Χρειαζόμαστε έναν δικό μας Τσε Γκεβάρα;;;
Ο τίτλος μπορεί να είναι παραπλανητικός στην αρχή, αλλά υπάρχει ένας καλός λόγος για αυτό. Για να κατανοήσουμε τις ανάγκες και τις ευκαιρίες για τη σύγχρονη Δεξιά, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι έφερε στην αρχή την Αριστερά στην εξουσία.
Μπείτε στον Τσε Γκεβάρα, ή πιο συγκεκριμένα, μπείτε στον Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα .
Για οποιονδήποτε είτε στην ελεύθερη αγορά είτε στην κλασική συντηρητική σφαίρα, το ταξιδιωτικό ημερολόγιο του ταξιδιού του με μοτοσικλέτα στη Λατινική Αμερική θα πρέπει να είναι απαραίτητη ανάγνωση . Όχι επειδή είναι μια ιστορική αφήγηση της ριζοσπαστικοποίησης ενός ανθρώπου, ο οποίος από μορφωμένος Αργεντίνος αστός γιατρός μετετράπη σε τρομοκράτη, επαναστάτη και αρχηγό ανταρτών, αλλά επειδή δείχνει τους σπόρους του πώς ένας απλός άνθρωπος με ιδέες (αν και στην περίπτωσή του, τα χειρότερα) μπορεί να γίνει ένα αρχέτυπο, ένα θρησκευτικό εικονίδιο για ένα σύνολο πεποιθήσεων.
Ακόμα και για κάποιον σαν τον ίδιο τον Μάρεϊ Ρόθμπαρντ, ο Τσε Γκεβάρα ήταν κάποιος που άξιζε ενδιαφέρον, σε σημείο να του γράψει ένα άκρως κριτικό αλλά προφητικό μοιρολόγι και ο Ρόθμπαρντ, φυσικά, είχε δίκιο, γιατί ο Τσε Γκεβάρα έχει γίνει πιθανώς ο πιο ευνοϊκός γνωστό πολιτικό πρόσωπο στην πρόσφατη ιστορία της Λατινικής Αμερικής και έξω από την αναπτυγμένη Δύση, δηλαδή την Αγγλόσφαιρα και τη Δυτική Ευρώπη υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, το πρόσωπό του και το όνομά του έχουν γίνει συνώνυμα με τον ένοπλο αγώνα, τον ανταρτοπόλεμο, με ένα ουτοπικό σοσιαλιστικό ιδεώδες που δεν γνωρίζει όρια και όρια.
Ο θάνατός του στα χέρια του Βολιβιανού Στρατού, με τη βοήθεια της CIA, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να πυροδοτήσει μια αγροτική μαρξιστική επανάσταση στο Altiplano των Άνδεων, συνέβαλε περισσότερο στην ήδη θρυλική του θέση μεταξύ εκείνων που αντιτίθενται στις ιδέες της ελευθερίας και του πολιτισμού.
Στην πράξη, ο θάνατός του τον έκανε μάρτυρα της Αριστεράς , ένα θρησκευτικό σύμβολο μιας επανάστασης που δεν ήρθε ποτέ αλλά παρουσιάζεται πάντα ως το ευαγγέλιο της ισότητας. Πείτε ότι θέλετε για τον Τσε Γκεβάρα, πείτε ότι ήταν δολοφόνος και τρομοκράτης και θα έχετε δίκιο. Αλλά αυτό δεν αφαιρεί το γεγονός ότι ο Τσε ήταν έτοιμος να πεθάνει για τις ιδέες του, και στην πραγματικότητα το έκανε.
Η Δεξιά, ούτε συντηρητική ούτε ελευθεριακή, δεν έχει ούτε ένα άτομο που να έχει φτάσει σε τέτοια έκταση. Δεν έχουμε μάρτυρες και οι πεποιθήσεις μας δεν είναι θρησκευτικές. Μπορεί να θεωρούμε τις αυτοπυρπολικές πράξεις που διαπράχθηκαν από άτομα όπως ο Alex Jones ή ο Kanye West ως μαρτύριο για τους σκοπούς μας, όπως η ελευθερία του λόγου, αλλά δεν είναι παρά αντιπαραγωγικός λαϊκός ακτιβισμός .
Στην πραγματικότητα, οι πεποιθήσεις μας είναι ακριβώς το αντίθετο από τον θρησκευτικό φανατισμό, γιατί έχουν τις ρίζες τους στη λογική ανάλυση της ιστορίας, της φύσης και της κοινωνίας , και ως εκ τούτου, τα αποτελέσματα των ιδεών μας, ακόμη και αν είναι επαρκή μακροπρόθεσμα, δεν είναι εύκολο να πουληθεί σε μάζες με μεγάλη προτίμηση, που έχουν συνηθίσει να λαμβάνουν επιδοτήσεις από τις κυβερνήσεις και έχουν εσωτερικεύσει την προπαγάνδα που δημιουργείται από την εταιρική-διευθυντική τάξη που συνεργάζεται με τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής.
Η κοινωνία μας βρίσκεται σε αδιέξοδο μεταξύ ενός ατομικού αγώνα για ελευθερία και ενός οργανωμένου αγώνα για εξουσία, και οι καιροί μας είναι πιο παράξενοι από ποτέ, γιατί αντιπροσωπεύουν αυτό που ο Φράνσις Φουκουγιάμα εξακολουθεί να επιμένει ότι είναι το Τέλος της Ιστορίας , αλλά κοιτάξτε πιο κοντά στο τελικό στάδιο του πολιτισμού που περιγράφει ο Όσβαλντ Ο Σπένγκλερ στο magnum opus του Decline of the West.
Το πρόβλημα είναι ότι αν θεωρήσουμε δεδομένα είτε τα λόγια του Φουκουγιάμα είτε του Σπένγκλερ, θα μείνουμε ακόμα χωρίς κάποια βασικά στοιχεία για να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς της εποχής μας: η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι πράγματι το κυρίαρχο σύστημα σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν είναι φιλελεύθερη ( γιατί δεν είναι γενναιόδωρο, όπως ορίζεται από τον Erik von Kuehnelt-Leddihn , και επειδή δημιουργεί ψεύτικη, ασταθή ευημερία από τη βαριά φορολογία, τις ανόργανες νομισματικές εκπομπές και την παρέμβαση της γενικής κυβέρνησης στην οικονομία ), ούτε είναι δημοκρατικό ( γιατί επιτρέπει σε όλους να ψήφος, ανεξάρτητα από το ποιος ή τι είναι ή πρόκειται να είναι «ο Λαός» και διατηρεί την εξουσία μόνο σε μια μη εκλεγμένη διευθυντική τάξη .)
Αν αυτή η αφήγηση των γεγονότων θυμίζει τις ιδέες του Τζέιμς Μπέρναμ, είναι επειδή αυτός, όπως ο Σπένγκλερ, εντόπισε στοιχεία της τρέχουσας κατάρρευσής μας και προσπάθησε να προβλέψει το μέλλον της εξισώνοντας τον επικείμενο μάνατζεραλισμό της Δύσης με τον σοβιετικό σταλινισμό και τον ιταλικό φασισμό. Ο Μπέρνχαμ είχε δίκιο και ο δυτικός μάνατζεραλισμός έχει γίνει πράγματι κάτι παρόμοιο με τον φασισμό, αν και χωρίς τον εθνικισμό, όπως μας έχει προειδοποιήσει επανειλημμένα ο Λιου Ρόκγουελ .
Αλλά πού μας αφήνει αυτό και πώς συνδέεται ο Τσε Γκεβάρα με όλα αυτά;
Απλό: για τον Μπέρναμ, καθώς και για τον Σπένγκλερ, ως θεωρητικούς της κατάρρευσης της Δύσης , το σύστημα που θα υπήρχε στο τέλος του πολιτισμού θα εξαρτιόταν από ισχυρούς όπως ο Σεσίλ Ρόουντς για να λειτουργήσει ομαλά , γιατί αυτοί, όπως περιέγραψαν οι Μεγάλοι Άνθρωποι της Ιστορίας. από τον Thomas Carlyle , θα ήταν οι μόνοι που θα μπορούσαν να αναλάβουν τα ηνία της εξουσίας για να κατευθύνουν την κοινωνία.
Αυτή η αναφορά του Cecil Rhodes δεν είναι τυχαία, γιατί θα μπορούσε πιθανώς να θεωρηθεί το καλύτερο παράδειγμα για το πώς μια ιδέα του Great Man πρέπει να αντισταθμίζεται με μια σωστή κατανόηση των ιστορικών διαδικασιών και επειδή ο Rhodes, όπως ο Che Guevara, ήταν ισχυρός άνδρας, τακτικός και γεννημένος αρχηγός . Σύμφωνα με τα λόγια του Hans-Hermann Hoppe, ήταν μια φυσική ελίτ .
Από Άγγλο αγόρι με κακή υγεία, γιος Αγγλικανού ιερέα, έγινε μεγιστάνας ορυχείων και στη συνέχεια σημαντικός πολιτικός στη Νότια Αφρική. Το ταλέντο του στις επιχειρήσεις επέτρεψε να ευδοκιμήσει και να ευημερήσει, και η σύντομη παραμονή του στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης διαμόρφωσε την κοσμοθεωρία του σε μια βρετανική κυριαρχία και επιρροή.
Με τον ίδιο τρόπο με άλλους ισχυρούς άνδρες πριν από αυτόν, ο Ρόδος ανυψώθηκε στο υψηλότερο κύρος τα τελευταία του χρόνια και μετά τον θάνατό του, με τις βρετανικές αποικίες βοήθησε να αποκτήσουν το όνομά του (όχι σε αντίθεση με τη Βολιβία που πήρε το όνομά του από τον Simón Bolívar ). Το κτήμα του στη Νότια Αφρική έγινε η πανεπιστημιούπολη για το Πανεπιστήμιο του Κέιπ Τάουν και με τη μεγάλη περιουσία του να χρηματοδοτήσει την υποτροφία της Οξφόρδης που ονομάστηκε προς τιμήν του, η οποία βοήθησε να εκπαιδευτούν χιλιάδες πολιτικοί και επικεφαλής επιχειρήσεων από όλη την Αγγλόσφαιρα, με την αρχική πρόθεση να τους διαμορφώσει ώστε να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο που σκέφτηκε ο ίδιος ο Ρόδος για έναν βρετανοκρατούμενο κόσμο .
Αλλά η κληρονομιά του δεν έχει ευημερήσει τόσο πολύ όσο ο σχεδόν θρησκευτικός σεβασμός που απέκτησε ο Τσε Γκεβάρα, γιατί η ιδέα του Ρόδου, ο αυτοκρατορικός επιχειρηματίας και πολιτικός, που κάποτε σεβαστός ως ιδανικό της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, έχει γίνει πλέον ανάθεμα ακόμη και στο ίδιο το ίδρυμα παρευρέθηκε και δώρισε την περιουσία του στο , γιατί το ευαγγέλιο της ισότητας δεν μπορεί να επιτρέψει τον σεβασμό των φυσικών ελίτ, στη δική τους εποχή και περιβάλλοντα.
Ο Τσε Γκεβάρα, από την άλλη, ζώντας γρήγορα και πεθαίνοντας νέος, εστιάζοντας και θυσιάζοντας τον εαυτό του στις ιδέες του, δημιούργησε έναν μύθο γύρω και για τον εαυτό του , έναν μύθο που άντρες σαν τον Σεσίλ Ρόουντς δεν θα μπορούσαν καν να πετύχουν ποτέ.
Και τώρα, στη λαϊκιστική εποχή μας, όπου οι πολιτικοί και επιχειρηματικοί ηγέτες αναδύονται από την πόλωση ιδεών και πεποιθήσεων, όπου ισχυροί και μεγιστάνες όπως ο Ρον ΝτεΣάντης και ο Έλον Μασκ μπορούν να οδηγήσουν χιλιάδες υποστηρικτές και παρόλα αυτά έχουν προβλήματα να κρατήσουν ή να ασκήσουν την εξουσία τους. δικές τους σφαίρες επιρροής, το ερώτημα παραμένει: τι μας λείπει που έχει η Αριστερά;
Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε, αλλά η Αριστερά στερείται αυτήν τη στιγμή αυτό το βασικό στοιχείο: δεν έχει φυσικές ελίτ , δεν έχει καουντίλο, δεν έχει αληθινούς ηγέτες.
Με τη διόγκωση του εγώ τους, έχουν αναδείξει τους Klaus Schwab και Samuel Bankman-Fried σε ημίθεούς τους, και όταν η κοινωνική κατάρρευση που προκάλεσαν μπορεί επιτέλους να έρθει, δεν θα μπορέσουν να την αποτρέψουν ή να την μετριάσουν. .
Αλλά εδώ είναι πού και πότε το καθήκον μας γίνεται σαφές: εάν η Αριστερά είναι ένα φανατικό θρησκευτικό κίνημα που επικεντρώνεται στην επιβολή της ισότητας και αν η Αριστερά είχε τους μάρτυρες της όπως ο Τσε Γκεβάρα, τότε ο αγώνας μας, όπως είπε ο Ρόθμπαρντ, πρέπει επίσης να είναι θρησκευτικός. Σταυροφορία, μια για την υπεράσπιση της ελευθερίας και του πολιτισμού .
Αλλά για να πολεμήσεις έναν τέτοιο αγώνα δεν χρειάζεσαι μόνο μαχητές, χρειάζεσαι ηγέτες, τακτικούς, στρατηγούς. Δεν μπορεί να είναι όλοι ένα, γιατί οι φυσικές μας διαφορές μας κάνουν να τείνουμε αυθόρμητα σε διαφορετικές δραστηριότητες και θέσεις στη ζωή, αλλά οι ακραίες συνθήκες δημιουργούν ακραίους ηγέτες.
Ο Ερνέστο Γκεβάρα δεν έγινε Ελ Τσε από μέρα σε νύχτα, μεταμορφώθηκε από το ταξίδι του στη Λατινική Αμερική, ριζοσπαστικοποιήθηκε από τις κακές συνθήκες διαβίωσης των συνανθρώπων του και ασχολήθηκε με την κοινή ταυτότητα μιας ενιαίας ηπείρου από το Ρίο Γκράντε έως την Παταγονία. Απλώς, πήρε λάθος δρόμο και πολέμησε για τις λάθος ιδέες, και αντί για ευημερία στις μάζες, τα μόνα πράγματα που έφερε ήταν ο θάνατος και η δυστυχία, στην Κούβα, στην Αγκόλα και στη Βολιβία .
Το πρόσωπό του, τώρα σύμβολο, εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει το μακελειό και τη φτώχεια που τυλίγονται γύρω από ένα ουτοπικό ιδανικό, αλλά τελικά αποδεικνύει το νόημα αυτού του δοκιμίου: Ο Τσε ήταν, και εξακολουθεί να είναι, σύμβολο.
Εμείς, στη Δεξιά, δεν μπορούμε να τον πάρουμε με το μέρος μας, γιατί θα ήταν ασυνάρτητο και αντιπαραγωγικό, αλλά πρέπει να καταλάβουμε τι τον έκανε ως τέτοιο. Ο Τσε εμφανίστηκε κάτω από τις πιο απίθανες συνθήκες και συνθήκες. Ο Τσε μας μάλλον θα βγει και από τα πιο απίθανα μέρη.
Γιατί αν ισχύει ένα πράγμα, ότι η σύγκρουσή μας με την αριστερά είναι πράγματι μια θρησκευτική μάχη ενάντια σε ένα φανατικό προοδευτικό δόγμα, τότε θα χρειαστούμε και ηγέτες και μάρτυρες, όπως ήταν ο Τσε για την Αριστερά στο παρελθόν.
Χρειαζόμαστε έναν δικό μας Τσε Γκεβάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου