδο είναι δυνατή η μεταμόσχευση οργάνων σώζοντας ζωές, και επιπλέον είναι δυνατό να διασφαλιστεί ότι τα υπογόνιμα ζευγάρια θα έχουν παιδιά ούτως ή άλλως. Αλλά αυτά τα πλεονεκτήματα, πραγματικά ή ακόμα και υποτιθέμενα, προαναγγέλλονται χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το κόστος και η σκοτεινή πλευρά αυτών των πρακτικών: η μεταμόσχευση οργάνων προϋποθέτει την εμφύτευση, που είναι, τεχνικά μιλώντας, η αφαίρεση οργάνων από έναν οργανισμό που είναι ακόμα ζωντανός και ζωτικής σημασίας, ενώ οι πρακτικές της τεχνητής γονιμοποίησης συχνά καταλήγουν σε γενετικούς χειρισμούς πολύ αμφίβολης ηθικής νομιμότητας.

Επιπλέον, στην αξιολόγηση της σχέσης κόστους/οφέλους, δεν λαμβάνονται υπόψη οι βλάβες που προκαλεί έμμεσα η τεχνική στους ανθρώπους: παραμένοντας πάντα στον τομέα της υγείας, για παράδειγμα, συνήθως σιωπάται το γεγονός ότι περίπου το 30% των  παθολογιών, στην κοινωνία μας, είναι ιατρογενούς προέλευσης, που προκαλούνται δηλαδή από τα ίδια φάρμακα ή από τις ίδιες θεραπείες που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία άλλων διαταραχών ή παθολογιών.

Γενικά, η ανάπτυξη της τεχνικής, αφέθηκε ελεύθερη να πολλαπλασιαστεί και να επεκτείνει εκθετικά το εύρος δράσης της, χωρίς ένα συνολικό έργο, χωρίς μια φιλοσοφία που νά την κατευθύνει σε μια αναμφισβήτητα χρήσιμη κατεύθυνση, αλλά μάλλον αφημένη στα χέρια υποκειμένων σε μεγάλο βαθμό ιδιωτικών, σέ επιχειρήσεις, τράπεζες και πολυεθνικές εταιρείες, με στόχο αποκλειστικά την αύξηση των κερδών τους, έχει δημιουργήσει έναν πολλαπλασιασμό ουσιών και διεργασιών επιβλαβών για τον άνθρωπο: βουνά από πλαστικό, σε σημείο ακόμη και να παράγει μεγάλα πλωτά νησιά στους ωκεανούς, ρύπανση του αέρα, των υδάτων και του εδάφους, με πολύ σοβαρές συνέπειες για την υγεία· δραματική αλλαγή της περιβαλλοντικής ισορροπίας και προοδευτική εξαφάνιση της βιοποικιλότητας.

Προσθέστε σε αυτό την εκθετική ανάπτυξη της στρατιωτικής τεχνολογίας, η οποία έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα ώστε να μπορεί να καταστρέψει τη ζωή στον πλανήτη μας δεκάδες φορές, εάν χρησιμοποιούνται πραγματικά τα ατομικά όπλα των οποίων υπάρχουν πλούσια οπλοστάσια, και θα έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη και ρεαλιστική εικόνα της κατάστασης, που αρνείται την εύκολη αισιοδοξία και δείχνει το πραγματικό πρόσωπο της νεωτερικότητας: ένα μηδενιστικό και καταστροφικό πρόσωπο και μια παντελή απουσία στόχων και σκοπών, σε σύγκριση με το τεχνολογικό δυναμικό που έχει, που ξεπερνούν την άμεση χρησιμότητα, το άμεσο κέρδος.

Η αμερικανική κοινωνία μαρτυρεί αυτήν την πνευματική φτώχεια, δηλαδή η πιο προηγμένη ποσοτικά και ποιοτικά κοινωνία με την τεχνολογική έννοια, η οποία, στον τομέα της σκέψης, δεν μπόρεσε να παράγει τίποτα βαθύ και πρωτότυπο, αφού όλη η συνεισφορά της στην παγκόσμια ιστορία της φιλοσοφίας  περιορίζεται στον πραγματισμό, την πιο κοινότοπη και πιο άχρηστη από όλες τις φιλοσοφίες. ενώ στο θρησκευτικό πεδίο μπόρεσε να καλλιεργήσει μόνο έναν στενόμυαλο, κυριολεκτικό προτεσταντισμό, προσκολλημένο στο πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης περισσότερο παρά σε εκείνο της Καινής Διαθήκης και επομένως ουσιαστικά κλειστό σε μια νομικιστική, φορμαλιστική και συμβατική θεώρηση της ανθρώπινης σχέσης με τον θεό; για να δώσει στη συνέχεια τη θέση του σε μια σειρά από λατρείες και πεποιθήσεις κάθε είδους και να κάνει χώρο για τον σατανισμό και τη μαύρη μαγεία, ως το τελικό αποτέλεσμα τηςύβρεως (να θυμάστε πάντα ότι η μαγεία είναι η ιδανική αδερφή της επιστήμης και όχι της θρησκείας, γιατί εκφράζει και αυτή την επιθυμία να κυριαρχήσει στα πράγματα και όχι την ανάγκη  λατρείας).

Το εγγενώς μηδενιστικό και καταστροφικό πνεύμα της νεωτερικότητας είναι ιδιαίτερα εμφανές στις παραστατικές τέχνες, τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία. Παρατήρησε με πικρία τον χαρακτήρα ενός μυθιστορήματος του συγγραφέα Mario Mariani (Ρώμη, 1883-San Paolo del Brasile, 1951), σήμερα σχεδόν ξεχασμένο, αλλά πολύ δημοφιλές στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, και ιδιαίτερα στα είκοσι χρόνια μεταξύ οι δύο παγκόσμιων πολέμων (Da : M. Mariani, The last men , Milan, Sonzogno, 1948, σσ. 163-165):

« Έχουμε διαλυμένη λογοτεχνία. Η λογοτεχνία είναι και λογοτεχνία… λογοτεχνία, πολύ καθαρή. συμπυκνωμένο κενό. Πάνω από όλα είναι θέμα ανανέωσης εικόνων. Απαγορεύεται να λες: μυρίζει σαν τριαντάφυλλο. Η εικόνα είναι τόσο παλιά, τόσο απαγορευτική που ένας σύγχρονος συγγραφέας θα προτιμούσε να πει: αρωματισμένη σαν… λέξη βρώμικη. Αν οι εικόνες είναι νέες, όλα τα άλλα δεν μετράνε. Δεν υπάρχει πια αφηγηματική λογοτεχνία γιατί είναι καλύτερα να μην πεις σε κανέναν τίποτα, δεν υπάρχει πια λογοτεχνία σκέψης γιατί δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε τίποτα, δεν υπάρχει διδακτική λογοτεχνία γιατί κανείς δεν θέλει να μάθει.

Έχουμε μεταμορφώσει, πάντα για να βρίσκουμε κάτι καινούργιο, μια γυναίκα σε άντρα και έναν άντρα σε γυναίκα. Έχουμε διαλύσει τελείως την ηθική.

Ήταν σαφές ότι τελικά έπρεπε επίσης να διασπάσουμε το άτομο και τον πυρήνα του ατόμου και να βρούμε σε αυτό εκείνη τη μορφή Παναυτοκτονίας που ο Edoardo von Hartmann πίστευε ότι θα μπορούσε να είναι το συνειδητό αποτέλεσμα της γεροντικής μας στειρότητος και της αχρηστίας μας.

Η πεποίθηση, μάλιστα η βεβαιότητα του επικείμενου τέλους μας, δεν είναι μόνο δική μου. υπάρχει σε όλους? «ακόμα και σε σένα που το αρνείσαι». Είναι μια βαθύτερη πεποίθηση από αυτή που εκφράζεται με μακροσκελείς μονολόγους, σε κουτσομπολιό ή γκρίνια. Είναι μια πεποίθηση του υποσυνείδητου. φυσιολογική, ανήκει ήδη στη σάρκα, στο αίμα. Και, χωρίς καμμιά λογική, κυριαρχεί σε όλη μας τη συμπεριφορά, σε όλη την επίπονη ζωή μας, στο αδίστακτο αρπακτικό μας  μεροκάματο. Κάτι που διαφορετικά δεν θα εξηγούνταν. Η άνευ προηγουμένου κατάρρευση των ηθικών μας κριτηρίων, η απελευθέρωση των βασικών μας ενστίκτων, απαλλαγμένων από κάθε ανασταλτικό φρένο, από κάθε έλεγχο, εξαρτώνται από το γεγονός ότι όλοι γνωρίζουμε ότι είμαστε καταδικασμένοι, ότι πρέπει να πεθάνουμε όχι σε μεγάλη ηλικία, αλλά ίσως σε μια μέρα, σε μια ώρα. Για αυτόν τον λόγο δεν μας ενδιαφέρει πλέον η τιμή ή η ατίμωση, το κραγιόν του εαυτού μας ή των άλλων, η ευπρέπεια ή η ταπείνωση, η αξιοπρέπεια ή η ευτέλεια. Το μόνο μας μέλημα είναι η απόλαυση. να αρπάξω ξανά από αυτόν τον κόσμο της δυστυχίας και της κακίας μια στιγμή χαράς. των ματιών, του λαιμού, του σεξ. Από απάτη σε απάτη, ληστεία,  δολοφονία, όλα χρειάζονται αν μας χαρίσει μια νύχτα μέθης, χορού, οργίου, ευχαρίστησης. Και ξέρουμε ότι όλα αυτά τα πράγματα, που θέλουμε αμέσως, που δεν μπορούμε πια να περιμένουμε, μπορεί να τα δώσει μόνο ο χρόνος, η εργατικότητα, η υπομονή, όσο κι αν κερδηθούν. Και μετά καταφεύγουμε στην πλαστογραφία, στην κλειδαριά, στο πολυβόλο. Οι ήρωες του δρόμου πολλαπλασιάζονται και οι συμμορίες πολλαπλασιάζονται επίσης, Αλλά δεν πρέπει να πιστεύετε ότι ο πιστός καθρέφτης της κοινωνίας μας σε αποσύνθεση είναι το αστυνομικό χρονικό των εφημερίδων. που, όσο τρομακτικό κι αν είναι, δίνει μόνο μια αόριστη, χλωμή ιδέα για αυτό».

Τώρα, είναι πιθανό, πράγματι είναι ακόμη και πιθανό, ότι όσοι επιδιώκουν την καταστροφή της λογοτεχνίας, των εικαστικών τεχνών, του πολιτισμού και της ηθικής να είναι απλώς μηδενιστές πεπεισμένοι ότι φέρουν την πολύτιμη μαρτυρία της εσωτερικής τους αγωνίας και της ψυχολογικής και υπαρξιακής αδιαθεσίας όλων των ευγενών σκεπτόμενων ψυχών αυτού του κόσμου. αλλά είναι σίγουρο ότι από πάνω τους υπάρχει μια απόκρυφη σκηνοθεσία που κατευθύνει το παιχνίδι. Μια κατεύθυνση στην οποία ανήκουν ουσιαστικά, δηλαδή οικονομικά, όλα τα μεγάλα κανάλια πληροφόρησης, τα εκδοτικά και πολιτιστικά κέντρα, οι κινηματογραφικοί οίκοι, τα εργαστήρια επιστημονικής και τεχνολογικής έρευνας, και η οποία επιδιώκει όχι μόνο να καταστρέψει, αλλά ταυτόχρονα και να ανατρέπουν και διαστρέφουν τα πάντα. Το Pervertire προέρχεται από το λατινικό pervertěre , που σχηματίζεται από για και το ρήμα vertěre , γυρίζω, και σημαίνει αναστατώνω, γυρίζω ανάποδα (Treccani).

Με άλλα λόγια, θέλει να πραγματοποιήσει το όνειρο του Νίτσε: την μετεκτίμηση όλων των αξιών. Το καλό γίνεται κακό, και το κακό γίνεται καλό. ο δίκαιος γίνεται άδικος και ο άδικος, δίκαιος. το αληθινό γίνεται ψεύτικο και το ψεύτικο αληθινό. το όμορφο γίνεται άσχημο και το άσχημο, όμορφο. και ούτω καθεξής. Υπάρχει μόνο μια μικρή λεπτομέρεια που πρέπει να παρατηρήσουμε ως προς αυτό: ότι καμία κοινωνία, ξεκινώντας από την πιο βασική, δηλαδή την οικογένεια, και φτάνοντας στη μεγαλύτερη, δεν θα μπορούσε ποτέ να αντέξει μια τέτοια δοκιμασία και να βγει ζωντανή. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αντιστροφής όλων των αξιών μπορεί να είναι μόνο το τέλος αυτής της κοινωνίας. με ή χωρίς αυτοκίνητα. Πράγματι, το υψηλό επίπεδο τεχνολογικής ανάπτυξης θα στραφεί εναντίον της κοινωνίας και θα επισπεύσει την πτώση της. επειδή είναι η παρουσία μιας αντιστροφής των αξιών, τής δύναμης της τεχνολογίας. 

Βυθισμένοι καθώς βρισκόμαστε σε ένα μηδενιστικό υπαρξιακό κλίμα, δεν συνειδητοποιούμε πλέον πόσο αρνητικός είναι ο τρόπος ζωής μας. Όχι μόνο είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε στην ασχήμια, χάρη σε αρχιτέκτονες και πολεοδόμους που καλλιεργούν, εν γνώσει τους ή όχι, ένα νεκρόφιλο όραμα του αστικού τοπίου και βάζουν επίσης το κερασάκι στην τούρτα με μερικά κολοσσιαία κτίρια σατανικής έμπνευσης, όπως  κάνουν μερικοί διάσημοι  σταρ αρχιτέκτονες(σκεφτείτε το διεθνές αεροδρόμιο του Ντένβερ, στο Κολοράντο, αλλά ο κατάλογος θα ήταν πολύ μεγάλος και περιλαμβάνει επίσης μια σειρά από εκκλησίες και ιερά), αλλά επιλέγουν χωρίς καμία ανάγκη να καλλιεργήσουν, άσχημα, αρνητικά, καταστροφικά πράγματα στον ελεύθερο χρόνο τους: ταινίες , τηλεοπτικά προγράμματα, κόμικς, βιβλία, τατουάζ και εκατό άλλα πράγματα που τους εμπνέουν, ακόμα κι αν οι φτωχοί ανόητοι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ή πιστεύουν ότι είναι απλώς ένα είδος παιχνιδιού, με ακριβή δαιμονικά σύμβολα.

Ας πάρουμε την περίπτωση των τατουάζ απόκρυφης και σατανικής έμπνευσης: όσοι τα κάνουν, πέρα ​​από τις υποκειμενικές τους προθέσεις, ανοίγουν τόσες πόρτες στον κόσμο του κακού, που είναι μια ζωντανή και πραγματική πραγματικότητα, και μέσα από αυτές τις διαβολικές επιρροές επηρεάζουν το μυαλό τους και τείνουν να τους υποτάξουν χωρίς να το καταλάβουν. Τα μέρη όπου ζούμε και μετακινούμαστε μπορούν επίσης να είναι αφιερωμένα στις δυνάμεις του κακού: σκεφτείτε, για παράδειγμα, τη φρικτή τελετή εγκαινίων της σήραγγας Gotthard, το 2016, παρουσία τριών αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων. Διευθυντής εκείνης της άθλιας επιχείρησης ήταν ο Γερμανός Volker Hesse. Είναι άχρηστο να αναρωτιόμαστε αν είναι σατανιστής ή αν περιορίζεται να πληρώνεται από την οικονομική σατανιστική  ελίτ: το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, η αφιέρωση στον διάβολο ενός τόπου διεθνούς κυκλοφορίας.

Και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για την πυραμίδα του Λούβρου, ή το προαναφερθέν αεροδρόμιο του Ντένβερ, ή το ιερό του San Giovanni Rotondo, που είναι γεμάτο με μασονικά ή/και σατανιστικά σύμβολα. Η δική μας είναι μια άρρωστη κοινωνία, βυθισμένη στο κακό και που συνεχώς προκαλεί το κακό, το γιορτάζει, το λατρεύει. Η σεξουαλική αντιστροφή, που είναι σε όλη τη μανία της σήμερα και εξυψώνεται από όλα τα μέσα ενημέρωσης και το αυτοαποκαλούμενο πνευματικό κατεστημένο , είναι μόνο ο τελευταίος κρίκος αυτής της μηδενιστικής στρατηγικής.

Όπως είχε ήδη δει ο Mario Mariani, το να σπρώχνεις έναν άντρα να γίνει γυναίκα και μια γυναίκα να γίνει άντρας, σημαίνει να δώσεις το αποφασιστικό χτύπημα στον τελευταίο προμαχώνα που παραμένει ανέπαφο σε όλο αυτό το χάος: την οικογένεια. Η υιοθεσία παιδιών από ομόφιλα ζευγάρια και η τεκνοποίηση μέσω ετερόλογης γονιμοποίησης, είναι το αποκορύφωμα αυτού του σχεδίου κοινωνικής και ηθικής αυτοκαταστροφής, στο οποίο προστίθεται μια συνειδητά σχεδιασμένη πολιτική αντικατάστασης του ευρωπαϊκού πληθυσμού με αφροϊσλαμικό πληθυσμό.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ποιες είναι οι ρίζες του κακού, αν θέλουμε να ανατρέψουμε την τάση, ακόμα κι αν είναι μάλλον ήδη πολύ αργά. Ωστόσο, αξίζει να προσπαθήσουμε, έστω και μόνο για την αξιοπρέπειά μας και για τον σεβασμό που οφείλουμε στις επόμενες γενιές. Έχουμε χρέος να μην τους παραδώσουμε σε έναν κόσμο που είναι ανεπανόρθωτα καταδικασμένος σε καταστροφή, αλλά να τους δώσουμε τουλάχιστον τα πνευματικά και ηθικά εργαλεία για να εντοπίσουν και να ακολουθήσουν έναν διαφορετικό δρόμο. Οι ρίζες του κακού βρίσκονται στην κεντρική ιδέα της νεωτερικότητας, η οποία είναι αντιχριστιανική, αντιπνευματική και τελικά αντι-ανθρώπινη. η μόνη δυνατή διέξοδος είναι η επιστροφή στην παράδοσή μας. Τώρα μόνο ένας θεός μπορεί να μας σώσει είπε ο Χάιντεγκερ. Αντίθετα, λέμε: όχι οποιοσδήποτε θεός, αλλά ο μόνος  Αληθινός: ο Θεός των πατέρων μας. Προσέξτε λοιπόν: εάν ο πάπας θέλει να προσκυνήσουμε τον Παχαμάμα, πρέπει να καταλάβουμε ποιος είναι ο στόχος του.

Una civiltà che sa solo distruggere ha le ore contate – Ricognizioni (www-ricognizioni-it.translate.goog)

 amethystos