ΕΒΡΑΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ,ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ,ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ!!!ΜΕΡΟΣ Α΄

 

από τον Καθ. Andrew Fraser

Εισαγωγή

Οι Αγγλοπροτεστάντες με αδύναμη θέληση στον Καναδά αποδέχθηκαν με πραότητα την επίσημη αναγνώριση από την ομοσπονδιακή τους κυβέρνηση της εβραϊκής πολιτικής θεολογίας με τη μορφή του μύθου του Ολοκαυτώματος. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη υπό το φως της αποτυχίας τους λίγα χρόνια νωρίτερα να αντισταθούν στην κατάργηση μιας διάταξης του Ποινικού Κώδικα milquetoast που απαγορεύει μόνο τις πιο εξωφρενικά χυδαία εκδηλώσεις βλάσφημης συκοφαντίας. [Εγώ]  Έχοντας ήδη παραδώσει την ιστορική θεολογική ηγεμονία του Προτεσταντικού Χριστιανισμού στον αγγλικό Καναδά, οι Αγγλοπροτεστάντες δεν φαίνεται πιθανό να αναστήσουν τους εθνοθρησκευτικούς μύθους που ενέπνευσαν την παλαιοαγγλική εκκλησία των μεσαιωνικών προγόνων τους. Αυτή η προτεσταντική φαυλοκρατία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επιθετικά εθνοκεντρική πολιτική θεολογία του οργανωμένου Εβραϊσμού, όχι μόνο στον Καναδά, αλλά σε ολόκληρη την Αγγλόσφαιρα. Εάν οι σύγχρονοι WASP είχαν κάποιο αυτοσεβασμό, θα έσπευσαν να διορθώσουν την απουσία μιας πνευματικά συναρπαστικής, βιοπολιτισμικά προσαρμοστικής, Αγγλικανικής/Αγγλοπροτεσταντικής εθνοθεολογίας.

Ωστόσο, η αισιοδοξία σε αυτό το σκορ είναι μάλλον αδικαιολόγητη. Λίγοι WASP γνωρίζουν ή ενδιαφέρονται πολύ για την εθνοθρησκευτική τους προέλευση. Ακόμη και τα περισσότερα μέλη της Αγγλικανικής εκκλησίας πιστεύουν ότι δημιουργήθηκε με την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση του δέκατου έκτου αιώνα. Τότε ήταν που ο Ερρίκος Η' χώρισε επίσημα με τη Ρώμη για κρατικούς λόγους. Πριν από τότε, η εκκλησιά Αγγλικάναείχε απορροφηθεί μέσα στο θεσμικό πλαίσιο μιας παπικής μοναρχίας που διεκδικούσε την καθολική δικαιοδοσία. Συμμαχώντας με μια γαλλόφωνη, αγγλο-νορμανδική άρχουσα τάξη, ο Ρωμαιοκαθολικός παπισμός δεν είχε κανένα λόγο να διατηρήσει τον ρητά εθνοθρησκευτικό χαρακτήρα της Παλαιάς Αγγλικής Εκκλησίας. Ούτε η ρήξη με τον παπισμό επιτάχυνε μια αγγλοσαξονική εθνοθρησκευτική αναβίωση. Πέρα από την αντικατάσταση του Πάπα με τον Βασιλιά ως επίσημο επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας, η νέα κρατική θρησκεία διατήρησε την παραδοσιακή της δέσμευση για την καθολικότητα των Τριών Συμβάσεων που κατοχυρώνεται στα Τριάντα Εννέα Άρθρα. Όμως, όποιες κι αν ήταν οι προθέσεις εκείνων που έθεσαν σε κίνηση την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση, κατά τους επόμενους αιώνες, ο συνδυασμένος αντίκτυπος του αγγλικού και του αμερικανικού προτεσταντισμού παραμόρφωσε πέρα ​​από την αναγνώριση την ίδια την ιδέα της χριστιανικής εθνικότητας.

Όπως γράφει ο Τζέιμς Κουρθ, η δογματική βάση της Αγγλοπροτεσταντικής Μεταρρύθμισης «διαμαρτυρόταν ενάντια στην ιδέα ότι ο πιστός επιτυγχάνει τη σωτηρία μέσω μιας ιεραρχίας ή μιας κοινότητας, ή ακόμη και των δύο σε συνδυασμό». Φυσικά, η μεταρρυθμισμένη Εκκλησία της Αγγλίας «αποδέχτηκε την ιεραρχία και την κοινότητα για ορισμένους σκοπούς, όπως η εκκλησιαστική διακυβέρνηση και οι συλλογικές επιχειρήσεις [αλλά] τις απέρριψε για τον πιο σημαντικό από τους σκοπούς, φτάνοντας στην κατάσταση της σωτηρίας». Οι προτεστάντες μεταρρυθμιστές υποστήριξαν ότι «ο πιστός λαμβάνεισωτηρία μέσω μιας πράξης χάριτος από τον Θεό». Είναι η θεία χάρη που «παράγει στον αποδέκτη της την πίστη στον Θεό και τη σωτηρία που τον μετατρέπει σε πιστό». Ως εκ τούτου, «οι μεταρρυθμιστές έδωσαν μεγάλη έμφαση στον Λόγο, όπως αποκαλύπτεται στα γραπτά λόγια της Αγίας Γραφής». Αρνήθηκαν ότι μόνο μια ιεραρχία θα μπορούσε να παραδώσει τη σωστή ερμηνεία της Βίβλου σε μεμονωμένους πιστούς. Πράγματι, οι έγκυρες ιεραρχίες ήταν πιο πιθανό να εμποδίσουν το έργο της θείας χάριτος σε μεμονωμένους πιστούς που αναζητούσαν μια άμεση σχέση με τον Θεό μέσω της προσωπικής μελέτης των Αγίων Γραφών. [ii]

Η αρχική «προτεσταντική απόρριψη της ιεραρχίας και της κοινότητας όσον αφορά τη σωτηρία εξαπλώθηκε στην απόρριψή τους και σε άλλους τομείς της ζωής». Από την αρχή, «ορισμένες προτεσταντικές εκκλησίες απέρριψαν την ιεραρχία και την κοινότητα σε σχέση με την εκκλησιαστική διακυβέρνηση και τις τοπικές επιχειρήσεις». Πουθενά δεν ήταν τόσο έντονες τέτοιες αντιθεσμικές τάσεις όσο «στις νέες Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο συνδυασμός των ανοιχτών συνόρων και η διάλυση των εκκλησιών στις διάφορες πολιτείες επέτρεψαν την άνθηση νέων αδόμητων και απεριόριστων δογμάτων». [iii]

Τα τελευταία πεντακόσια χρόνια, η προτεσταντική πίστη έχασε σταδιακά την πνευματική της ένταση, μια διαδικασία που ξεκίνησε όταν η σωτηρία με τη χάρη αντικαταστάθηκε από τη «διαθήκη στα μισά του δρόμου», στην οποία η χάρη μπορούσε να αποδειχθεί με έργα. [iv]  Τότε, ακόμη και «η ιδέα της αναγκαιότητας της χάρης άρχισε να ξεθωριάζει». Μόλις «η εργασία στον κόσμο δεν θεωρούνταν πλέον ως σημάδι χάριτος αλλά ως αγαθό από μόνη της», τα καλά έργα πρόσφεραν την υπόσχεση της προσωπικής σωτηρίας. Η μετατροπή της θρησκευτικής εμπειρίας σε προσωπική σχέση με τον Θεό ήταν μια πρώιμη έκφραση του αγγλοπροτεσταντικού ατομικισμού. Στην εποχή μας, η μετατροπή της θρησκείας σε προσωπική και ιδιωτική υπόθεση έχει κορυφωθεί με την αναγνώριση των παγκόσμιων ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως το ιερό εκ γενετής δικαίωμα κάθε ατόμου. Σύμφωνα με τον Kurth, «αυτό σημαίνει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα ισχύουν για οποιοδήποτε άτομο, οπουδήποτε στον κόσμο».

Έτσι, «η τελική αναλογία της εκκοσμίκευσης της προτεσταντικής θρησκείας» έχει γίνει ένας «εκφραστικός ατομικισμός» στον οποίο ο αυτοκρατορικός εαυτός είναι ελεύθερος να εκφράσει την «περιφρόνηση και τη διαμαρτυρία του/της ενάντια σε όλες τις ιεραρχίες, κοινότητες, παραδόσεις και έθιμα». .» Με άλλα λόγια, γράφει ο Kurth, «η μακροχρόνια παρακμή της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης έχει φτάσει στο τελικό της σημείο στην Προτεσταντική Παραμόρφωση», παράγοντας μια θρησκεία χωρίς Θεό, «μια μεταρρύθμιση ενάντια σε όλες τις μορφές». [v]

Ο εκφραστικός ατομικισμός στην Αμερική εμπνεύστηκε από τη ρομαντική-ανθρωπιστική ηθική που επικρατούσε μεταξύ των Προοδευτικών μεταρρυθμιστών στα τέλη του δέκατου ένατου και στις αρχές του εικοστού αιώνα, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν WASP της μεσαίας τάξης. Αλλά ήταν το τεράστιο κύμα μετανάστευσης από τη νότια και κεντρική Ευρώπη που παρείχε την πρώτη ύλη που επέτρεψε στην ιεροσύνη του WASP να κατασκευάσει το κοσμοπολίτικο πνεύμα που χαρακτηρίζει την αστική Αμερική κατά την Προοδευτική Εποχή.

Αντιμέτωποι με τις σφιχτές μάζες των μεταναστών στη Νέα Υόρκη και το Σικάγο, οι μεταρρυθμιστές της μεσαίας τάξης έμαθαν «να ερμηνεύουν τον προτεσταντικό Χριστιανισμό με έναν πολύ περίεργο, σχεδόν κοσμικό τρόπο». Προσαρμόζοντας «τις αρχές του εξισωτικού ανθρωπισμού στο πολυγλωσσικό, πολιτιστικά φορτισμένο πλαίσιο τους», το μεταρρυθμιστικό κίνημα ίδρυσε «οικισμούς» για να βοηθήσει τους αλλοδαπούς νεοφερμένους να προσαρμοστούν στη ζωή στην Αμερική. Αγγλοπροτεστάντες μεταρρυθμιστές όπως η Τζέιν Άνταμς και ο Τζον Ντιούι ηγήθηκαν της εκστρατείας για την αναγνώριση και αποδοχή των πολιτισμών των μεταναστών «ως «δώρο» στο αμερικανικό αμάλγαμα. Παρακάλεσαν το αμερικανικό έθνος «να απορρίψει τον αγγλοσαξονικό εθνοτικό πυρήνα του και να αναπτύξει μια κουλτούρα κοσμοπολιτικού ανθρωπισμού, προάγγελο της επικείμενης παγκόσμιας αλληλεγγύης». [vi]  Άλλοι Αγγλοπροτεστάντες μεταρρυθμιστές όπως ο William James προέτρεψαν τους συναδέλφους τους WASP να υιοθετήσουν μια πραγματιστική προσέγγιση στη θρησκευτική εμπειρία, επιλέγοντας όποιον «τύπο θρησκείας πρόκειται να λειτουργήσει καλύτερα μακροπρόθεσμα». Δεν είχε μεγάλη σημασία αν ο Θεός ήταν νεκρός, αρκεί «να σχηματίσουμε ούτως ή άλλως μια ηθική δημοκρατία εδώ παρακάτω». [vii]

Έναν αμερικανικό αιώνα αργότερα, ο Kurth σημειώνει ότι, μέχρι τότε, σχεδόν κάθε έθνος με προτεσταντική θρησκευτική παράδοση έχει «υιοθετήσει μέχρι τώρα κάποια εκδοχή της ιδεολογίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». [viii]   Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι οι πολλές εκδηλώσεις του αγγλοπροτεσταντικού ουμανισμού σε διάφορες γωνιές της Αγγλόσφαιρας δεν διατηρούν πάντα τη λογική συνέπεια. Στον Καναδά, για παράδειγμα, το αδίκημα της βλάσφημης συκοφαντίας αφαιρέθηκε από τον Ποινικό Κώδικα στο όνομα του παγκόσμιου ανθρώπινου δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση μόλις τέσσερα χρόνια πριν από την απόφαση να ποινικοποιηθεί όποιος συγχωρεί, αρνείται ή υποβαθμίζει το εβραϊκό Ολοκαύτωμα. [ix]  Κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται όταν μαθαίνει ότι ο οργανωμένος Εβραίος ενέκρινε συντριπτικά και τα δύο νομοθετήματα. Εξάλλου, οι Εβραίοι θεωρούνται πλέον ως υποδειγματικά θύματα εκείνων που αρνούνταν ή καταχρώνονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ταυτόχρονα, ωστόσο, κανένα μέτρο δεν φαίνεται να αντιμετώπισε σοβαρή αντίθεση από Αγγλο-Καναδούς Προτεστάντες, παρόλο που και τα δύο (ειδικά λαμβανόμενα μαζί) θα είχαν ερμηνευθεί ως παραμορφώσεις της χριστιανικής εθνότητας από προηγούμενες γενιές Προτεσταντών στον αγγλικό Καναδά. Σχεδόν παντού στην Αγγλόσφαιρα, τέτοιες προτεσταντικές παραμορφώσεις των παραδοσιακών χριστιανικών ηθών έχουν καθαγιαστεί, αργά ή γρήγορα, από παγκοσμιοποιητικές εκκλησίες με την πλήρη υποστήριξη της βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος.

Πολύ συχνά, είτε η Εκκλησία της Αγγλίας είτε οι Αγγλικανοί διάδοχοί της στην Αυστραλία, τον Καναδά, τη Νέα Ζηλανδία και τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν στην πρωτοπορία αυτής της ηθικής παρακμής. Πρέπει να κατανοήσουμε τις ιστορικές ρίζες μιας τέτοιας δυσγονικής θεσμικής συμπεριφοράς. Δυστυχώς, ακόμη και η πρόσφατη ανάδειξη του «χριστιανικού εθνικισμού» στις ΗΠΑ είναι απίθανο να ανατρέψει την Προτεσταντική Παραμόρφωση.

Χριστιανικός Εθνικισμός, Αμερικανικού Στυλ

Ένα πρόσφατο βιβλίο του Stephen Wolfe που γράφει το The Case for Christian Nationalism έχει πολλά να το προτείνει. [x]   Ως μη απολογητικός παλαιοσυντηρητικός, ο συγγραφέας κατηγορεί τη μεταπολεμική Παγκόσμια Αμερικανική Αυτοκρατορία (GAE) για την υπονόμευση της χριστιανικής εθνότητας στις ΗΠΑ, ίσως οριστικά. «Στη Νέα Αμερική», παρατηρεί, «το έδαφος του πατριωτικού αισθήματος είναι μακριάαπό την Παλαιά Αμερική. Έτσι, οι εορτές των πολιτών, οι εθνικοί ήρωες, τα μνημόσυνα και οι πατριωτικές εκδηλώσεις είναι όλα χρωματισμένα σύμφωνα με τη μεγάλη αφήγηση της προόδου». Ακόμη και οι κυρίαρχοι συντηρητικοί είναι αφοσιωμένοι στην προοδευτική αφήγηση της ιστορίας των ΗΠΑ, τόσο πολύ που είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του στρατού που, πιστεύουν, αγωνίζεται να υπερασπιστεί «τον αμερικανικό τρόπο ζωής». Όμως, παρά την εμπειρία του ως απόφοιτος του West Point που υπηρετεί στον αμερικανικό στρατό στον παγκόσμιο «αγώνα για τη δημοκρατία», ο Wolfe συμβουλεύει τώρα τους νεαρούς άνδρες να μην «ανατινάζονται στο όνομα του φιλελεύθερου ιμπεριαλισμού. χύσε αίμα για να ανοίξει τις αγορές για το Netflix και το Pornhub. [ή για να] κάνουμε τον κόσμο ασφαλή για μάγκες με φορέματα». [xi]

Θεωρεί την GAE υπεύθυνη για την υπονόμευση των ηθικών και πολιτιστικών θεμελίων της χριστιανικής εθνότητας. Όχι μόνο το αυτοκρατορικό καθεστώς επέβαλε τον ομοφυλοφιλικό γάμο σε όλα τα κράτη με δικαστική καταδίκη, αλλά επίσης βυθίζει τα μυαλά των νέων στην κριτική θεωρία των φυλών και στην ιδεολογία που στρέφει το φύλο. Εν τω μεταξύ, οι πύλες έχουν ανοίξει σε ένα παλιρροϊκό κύμα μη δυτικής μετανάστευσης, διαβρώνοντας περαιτέρω τον άλλοτε κυρίαρχο αγγλοπροτεσταντικό χαρακτήρα της αμερικανικής εθνικής ταυτότητας. Ωστόσο, σε αντίθεση με την ανελέητη επίθεση της μηδενιστικής απογοήτευσης, ο Wolfe εκφράζει την ελπίδα ότι ο χριστιανικός εθνικισμός θα μπορούσε να εμπνεύσει μια «αληθινή εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο». Πιστεύει στη δυνατότητα «την επιδίωξη της ανώτερης ζωής—τόσο της μελλοντικής ζωής όσο και μιας ζωής στη γη που απεικονίζει αυτή τη ζωή που θα έρθει». Πράγματι, επιμένει ότι οι Χριστιανοί μπορούν ακόμα να θεωρούν τον κόσμο ως την «κληρονομιά τους εν Χριστώ». Με ακάλυπτο πάθος, ο Wolfe παρουσιάζει τον χριστιανικό εθνικισμό ως «μια συλλογική βούληση για χριστιανική κυριαρχία στον κόσμο».[xii]

Αλλά τι εμποδίζει τους Χριστιανούς να ασκήσουν τη βιβλική εντολή να ασκούν κυριαρχία σε αυτόν τον κόσμο; Το πρόβλημα, όπως το βλέπει ο Wolfe, είναι ουσιαστικά ψυχολογικό. Οι Αμερικανοί Χριστιανοί «είχαν τόσο προετοιμαστεί να επιβεβαιώσουν αυτό που νιώθουμε καλό που το συναίσθημα καθορίζει για εμάς τι είναι αληθινό. Αντίθετα, αρνούμαστε κάθε σκέψη που αισθανόμαστε ότι είναι κακή». Ορισμένες πεποιθήσεις, ιδίως ο χριστιανικός εθνικισμός, είναι ψυχολογικά πιο δύσκολο να διασκεδάσουν οι εκκλησιαστές από άλλες. [xiii]

Οι περισσότεροι Αγγλοαμερικανοί Προτεστάντες, για παράδειγμα, έχουν από καιρό δεσμευτεί, τόσο από την εκκλησία όσο και από το κράτος, να θεωρούν τη θρησκεία ως ιδιωτικό και προσωπικό ζήτημα. Το όραμα του Wolfe για τον χριστιανικό εθνικισμό κόβει τον κόκκο αυτών των συνηθειών του θρησκευτικού ιδιωτικισμού. Για παράδειγμα, ο Wolfe καλεί την πολιτική κυβέρνηση να προστατεύσει και να διατηρήσει την αποκλειστικά χριστιανική ταυτότητα του έθνους τιμωρώντας την «ανοιχτή βλασφημία και ασέβεια προς το συμφέρον της δημόσιας ειρήνης και του χριστιανικού λαού». Λίγοι κύριοι Χριστιανοί θα «βολευτούν» με το επιχείρημά του ότι «οι νόμοι του Σαββάτου είναι δίκαιοι, επειδή απομακρύνουν τους περισπασμούς για την ιερή λατρεία». [xiv]

Ομοίως, η υπόθεση του Wolfe για την υποστήριξη της νομιμότητας των παραδοσιακών ιεραρχιών των φύλων έχει ήδη προσελκύσει κατηγορίες για «μισογυνισμό». Σε αυτό το θέμα, ωστόσο, ο Wolfe δεν τραβάει γροθιές. Δηλώνει ότι οι Αμερικανοί «ζουν κάτω από μια γυναικοκρατία - έναν κανόνα γυναικών». Παραδέχεται ότι αυτό «μπορεί να μην είναι εμφανές στην επιφάνεια, αφού οι άνδρες εξακολουθούν να τρέχουν πολλά πράγματα. Αλλά οι κυρίαρχες αρετές της Αμερικής είναι γυναικείες κακίες, που συνδέονται με ορισμένες γυναικείες αρετές, όπως η ενσυναίσθηση, η δικαιοσύνη και η ισότητα». Οποιαδήποτε τέτοια υπεράσπιση της «τοξικής αρρενωπότητας» έρχεται σε αντίθεση με τους φεμινιστικούς κανόνες που επιβάλλονται διακαώς από το κατεστημένο κοσμικό καθεστώς. Όμως ο Γουλφ παραμένει αμετανόητος, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι «η άνοδος του χριστιανικού εθνικισμού απαιτεί την πτώση της γυναικοκρατίας». [xv]

Αναπόφευκτα, επομένως, η ίδια η ιδέα του χριστιανικού εθνικισμού αντιπροσωπεύει μια υπαρξιακή απειλή για το φιλελεύθερο καθεστώς του Woke. Ο Wolfe χαρακτηρίζει ωμά «την κοσμική άρχουσα τάξη» ως «τους εχθρούς της εκκλησίας και, ως εκ τούτου, εχθρούς της ανθρώπινης φυλής». [xvi]   Ταυτόχρονα, αναγνωρίζει ότι για να αντισταθούν στην ηθική και πολιτική συναίνεση που επιβάλλεται από ένα άθεο καθεστώς, οι Χριστιανοί πρέπει να επιστρατεύσουν τη μέχρι τώρα απούσα δύναμη βούλησης που είναι απαραίτητη για να επιβεβαιώσουν αυτό που είναι αληθινό ακόμα κι όταν τους προκαλεί τεράστια ψυχολογική δυσφορία.

Προς τιμήν του, ο Wolfe παραδέχεται ότι πολλοί χριστιανοί ηγέτες υπονομεύουν σκόπιμα την πολιτική δράση σε αντίθεση με το κοσμικό καθεστώς. Αντίθετα, «προωθούν ένα είδος θεολογίας για το σύνδρομο της Στοκχόλμης» που αποκλείει τους «χριστιανούς από τους δημόσιους θεσμούς» αλλά τους απαιτεί «να επιβεβαιώσουν τη γλώσσα της καθολικής αξιοπρέπειας, της ανεκτικότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του αντιεθνικισμού, του αντι-εθνικισμού, της πολυπολιτισμικότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, και ισότητα». Ο Wolfe εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι κάθε χριστιανός που «αποκλίνει από αυτά τα δόγματα» αντιμετωπίζει αποκλεισμό από τις τάξεις των αξιοσέβαστων εκκλησιαζόμενων. [xvii]   Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνει; Ο Wolfe στρέφεται στη χριστιανική πολιτική θεωρία αναζητώντας μια απάντηση. Δυστυχώς, το αποτέλεσμα, ακόμη και για πολλούς από τους χριστιανούς αναγνώστες του, αφήνει πολλά να είναι επιθυμητά.

Εθνικισμός και Χριστιανισμός

Το βιβλίο του Wolfe έχει προσελκύσει μεγάλο ενδιαφέρον σε ένα πλήθος διαδικτυακών κριτικών και συζητήσεων για podcast. Εννοούμενη ως πολιτικό πρόγραμμα, η αντίληψη του Wolfe για τον χριστιανικό εθνικισμό συχνά προφέρεται ως DOA, νεκρή κατά την άφιξη. Για παράδειγμα, η Neema Parvini, συγγραφέας του The Populist Delusion , απορρίπτει τον χριστιανικό εθνικισμό ως «πολιτική φαντασίωση». [xviii]   Για να είμαστε δίκαιοι, ωστόσο, ο ίδιος ο Wolfe συμφωνεί πρόθυμα ότι, τουλάχιστον σε εθνικό επίπεδο, η ιδέα έχει λίγες πιθανότητες επιτυχίας. Δεν παρουσιάζει το βιβλίο ως ένα βιώσιμο «σχέδιο δράσης». [xix]   Αντίθετα, ορίζει τις αρχές που πρέπει να καθοδηγούν κάθε χριστιανικό έθνος. Το προτιμώμενο μοντέλο χριστιανικού εθνικισμού του Wolfe βασίζεται σε μια μεταρρυθμισμένη πρεσβυτεριανή εκδοχή της θεολογίας των δύο βασιλείωνπου κάνει διάκριση ανάμεσα στο λυτρωτικό έργο του Θεού για τη σωτηρία και την προνοητική διακυβέρνηση των επίγειων υποθέσεων.

Ως εκ τούτου, ορίζει τον χριστιανικό εθνικισμό με τον ακόλουθο τρόπο:

Ο χριστιανικός εθνικισμός είναι μια ολότητα εθνικής δράσης, που αποτελείται από αστικούς νόμους και κοινωνικά έθιμα, που διεξάγεται από ένα χριστιανικό έθνος ως χριστιανικό έθνος, προκειμένου να αποκτήσει για τον εαυτό του τόσο επίγειο όσο και ουράνιο αγαθό εν Χριστώ. [xx]

Με άλλα λόγια, «ο χριστιανικός εθνικισμός είναι εθνικισμός τροποποιημένος από τον Χριστιανισμό», που σημαίνει ότι «το Ευαγγέλιο δεν αντικαθιστά, δεν καταργεί, δεν εξαλείφει, ούτε αλλάζει θεμελιωδώς τον γενικό εθνικισμό, τον υποθέτει και τον ολοκληρώνει». Εκτός από τον Χριστιανισμό λοιπόν:

Ο εθνικισμός αναφέρεται σε μια ολότητα εθνικής δράσης, που αποτελείται από αστικούς νόμους και κοινωνικά έθιμα, που διεξάγεται από ένα έθνος ως έθνος, προκειμένου να αποκτήσει για τον εαυτό του τόσο επίγειο όσο και ουράνιο αγαθό. [xxi]

Σύμφωνα με τον Wolfe, «η συγκεκριμένη διαφορά μεταξύ του γενικού εθνικισμού και του χριστιανικού εθνικισμού είναι ότι, για τον τελευταίο, ο Χριστός είναι απαραίτητος για την απόκτηση του πλήρους καλού». Η εντολή των ανθρώπων στην ουράνια ζωή θα ήταν «ένα φυσικό τέλος ακόμη και για το γενικό έθνος», αλλά για την πτώση. «Αν δεν είχε πέσει ο Αδάμ, τα έθνη των απογόνων του θα είχαν διατάξει τον εαυτό τους σε ουράνια ζωή». Μετά την έλευση του Χριστού ως Λυτρωτή, «το Ευαγγέλιο είναι τώρα το μοναδικό μέσο για την ουράνια ζωή». Εάν τα έθνη θέλουν να επιτύχουν το «απόλυτο καλό» τους, ακόμη και «τα επίγεια αγαθά θα πρέπει να διαταχθούν στον Χριστό». Χωρίς τον Χριστό, τα ειδωλολατρικά και τα κοσμικά έθνη μπορεί να είναι «αληθινά έθνη, αλλά είναι ημιτελή έθνη. Μόνο το χριστιανικό έθνος είναι ένα πλήρες έθνος». [xxii]

Ο Wolfe τοποθετεί όλα τα έθνη και τους εθνικισμούς, χριστιανικούς ή άλλους, μέσα σε ένα Μεταρρυθμισμένο Πρεσβυτεριανό όραμα για την ιστορία της σωτηρίας. Ο Wolfe περιγράφει το επιχείρημά του ως «χριστιανική πολιτική θεωρία» και όχι ως «πολιτική θεολογία» που βασίζεται στη δική του βιβλική ερμηνεία. Η κατανόησή του για τη Γραφή βασίζεται στο έργο των Μεταρρυθμισμένων θεολόγων του δέκατου έκτου και του 17ου αιώνα. Αυτή η μεταρρυθμιστική παράδοση αναπτύχθηκε μέσα σε ένα μεταδιηγητικό πλαίσιο που καθιέρωσε ο Αυγουστίνος του Ιπποπόταμου (354–430 μ.Χ.). Ο Αυγουστίνος και η μεταγενέστερη μεταρρυθμιστική παράδοση θέτουν μια θεμελιώδη μεταφυσική διάκριση μεταξύ της Πόλης του Ανθρώπου και της Πόλης του Θεού. Και οι δύο ερμηνεύουν τη Γραφή μέσα από το πρίσμα μιας ελληνιστικής ερμηνευτικής που οραματίζεται τη δημιουργία ex nihiloκαι μελλοντική καταστροφή του επίγειου κόσμου ως εμφάνιση και προκαθορισμένη εξαφάνιση της φθαρτής υλικής ύπαρξης μετά την Ημέρα της Κρίσεως. [xxiii]

Η νεοπλατωνική κοσμολογία του Αυγουστίνου προϋπέθετε την απόλυτη εξάρτηση τόσο της ανθρωπότητας όσο και του ίδιου του υλικού κόσμου από έναν παντοδύναμο, παντογνώστη και πανταχού παρόντα Θεό. Ακολουθώντας τα βήματα του Αυγουστίνου, ο Wolfe πιστεύει ότι οι σύγχρονοι Αμερικανοί παρασυρμένοι από τις απολαύσεις της θνητής ζωής στο Mammon έχουν περιπλανηθεί μακριά από τα ουράνια αγαθά, χάνοντας έτσι τα μάτια τους «τα αόρατα πράγματα του Θεού». Δεδομένης της εγγενούς δυσκολίας που βιώνουν τα θνητά όντα στη σύλληψη τέτοιων αόρατων θείων «αντικειμένων», ο Γουλφ, επίσης, αναγνωρίζει το πνευματικό μας χρέος στον αποκαλυφθέν Λόγο του Θεού. Κρατάει γερά το αυγουστιανό δόγμα ότι, καθοδηγούμενα από το φως του Ευαγγελίου, τα χριστιανικά έθνη θα πρέπει να βλέπουν ολόκληρη την ύπαρξή τους ως ένα ταξίδι προς την αμετάβλητη ουράνια ζωή και οι στοργές τους θα πρέπει να είναι εξ ολοκλήρου προσηλωμένοι σε αυτό. [xxiv]

Επομένως, η «πολιτική» σε κάθε χριστιανικό έθνος πρέπει να νοείται ως «η τέχνη της δημιουργίας και της καλλιέργειας των απαραίτητων συνθηκών κοινωνικής ζωής για το καλό του ανθρώπου». Το νόημα μιας χριστιανικής πολιτικής ζωής προέρχεται από τον Θεό. πρέπει να στοχεύει στη δημιουργία πολιτικών κυβερνήσεων ικανών να στηρίξουν την κοινωνική τάξη «για το απόλυτο καλό του ανθρώπου». Με άλλα λόγια, η διαφορά μεταξύ του γενικού εθνικισμού και του χριστιανικού εθνικισμού είναι ότι ο τελευταίος «εκφράζει τη θέληση ενός χριστιανικού έθνους για ουράνιο αγαθό εν Χριστώ και ότι όλα τα μικρότερα αγαθά προσανατολίζονται στο ανώτερο καλό». [xxv]

Παρουσιαζόμενη με τόσο οικουμενικούς, περιεκτικούς όρους, η «χριστιανική πολιτική θεωρία» του Wolfe μετατρέπει την «πολιτική» σε «δημόσια διοίκηση». Η πολιτική κυβέρνηση, λέει, πρέπει να στοχεύει στον εντοπισμό των πιο αποτελεσματικών επίγειων μέσων σε κάθε δεδομένη κοινωνία για να πραγματοποιήσει ένα ουράνιο πεπρωμένο κοινό για τους πιστούς πιστούς σε κάθε χριστιανικό έθνος.

Δράση εναντίον Συμπεριφοράς στην Πολιτική Θεωρία

Σε αυτό το πλαίσιο, η «ολότητα της εθνικής δράσης » νοείται καλύτερα ως ένα κοινωνικά διατεταγμένο σύστημα συμπεριφοράς που βασίζεται στην ύπαρξη ενός κοινού συμφέροντος, δηλαδή στο συμφέρον κάθε χριστιανικής κοινωνίας όχι μόνο για τη δική της επίγεια επιβίωση και συλλογική ζωτικότητα, αλλά και στην ουράνια σωτηρία κάθε πιστού. Η δημόσια διοίκηση, όπως διακρίνεται από την πολιτική, μπορεί να αποσπαστεί από τα φυσικά πρόσωπα και να ενταχθεί αντ' αυτού σε μια κοινωνική διαδικασία ζωής που απαιτεί η ανθρώπινη συμπεριφορά να είναι σύμφωνη με τις αναπτυξιακές ανάγκες (τόσο πνευματικές όσο και υλικές) της κοινωνίας. Ο Wolfe φαίνεται να αγνοεί ότι η «πολιτική», μιλώντας αυστηρά, αρχικά απαιτούσε τη θεσμοθέτηση ενός πεδίου ελευθερίας στο οποίο η δράση των πολιτών κατέστη δυνατή.

Η διάκριση μεταξύ «δράσης» και «συμπεριφοράς» ήταν κεντρική στην πολιτική θεωρία της Hannah Arendt. Κατά την άποψή της, η «δράση» ήταν το μέσο με το οποίο το άτομο μπορούσε να ξεχωρίσει τον εαυτό του από τους άλλους στη δημόσια σφαίρα. Για να εγκαταλείψει ένας πολίτης την ιδιωτική σφαίρα του νοικοκυριού «για να αφιερώσει τη ζωή του στις υποθέσεις της πόλης απαιτούσε θάρρος», επειδή η είσοδος στην «πολιτική σφαίρα έπρεπε πρώτα να είναι έτοιμος να διακινδυνεύσει τη ζωή του και να εμποδίσει την πολύ μεγάλη αγάπη για τη ζωή. η ελευθερία, ήταν ένα σίγουρο σημάδι σκλαβιάς». Με τη διοικητική νίκη της κοινωνίας επί της δημόσιας σφαίρας, η δυνατότητα ατομικής δράσης δίνει τη θέση της στις στατιστικές κανονικότητες της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ενώ η ισότητα των ανδρών που έχουν το αναγνωρισμένο δικαίωμα να αποκαλύπτονται στη δική τους ξεχωριστή δημόσια προσωπικότητα υποβιβάζεται σε κομφορμισμό προς το υποτιθέμενο κοινό συμφέρον της κοινωνίας στο σύνολό της. [xxvi]

Όχι μόνο η «χριστιανική πολιτική θεωρία» του Wolfe αποτυγχάνει να προσφέρει ένα «σχέδιο δράσης», αλλά δεν αναγνωρίζει καν την υπαρξιακή ανάγκη για μια δημόσια σφαίρα. Μόνο σε μια τέτοια res publica τα άτομα, οι οικογένειες, οι φυλές και τα έθνη μπορούν να διακρίνονται, το ένα από το άλλο, μέσω παραδειγματικών τρόπων πολιτικής δράσης. Αυτή η αναγνώριση του διακριτικού χαρακτήρα της πολιτικής ζωής ήταν η εξαίρεση παρά ο κανόνας στις ανθρώπινες υποθέσεις. Η Arendt μπορεί να ασχολήθηκε πρωτίστως με τη φαινομενολογία της πολιτικής, αλλά κατάλαβε καλά ότι ο μοναδικός χαρακτήρας ενός πολιτικού τρόπου δράσης ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά στην αρχαία Ελλάδα, με πιο διάσημη την αθηναϊκή πόλη . [xxvii]  Για να κατανοήσουμε πλήρως την πρώιμη εμπειρία της πολιτικής και την παρακμή της στις πλήρως διοικούμενες κοινωνίες που χαρακτηρίζουν το σύγχρονο διεθνικό εταιρικό κράτος πρόνοιας, είναι απαραίτητο να μελετηθούν, όχι μόνο οι βιοπολιτισμικές προϋποθέσεις του, αλλά η ιστορική τους εξέλιξη και η ιστορία της θεολογικοπολιτικής ανατροπής. Δυστυχώς, το επιχείρημα του Wolfe αντιμετωπίζει τον Χριστιανισμό, τον εθνικισμό, την πολιτική και την πολιτική διακυβέρνηση με γενικούς, κυμαινόμενους όρους εντελώς αποκομμένους από τη βιοπολιτισμική ιστορία και τις θεολογικές προϋποθέσεις οποιουδήποτε συγκεκριμένου χριστιανικού έθνους.

Ο Christian Meier παρατηρεί ότι «από την εποχή της Αναγέννησης ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί η λέξη πολιτική για να προσδιορίσει οποιαδήποτε ενέργεια για την οποία το κράτος είναι ικανό». Ο Wolfe απλώς υποθέτει ότι αυτή η σύγχρονη έννοια του όρου οριοθετεί ουσιαστικά τη σημασία του, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του. Στην κλασική αθηναϊκή δημοκρατία, ωστόσο, η πόλη έγινε πανομοιότυπη με τους πολίτες της και «η πλειοψηφία των πολιτών απέκτησε την ανώτατη εξουσία (με τη βοήθεια εκείνων των ευγενών που τέθηκαν στην υπηρεσία τους). Για τον Αριστοτέλη, η λέξη πολιτικό σήμαινε «κατάλληλη για την πόλη.» Η αντίληψή του για την πολιτική τη χαρακτήρισε ως «την επιστήμη του υψηλότερου καλού που μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ανθρώπινης δράσης». Η πολιτική προϋπέθετε την ενότητα του πολίτη στο σύνολό του: «το γενικό αστικό συμφέρον… υπερέβαινε όλα τα ιδιαιτεριστικά συμφέροντα». Κατά συνέπεια, «δεν υπήρχε τρόπος με τον οποίο κάτι που έμοιαζε με ένα κράτος θα μπορούσε να δημιουργήσει συγκεντρωτική εξουσία ή κρατικούς θεσμούς που ήταν χωρισμένοι από την κοινωνία». [xxviii]

Αυτό το μεγάλο πείραμα στη συμμετοχική πολιτική στηρίχθηκε στη «σημασία της οικογενειακής και θρησκευτικής ευσέβειας στην αθηναϊκή δημοκρατία». Πράγματι, «όσοι απέτυχαν στα οικογενειακά, θρησκευτικά ή στρατιωτικά τους καθήκοντα» θα μπορούσαν να αποκλειστούν από την πόλη . Η αστική ενότητα της πόλης «θεμελιώθηκε στην οικογένεια, την πατριαρχία, την κοινότητα, το στρατιωτικό θάρρος, την κοινή καταγωγή και τον έντονο πατριωτισμό». Πράγματι, έχει ειπωθεί ότι η αθηναϊκή δημοκρατία βασίστηκε σε ένα πρωτότυπο της «φυλετικής ιθαγένειας». Σε αντίθεση με άλλους Έλληνες, «οι Αθηναίοι ισχυρίζονταν ότι ήταν φυλετικά αγνοί… υποτίθεται ότι ξεπήδησαν από το αττικό έδαφος ως αληθινοί αυτόχτονοι.» Ενισχυμένη από αυτόν τον μύθο της αυτοχθονίας, η αμεσοδημοκρατική πολιτική που συνδέεται με την αθηναϊκή ιθαγένεια «βασιζόταν στην ισχυρή φυλετική ταυτότητα και την υπερηφάνεια για την καταγωγή κάποιου». Εν ολίγοις, η Αθήνα ήταν «μια έμπνευση και ιθαγενής δημοκρατία» στην οποία ακόμη και επιφανείς κάτοικοι που δεν είχαν αθηναϊκό αίμα (όπως ο Αριστοτέλης) αποκλείονταν από την ιθαγένεια. [xxix]

Υπήρχε επίσης μια σημαντική γεωπολιτική διάσταση στον χαρακτήρα της αθηναϊκής πολιτείας. Αυτό φαίνεται στην αντίθεση μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης. Στα μάτια μιας αυτοκρατορικής δύναμης όπως η πανίσχυρη, πολυεθνική, στρατιωτική μοναρχία της Περσίας, η Αθήνα και η Σπάρτη αντιπροσώπευαν μια ελληνική δύναμη που «ήταν αυτή των πατριωτικών, σπασμωδικών μικρών δημοκρατιών, που οριζόταν από την ελευθερία του πολίτη». Οι ιδιαίτερες μορφές πολιτικής εξουσίας σε κάθε πόλη-κράτος προέκυψαν από πολύ διαφορετικές γεωπολιτικές συνθήκες. Η Σπάρτη ήταν μια χερσαία δύναμη που χαρακτηριζόταν από αυταρχία, ιεραρχία, κοινότητα και αυστηρή στρατιωτική πειθαρχία που οργανώθηκε για να προφυλαχθεί από τον κίνδυνο της εξέγερσης από έναν σκλαβωμένο πληθυσμό είλωτων. Η Αθήνα ήταν μια θαλάσσια δύναμη στην οποία το διεθνές εμπόριο και ένα ισχυρό ναυτικό ενθάρρυναν έναν εμπορικό πολιτισμό, τη δημοκρατία, τον ατομικισμό και την τεχνολογία.[xxx]

Ο Guillaume Durocher προτείνει ότι «η Αθήνα ενσάρκωσε τη μακροπρόθεσμη υπεροχή των δυναμικών εμπορικών, δημοκρατικών-ατομικιστικών και τεχνολογικά προηγμένων συστημάτων έναντι των στατικών, λιτών, ιεραρχικών-κοινοτικών και πρωτόγονων συστημάτων». Όπως οι σύγχρονες, αγγλοσαξονικές θαλασσοκρατίες στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Αθήνα ήταν «δυναμική και επεκτατική σε καιρό ειρήνης», ενώ «σε θέση να υιοθετήσει αρκετά ιεραρχικά-κοινοτικά χαρακτηριστικά σε καιρό πολέμου». [xxxi]

Ταυτόχρονα, το υψηλό επίπεδο κοινωνικής αλληλεγγύης και στις δύο πολιτικές και η ζωτική συνεισφορά της στις αντίστοιχες πολεμικές τους ικανότητες έδωσαν στους Έλληνες μια εκλεπτυσμένη και ξεχωριστή κατανόηση της διάκρισης φίλου-εχθρού. Έγινε διάκριση μεταξύ των εχθρών μέσα στην πόλη και των ξένων που απειλούσαν την κοινωνία στο σύνολό της. Ο σύγχρονος Γερμανός νομικός Carl Schmitt προσδιόρισε τη διαφορά μεταξύ φίλου και εχθρού ως την υπαρξιακή ουσία της πολιτικής. Σημείωσε τις διαβαθμίσεις στην ελληνική κατανόηση της εχθρότητας που κωδικοποιούνται στην κοινήδιάλεκτο της αρχαίας ελληνικής και αργότερα μεταφέρθηκε στην Καινή Διαθήκη. Δυστυχώς, η γλωσσική ακρίβεια του ελληνικού πρωτοτύπου χάθηκε όταν μεταφράστηκε στα αγγλικά ή στα γερμανικά. Όπως είδαμε, ο Wolfe βασίζεται σε αγγλικές εκδόσεις της Reform theology για τις σπάνιες επιδρομές του στη βιβλική ερμηνεία. Μπορεί να μην αναγνώρισε ποτέ, επομένως, ότι η (λανθασμένη) μετάφραση του Ματθαίου 5:43-44 κρύβει ένα θεμελιώδες σφάλμα μεταξύ ιδεαλιστικών και ρεαλιστικών πολιτικών θεολογιών.

Όταν ο Ιησούς πρόσταξε τους ακολούθους του να «αγαπάτε τους εχθρούς σας», δεν έθετε τα ηθικά θεμέλια του χριστιανικού ειρηνισμού. Ωστόσο, ο Wolfe δεν είναι ειρηνιστής. υπερασπίζεται σθεναρά τις πολεμικές αρετές «ως απαραίτητο χαρακτηριστικό της ανδρικής αριστείας». [xxxii]  Ωστόσο, όπως οι περισσότεροι Χριστιανοί, ο Γουλφ αντιστέκεται σθεναρά στον πειρασμό να οικοδομήσουμε την ταυτότητά μας κάνοντας διάκριση μεταξύ «εμείς» και «αυτοί». Έχοντας εσωτερικεύσει το ήθος κατά των διακρίσεων της επανάστασης των πολιτικών δικαιωμάτων, πολλοί Χριστιανοί πιστεύουν λανθασμένα ότι ο Ιησούς ζήτησε από τους οπαδούς του να «αγαπούν» τους διώκτες τους. Στην πραγματικότητα, απλώς τους παρότρυνε να «προσεύχονται για εκείνους που σας κακολογούν και σας διώκουν» (Ματθ.5:44). Ο Carl Schmitt είχε μια πιο ρεαλιστική άποψη για την Επί του Όρους Ομιλία. Ασχολήθηκε με το ζήτημα της μετάφρασης, διευκρινίζοντας τι εννοούσε ο Ιησούς όταν ζήτησε από το κοινό του να αγαπήσει τους «εχθρούς» τους. Στο ελληνικό πρωτότυπο ο Ιησούς χρησιμοποιεί τη λέξη έχθροιγια να δηλώσει άτομα που μπορεί να είναι «ιδιώτες» ή «προσωπικοί» εχθροί των συμπολιτών τους (ή, σε αυτό το πλαίσιο, συμπολίτες Εβραίοι που συμμετείχαν μαζί του σε μια πνευματική μάχη για την εκπλήρωση του νόμου του Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης). Δεν μιλούσε για τους «δημόσιους» ή «ξένους» εχθρούς ( πολέμους ) του εβραϊκού λαού στο σύνολό του. [xxxiii]

Αν δεν έχει κανείς υπόψη του αυτή τη διάκριση, η χριστιανική φιλανθρωπία μπορεί εύκολα να εκφυλιστεί σε έναν παθολογικό αλτρουισμό ανίκανο να αντιμετωπίσει υπαρξιακές απειλές για το έθνος του ως τέτοιο. Ο χριστιανικός εθνικισμός θα πρέπει να βασίζεται σε μια ρεαλιστική πολιτική θεολογία η οποία, με τη σειρά της, θα πρέπει να βασίζεται σε μια πολυδιάστατη κατανόηση της ιστορίας και των βιοπολιτισμικών θεμελίων κάθε χριστιανικού έθνους.

Η προέλευση και τα άκρα της ανθρωπότητας στην ιστορία και τη χριστιανική μυθολογία

Η ιστορία μπορεί να γίνει κατανοητή ως ένας πνευματικός κλάδος που παρέχει αφηγηματικές ή αναλυτικές αναφορές παρελθόντων γεγονότων με βάση την εμπειρική έρευνα περισσότερο ή λιγότερο αξιόπιστων πηγών. Αξίζει να σημειωθεί ότι η «επιστημονική» ιστορία με αυτή την έννοια ήταν προϊόν δύο Ελλήνων που έγραψαν τον 5ο αιώνα π.Χ. Σύμφωνα με τον RG Collingwood, ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης «αναγνώρισαν πολύ ξεκάθαρα ότι η ιστορία είναι ή μπορεί να είναι επιστήμη και ότι έχει να κάνει με τις ανθρώπινες πράξεις». Οι ιστορίες τους δεν ήταν θρύλοι. ήταν έρευνα. Ήταν «μια προσπάθεια να ληφθούν απαντήσεις σε σαφείς ερωτήσεις σχετικά με θέματα για τα οποία κάποιος αναγνωρίζει ότι έχει άγνοια». [xxxiv]   Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από αυτή τη μεθοδολογία από το καθολικό του Wolfe, ένα μέγεθος που ταιριάζει σε όλους και το εντελώς αντιεπιστημονικό σχήμα της ιστορίας της σωτηρίας.

Περιττό να πούμε ότι η μελέτη των ανθρώπινων βιοκαλλιεργειών είναι επίσης μια επιστημονική επιχείρηση που βασίζεται στην εμπειρική μελέτη των αλληλεπιδράσεων μεταξύ βιολογικών και πολιτισμικών φαινομένων όπως έχουν εξελιχθεί σε διάφορες πληθυσμιακές ομάδες. Αντίθετα, η αφήγηση του Wolfe για τον χριστιανικό εθνικισμό προϋποθέτει απλώς ένα νεοαυγουστιανό όραμα για τα θεϊκά καθορισμένα στάδια της ιστορίας της σωτηρίας της ανθρωπότητας, μια γενική «χριστιανική αφήγηση της δημιουργίας, της πτώσης, της λύτρωσης και της δοξολογίας». [xxxv]   Αυτή η ιστορία παρουσιάζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας γενικά καθώς εκτυλίσσεται σε τέσσερα στάδια: μια κατάσταση ακεραιότητας. κατάσταση αμαρτίας. μια κατάσταση χάριτος. και, τέλος, η κατάσταση της δόξας.

Η κερδοσκοπική περιγραφή του Wolfe για την προκαταρκτική κατάσταση της ακεραιότητας κόβει την ανάσα σε αυτό που ένας κριτικός περιγράφει ως πνευματική της ανευθυνότητα. Ξοδεύει ένα ολόκληρο κεφάλαιο περιγράφοντας το είδος της «αστικής συναναστροφής» που θα είχε κανονίσει οι απόγονοι του Αδάμ εκτός από την πτώση. Όπως παρατηρεί ο Bob Stevenson, το όραμα του Wolfe για τον προλαψιανό κόσμο βασίζεται στη βιβλική αφήγηση που βρίσκεται στο

61 στίχοι, που αποτελούνται από 1.253 λέξεις που περιγράφουν τον κόσμο πριν οι πρώτοι μας γονείς δουν την καλοσύνη του απαγορευμένου καρπού, πάρουν και φάνε. Αν συμπεριλάβουμε μόνο τα μέρη όπου υπάρχει η ανθρωπότητα —και συνεπώς η ανθρώπινη κοινωνία, η κοινωνικότητα, η ποικιλία των χαρισμάτων, οι κανονιστικοί ρόλοι κ.λπ.— αυτός ο αριθμός μειώνεται σε 36 στίχους, που αποτελούνται από 764 λέξεις. [xxxvi]

Είναι αδύνατο να κατασκευάσουμε μια περιγραφή του πώς θα έμοιαζε ένας αντιπραγματικός προλαψιανικός κόσμος με βάση αυτές τις 764 λέξεις. Ο Wolfe's χρησιμοποιεί τη δική του λογική και φαντασία για να ανακατασκευάσει τη δομή του άφαντου κόσμου που θα μπορούσε να ήταν. Ο Wolfe υποστηρίζει ότι οι οικογένειες, οι φυλές, τα έθνη και η πολιτισμική ποικιλομορφία θα ήταν όλα φυσικά στην αρχική κατάσταση της ακεραιότητας. Έτσι, επίσης, θα ήταν η ιεραρχία και η ανάγκη για την αρσενική ηγεσία και τις πολεμικές αρετές απαραίτητες για την αυτοσυντήρηση. Το πορτρέτο του Wolfe για την κατάσταση της ακεραιότητας θυμίζει την εικόνα του αναμάρτητου ευγενούς άγριου και στερείται εξίσου αποδεικτικών στοιχείων που βασίζονται στη φυσική ή πολιτιστική παλαιοανθρωπολογία. Ο Γουλφ φαίνεται να είναι ένας από εκείνους τους Χριστιανούς για τους οποίους ήταν εδώ και καιρό «καθιερωμένο δόγμα ότι κάθε μέλος της ανθρώπινης φυλής κατάγεται από τον βιβλικό Αδάμ». Πόσο ενδιαφέρον είναι, λοιπόν, ότι ήταν ένας «Καλβινιστής πορτογαλικής εβραϊκής καταγωγής από το Μπορντό» του δέκατου έβδομου αιώνα που αμφισβήτησε τη χριστιανική ορθοδοξία με τον «παραπλανητικά απλό» ισχυρισμό «τα ανθρώπινα όντα υπήρχαν πριν από τον βιβλικό Αδάμ».[xxxvii]

Ο αντίκτυπος του Isaac La Peyrère (1596–1676) στη θεολογική ερμηνευτική ήταν τέτοιος που πολλοί σύγχρονοι χριστιανοί μελετητές δέχονται τώρα ότι, στην εβραϊκή ερμηνευτική, ο Αδάμ δεν χρειάζεται να είναι, και πιθανώς δεν είχε συλληφθεί ως ο πρώτος άνθρωπος (βλ. επίσης τα σχόλια του Andrew Joyce , εδώ και εδώ ). Σε αυτή την ανάγνωση, η αμαρτία υπήρχε στον κόσμο πολύ πριν από τον Αδάμ. Η ιστορία του Αδάμ δεν αφορούσε την παγκόσμια ανθρώπινη προέλευση αλλά μάλλον την προέλευση του Ισραήλ. Έχοντας δημιουργηθεί κατά την έξοδο και μεταφέρθηκε στη γη της επαγγελίας της Χαναάν, το Ισραήλ δεσμεύτηκε από έναν νόμο που δεν υπακούει, υπέστη εξορία ως συνέπεια. Με αυτόν τον τρόπο, «το δράμα του Ισραήλ —οι αγώνες του για τη γη και η αποτυχία να ακολουθήσει το νόμο του Θεού— τοποθετείται στον αρχέγονο χρόνο». [xxxviii]Με άλλα λόγια, ο βιβλικός Αδάμ κατανοείται καλύτερα με μυθικούς όρους ως πρωτοϊσραήλ.

Σε κάθε περίπτωση, μετά την πτώση, σύμφωνα με την απόδοση του Wolfe για την ορθόδοξη μεταρρυθμισμένη ερμηνεία, ο κόσμος γίνεται για πρώτη φορά υποκείμενος στην αμαρτία, δημιουργώντας την ανάγκη να αυξηθούν οι εξουσίες της πολιτικής κυβέρνησης για την καταστολή της αμαρτίας και τη διατήρηση της πολιτικής τάξης. Με την έλευση του Χριστού, ωστόσο, η λύτρωση της ανθρωπότητας γίνεται δυνατή και «οι Χριστιανοί αναλαμβάνουν το έργο της αληθινής και ολοκληρωμένης ανθρωπότητας». Ο Wolfe υποστηρίζει ότι «η αποκαταστατική χάρη ξεχωρίζει τους λυτρωμένους στη γη—αποτελώντας μια λυτρωμένη ανθρωπότητα στη γη—και, σε αυτή τη βάση, οι Χριστιανοί μπορούν και οφείλουν να ασκούν κυριαρχία στο όνομα του Θεού». Με αυτόν τον τρόπο, «η χάρη τελειοποιεί τη φύση». Οι Χριστιανοί «τελειοποιούνται για την ουράνια ζωή αλλά και αποκαθίστανται στην τελειότητά τους για υπακοή στην επίγεια ζωή». [xxxix]  Ο Wolfe δεν εξετάζει ποτέ την πιθανότητα η αποστολή του ιστορικού Ιησού να ήταν περιορισμένη σε εύρος: δηλ . τη λύτρωση του Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης, όχι της ανθρωπότητας γενικά.

---

[i] Λίγοι άνθρωποι διώχθηκαν ποτέ για βλάσφημη συκοφαντική δυσφήμιση στον Καναδά, η τελευταία το 1935. Αυτό ήταν πιθανώς συνέπεια του γιγαντιαίου κενού στο s. 296(3) του Ποινικού Κώδικα :Κανένα άτομο δεν μπορεί να καταδικαστεί για αδίκημα σύμφωνα με το παρόν άρθρο για έκφραση καλής πίστης και με αξιοπρεπή γλώσσα, ή απόπειρα να θεμελιώσει με επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν με καλή πίστη και διατυπώθηκαν με αξιοπρεπή γλώσσα, άποψη για ένα θρησκευτικό θέμα.» Υπάρχει παρόμοια εξαίρεση [βλ., s. 319(3)(1)(c)] στον πρόσφατα θεσπισθέντα νόμο που απαγορεύει την άρνηση, την υποβάθμιση ή την αποδοχή του Ολοκαυτώματος. Θα μπορούσε εύλογα να αναμένει κανείς πιο σθεναρές προσπάθειες να επιδιωχθούν από τους οργανωμένους Εβραίους για να αμφισβητήσουν την εφαρμογή αυτής της ρήτρας εξαίρεσης κάθε φορά που περιπτώσεις δημόσιου σκεπτικισμού ή απρόσκοπτης άρνησης του Ολοκαυτώματος θεωρούνται ότι απειλούν τα θεοπολιτικά τους συμφέροντα.

συνεχιζεται.....