Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ!!

 

Η Γερμανία έχει γίνει ένας οικονομικός δορυφόρος του Νέου Ψυχρού Πολέμου της Αμερικής με τη Ρωσία, την Κίνα και την υπόλοιπη Ευρασία. Η Γερμανία και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ έχουν παροτρυνθεί να επιβάλουν εμπορικές και επενδυτικές κυρώσεις που θα διαρκέσουν τον σημερινό πόλεμο αντιπροσώπων στην Ουκρανία.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάιντεν και οι εκπρόσωποι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είπαν ότι η Ουκρανία είναι μόνο το πρώτο στάδιο σε μια πολύ ευρύτερη δυναμική που χωρίζει τον κόσμο σε δύο αντίθετα σύνολα οικονομικών συμμαχιών.

Αυτό το παγκόσμιο ρήγμα υπόσχεται να είναι μια μάχη 10 έως 20 ετών για το αν η παγκόσμια οικονομία θα είναι μια μονοπολική οικονομία με επίκεντρο το δολάριο ή ένας πολυπολικός, πολυνομισματοκεντρικός κόσμος με επίκεντρο την ευρασιατική καρδιά με μικτές οικονομίες ιδιωτικές οικονομίες.

Ο Πρόεδρος Μπάιντεν αναφέρθηκε σε αυτή τη διάσπαση μεταξύ δημοκρατιών και αυταρχιών. Η ορολογία είναι μια τυπική οργουελική ασάφεια. Με τον όρο «δημοκρατίες» εννοεί τις ΗΠΑ και τις συμμαχικές δυτικές οικονομικές ολιγαρχίες. Στόχος τους είναι να μετατοπίσουν τον οικονομικό σχεδιασμό από τα χέρια των εκλεγμένων κυβερνήσεων στη Wall Street και σε άλλα χρηματοπιστωτικά κέντρα υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ.

Αμερικανοί διπλωμάτες χρησιμοποιούν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα για να απαιτήσουν ιδιωτικοποίηση της παγκόσμιας υποδομής και εξάρτηση από την τεχνολογία, τις εξαγωγές πετρελαίου και τροφίμων των ΗΠΑ. (Η ΟΔΓ ετοιμάζεται να παραδοθεί )

Με τον όρο «αυτοκρατία», ο Μπάιντεν εννοεί τις χώρες που αντιστέκονται σε αυτήν την εξαγορά της χρηματιστικοποίησης και της ιδιωτικοποίησης. Στην πράξη, η ρητορική των ΗΠΑ σημαίνει την προώθηση της δικής τους οικονομικής ανάπτυξης και του βιοτικού επιπέδου, και διατήρηση της χρηματοδότησης και των τραπεζών ως δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας.

Η ουσία είναι αν οι οικονομίες σχεδιάζονται από τραπεζικά κέντρα για να δημιουργήσουν οικονομικό πλούτο - ιδιωτικοποιώντας βασικές υποδομές, δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφελείας και κοινωνικές υπηρεσίες όπως η υγειονομική περίθαλψη σε μονοπώλια - ή αν αυξάνουν το βιοτικό επίπεδο και τον πλούτο κάνοντας την τραπεζική και τη δημιουργία χρήματος δημόσια Υγεία. η εκπαίδευση, οι μεταφορές και η επικοινωνία παραμένουν στα χέρια του κοινού.

Η χώραπου υφίσταται τη μεγαλύτερη «παράπλευρη ζημιά» σε αυτή την παγκόσμια ρήξη είναι η Γερμανία. Ως το πιο προηγμένο βιομηχανικό έθνος της Ευρώπης, η Γερμανία εξαρτάται περισσότερο από τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου, πετρελαίου και μετάλλων όπως αλουμίνιο, τιτάνιο και παλλάδιο για χάλυβα, χημικά, μηχανήματα, αυτοκίνητα και άλλα καταναλωτικά αγαθά. ( Είναι η FRG μια πολιτεία ή απλώς μια προσομοίωση κράτους; "Οι νόμοι SHAEF ισχύουν για εμάς" )

Μπορεί επίσης να σας αρέσειΩστόσο, παρά το γεγονός ότι δύο αγωγοί Nord Stream κατασκευάστηκαν για να φέρουν φθηνή ενέργεια στη Γερμανία, η Γερμανία κλήθηκε να αποκοπεί από το ρωσικό φυσικό αέριο και να αποβιομηχανοποιηθεί. Αυτό σημαίνει το τέλος της οικονομικής του υπεροχής. Το κλειδί για την αύξηση του ΑΕΠ στη Γερμανία, όπως και σε άλλες χώρες, είναι η κατανάλωση ενέργειας ανά εργαζόμενο.

Αυτές οι αντιρωσικές κυρώσεις καθιστούν τον σημερινό Νέο Ψυχρό Πόλεμο εγγενώς αντιγερμανικό. Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν δήλωσε ότι η Γερμανία πρέπει να αντικαταστήσει το φθηνό ρωσικό αέριο αγωγών με αμερικανικό αέριο LNG υψηλής τιμής. Για να μπορέσει να εισάγει αυτό το φυσικό αέριο, η Γερμανία θα πρέπει σύντομα να ξοδέψει περισσότερα από 5 δισεκατομμύρια δολάρια για τη δημιουργία λιμενικών χωρητικοτήτων για τη διακίνηση δεξαμενόπλοιων LNG. Αυτό θα σημαίνει ότι η γερμανική βιομηχανία δεν είναι πλέον ανταγωνιστική. Οι χρεοκοπίες θα πολλαπλασιαστούν, η απασχόληση θα μειωθεί και οι ηγέτες της Γερμανίας που είναι υπέρ του ΝΑΤΟ θα επιφέρουν χρόνια ύφεση και πτώση του βιοτικού επιπέδου.

Οι περισσότερες πολιτικές θεωρίες υποθέτουν ότι τα έθνη θα ενεργήσουν προς το συμφέρον τους. Διαφορετικά είναι δορυφορικά κράτη που δεν παίρνουν τη μοίρα τους στα χέρια τους. Η Γερμανία υποτάσσει τη βιομηχανία και το βιοτικό της επίπεδο στις επιταγές της αμερικανικής διπλωματίας και στο προσωπικό συμφέρον του αμερικανικού τομέα πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Το κάνει οικειοθελώς - όχι μέσω στρατιωτικής βίας, αλλά από μια ιδεολογική πεποίθηση ότι η παγκόσμια οικονομία πρέπει να διοικείται από σχεδιαστές του Ψυχρού Πολέμου των ΗΠΑ.

Μερικές φορές είναι ευκολότερο να κατανοήσεις τη σημερινή δυναμική ξεφεύγοντας από την άμεση κατάστασή σου και εξετάζοντας ιστορικά παραδείγματα του είδους της πολιτικής διπλωματίας που διχάζει τον σημερινό κόσμο.

Ο καλύτερος παραλληλισμός που μπορώ να βρω είναι ο αγώνας της μεσαιωνικής Ευρώπης μεταξύ του Ρωμαϊκού παπισμού και των Γερμανών βασιλιάδων - των Αγίων Ρωμαίων Αυτοκρατόρων - τον 13ο αιώνα. Αυτή η σύγκρουση χώρισε την Ευρώπη σε γραμμές σχεδόν πανομοιότυπες με αυτές του σήμερα. Μια σειρά από πάπες αφόρισαν τον Φρειδερίκο Β' και άλλους Γερμανούς βασιλιάδες και κινητοποίησαν συμμάχους για να πολεμήσουν ενάντια στη Γερμανία και τον έλεγχο της νότιας Ιταλίας και της Σικελίας.

Ο ανταγωνισμός της Δύσης ενάντια στην Ανατολή τροφοδοτήθηκε από τις Σταυροφορίες (1095-1291), όπως ο σημερινός Ψυχρός Πόλεμος είναι μια σταυροφορία ενάντια στις οικονομίες που απειλούν την κυριαρχία των ΗΠΑ στον κόσμο.

Ο μεσαιωνικός πόλεμος κατά της Γερμανίας αφορούσε το ποιος έπρεπε να κυβερνήσει τη χριστιανική Ευρώπη: ο παπισμός, με τους πάπες να γίνονται κοσμικοί αυτοκράτορες ή οι κοσμικοί ηγεμόνες των επιμέρους βασιλείων, που διεκδικούσαν την εξουσία να τους νομιμοποιήσουν ηθικά και να τους αποδεχτούν.

Το αντίστοιχο της μεσαιωνικής Ευρώπης με τον Νέο Ψυχρό Πόλεμο της Αμερικής κατά της Κίνας και της Ρωσίας ήταν το Μεγάλο Σχίσμα του 1054. Λέων IX. ζήτησε μονοπολικό έλεγχο του Χριστιανισμού και αφόρισε την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Κωνσταντινούπολη και ολόκληρο τον χριστιανικό πληθυσμό που ανήκε σε αυτήν. Μια ενιαία επισκοπή, η Ρώμη, διαχωρίστηκε από ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο της εποχής εκείνης, συμπεριλαμβανομένων των αρχαίων πατριαρχείων Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Κωνσταντινούπολης και Ιερουσαλήμ.

Αυτή η απόσχιση έθεσε ένα πολιτικό πρόβλημα για τη ρωμαϊκή διπλωματία: πώς να αποκτήσει τον έλεγχο όλων των δυτικοευρωπαϊκών βασιλείων και να απαιτήσει το δικαίωμά τους σε οικονομική υποστήριξη;

Αυτός ο στόχος απαιτούσε την υποταγή των κοσμικών βασιλιάδων στην παπική θρησκευτική εξουσία. Το 1074, ο Γρηγόριος Ζ', ο Χίλντεμπραντ, εξέδωσε 27 παπικές υπαγορεύσεις που περιγράφουν τη διοικητική στρατηγική της Ρώμης για τη διασφάλιση της εξουσίας της στην Ευρώπη.

Αυτά τα παπικά αιτήματα έχουν εντυπωσιακούς παραλληλισμούς με τη σύγχρονη αμερικανική διπλωματία. Και στις δύο περιπτώσεις, τα στρατιωτικά και τα κοσμικά συμφέροντα απαιτούν μια εξάχνωση με τη μορφή ενός ιδεολογικού σταυροφορικού πνεύματος για να στερεοποιηθεί το αίσθημα αλληλεγγύης που απαιτεί κάθε σύστημα αυτοκρατορικής διακυβέρνησης. Η λογική είναι διαχρονική και καθολική.

Οι παπικές επιταγές ήταν ριζοσπαστικές από δύο απόψεις. Πρώτον, τοποθέτησαν τον επίσκοπο της Ρώμης πάνω από όλες τις άλλες επισκοπές, δημιουργώντας τον σύγχρονο παπισμό. Η ρήτρα 3 όριζε ότι μόνο ο Πάπας είχε την εξουσία να διορίζει, να απομακρύνει ή να αποκαθιστά επισκόπους. Το άρθρο 25 έδωσε την εξουσία διορισμού (ή απομάκρυνσης) επισκόπων στον πάπα, όχι τοπικών αρχόντων.

Και η ρήτρα 12 έδωσε στον πάπα το δικαίωμα να καθαιρεί τους αυτοκράτορες, ακολουθώντας τη ρήτρα 9 που «υποχρέωνε όλους τους πρίγκιπες να φιλούν μόνοι τους τα πόδια του πάπα» προκειμένου να θεωρούνται νόμιμοι ηγεμόνες.

Σήμερα, οι διπλωμάτες των ΗΠΑ συνεχίζουν να διεκδικούν το δικαίωμα να καθορίζουν ποιος θα πρέπει να αναγνωριστεί ως αρχηγός κράτους μιας χώρας. Το 1953 ανέτρεψαν τον εκλεγμένο ηγέτη του Ιράν και τον αντικατέστησαν με τη στρατιωτική δικτατορία του Σάχη.

Αυτή η αρχή δίνει στους διπλωμάτες των ΗΠΑ το δικαίωμα να υποστηρίξουν «έγχρωμες επαναστάσεις» για την αλλαγή καθεστώτος, όπως η υποστήριξή τους στις στρατιωτικές δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής που δημιουργούν πελατειακές ολιγαρχίες στην υπηρεσία των αμερικανικών εταιρικών και οικονομικών συμφερόντων. Το πραξικόπημα του 2014 στην Ουκρανία είναι απλώς η πιο πρόσφατη άσκηση από τις ΗΠΑ αυτού του δικαιώματος διορισμού και απομάκρυνσης ηγετών.

Πιο πρόσφατα, Αμερικανοί διπλωμάτες διόρισαν τον Χουάν Γκουαϊδό ως αρχηγό του κράτους της Βενεζουέλας στη θέση του εκλεγμένου προέδρου, αφήνοντάς του τα αποθέματα χρυσού της χώρας. Ο πρόεδρος Μπάιντεν επέμεινε ότι η Ρωσία πρέπει να καθαιρέσει τον Πούτιν και να βάλει στη θέση του έναν ηγέτη πιο φιλικό προς τις ΗΠΑ.

Αυτό το «δικαίωμα» επιλογής αρχηγών κρατών είναι μια σταθερά στην πολιτική των ΗΠΑ, η οποία ανακατεύεται στις ευρωπαϊκές πολιτικές υποθέσεις συνεχώς από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το δεύτερο ριζοσπαστικό χαρακτηριστικό των παπικών επιταγών ήταν ο αποκλεισμός κάθε ιδεολογίας και πολιτικής που παρέκκλινε από την παπική εξουσία. Η ρήτρα 2 ορίζει ότι μόνο ο Πάπας μπορεί να ονομαστεί «καθολικός». Οποιαδήποτε αντίθετη γνώμη ήταν ομολογουμένως αιρετική. Η ρήτρα 17 ορίζει ότι κανένα κεφάλαιο ή βιβλίο δεν μπορεί να θεωρηθεί κανονικό χωρίς παπική εξουσία.

Παρόμοια έκκληση κάνει η σημερινή ιδεολογία των χρηματιστικοποιημένων και ιδιωτικοποιημένων «ελεύθερων αγορών» που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ, δηλαδή η απορρύθμιση της κρατικής εξουσίας για τη διαμόρφωση της οικονομίας προς όφελος συμφερόντων διαφορετικών από εκείνα της αμερικανοκεντρικής χρηματοπιστωτικής και εταιρικής ελίτ.

Το αίτημα για καθολικότητα στον σημερινό Νέο Ψυχρό Πόλεμο είναι καλυμμένο με τη γλώσσα της «δημοκρατίας». Αλλά ο ορισμός της δημοκρατίας στον σημερινό Νέο Ψυχρό Πόλεμο είναι απλώς «φιλοαμερικανικός», και συγκεκριμένα η νεοφιλελεύθερη ιδιωτικοποίηση ως η νέα οικονομική θρησκεία που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ.

Αυτή η ηθική θεωρείται «επιστήμη» όπως αποδεικνύεται από το Quasi-Nobel Memorial Prize in Economics. Είναι ο σύγχρονος ευφημισμός για τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά σκουπίδια στο σχολείο του Σικάγο, τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ και τις φορολογικές ελαφρύνσεις για τους πλούσιους.

Οι παπικές επιταγές καθιέρωσαν μια στρατηγική για να εξασφαλίσουν μονοπολικό έλεγχο στα κοσμικά βασίλεια. Υποστήριξαν την παπική υπεροχή έναντι των κοσμικών βασιλιάδων, κυρίως των Γερμανών Αγίων Ρωμαίων Αυτοκρατόρων. Η ρήτρα 26 εξουσιοδοτούσε τους πάπες να αφορίζουν οποιονδήποτε «δεν βρίσκεται σε ειρήνη με τη Ρωμαϊκή Εκκλησία».

Αυτή η αρχή υπονοούσε την τελευταία ρήτρα 27, η οποία επέτρεπε στον Πάπα να «ελευθερώσει τους υπηκόους από την πίστη τους σε ασεβείς ανθρώπους». Αυτό ενθάρρυνε τη μεσαιωνική εκδοχή των «έγχρωμων επαναστάσεων» να επιφέρει την αλλαγή καθεστώτος.

Αυτό που ένωσε τις χώρες σε αυτή την αλληλεγγύη ήταν η εχθρότητα προς τις κοινωνίες που δεν ήταν υπό την παπική κεντρική εξουσία - τους μουσουλμάνους άπιστους που κατείχαν την Ιερουσαλήμ, καθώς και τους Γάλλους Καθαρούς και όλους τους άλλους που θεωρούνταν αιρετικοί. Πάνω απ' όλα, ωστόσο, υπήρχε εχθρότητα προς περιοχές αρκετά ισχυρές ώστε να αντισταθούν στις παπικές απαιτήσεις για οικονομικούς φόρους.

Το σύγχρονο ισοδύναμο μιας τέτοιας ιδεολογικής δύναμης για τον αφορισμό των αιρετικών που αντιστέκονται στις απαιτήσεις για υπακοή και φόρο τιμής θα ήταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ που υπαγορεύουν οικονομικές πρακτικές και θέτουν «προϋποθέσεις» στις οποίες όλες οι κυβερνήσεις μέλη, υπό την απειλή κυρώσεων των ΗΠΑ. ακολουθούν - η σύγχρονη εκδοχή του αφορισμού των χωρών που δεν αποδέχονται την κυριαρχία των ΗΠΑ.

Η ρήτρα 19 των επιταγών έλεγε ότι ο πάπας δεν μπορούσε να καταδικαστεί από κανέναν - ακριβώς όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνούνται σήμερα να υποβάλουν τις ενέργειές τους στις αποφάσεις του Παγκόσμιου Δικαστηρίου. Ομοίως, σήμερα οι δορυφόροι των ΗΠΑ αναμένεται να ακολουθήσουν τις επιταγές του ΝΑΤΟ και άλλων θεσμών (όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα) άνευ όρων. Όπως είπε η Μάργκαρετ Θάτσερ για τη νεοφιλελεύθερη ιδιωτικοποίησή της που κατέστρεψε τον δημόσιο τομέα της Βρετανίας: Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση (ΤΙΝΑ).

Θα ήθελα να τονίσω την αναλογία με τις σημερινές κυρώσεις των ΗΠΑ εναντίον οποιασδήποτε χώρας δεν συμμορφώνεται με τις δικές της διπλωματικές απαιτήσεις. Οι εμπορικές κυρώσεις είναι μια μορφή αφορισμού.

Αντιστρέφουν την αρχή της Ειρήνης της Βεστφαλίας του 1648, που καθιστούσε κάθε χώρα και τους ηγεμόνες της ανεξάρτητες από ξένες παρεμβάσεις. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν περιγράφει την παρέμβαση των ΗΠΑ ως διασφάλιση της νέας του διχοτομίας μεταξύ «δημοκρατίας» και «αυτοκρατίας». Λέγοντας δημοκρατία εννοεί μια ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ πελατειακή ολιγαρχία που δημιουργεί οικονομικό πλούτο μειώνοντας το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, σε αντίθεση με τις μικτές οικονομίες δημόσιας/ιδιωτικής, που στοχεύουν στην προώθηση του βιοτικού επιπέδου και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Όπως έχω ήδη αναφέρει, το Μεγάλο Σχίσμα, αφορίζοντας την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Κωνσταντινούπολη και τον χριστιανικό πληθυσμό της, δημιούργησε τη μοιραία θρησκευτική διαχωριστική γραμμή που χώρισε τη «Δύση» από την Ανατολή για μια χιλιετία. Αυτή η διάσπαση ήταν τόσο σημαντική που ο Βλαντιμίρ Πούτιν την παρέθεσε στην ομιλία του στις 30 Σεπτεμβρίου 2022, περιγράφοντας τη σημερινή απομάκρυνση από τις δυτικές οικονομίες με επίκεντρο τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Τον 12ο και 13ο αιώνα, οι Νορμανδοί κατακτητές της Αγγλίας, της Γαλλίας και άλλων χωρών, καθώς και οι Γερμανοί βασιλείς, διαμαρτυρήθηκαν επανειλημμένα, αφορίστηκαν επανειλημμένα και τελικά υποτάχθηκαν στις παπικές απαιτήσεις. Μόλις τον 16ο αιώνα ο Μάρτιν Λούθηρος, ο Ζβίνγκλι και ο Ερρίκος Η' δημιούργησαν τελικά μια προτεσταντική εναλλακτική στη Ρώμη και έκαναν τον Δυτικό Χριστιανισμό πολυπολικό.

Γιατί πήρε τόσο πολύ; Η απάντηση είναι ότι οι Σταυροφορίες αντιπροσώπευαν μια οργανωτική ιδεολογική βαρύτητα. Αυτή ήταν η μεσαιωνική αναλογία με τον σημερινό νέο Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Οι Σταυροφορίες δημιούργησαν μια πνευματική εστίαση για «ηθική μεταρρύθμιση» κινητοποιώντας το μίσος εναντίον του «άλλου» - της μουσουλμανικής Ανατολής και, όλο και περισσότερο, των Εβραίων και των Ευρωπαίων Χριστιανών που ξεφεύγουν από τον ρωμαϊκό έλεγχο.

Αυτή ήταν η μεσαιωνική αναλογία με τα σημερινά νεοφιλελεύθερα δόγματα της «ελεύθερης αγοράς» της αμερικανικής χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας και την εχθρότητά τους προς την Κίνα, τη Ρωσία και άλλα έθνη που δεν ακολουθούν αυτήν την ιδεολογία. Στον σημερινό Νέο Ψυχρό Πόλεμο, η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της Δύσης κινητοποιεί τον φόβο και το μίσος για τον «άλλο» και δαιμονοποιεί τα έθνη που ακολουθούν έναν ανεξάρτητο δρόμο ως «αυτοκρατικά καθεστώτα». Ο ανοιχτός ρατσισμός εναντίον ολόκληρων λαών ενθαρρύνεται, όπως είναι εμφανές στη ρωσοφοβία και στην «κουλτούρα της ακύρωσης» που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στη Δύση.

Ακριβώς όπως η πολυπολική μετάβαση του δυτικού χριστιανισμού απαιτούσε την προτεσταντική εναλλακτική του 16ου αιώνα, έτσι και η ρήξη της ευρασιατικής καρδιάς με την τραπεζοκεντρική Δύση του ΝΑΤΟ πρέπει να εδραιωθεί από μια εναλλακτική ιδεολογία για την οργάνωση μικτών οικονομιών δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και την οικονομική τους υποδομή.

Οι μεσαιωνικές εκκλησίες στη δύση αφαιρέθηκαν από τις ελεημοσύνες και τα προικοδοτήματά τους για να δώσουν στον παπισμό την πένα του Πέτρου και άλλες επιδοτήσεις για τους πολέμους που διεξήγαγε ενάντια σε ηγεμόνες που αντιτάχθηκαν στις παπικές απαιτήσεις. Η Αγγλία έπαιξε τον ρόλο του κύριου θύματος που παίζει σήμερα η Γερμανία. Τεράστιοι αγγλικοί φόροι, που υποτίθεται ότι επιβλήθηκαν για τη χρηματοδότηση των Σταυροφοριών, εκτράπηκαν για να πολεμήσουν τον Φρειδερίκο Β', τον Κόνραντ και τον Μάνφρεντ στη Σικελία.

Χρηματοδοτούμενη από παπικούς τραπεζίτες από τη βόρεια Ιταλία (Λομβαρδοί και Καχόρσιν), αυτή η εκτροπή οδήγησε σε βασιλικά χρέη που μετακυλίστηκαν σε όλη την οικονομία. Οι βαρόνοι της Αγγλίας διεξήγαγαν έναν εμφύλιο πόλεμο ενάντια στον Ερρίκο Β' στη δεκαετία του 1260, τερματίζοντας τη συνενοχή του στη θυσία της οικονομίας στις παπικές απαιτήσεις.

Αυτό που τερμάτισε την εξουσία του παπισμού σε άλλες χώρες ήταν το τέλος του πολέμου του εναντίον της Ανατολής. Όταν οι Σταυροφόροι έχασαν την Άκρα, την πρωτεύουσα της Ιερουσαλήμ, το 1291, ο παπισμός έχασε τον έλεγχο του Χριστιανισμού. Δεν υπήρχε πια «κακό» να πολεμήσει και το «καλό» είχε χάσει την εστίαση και τη συνοχή του. Το 1307, ο Γάλλος βασιλιάς Φίλιππος Δ' («ο Όμορφος») κατάσχεσε τον πλούτο του μεγάλου στρατιωτικού τραπεζικού τάγματος της Εκκλησίας, αυτόν των Ναϊτών στον Ναό του Παρισιού.

Άλλοι ηγεμόνες εθνικοποίησαν επίσης τους Ναΐτες και η εκκλησία στερήθηκε χρήματα. Χωρίς έναν κοινό εχθρό που ορίστηκε και κινητοποιήθηκε από τη Ρώμη, ο παπισμός έχασε τη μονοπολική ιδεολογική του εξουσία στη Δυτική Ευρώπη.

Το σύγχρονο ισοδύναμο της απόρριψης των Ναϊτών και των παπικών οικονομικών θα ήταν να αποχωρήσουν οι χώρες από τον Νέο Ψυχρό Πόλεμο της Αμερικής. Θα απέρριπταν το πρότυπο του δολαρίου και το τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ. Αυτό συμβαίνει τώρα, καθώς όλο και περισσότερες χώρες βλέπουν τη Ρωσία και την Κίνα όχι ως αντιπάλους, αλλά ως μεγάλες ευκαιρίες για αμοιβαία οικονομικά οφέλη.

Η αθετημένη υπόσχεση αμοιβαίου οφέλους μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας

Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 υποσχέθηκε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε, η Γερμανία επανενώθηκε και Αμερικανοί διπλωμάτες υποσχέθηκαν το τέλος του ΝΑΤΟ καθώς η σοβιετική στρατιωτική απειλή δεν υπήρχε πλέον. Η ρωσική ηγεσία είχε την ελπίδα ότι, όπως το έθεσε ο Πρόεδρος Πούτιν, μια νέα πανευρωπαϊκή οικονομία θα αναδυόταν από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ.

Η Γερμανία, ειδικότερα, αναμενόταν να αναλάβει ηγετικό ρόλο στις επενδύσεις στη Ρωσία και στην αναδιάρθρωση του κλάδου σε πιο αποτελεσματικές γραμμές. Η Ρωσία θα πλήρωνε για αυτή τη μεταφορά τεχνολογίας προμηθεύοντας φυσικό αέριο και πετρέλαιο, καθώς και νικέλιο, αλουμίνιο, τιτάνιο και παλλάδιο.

Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι το ΝΑΤΟ θα επεκταθεί, διακινδυνεύοντας έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο, και σίγουρα όχι ότι θα υποστήριζε την Ουκρανία, που πιστεύεται ότι είναι η πιο διεφθαρμένη κλεπτοκρατία στην Ευρώπη, που θα διοικείται από εξτρεμιστικά κόμματα, τα οποία ταυτίζονται με τα γερμανικά ναζιστικά διακριτικά.

Πώς εξηγείται ότι η φαινομενικά λογική δυνατότητα αμοιβαίου οφέλους μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και των πρώην σοβιετικών οικονομιών έχει μετατραπεί σε προώθηση ολιγαρχικών κλεπτοκρατιών; Η καταστροφή του αγωγού Nord Stream συνοψίζει τη δυναμική. Για σχεδόν μια δεκαετία, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επανειλημμένα ζητήσει από τη Γερμανία να εγκαταλείψει την εξάρτησή της από τον ρωσικό ενεργειακό εφοδιασμό. Αυτά τα αιτήματα απορρίφθηκαν από τον Γκέρχαρντ Σρέντερ, την Άνγκελα Μέρκελ και τους Γερμανούς επιχειρηματίες. Επισήμαναν την προφανή οικονομική λογική του αμοιβαίου εμπορίου γερμανικών προϊόντων με ρωσικές πρώτες ύλες.

Το πρόβλημα για τις ΗΠΑ ήταν να εμποδίσουν τη Γερμανία να εγκρίνει τον αγωγό Nord Stream 2. Η Βικτόρια Νούλαντ, ο Πρόεδρος Μπάιντεν και άλλοι διπλωμάτες των ΗΠΑ κατέστησαν σαφές ότι ο τρόπος για να φτάσετε εκεί ήταν να υποδαυλίσει το μίσος προς τη Ρωσία. Ο Νέος Ψυχρός Πόλεμος παρουσιάστηκε ως μια νέα σταυροφορία.

Έτσι περιέγραψε ο Τζορτζ Μπους την επίθεση της Αμερικής στο Ιράκ για την κατάσχεση των πετρελαιοπηγών του. Το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα του 2014 δημιούργησε ένα ουκρανικό καθεστώς-μαριονέτα που έχει περάσει οκτώ χρόνια βομβαρδίζοντας τις ρωσόφωνες ανατολικές επαρχίες. Το ΝΑΤΟ προκάλεσε έτσι μια ρωσική στρατιωτική απάντηση. Η υποκίνηση ήταν επιτυχής και η επιθυμητή ρωσική απάντηση περιγράφηκε ως απρόκλητη θηριωδία. Η προστασία των αμάχων έχει παρουσιαστεί στα μέσα ενημέρωσης που χρηματοδοτούνται από το ΝΑΤΟ ως τόσο προσβλητική που οι εμπορικές και επενδυτικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τον Φεβρουάριο είναι δικαιολογημένες. Αυτό σημαίνει σταυροφορία.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ο κόσμος χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα: το ΝΑΤΟ με επίκεντρο τις ΗΠΑ και τον εκκολαπτόμενο ευρασιατικό συνασπισμό. Ένα υποπροϊόν αυτής της δυναμικής είναι η αδυναμία της Γερμανίας να ακολουθήσει μια οικονομική πολιτική που βασίζεται σε αμοιβαία επωφελείς εμπορικούς και επενδυτικούς δεσμούς με τη Ρωσία (και ίσως την Κίνα).

Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς ταξιδεύει στην Κίνα αυτή την εβδομάδα για να προτρέψει τη χώρα να διαλύσει τον δημόσιο τομέα και να σταματήσει να επιδοτεί την οικονομία της, διαφορετικά η Γερμανία και η Ευρώπη θα επιβάλουν κυρώσεις στο εμπόριο με την Κίνα. Δεν υπάρχει περίπτωση η Κίνα να συμμορφωθεί με αυτή τη γελοία απαίτηση, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ή άλλα βιομηχανικά κράτη θα σταματήσουν να επιδοτούν το δικό τους τσιπ υπολογιστή και άλλους βασικούς τομείς.

Το Γερμανικό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων είναι ένας νεοφιλελεύθερος «ελευθεριακός» βραχίονας του ΝΑΤΟ που ζητά την αποβιομηχάνιση της Γερμανίας και την εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες για το εμπόριο, εξαιρουμένης της Κίνας, της Ρωσίας και των συμμάχων τους. Αυτό υπόσχεται να είναι το τελευταίο καρφί στο οικονομικό φέρετρο της Γερμανίας.

Ένα άλλο υποπροϊόν του Νέου Ψυχρού Πολέμου της Αμερικής είναι το τέλος όλων των διεθνών σχεδίων για τον περιορισμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ένας πυλώνας της οικονομικής διπλωματίας των ΗΠΑ είναι ότι οι εταιρείες πετρελαίου της και εκείνες των συμμάχων της στο ΝΑΤΟ ελέγχουν τον παγκόσμιο εφοδιασμό πετρελαίου και φυσικού αερίου, δηλαδή μειώνουν την εξάρτηση από ανθρακούχα καύσιμα.

Αυτός ήταν ο πόλεμος του ΝΑΤΟ στο Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, το Αφγανιστάν και την Ουκρανία. Δεν είναι τόσο αφηρημένο όσο το «δημοκρατίες εναντίον αυτοκρατοριών». Πρόκειται για την ικανότητα των ΗΠΑ να βλάψουν άλλες χώρες, κόβοντας την πρόσβασή τους στην ενέργεια και σε άλλες βασικές ανάγκες.

Χωρίς την αφήγηση του «καλού εναντίον του κακού» του Νέου Ψυχρού Πολέμου, οι κυρώσεις των ΗΠΑ χάνουν τον λόγο ύπαρξής τους σε αυτήν την επίθεση των ΗΠΑ για την προστασία του περιβάλλοντος και το αμοιβαίο εμπόριο μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας και της Κίνας. Αυτό είναι το πλαίσιο για τον σημερινό αγώνα στην Ουκρανία, που θα είναι απλώς το πρώτο βήμα σε αυτό που αναμένεται να διαρκέσει 20 χρόνια από τις ΗΠΑ για να αποτρέψει τον κόσμο από το να γίνει πολυπολικός. Αυτή η διαδικασία θα εξαρτήσει τη Γερμανία και την Ευρώπη από τις προμήθειες LNG των ΗΠΑ.

Το κόλπο είναι να πείσεις τη Γερμανία ότι εξαρτάται από τις ΗΠΑ για τη στρατιωτική της ασφάλεια. Αυτό από το οποίο πραγματικά χρειάζεται προστασία η Γερμανία είναι ο πόλεμος των ΗΠΑ εναντίον της Κίνας και της Ρωσίας, περιθωριοποιώντας και «ουκρανοποιώντας» την Ευρώπη.

Οι δυτικές κυβερνήσεις δεν έχουν ζητήσει τον τερματισμό αυτού του πολέμου μέσω διαπραγματεύσεων, επειδή δεν έχει κηρυχτεί πόλεμος στην Ουκρανία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν κηρύσσουν πόλεμο πουθενά, καθώς σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ θα απαιτούσαν δήλωση από το Κογκρέσο.

Έτσι, οι στρατοί των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ βομβαρδίζουν, οργανώνουν έγχρωμες επαναστάσεις, ανακατεύονται στην εσωτερική πολιτική (καθιστώντας τις Συνθήκες της Βεστφαλίας του 1648 παρωχημένες) και επιβάλλουν κυρώσεις που διαλύουν τη Γερμανία και τους Ευρωπαίους γείτονές της.

Πώς μπορούν οι διαπραγματεύσεις να «τερματίσουν» έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κηρυχθεί πόλεμος και είναι μια μακροπρόθεσμη στρατηγική συνολικής μονοπολικής παγκόσμιας κυριαρχίας;

Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει τέλος έως ότου δημιουργηθεί μια εναλλακτική λύση στους σημερινούς διεθνείς θεσμούς με επίκεντρο τις ΗΠΑ. Αυτό απαιτεί τη δημιουργία νέων θεσμών που αντικατοπτρίζουν μια εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη, τραπεζοκεντρική άποψη ότι οι οικονομίες πρέπει να ιδιωτικοποιούνται και να προγραμματίζονται κεντρικά από τα χρηματοπιστωτικά κέντρα...

...από τήν ΠΡΑΒΝΤΑ