ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ,ΟΙ ΡΑΨΩΔΟΙ,ΟΙ ΗΔΩΝΟΙ!!!!

γράφει ο ΝΩΕΥΣ!!

[Γνώρισε το τίποτε!
Τα πάντα επιτρέπονται στην αθωότητα.
Η αγνή ανοησία αποτελεί το κλειδί της μύησης.
Η σιωπή διαλύεται σε έκσταση.
Μην είσαι ούτε άντρας ούτε γυναίκα, αλλά και τα δύο μαζί.
Να είσαι σιωπηλός. σαν το βρέφος μέσα στο μπλέ αυγό
ώστε να μεγαλώσεις, και να μπορέσεις να κρατήσεις τη λόγχη και το δισκοπότηρο.
Περιπλανήσου μόνος και τραγούδα!
Στο παλάτι, η κόρη του βασιλιά, σε περιμένει.]

-Γνώρισε το τίποτε! : Λόγος τρελός, για να μη λέγεται! Θα μπορούσε άραγε να τον έλεγε ο Θεός στους Πρωτόπλαστους; Ή μήπως το ίδιο κάνει, όταν τους λέει: «Μη φάτε από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού»; Γιατί μόνον Εκείνος, στην «απέραντη μοναξιά» Του(ς), θα μπορούσε να γνωρίζει το «τίποτε». Ή μήπως υπήρχε κάτι, πριν υπάρξουν και τα «καλά» και τα «κακά»; Ίσως. Ίσως, υπήρχε η ασύγνωστη τρέλα της μοναξιάς Του! Τι τον ήθελε τον Παράδεισο κι όλα τα υπόλοιπα έχοντα «λίαν καλώς», χωρίς κάποιον δεύτερο, που να γνωρίζει τα πάντα και να θέλει να μάθει το δικό Του «τίποτε»; Μόνον ένας τέτοιος, έλπιζε(γιʼ αυτό «η ελπίς ου καταισχύνεται»!) ο Θεός, θα μπορούσε να νοιώσει τον πρότερο καημό Του: την Μοναξιά!
-Τα πάντα επιτρέπονται στην αθωότητα: Ποιος είναι αθώος, αν όχι εκείνος που πληρώνει, τελικά, τους πρότερους καημούς των άλλων; Πόσο μάλλον, του ενός Θεού! Γιατί, τον καημό του άλλου τον νοιώθεις αληθινά, μόνον όταν πάθεις τα παθήματά του. Και το πάθημα του ενός Θεού, ήταν προφανώς τόσο μεγάλο, που όταν κάποτε μετάνιωσε για όλα όσα είχε κάνει πάνω στη Γη, χρειάστηκε να ξαναμετανιώσει- βλέπε Κατακλυσμό κλπ- από τον κίνδυνο, μη ξαναμείνει Μόνος: εξ ου και οι «εικόνες» του, εμείς οι άνθρωποι, σχεδόν τρομάζουμε, από το ενδεχόμενο της μοναξιάς μας!
Το πότε κανείς είναι αθώος ή όχι, το γνωρίζει για τον εαυτό της κάθε ζωντανή ανθρώπινη ύπαρξη, πριν ακόμη και από τον ίδιο τον «ένα Θεό». Εκείνο που δεν μπορεί, ακόμη και δύσκολα, να χωνέψει, είναι γιατί έχουν μπει περιορισμοί στην αθωότητά της, ενώ Εκείνος έκανε όλα όσα έκανε, με την αθωότητά Του. Γιʼ αυτό, μακάριος όποιος «δεν τρώει κουτόχορτο» και δε χρειάζεται να «χωνέψει» τέτοιους περιορισμούς: είναι τρελός!
Τι έχει να χάσει ένας τρελός, εκτός από το «μηδενικό» του; Αρκεί την αγωνία της αθωότητάς του, να μπορεί να την «παρακαταθέτει», στον πρώτο της φορέα: σʼ Εκείνον, έτσι κι αλλιώς, τα πάντα επιτρέπονται!
-Μην είσαι ούτε άντρας ούτε γυναίκα, αλλά και τα δύο μαζί: «Μη μου άπτου»!!!
ο μοναδικό πλεονέκτημα του τρελού απέναντι στους κριτές του είναι, που
αγνοεί την τρέλα του. Όταν ο τρελός αρχίζει να υποψιάζεται, έστω, ότι είναι
τρελός, τότε αρχίζει να γίνεται «επικίνδυνος» : βασικά, για τον («δεύτερο»)
εαυτό του. Το παράδειγμα του Αδάμ είναι πεντακάθαρο. Αν και μετα-
Παράδεισο, δεν είναι πια τρελός, αλλά «τρελαμένος». Τρελός δηλαδή, συν
κάτι ακόμη: γνωρίζει πια, ότι η Εύα δεν ήταν, τελικά, ο «δεύτερος εαυτός»
του. Γιατί άραγε, διαφορετικά, χρειάστηκε ολόκληρο «μυστήριο»: «…και
έσονται εις σάρκα μίαν»;
Ο Αδάμ, μόλις έκλεισε η «Πόρτα» πίσω από την πλάτη του, ήταν ήδη
νεοφώτιστος μάγος. Πιθανότατα δε να άκουσε κι ο ίδιος εκείνο το συζυγικό,
«Μάγος είσαι;». Έπρεπε να καταλάβει τη «διαφορά», αλλά η Εύα, καθώς
φαίνεται( Λέει: «Γέννησα υιό, δια του Κυρίου μου»: Κάιν!), τη γνώριζε, από
τη …δεύτερη φορά!

-Περιπλανήσου μόνος και τραγούδα!: Δίδασκαν τα ήθη και έθη των
Ηδωνών!

Σπάνια «επώνυμοι τρελοί» ακούστηκαν να τραγουδάνε, χωρίς να είναι
«περιπλανώμενοι». Οι τροβαδούροι του Μεσαίωνα (και έπειτα), ήδη είχαν
περιπέσει στην κατάντια του βασιλικού γελωτοποιού. Ο τελευταίος Αοιδός,
ο Όμηρος, θα έχανε τη «σοβαρότητά» του, όταν ο Πεισίστρατος θα
συμμάζευε, τις «Ραψωδίες» του.
Ερίζουν, λέει, πόλεις πολλές, για την «υιοθεσία» του Όμηρου. Επειδή, στην
πραγματικότητα, ήταν …περιπλανώμενος. Είχε ξεκινήσει ενδεκάχρονος από
τα βόρεια σύνορα των ύστερων Ηδωνών, κάπου από το δέλτα του Δούναβη,
και, αφού διέτρεξε ολόκληρη την «Οικουμένη», κατέληξε στα γαλανά νερά
της «Αιγηίδος χώρας», στη …Μίλητο. Εκεί τουλάχιστον, ήταν μαζεμένες οι
περισσότερες «ραψωδίες». Τις τραγουδούσαν ακόμη, στα χρόνια του
Πεισίστρατου, οι βαρκάρηδες και οι ψαράδες της Ιωνίας. Τραγουδούσαν, για
τους οίνους των Ηδωνών, τον Διόνυσο και τις οδυνηρές ηδονές των
γυναικών, «…σαν την ωραία Ελένη».
Αφότου ο λαός των Ηδωνών έπαψε να υπάρχει σαν ξεχωριστός, από τους
υπόλοιπους λαούς, τους κατοπινούς «Θράκες», η παρουσία του στο ιστορικό
του διάβα θα γινόταν «κατά μόνας». Με τους «Αοιδούς», καθώς θα
ονόμαζαν οι Ίωνες του 7ου και 6ου π.Χ. αι., τους διασκορπισμένους ανάμεσά
τους Ηδωνούςς. Ήταν οι περιφερόμενοι στην Αγορά και στους Ναούς λαϊκοί
τραγουδιστές, σχεδόν ζητιάνοι εποχής, να «διδάσκουν Ιστορία». Για τον
«Τρωικό Πόλεμο», για παράδειγμα.
Οι Ηδωνοί, έτσι κι αλλιώς- και καθώς το θέλει αμνημόνευτη παράδοση-
ήταν λαός καταμοναξιάρηδων ανθρώπων. Αυτό εξάλλου ήταν και ένα
χαρακτηριστικό τους, από εκείνα που τους έκαναν ξεχωριστούς απʼ τους
υπόλοιπους γειτονικούς τους λαούς. Είτε στην ώρα της εργασίας είτε στον
ελεύθερό τους χρόνο, συνήθιζαν να βρίσκονται σε εύλογη απόσταση από
τους άλλους. Μόνον στα γλέντια, στα «Μυστήρια» και κατά τις ερωτικές
τους περιπτύξεις, ήταν συνηθισμένο να βλέπεις Ηδωνούς να ακουμπάνε
μεταξύ τους. Τότε όμως δε σφύριζαν! Γιατί, δεύτερο, κι ακόμη πιο σπάνιο
πια, χαρακτηριστικό τους ήταν, που επικοινωνούσαν συνήθως μεταξύ τους
σφυρίζοντας; «όπως τα αηδόνια». Εξ ου και το «εθνικό» τους όνομα, από το
ρήμα «άδω».
Ακόμη κι όταν κάνανε αγγαρεία( «δουλεία»), οι Ηδωνοί πάνω των δώδεκα ετών, αρσενικοί, θηλυκές και «αδιάφοροι», φάνταζαν περιπλανώμενα τζιτζίκια, σε ρόλους μερμηγκιών. Το αδιάπτωτο πάντα κέφι, στην περιοχή όπου ζούσαν Ηδωνοί, διάχυτο στη φύση γύρω, έκανε κάθε νεοεισερχόμενο στον τόπο τους ξένο να νοιώθει, «αναίτια χαζοχαρούμενος» , ανάμεσα σε «θεοχαζοχαρούμενους».
Μιλάμε για εποχές και καιρούς ιστορικούς, ανάμεσα στο 4000-3000 π.Χ.. Είναι η εποχή των «ανθρώπων του Δαν», από τη μία μεριά και των «ομοιοφάγων» αγριανθρώπων του παγωμένου Βορρά από την άλλη. Οι «άνθρωποι του Δαν», για τους κατοπινούς ιωνικούς θρύλους και μύθους, ήταν οι Δαναοί. Ο δε Δαν ήταν «άρχοντας θεραπευτής του λαού»- «Βασιλεύς»- που ανέλαβε το χρέος από τους Ηδωνούς, να εκστρατεύσει στο Βορρά, να θεραπεύσει με «οίνον ηδωνικόν», τους «εκεί, εισέτι ασθενούντας».
Είναι χαρακτηριστικών ότι εκτός, ίσως, από τις ύαινες και τα τρωκτικά, μόνον ο άνθρωπος μεταξύ των παμφάγων θηλαστικών υπήρξε, σε κάποιες φάσεις της σχετικά πρόσφατης ιστορικής του σταδιοδρομίας, και «ομοιοφάγος»: κανίβαλος. Έτσι, κατά την εποχή του Δαν(περίπου 3.400-3.200 π.Χ.), η ανθρωπότητα περιορισμένη από παρατεταμένους παγετώνες στο γεωγραφικό χώρο των σημερινών Βαλκανίων, γύρω από τον Εύξεινο Ποντο, την Κασπία, την Αράλη και την Κεντρική Ασία, χαρακτηριζόταν από τρία διαφορετικά επίπεδο πολιτισμικής εξέλιξης: εκείνους που σκότωναν άλλον άνθρωπο ως θήραμα, εκείνους που ΄περίμεναν τους άλλους ως «θηράματα στο πιάτο» και εκείνους, που έθαβαν τους νεκρούς τους.
Αυτή την τρέλα των Ηδωνών, να θάβουν τους νεκρούς τους- τρίτο χαρακτηριστικό τους- δε τη «σήκωναν στο μυαλό» τους, ούτε και οι υπόλοιποι θεραπευμένοι απʼ την ομοιοφαγεία. Κι αυτοί σέβονταν τους νεκρούς τους, αλλά τους έκαιγαν, παρά να τους εγκατέλειπαν στα όρνεα και σε «περαστικούς»(ανθρωποφάγους).Τέτοια κατάσταση είχαν να αντιμετωπίσουν οι Δαναοί, καθώς εκστρατεύανε προς την «Αλβιόνα», την «Ιουτλάνδη» και άλλους κατοικημένους τόπους των «Υπερβόρειων», στα πιο παγωμένα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του Βορρά.
Τα μόνα τους όπλα, το κελαηδιστό σφύριγμά τους – σαν «μυριάδες ξεμοναχιασμένων αηδονιών»!- και ο υπεράφθονος «οίνος ηδωνικός» στα φορτία τους. Μαζί, θα θεράπευαν κατά το διάβα τους προς τον πόλο, «πάσα νόσον και πάσα μαλακίαν».
Θεράπευσαν πολλούς και εκείνοι άλλους τόσους, ώσπου κι ο Βορράς άρχισε να έχει, και «μη αγριανθρώπους». Ο πολιτισμός είχε αρχίσει να παίρνει το πάνω χέρι στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου και η ηλικία των 30 ετών γινόταν «σεβάσμια», όσο σήμερα του αιωνόβιου. Μα καθώς οι Βόρειοι πολιτισμένοι, δεν αγρίευαν πια ούτε ακόμη κι όταν μεθούσαν, άρχισαν να «πονηρεύονται» με τους Δαναούς. «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες» πρωτοειπώθηκε με χαχανητά και χωρατά, μεταξύ καλοκάγαθων πια «Κεσσιτών», για τους πιο σεβάσμιους από αυτούς, τους απογόνους των πρώτων Δαναών. Μα ήτανε λόγος μολυβένιος, πάνω στους πάγους και σε παγωμένες ακόμη καρδιές,, που θα γινόταν συνήθειο και μετά, φθόνος.
Ο φθόνος είναι «ιός ψυχικός», που μόνον σε τρελό δεν ταιριάζει, δεν «ευδοκιμεί». Αλλά αν κάποιος γίνει «μάγος»(θεραπευτής, κατά την ιαπετική ομογλωσσία) και ταυτόχρονα έχει ξεχάσει την προηγούμενη τρέλα του, τότε το πιθανότερο να γριπωθεί, απʼ τον «ιό» του φθόνου. Τέτοιοι εξελίχθηκαν οι πρώτοι-πρώτοι θεραπευμένοι Υπερβόρειοι, οι «Κεσσίτες» κατά τους Έλληνες, αλλά το έδειξαν μόλις το 1750, ασελγώντας και καταλαμβάνοντας την Βαβυλώνα.. Τότε, βασικά- κι αυτό λίγο το αγγίζει η «ακαδημαϊκή Ιστορία»!- ξεκίνησε η πολιτισμική τάξη "πραγμάτων", που σήμερα (από το 1989, βασικά) αποκαλούνται «παλιά». Ήταν το τέλος και η «επανάληψη»(!), μίας «αρχαίας εποχής»: όπως έκτοτε ακούγεται η εναλλαγή «αρχαιότητας» και ποικιλότροπα ανθρωποφάγας «Νέας Εποχής»!
Μέσα από την επανάληψη και τη μίμηση έκτοτε, θα άρχιζε και η εποχή του Μάγου, της μαγείας και των Μυστηρίων. Η κατάληψη της Βαβυλώνας και οι «χιλιόχρονοι πόλεμοι» που ακολούθησαν στην ασιατική ήπειρο, στην ιωνική μνήμη και το τραγούδι των Αοιδών θα αποδίδονταν, με τις αντίστοιχες τοπικές καταστροφές τους, ως «Τρωικός Πόλεμος»(1200-1180 π.Χ. περίπου, υποτίθεται!). Τρεις φαίνεται να ήταν οι κλασικές αφορμές πολέμου κατά τα χρόνια εκείνα: η Γυναίκα, ο Θησαυρός και .κάποιο «χαμένο μυστικό:, το «Μυστήριον». Έτσι έμεινε και σʼ εμάς το οξύμωρο, όλοι σχεδόν να μην «πιστεύουμε» στα «Μυστήρια», αλλά οι περισσότεροι, «κατά βάθος», λογικά θα θέλαμε(, να «ήταν αληθινά»: ειδικά τώρα με την Οθόνη!
Από το «Μυστήριον» της 2ης π.Χ. χιλιετίας μέχρι την εποχή της CIA, του «Λος Άντζελες», του Χόλυγουντ και των Ανωνύμων Εταιριών (τέλος 2ης με αρχές 3ης μ.Χ. χιλιετίας), ήταν η εποχή των Μάγων: «λευκών» και κατάμαυρων. Ο Τρελός, καθʼ όλη εκείνη την περίοδο, θα αποτελούσε ένα είδος ύπαρξης, περίπου σαν τα μανιτάρια:ούτε και τα δηλητηριώδη μανιτάρια γνωρίζουν ποτέ, ότι είναι «επικίνδυνα»!

---Σύμφωνα με μία "ακυκλοφόρητη" παράδοση, το "ινδικό θεολογικό" δεν είναι και τόσο ινδικό. Από μία τέτοια "θρησκευτική" διάσταση για τη Μουσική και όλα όσα προϋποθέται και συνεπάγεται αυτή, για τη διάκριση του "ανθρώπινου γένους", από το " είδος άνθρωπος", οι Ηδωνοί, ομάδες μικρών και πολλών "λαών" της βαλκανικής και όλης της παρευξείνιας ενδοχώρας, πήραν το όνομα τους:από το ελληνικό ρήμα "άδω" κλπ.

ΟΙ Ηδωνοί, σε μία "καμπή" της ανθρώνινης ιστορίας και "προόδου"- γύρω στο 2500 π.Χ. περίπου, χάθηκαν από το ιστορικό προσκήνιο ως ξεχωριστός λαός και αφομοιώθηκαν μεταξύ των υπόλοιπων ανθρώπινων ομάδων(ληών ή λεών ή λαών)μπολιάζοντας σ' αυτές μέρος από τον ιδιαίτερο "πολιτισμό" τους και της κουλτούρας τους. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι η γλώσσα με την οποία επικοινωνούσαν οι Ηδωνοί μεταξύ τους, ήταν το σφύριγμα και ένα ευρύτατο "σύστημα" χειρονομιών και "παντομίμας". Στα μέσα περίπου της 2ης π.Χ. χιλιετίας, σημαντικό μέρος απογόνων των Ηδωνών είχε συγκεντρωθεί στο πιο ήσυχο και ειρηνικό μέρος της Ευρασίας, στις σημερινές Ινδίες και πέριξ αυτών. Εξ ου και οι μύθοι για το Ζαγρέα Διόνυσο, τον θέλουν και από τις Ινδίες. Αλλά ιστορικά (και "ανθρώπινα") το πρόσωπο που τελικά έγινε "υπαίτιο" για τις κατοπινές δοξασίες και τους λεγόμενους "διονυσιασμούς"( μυστήρια και "τρέχα γύρευε") δεν ήταν παρά ένας πανέξυπνος παραχαράκτης κοσσαιικής καταγωγής και παράδοσης, που ήθελε να μάθει τα μυστικά των Ηδωνών ( των απογόνων τους, για την ιστορική ακρίβεια) γύρω από την παρασκευή του οίνου που "ευφραίνει καρδίας". Η σύγχρονη αναφορά για τη λεγόμενη "μετανάστευση των Άριων" από τις Ινδίες προς τη Δύση και το Βορρά- γύρω στα 1400-1200 π.Χ., έτσι κι αλλιώς ελέγχεται για τις "ακαδημαϊκές" εθνοφυλετικές σκοπιμότητες και τις "αντιεπιστημονικές" της "μεταφράσεις των Βεδδών"(αρχές 19ου μ.Χ. αι.).
Συμφωνώ με όλα τα βαθυστοχεύοντα ερωτήματά σου. Η ιστορική τελικά άγνοια της σημερινής πλατιάς μάζας ανθρώπων, αλλά πολύ περισσότερο η "μυθοποίηση" της "ιστορικής πραγματικότητας" στα μυαλά των "αμύητων" και "απαίδευτων" ανθρώπων, είναι ένα ζήτημα, που μάλλον θα κριθεί, μετά την "καμπή" που διερχόμαστε σήμερα. Προσωπικά εκτιμώ, ότι την πρώτη εκ βάθρων κρίση( λεως και "απόρριψη"!) θα την αντιμετωπίσούν ακριβώς όλες οι "θρησκευτικοποιημένες" (ή "θελογικές" παρακαταθήκες των "προγόνων". Κι όπως και να το κάνουμε, όλοι οι "πρόγονοι" δεν ήταν μεταξύ τους ίδιοι, επειδή και μόνον, όλοι πέθαναν!!!

Αυτόν που εννοούμαι σήμερα "Ευρωπαίο", είναι ο τύπος ανθρώπου, που προέξυψε μετά από "χίλια χρόνια" τουλάχιστον "πνευματικού σκότους" και πάνω σε προηγούμενες παραδόσεις της δυτικής και βορειοδυτική Ευρασίας, που είχαν βασικό τους χαρακτηριστικό τη "βαρβαρότητα", είτε ως προϊόν κληρονομημένου συλλογικού τρόπου( από πολέμους και φυσικές καταστροφές) είτε από επιτηδευμένη λήθη, που προκάλεσαν στα αναστατωμένα μυαλά των τότε "Ευρωπαίων" οι Δρυϊδες: για να τους θεραπεύσουν, από "κακές συνήθειες", όπως η ανθρωποφαγία, η παιδεραστία, και γενικά, από όσα οι Έλληνες( οι "αρχαίοι" φυσικά!), αποκαλούσαν συλλήβδην, "κτηνωδία"! Η ελληνική φιλοσοφία, όσο και οι θρησκευτικές της αιρέσεις
( Ιουδαϊσμός-Χριστιανισμός-Μωαμεθανισμός) αρχικά είχαν την πρόθεση να προάγουν τις θεραπευτικές μεθόδους, για "εξανθρωπισμό", αλλά όπως πάντα, κατά τα χρόνια τα "μετα-Κατακλυσμού", και εδώ συνέβει η γνωστή μαγεία της Εξουσίας: τα μέσα έγιναν σκοπός!

.e-steki.gr