Άρθρο της καθηγήτριας Ηθικής, Julie Ponesse, που δημοσιεύτηκε στις 28 Αυγούστου 2022 από το Brownstone Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.
Οι θρησκευτικοί ηγέτες που αμφισβητούν τους περιορισμούς υγείας για τον COVID-19 (όπως λ.χ. ο Artur Pawlowski), αποτελούν «απειλή για τη δημόσια ασφάλεια». Ή έτσι τουλάχιστον διατείνονται οι επικριτές.
Αφού έκανε ένα κήρυγμα τον Φεβρουάριο του 2022 στο Coutts της Αλμπέρτα του Καναδά, στο οποίο προέτρεψε τους διαδηλωτές οδηγούς φορτηγών να μην καμφθούν στις προσπάθειές τους να διαφυλάξουν τις ελευθερίες μας, ο πάστορας Pawlowski συνελήφθη, του αρνήθηκαν την καταβολή εγγύησης, και φυλακίστηκε για 40 ημέρες μέχρι να ανατραπεί ομόφωνα η απόφαση από το Εφετείο της Αλμπέρτα τον Ιούλιο.
Σύμφωνα με την World Watch List του 2021 που συνέταξε η ομάδα υπεράσπισης Open Doors, υπήρχαν δύο σημαντικές τάσεις διώξεων το 2020: ο αριθμός των χριστιανών που δολοφονήθηκαν αυξήθηκε κατά 60%, και οι κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν τους περιορισμούς κατά του COVID-19 σαν δικαιολογία για να ασκήσουν θρησκευτικές διώξεις .
Συστήματα αναγνώρισης προσώπου, για παράδειγμα, εγκαταστάθηκαν στις -υποχρεωτικά εγκεκριμένες από το κράτος- εκκλησίες στην Κίνα, επιτρέποντας να παρακολουθούνται και να τιμωρούνται οι εκκλησιαζόμενοι, ενώ το εθνικιστικό Κόμμα Janata της Ινδίας ενθάρρυνε τη δίωξη των χριστιανών επικυρώνοντας τον ινδουιστικό εξτρεμισμό. Στον Καναδά, μια χώρα που αποτελούσε ασφαλές καταφύγιο για τους διωκόμενους ανά τον κόσμο, οι πάστορες τιμωρούνται με πρόστιμα και φυλακίζονται για την τέλεση θρησκευτικών λειτουργιών, και η ίδια η θρησκεία συκοφαντείται στο αφήγημα του COVID, καθώς την συσχετίζουν με την κακής ποιότητας ιατρική έρευνα, την παραπληροφόρηση και την ακροδεξιά πολιτική.
H μεταχείριση που επιφυλάξαμε (σ.σ. που το Κράτος επιφύλαξε) στα θρησκευόμενα άτομα φαίνεται να ζωντανεύει το μυθιστορηματικό, ολοκληρωτικό κράτος του Όργουελ, την Ωκεανία, στο οποίο ο αθεϊσμός είναι υποχρεωτικός και η θρησκευτική πίστη είναι έγκλημα (ένα από τα εγκλήματα που ομολογεί ο ήρωας του «1984 » , Ουίνστον Σμιθ).
Στο υπερκράτος του Όργουελ, ο αθεϊσμός δεν είναι μόνο απαραίτητος για την απόλυτη εξουσία του «Κόμματος», αλλά και επιτακτικός. Σύμφωνα με τη δυστοπική φαντασίωση του Όργουελ, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει νόημα γιατί τα άτομα πάντα θα πεθαίνουν. Αλλά με την ένταξή τους στο Κόμμα, γίνονται μέρος ενός πράγματος πιο ανθεκτικού στον χρόνο από τον εαυτό τους. Ο ολοκληρωτισμός -χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη σκόπιμα- προσφέρει έναν τρόπο να σωθούν από την απειλή της απόλυτης ανυπαρξίας .
Σε κάθε ολοκληρωτικό κράτος (όπως αυτό προς το οποίο οδεύουμε ανεπαίσθητα), οι πολίτες είναι διχασμένοι και πολωμένοι. Υπάρχουν οι πιστοί και οι άπιστοι (σ.σ. οι «αρνητές»!), τα μέλη και οι αποκρυφιστές, οι εκλεκτοί και οι αμαρτωλοί. Οι οπαδοί πιστεύουν πάνω από όλα στην ικανότητα του κράτους να επιτύχει ένα είδος ουτοπίας. Ακολουθούν τις εντολές του κράτους, όχι λόγω της αποδεικτικής τους λογικής αλλά επειδή η δέσμευσή τους στο έργο αυτό απαιτεί μιαν αδιαμφισβήτητη πίστη. Οι αμαρτωλοί είναι αιρετικοί που στέκονται εμπόδιο στην ασφάλεια και την αγνότητα. Τι απήχηση έχει η λογική, η ελευθερία και η αυτονομία όταν τις τοποθετεί κανείς απέναντι στην αβίαστη και εγγυημένη αθανασία;
Σήμερα, πολλοί άνθρωποι απομακρύνονται από την προσωπική θρησκεία προς την επιστήμη που καθοδηγείται από το κράτος, η οποία παρουσιάζεται ως πιο εξελιγμένη και πιο ευθυγραμμισμένη με την αλήθεια. Αλλά ο ολοκληρωτισμός δεν αποτελεί εναλλακτική της θρησκείας. Είναι εκκοσμικευμένη θρησκεία, όπως έγραψε η Χάνα Άρεντ , επιζήσασα του Ολοκαυτώματος , και η απήχησή του εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο με απίστευτο ρυθμό.
Ο ολοκληρωτισμός αντικαθιστά την προσωπική θρησκεία με την ιδέα ότι μπορούμε να βρούμε νόημα όχι στον Θεό αλλά στους εαυτούς μας, σε μια ομάδα ανθρώπων. «Το κράτος παίρνει τη θέση του Θεού», έγραψε ο Καρλ Γιουνγκ, «οι σοσιαλιστικές δικτατορίες είναι θρησκείες και η κρατική σκλαβιά είναι μια μορφή λατρείας». Το σύνθημα του Κόμματος της Ωκεανίας, «Η ελευθερία είναι σκλαβιά», θα μπορούσε εύκολα να είναι το σύνθημα του κυβερνώντος κόμματος του Καναδά σήμερα. Και να τολμήσω επίσης να αναφέρω την πινακίδα πάνω από την πύλη στο Άουσβιτς "Arbeit Macht Frei" [«Η εργασία απελευθερώνει»] ;
Στο ολοκληρωτικό κράτος, οι μέθοδοι του θρησκευτικού ενθουσιασμού και του ευαγγελισμού εφαρμόζονται για να πείσουν τις μάζες ότι το όνειρο ενός απόλυτα αγνού, προοδευτικού κράτους - ενός επίγειου παραδείσου - δικαιολογεί κάθε περιορισμό της προσωπικής ελευθερίας. Και έτσι, η τιμωρία των αντιφρονούντων/«αρνητών» —μέσω υποχρεωτικών εμβολιασμών, παρακολούθησης, φυλάκισης, και ενδεχομένως ακόμη και εξόντωσης ατόμων ή ομάδων— θεωρείται αποδεκτή ή και ευγενής.
Για να εξασφαλιστεί η συνεχής πίστη σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, οι πολίτες διατηρούνται σε έναν συνεχή κύκλο φόβου, εξαντλημένοι από την διαρκή απειλή απώλειας εισοδήματος, εκπαίδευσης, τροφής, φυσικού αερίου, στέγασης και μετακινήσεων, και από τον φόβο του να είναι, και να πεθάνουν, μόνοι . Αυτοί οι φόβοι ενισχύονται από την ορατή προπαγάνδα – γραφήματα νοσηλειών και καταμέτρησης θανάτων, πινακίδες για υποχρεωτική χρήση μάσκας στις εισόδους επιχειρήσεων, αυτοκόλλητα εμβολιασμού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και άλλα εικονικά τιμητικά σήματα, και η συνεχής απαγγελία συνθημάτων όπως «Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό» και «Ό,τι κάνουμε είναι για να προστατεύσουμε την υγεία και την ασφάλειά σας.»
Οι συμβουλές των ηγετών μας παρουσιάζονται ως ο μόνος τρόπος να παραμείνουμε ασφαλείς. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η τυφλή πίστη σε αυτούς που μας κακοποιούν είναι μια στρατηγική επιβίωσης για τους κακοποιημένους, όχι ένα ορθολογικό πλάνο ζωής. Το σκληρό μάθημα του Συνδρόμου της Στοκχόλμης είναι ότι οι κακοποιητές μπορούν να μεταμορφωθούν σε σωτήρες στα μάτια των κακοποιημένων. Γίνονται ένα ασφαλές καταφύγιο, μια διέξοδος, η μόνη αντιληπτή διέξοδος.
Οι θρησκευόμενοι άνθρωποι σήμερα αποτελούν απειλή, αλλά όχι για τη δημόσια ασφάλεια όπως μας υποδεικνύει το κυρίαρχο αφήγημα. Αποτελούν απειλή για την ιδέα ότι το κράτος πρέπει να λατρεύεται πάνω από όλα, για την κρατική θρησκεία που προσπαθεί να πάρει τη θέση της δικής τους, για την άποψη ότι είναι δυνατό να βρει κανείς μια συναρπαστική και πλήρη αίσθηση νοήματος έξω από το κράτος.
Διώκονται όχι για αυτά που πιστεύουν, αλλά για αυτά που δεν πιστεύουν.
Όπως είπε ο γιος του Artur Pawlowski, Nathaniel, για την αστυνομία που περίμενε έξω από το σπίτι τους για να συλλάβει τον πατέρα του:
«Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το νόμο…. Τους έφερε σε αμηχανία σε παγκόσμια κλίμακα. Έχει αποκαλύψει τη διαφθορά τους. Ο κόσμος ξυπνάει. Έχει δυνατή φωνή. Φοβούνται αυτή τη φωνή, οπότε θέλουν να τον κρατήσουν στη φυλακή τώρα, σαν τιμωρία».
Πρέπει να μας ενδιαφέρει η δίωξη των Χριστιανών αν δεν είμαστε οι ίδιοι θρησκευόμενοι;
Όταν ο, αυτοπροσδιοριζόμενος ως άθεος, blogger Tim Urban έδωσε μια συνέντευξη στον Bari Weiss ερωτώμενος για κάτι για το οποίο άλλαξε γνώμη το 2021, είπε:
«Είχα περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου πιστεύοντας πως «όσο περισσότεροι οι άθεοι, τόσο το καλύτερο». Κοιτάζοντας πίσω, αυτό μου θυμίζει τώρα τη φράση «πρόσεχε τι εύχεσαι». Είναι εύκολο για τους μη θρησκευόμενους να περιφρονούμε τη θρησκεία, αλλά εκλαμβάνουμε σαν κάτι «δεδομένο» τον βαθμό στον οποίο μια καλή κοινωνία είναι καλή χάρη στο ηθικό υπόβαθρο που η θρησκεία μας παρέχει».
Η προστασία θρησκευτικών ηγετών όπως ο Artur Pawlowski δεν αποτελεί μόνο προστασία της θρησκείας καθαυτής. Πρόκειται για την προστασία των θεμελίων μιας ελεύθερης κοινωνίας, στην οποία τα άτομα μπορούν να βρουν τις δικές τους πηγές νοήματος, πέρα από το κράτος.
Η ελευθερία του θρησκεύεσθαι (και της συνείδησης, και της σκέψης, και των πεποιθήσεων) έχει μια βασική σχέση με τους τρόπους που οραματιζόμαστε και δημιουργούμε τη ζωή σε όλες τις βασικές της διαστάσεις: οικογένεια, εκπαίδευση, πνευματικότητα, σχέσεις, και την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία των ατόμων από τον ρόλο τους ως πολίτες. Πρώτα είμαστε άνθρωποι και μετά πολίτες. Μπορούμε να γίνουμε κατάλληλοι για την απόκτηση πολιτικής υπηκοότητας, αλλά δεν πρέπει να επιτρέψουμε στις απαιτήσεις της υπηκοότητας να υπαγορεύουν ποιοι θα είμαστε ως πρόσωπα.
Η θρησκεία είναι ένα βασικό δικαίωμα του χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά ο Καναδάς που δημιουργούμε είναι μια χώρα στην οποία τα θρησκευόμενα άτομα πρέπει να κάνουν μια ασυμβίβαστη ηθική επιλογή: να είστε καλός πολίτης και να προδώσετε τον εαυτό σας, ή να είστε πιστοί στον εαυτό σας και να αντιμετωπίσετε τις πολιτικές συνέπειες.
Σας αφήνω με αυτά τα λόγια, τα οποία είναι γνήσια καναδικά, εμπνευσμένα ίσως, και αξίζει να τα παραθέσω εκτενώς:
«… η ιστορία αυτής της χώρας είναι μια ιστορία στην οποία προκαλούμε συνεχώς τον εαυτό μας και ο ένας τον άλλον να επεκτείνουμε τους προσωπικούς μας ορισμούς για το ποιος είναι Καναδός. Αυτό είναι ένα καλό και σημαντικό πράγμα. Είναι καλό για εμάς, καλό για τη χώρα μας και σημαντικό για τον κόσμο. … Καταλαβαίνουμε ότι οι άνθρωποι ορίζονται και από τα πράγματα που μας ενώνουν και μας διακρίνουν τον έναν από τον άλλο: γλώσσες, πολιτισμοί, θρησκείες. Ακόμη και, εξίσου σημαντικό, το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Ωστόσο, γνωρίζουμε επίσης ότι όλα αυτά συμβάλλουν στην ταυτότητα ενός ατόμου, αλλά δεν την καθορίζουν. Όλα αυτά τα πράγματα βρίσκουν την υψηλότερη, πιο συγκεκριμένη έκφραση στα μεμονωμένα ανθρώπινα όντα που τα ενσαρκώνουν. Αυτό, επίσης, είναι καλό. Δίνει στους ανθρώπους χώρο να ζουν και να αναπνέουν».
«Δίνει στους ανθρώπους χώρο να ζουν και να αναπνέουν».
Αυτά δεν είναι δικά μου λόγια. Είναι τα λόγια του ίδιου του πρωθυπουργού Τζάστιν Τριντό, του οποίου ο εαυτός το 2015 φαίνεται ασυμβίβαστος με εκείνον που μόλις πριν από λίγους μήνες δήλωσε ότι το κάψιμο των εκκλησιών είναι «κατανοητό» και ότι οι ευαγγελιστές χριστιανοί είναι το χειρότερο μέρος της κοινωνίας.
Οι θρησκευόμενοι Καναδοί χάνουν αυτόν τον χώρο «για να ζήσουν και να αναπνεύσουν». Στην πραγματικότητα, ασφυκτιούν. Το ερώτημα είναι πώς θα αντιδράσουμε; Θα ενεργήσουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι ή ως ανεπίγνωστοι σκλάβοι; Και ποιο είναι το πραγματικό κόστος της μεταστροφής μας στην λατρεία του κράτους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου