ΑΠΟΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΒΡΑΖΙΛΙΑ ! ΜΕΡΟΣ Α΄

 

ΜΕΡΟΣ Α΄

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΛΑΔΑΣ!

 

.

   

«Είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός στον κόσμο. Λατρεύω αυτόν τον τύπο» είπε ο Barack Obama (2007).  (σύνδεσμος [4])

 

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ 

   Οι πρόσφατες εκλογές στην Βραζιλία απασχόλησαν σε κάποιο βαθμό την Ελλαδική δημοσιότητα. Αυτό που προβλήθηκε κυρίως σχετικά, ήσαν κάποιές σύντομες βιντεοσκοπήσεις, που αφορούσαν τις διογκούμενες διαμαρτυρίες υπέρ τού Jair Bolsonaro, που φέρεται να έχει χάσει την εκλογική αναμέτρηση τής 30ης Οκτωβρίου, μέσα από ένα εμφανέστατο εκλογικό πραξικόπημα, που οργανώθηκε με τις πάγιες μεθόδους ηλεκτρονικής καλπονοθείας των νεοταξιτών. Επί πλέον προβλήθηκαν στα μαζικά μέσα και κάποιες πολύ σύντομες και αφοριστικές σχετικές αναφορές σε συνεντεύξεις, με εξέχουσα αυτήν την Νίκου Κοτζιά στο Κόντρα Τσάνελ, ενός ανθρώπου τουτέστιν, ο οποίος πέραν τής καθηγητικής καρέκλας που κατέχει, στερείται ουσιαστικής πολιτικής παιδείας, αλλά και τού προσήκοντος νηφάλιου ρεαλισμού, ως εγκλωβισμένος σε παραταξιακά μυθεύματα, ώστε να είναι σε θέση, να προβεί σε πολιτικές αναλύσεις (παρόλο, που στο παρελθόν επέδειξε ως υπουργός εξωτερικών σε κάποια σημαντικά ζητήματα ιδιαίτερα υψηλή ευφυία, οργανωτικές ικανότητες συστηματικών παρεμβάσεων, καλές προθέσεις και προσωπική συνέπεια. Πλην όμως, η παραταξιακή αγκύλωση, που διακρίνει την σκέψη του, με αποτέλεσμα να κυριαρχείται η γενικότερη οπτική του από υπέρμετρη αφέλεια, οδήγησε στο να πάει άκλαυτος, από το δόκανο, που τού έστησε η καμπάλ, με μοχλό τον λαγό της πάνο καμμένο και το πισώπλατο κτύπημα τού “φίλου” του alexis, χωρίς να έχει μπορέσει έκτοτε να κατανοήσει ακόμη και σήμερα ούτε στα στοιχειώδη το παιχνίδι, που παίχτηκε σε βάρος του, με το φόρτωμα τής βασικής απαξίωσης για το Μακεδονικό στις πλάτες του). Ο Νίκος Κοτζιάς έπλεξε στην αρχή τής συνέντευξης το εγκώμιο τού Louz Inazio Lula da Silva, χωρίς να προβεί σε καμία ουσιαστική αναφορά, πέρα από το γνωστό αναμάσημα, ότι δήθεν ο Λούλα είναι ένας αποφασισμένος αριστερός, που υποτίθεται, ότι βοηθάει τούς πτωχούς, αποκαλύπτοντας στην πράξη, ότι δεν διαθέτει την παραμικρή ιδέα για τα ζητήματα, που αφορούν την Βραζιλία (σύνδεσμος [1]).

   Από την πλευρά της Συμμαχίας των Αντιδυνάμεων πρώτος και έγκαιρα έκανε αναφορά στην καλπονοθεία ο Benjamin Follford, στις 31.10 στα πλαίσια των εβδομαδιαίων αναφορών του, αναφέροντας ως πραγματικά ποσοστά 41% για τον Λούλα και 59% για τον Μπολσονάρο, χωρίς όμως να παραθέσει συγκεκριμένα στοιχεία, που να τα τεκμηριώνουν  (σύνδεσμος [2]). Από την πλευρά των λοιπών σελίδων, που στηρίζουν τον Πρόεδρο Τραμπ, η πρώτη αναφορά στην καλπονοθεία έγινε σχεδόν ταυτοχρόνως από περισσότερα βήματα, όπως η σειρά “X22 Report“ (την 01.11) και ο Charlie Ward (στις 02.11). Το X22 Report παρέθεσε πολύ φανερά δεδομένα, που τεκμηριώνουν την καλπονοθεία, καθότι οι κύκλοι, που στηρίζουν τον πρόεδρο Τραμπ, έχοντας υποστεί και αυτοί τέτοιες πρακτικές, είναι σε θέση να αναγνωρίζουν αμέσως τέτοιου είδους νοθείες. Στα συγκεκριμένα επιχειρήματα, που προβλήθηκαν σχετικά, θα αναφερθώ στην συνέχεια, διότι επιθυμώ να εμβαθύνω κάπως στην επιχειρηματολογία που προβλήθηκε και από την πλευρά μου. Αυτό όμως που αρμόζει να προτάξω, είναι, ότι η προώθηση τής εν λόγω καλπονοθείας ήταν προβλέψιμη και αναμενόμενη εδώ και περισσότερους μήνες, με αποτέλεσμα να διεξαχθεί μια έντονη διελκυστίνδα σχετικά μεταξύ των δυο βασικών αντιτιθέμενων παρατάξεων. Από ότι έχει διαφανεί ήδη, επειδή ακριβώς η καλπονοθεία είχε προβλεφθεί εκ των προτέρων, όπως είχε συμβεί και στις ΗΠΑ το 2020 από την κυβέρνηση Τραμπ, ο Μπολσονάρο είχε προωθήσει αντίμετρα, τα οποία μάλλον σύντομα θα εκδηλωθούν στην επιφάνεια των εξελίξεων με ζοφερές συνέπειες.

   Το δημοσίευμα στο Globalresearsch, που έγινε στις 6 Μαΐου 2022 με τίτλο: „Η απεσταλμένη των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ μεταβαίνει στη Βραζιλία. Θα υποστηρίξει η Ουάσιγκτον τον Λούλα; Η «εμπιστοσύνη» των ΗΠΑ στο εκλογικό σύστημα της Βραζιλίας εγείρει υποψίες” (σύνδεσμος [3]) εξέφραζε σαφής αιχμές σχετικά με την προωθούμενη καλπονοθεία από τις ΗΠΑ και την CIA στην Βραζιλία. Το δημοσίευμα αναφέρει χαρακτηριστικά:

    "Στις 25 Απριλίου, η Victoria Nuland έφτασε στη Βραζιλία για να συμμετάσχει σε μια επιχειρηματική εκδήλωση με τίτλο «Διάλογος Υψηλού Επιπέδου ΗΠΑ-Βραζιλίας 2022: Οικονομική Ανάπτυξη & Ευημερία», όπου η υφυπουργός δεσμεύτηκε να μιλήσει με «νέους Βραζιλιάνους επιχειρηματίες».

     Ο στόχος της υποτίθεται ήταν να ευθυγραμμίσει τα έργα συνεργασίας με βάση τις κύριες σύγχρονες παγκόσμιες απαιτήσεις, όπως η ενέργεια, η βιωσιμότητα, ο COVID-19, μεταξύ άλλων. Αυτό που εξέπληξε πολλούς ειδικούς που παρακολούθησαν την εκδήλωση ήταν το γεγονός ότι η Nuland είχε δημοσιεύσει φωτογραφίες στα κοινωνικά της δίκτυα με μερικούς από τους υποτιθέμενους «νεαρούς Βραζιλιάνους επιχειρηματίες» και κανένας από αυτούς δεν αναγνωρίστηκε ως εξέχων επαγγελματίας στον επιχειρηματικό τομέα. Εικάζεται ότι η επίσκεψη αποσκοπούσε μόνο στη δημιουργία συγκεκριμένων διαλόγων με ορισμένους συγκεκριμένους εκπροσώπους της βραζιλιάνικης πολιτικής ελίτ για να τους πιέσουν να εξυπηρετήσουν τα αμερικανικά συμφέροντα, με το γεγονός να λειτουργεί μόνο ως «μεταμφίεση».

    Οι εκλογικές εντάσεις αυξάνονται στη Βραζιλία. Από τη μια πλευρά, ο Jair Bolsonaro , ο οποίος ξεκίνησε την κυβέρνησή του με μια στάση αυτόματης ευθυγράμμισης με τις ΗΠΑ, φαίνεται τώρα να είναι ο υποψήφιος με την πιο «ουδέτερη» ατζέντα εξωτερικής πολιτικής, ενώ, από την άλλη, ο Lula, ο οποίος είναι γνωστός επειδή είχε διατηρήσει μια στρατηγική περιφερειακής ολοκλήρωσης και συνεργασίας εντός των BRICS κατά τη διάρκεια της θητείας του, φαίνεται τώρα να είναι η επιλογή που επιθυμούν οι παγκοσμιοποιητικές και φιλοδυτικές ελίτ. Πρόσφατα, η υφυπουργός Πολιτικών Υποθέσεων των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντεπισκέφτηκε τη Βραζιλία και πραγματοποίησε συνέδρια στα οποία συμβούλεψε τους Βραζιλιάνους να εμπιστεύονται το δικό τους εκλογικό σύστημα. Προηγουμένως, πράκτορες της CIA είχαν ήδη κάνει την ίδια δήλωση σχετικά με την εκλογική εμπιστοσύνη, η οποία υποστηρίζεται και αναπαράγεται από τα βραζιλιάνικα μέσα ενημέρωσης. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ηγεμονικός βραζιλιάνικος Τύπος υποστηρίζει τον Λούλα, οι υποστηρικτές του Μπολσονάρο ερμηνεύουν αυτή τη βοή για «εμπιστοσύνη» ως ένδειξη ότι θα υπάρξει εκλογική νοθεία.

    Για παράδειγμα, πρόσφατα, ο Υπουργός Ορυχείων και Ενέργειας της Βραζιλίας, Bento Costa , είχε ήδη ισχυριστεί ότι είχε λάβει «κατευθυντήριες γραμμές» από τον Λευκό Οίκο, ώστε η Βραζιλία να μεγιστοποιήσει την παραγωγή πετρελαίου της, εστιάζοντας στις εξαγωγές σε ευρωπαϊκές χώρες. Στόχος είναι να γίνει η χώρα της Νότιας Αμερικής εναλλακτική στο ρωσικό πετρέλαιο, καθιστώντας τη Βραζιλία σημαντικό στρατηγικό εταίρο για το έργο της παγκόσμιας τάξης που επιθυμεί η Ουάσιγκτον. Αυτό φαίνεται να ήταν, τελικά, ένα από τα σημεία συζήτησης μεταξύ της Νούλαντ και των Βραζιλιάνων, με σαφή εστίαση στην αύξηση της πίεσης για την Μπραζίλια να ξαναρχίσει μια πολιτική αυτόματης ευθυγράμμισης.

     Ωστόσο, αυτό που τράβηξε τη μεγαλύτερη προσοχή ήταν μια δήλωση της Nuland λέγοντας ότι έχει «εμπιστοσύνη» στο εκλογικό σύστημα της Βραζιλίας και επιβεβαιώνοντας ότι οι Βραζιλιάνοι πρέπει να κάνουν το ίδιο . Ο υφυπουργός δήλωσε ότι οι ΗΠΑ εμπιστεύονται πλήρως το ηλεκτρονικό σύστημα ψηφοφορίας που χρησιμοποιείται στη Βραζιλία και ότι οι αρχές της Βραζιλίας δεν πρέπει να το υποψιάζονται. Προφανώς, το μήνυμά της απευθυνόταν έμμεσα στον Πρόεδρο της Βραζιλίας Ζαΐρ Μπολσονάρο και τους υποστηρικτές του, οι οποίοι έχουν επανειλημμένα εκφράσει τις υποψίες τους για την ύπαρξη νοθείας στην ηλεκτρονική καταμέτρηση των ψήφων και προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ανακτήσουν το έντυπο σύστημα ψηφοφορίας.

     Για τους υποστηρικτές του Μπολσονάρο, το γεγονός ότι η Νούλαντ επισκέφθηκε τη Βραζιλία, αρνήθηκε να συναντήσει τον πρόεδρο και έκανε σημειώσεις σχετικά με την ανάγκη να εμπιστευτούν τους τοπικούς εκλογικούς θεσμούς είναι σαφές σημάδι ότι θα υπάρξει νοθεία, ελεγχόμενη από την αμερικανική πολιτική ελίτ - η οποία έχει γίνει αντίπαλος του Μπολσονάρο από την ορκωμοσία του Μπάιντεν – για να εκλεγεί ο Λούλα. Αυτό μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τις προηγούμενες ενέργειες της Nuland, ως μία από τις υπεύθυνες για τη μεσολάβηση του πραξικοπήματος στο Κίεβο, έχοντας παραδώσει 5 δισεκατομμύρια δολάρια σε ουκρανικά τάγματα νεοναζί, δεν φαίνεται και τόσο μακριά από την πραγματικότητα.

Από το 2020, όλα έχουν αντιστραφεί στο πολιτικό σενάριο της Βραζιλίας: ο Λούλα έγινε σύμμαχος των διεθνών ελίτ ενάντια στους εταίρους των BRICS και ο Μπολσονάρο αναγκάστηκε να υιοθετήσει μια πιο ουδέτερη εξωτερική πολιτική λόγω της άρνησης του Μπάιντεν να συνεργαστεί μαζί του".

   Για δύο λόγους δίνω έμφαση στο ζήτημα, που προέκυψε με τις πρόσφατες εκλογές στην Βραζιλία. Ο πρώτος είναι, ότι η Βραζιλία είναι ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό κράτος, που συμμετέχει στους BRICS. Τα οικονομικά και τα κοινωνικά δεδομένα αυτού τού κράτους απέχουν πολύ από αυτά των βιομηχανικά ανεπτυγμένων χωρών. Όμως η έκτασή του συμπεριλαμβάνει το 47% τής Νοτίου Αμερικής, διαθέτοντας τεράστιες καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Επίσης έχοντας πληθυσμό 217 εκατομμύρια, ως έβδομη χώρα σε παγκόσμια κλίμακα, μπορεί μεν τα οικονομικά χαρακτηριστικά της να πλησιάζουν προς αυτά των αναπτυσσόμενων χωρών, έχοντας έμφαση στην παραγωγή πρώτων υλών, όμως η Βραζιλία διαθέτει την μεγαλύτερη παραγωγή σιδηρομεταλλεύματος παγκοσμίως, δίπλα σε παραγωγή βωξίτου και χρυσού. Επί πλέον διαθέτει τεράστιες εκτάσεις, στις οποίες καλλιεργούνται μαζικά ζαχαροκάλαμο και σόγια, προσδίδοντας σε αυτήν την χώρα στρατηγικό ρόλο σε παγκόσμια κλίμακα σε αυτούς τούς τομείς. Επί πλέον είναι γνωστή για τα τεράστια παρθένα δάση, που διαθέτει, με την υπάρχουσα προβληματική παραγωγής ξυλίας. Άρα, ο ρόλος αυτής τής χώρας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, είναι ιδιαίτερα σημαντικός και ενισχύεται από την ένταξή της στους BRICS, οι οποίοι έχουν ανατρέψει ριζικά σε επίπεδο παραγωγής και συναλλαγών την επικυριαρχία των δυτικών χωρών, προαναγγέλλοντας την μελλοντική εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος σε παγκόσμια κλίμακα, που θα ανατρέψει πλήρως την νεοταξική επιβολή. Τα πρόσφατα εκλογικά συμβάντα στην Βραζιλία μπορεί σε κάποιους ανθρώπους, που βλέπουν με συμπάθεια, ή εντάσσονται οργανικά στην προοπτική αυτής τής ανατροπής, να επέφεραν την εσφαλμένη εντύπωση, ότι στα πλαίσια τής καλπονοθείας που προωθήθηκε, υπέστη μια σημαντική ήττα ένα σημαντικό μέλος των δυνάμεων, που αντιμάχονται την νεοταξική ατζέντα. Μέσω μιας προσπάθειας διείσδυσης στο βάθος αυτών των δεδομένων όμως, σκοπεύω να καταδείξω, ότι αυτό δεν συνέβη και ότι η καλπονοθεία σύντομα θα μετατραπεί σε πικρή ήττα των δυνάμεων, που παραχάραξαν το εκλογικό αποτέλεσμα.

    Ο δεύτερος λόγος, που επιχειρώ μια σχετικά διεξοδική πραγματεία δεδομένων μιας χώρας, που βρίσκεται μακράν τής Ελλάδος, με ένα κείμενο που πρόκειται να προσλάβει μεγαλύτερη έκταση με περισσότερες από μια συνέχειες, σχετίζεται με την φύση αυτών των δεδομένων. Πρόκειται για μια χαρακτηριστική περίπτωση, που ξεπερνάει κατά πολύ τα στερεότυπα τού τρόπου σκέπτεσθαι, που έχει επικρατήσει, που ικανοποιούται με υπεραπλουστεύσεις, οι οποίες δεν σχετίζονται με την πραγματικότητα, μέσω μιας περιχαράκωσης σε στερεότυπα τού άσπρου – μαύρου. Όπως θα προσπαθήσω να αναλύσω, ούτε ο Λούλα είναι εκπρόσωπος τού απόλυτου κακού, παρόλο ότι έχει αναδειχθεί σε λαγό τής καμπάλ, ούτε ο Μπολσονάρο είναι θιασώτης τού ανόθευτου καλού, παρόλο ότι αυτός εκ των πραγμάτων αντιμάχεται σε σημαντικό βαθμό την νεοταξική ατζέντα. Το πολιτικό γίγνεσθαι αποτελεί συνισταμένη πολύπλοκων ζυμώσεων, όπου οι σταθερές και οι μεταβλητές που την συνθέτουν, δεν καθίστανται άμεσα προφανείς, αλλά απαιτείται ενδελεχής έρευνα για να ψηλαφιστοῦν. Η Ελλάδα χαρακτηρίζεται από χαμηλή ετοιμότητα τού κοινωνικού σώματος να προβεί σε κινητοποιήσεις και να επιδείξει ουσιαστικό ενδιαφέρον για τα πολιτικά δρώμενα, παραμένοντας εγκλωβισμένο σε παραταξιακές αγκυλώσεις, ιδεοληψίες και μικροαστική φιλαρέσκεια, στερούμενο σοβαρής πολιτικής παιδείας. Αναμφιβόλως υπάρχουν αξιολογότατοι κοινωνικοί ακτιβιστές, λίγοι όμως αριθμητικά, που παρεμβαίνουν με παρρησία, πρακτικά και με θεωρητικά πονήματα, σε ζητήματα αιχμής, όπως η λεγόμενη “πανδημία”, όπως οι κ.κ. Αντωνιάδης, Βαθιώτης, Φαρσαλινός κα. Πλην όμως, σε φάση που ευαίσθητα τμήματα τής νεολαίας, χωρίς να μπορούν να βρουν κάποια προοπτική για να στηριχθούν, εγκαταλείπουν τον τόπο, στην χώρα δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος φορέας, που να δομεί με σύστημα μια τέτοιου είδους προοπτική και διέξοδο. Με αποτέλεσμα να έχουν επικρατήσει παρασιτικές και ιδιοτελείς φυσιογνωμίες στον χώρο τής πολιτικής αμφισβήτησης, που με μεγαλόστομες διακηρύξεις χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα προάγουν μαζικά σύνδρομα και συμπλέγματα, με στόχο την συμμετοχή τους στην νομή τής σάπιας κοινοβουλευτική πίττας.

   Βεβαίως είναι ήδη προφανής η επικράτηση των υγειών δυνάμεων στο επόμενο μέλλον, που συμπράττουν στην κατεύθυνση τής ανατροπής τής παλαιάς τάξης πραγμάτων, η οποία βρίσκεται υπό ταχεία κατάρρευση, μέσω τής Συμμαχίας των Αντιδυνάμεων. Οπότε, είναι αναμενόμενα σύντομα να αλλάξει ριζικά το πλαίσιο των κοινωνικών δεδομένων, με αναβάθμιση των δυνατοτήτων, που θα παρέχονται για σώφρονες μετασχηματισμούς. Όμως ούτε η εξέλιξη, ούτε η επιτυχία αυτής τής πορείας είναι αφ' εαυτής δεδομένη. Ενώ η κορυφή τής εξουσιαστικής πυραμίδας έχει ανατραπεί, παραμένουν ακόμη ενεργά τα βασικά εκτελεστικά της όργανα. Όμως και αυτά πρόκειται σε σύντομο διάστημα να παροπλισθούν και να κληθούν να λογοδοτήσουν. Επί πλέον, όπως μεταδίδει η Συμμαχία των Αντιδυνάμεων, έχει συγκεντρωθεί ήδη το ποσό τής λεγόμενης κρίσιμης μάζας, που είναι απαραίτητο για να επικρατήσει η πολιτική ανατροπή. Και η πορεία εξέλιξης αυτού τού ποσού είναι συνεχώς αυξητική, στα πλαίσια τής καμπάνιας αφύπνισης, ενώ οι επιλογές των νεοταξιτών χαρακτηρίζονται από έξαρση τής διαφθοράς, καταρράκωση των κοινωνικών θεσμών και αξιών, στα πλαίσια μιας και απεγνωσμένης προσπάθειας να συμμαζέψουν, αυτά που πλέον είναι αδύνατον να συμμαζευτούν, προχωρώντας από την μια απροκάλυπτη αστοχία στην επόμενη, αποκαλύπτοντας την αποκρουστική φυσιογνωμία τους.

     Πλην όμως, όταν έχει ολοκληρωθεί το ξεκαθάρισμα από τα πάνω, με την αναμφίβολη συμμετοχή κάποιων ακτιβιστών τής βάσης τού κοινωνικού σώματος, η βάση της πυραμίδας ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΕ ΒΑΘΟΣ. Η συμμετοχή πολύ μεγάλου μέρους τής κοινωνίας στούς μηχανισμούς και τίς διαδικασίες τής διαφθοράς υπήρξε και εξακολουθεί να είναι τεράστια. Η κοινωνική βάση επί πλέον δεν διαθέτει επαρκές αισθητήριο, ώστε να μπορεί να αναγνωρίζει και να απομονώνει αυτούς, που οργανωμένα αντιμάχονται το δίκιο. Οπότε η πρόκληση, ακόμη και με την εγκαθίδρυση νέων, δίκαιων καθεστώτων, θα εξακολουθήσει να είναι τεράστια.

    Σύντομα θα κριθούμε ως κοινωνίες και ο αντίπαλός μας θα βρίσκεται στούς κόλπους τού λαού και στον εσωτερικό μας χώρο, ατομικά και συλλογικά. Γι αυτόν τον λόγο παύω πλέον να σχολιάζω με σύντομα κείμενα την επικαιρότητα, προσανατολιζόμενος στην εκπόνηση εκτενέστερων κειμένων, που επιχειρούν μια διεξοδικότερη προσέγγιση των φαινομένων, ώστε να συμβάλλω στην προετοιμασία τού χειρισμού τής νέας επερχόμενης πρόκλησης.

    Για να κατανοήσουμε το μέγεθος αυτής τής πρόκλησης αρκεί να λάβουμε υπ' όψει μας, ότι στις πρόσφατες εκλογές για την ανάδειξη προέδρου τού “σύριζα” 171.000 μέλη ψήφισαν υπέρ τού τσίπρα. Μεγάλο ποσοστό αυτών των ανθρώπων θεωρεί, ότι καταβάλει προσπάθειες υπέρ τής κοινωνικής προόδου και τής δικαιοσύνης, ευρισκόμενο σε κατάσταση νοητικής παράκρουσης. Ο χώρος τής αριστεράς διαθέτει κάποιους πολύ ικανούς αγκιτάτορες, όπως πχ. ο Κώστας Βαξεβάνης, βραβευμένος από το "Index Award" της "Index on Censorship" στην κατηγορία «Δημοσιογραφία και ελευθερία της έκφρασης (χορηγία της εφημερίδας The Guardian) για την δημοσιοποίηση και τις συνέπειές της (σύλληψη και φυλάκιση), της Λίστας Λαγκάρντ στο τότε περιοδικό του, HOT DOC, τον Οκτώβριο του 2012 και ο Νίκος Μπογιόπουλος, οι οποίοι διαθέτουν υψηλότατο δείκτη νοημοσύνης, σε αντίθεση με τούς κουραμπιέδες τσίπρα, τσακαλώτο, βαρουφάκη και κουτσούμπα και είναι σε θέση να επιχειρηματολογούν πολύ εύστοχα. Είναι αναμενόμενο στην φάση, που θα επικρατήσει ένα νέο δίκαιο καθεστώς μετά την ανατροπή των νεοταξιτών, αυτοί οι άνθρωποι, τουλάχιστον στο πρώιμο στάδιο , να τεθούν εναντίον του. Και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορούν να λειτουργήσουν λογοκρισίες και διοικητικά αντίμετρα, διότι το νέο καθεστώς θα στηρίζεται στην πλήρη απελευθέρωση της έκφρασης απόψεων, και ούτε θα μπορούν να κατισχύσουν φανφάρες τύπου βελόπουλου και κασιδιάρη, τουλάχιστον απέναντι σε ανθρώπους, που ακολουθούν το νεοταξικό ιδεολόγημα τής σύγχρονης αριστεράς. Τέτοιοι άνθρωποι εξασκούν μεγάλη επιρροή σε σημαντικό τμήμα τής κοινωνίας και θα είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν μόνο στην βάση συνεκτικών επιχειρημάτων. Μόνον που τότε, δεν θα είναι αυτοί, που θα διαθέτουν μονόπλευρα το προτέρημα τής ιδιοκτησίας μεγάλων εντύπων και τα χοντρά τάλαρα από βουλευτικές ιδιότητες, ενώ εμείς θα πρέπει να αρκούμαστε στον νυχοκόπτη, που μάς κληροδότησε η γιαγιά μας.

 

2. ΛΟΥΛΑ - Ο ΛΟΥΣΤΡΑΚΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΝΟΤΙΟ ΑΜΕΡΙΚΗ

   Ο Λούλα είναι κλασσική περίπτωση, που χαρακτηρίζεται από την ρήση “Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις πιο αγνές προθέσεις”. Όταν ανήλθε στην προεδρεία το 2003, σε πολλούς ανθρώπους γεννήθηκε η ελπίδα, ότι αυτός ήταν ο πρώτος σημαντικός πολιτικός που θα εγκαινίαζε σε μια σημαντική πορεία μια πορεία ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό, που θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο για την συσπείρωση και άλλων χωρών στην βάση τής συγκρότησης ενός μπλοκ, που θα αμφισβητούσε την δυτική επικυριαρχία. Οι ελπίδες αυτές έφταναν μέχρι το ενδεχόμενο τής διάσπασης τού ΟΗΕ με την εγκαθίδρυση ενός σοβαρού αντίβαρου στην μονοπολική επιβολή των ΗΠΑ, που απαιτούσε τον ρόλο τού αδιαμφισβήτητου πλανητάρχη. Εξ άλλου, ο Λούλα ήταν αυτός, που είχε εντάξει την Βραζιλία στούς BRICS. Οι ελπίδες αυτές όμως πολύ γρήγορα διαψεύστηκαν, αποδεικνύοντας, ότι πέρα από τις όποιες αρχικές διαθέσεις ο Λούλα ήταν πολύ περιορισμένος σαν φορέας ενός οράματος, που ουδέποτε υπήρξε ανατρεπτικό, πριν αυτός προσαρμοστεί πολύ γρήγορα στα κελεύσματα των δυτικών, ακολουθώντας την πολιτική προσαρμογής ενός ουραγού. Έχοντας πίσω του ένα προσωπικό παρελθόν με δυνατές εμπειρίες, πάνω στις οποίες θα μπορούσε κάλλιστα να δομηθεί μια ισχυρή φυσιογνωμία ενός αποφασισμένου ριζοσπάστη πολιτικού, γρήγορα εγκλωβίστηκε αυτός στα όρια ενός συστημικού συνοδοιπόρου, που οι κοινωνικές του ευαισθησίες περιορίζονταν στο να χύνει αντισηπτικά επάνω στις πληγές των φτωχών και των κατατρεγμένων, χωρίς να αποτολμήσει ποτέ κάποια βήματα για την ριζική θεραπεία τους.

   Ο Λούλα γεννήθηκε το 1945 σαν έβδομο παιδί μιας φτωχής οικογένειας με οκτώ παιδιά σε μια μικρή πόλη στην βορειοανατολική Βραζιλία. Δυο εβδομάδες μετά την γέννησή του ο πατέρας του έφυγε με μια εξαδέλφη τής μητέρας του στο Σάο Πάολο, όπου έφτιαξε μια νέα οικογένεια. Το 1952, όταν ο Λούλα ήταν επτά ετών, η μητέρα του μετακόμισε με όλα τα παιδιά της στο Σάο Πάολο για να ξαναβρεί τον σύζυγό της, χωρίς να γνωρίζει, ότι αυτός είχε εκεί φτιάξει δεύτερη οικογένεια. Μετά από μια σύντομη συγκατοίκηση μετακόμισε η μητέρα του Λούλα με τα παιδιά της σε ένα μικρό δωμάτιο πίσω από ένα μπαρ στο Σάο Πάολο. Ο Λούλα έβλεπε σπάνια τον πατέρα του, που πέθανε αλκοολικός το 1978. ΣΕ ηλικία 12 ετών σταμάτησε το σχολείο και ξεκίνησε να δουλεύει σαν παιδί που έκανε θελήματα και σαν λούστρος στην συνέχεια, για να βοηθήσει την οικογένειά του. Σε ηλικία 19 ετών, έχασε το μικρό δάχτυλο του αριστερού χεριού του σε ένα ατύχημα ενώ εργαζόταν ως χειριστής πρέσας σε εργοστάσιο ανταλλακτικών αυτοκινήτων. Στην συνέχεια δούλευε σαν μεταλλουργός, αναπτύσσοντας ισχυρά ενδιαφέροντα για το συνδικαλιστικό κίνημα.

   

  Ο Λούλα παντρεύτηκε για πρώτη φορά το 1969. Κατά την διάρκεια τής εγκυμοσύνης πέθανε η σύζυγός του από ηπατίτιδα, χάνοντας και το παιδί, διότι ο Λούλα δεν είχε τα χρήματα, για να τής παρέχει μια στοιχειώδη νοσοκομειακή περίθαλψη.

  Στην πορεία ανέπτυξε μια έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα, που τον οδήγησε από το 1969, που εκλέχθηκε στο διοικητικό συμβούλιο τού συνδικάτου των μεταλλουργών στο Σά Πάολο, στην θέση τού γενικού γραμματέα των συνδικάτων αυτής τής πόλης το 1975. Ο Λούλα είχα αποκτήσει μεγάλη δημοτικότητα μεταξύ των εργατών, εκλεγμένος με το 92% των ζήφων σε αυτήν την θέση, εκπροσωπώντας 100.000 εργάτες. Στην πορεία πρωτοστάτησε σε μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις και το 1979 ηγήθηκε μιας πανεθνικής απεργίας. Το 1980 συνελήφθη και φυλακίστηκε για το διάστημα 31 ημερών από το τότε στρατιωτικό καθεστώς.Ο Λούλα ξεκίνησε το 1980 μια συστηματική προσπάθεια παρέμβασης στα πολιτικά δρώμενα τής Βραζιλίας. Μέχρι το 2003, που αναδείχθηκε πρόεδρος ως το 2011 και μάλιστα με επανεκλογή σε δεύτερη προεδρική θητεία, χρειάστηκαν 23 χρόνια από την ίδρυση τού “Κόμματος των Εργατών” PT Partido dos Trabalhadores στην οποία προέβη μαζί με άλλους συνδικαλιστές, έχοντας μια σχεδόν απόλυτη επιρροή στα συνδικάτα, και με την ενεργό συμμετοχή πολλών πρωτοβουλιών βάσης τού κοινωνικού κινήματος, καθώς και με την στήριξη πολλών αριστερών διανοούμενων. Ήδη το 1982, μέσα σε δυο χρόνια από την ίδρυση του, αριθμούσε το PT 400.000 μέλη δρούσε σε όλες τις περιοχές τής χώρας, σηματοδοτώντας μια δυναμική πορεία. Έτσι το 1986 αναδείχθηκε με ένα συντριπτικό ποσοστό εκπρόσωπος τού ομοσπονδιακού κρατιδίου τού Σάο Πάολο στην βουλή των αντιπροσώπων τού Εθνικού Συμβουλίου. Το 1988 πέτυχε το PT μια μεγάλη πολιτική νίκη, με την συμμετοχή του και την αντίστοιχη κινητοποίηση στην διαδικασία αναθεώρησης τού συντάγματος τής Βραζιλίας, κατορθώνοντας να θεσπιστούν σημαντικά άρθρα για τα δικαιώματα των εργαζόμενων σε αυτό. Ταυτοχρόνως όμως δεν κατάφερε να προωθήσει την θεσμοθέτηση ενός αναδασμού της γης προς όφελος των καλλιεργητών και σε βάρος των πανίσχυρων γαιοκτημόνων, που λυμαίνονται άγρια την χώρα μέχρι σήμερα. Αξίζει να τονισθεί, ότι η κατάσταση των εργαζόμενων στις φυτείες τεράστιας έκτασης τού ζαχαροκάλαμου παραμένουν πρωτόγονες εδώ και αιώνες. Η Βραζιλία είναι η χώρα, όπου ξεκίνησε η δουλοκτησία και διαχύθηκε στην συνέχεια σε όλη την Αμερικανική ήπειρο, όταν εβραίοι δουλέμποροι τής καμπάλ ξερίζωσαν τεράστιο αριθμό Αφρικανών, για να τούς μετατρέψουν σε σκλάβους. Μπορεί οι τζάμπα λεβέντες να ρουφάνε τα κοκτέιλ καϊπιρίνια, νομίζοντας ότι έτσι γίνονται γιάπηδες, παραβλέποντας όμως, ότι το ζαχαροκάλαμο που περιέχεται σε αυτά, είναι ζυμωμένο με το αίμα το καλλιεργητών. 

   Όλη αυτήν την περίοδο, μπορεί ο Λούλα να έτρεχε φορώντας τα γνωστά μπλουζάκια, που απεικόνιζαν τον Τσε Γκουεβάρα μέχρι 6τήν εκλογή του στην προεδρεία το 2002. Όμως από τότε είχε φανεί, ότι το πράγμα βρώμαγε και μάλιστα πολύ άσχημα, όπως θα καταδείξω στο επόμενο κεφάλαιο. Ήδη από την περίοδο τής υποψηφιότητάς του είχε φανεί, ότι εκτός από τα εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα, τον υποστήριζαν ταυτοχρόνως και κάποια κατάμαυρα, άκρως λαϊκά κατεστημένα, όπως το ΔΝΤ, το οποίο είχε επιχειρηματολογήσει με έμφαση υπέρ τής υποψηφιότητάς του, καθώς και κάποια πανίσχυρη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, που είχε δηλώσει, ότι σε περίπτωση εκλογής του, θα μεταφέρει στην Βραζιλία τις εγκαταστάσεις παραγωγής τού νέου μοντέλου της, εγκαθιστώντας χιλιάδες νέες θέσεις εργασίες, με υποτιθέμενες ευρωπαϊκού τύπου συνθήκες. Το χειρότερο όμως όλων ήταν η στήριξη τού Λούλα από τον άκρως αντιδραστικό μεγαλοεπιχειρηματία Blairo Maggi, που υφίστατο έντονες καταγγελίες από την Greenpeace, ως βασικός υπεύθυνος για την καταστροφή μέσω εμπορευματοποίησης των δασών τής Βραζιλίας. (Παρά ότι ο Λούλα εμφανίζεται σήμερα ως δήθεν οικολόγος και προστάτης των δασών, προτείνοντας την θεσμοθέτηση μιας επιτροπής για την προστασία τους, με πρόεδρο αρχικά την Μέρκελ και στην συνέχεια τον Όλαφ Σόλτς, βάζοντας τούς λύκους να φυλάνε τα πρόβατα). Έτσι, κατά την προεκλογική εκστρατεία έβγαλε ο Λούλα τα επαναστατικά μπλουζάκια, και αφού κουστουμαρίστηκε και γραβατώθηκε, εγκατέλειψε το κύριο σύνθημά του, που ήταν η άρνηση τής μη αποπληρωμής των αποικιακού τύπου δανείων των ξένων τοκογλύφων. Βεβαίως, μπορεί να υποθέσει κάποιος, ότι αυτές οι επιλογές ήσαν αναγκαίοι συμβιβασμοί ενός αποφασισμένου ρεφορμιστή, με στόχο να μπορέσει να προωθήσει με νόμιμο τρόπο μέσα στις δυσμενή συγκυρία που επικρατούσε, μια ριζοσπαστική πολιτική. Όμως, όπως έδειξαν οι εξελίξεις στην πορεία τής προεδρείας του σε δυο περιόδους θητείας μέχρι τις εκλογές τού 2010, καθότι μια τρίτη θητεία αποκλειόταν από το σύνταγμα, τα πολιτικά μέτρα που 0εφάρμοσε δεν συνηγορούν διόλου υπέρ μιας τέτοιας ερμηνείας.

 

3. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΕ Ο  ΛΟΥΛΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΜΕΤΑΞΥ 2003 ΚΑΙ 2011. ΑΚΡΑΤΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΠΛΗΡΗΣ ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΕΚΧΥΣΗ ΑΝΤΙΣΗΠΤΙΚΩΝ ΕΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΩΝ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΩΝ, ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΔΕΙΝΩΝΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.

  Αναμφίβολα ο Λούλα θέσπισε μετά την εκλογή του μια σειρά μέτρα απάλυνσης τής ζοφερής κατάστασης, που υφίσταντο τα λαϊκά στρώματα, με κρατικές ελεημοσύνες, χωρίς όμως να προβεί σε κανένα μέτρο, που θα βελτίωνε θεσμικά την θέση τους. Προεκλογικά είχε εξαγγείλει το πρόγραμμα “Fome Zero” με στόχο την καταπολέμηση τής πείνας, τής φτώχειας και για αναβάθμιση τής εκπαίδευσης, το οποίο εν πολλοίς προώθησε στην πράξη.

Σε αυτά τα πλαίσια ο Λούλα καθιέρωσε απλόχερα λαϊκά συσσίτια και κατασκεύασε δεκάδες χιλιάδες κατοικίες για τούς πτωχούς. Στο άρθρο τού Global Research, με τίτλο “Βραζιλία – Τρίτη θητεία του Λούλα – από αριστερός σε παγκοσμιοποίηση" (σύνδεσμος[6]):

   "Στη δεύτερη θητεία του, ο Λούλα έγινε ο αδιαμφισβήτητος κύριος της λαϊκής στοργής, ως ο πρώτος πρόεδρος που έφερε μια μέτρια ευημερία σε πολλούς ανθρώπους. Η Wall Street, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ τον αγάπησαν. Θα έκαναν τα πάντα για να τον βοηθήσουν να πετύχει, γιατί η επιτυχία του Λούλα σήμαινε αύξηση της πρόσβασης στους τεράστιους θησαυρούς της Βραζιλίας με φυσικούς πόρους, ορυκτά, νερό και την πλουσιότερη βιοποικιλότητα στη γη".

   Πλην όμως έξ ίσου φιλολαϊκά μέτρα απάλυνσης τής φτώχιας έλαβε στην πορεία και ο Ζαίρ Μπολσονάρο, που είναι ακραίος υποστηρικτής τού φιλελευθερισμού. Όπως αναφέρει το προηγούμενο άρθρο, για όλα υπάρχουν κάποιες σκοπιμότητες στην διαχείρηση τής πολιτικής, που παρά το φιλολαϊκό τους αποτέλεσμα, τα ελατήριά τους βρίσκονται μακράν τής φιλανθρωπίας. Στο φινάλε και η μασωνία παρουσιάζεται ως φιλανθρωπικό σωματείο, έχοντας προβεί συχνά σε δωρεές κοινωνικού περιεχομένου, ενώ ταυτοχρόνως ροκανίζει και εξουθενώνει όλες τις κοινωνικές δομές. Στο ίδιο άρθρο αναφέρονται τα εξής, αναφορικά με μέτρα φιλολαϊκού περιεχομένου, που προώθησε ο Μπολσονάρο, μοιάζοντας στον Λούλα σε τέτοιου είδους επιλογές ως δυο σταγόνες νερό. Πλην όμως οι λεφτάδες και οι ισχυροί, πέραν τις όποιας αποχρώσεως, υποστηρίζουν τον λαουτζίκο, μόνον για λόγους σκοπιμότητος, όπως θα παραθέσω εξετάζοντας σε προσεχές κεφάλαιο τις γενικότερες πολιτικές επιλογές τού μπλσονάρο: 

  Αυτό που έκανε τον Πρόεδρο Μπολσονάρο δημοφιλή σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού είναι οι προσπάθειές του για την καταπολέμηση της φτώχειας. Πρώτον, συνέχισε να υποστηρίζει το Πρόγραμμα Bolsa Familia (BFP) , που δημιουργήθηκε υπό τον Λούλα το 2003, για να βοηθήσει φτωχές οικογένειες να βγουν από τη φτώχεια.

  Το πρόγραμμα οικογενειακών επιδομάτων BFP παρέχει μηνιαίες επιδοτήσεις σε άτομα με χαμηλό εισόδημα που πληρούν τις προϋποθέσεις. Το BFP ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για σχεδόν το 60 τοις εκατό της μείωσης της φτώχειας τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Υπό τον Μπολσονάρο, το BFP διεύρυνε επίσης την πρόσβαση των φτωχών στην εκπαίδευση και τις υπηρεσίες υγείας.

  Συνειδητοποιώντας πόσο ο Covid –τον οποίο ο Bolsonaro έβλεπε πάντα με σκεπτικισμό– αύξησε τη φτώχεια μεταξύ των φτωχών της Βραζιλίας και μετέφερε βασικούς πόρους των ανθρώπων με χαμηλό εισόδημα μέσω χρεοκοπιών και ανεργίας από τους φτωχούς και πάνω, βάζοντας ακόμη περισσότερους ανθρώπους στη φτώχεια, ο Bolsonaro σχεδίασε βιαστικά μια νέα κοινωνική ατζέντα , Auxílio Brasil , τελικά για να αντικαταστήσει το BFP.

  Το Auxílio Brasil , που αρχικά σχεδιάστηκε ως ένα μέτριο επίδομα πανδημίας για τους φτωχούς, ενισχύθηκε από τον Bolsonaro για να κάνει μεγαλύτερη διαφορά. Ενώ εστιάζει ιδιαίτερα σε άτομα που έχουν πληγεί σκληρά από την οικονομική καταστροφή του Covid, συνεχίζει επίσης ως πρόγραμμα ανακούφισης της φτώχειας παρόμοιο με το BFP. Αυτή η ξεκάθαρη και προνοητική καλύτερη οικονομική ισορροπία στον πληθυσμό της Βραζιλίας, έχει κερδίσει τον Μπολσονάρο σημαντική υποστήριξη από ιδιαίτερα τους νέους και άπορους, καθώς και από αμέτρητους κατοίκους των φαβέλας. Σύμφωνα με μια έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας, από τα 22 εκατομμύρια ανθρώπους που βγήκαν από τη φτώχεια σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική με κρατικές μεταβιβάσεις που σχετίζονται με την πανδημία το 2020, το 77 τοις εκατό από αυτούς ήταν στη Βραζιλία.

 

Συνεχίζεται...

 

Συνεχίζεται...

http://bostopel.blogspot.com/