Γράφει ο ΝΩΕΥΣ
Ερώτημα πρώτης προτεραιότητας, «εν πνεύματι και αληθεία»: Η ανθρωπότητα, «εν κινδύνω»?
Το ό,τι οδεύουμε ολοταχώς προς ένα είδος Κατακλυσμού, ηλίου φαεινότερο. Έχει γίνει σχεδόν καθημερινό συμπλήρωμα των δελτίων ειδήσεων των καναλιών: «οι πάγοι λιώνουν…!». «Ο πολιτισμός », έγραφε ο Ιστορικός του Πολιτισμού Will Durant, πολύ πριν τον λεγόμενο Ψυχρό Πόλεμο,« ευρίσκεται ίσως ανάμεσα σε δύο παγετώδεις εποχές. Εάν οι παγετώνες εξαπλωθούν πάλι σε ολόκληρη την γη και τα έργα των ανθρώπων καλυφθούν από τον πάγο και τους βράχους, η ζωή θα υποχρεωθεί να βρει καταφύγιο σε κάποια γωνία του Πλανήτη».Προφανώς εκείνη την εποχή, πολύ πριν τη «διάσπαση του ατόμου» και την «πυρηνική ενέργεια»(1945), οι συνθήκες, γήινου και ανθρώπινου «περιβάλλοντος», προδιέθεταν, για την προσμονή μείωσης της θερμοκρασίας του Πλανήτη, παρά την ήδη διανυόμενη περίοδο αύξησής της. Συνεπώς, πριν το 1945, έτος ρίψης των πρώτων πυρηνικών βομβών στην Ιαπωνία, τι πιο φυσικό να περίμεναν οι άνθρωποι, τους «πάγους του Βορρά» μάλλον, παρά τις «καταιγίδες του Νότου». Το «Μανιτάρι» ήταν τόσο «Μεγάλο», που κάθε άνθρωπος μπροστά του θα πάθαινε, εκείνο που παθαίνει ο ελέφαντας στη θέα ενός ποντικού: θα «πάγωνε το αίμα» του!
Αυτό, το μεταξύ ψύχους και καύσωνα ζήτημα, λοιπόν, που σήμερα έχει πάρει πια «λαϊκές διαστάσεις», κάποτε είχε ενδιαφέρον μόνον σε «ακαδημαϊκό επίπεδο». Σε γενικές γραμμές, οι Γεωλόγοι μετρούν την 1η Παγετώδη από το 500.000 και μέχρι το 475.000 π.Χ. περίπου. Σε εκείνη την ολοκληρωτική κάλυψη του Πλανήτη από τους πάγους, αποδίδεται από την Παλαιοντολογία ο «άνθρωπος του Πιλντάουν» ή «Εωάνθρωπος» και από τις «λαϊκές φήμες», ο «Χιονάνθρωπος».
Στη συνέχεια:
-Η 1η Ημιπαγετώδης κράτησε μέχρι το 400.000.
-Η 2η Παγετώδεις ακολούθησε για τα επόμενα 25.000 χρόνια.
-Η 2η Ημιπαγετώδεις, από το 375.000 μέχρι το 175.000 π.Χ..
-Η 3η Παγετώδεις, μέχρι το 150.000 π.Χ..
-Η 3η Ημιπαγετώδεις, μέχρι το 50.000 π.Χ..
-Η 4η Παγετώδεις, μέχρι το 25.000 π.Χ..
Από το 25.000 π.Χ. λοιπόν και μετά, διανύουμε την 4η Ημιπαγετώδη; Μήπως τελείωσε η παγετώδη περιοδικότητα και μπαίνουμε σε μία «αντίθετη ακολουθία», μία ας πούμε «Θερμιτώδη εποχή» κυριαρχίας του ήλιου πάνω στους πάγους; Ή μήπως το «λιώσιμο των πάγων», απλά είναι μία πρώτη φάση του ερχομού, των πάγων της 5ης Παγετώδους;
Αν πάρουμε τα πράγματα στη βάση της λεγόμενης «δυτικής παράδοσης», κοινώς της «βιβλικής» ή «μυθολογικής», μετά τον λεγόμενο «Κατακλυσμό του Νώε», ο Θεός υποσχέθηκε να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό, με τα νερά. Εξ ου και το Ουράνιο Τόξο: η «Ίρις» των Ελλήνων τότε, του «New Age» σήμερα. Τότε λοιπόν, γιατί τόση κουβέντα, για την αύξηση της θερμότητας; Μήπως αν είχαμε μείωση και πηγαίναμε ολοφάνερα προς νέους παγετώνες, θα ήμασταν «πιο έτοιμοι» να τους υποδεχθούμε;
Η ανθρωπότητα αναμφίβολα διέρχεται «θερμές εποχές», από πολλές απόψεις. Συμβολικά, έως και «χολυγουντιανά», στο επίπεδο της νέας παγκόσμιας πολιτικής τάξης πραγμάτων, μετά τον «Ψυχρό Πόλεμο», μόνον «θερμά πράγματα» θα περίμενε κανείς, από την φυσική ακολουθία της ιστορίας. Σε οικονομικό επίπεδο, εξάλλου, το σύνδρομο της Κίνας καταλήγει σε «πλημμυρίδες», που ήδη κατακλύζουν τις ένθεν και ένθεν ακτές του «Υπερατλαντικού Παράγοντα». Το διφορούμενο πάθημα της Φλόριδας, μία με την «ιστορική» εκείνη «εκλογή» κι δύο, με τις «καταιγίδες του Νότου»( βλέπε, αφύπνιση Λατίνων και Ινδιάνων!), δεν είναι άμοιρο των πρόσφατων επαφών ΗΠΑ-Καναδά, για «στενότερη συνεργασία». Το παγκόσμιο ενεργειακό ζήτημα είναι, πρωτίστως πολιτικό και …τριτευόντως, «περιβαλλοντολογικό»!
Έτσι κι αλλιώς όμως, σʼ όλες τις γνωστές ιστορικές περιόδους των ανθρώπινων πραγμάτων, οι Κυρίαρχοι, θεωρούσαν εχθρικό, κάθε «περιβάλλον». Η ανθρωπότητα διέρχεται μία άγνωστης διάρκειας περίοδο, κατά την οποία θα πρέπει, «με νύχια και με δόντια», να αποφύγει τον «επόμενο πόλεμο». Ακραία, οριακή συνέπεια; Θα πρέπει η παγκόσμια πολιτική τάξη πραγμάτων, για χάρη της παγκόσμιας ειρήνης, να αντέξει τη «διαδικασία σύγκλισης», μεταξύ των δεικτών κατανάλωσης ενέργειας, του «μέσου Αμερικανού Πολίτη» και του «μέσου Κινέζου»(Πολίτη)! Ή λοιπόν, οι «Κινέζοι» θα γίνουν «Αμερικανοί» και οι «Αμερικανοί», «Κινέζοι. Ή θα πρέπει, διαφορετικά- και «λογικά»;- όλοι οι άνθρωποι να γίνουν, ή «Αμερικανοί» ή «Κινέζοι». Ο «μέσος όρος» τους, θα αναθυμιάζει για πολύ καιρό ακόμη, ως «υπαρκτός σοσιαλισμός». Αλλά την όποια αγωνία της εγκυμοσύνης αυτού του «μέσου όρου», μέχρι «τότε», θα την πληρώνει το «Περιβάλλον»: χάρη της «ανάπτυξης», ένθεν και ένθεν! Πέρα από όλα όσα θα μπορούσαν να θεωρηθούν και να αποδοθούν, στα γενικά συμπεράσματα της ανθρωπότητας από τις συνέπειες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, το πλέον ραφιναρισμένο πολιτισμικό προϊόν της μεταπολεμικής περιόδου, δεν μπορούσε παρά να ήταν, ο Έλεγχος. Προφανέστατα, το «ποτήρι ξεχείλισε», όχι μόνον από αυτές καθαυτές τις καταστροφές του Πολέμου, αλλά προπάντων(!), από την ανάγκη «ελέγχου της πυρηνικής ενέργειας»: για «ειρηνικούς σκοπούς»!
Όχι άμοιρο των επιτευγμάτων των φυσικών επιστημών και των πολεμικών τους τότε εφαρμογών υπήρξε, αμέσως από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, η εμφάνιση της «νέας επιστήμης», της Κυβερνητικής ή, πιο αναλυτικά και συγκεκριμένα, μίας «Μηχανικής Ελέγχου και Επικοινωνιών των Συστημάτων», όπως π.χ. ο άνθρωπος, το «DNA» κλπ.. Θεμελιώδη θεωρητικό ρόλο, για την έναρξη της εποχής του «κυβερνώμενου ανθρώπου», θα έπαιζε η έκδοση του «Κυβερνητική- Έλεγχος και Επικοινωνία στο Ζώο και στη Μηχανή»(Cybernetics, or Control and Communication in the Animal and the Machine- N. Wiener, N.Y. 1949).
Ως «κυβερνώμενος άνθρωπος» θεωρείται εδώ κάθε ανθρώπινη ύπαρξη του Πλανήτη, που απολαμβάνει ή επιθυμεί να απολαύσει οποιοδήποτε από τα «προϊόντα» της μεταπολεμικής «Κυβερνητικής». Δεδομένου ότι το «μυστικό» προαπαιτούμενό της, δεν είναι παρά ένα «κύκλωμα επανατροφοδότησης»(feetback), κι o «κυβερνώμενος άνθρωπος» για το «κύκλωμα», δεν μπορεί παρά να αποτελεί μία σκέτη… «πληροφορία» του, χωρίς κατʼ ανάγκη κάποιο νόημα!
Είτε λοιπόν οδεύουμε ως ανθρωπότητα προς την 5η Παγετώδη είτε, προς το τέλος των Παγετώνων, η «Κυβερνητική» φαίνεται σήμερα ως «θεόσταλτο δώρο», για την «κωδικοποίηση των ειδών»(μορφών ζωής) του Πλανήτη, ενόψει «κάθε ενδεχομένου». Το λεπτό ζήτημα όμως που θέτει η ιστορία στο φυσικό άνθρωπο σήμερα, είναι ίσως και το «έσχατο»: Ποιος ελέγχει την «Κυβερνητική»? Ο κίνδυνος από το (ενδεχόμενο
«ανεξέλεγκτό» της, δεν διαφέρει αν απαντήσουμε, «ο Θεός» ή … «η τύχη και το χάος».- Η Καμπύλη Μιλάνκοβιτς και το «Εύρημα»
Ήταν οι καιροί τέτοιοι που, ό,τι και να πεις για τα τεκταινόμενα της εποχής του Μεσοπολέμου, έχουν, όπως και να το κάνουμε, μία κάποια οσμή συνωμοσίας. Κραχ στη Γουόλ Στρητ (1929-30) της «Αμερικής»: έξαψη των εθνικιστικών παραλογισμών στην Ευρώπη, φυλετισμός-ρατσισμός, φασισμός-ναζισμός, είναι η απάντηση των «λαϊκών μαζών»(μικρομεσαίοι εποχής) της, με πρώτο «κόκκινο πανί» τους, τον «Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό». Η φήμες στην αγορά, ότι οι «έχοντες και κατέχοντες» χρυσό στην ευρωπαϊκή «Κεφαλαιαγορά» το διοχετεύουν προς την αμερικανική ήπειρο, κλονίζει συθέμελα την ευρωπαϊκή «καλή πίστη» και συσπειρώνει για «άμυνα». Εποχή, κατά την οποία, στα όρια αντοχής της «αμυντικής συσπείρωσης» των «Εθνών» εφάπτεται, η «χρυσή γραμμή» που τη χωρίζει, απʼ το «επόμενο Πόλεμο» της !
Στην Ελλάδα, πάνω κάτω, το «ίδιο κλίμα». Αλλά σε οικονομικές αναλογίες, «Ψωροκώσταινας» και σημερινού Ντουμπάι! Λίγο πολύ είναι τα περισσότερα γνωστά, από ιστορική άποψη. Ανάμεσα στα παντελώς άγνωστα όμως εκείνης της εποχής, είναι η επίσκεψη του Αριστοτέλη Ωνάση στο «Άγιο Όρος» Λίγες ημέρες αφότου, με υπογραφή του «Υπουργού Εξωτερικών το Ελληνικού Κράτους» Ανδρέα Μιχαλακόπουλου και τη βούλα του Ελευθερίου Βενιζέλου, «Πρωθυπουργού του Ελληνικού Κράτους» ορίστηκε Αναπληρωματικός Πρόξενος στο Μπουένος Άιρες, παρέα με τον νεαρό Δικηγόρο Κ. Καραμανλή, τον ακόμη πιο νεαρό ;;;(εν ζωή ακόμη, γαρ!), θα περάσουν με ένα ψαροκάικο, από την Ιερισσό Χαλκιδικής, στην ανατολική ακτή του Άθω. Μαζί τους στο καραβάκι, και ένας Γιουγκοσλάβος μεσήλικας, σκανδαλωδώς σιωπηλός και απρόσιτος, τυλιγμένος μέσα σʼ ένα μακρόφαρδο μαύρο παλτό. Είναι ο Μιλούτιν Μιλάνκοβιτς, αστρονόμος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου και διευθυντής του εκεί αστεροσκοπείου.
Συνολικά από το ψαροκάικο, εκτός από τον καπετάνιο-ιδιοκτήτη του και έναν βοηθό του, θα κατεβούν στην ακτή, άλλα εννέα άτομα. Οι τέσσερις προαναφερόμενοι και άλλοι πέντε άγνωστοι άνδρες. Ο καλόγερος όμως που θα τους προϋπαντήσει, κάνει σαν να τους γνωρίζει όλους. Χάρη αυτού γίνονται οι συστάσεις, και γίνονται όλοι πια μεταξύ τους «γνωστοί». Στο μισοσκοτεινό μονοπάτι που παίρνουν για να φθάσουν στον κοινό προορισμό τους, παρά ταύτα, θα παραμείνουν όλοι τους σιωπηλοί.
Το όνομα του πέμπτου συνεπιβάτη θα ξανακουστεί, μπροστά στη πύλη της Μονής στα γερμανικά: «Ράιχαρτ». Είναι «δημοσιογράφος» της «Φρανκφούρτερ Τσάιτουνγκ» και «φίλος του πατρός Γεωγίου». Πρόκειται για τον κατοπινό αρχικατάσκοπο Ζόργκε. Μαζί του φαίνεται να είναι και οι δύο τριανταπεντάρηδες με τις τραγιάσκες. Τον ένα θα πρέπει να τον φωνάζανε «Όλεγκ»- σλάβος ή σκανδιναβός;- και τον άλλο «Μαξ», εμφανώς γερμανικής καταγωγής.
Οι υπόλοιποι δύο της σιωπηλής παρέας είναι Κύπριοι: ένας μοναχός και κάποιος συγγενής του, που τα ονόματά τους …(ως εμπλεκόμενα γαρ, στο κατοπινό «Κυπριακό»)!
Ανεξάρτητα από το αν ήταν ή δεν ήταν οργανωμένη εκείνη η συνάντηση των εννέα επισκεπτών της Μονής με τον «πατέρα Γεώργιο»( «από το Μουτάλασκι…» της Μ. Ασίας, κατά τον Αρ. Ωνάση), ήταν πάντως για την ίδια αιτία. Κατά την ενδέκατη βραδινή, στο κονάκι( ή «ευρύχωρο κελί» του, θα τους παρουσίαζε ένα «αρχαίο σύγγραμμα». Ήταν ένα «αντίγραφο της Πεντεμύχου του Φερεκύδη», καθώς τους εξηγούσε, που είχε ξεκινήσει από την Αλεξάνδρεια πριν από τα χρόνια του Πτολεμαίου ΣΤ΄ και της Κλεοπάτρας για να βρεθεί στη Ρώμη κι από εκεί, στη Νικομήδεια της Βιθυνίας, στα χέρια του Νικομήδη(86 π.Χ.) και χάρη στο νεαρό, δεκατετράχρονο τότε, Γάιο Ιούλιο Καίσαρα!
Από τα χρόνια ακόμη του Αυγούστου είχε ακουστεί, ότι τάχα είχαν χαθεί οριστικά, και το πρωτότυπο της Πεντεμύχου αλλά και το μοναδικό της αντίγραφο. Το πρωτότυπο βέβαια ήταν χαμένο, αφότου είχε πεθάνει ο τελευταίος κάτοχός του, ο Δημήτριος ο Φαληρέας(μέσα 3ου π.Χ. αι.). Αλλά το μοναδικό της αντίγραφο είχε δοθεί στο ρωμαϊκό κατεστημένο- στους Ιούλιους, γένος πατρικίων αναγόμενο στο Αινεία- από τους αλεξανδρινούς τραπεζίτες Ραμπίριους. Αυτοί το είχαν αποκτήσει, όταν οι Πτολεμαίοι πια είχαν φθάσει στο σημείο να δανείζονται από τους Ραμπίριους, έναντι ενεχύρων: ακόμη και «βιβλίων»!
Το ενδιαφέρον για την τύχη της Πεντεμύχου του Φερεκύδη, κατά τις ημέρες του Αυγούστου, το είχαν εξάψει πρώτοι και καλύτεροι βέβαια, οι «νεο-πυθαγόριοι» εποχής. Αλλά το κατάλληλο έδαφος για τις διάφορες διαδόσεις τους, ήταν το επικαιρικό ενδιαφέρον των Ρωμαίων πολιτών για την Αστρολογία και τις πέριξ αυτής θρησκευτικές δοξασίες. Ανάμεσα λοιπόν στις μυθικές υπερβολές τους, διέδιδαν και μαρτυρούσαν -επικαλούνταν μάλιστα και τη μαρτυρία των Ραμπίριους, που είχαν μετακομίσει ήδη στη Ρώμη- ότι η πρώτη περγαμηνή του συγγράμματος απεικόνιζε, έναν ενιαίο «χάρτη ουρανού και γης».
Κατά μία έννοια, με τέτοιου είδους διαδόσεις και «σπερμολογίες», κι εκείνη η εποχή είχε τους ανάλογους με την εποχή μας «Εξωγήινους». Η φήμη της ύπαρξης ενός τέτοιου «χάρτη», όπου «ουρανός και γη» φαίνονταν σαν «ένα», συνοδεύονταν από «μυθικές υπερβολές», που με τις σημερινές θετικές διαστημικές αναλογίες θα προϋπέθεταν «εξωγήινες» εμπειρίες και γνώσεις. Αλλά το 1931 μ.Χ. η ανθρωπότητα, μόλις που είχε μπει στην εποχή της σύγχρονης αεροστατικής και αεροπλοΐας.
Ο Μ. Μιλάνκοβιτς είχε επισκεφθεί τον Άθω αρκετές φορές κατά το διάστημα 1925-1930. Η συγγενική του σχέση με μοναχούς από τη Σερβία συνέβαλε τα μέγιστα, ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να μελετήσει σπάνια αρχαία κείμενα της ελληνικής εποχής και όχι μόνον. Το κείμενο όμως που τον είχε «μαγέψει» ήταν η «χαμένης Πεντέμυχος». Ήδη σε εκείνη τη συνάντηση των εννέα με τον «πατέρα Γεώργιο», ήταν έτοιμος να εκθέσει τα αποτελέσματα μελέτης και έρευνας πέντε ετών, για τον ενιαίο χάρτη «ουρανού και γης».
Από τα συμφραζόμενα του πρώτου κιόλας κεφαλαίου της Πεντεμύχου, αλλά και κατά τις νουθεσίες, παραινέσεις και παρακλήσεις του σεβάσμιου «πατέρα Γεώργιου», αντικείμενο των αρχικών ερευνών του Γιουγκοσλάβου επιστήμονα θα ήταν οι αιτίες σχηματισμού των παγετώνων πάνω στον Πλανήτη μας. Θεωρώντας ότι βασικός συντελεστής των γήινων παγετώνων ήταν ο ίδιος ο Ήλιος, υπολόγισε τους τρεις μεταβλητούς παράγοντες που καθορίζουν τη ροή της ηλιακής ενέργειας: τη μετάπτωση ισημερινών, την κλίση του γήινου άξονα και την εκκεντρότητα της γήινης τροχιάς.
Χάρη των υπολογισμών του εκείνων, θα ερμήνευε τη σημασία που είχε μία μαθηματική γραφική παράσταση, ο χάρτης «ουρανού και γης». Στα κατοπινά χρόνια, η ίδια γραφική παράσταση, μεταφερμένη στα «ακαδημαϊκά συγγράμματα», θα αποκαλούνταν «Καμπύλη του Μιλάνκοβιτς». Εκείνο το βραδινό όμως του 1931, ο «πατέρας Γεώργιος» και οι υπόλοιποι οκτώ συνακροατές του, θα μάθαιναν πρώτοι, για τις φυσικές επιπτώσεις των μεταβολών ροής της ηλιακής ενέργειας, στο εξωτερικό και εσωτερικό(«χθόνιο») γήινο περιβάλλον.
Το δειλινό της επομένης, κάπου στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης, καθώς ο νεαρός Δικηγόρος Κ. Καραμανλής σφίγγει το χέρι του «Υποπρόξενου κ. Αρ. Ωνάση», αποχαιρετώντας τον, λέει:
«Δηλαδή… θα μπορούσαμε να γίνουμε πιο πλούσιοι κι απʼ τους Εμίρηδες! Για φαντάσου!».
Οι υπόλοιποι εφτά γέλασαν ομοθυμαδόν. Αλλά ο «Αρίστος», που το ένα πόδι του είχε πατήσει στο σκαλοπάτι του τρένου, με το σοβαρό ύφος που κρατούσε σʼ όλη την προηγούμενη κουβέντα τους, θα συμφωνούσε:
«Ναι, ναι … κι αν πετύχει το κόλπο μου στην Αμερική… κάτω… με τους Λατίνους…θα κάνουμε το Αιγαίο, το μεγαλύτερο λιμάνι του κόσμου! Αρκεί εσείς τουλάχιστον…να τουμπάρετε τους βόρειους γείτονες…τους ανατολικούς θα τους αναλάβω εγώ!»!
Με την «Καμπύλη Μιλάνκοβιτς» στις τσάντες τους, ο καθένας από τους εννέα επισκέπτες του «πατέρα Γεώργιου», θα επέστρεφε στο «σπίτι» του. Ο Ράιχαρτ Ζόργκε, στη Γερμανία. Ο Κ. Καραμανλής θα επέστρεφε για τις διακοπές του στη γενέτειρά του, στο «Κιούπκιοϊ»(Πρώτη) κι ο Αρ. Ωνάσης στο Μπουένος Άιρες, για να ασκήσει τα διπλωματικά του καθήκοντα και τις επιχειρηματικές του φιλοδοξίες. Όλοι, και οι εννέα, πριν πάρουν την «ευλογία» του σεβάσμιου μοναχού, του είχαν δώσει «λόγο τιμής», για «ιερή σιωπή». Μέχρι να εξασφαλιστεί απόλυτα η προστασία του χάρτινού εκείνου δέματος- «κάπου στο Σουρινάμ», καθώς είχε υποσχεθεί ο Αρ. Ωνάσης- ούτε κι ο ίδιος ο Μ. Μιλάνκοβιτς θα έπρεπε να κάνει τις «ακαδημαϊκές ανακοινώσεις» του.
Τελικά, ο Γιουγκοσλάβος επιστήμονας πήρε «ευλογία του πατέρα Γεώργιου» και έκανες τις επιστημονικές του ανακοινώσεις, μετά από τρία χρόνια. Στο διάστημα εκείνο, ο Αρ. Ωνάσης, θα παρέδιδε την περιτυλιγμένη Πεντέμυχο για φύλαξη, στη φίλη του Λάγια Τούρε, που θα μετακόμιζε γιʼ αυτό, από το Μπουένος Άιρες στο Καγιέν της γαλλικής Γουιάνας.
Ο Ζόργκε, αφού ταξιδεύει για περισσότερο από ένα χρόνο, μεταξύ Γερμανίας, Αμερικής και Ιαπωνίας, στα τέλη του 1932 καταλήγει στη Μόσχα. Εκεί, παραδίδει στην Κομιντέρ ένα «οικογενειακό μυστικό» του. Με τη βοήθεια Γερμανών και Ιαπώνων επιστημόνων, είχε καταλήξει σε «βάσιμες υποθέσεις και θετικά συμπεράσματα», για τα «πετρέλαια του Μπακού». Το «οικογενειακό μυστικό» του, αφορούσε κάποιες γεωγραφικές συντεταγμένες που έδειχναν, τους «βυθούς της Κασπίας»!
Το ίδιο «μυστικό», την επόμενη χρονιά ο Ζόργκε, θα το παρέδιδε στους Γερμανούς «Εθνικοσοσιαλιστές»(Ναζί) και θα εμπλεκόταν μαζί τους στις εθνικές κοινοβουλευτικές εκλογές. Όταν στις αρχές Σεπτεμβρίου 1933 επιστρέφει, μέσω Καναδά και Η.Π.Α., στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας, θα γίνει το πιο αμφιλεγόμενο πρόσωπο στους διπλωματικούς και εμπορικούς κύκλους της Δύσης στην Ιαπωνία. Παρά ταύτα, και μέχρι 7 Νοεμβρίου 1944, ο Ιάπωνας Αυτοκράτορας και οι Υπηρεσίες του, θα τον αντιμετώπιζαν ως τον «εμπορικό ακόλουθο της φίλης Γερμανίας», που όμως είχε ξεστρατίσει σε «κατασκοπευτικές ενέργειες, υπέρ της Κομιντέρν και του διεθνούς Κομμουνισμού». Στις 7 Νοεμβρίου 1944, ο κόσμος θα μάθαινε για τον «απαγχονισμό του στις φυλακές του Σουγκάμο». Αλλά τελικά, οι Αρ. Ωνάσης και Κ.Καραμανλής θα μάθαιναν μαζί στο Παρίσι, το βράδυ της 3 Σεπτεμβρίου 1964, ότι ο φίλος και συνοδοιπόρος τους Ζόργκε, είχε πεθάνει, μόλις, το μεσημέρι εκείνης της ημέρας!
Ήταν οι καιροί τέτοιοι που, ό,τι και να πεις για τα τεκταινόμενα της εποχής του Μεσοπολέμου, έχουν, όπως και να το κάνουμε, μία κάποια οσμή συνωμοσίας. Κραχ στη Γουόλ Στρητ (1929-30) της «Αμερικής»: έξαψη των εθνικιστικών παραλογισμών στην Ευρώπη, φυλετισμός-ρατσισμός, φασισμός-ναζισμός, είναι η απάντηση των «λαϊκών μαζών»(μικρομεσαίοι εποχής) της, με πρώτο «κόκκινο πανί» τους, τον «Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό». Η φήμες στην αγορά, ότι οι «έχοντες και κατέχοντες» χρυσό στην ευρωπαϊκή «Κεφαλαιαγορά» το διοχετεύουν προς την αμερικανική ήπειρο, κλονίζει συθέμελα την ευρωπαϊκή «καλή πίστη» και συσπειρώνει για «άμυνα». Εποχή, κατά την οποία, στα όρια αντοχής της «αμυντικής συσπείρωσης» των «Εθνών» εφάπτεται, η «χρυσή γραμμή» που τη χωρίζει, απʼ το «επόμενο Πόλεμο» της !
Στην Ελλάδα, πάνω κάτω, το «ίδιο κλίμα». Αλλά σε οικονομικές αναλογίες, «Ψωροκώσταινας» και σημερινού Ντουμπάι! Λίγο πολύ είναι τα περισσότερα γνωστά, από ιστορική άποψη. Ανάμεσα στα παντελώς άγνωστα όμως εκείνης της εποχής, είναι η επίσκεψη του Αριστοτέλη Ωνάση στο «Άγιο Όρος» Λίγες ημέρες αφότου, με υπογραφή του «Υπουργού Εξωτερικών το Ελληνικού Κράτους» Ανδρέα Μιχαλακόπουλου και τη βούλα του Ελευθερίου Βενιζέλου, «Πρωθυπουργού του Ελληνικού Κράτους» ορίστηκε Αναπληρωματικός Πρόξενος στο Μπουένος Άιρες, παρέα με τον νεαρό Δικηγόρο Κ. Καραμανλή, τον ακόμη πιο νεαρό ;;;(εν ζωή ακόμη, γαρ!), θα περάσουν με ένα ψαροκάικο, από την Ιερισσό Χαλκιδικής, στην ανατολική ακτή του Άθω. Μαζί τους στο καραβάκι, και ένας Γιουγκοσλάβος μεσήλικας, σκανδαλωδώς σιωπηλός και απρόσιτος, τυλιγμένος μέσα σʼ ένα μακρόφαρδο μαύρο παλτό. Είναι ο Μιλούτιν Μιλάνκοβιτς, αστρονόμος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου και διευθυντής του εκεί αστεροσκοπείου.
Συνολικά από το ψαροκάικο, εκτός από τον καπετάνιο-ιδιοκτήτη του και έναν βοηθό του, θα κατεβούν στην ακτή, άλλα εννέα άτομα. Οι τέσσερις προαναφερόμενοι και άλλοι πέντε άγνωστοι άνδρες. Ο καλόγερος όμως που θα τους προϋπαντήσει, κάνει σαν να τους γνωρίζει όλους. Χάρη αυτού γίνονται οι συστάσεις, και γίνονται όλοι πια μεταξύ τους «γνωστοί». Στο μισοσκοτεινό μονοπάτι που παίρνουν για να φθάσουν στον κοινό προορισμό τους, παρά ταύτα, θα παραμείνουν όλοι τους σιωπηλοί.
Το όνομα του πέμπτου συνεπιβάτη θα ξανακουστεί, μπροστά στη πύλη της Μονής στα γερμανικά: «Ράιχαρτ». Είναι «δημοσιογράφος» της «Φρανκφούρτερ Τσάιτουνγκ» και «φίλος του πατρός Γεωγίου». Πρόκειται για τον κατοπινό αρχικατάσκοπο Ζόργκε. Μαζί του φαίνεται να είναι και οι δύο τριανταπεντάρηδες με τις τραγιάσκες. Τον ένα θα πρέπει να τον φωνάζανε «Όλεγκ»- σλάβος ή σκανδιναβός;- και τον άλλο «Μαξ», εμφανώς γερμανικής καταγωγής.
Οι υπόλοιποι δύο της σιωπηλής παρέας είναι Κύπριοι: ένας μοναχός και κάποιος συγγενής του, που τα ονόματά τους …(ως εμπλεκόμενα γαρ, στο κατοπινό «Κυπριακό»)!
Ανεξάρτητα από το αν ήταν ή δεν ήταν οργανωμένη εκείνη η συνάντηση των εννέα επισκεπτών της Μονής με τον «πατέρα Γεώργιο»( «από το Μουτάλασκι…» της Μ. Ασίας, κατά τον Αρ. Ωνάση), ήταν πάντως για την ίδια αιτία. Κατά την ενδέκατη βραδινή, στο κονάκι( ή «ευρύχωρο κελί»
του, θα τους παρουσίαζε ένα «αρχαίο σύγγραμμα». Ήταν ένα «αντίγραφο της Πεντεμύχου του Φερεκύδη», καθώς τους εξηγούσε, που είχε ξεκινήσει από την Αλεξάνδρεια πριν από τα χρόνια του Πτολεμαίου ΣΤ΄ και της Κλεοπάτρας για να βρεθεί στη Ρώμη κι από εκεί, στη Νικομήδεια της Βιθυνίας, στα χέρια του Νικομήδη(86 π.Χ.) και χάρη στο νεαρό, δεκατετράχρονο τότε, Γάιο Ιούλιο Καίσαρα!Από τα χρόνια ακόμη του Αυγούστου είχε ακουστεί, ότι τάχα είχαν χαθεί οριστικά, και το πρωτότυπο της Πεντεμύχου αλλά και το μοναδικό της αντίγραφο. Το πρωτότυπο βέβαια ήταν χαμένο, αφότου είχε πεθάνει ο τελευταίος κάτοχός του, ο Δημήτριος ο Φαληρέας(μέσα 3ου π.Χ. αι.). Αλλά το μοναδικό της αντίγραφο είχε δοθεί στο ρωμαϊκό κατεστημένο- στους Ιούλιους, γένος πατρικίων αναγόμενο στο Αινεία- από τους αλεξανδρινούς τραπεζίτες Ραμπίριους. Αυτοί το είχαν αποκτήσει, όταν οι Πτολεμαίοι πια είχαν φθάσει στο σημείο να δανείζονται από τους Ραμπίριους, έναντι ενεχύρων: ακόμη και «βιβλίων»!
Το ενδιαφέρον για την τύχη της Πεντεμύχου του Φερεκύδη, κατά τις ημέρες του Αυγούστου, το είχαν εξάψει πρώτοι και καλύτεροι βέβαια, οι «νεο-πυθαγόριοι» εποχής. Αλλά το κατάλληλο έδαφος για τις διάφορες διαδόσεις τους, ήταν το επικαιρικό ενδιαφέρον των Ρωμαίων πολιτών για την Αστρολογία και τις πέριξ αυτής θρησκευτικές δοξασίες. Ανάμεσα λοιπόν στις μυθικές υπερβολές τους, διέδιδαν και μαρτυρούσαν -επικαλούνταν μάλιστα και τη μαρτυρία των Ραμπίριους, που είχαν μετακομίσει ήδη στη Ρώμη- ότι η πρώτη περγαμηνή του συγγράμματος απεικόνιζε, έναν ενιαίο «χάρτη ουρανού και γης».
Κατά μία έννοια, με τέτοιου είδους διαδόσεις και «σπερμολογίες», κι εκείνη η εποχή είχε τους ανάλογους με την εποχή μας «Εξωγήινους». Η φήμη της ύπαρξης ενός τέτοιου «χάρτη», όπου «ουρανός και γη» φαίνονταν σαν «ένα», συνοδεύονταν από «μυθικές υπερβολές», που με τις σημερινές θετικές διαστημικές αναλογίες θα προϋπέθεταν «εξωγήινες» εμπειρίες και γνώσεις. Αλλά το 1931 μ.Χ. η ανθρωπότητα, μόλις που είχε μπει στην εποχή της σύγχρονης αεροστατικής και αεροπλοΐας.
Ο Μ. Μιλάνκοβιτς είχε επισκεφθεί τον Άθω αρκετές φορές κατά το διάστημα 1925-1930. Η συγγενική του σχέση με μοναχούς από τη Σερβία συνέβαλε τα μέγιστα, ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να μελετήσει σπάνια αρχαία κείμενα της ελληνικής εποχής και όχι μόνον. Το κείμενο όμως που τον είχε «μαγέψει» ήταν η «χαμένης Πεντέμυχος». Ήδη σε εκείνη τη συνάντηση των εννέα με τον «πατέρα Γεώργιο», ήταν έτοιμος να εκθέσει τα αποτελέσματα μελέτης και έρευνας πέντε ετών, για τον ενιαίο χάρτη «ουρανού και γης».
Από τα συμφραζόμενα του πρώτου κιόλας κεφαλαίου της Πεντεμύχου, αλλά και κατά τις νουθεσίες, παραινέσεις και παρακλήσεις του σεβάσμιου «πατέρα Γεώργιου», αντικείμενο των αρχικών ερευνών του Γιουγκοσλάβου επιστήμονα θα ήταν οι αιτίες σχηματισμού των παγετώνων πάνω στον Πλανήτη μας. Θεωρώντας ότι βασικός συντελεστής των γήινων παγετώνων ήταν ο ίδιος ο Ήλιος, υπολόγισε τους τρεις μεταβλητούς παράγοντες που καθορίζουν τη ροή της ηλιακής ενέργειας: τη μετάπτωση ισημερινών, την κλίση του γήινου άξονα και την εκκεντρότητα της γήινης τροχιάς.
Χάρη των υπολογισμών του εκείνων, θα ερμήνευε τη σημασία που είχε μία μαθηματική γραφική παράσταση, ο χάρτης «ουρανού και γης». Στα κατοπινά χρόνια, η ίδια γραφική παράσταση, μεταφερμένη στα «ακαδημαϊκά συγγράμματα», θα αποκαλούνταν «Καμπύλη του Μιλάνκοβιτς». Εκείνο το βραδινό όμως του 1931, ο «πατέρας Γεώργιος» και οι υπόλοιποι οκτώ συνακροατές του, θα μάθαιναν πρώτοι, για τις φυσικές επιπτώσεις των μεταβολών ροής της ηλιακής ενέργειας, στο εξωτερικό και εσωτερικό(«χθόνιο») γήινο περιβάλλον.
Το δειλινό της επομένης, κάπου στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης, καθώς ο νεαρός Δικηγόρος Κ. Καραμανλής σφίγγει το χέρι του «Υποπρόξενου κ. Αρ. Ωνάση», αποχαιρετώντας τον, λέει:
«Δηλαδή… θα μπορούσαμε να γίνουμε πιο πλούσιοι κι απʼ τους Εμίρηδες! Για φαντάσου!».
Οι υπόλοιποι εφτά γέλασαν ομοθυμαδόν. Αλλά ο «Αρίστος», που το ένα πόδι του είχε πατήσει στο σκαλοπάτι του τρένου, με το σοβαρό ύφος που κρατούσε σʼ όλη την προηγούμενη κουβέντα τους, θα συμφωνούσε:
«Ναι, ναι … κι αν πετύχει το κόλπο μου στην Αμερική… κάτω… με τους Λατίνους…θα κάνουμε το Αιγαίο, το μεγαλύτερο λιμάνι του κόσμου! Αρκεί εσείς τουλάχιστον…να τουμπάρετε τους βόρειους γείτονες…τους ανατολικούς θα τους αναλάβω εγώ!»!
Με την «Καμπύλη Μιλάνκοβιτς» στις τσάντες τους, ο καθένας από τους εννέα επισκέπτες του «πατέρα Γεώργιου», θα επέστρεφε στο «σπίτι» του. Ο Ράιχαρτ Ζόργκε, στη Γερμανία. Ο Κ. Καραμανλής θα επέστρεφε για τις διακοπές του στη γενέτειρά του, στο «Κιούπκιοϊ»(Πρώτη) κι ο Αρ. Ωνάσης στο Μπουένος Άιρες, για να ασκήσει τα διπλωματικά του καθήκοντα και τις επιχειρηματικές του φιλοδοξίες. Όλοι, και οι εννέα, πριν πάρουν την «ευλογία» του σεβάσμιου μοναχού, του είχαν δώσει «λόγο τιμής», για «ιερή σιωπή». Μέχρι να εξασφαλιστεί απόλυτα η προστασία του χάρτινού εκείνου δέματος- «κάπου στο Σουρινάμ», καθώς είχε υποσχεθεί ο Αρ. Ωνάσης- ούτε κι ο ίδιος ο Μ. Μιλάνκοβιτς θα έπρεπε να κάνει τις «ακαδημαϊκές ανακοινώσεις» του.
Τελικά, ο Γιουγκοσλάβος επιστήμονας πήρε «ευλογία του πατέρα Γεώργιου» και έκανες τις επιστημονικές του ανακοινώσεις, μετά από τρία χρόνια. Στο διάστημα εκείνο, ο Αρ. Ωνάσης, θα παρέδιδε την περιτυλιγμένη Πεντέμυχο για φύλαξη, στη φίλη του Λάγια Τούρε, που θα μετακόμιζε γιʼ αυτό, από το Μπουένος Άιρες στο Καγιέν της γαλλικής Γουιάνας.
Ο Ζόργκε, αφού ταξιδεύει για περισσότερο από ένα χρόνο, μεταξύ Γερμανίας, Αμερικής και Ιαπωνίας, στα τέλη του 1932 καταλήγει στη Μόσχα. Εκεί, παραδίδει στην Κομιντέρ ένα «οικογενειακό μυστικό» του. Με τη βοήθεια Γερμανών και Ιαπώνων επιστημόνων, είχε καταλήξει σε «βάσιμες υποθέσεις και θετικά συμπεράσματα», για τα «πετρέλαια του Μπακού». Το «οικογενειακό μυστικό» του, αφορούσε κάποιες γεωγραφικές συντεταγμένες που έδειχναν, τους «βυθούς της Κασπίας»!
Το ίδιο «μυστικό», την επόμενη χρονιά ο Ζόργκε, θα το παρέδιδε στους Γερμανούς «Εθνικοσοσιαλιστές»(Ναζί) και θα εμπλεκόταν μαζί τους στις εθνικές κοινοβουλευτικές εκλογές. Όταν στις αρχές Σεπτεμβρίου 1933 επιστρέφει, μέσω Καναδά και Η.Π.Α., στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας, θα γίνει το πιο αμφιλεγόμενο πρόσωπο στους διπλωματικούς και εμπορικούς κύκλους της Δύσης στην Ιαπωνία. Παρά ταύτα, και μέχρι 7 Νοεμβρίου 1944, ο Ιάπωνας Αυτοκράτορας και οι Υπηρεσίες του, θα τον αντιμετώπιζαν ως τον «εμπορικό ακόλουθο της φίλης Γερμανίας», που όμως είχε ξεστρατίσει σε «κατασκοπευτικές ενέργειες, υπέρ της Κομιντέρν και του διεθνούς Κομμουνισμού». Στις 7 Νοεμβρίου 1944, ο κόσμος θα μάθαινε για τον «απαγχονισμό του στις φυλακές του Σουγκάμο». Αλλά τελικά, οι Αρ. Ωνάσης και Κ.Καραμανλής θα μάθαιναν μαζί στο Παρίσι, το βράδυ της 3 Σεπτεμβρίου 1964, ότι ο φίλος και συνοδοιπόρος τους Ζόργκε, είχε πεθάνει, μόλις, το μεσημέρι εκείνης της ημέρας!
Το «οικογενειακό μυστικό» του Ζόργκε, θα ξεκινούσε στα μέσα του Αυγούστου 1896, κάπου στην ενδοχώρα του Μπακού , δυτικά της Κασπίας. Ο πατέρας του, μέλος γερμανικής αποστολής για κοινές έρευνες με Ρώσους ομολόγους τους , ήταν τεχνικός εξορύξεων και δεινός δύτης. Είχε εγκατασταθεί στο Μπακού, με την υπόλοιπη αποστολή, το Χειμώνα 1893-94. Την επόμενη χρονιά ερωτεύθηκε και παντρεύτηκε μία Ρωσίδα, μέλος της τσαρικής αποστολής, για να γεννηθεί ο «Ίκα», όπως θα φώναζε πάντα η οικογένειά του, τον Ράιχαρτ Ζόργκε .
Την ημέρα που κινδύνεψε ο πατέρας του να χαθεί μες στο βυθό της Κασπίας, 18 Αυγούστου 1896, αυτός ήταν μόλις δέκα μηνών. Για το πρωινό εκείνης της ημέρας, είχε αποφασιστεί να γίνει η τελευταία κατάδυση χαρτογράφησης του βυθού της βορειοδυτικής Κασπίας. Ο χερ Ζόργκε μʼ εκείνη την κατάδυση θα συμπλήρωνε την εικοστή του, κατά τους τελευταίους δύο μήνες.
Πριν φορέσει το σκάφανδρό του, ξανακοίταξε τις συντεταγμένες του σημείου κατάδυσης, χαραγμένες στο πίσω μέρος της μεταλλικής του ταυτότητας, που είχε κρεμάσει στο λαιμό. Ήταν χαραγμένες, από τον πατέρα του, αγωνιστή και δραστήριο στέλεχος της «Α΄ Διεθνούς», κοντά στον Κ. Μαρξ. Κατά την καθορισμένη ώρα ανέλκυσής του από το βυθό, ο Γερμανός τεχνικός θεωρήθηκε χαμένος, αφού στην επιφάνεια ανασύρθηκαν μόνον τα άκρα των σωληνώσεων παροχής οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα. Αλλά δεν είχε κοπάσει ακόμη η πολύωρη αναταραχή από το γεγονός, κοντά στις δέκα το βράδυ, όταν τελικά ο χερ Ζόργκε, «ξέβρασε» σε μία πετρώδη ακτή.
Ήταν κατάκοπος αλλά και έκδηλα χαρούμενος, σχεδόν ενθουσιασμένος. Τον εντόπισε μία από τις πολλές ομάδες χωρικών και στρατιωτών, που έψαχναν στις ακτές της περιοχής. Το πρώτο που τους ζήτησε, ήταν ένα μπουκάλι βότκας. Του το έδωσαν και εκείνος κατάβρεξε με βότκα το πρόσωπό του, ψιθυρίζοντας σε άπταιστα ελληνικά: «Νίψον ανομήματα, μη μόναν όψιν»! Τι είχε συμβεί πραγματικά στο Γερμανό ειδικό επί των πετρελαίων;
Η επίσημη εκδοχή έλεγε, ότι είχε σκαλώσει σε κοφτερούς σταλακτίτες πάγου, μίας υπόγειας σπηλιάς. Αποτέλεσμα να αναγκαστεί, να αποσυνδεθεί από τις σωληνώσεις, προκειμένου να απελευθερωθεί από τους πάγους. Αλλά, τι συγκεκριμένα σήμαιναν εκείνες οι συντεταγμένες στην μεταλλική του ταυτότητα; Οι στρατιωτικές υπηρεσίες του γερμανικού κράτους, τρία χρόνια μετά, θα μάθαιναν από τον ίδιο, ότι ολόκληρο το σπήλαιο ήταν από πάγους, «ηλικίας, τουλάχιστον πεντακοσίων χιλιάδων ετών». Στην παράξενη αρχιτεκτονική του χώρου, υπήρχαν ενδείξεις παρουσίας «αρχέγονων εξωγενών στοιχείων και συστημάτων». Το πλέον όμως αξιοπρόσεκτο δεδομένο του παγωμένου εκείνου σπηλαίου, ήταν ένα σημείο του, που εξέπεμπε έναν διακριτό φωτεινό ρήγμα στο βαθύ σκοτάδι, καθώς έσβηνε τον φανό του. Θεωρούσε εξαιρετικά βάσιμη την εντύπωσή του, ότι πηγή εκείνου του «περίεργου φωτισμού» ήταν, «κάποιο μεταλλικό σώμα, ικανού όγκου, αλλά όχι και απαραίτητα…φυσικού σχήματος»!
Τι είχε δει ο Γερμανός εξερευνητής «εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων», στο βυθό της Κασπίας; Και γιατί, ακριβώς σε εκείνες τις συντεταγμένες; Μέχρι το 1942, Γερμανοί και «Σοβιετικοί» θεωρούσαν, ότι το πιθανότερο να επρόκειτο για κάποιο μεγάλο κοίτασμα «ευγενούς μετάλλου: «…ίσως ακόμη…ακόμη και χρυσού!»! Η δεκαετία 1930-40, αρχής γενομένης με το μεγάλο κραχ στη Γουόλ Στρητ, θα ήταν η τελευταία, της «εποχής του χρυσού». Μέχρι την έναρξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου(1939), το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων χρυσού της ευρωπαϊκής ηπείρου θα μετανάστευε στην Αμερική. Η διαφαινόμενη συναλλαγματική κυριαρχία των «αμερικάνικων συμφερόντων»(Δολαρίου) έναντι των «ευρωπαϊκών»(εθνικών νομισμάτων), συνοδευόμενη από την έξαψη των ποικίλων ευρωπαϊκών εθνικισμών, θα γινόταν η «κατά βάθος» αιτία στης «Συνάντησης του Μονάχου» το 1938. Η ιστορία θα αποκάλυπτε, ότι ουσιαστικά εκεί είχε αποφασιστεί, το «αναπόφευκτο του πολέμου». Γιατί, καθώς φανέρωσε επίσης η ιστορία, όταν κάτι είναι να μοιραστεί μεταξύ όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων, επικρατεί «άκρα του τάφου σιωπή». Αλλά όταν το μοίρασμα είναι να γίνει μεταξύ λίγων( «Μονοπωλίων»), τότε γίνεται, από «χάβρα», σαν των χρηματιστηρίων λόγου χάρη, μέχρι και πόλεμο, κάθε μορφής και τρόπου.
Στα παρασκήνια των «Συμφωνιών του Μονάχου» κινούμενοι, και μερικοί από την εννεαμελή «παρέα του Άθω», θα συναντιόντουσαν εκείνες τις ημέρες στο Μόναχο. Ήταν ο Αρ. Ωνάσης, παρέα με το φίλο και σύμβουλο του Κ. Γρ., ο Κ. Καραμανλής από την Ελλάδα, παρέα με τον Ε. Αβέρωφ, ο Γερμανός Οικονομολόγος Γιάλμαρ Σαχτ παρέα με τον Ρ. Ζόργκε και ο Μ. Μιλάνκοβιτς. Αφότου είχε ανακοινώσει ο τελευταίος τη θεωρία του, για το φαινόμενο των γήινων παγετώνων και την ιστορική τους «μοίρα», η αξιοποίηση της «Καμπύλης Μιλάνκοβιτς», με τις ποικιλότροπες εφαρμογές της , θα γινόταν θεμέλιος λίθος, για μία «νέα εποχή». Χαρακτηριστικό της, η αντικατάσταση του κάρβουνου, από τον «μαύρο χρυσό», το πετρέλαιο!
Στα χρόνια της δεκαετία του ʼ30, η διπλωματική σημασία του «ζωτικού χώρου», θα είχε το περιεχόμενο και τη «βαρύτητα» της «εθνικής ασφάλειας», της μεταπολεμικής, αλλά «ψυχροπολεμικής», διπλωματικής εθιμοτυπίας. Ήταν η λογική και με ακρίβεια μαθηματικής συνάρτησης συνέπεια των αποκαλυπτικών επιτευγμάτων των Φυσικών Επιστημών, που έθετε με σπουδή στα πράγματα των ανθρώπων, τη σχέση «ζωτικός χώρος= ενέργεια». Το διακύβευμα: η ταχύτητα!
Όλα ήταν σε μία σχεδόν ανυπόφορη «ρευστότητα», στη Δύση. Υπήρχε στην ατμόσφαιρα του «ορίζοντά» της, ένα σύννεφο βγαλμένο θαρρείς απʼ τη γκριζάδα της συλλογικής αβεβαιότητας. Η μετακόμιση του χρυσού δυτικότερα, προκαλούσε στην ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων διαταράξεις του «επόμενου κραχ». Ο Αρ. Ωνάσης, με τη διπλωματική ιδιότητα στη τσέπη, αλλά και τη σημαντική συνδρομή, μεταξύ άλλων, και των Γερμανών, Σαχτ και Ζόργκε, θα εμπλεκόταν εξ αρχής ,στα πάνε έλα …των χρυσαφένιων κυμάτων, μεταξύ Αμβούργου και Μπουένος Άιρες. Με τα πρώτα δύο καράβια του, από Καπνέμπορας θα μετατρεπόταν σε Μεταφορέα χρυσού: κίτρινου πρώτα και στη συνέχεια, μαύρου.
Σημαντικός όμως παράγοντας, στη μετάβαση του «Αρίστου», από το «εμπόριο τσιγάρων», στη «διπλωματία του μέλλοντος»( τα πετρέλαια) και στην εφοπλιστική του εξέλιξη και καθιέρωση, θα ήταν η «μυστική» συνεργασία του με την ελληνική ομάδα ενός «Τάγματος», διαχυμένου στους διαδρόμους της δυτικής (και όχι μόνον) διπλωματίας. Ήταν, κατά την εσωτερική τους ονοματολογία, το «Τάγμα του Αγίου Γεωργίου» (ή και, «Τροπαιούχου»). Ο Κ. Καραμανλής, ήδη επώνυμος πια της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ως εκλεγμένος Βουλευτής και υπό αναστολή ιδιότητας λόγω μεταξικής δικτατορίας, στη συνάντηση του Μονάχου εκπροσωπούσε, εκτός από «πολιτικούς κύκλους των Αθηνών» και «κύκλους της ελλαδικής εκκλησίας.. και όχι μόνον».
Το «και όχι μόνον», όλα τα μέλη της ομάδας των «εννέα του Άθω» το χρησιμοποιούσαν μεταξύ τους, έχοντας κατά νου το ίδιο «κέντρο»: το «Τάγμα»!
Στη στρατηγική προτεραιότητα του «Τάγματος», μετά την επαχθή καταστροφή της Ιωνίας το 1922, ήταν ακριβώς: «Να μετατρέψουμε το Αιγαίο, σε παγκόσμιο λιμάνι!». Κάτι που είχε αρχίσει να γίνεται αποδεκτό, ακόμη και από το «αρχαίο» ελληνικό εφοπλιστικό κατεστημένο του Λονδίνου. Από μία άποψη, η ενθάρρυνση και «υπόδειξή» προς τον Αρ. Ωνάση από ελληνικούς, όσο και διεθνείς κύκλους, να γίνει «Καραβοκύρης», είχε σα στρατηγικό στόχο, τη «δημιουργία κλίματος υγιούς ανταγωνισμού στο Αιγαίο». Αυτό το «εθνικό στρατήγημα» θα ξεκινούσε να παίρνει μορφή από τα μέσα του 1928, με αφετηρία τη Συνθήκη της Λωζάνης και την ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος.
Η μετακόμιση, του τότε «εφοπλιστικού κεφαλαίου», από το Λονδίνο στον Πειραιά, είχε σαν πρώτο προαπαιτούμενο, μία «φερέγγυα και εγγυήτρια Τράπεζα» στην Αθήνα. Ο Ωνάσης, όταν του ζητήθηκε η συνδρομή, είτε με τη διπλωματική του ιδιότητα είτε από δικό του επιχειρηματικό ενδιαφέρον, αποδέχθηκε να συνδράμει στη στήριξη της «Τράπεζας της Ελλάδος», στη «περαιτέρω αύξηση των εθνικών αποθεμάτων χρυσού». Ήταν εξάλλου και για εκείνον, μία «εθνική προοπτική υψίστης σημασίας».
Στα χρόνια μετά την Καταστροφή του 1922, τα «ελληνικά πράγματα» φάνταζαν στο μυαλό των Ευρωπαίων, άξια «φιλανθρωπικού ενδιαφέροντος» στην ευνοϊκότερη περίπτωση( διανοουμένων ή κουλτουριάρηδων συνήθως) ή περιφρόνησης( «σοβαρών επενδυτών», συνήθως), στη χειρότερη. Και μόνον το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε εμπιστευθεί στην «Οικογένεια Ωνάση» διπλωματικό ρόλο, στο νεόδμητο τότε «υπερατλαντικό αλισβερίσι», φανέρωνε, και τη ρευστότητα του «μετά Λωζάνη» ιστορικού μορφώματος, με το εθνικό όνομα «Ελλάς». Η χαρακτηριστική κοινωνικο-πολιτική ρευστότητα της μεσοπολεμικής Ελλάδας, θα κατέληγε στη γνωστή «έκτακτη κατάσταση» με τον Ι. Μεταξά. Η «τελική» εκείνη επιλογή της «άρχουσας τάξης» ήταν, τυπικά φασιστική: ο «Εγγυητής», των «εθνικών συνόρων». Η ταχύρυθμη «τσιμενοποίησή» τους αρκούσε εκείνα τα χρόνια, για «ρυθμούς ανάπτυξης εξωφρενικούς»!
Η «επιστροφή» των Εφοπλιστών «στην πατρίδα», είχαν εξομολογηθεί Κ.Καραμανλής και Ε. Αβέρωφ στην «παρέα του Μονάχου», θα έδινε τέλος «στην έκτακτη πολιτική και συναλλαγματική κατάσταση της Χώρας», με τη «σίγουρη επικράτηση του Λαϊκού Κόμματος και την εύλογα αναμενόμενη, πραγματική οικονομική ανάπτυξη». Γιατί, τυπικά εκεί στο Μόναχο, οι εκπρόσωποι των «μεγάλων ευρωπαϊκών εθνών» είχαν συναντηθεί, για την «επαναβεβαίωση του σεβασμού» τους, προς τις «αρχές του διεθνούς δικαίου και της ειρήνης». Με αυτό το «ενδεχόμενο», ταίριαζε η στρατηγική του «ελληνικού ελλιμενισμού». Το Αιγαίο ως φυσικό λιμάνι, περιβαλλόταν από τότε ακόμη, από το κρίσιμα ζωτικό ενεργειακό τόξο: Καύκασος-Μέση ανατολή-Αφρική. Αλλά τον «ενθουσιασμό» των πολιτικών ανδρών δε συμμεριζόταν, ούτε ο Ζόργκε ούτε ο «Υποπρόξενος» Αρ.Ωνάσης. Ο ένας ήταν σχεδόν «γνώστης» του επερχόμενου πολέμου και ο άλλος, σκεφτόταν ήδη, για «μετά τον πόλεμο»!
Βέβαια, χάρη στη συνεργασία Ωνάση και «ελλαδιτών παραγόντων»- του «Εσωτερικού» ή της «Αλλοδαπής»- το Ελληνικό Δημόσιο μέχρι το 1938, θα είχε αυξήσει σημαντικά τα «εθνικά αποθέματα χρυσού» του, χάρη των λογαριασμών «επί παρακαταθήκη» της, σε Τράπεζες, από το Μπουένος Άιρες, μέχρι Αλεξάνδρεια και Βηρυτό. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης θα (εκ)«πλήρωνε» τον «λόγο τιμής» που είχε δώσει στους «Βενιζελικούς», ακόμη και στα «χέρια των Λαϊκών»(όπου είχε εκλεγεί το ʼ35 βουλευτής ο Κ. Καραμανλής), κατά γράμμα και μέχρι την… «τελευταία ουγγιά χρυσού». Αλλά την επόμενη χρονιά, η έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου θα τον δικαίωνε έναντι των «πολιτικών». Απλά τότε μόλις είχε αρχίσει να αναγνωρίζει στον εαυτό του το «οικογενειακό χάρισμα»: «Να ονειροπολείς το μέλλον, στα χρόνια της απαισιοδοξίας, αντί νʼ ακολουθείς τους απαισιόδοξους»!
Κατά ένα ποσοστό, ο δεύτερος πόλεμος της «Κοινωνίας των Εθνών» έγινε, επειδή «Ρώσοι» και «Γερμανοί», δεν είχαν πείσει εντελώς τις υπόλοιπες «Μεγάλες Δυνάμεις» του κόσμου, για την ακρίβεια των «συντεταγμένων του χερ Ζόργκε». Στο πλαίσιο των «μυστικών συνομιλιών» του Μονάχου, η «θρυλούμενη» ήδη εφαρμογή της «Καμπύλης Μιλάνκοβιτς» στις «σωστές συντεταγμένες», θα αποτελούσε καταλυτικό σημείο των αιωρούμενων αμφιβολιών, για το «ζητούμενο». Πετρέλαια ή, «κάτι άλλο»; Σοβιετικοί(κληρονόμοι των «Ρώσων που γνώριζαν») και Ναζί(κληρονόμοι των «Γερμανών που συμμετείχαν»: στην γερμανορωσική αποστολή του 1896!) επέμεναν για την εκδοχή των «αστείρευτων κοιτασμάτων γαιανθράκων». Ενώ όλοι οι υπόλοιποι … «διεθνείς κύκλοι της Δύσης», εκφράζανε «βάσιμες υποψίες», για κάτι πολύ «περισσότερο πολύτιμο»: «Κάτι, σχεδόν μυθικό»!
Την 23 Σεπτεμβρίου 1945, εφτά μήνες περίπου μετά τις «Συμφωνίες της Γιάλτας», στο ίδιο περίπου περιβάλλον, θα συναντιόντουσαν «αντιπροσωπείες» των …πέντε: έλειπαν οι «Γιαπωνέζοι» και οι «Κινέζοι». Εκτός λοιπόν από τους «Αμερικανούς», τους «Γάλλους», τους «Άγγλους»(«Κοινοπολιτεία», βασικά) και τους «Σοβιετικούς», στη «κοινή» εκείνη «αποστολή» θα συμμετείχαν, και οι «Γερμανοί». Ο Ράιχαρτ Ζόργκε, επιστρέφοντας την 24 Δεκεμβρίου 1944 στη Μόσχα, θα κατέθετε την παρακάτω αναφορά του:
«………………………………………………………………………………………..
Έτσι λοιπόν, σύντροφε Γραμματέα, μετά την αναχώρησή μου από τη Γιοκοχάμα το βράδυ της 21 Νοεμβρίου τρέχοντος, με συμμαχικά μέσα έφθασα στο Μπουένος Άιρες. Η συνάντησή μου εκεί, με παράγοντες της ελληνικής και εβραϊκής διασποράς, αλλά και εκπροσώπους της γερμανικής επιστημονικής κοινότητας, υπήρξε γόνιμη και άκρως εποικοδομητική. Η ελληνο-εβραϊκή εκδοχή, για το μυστήριο της Κασπίας, είναι βέβαια αντιφατική, αλλά χάρη στις μελέτες και έρευνες των Γερμανών Επιστημόνων, ούτε η Πεντέμυχος ούτε η Πεντάτευχος κρύβουν τόση αλήθεια, όση ίσως, πραγματικά, να κρύβουν τα έγκατα της Γης, στο βυθό της Κασπίας…………………………………………
…………………………………………………………………………………………………...
Κατά συνέπεια, η συμμετοχή του γερμανικού έθνους στη συμμαχική αποστολή υποθαλάσσιων ερευνών, θα είναι αναπόφευκτη, χάρη της παρουσίας των φίλων αυτών Επιστημόνων. Οι ίδιοι, για την ώρα, παραμένουν μετέωροι, μεταξύ εμιγκράτσιας και επιστροφής στην πατρίδα………………… Εκτιμώ ότι θα έπρεπε να αξιοποιηθεί η παρουσία τους στη συμμαχική αποστολή, είτε για άμεσο προσεταιρισμό τους είτε σαν ευκαιρία για διπλωματική προσέγγιση προς το φίλο γερμανικό λαό……………………
Στη Μόσχα 24 Δεκεμβρίου 1944
Με συντροφικούς χαιρετισμούς
ΊκαΖόργκε
ΥΓ. ……………………………………………………………………………………».
Στη μικτή βέβαια εκείνη, εκατονταμελή περίπου, ομάδα «στρατιωτικών και πολιτών» της Κριμαίας, η «υπό κρίση Γερμανία» δεν εκπροσωπούνταν, παρά μόνον από Επιστήμονες και «τεχνικούς των υποθαλάσσιων ερευνών»: εφτά άτομα, συνολικά. Το βράδυ της 23 Σεπτεμβρίου 1945, συνοδευόμενοι από «ανθρώπους του Ωνάση και των Ελλήνων Εφοπλιστών του Λονδίνου», θα τους υποδέχονταν, στο ειδικά στημένο για την «Αποστολή» στρατόπεδο, με τρικούβερτο γλέντι.
Το ταξίδι τους, από Μπουένος Άιρες, Μόντρεαλ, Λονδίνο και μέχρι εκεί στην παγωμένη ήδη Κριμαία, για μία εβδομάδα περίπου, είχε γίνει πρώτης προτεραιότητας ζήτημα ασφαλείας, για τις στρατιωτικές υπηρεσίες των «Συμμάχων». Το ενδεχόμενο να κινδύνευε ακόμη και η ζωή τους, από τα «απομεινάρια των Ναζί», ήταν για όλους το πρόσχημα, να επιδοθούν σε «υπερβολές των μυστικών υπηρεσιών» τους. Αλλά εκεί, στο άπλετα φωτισμένο στρατόπεδο, θα τους υποδέχονταν σαν «ελευθερωτές»: από το άγχος της ολοήμερης προσμονής τους.
Οι εργασίες της «Συμμαχικής Αποστολής» στο βυθό της Κασπίας κράτησαν δύο εικοσιτετράωρα. Αργά το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου, η τελευταία ανάδυση, θα αφορούσε ένα πελώριο τετραγωνισμένο κομμάτι πάγου, όγκου περίπου 60 κυβικών μέτρων….......
Την ημέρα που κινδύνεψε ο πατέρας του να χαθεί μες στο βυθό της Κασπίας, 18 Αυγούστου 1896, αυτός ήταν μόλις δέκα μηνών. Για το πρωινό εκείνης της ημέρας, είχε αποφασιστεί να γίνει η τελευταία κατάδυση χαρτογράφησης του βυθού της βορειοδυτικής Κασπίας. Ο χερ Ζόργκε μʼ εκείνη την κατάδυση θα συμπλήρωνε την εικοστή του, κατά τους τελευταίους δύο μήνες.
Πριν φορέσει το σκάφανδρό του, ξανακοίταξε τις συντεταγμένες του σημείου κατάδυσης, χαραγμένες στο πίσω μέρος της μεταλλικής του ταυτότητας, που είχε κρεμάσει στο λαιμό. Ήταν χαραγμένες, από τον πατέρα του, αγωνιστή και δραστήριο στέλεχος της «Α΄ Διεθνούς», κοντά στον Κ. Μαρξ. Κατά την καθορισμένη ώρα ανέλκυσής του από το βυθό, ο Γερμανός τεχνικός θεωρήθηκε χαμένος, αφού στην επιφάνεια ανασύρθηκαν μόνον τα άκρα των σωληνώσεων παροχής οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα. Αλλά δεν είχε κοπάσει ακόμη η πολύωρη αναταραχή από το γεγονός, κοντά στις δέκα το βράδυ, όταν τελικά ο χερ Ζόργκε, «ξέβρασε» σε μία πετρώδη ακτή.
Ήταν κατάκοπος αλλά και έκδηλα χαρούμενος, σχεδόν ενθουσιασμένος. Τον εντόπισε μία από τις πολλές ομάδες χωρικών και στρατιωτών, που έψαχναν στις ακτές της περιοχής. Το πρώτο που τους ζήτησε, ήταν ένα μπουκάλι βότκας. Του το έδωσαν και εκείνος κατάβρεξε με βότκα το πρόσωπό του, ψιθυρίζοντας σε άπταιστα ελληνικά: «Νίψον ανομήματα, μη μόναν όψιν»! Τι είχε συμβεί πραγματικά στο Γερμανό ειδικό επί των πετρελαίων;
Η επίσημη εκδοχή έλεγε, ότι είχε σκαλώσει σε κοφτερούς σταλακτίτες πάγου, μίας υπόγειας σπηλιάς. Αποτέλεσμα να αναγκαστεί, να αποσυνδεθεί από τις σωληνώσεις, προκειμένου να απελευθερωθεί από τους πάγους. Αλλά, τι συγκεκριμένα σήμαιναν εκείνες οι συντεταγμένες στην μεταλλική του ταυτότητα; Οι στρατιωτικές υπηρεσίες του γερμανικού κράτους, τρία χρόνια μετά, θα μάθαιναν από τον ίδιο, ότι ολόκληρο το σπήλαιο ήταν από πάγους, «ηλικίας, τουλάχιστον πεντακοσίων χιλιάδων ετών». Στην παράξενη αρχιτεκτονική του χώρου, υπήρχαν ενδείξεις παρουσίας «αρχέγονων εξωγενών στοιχείων και συστημάτων». Το πλέον όμως αξιοπρόσεκτο δεδομένο του παγωμένου εκείνου σπηλαίου, ήταν ένα σημείο του, που εξέπεμπε έναν διακριτό φωτεινό ρήγμα στο βαθύ σκοτάδι, καθώς έσβηνε τον φανό του. Θεωρούσε εξαιρετικά βάσιμη την εντύπωσή του, ότι πηγή εκείνου του «περίεργου φωτισμού» ήταν, «κάποιο μεταλλικό σώμα, ικανού όγκου, αλλά όχι και απαραίτητα…φυσικού σχήματος»!
Τι είχε δει ο Γερμανός εξερευνητής «εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων», στο βυθό της Κασπίας; Και γιατί, ακριβώς σε εκείνες τις συντεταγμένες; Μέχρι το 1942, Γερμανοί και «Σοβιετικοί» θεωρούσαν, ότι το πιθανότερο να επρόκειτο για κάποιο μεγάλο κοίτασμα «ευγενούς μετάλλου: «…ίσως ακόμη…ακόμη και χρυσού!»! Η δεκαετία 1930-40, αρχής γενομένης με το μεγάλο κραχ στη Γουόλ Στρητ, θα ήταν η τελευταία, της «εποχής του χρυσού». Μέχρι την έναρξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου(1939), το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων χρυσού της ευρωπαϊκής ηπείρου θα μετανάστευε στην Αμερική. Η διαφαινόμενη συναλλαγματική κυριαρχία των «αμερικάνικων συμφερόντων»(Δολαρίου) έναντι των «ευρωπαϊκών»(εθνικών νομισμάτων), συνοδευόμενη από την έξαψη των ποικίλων ευρωπαϊκών εθνικισμών, θα γινόταν η «κατά βάθος» αιτία στης «Συνάντησης του Μονάχου» το 1938. Η ιστορία θα αποκάλυπτε, ότι ουσιαστικά εκεί είχε αποφασιστεί, το «αναπόφευκτο του πολέμου». Γιατί, καθώς φανέρωσε επίσης η ιστορία, όταν κάτι είναι να μοιραστεί μεταξύ όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων, επικρατεί «άκρα του τάφου σιωπή». Αλλά όταν το μοίρασμα είναι να γίνει μεταξύ λίγων( «Μονοπωλίων»), τότε γίνεται, από «χάβρα», σαν των χρηματιστηρίων λόγου χάρη, μέχρι και πόλεμο, κάθε μορφής και τρόπου.
Στα παρασκήνια των «Συμφωνιών του Μονάχου» κινούμενοι, και μερικοί από την εννεαμελή «παρέα του Άθω», θα συναντιόντουσαν εκείνες τις ημέρες στο Μόναχο. Ήταν ο Αρ. Ωνάσης, παρέα με το φίλο και σύμβουλο του Κ. Γρ., ο Κ. Καραμανλής από την Ελλάδα, παρέα με τον Ε. Αβέρωφ, ο Γερμανός Οικονομολόγος Γιάλμαρ Σαχτ παρέα με τον Ρ. Ζόργκε και ο Μ. Μιλάνκοβιτς. Αφότου είχε ανακοινώσει ο τελευταίος τη θεωρία του, για το φαινόμενο των γήινων παγετώνων και την ιστορική τους «μοίρα», η αξιοποίηση της «Καμπύλης Μιλάνκοβιτς», με τις ποικιλότροπες εφαρμογές της , θα γινόταν θεμέλιος λίθος, για μία «νέα εποχή». Χαρακτηριστικό της, η αντικατάσταση του κάρβουνου, από τον «μαύρο χρυσό», το πετρέλαιο!
Στα χρόνια της δεκαετία του ʼ30, η διπλωματική σημασία του «ζωτικού χώρου», θα είχε το περιεχόμενο και τη «βαρύτητα» της «εθνικής ασφάλειας», της μεταπολεμικής, αλλά «ψυχροπολεμικής», διπλωματικής εθιμοτυπίας. Ήταν η λογική και με ακρίβεια μαθηματικής συνάρτησης συνέπεια των αποκαλυπτικών επιτευγμάτων των Φυσικών Επιστημών, που έθετε με σπουδή στα πράγματα των ανθρώπων, τη σχέση «ζωτικός χώρος= ενέργεια». Το διακύβευμα: η ταχύτητα!
Όλα ήταν σε μία σχεδόν ανυπόφορη «ρευστότητα», στη Δύση. Υπήρχε στην ατμόσφαιρα του «ορίζοντά» της, ένα σύννεφο βγαλμένο θαρρείς απʼ τη γκριζάδα της συλλογικής αβεβαιότητας. Η μετακόμιση του χρυσού δυτικότερα, προκαλούσε στην ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων διαταράξεις του «επόμενου κραχ». Ο Αρ. Ωνάσης, με τη διπλωματική ιδιότητα στη τσέπη, αλλά και τη σημαντική συνδρομή, μεταξύ άλλων, και των Γερμανών, Σαχτ και Ζόργκε, θα εμπλεκόταν εξ αρχής ,στα πάνε έλα …των χρυσαφένιων κυμάτων, μεταξύ Αμβούργου και Μπουένος Άιρες. Με τα πρώτα δύο καράβια του, από Καπνέμπορας θα μετατρεπόταν σε Μεταφορέα χρυσού: κίτρινου πρώτα και στη συνέχεια, μαύρου.
Σημαντικός όμως παράγοντας, στη μετάβαση του «Αρίστου», από το «εμπόριο τσιγάρων», στη «διπλωματία του μέλλοντος»( τα πετρέλαια) και στην εφοπλιστική του εξέλιξη και καθιέρωση, θα ήταν η «μυστική» συνεργασία του με την ελληνική ομάδα ενός «Τάγματος», διαχυμένου στους διαδρόμους της δυτικής (και όχι μόνον) διπλωματίας. Ήταν, κατά την εσωτερική τους ονοματολογία, το «Τάγμα του Αγίου Γεωργίου» (ή και, «Τροπαιούχου»). Ο Κ. Καραμανλής, ήδη επώνυμος πια της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ως εκλεγμένος Βουλευτής και υπό αναστολή ιδιότητας λόγω μεταξικής δικτατορίας, στη συνάντηση του Μονάχου εκπροσωπούσε, εκτός από «πολιτικούς κύκλους των Αθηνών» και «κύκλους της ελλαδικής εκκλησίας.. και όχι μόνον».
Το «και όχι μόνον», όλα τα μέλη της ομάδας των «εννέα του Άθω» το χρησιμοποιούσαν μεταξύ τους, έχοντας κατά νου το ίδιο «κέντρο»: το «Τάγμα»!
Στη στρατηγική προτεραιότητα του «Τάγματος», μετά την επαχθή καταστροφή της Ιωνίας το 1922, ήταν ακριβώς: «Να μετατρέψουμε το Αιγαίο, σε παγκόσμιο λιμάνι!». Κάτι που είχε αρχίσει να γίνεται αποδεκτό, ακόμη και από το «αρχαίο» ελληνικό εφοπλιστικό κατεστημένο του Λονδίνου. Από μία άποψη, η ενθάρρυνση και «υπόδειξή» προς τον Αρ. Ωνάση από ελληνικούς, όσο και διεθνείς κύκλους, να γίνει «Καραβοκύρης», είχε σα στρατηγικό στόχο, τη «δημιουργία κλίματος υγιούς ανταγωνισμού στο Αιγαίο». Αυτό το «εθνικό στρατήγημα» θα ξεκινούσε να παίρνει μορφή από τα μέσα του 1928, με αφετηρία τη Συνθήκη της Λωζάνης και την ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος.
Η μετακόμιση, του τότε «εφοπλιστικού κεφαλαίου», από το Λονδίνο στον Πειραιά, είχε σαν πρώτο προαπαιτούμενο, μία «φερέγγυα και εγγυήτρια Τράπεζα» στην Αθήνα. Ο Ωνάσης, όταν του ζητήθηκε η συνδρομή, είτε με τη διπλωματική του ιδιότητα είτε από δικό του επιχειρηματικό ενδιαφέρον, αποδέχθηκε να συνδράμει στη στήριξη της «Τράπεζας της Ελλάδος», στη «περαιτέρω αύξηση των εθνικών αποθεμάτων χρυσού». Ήταν εξάλλου και για εκείνον, μία «εθνική προοπτική υψίστης σημασίας».
Στα χρόνια μετά την Καταστροφή του 1922, τα «ελληνικά πράγματα» φάνταζαν στο μυαλό των Ευρωπαίων, άξια «φιλανθρωπικού ενδιαφέροντος» στην ευνοϊκότερη περίπτωση( διανοουμένων ή κουλτουριάρηδων συνήθως) ή περιφρόνησης( «σοβαρών επενδυτών», συνήθως), στη χειρότερη. Και μόνον το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε εμπιστευθεί στην «Οικογένεια Ωνάση» διπλωματικό ρόλο, στο νεόδμητο τότε «υπερατλαντικό αλισβερίσι», φανέρωνε, και τη ρευστότητα του «μετά Λωζάνη» ιστορικού μορφώματος, με το εθνικό όνομα «Ελλάς». Η χαρακτηριστική κοινωνικο-πολιτική ρευστότητα της μεσοπολεμικής Ελλάδας, θα κατέληγε στη γνωστή «έκτακτη κατάσταση» με τον Ι. Μεταξά. Η «τελική» εκείνη επιλογή της «άρχουσας τάξης» ήταν, τυπικά φασιστική: ο «Εγγυητής», των «εθνικών συνόρων». Η ταχύρυθμη «τσιμενοποίησή» τους αρκούσε εκείνα τα χρόνια, για «ρυθμούς ανάπτυξης εξωφρενικούς»!
Η «επιστροφή» των Εφοπλιστών «στην πατρίδα», είχαν εξομολογηθεί Κ.Καραμανλής και Ε. Αβέρωφ στην «παρέα του Μονάχου», θα έδινε τέλος «στην έκτακτη πολιτική και συναλλαγματική κατάσταση της Χώρας», με τη «σίγουρη επικράτηση του Λαϊκού Κόμματος και την εύλογα αναμενόμενη, πραγματική οικονομική ανάπτυξη». Γιατί, τυπικά εκεί στο Μόναχο, οι εκπρόσωποι των «μεγάλων ευρωπαϊκών εθνών» είχαν συναντηθεί, για την «επαναβεβαίωση του σεβασμού» τους, προς τις «αρχές του διεθνούς δικαίου και της ειρήνης». Με αυτό το «ενδεχόμενο», ταίριαζε η στρατηγική του «ελληνικού ελλιμενισμού». Το Αιγαίο ως φυσικό λιμάνι, περιβαλλόταν από τότε ακόμη, από το κρίσιμα ζωτικό ενεργειακό τόξο: Καύκασος-Μέση ανατολή-Αφρική. Αλλά τον «ενθουσιασμό» των πολιτικών ανδρών δε συμμεριζόταν, ούτε ο Ζόργκε ούτε ο «Υποπρόξενος» Αρ.Ωνάσης. Ο ένας ήταν σχεδόν «γνώστης» του επερχόμενου πολέμου και ο άλλος, σκεφτόταν ήδη, για «μετά τον πόλεμο»!
Βέβαια, χάρη στη συνεργασία Ωνάση και «ελλαδιτών παραγόντων»- του «Εσωτερικού» ή της «Αλλοδαπής»- το Ελληνικό Δημόσιο μέχρι το 1938, θα είχε αυξήσει σημαντικά τα «εθνικά αποθέματα χρυσού» του, χάρη των λογαριασμών «επί παρακαταθήκη» της, σε Τράπεζες, από το Μπουένος Άιρες, μέχρι Αλεξάνδρεια και Βηρυτό. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης θα (εκ)«πλήρωνε» τον «λόγο τιμής» που είχε δώσει στους «Βενιζελικούς», ακόμη και στα «χέρια των Λαϊκών»(όπου είχε εκλεγεί το ʼ35 βουλευτής ο Κ. Καραμανλής), κατά γράμμα και μέχρι την… «τελευταία ουγγιά χρυσού». Αλλά την επόμενη χρονιά, η έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου θα τον δικαίωνε έναντι των «πολιτικών». Απλά τότε μόλις είχε αρχίσει να αναγνωρίζει στον εαυτό του το «οικογενειακό χάρισμα»: «Να ονειροπολείς το μέλλον, στα χρόνια της απαισιοδοξίας, αντί νʼ ακολουθείς τους απαισιόδοξους»!
Κατά ένα ποσοστό, ο δεύτερος πόλεμος της «Κοινωνίας των Εθνών» έγινε, επειδή «Ρώσοι» και «Γερμανοί», δεν είχαν πείσει εντελώς τις υπόλοιπες «Μεγάλες Δυνάμεις» του κόσμου, για την ακρίβεια των «συντεταγμένων του χερ Ζόργκε». Στο πλαίσιο των «μυστικών συνομιλιών» του Μονάχου, η «θρυλούμενη» ήδη εφαρμογή της «Καμπύλης Μιλάνκοβιτς» στις «σωστές συντεταγμένες», θα αποτελούσε καταλυτικό σημείο των αιωρούμενων αμφιβολιών, για το «ζητούμενο». Πετρέλαια ή, «κάτι άλλο»; Σοβιετικοί(κληρονόμοι των «Ρώσων που γνώριζαν») και Ναζί(κληρονόμοι των «Γερμανών που συμμετείχαν»: στην γερμανορωσική αποστολή του 1896!) επέμεναν για την εκδοχή των «αστείρευτων κοιτασμάτων γαιανθράκων». Ενώ όλοι οι υπόλοιποι … «διεθνείς κύκλοι της Δύσης», εκφράζανε «βάσιμες υποψίες», για κάτι πολύ «περισσότερο πολύτιμο»: «Κάτι, σχεδόν μυθικό»!
Την 23 Σεπτεμβρίου 1945, εφτά μήνες περίπου μετά τις «Συμφωνίες της Γιάλτας», στο ίδιο περίπου περιβάλλον, θα συναντιόντουσαν «αντιπροσωπείες» των …πέντε: έλειπαν οι «Γιαπωνέζοι» και οι «Κινέζοι». Εκτός λοιπόν από τους «Αμερικανούς», τους «Γάλλους», τους «Άγγλους»(«Κοινοπολιτεία», βασικά) και τους «Σοβιετικούς», στη «κοινή» εκείνη «αποστολή» θα συμμετείχαν, και οι «Γερμανοί». Ο Ράιχαρτ Ζόργκε, επιστρέφοντας την 24 Δεκεμβρίου 1944 στη Μόσχα, θα κατέθετε την παρακάτω αναφορά του:
«………………………………………………………………………………………..
Έτσι λοιπόν, σύντροφε Γραμματέα, μετά την αναχώρησή μου από τη Γιοκοχάμα το βράδυ της 21 Νοεμβρίου τρέχοντος, με συμμαχικά μέσα έφθασα στο Μπουένος Άιρες. Η συνάντησή μου εκεί, με παράγοντες της ελληνικής και εβραϊκής διασποράς, αλλά και εκπροσώπους της γερμανικής επιστημονικής κοινότητας, υπήρξε γόνιμη και άκρως εποικοδομητική. Η ελληνο-εβραϊκή εκδοχή, για το μυστήριο της Κασπίας, είναι βέβαια αντιφατική, αλλά χάρη στις μελέτες και έρευνες των Γερμανών Επιστημόνων, ούτε η Πεντέμυχος ούτε η Πεντάτευχος κρύβουν τόση αλήθεια, όση ίσως, πραγματικά, να κρύβουν τα έγκατα της Γης, στο βυθό της Κασπίας…………………………………………
…………………………………………………………………………………………………...
Κατά συνέπεια, η συμμετοχή του γερμανικού έθνους στη συμμαχική αποστολή υποθαλάσσιων ερευνών, θα είναι αναπόφευκτη, χάρη της παρουσίας των φίλων αυτών Επιστημόνων. Οι ίδιοι, για την ώρα, παραμένουν μετέωροι, μεταξύ εμιγκράτσιας και επιστροφής στην πατρίδα………………… Εκτιμώ ότι θα έπρεπε να αξιοποιηθεί η παρουσία τους στη συμμαχική αποστολή, είτε για άμεσο προσεταιρισμό τους είτε σαν ευκαιρία για διπλωματική προσέγγιση προς το φίλο γερμανικό λαό……………………
Στη Μόσχα 24 Δεκεμβρίου 1944
Με συντροφικούς χαιρετισμούς
ΊκαΖόργκε
ΥΓ. ……………………………………………………………………………………».
Στη μικτή βέβαια εκείνη, εκατονταμελή περίπου, ομάδα «στρατιωτικών και πολιτών» της Κριμαίας, η «υπό κρίση Γερμανία» δεν εκπροσωπούνταν, παρά μόνον από Επιστήμονες και «τεχνικούς των υποθαλάσσιων ερευνών»: εφτά άτομα, συνολικά. Το βράδυ της 23 Σεπτεμβρίου 1945, συνοδευόμενοι από «ανθρώπους του Ωνάση και των Ελλήνων Εφοπλιστών του Λονδίνου», θα τους υποδέχονταν, στο ειδικά στημένο για την «Αποστολή» στρατόπεδο, με τρικούβερτο γλέντι.
Το ταξίδι τους, από Μπουένος Άιρες, Μόντρεαλ, Λονδίνο και μέχρι εκεί στην παγωμένη ήδη Κριμαία, για μία εβδομάδα περίπου, είχε γίνει πρώτης προτεραιότητας ζήτημα ασφαλείας, για τις στρατιωτικές υπηρεσίες των «Συμμάχων». Το ενδεχόμενο να κινδύνευε ακόμη και η ζωή τους, από τα «απομεινάρια των Ναζί», ήταν για όλους το πρόσχημα, να επιδοθούν σε «υπερβολές των μυστικών υπηρεσιών» τους. Αλλά εκεί, στο άπλετα φωτισμένο στρατόπεδο, θα τους υποδέχονταν σαν «ελευθερωτές»: από το άγχος της ολοήμερης προσμονής τους.
Οι εργασίες της «Συμμαχικής Αποστολής» στο βυθό της Κασπίας κράτησαν δύο εικοσιτετράωρα. Αργά το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου, η τελευταία ανάδυση, θα αφορούσε ένα πελώριο τετραγωνισμένο κομμάτι πάγου, όγκου περίπου 60 κυβικών μέτρων….......
https://www.e-steki.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου