Ο πρόεδρος Ζελένσκι, ο οποίος χλεύαζε τον τρόπο με τον οποίο οι Ουκρανοί έρχονταν να ζητιανεύουν στις Βρυξέλλες όταν ήταν κωμικός, ήρθε ο ίδιος να ζητιανέψει στις Βρυξέλλες όντας πρόεδρος.
Είναι κοινό μυστικό: η κυβέρνηση του Κιέβου χάνει στρατιωτικά εναντίον του ρωσικού στρατού. Ο τελευταίος προχωράει χωρίς βιασύνη και χτίζει την άμυνα των περιοχών που προσχώρησαν στη Μόσχα με δημοψήφισμα, αλλά αυτή η αμείλικτη πραγματικότητα κρύβει και άλλα. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η Τουρκία, που εξακολουθεί να είναι μέλος του ΝΑΤΟ, υποστηρίζει τη Ρωσία και της παρέχει ανταλλακτικά για τον στρατό της. Όχι μόνο χάνει η Ατλαντική Συμμαχία, αλλά ραγίζει.
Το μέλλον της Ουκρανίας γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο. Οι μάχες μεταξύ, αφ ενός,της κυβέρνησης του Κιέβου, η οποία αρνείται να τιμήσει την υπογραφή της στις συμφωνίες του Μινσκ, και της Ρωσίας αφ ετέρου, η οποία προτίθεται να επιβάλει το ψήφισμα 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας που ενέκρινε τις εν λόγω Συμφωνίες. Από τη μία πλευρά, ένα κράτος που αρνείται το διεθνές δίκαιο και υποστηρίζεται από τη Δύση, από την άλλη ένα άλλο κράτος που αρνείται τους δυτικούς κανόνες και υποστηρίζεται από την Κίνα και την Τουρκία.
Πώς μπόρεσε ο πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι, που εξελέγη για να εφαρμόσει τις Συμφωνίες του Μινσκ, να μεταμορφωθεί σε «ακραίο εθνικιστή» [1], να πάρει το μέρος φανατικών, κληρονόμων των χειρότερων εγκληματιών του εικοστού αιώνα; Είναι ένα μυστήριο. Η πιο πιθανή υπόθεση είναι οικονομική, ο κ. Ζελένσκι είναι γνωστός από τη δημοσίευση των Paradise Papers για τους λογαριασμούς off-shore του και τις ιδιοκτησίες του στην Αγγλία και την Ιταλία. Περαιτέρω ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι δεν έχει και πολύ σχέση με τους «ακραίους εθνικιστές». Είναι δειλός. Στην αρχή του πολέμου, παρέμεινε αρκετές εβδομάδες, κρυμμένος σε ένα καταφύγιο, πιθανώς έξω από το Κιέβο. Δεν βγήκε παρά μόνο αφού ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Ναφτάλι Μπένετ τον διαβεβαίωσε ότι ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν του είχε υποσχεθεί ότι δεν θα σκότωνε τον Ουκρανό πρόεδρο [2]. Από τότε κάνει τον μάγκα μέσω βίντεο σε όλες τις πολιτικές συνόδους κορυφής και δυτικά καλλιτεχνικά φεστιβάλ.
Πώς γίνεται να έχει εμπλακεί η Τουρκία, σύμμαχος της Δύσης στο κόρφο του ΝΑΤΟ, στη ρωσική πλευρά; Αυτό είναι πιο κατανοητό για όσους έχουν παρακολουθήσει τις απόπειρες δολοφονίας του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν από τη CIA. Στην αρχή ο Ερντογάν ήταν ένας κακοποιός του δρόμου. Στη συνέχεια, ενεπλάκη σε ισλαμική πολιτοφυλακή, που τον οδήγησε να πλησιάσει τόσο τους Αφγανούς αντάρτες όσο και τους Ρώσους τζιχαντιστές της Ιχκερίας. Μόνο μετά από αυτή τη διαδρομή μπήκε στη πολιτική. Κατά τη διάρκεια της περιόδου υποστήριξής του στις αντιρωσικές μουσουλμανικές ομάδες, ήταν πράκτορας της CIA. Όπως πολλοί, όταν ήρθε στην εξουσία, θεώρησε τα πράγματα διαφορετικά. Αποσπάστηκε σταδιακά από το Λάνγκλεϊ και θέλησε να υπηρετήσει τον λαό του. Ωστόσο, η προσωπική του εξέλιξη πραγματοποιήθηκε καθώς η χώρα του άλλαζε αρκετές φορές τη στρατηγική της. Η Τουρκία δεν έχει ακόμη αφομοιώσει την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δοκίμασε διαδοχικά διάφορες στρατηγικές. Από το 1987 η Τουρκία είναι υποψήφια για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το 2009, με τον Αχμέτ Νταβούτογλου, σκέφτηκε να αποκαταστήσει την οθωμανική επιρροή της. Φαντάστηκε να συνδυάσει αυτόν τον εθνικό στόχο και την προσωπική διαδρομή του πρόεδρου για να γίνει η πατρίδα των Αδελφών Μουσουλμάνων και να αποκαταστήσει το Χαλιφάτο που καταργήθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ το 1924. Αλλά η πτώση του Ισλαμικού Κράτους, την αναγκάζει να εγκαταλείψει αυτό το σχέδιο. Η Τουρκία στράφηκε τότε προς τους τουρκόφωνους λαούς, δίστασε να συμπεριλάβει τους Ουιγούρους και τελικά επέλεξε τους εθνικά τουρκικούς λαούς. Τέλος πάντων, σε αυτή την αναζήτηση, δεν χρειάζεται πλέον ούτε τους Ευρωπαίους ούτε τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά τη Ρωσία και τη Κίνα. Μετά τη νίκη της εναντίον της Αρμενίας, δημιούργησε τον «Οργανισμό των Τουρκικών Κρατών» (Καζακστάν, Κιργιστάν, Τουρκία και Ουζμπεκιστάν. Επιπλέον η Ουγγαρία και το Τουρκμενιστάν που έχουν καθεστώς παρατηρητή).
Σήμερα σύμφωνα με τη Wall Street Journal, 15 τουρκικές εταιρείες εξάγουν κάθε μήνα εξοπλισμό αξίας 18,5 εκατομμυρίων δολαρίων που αγοράζονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες προς καμιά δεκαριά ρωσικών εταιρειών που υπόκεινται σε μονομερή παράνομα καταναγκαστικά ΗΠΑϊκά μέτρα (που παρουσιάζονται ως «κυρώσεις» από την ατλαντιστική προπαγάνδα) [3]. Ο Υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ για την Τρομοκρατία και τις οικονομικές υπηρεσίες πληροφοριών, Μπράιαν Νέλσον, πήγε μάταια στην Άγκυρα για να εξαναγκάσει τη Τουρκία να σέβεται τους δυτικούς κανόνες. Η Άγκυρα συνεχίζει να στηρίζει κρυφά τον ρωσικό στρατό.
Όταν ο απεσταλμένος των ΗΠΑ παρατήρησε ότι η Τουρκία ήταν σε λάθος δρόμο όταν τοποθετείται στο πλευρό του Ρώσου ηττημένου, οι συνομιλητές του παρουσίασαν τα πραγματικά στοιχεία του πολέμου στην Ουκρανία, που ανακοινώθηκαν από τη Μοσάντ και που δημοσιεύθηκαν στο Hürseda Haber [4]. Στο έδαφος, η ισορροπία δυνάμεων είναι 1 έως 8 υπέρ της Ρωσίας. Υπάρχουν 18.480 νεκροί στη ρωσική πλευρά, έναντι 157.000 στην ουκρανική πλευρά. Όπως και στο παραμύθι του Άντερσεν, ο βασιλιάς ήταν γυμνός.
Η Τουρκία εμποδίζει σήμερα την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Με αυτόν τον τρόπο, μπλοκάρει επίσης εκείνη της Φινλανδίας που είχε υποβληθεί στον ίδιο φάκελο. Αν παραδεχόμαστε τις πληροφορίες της Wall Street Journal, δεν είναι τυχαία. Βέβαια, η Άγκυρα είχε επιτύχει τη δέσμευση αυτών των δύο χωρών να εκδώσουν τους ηγέτες του ΡΚΚ και του κινήματος του Φετουλάχ Γκιουλέν· δέσμευση που δεν τήρησαν. Δεν θα μπορούσε όμως να είναι αλλιώς στο βαθμό που, μετά τη φυλάκιση του ηγέτη του, Αμπντουλάχ Οτζαλάν, το ΡΚΚ έχει γίνει ένα εργαλείο της CIA και ότι πολεμά σήμερα υπό τις διαταγές του ΝΑΤΟ, εκείνο που κάποτε ήταν σύμμαχος των Σοβιετικών. [5]. Όσο για τον Φετουλάχ Γκιουλέν, ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες υπό την προστασία της CIA.
Η Τουρκία υποστηρίζει επομένως τη Ρωσία σήμερα με τον ίδιο τρόπο που το κάνει η Κίνα: της παρέχει ανταλλακτικά για την αμυντική της βιομηχανία και δεν διστάζει να της στείλει εξοπλισμό αμερικανικής κατασκευής. Αλλά ενώ η Κροατία και Ουγγαρία, άλλα μέλη του ΝΑΤΟ, δεν διστάζουν να δηλώσουν δημόσια ότι η υποστήριξη της Συμμαχίας προς την Ουκρανία είναι μια ανοησία, χωρίς ωστόσο να αποχωρίσουν, η Άγκυρα προσποιείται ότι είναι πλήρως ατλαντιστική.
Ο σεισμός που ταρακούνησε την Τουρκία και τη Συρία δεν έχει τα χαρακτηριστικά των σεισμών που παρατηρήθηκαν μέχρι στιγμής, σε όλο τον κόσμο. Το γεγονός ότι μια δεκαριά δυτικών πρεσβευτών εγκατέλειψαν την Άγκυρα τις πέντε ημέρες που προηγήθηκαν τον σεισμό και ότι, κατά την ίδια περίοδο, οι χώρες τους εξέδωσαν συμβουλές να μην πηγαίνει κανείς στη Τουρκία φαίνεται να δείχνει ότι οι Δυτικοί ήξεραν τι επρόκειτο να συμβεί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν τα τεχνικά μέσα για να προκαλέσουν σεισμούς. Είχαν δεσμευτεί, το 1976, να μην καταφύγουν ποτέ σε αυτό. Η Ρουμάνα γερουσιαστής Νταϊάνα Ιβάνοβιτσι Șoșoacă ισχυρίζεται ότι παραβίασαν την υπογραφή τους της «Σύμβασης για την απαγόρευση της χρήσης τεχνικών τροποποίησης του περιβάλλοντος σε στρατιωτικούς ή άλλους εχθρικούς σκοπούς» και προκάλεσαν αυτό το σεισμό [6]. Ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ζήτησε από τη υπηρεσία Πληροφοριών του (MİT) να μελετήσει αυτό που σήμερα δεν είναι παρά μόνο μια υπόθεση. Σε περίπτωση θετικής απάντησης, θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι η Ουάσιγκτον, γνωρίζοντας ότι δεν είναι πλέον η κορυφαία οικονομική δύναμη ούτε η κορυφαία στρατιωτική δύναμη του κόσμου, καταστρέφει τους συμμάχους της πριν να πεθάνει.
Αντίθετα με τα μηνύματα με τα οποία τροφοδοτείται η Δύση, όχι μόνο στο έδαφος, η Ουκρανία χάνει, αλλά το ΝΑΤΟ αμφισβητείται εκ των έσω από τουλάχιστον τρία από τα μέλη της.
Σε αυτές τις συνθήκες, πώς να εξηγήσουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να στέλνουν όπλα στο πεδίο της μάχης και απαιτούν από τους συμμάχους τους να τα στέλνουν μαζικά; Πρέπει να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία αυτών των όπλων δεν είναι σύγχρονα, αλλά χρονολογούνται από την εποχή του Ψυχρού Πόλεμου και είναι γενικά σοβιετικά. Δεν χρειάζεται να σπαταλούνται όπλα της δεκαετίας του 2000 γνωρίζοντας ότι θα καταστραφούν επειδή η Ρωσία έχει πιο σύγχρονα όπλα από αυτά της Δύσης. Εξάλλου, μπορεί να είναι ενδιαφέρον για διάφορους στρατούς να δοκιμάσουν όπλα τελευταίας γενιάς σε μάχες υψηλής έντασης. Σε αυτή τη περίπτωση οι Δυτικοί δεν στέλνουν παρά μόνο μερικά δείγματα αυτών των όπλων και προπαντός όχι πολλά.
Εξ άλλου, εάν οι ουκρανικές «ακραίες εθνικιστικές» μονάδες λαμβάνουν δυτικά όπλα, οι κληρωτοί δεν έχουν. Η διαφορά, μάλλον τα δύο τρίτα, φυλάσσεται στην Αλβανία και το Κόσσοβο ή αποστέλλεται στο Σαχέλ. Πριν από τρεις μήνες, ο πρόεδρος της Νιγηρίας Muhammadu Buhari στη σύνοδο κορυφής της Επιτροπής της λεκάνης της λίμνης Τσαντ (LCBC) κατήγγειλε την άφιξη αυτών των όπλων στα χέρια του Ισλαμικού Κράτους [7]. Ενώπιον των επιφωνημάτων έκπληξης και αγανάκτησης των ΗΠΑϊων βουλευτών, το Πεντάγωνο δημιούργησε μια επιτροπή για την παρακολούθηση των παραδόσεων. Ουδέποτε μέχρι τώρα ανέφερε τις δραστηριότητες της και τις υπεξαιρέσεις που θα μπορούσε να έχει παρατηρήσει.
Πριν δύο εβδομάδες, ο γενικός επιθεωρητής του Πενταγώνου επισκέφθηκε την Ουκρανία, επίσημα για να ρίξει φως σε αυτές τις εκτροπές. Σε ένα προηγούμενο άρθρο, έδειξα ότι πήγε κυρίως εκεί για να διαγράψει με επιτυχία τα ίχνη των μπίζνες του Χάντερ Μπάιντεν [8]. Ο Ουκρανός υπουργός Άμυνας, Oleksiy Reznikov, είχε ανακοινώσει ότι θα παραιτηθεί επειγόντως με μερικά μέλη της διοίκησης του. Ακόμη τίποτα.
Τελευταία ερώτηση: γιατί η Γερμανία, η Γαλλία και οι Κάτω Χώρες, συνιδιοκτήτες των αγωγών Nord Stream δεν διαμαρτύρονται μετά από το σαμποτάζ του οποίου ήταν θύματα, στις 26 Σεπτεμβρίου 2022; Και γιατί δεν αντέδρασαν στις αποκαλύψεις του Seymour Hersch σχετικά με την ευθύνη των Ηνωμένων Πολιτειών-Νορβηγίας [9]; Βέβαια, ο εκπρόσωπος των εθνικιστών της Εναλλακτικής για τη Γερμανία έχει ζήτησε τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής στην Ομοσπονδιακή Βουλή για το σαμποτάζ αυτό, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών υπευθύνων σε αυτές τις τρεις χώρες είναι διακριτικοί: ο χειρότερος εχθρός τους είναι ο σύμμαχός τους!
Αντίθετα, χάρηκαν να υποδεχθούν τον πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι στις Βρυξέλλες. Αλλά εκείνος είχε επισκεφθεί προηγουμένως την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, τις δύο πρωτεύουσες που μετράνε, πριν έρθει να απευθυνθεί σε εκείνους που πληρώνουν.
Κριστιάν Άκκυριά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου