ΤΟ ABC ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΑΞΙΩΝ: ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ, ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ!-ΜΕΡΟΣ Β΄

ΜΕΡΟΣ Β΄

Τό πρώτο μέρος εδώ http://enaasteri.blogspot.com/2023/01/abcd.html

Παρουσιάζουμε το τρίτο μέρος ενός νέου έργου του ρωσικού τηλεοπτικού καναλιού Tsargrad, «The ABC of Traditional Values», μια σειρά ομιλιών από τρεις Ρώσους στοχαστές: τον Konstantin Malofeev, τον Alexander Dugin και τον Protopriest Andrei Tkachev. Η σημερινή ομιλία εξετάζει μια από τις σημαντικότερες πνευματικές και ηθικές αξίες από τη λίστα των «Βασικών Αρχών Κρατικής Πολιτικής» που εγκρίθηκε με το Προεδρικό Διάταγμα 809. Μιλάμε για πατριωτισμό, ιθαγένεια, υπηρεσία στην Πατρίδα και ευθύνη για το πεπρωμένο της.

Konstantin Malofeev: Στο επόμενο μέρος του 'ABC των παραδοσιακών αξιών' θα μιλήσουμε για το γράμμα 'P' - τον πατριωτισμό. Μία από τις παραδοσιακές αξίες αναφέρεται στο διάταγμα του Προέδρου της Ρωσίας ως «πατριωτισμός, υπηκοότητα, υπηρεσία στην Πατρίδα και ευθύνη για το πεπρωμένο της».
Alexander Dugin: Ο πατριωτισμός είναι αγάπη για την Πατρίδα και η Πατρίδα είναι κάτι για το οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να θυσιάσει τη ζωή του. Αυτός είναι ο πιο σημαντικός ορισμός. Οι Ρωμαίοι είχαν παρόμοια έκφραση: Dulce et decorum est pro patria mori («Είναι γλυκό και ένδοξο να πεθαίνεις για την πατρίδα»). Γλυκό και ένδοξο, και μόνο να πεθάνει. Σημαίνει ότι υπάρχει κάτι συνειδητά μεγαλύτερο από την αξία της ανθρώπινης ζωής. Αυτή είναι η Πατρίδα. Αυτή είναι η Πατρίδα μας.
Όταν συνδέουμε τον πατριωτισμό με την ετοιμότητα να υπερασπιστούμε τη χώρα μας, το κράτος μας, το λαό μας, τη γη μας μπροστά σε έναν πιθανό κίνδυνο, κάνουμε αμέσως το σωστό. Αυτή είναι η υψηλότερη τιμή. Γιατί μόνο αυτό για το οποίο είσαι αληθινά ικανός να δώσεις τη ζωή σου έχει αληθινή αξία, για αυτό που αποτελεί τα θεμέλια, τις θεμελιώδεις αρχές της πατρίδας. Κατά συνέπεια, κάθε εμπαιγμός του κράτους, οποιαδήποτε παραβίαση των δικαιωμάτων ενός πολίτη που είναι μέρος του κράτους, του έθνους, αποτελεί επίθεση στην αξία της ίδιας μας της ζωής. Ακόμη περισσότερο από τη δική μας ζωή. Είναι βλασφημία και πρέπει να τιμωρηθεί με τη μέγιστη αυστηρότητα.
Εξ ου και η ιερότητα της αγάπης για την Πατρίδα. Αν εκτιμούμε τη ζωή μας, και κάνουμε πάντα, πόσο μάλλον πρέπει να είναι η Πατρίδα, αν δίνουμε τη ζωή μας γι' αυτήν, και όταν εφαρμόζουμε αυτό το κριτήριο σε όσους κοροϊδεύουν την Πατρίδα μας, τη φτύνουν, επιτρέπουν στον εαυτό τους να το κοροϊδεύουν, σημαίνει ότι μειώνουν την αξία της δικής μας ζωής. Πώς πρέπει να αντιδράσουμε; Για παράδειγμα, είμαστε έτοιμοι να πάμε στο μέτωπο και να υπερασπιστούμε τη χώρα μας σε μια κρίσιμη και δύσκολη κατάσταση; Και μπορούμε ήρεμα να δεχτούμε ότι στην τέχνη ή στην καθημερινότητα, ή στην πολιτική, η πατρίδα μας ταπεινώνεται;
Ο πατριωτισμός είναι μια πολύ δυνατή, βαθιά αρχή, που είτε υπάρχει, και μετά αλλάζει πραγματικά όλη τη δομή, όλη την κλίμακα των αντιδράσεών μας, συμπεριλαμβανομένων των εγχώριων, είτε δεν υπάρχει. Αν σήμερα ο πατριωτισμός, η αγάπη για την πατρίδα, η ευθύνη για την πατρίδα και τον λαό διακηρύσσονται ως παραδοσιακές αξίες, που προστατεύονται από το νόμο, είναι απαραίτητο να αναδιοργανώσουμε την κοινωνία μας με πατριωτική έννοια.
Ο πατριωτισμός γίνεται, υπό μια ορισμένη έννοια, ιδεολογία και η εξουσία παίρνει αυτόν τον χαρακτήρα, αυτό το ιερό περιεχόμενο, το οποίο πρέπει να υπερασπίζεται όχι μόνο στον πόλεμο, αλλά και στην ειρηνική ζωή. Να το υπερασπιστούμε από αυτούς που εισβάλλουν στις αξίες του, που επιδιώκουν να μειώσουν τη σημασία του. Γιατί αν δίνουμε τη ζωή μας για την πατρίδα, σημαίνει ότι η πατρίδα αρχίζει πραγματικά να μετράει. Πραγματικά αξίζει όσο είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε για αυτό. Εξαρτάται από την ειλικρίνεια, το βάθος και τη θυσία με την οποία το υπηρετούμε.
Konstantin Malofeev: Ο αρχηγός του κράτους Vladimir Vladimirovich Putin είπε κάποτε: η εθνική μας ιδέα είναι ο πατριωτισμός. Εκείνη την εποχή, αυτή η φράση ακουγόταν μάλλον μπανάλ. Αυτό ακούστηκε σε όσους δεν κατάλαβαν τον ορισμό του πατριωτισμού που προτείνουμε στο κοινό, αλλά το κράτος είναι μόνο μια νομική φαντασία. Τι είναι το κράτος; Δεν υπάρχει, δεν αγγίζεται.
Σε μια κοινωνία καταναλωτών, σε μια κοινωνία εγωιστών, αυτό δεν είναι απαραίτητο και προς αυτό μας ωθεί η σημερινή δυτική ατζέντα, τη σύγχρονη ανθρωπότητα. Θα πρέπει όλοι να γίνουμε πολίτες της Google, του Facebook, της Apple. Γιατί ποιος νοιάζεται σε ποια πολιτεία ζεις; Αυτό που έχει σημασία είναι τι συμβαίνει στο smartphone σας, αυτό που έχει σημασία είναι το avatar σας. Μπορείτε να είστε μέρος αυτού του παγκόσμιου διαδικτυακού κόσμου χωρίς να είστε μέλος ενός κράτους.
Αυτό φαίνεται να συνέβη μόλις πρόσφατα, μόλις τον 21ο αιώνα. Τόσο για την «παρωχημένη» κατάσταση και το «όμορφο νέο» μετα-σύμπαν του μέλλοντος. Ωστόσο, αυτή η διαμάχη μεταξύ κράτους και μη κράτους, τα μετα-σύμπαντα, είναι τριών, αν όχι τρεισήμισι χιλιάδων ετών. Το κράτος δημιουργήθηκε ως νομική φαντασία, ως ένωση ανθρώπων για να προστατεύει ο ένας τον άλλον, να υπηρετεί ένα ιδανικό, να έχει έναν Θεό, έναν Βασιλιά. Με αυτόν τον τρόπο, σαν μια μεγάλη οικογένεια, σαν μια μεγάλη φυλή, οι άνθρωποι ενώθηκαν στο κράτος.
Πολύ γρήγορα όμως, λίγους αιώνες αργότερα, εμφανίστηκε μια άλλη νομική φαντασία: τα νομικά πρόσωπα. Ακούγεται τετριμμένο, έτσι δεν είναι; Αλλά τα νομικά πρόσωπα είναι αυτά που στηρίζουν την Google, τις διεθνικές εταιρείες, τις τράπεζες, τις μετα-πόλεις. Τα νομικά πρόσωπα δεν συνενώνονται για τις οικογενειακές αξίες, ούτε για την προστασία ή για ένα κοινό μέλλον, αλλά για το κέρδος.
Ο πατριωτισμός λοιπόν είναι πίστη στο κράτος και όχι ως νομική φαντασία. Πιστεύουμε στο κράτος όσο νιώθουμε μέρος του. Ζει μέσα μας και όσο μένει είναι ζωντανό, κι αν δεν είμαστε πατριώτες, αν ξεφεύγουμε με τις γλώσσες μας κρεμασμένες γιατί η Πατρίδα μας κάλεσε να κάνουμε το καθήκον μας, τότε σε αυτή την κατάσταση δεν είμαστε μέρος του το κράτος μας, είμαστε μέρος κάτι άλλου.
Ωστόσο, ασχολούμαστε με τον κοινωνικό μας λογαριασμό ή κάποιο άλλο «υπέροχο» πράγμα. Δεμένο με το κέρδος, με το να βγάλεις χρήματα. Μιλήσαμε νωρίτερα για το πώς η Παράδοση διαφέρει από τη Νεωτερικότητα, από τη Νεωτερικότητα. Η παράδοση είναι αιώνια, ενώ η νεωτερικότητα είναι μια στιγμή μετάβασης. Στην περίπτωση αυτή, το κράτος και το μη κράτος είναι πολύ διαφορετικοί τύποι ανθρώπινης ύπαρξης.
Υπάρχει ο άνθρωπος που υπάρχει για χάρη μιας ιερής, ιερής πολιτείας, ώστε γενιές των απογόνων του να είναι σαν αυτόν, γιατί έχουμε έναν πολιτισμό και ένα κράτος. Και υπάρχει ο άνθρωπος που ζει για τον εαυτό του, εδώ και τώρα, για τη δική του άνεση και εγωισμό. Αυτό είναι που διακρίνει έναν πατριώτη από έναν μη πατριώτη.
Alexander Dugin: Αυτοί οι δύο τύποι ανθρώπων για τους οποίους μιλάτε ονομάζονται «ήρωες» και «έμποροι» στην κοινωνιολογία. Οι ήρωες είναι άνθρωποι πατριώτες, ενώ οι έμποροι άνθρωποι του ανοιχτού, κοσμοπολίτικου κόσμου. Και στην περίπτωσή μας, στις εγκεκριμένες Αρχές Κρατικής Πολιτικής, είναι ο τύπος του ήρωα, του πατριώτη που αναγνωρίζεται ως κανονιστικός, υποδειγματικός και προστατεύεται από το νόμο και αυτό είναι μια πολύ σημαντική διάταξη.
Πρωτοπρεσβύτερος Andrei Tkachev: Ένας από τους πιο εκπληκτικούς χαρακτήρες στη νέα μυθολογία και τις κινηματογραφικές εικόνες των τελευταίων δεκαετιών είναι η Danila Bagrov
Έμαθα ότι έχω
μεγάλη οικογένεια.
Και μονοπάτι, και δάσος,
Στο χωράφι κάθε αυτί.
Το ποτάμι, ο γαλάζιος ουρανός.
Αυτή είναι η οικογένειά μου.
Αυτή είναι η πατρίδα μου,
και αγαπώ όλους στον κόσμο!
Αυτή η αφέλεια ενός ανθρώπου που φαίνεται να έχει κατέβει από τον ουρανό αντιστοιχεί στα συναισθήματα όλου σχεδόν του ρωσικού λαού. Γι' αυτό αγαπήθηκε από όλους. Είναι αυτός ο μικρός πατριωτισμός που μεταφορικά τρέχει κάτω από το δέρμα μας μαζί με το αίμα μας. Αυτό, παρεμπιπτόντως, γινόταν ήδη από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Υπάρχει ένα όμορφο τραγούδι:
Από πού αρχίζει η Πατρίδα;
Με μια εικόνα στο βιβλίο ABC.
Με καλούς και πιστούς συντρόφους
που μένουν στην διπλανή αυλή.
Ή ίσως αρχίζει
με αυτό το τραγούδι που μας τραγουδούσε η μητέρα μας.
Ότι σε όλες τις δοκιμασίες μας
κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει.
Αυτό πρέπει να διατηρήσουμε και να καλλιεργήσουμε. Δεν ξέρω, ίσως χρειάζεται ένας νέος Balabanov για να ζήσει η Danila Bagrov (ο Θεός να ευλογεί και τον σκηνοθέτη της ταινίας και τον Sergei Bodrov, που έπαιζε τον πρωταγωνιστή), αλλά υπάρχει και ένας διορατικός, έξυπνος και συνειδητοποιημένος πατριωτισμός. Πράγμα που προϋποθέτει γνώση της δικής του ιστορίας, των σκοτεινών και φωτεινών σελίδων της, των κορυφαίων και των χαμηλών της. Όλο αυτό το ημιτονοειδές κύμα πρέπει να περάσει από την καρδιά. Έτσι, όπως γράφει ο Πίμεν στον «Μπορίς Γκοντούνοφ» του Πούσκιν, «για αμαρτίες, για σκοτεινές πράξεις ο Σωτήρας προσεύχεται ταπεινά».
Να ξεκαθαρίσω.
Δύο συναισθήματα υπέροχα κοντά μας -.
Σε αυτά η καρδιά βρίσκει τροφή:
Αγάπη για τις στάχτες ενός ντόπιου,
Αγάπη για το φέρετρο ενός πατέρα.
Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι έλεγαν ότι πολέμησαν για εστίες και βωμούς. Η εστία είναι η οικογένεια, ο βωμός είναι ο ιερός τόπος των ανθρώπων. Έχοντας μέσα του αυτή τη φυσική αγάπη για τη ζεστασιά της μητέρας, για «κάθε στάχυ», έχοντας την αίσθηση ότι «όλα αυτά είναι δικά μου», θα πρέπει να προσθέσει μια συνειδητή αγάπη για την Πατρίδα, τη συμπόνια για αυτήν. Όχι απλώς για να το καμαρώνουμε ή να το θαυμάζουμε, αλλά να το συμπονούμε στις μεγάλες ιστορικές δοκιμασίες του.
Είναι αδύνατο να μην το σκεφτώ
και δεν μπορώ να μην το θυμάμαι.
Αυτή είναι η γη μας και η δική σας,
Αυτή είναι η βιογραφία μας.
Όπως συμβαίνει, το θέμα του πατριωτισμού πρέπει να εξεταστεί μόνο σε στίχους. Είναι ένα πολύ υψηλό θέμα. Είναι πολύ ποιητικό και η ρωσική ιστορία και λογοτεχνία απλώς μας αναγκάζουν να μιλήσουμε γι' αυτό με στίχους. Θα ήθελα λοιπόν να προσθέσω σε όλα όσα ειπώθηκαν παραπάνω, ότι είναι απαραίτητο να καλλιεργηθεί και να προστατευτεί αυτή η ζωτική υποκείμενη πατριωτική φλέβα σε έναν άνθρωπο, όπου ξαπλώνετε στο έδαφος και το φιλάτε, όπως έκανε ο Ντοστογιέφσκι.
Πρέπει να αφήσεις όλη την τραγική ιστορία της πατρίδας σου να κυλάει μέσα σου, ώστε να γίνει μέρος σου. Γιατί ένας στρατιώτης δεν πεθαίνει μόνο για το Κρασνογιάρσκ ή το Ροστόφ-ον-Ντον. Παλεύει για όλα αυτά που ήταν και όλα αυτά που θα είναι. Είναι ένα πολύ διαρκές πράγμα που διαμορφώνει τόσο το άτομο όσο και ολόκληρες γενιές.
Alexander Dugin: Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι ο πατριωτισμός μπορεί και πρέπει να είναι επιστημονικός. Ναι, ο πατριωτισμός είναι πράγματι ένα συναίσθημα για το οποίο μιλήσατε εσείς, πάτερ Αντρέι. Ότι είναι σίγουρα εγγενές σε όλους εμάς, τους Ρώσους. Ίσως φαίνεται ότι μιλάμε για πράγματα που όλοι γνωρίζουμε βαθιά, μέχρι τις ρίζες μας, αλλά το πατριωτικό αίσθημα δεν είναι το παν. Υπάρχει επίσης γνώση, γνώση του περίπλοκου πεπρωμένου του ρωσικού λαού, της διαλεκτικής της ρωσικής ιστορίας, στην οποία υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, υπάρχει αναταραχή και προδοσία, αλλά και πίστη και ηρωισμός, εγκλήματα και θαύματα.
Και όλα αυτά πρέπει να είναι κατανοητά από τον κόσμο. Ο πατριωτισμός πρέπει να γαλουχηθεί, δεν προκύπτει από μόνος του, πρέπει να καλλιεργηθεί. Αυτό σημαίνει ότι η παιδεία, ο πολιτισμός ακόμα και η καθημερινότητα θα πρέπει να έχουν ξεκάθαρο πατριωτικό διάνυσμα. Πρέπει να θυμόμαστε τα στάδια της ιστορίας μας, να οικοδομήσουμε και να κατανοήσουμε τη σχέση μεταξύ των καιρών. Το μέλλον χτίζεται πάνω στο παρελθόν, ενώ το παρόν είναι μια γέφυρα. Και ο πατριωτισμός είναι πολύ σημαντικός για το παρόν μας.
Όταν είμαστε μέρος της μοίρας, μέρος της ιστορίας του λαού μας, του κράτους μας, έχουμε μια εντελώς διαφορετική στάση από αυτή που έχουμε σήμερα. Γιατί κάνοντας κάτι σήμερα, συνεχίζουμε αυτό που έχει γίνει πριν. Δημιουργούμε και βάζουμε τις βάσεις για αυτό που θα γίνει αργότερα. Διαφορετικά, αν σπάσει αυτή η πατριωτική παράδοση, ο πατριωτικός δεσμός των αιώνων, δεν θα έχουμε κράτος. Το κράτος πρέπει να αποκατασταθεί, αν θέλετε, να ξαναρχίσει σε κάθε στάδιο, σε κάθε νέα στροφή.
Konstantin Malofeev: Η Ρωσία θα τελειώσει εάν δεν υπάρξει πατριωτική παιδεία και τελειώσει η μεγάλη μας αποστολή. Ο πατριωτισμός είναι το κύριο συναίσθημα σε μια Αυτοκρατορία, σε ένα κράτος αυτοκρατορικού τύπου. Γιατί η Αυτοκρατορία είναι μια ιεραρχία. Και μόνο στην Αυτοκρατορία κινείται προς μία κατεύθυνση η βούληση όλων των ανθρώπων που υπηρετούν το Κράτος. Αυτή είναι η έννοια της ιεραρχίας.
Στη δημοκρατία κατευθύνονται προς διαφορετικές κατευθύνσεις, ο καθένας προς τον εαυτό του. Και έτσι το κράτος δεν πάει πουθενά, μένει ακίνητο. Διασκεδάζει, ή γαλουχεί, ή κατά κάποιο τρόπο εξευγενίζει ορισμένους ανθρώπους μέσα του. Έτσι το κύριο συναίσθημα της Αυτοκρατορίας είναι η αίσθηση του πατριωτισμού. Γιατί πρέπει να καταλάβεις ότι το Κράτος είναι από πάνω σου, μεγαλύτερο από σένα, και ένας άνθρωπος πρέπει να μορφώνεται έτσι.
Είναι υψηλή μόρφωση, είναι υψηλό ιδανικό. Μεγαλώστε προσπαθώντας να είστε ζεστοί και τρεφμένοι, να είστε εύκολοι. Οποιοδήποτε ζώο μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό το καθήκον, αλλά να εκπαιδεύσει αυτό που είναι πάνω από αυτό που είναι θρεπτικό, πάνω από αυτό που είναι μόνο απαραίτητο για μένα - ότι υπάρχει ένα κοινό καλό, και ότι είμαι για τους άλλους, για τους φίλους μου, ότι υπηρετώ και τα δύο ο τσάρος και η πατρίδα - αυτά τα υψηλά ιδανικά είναι δυνατά μόνο αν έχω εκπαιδευτεί στον πατριωτισμό.
Αν δεν καλλιεργηθεί ο πατριωτισμός, θα έχουμε μια κοινωνία των Χαναναίων, μια κοινωνία των εμπόρων. Αυτή είναι μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν γιατί πρέπει να συμβιβαστούν έστω και λίγο για χάρη των άλλων. Γιατί; Έχω το δικό μου καλό και το φροντίζω και ο πατριωτισμός είναι σίγουρα το τελευταίο μου αγαθό.
Είναι άνθρωποι σαν αυτούς που έχουν επινοήσει την ιδέα ότι το κράτος και η χώρα είναι διαφορετικά πράγματα. Σαν να λέμε, αγαπώ τη χώρα και δεν αγαπώ το κράτος και δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Υπάρχει ένα απλό κριτήριο: θα πεθάνεις γι' αυτό ή όχι; Αυτό είναι όλο. Η επιλογή να είσαι μεγάλος πατριώτης ή όχι δοκιμάζεται με τον ίδιο απλό τρόπο: είσαι έτοιμος να πεθάνεις ή όχι; Οχι? Δεν είσαι καθόλου πατριώτης. Δεν είσαι λίγο πατριώτης, δεν είσαι καθόλου πατριώτης και αν είσαι έτοιμος είσαι πατριώτης. Αυτό είναι ένα τόσο απλό κριτήριο για τη μεγαλύτερη παραδοσιακή αξία της αγαπημένης μας Πατρίδας.

----------

Θα μιλήσουμε τώρα για το γράμμα "I" - ιστορική μνήμη και συνέχεια γενεών. Τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από αυτή την παραδοσιακή αξία αν θέλουμε να πετύχουμε όλες τις άλλες; Άλλωστε, αν χάσουμε την ιστορική μνήμη και γίνουμε Ιβάν που δεν θυμούνται συγγένεια, τότε, γενικά, δεν θα έχει σημασία τι σχεδιάζαμε πριν. 

Αν τα παιδιά μας δεν κρατήσουν την ιστορική μνήμη μετά από εμάς, αν δεν διατηρήσουμε την ιστορική μνήμη μετά τους προγόνους μας, τότε απλά δεν θα μπορέσουμε να μεταφέρουμε όλες τις άλλες αξίες. Η συνέχεια των γενεών έγκειται στο γεγονός ότι ακούμε τους γονείς μας με τον ίδιο τρόπο που άκουγαν τους δικούς τους . Και τα παιδιά μας οφείλουν την υπακοή σε εμάς γιατί ακούγαμε τους γονείς μας. Και αυτό το νήμα σας επιτρέπει να μεταδώσετε την παράδοση. 

Γενικά  , οι παραδοσιακές αξίες ζουν μέσα στην ιστορική μνήμη.  Χωρίς ιστορική μνήμη δεν υπάρχει παράδοση, και χωρίς παράδοση δεν υπάρχει ανάγκη για ιστορική μνήμη. Αυτή είναι μια βασική, σημαντική και απαραίτητη έννοια στον σύγχρονο πολιτισμό. Γιατί έχει μια κουλτούρα ακύρωσης όπου μας λένε ότι όλα όσα ήρθαν μπροστά μας δεν έχουν κανένα νόημα, κανένα νόημα. Όλα πρέπει να ακυρωθούν, γιατί τώρα ζούμε σε έναν νέο κόσμο. Και σύντομα θα γίνουμε γενικά ένα είδος υπερανθρωπιστικών cyborgs ή ένα συγκεκριμένο σύνολο κωδικών σε έναν διακομιστή cloud.

Η έλλειψη μετάδοσης μνήμης είναι βασικό στοιχείο του σύγχρονου πολιτισμού.  Ακυρώνουν κάθε ταυτότητα - καταστρέφουν κάθε υπαινιγμό ότι τα παιδιά της Ευρώπης και της Αμερικής έχουν εθνικότητα, οικογενειακές παραδόσεις, ακόμη και φύλο. Όλα για  να τα μετατρέψουν σε άτομα . Άτομα ενός όμορφου νέου κόσμου σελιλόιντ όπου θα καταναλώνουν και θα κάνουν μόνο ό,τι τους λέει η τεχνητή νοημοσύνη. Και πίσω από την τεχνητή νοημοσύνη, φυσικά, θα υπάρχουν κουκλοπαίκτες που επιβάλλουν τις αφηγήσεις που χρειάζονται. Και μόνο η ιστορική μνήμη μας προστατεύει από αυτό.

Αρχιερέας Andrei Tkachev:  Θυμάμαι ένα επεισόδιο από το διάσημο μυθιστόρημα του Gabriel Garcia Marquez, Εκατό χρόνια μοναξιάς, όπου οι άνθρωποι αρρώστησαν από κάποια περίεργη ασθένεια και άρχισαν να ξεχνούν τα πάντα. Πρώτα - ποια είναι τα ονόματά τους, μετά - ποια είναι τα ονόματα των παιδιών τους, μετά - τα ονόματα των αντικειμένων. Στη συνέχεια, για να σώσουν τουλάχιστον κάτι, άρχισαν να γράφουν τα ονόματα των αντικειμένων σε φλιτζάνια, κούπες και αγελάδες. Σταδιακά όμως άρχισαν να ξεχνούν ακόμη και τα γράμματα και βρέθηκαν ένα βήμα πριν εξαφανιστούν. 

Τότε όμως κάποιος έξυπνος σκέφτηκε να κρεμάσει μια μικρή ταμπέλα σε έναν στύλο στο κέντρο του χωριού: «Υπάρχει Θεός». Και αυτοί οι τρελοί, που είχαν ξεχάσει τα πάντα, ενώ διάβαζαν αυτό το tablet, άρχισαν σταδιακά να θυμούνται τα ονόματα των παιδιών τους, τα ονόματα των εαυτών τους, τα ονόματα των οικιακών ειδών. Νομίζω ότι αυτή είναι μια πολύ όμορφη και ακριβής μεταφορά. 

Η λήθη των πάντων και των πάντων προέρχεται από τη λήθη του Θεού.  Και μόνο τότε ο άνθρωπος ξεχνά τις προηγούμενες γενιές. Δεν θυμάται πια τον παππού ή τον πατέρα του. Άλλωστε, έχουμε ήδη αρχίσει να εξαφανιζόμαστε από το πατρώνυμο των εγγράφων. Και αν, για παράδειγμα, θυμάστε τα κλασικά αραβικά ή ισπανικά ονόματα; Για παράδειγμα, ο Πικάσο είχε περίπου 20 ονόματα, ο Ομάρ Καγιάμ είχε περίπου 15. Ανέφεραν ότι ήταν ο γιος αυτού, ο γιος αυτού, ο γιος αυτού. Δεν το έχουμε. 

Ο σύγχρονος πολιτισμός ξεπλένει κάθε μνήμη,  όπως το ασβέστιο ξεπλένεται από τα οστά. Και δεν γνωρίζουν όλοι, περπατώντας, για παράδειγμα, κατά μήκος της οδού Chaliapin ή Vasnetsov, από τους οποίους ονομάζονται αυτοί οι δρόμοι. Μπορεί να γνωρίζει το όνομα - να το πω έτσι, για ρεπορτάζ, αλλά να μην ξέρει τι κρύβεται πίσω από αυτό το όνομα. «Είναι τεμπέληδες και περίεργοι», είπε κάποτε ο Πούσκιν. Και τώρα προστέθηκε και η  συνειδητή  απομάκρυνση της μνήμης από ένα άτομο. 

Γιατί η απόκτηση μνήμης γεννά ευχαρίστηση, εξηγεί το μέλλον και οδηγεί στην αυτοκατανόηση. Οπότε ναι, φυσικά, υπάρχει Θεός. Και πρέπει να θυμόμαστε όλους όσους ήρθαν πριν από εμάς. Όπως είπε και ο Ντμίτρι Λιχάτσεφ, «Η Γη δεν είναι απλώς ένα κομμάτι σκόνης στο διάστημα, είναι ένα τεράστιο ιπτάμενο μουσείο». Στο οποίο γράφτηκαν πολλοί πίνακες, βιβλία, μουσική, στα οποία υπάρχουν πολλά νεκροταφεία. Παρεμπιπτόντως,  ο πολιτισμός της ταφής είναι το σιτάρι από το οποίο αναπτύσσεται η ιδιαιτερότητα του εθνικού πολιτισμού . Δεν ήταν λοιπόν χωρίς λόγο που ο Πούσκιν μίλησε για «αγάπη για τα πατρικά φέρετρα».

Πρέπει να διατηρήσουμε τη μνήμη των προγόνων μας όσο το δυνατόν περισσότερο , να θυμόμαστε το όνομα του πατέρα του παππού μου, το όνομα του παππού του παππού μου. Αυτή είναι η αγάπη για μια μικρή Πατρίδα, αυτό που κάνει έναν άνθρωπο Svyatogor-bogatyr. Αυτό είναι που το κάνει  δρυς και όχι βρύα . Τα βρύα μπορούν να αφαιρεθούν με ένα νύχι και δεν θα αναπτυχθούν ξανά. Και  ένα πανίσχυρο δέντρο που έχει ριζώσει, αυτή είναι η ιστορική μνήμη . Έτσι θέλουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους μας.

Alexander Dugin:  Τώρα μας διδάσκουν συχνά την ιστορία ως ένα σύνολο γεγονότων. Στην πραγματικότητα, η  ιστορία είναι μια συλλογή νοημάτων . Σαν γράμμα. Έχοντας λάβει μια επιστολή, πρέπει να διαβαστεί - όχι απλώς να αποθηκευτεί, αλλά να ανοίξει, να κατανοηθεί, να κατανοηθεί. Και να γίνει μια γραμμή ή ένα γράμμα αυτού του γράμματος, διανύοντας συνεχώς τους αιώνες.

Για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης είναι απαραίτητη η ιστορική κατανόηση. Θα θυμηθούμε κάτι μόνο όταν καταλάβουμε  το νόημα  αυτού που συνέβη. Εάν αντιπροσωπεύουμε τη ρωσική ιστορία ως μια πνευματική, πολιτιστική φόρμουλα, τότε είναι εύκολο να μεταδοθεί, να μεταδοθεί και να διατηρηθεί η ιστορική μνήμη και να προστεθούν νέα κεφάλαια σε αυτήν. Και  αν το νόημα εξαφανιστεί, η ιστορία γίνεται απλώς ένα σύνολο γεγονότων που δεν μας λένε τίποτα. 

Επίσης, κατά τη γνώμη μου, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο των παραδοσιακών αξιών που περιλαμβάνονται στις Βασικές αρχές της Πολιτικής του Κράτους είναι η  ταυτότητα . Μπορούμε να πούμε «ιστορική μνήμη», αλλά, στην πραγματικότητα, αυτή είναι η ταυτότητα ως αξία, η ταυτότητα ως διατήρηση. Αυτό που μεταφέρει η παράδοση είναι κάτι το πιο ουσιαστικό, αμετάβλητο . Όχι κάποιες επίσημες πτυχές και τάσεις που απλώς αλλάζουν, αλλά  ο πυρήνας.  Και αυτός ο πυρήνας είναι  που μας κάνει και. Κάνει τους Ρώσους Ρώσους, το κράτος μας το κράτος μας, τον λαό μας λαό μας, την Εκκλησία μας την Εκκλησία μας, και όχι κάποιου άλλου. 

Στα λατινικά, η ταυτότητα (identitas) είναι ταυτότητα. Και είναι πολύ σημαντικό ότι η  ταυτότητα που μεταδίδεται και διατηρείται είναι πλέον αξία για εμάς,  ενώ στη Δύση  ολόκληρη η ιδεολογία, όλη η κουλτούρα του φιλελευθερισμού στοχεύει στην εξάλειψη της ταυτότητας.  Η ίδια «κουλτούρα ακύρωσης» που ανέφερες εσύ, Κωνσταντίν Βαλέριεβιτς και την οποία ο Πρόεδρός μας, ειρωνικά, ονόμασε «ακύρωση του πολιτισμού» γενικά, είναι η καταστροφή,  η κατάργηση της ταυτότητας . Σβήσιμο της ιστορικής μνήμης για να καταστραφεί η συνέχεια των γενεών. 

Στη μεταμοντέρνα φιλοσοφία, στη φιλελεύθερη ιδεολογία, η ίδια η ιδέα ότι ένας λαός, μια κοινωνία, κάποιο φαινόμενο έχει ταυτότητα υπόκειται σε σκληρή κριτική. Δηλαδή, αυτοί που πρεσβεύουν τη διατήρηση της ταυτότητας είναι, λες, «κακοί». Τα οποία πρέπει είτε να επανεκπαιδευτούν είτε να καταστραφούν. Έτσι, πηγαίνουμε πραγματικά στο μέτωπο για να υπερασπιστούμε την ταυτότητά μας. 

Στην ίδια Δύση ή Ανατολή, όπου, όπως κι εμείς, εκτιμούν τη συνέχεια των γενεών, εκτιμούν την παράδοσή τους, το αμετάβλητο, τον πυρήνα τους, θα πουν: αν οι Ρώσοι υπερασπίζονται την ταυτότητά τους, είναι σπουδαίοι. Και άλλοι θα πουν: ω, υπερασπίζεσαι την ταυτότητα; Λοιπόν, τότε θα λάβετε από εμάς. Η πίστη μας στην ίδια την αρχή της ταυτότητας χωρίζει την ανθρωπότητα σε δύο στρατόπεδα . Η διεκδίκηση της ιστορικής μνήμης και της συνέχειας των γενεών ως κρατική αξία αποτελεί πρόκληση για τη σύγχρονη μεταμοντέρνα, φιλελεύθερη, παγκοσμιοποιητική κουλτούρα. 

Κ.Μ.:  Αλλά αυτό σημαίνει ότι στον πολιτισμό μας, στην εκπαίδευσή μας, στα ομοσπονδιακά μας μέσα ενημέρωσης, σε ελεγχόμενες κοινωνικές πλατφόρμες που βρίσκονται στο έδαφος της Ρωσίας, στο Διαδίκτυο δεν πρέπει να υπάρχει  τίποτα που να έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της ταυτότητάς μας, την ιστορική μνήμη και τη συνέχειά μας.  Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε ομάδες προπαγάνδας που μας καλούν να ξεχάσουμε τον πολιτισμό μας. 

Αυτό δεν πρέπει, γιατί είναι μια διακοπή στη μνήμη των γενεών. Και αν μεταφέρουμε εδώ ό,τι είναι πια της μόδας στη Δύση, δεν μιλάω για σοδομισμό (η προπαγάνδα του οποίου, ευχαριστώ, Κύριε, απαγορεύεται πλέον), αλλά για οποιαδήποτε άλλα νεότευκτα στυλ, τάσεις που έχουν κάθε νέος. τρία χρόνια, αντικρούουμε την ιστορική μας μνήμη. Αυτό σημαίνει ότι η κρατική πολιτική δεν έχει το δικαίωμα να περιλαμβάνει τέτοια φαινόμενα σε οποιεσδήποτε εκδηλώσεις, σε οποιεσδήποτε εκθέσεις, σε οτιδήποτε συνδέεται με κάποιο τρόπο με το κράτος. 

Δεν πρόκειται για ιδιωτικό κατάστημα, αλλά για κρατική πολιτική. Στα κρατικά νηπιαγωγεία, σχολεία, ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στα τηλεοπτικά κανάλια και στα θέατρα, δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα που να έρχεται σε αντίθεση με τον παραδοσιακό πολιτισμικό μας κώδικα, τη συνέχεια των γενεών και την ιστορική μας μνήμη.

A.T.:  Συμφωνώ, είναι κρίμα να είσαι τουρίστας στη χώρα σου. Αυτή η σκέψη με απασχολεί πολλά χρόνια. Πιστεύω ότι αν έρθω σε οποιαδήποτε πόλη της χώρας μας, για παράδειγμα, στο Voronezh ή στο Αρχάγγελσκ, δεν θα πρέπει να προσλάβω έναν οδηγό που θα μου μιλήσει για αυτήν την πόλη και θα με οδηγήσει σε αυτήν. Η λειτουργία του ξεναγού πρέπει να ασκείται από οποιονδήποτε κάτοικο αυτής της πόλης. Χάρη σε λίγο πατριωτισμό, επειδή αγαπάς τη γη στην οποία ζεις και γνωρίζεις την ιστορία της, θα πρέπει να μπορείς να εκθέτεις όλα όσα γνωρίζεις για την πόλη σου κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πρέπει να με κάνεις να ερωτευτώ την πόλη σου, ή το χωριό σου, το κέντρο της περιφέρειάς σου, τα βουνά σου, τα χωράφια σου. 

Αντίθετα, ένα άτομο ζει στη δική του γη ως τουρίστας. Η καρδιά του αγαπά κάτι άλλο, το Θιβέτ υπό όρους ή το Λος Άντζελες. Είναι εδώ μόνο στη μορφή, αλλά στην ψυχή είναι κανείς δεν ξέρει πού. Κοσμοπολίτικο ρωσόφωνο, σε αντίθεση με τον ρώσικο πατριωτισμό, αυτή είναι μάλλον η αρρώστια που μας ενστάλαξαν σαν ευλογιά στους Ινδιάνους. Αυτή είναι μια τεχνητά εμβολιασμένη ασθένεια - για να εξοντώσει ένα άτομο. Η εξόντωση των ανθρώπων δεν γίνεται με βόμβες, αλλά με αλλαγή συνείδησης.

Κ.Μ.:  Η μνήμη μας κοροϊδεύεται για πολλούς αιώνες στη σειρά. Ήταν ο Μέγας Πέτρος που το ξεκίνησε. Μετά ήταν το 1917, τότε - η μετονομασία των δρόμων. Και τώρα περπατάμε στους δρόμους που φέρουν τα ονόματα των μπολσεβίκων επαναστατών και όχι τα ονόματα που τους έδωσαν οι ιδρυτές της πόλης. Αν ο ιδρυτής της πόλης ονόμασε την οδό Κοζάκων, ή Ποκρόφσκαγια, ή Τροΐτσκαγια, τότε γιατί οι άνθρωποι που έζησαν αργότερα σκέφτηκαν ότι μπορούσαν να την μετονομάσουν προς τιμή του επαναστάτη Μπάουμαν; 

Συμφωνώ με τον πατέρα Αντρέι ότι οι πόλεις και η τοπική ιστορία είναι πολύ σημαντικές. Γιατί ακριβώς σε αυτό έγκειται η αγάπη για τα πατρικά φέρετρα και για τις γηγενείς στάχτες. Τότε καταλαβαίνεις την ιστορία σου στην πόλη σου μόνο από τα ονόματα, από τις αρχιτεκτονικές δομές. Και για να γίνει αυτό είναι πολύ απλό: λίγα μόνο μαθήματα στο δημοτικό σχολείο, και θα παραμείνει για μια ζωή. Τότε θα αγαπήσετε την Πατρίδα σας, θα γνωρίσετε την ιστορία της πόλης σας, θα μπορείτε να μιλήσετε για αυτήν. 

Δεν είναι περίεργο που έχουμε τώρα πολλούς ανθρώπους που θέλουν να αναπτύξουν τη σύγχρονη τέχνη με τη μορφή κάποιου είδους νταμπλ, παραστάσεις, πολλά ακατανόητα άτομα σελιλόιντ - και όλα προέρχονται από μικροπεριοχές σοβιετικών πάνελ. Ένα άτομο που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Peterhof δεν θα μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, αφού από μικρός παρατηρεί κάτι εντελώς διαφορετικό γύρω του. Αυτή όμως είναι απλή, ανθρώπινη, καθημερινή, αλλά πολύ σημαντική γνώση.

A.D.:  Εκτός από τα απαγορευτικά μέτρα, είναι απαραίτητα και τα καταφατικά μέτρα . Να επιβεβαιώσουμε την ταυτότητά μας, να καλλιεργήσουμε τη συνέχεια των γενεών. Όταν καταργούμε το κακό, πρέπει απαραίτητα να επιβεβαιώνουμε το καλό . Και αυτό είναι επίσης μια πρόκληση για εμάς. Αν έχουμε πάρει τη θέση της προστασίας της ταυτότητας, πρέπει να την ενισχύσουμε,  να την παρουσιάσουμε . Και αυτό σημαίνει μια μεγάλης κλίμακας ιστορική παραγγελία για τους δασκάλους του πολιτισμού μας, τους δημιουργούς μας. Είναι απαραίτητο όχι μόνο να αποκλείσουμε αρνητικά φαινόμενα, αλλά και να δημιουργήσουμε αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό. Και αυτό είναι ένα τεράστιο δημιουργικό έργο για όλους μας, για ολόκληρη την κοινωνία μας.

Κ.Μ.:  Ήταν το γράμμα «Ι» – ιστορική μνήμη και συνέχεια γενεών. Είναι ταυτότητα.

katehon.com: 

Μετάφραση Lorenzo Maria Pacini

katehon-com