Όπως συνέβη και με τα κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία ή το μνημόνιο στην Ελλάδα, η κορωνο-υστερία αποξένωσε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού από τις πολιτικές ελιτ. Όπως όμως συνέβη και στα δύο προηγούμενα κοινωνικά γεγονότα, την ίδια στιγμή όρισε στην κοινωνία ένας εμείς κι ένα αυτοί. Το οποίο όπως σε όλα τα πράγματα στην κοινωνία, είναι πολύ συχνά ασαφές και στριφνό και δεν μπορεί να μεταφραστεί εύκολα σε πολιτικά εκμεταλλεύσιμους όρους.
Δεν είναι πολύ εύκολο να ορίσεις τους μακρονίστας, ή τους μενουμευρωπαίους χωρίς να καταφύγεις σε ελάχιστα και οριακά παραδείγματα. Ναι ένα κολεγιόπεδο είναι εξαιρετικά πιθανό να είναι μενουμευρωπαίος, αλλά τελευταία φορά που κοίταξα δεν έχει περάσει το 30% του πληθυσμού από το κολλέγιο αθηνών. Οπότε είναι σίγουρα ευκολότερη η ταξινόμηση, όταν υπάρχει ένας καταλύτης όπως το μνημόνιο ή η εξέγερση των κίτρινων γιλέκων. Έτσι αντίστοιχα δεν μπορείς να ορίσεις εύκολα τους πιστούς της επιστήμης (TM), αλλά σίγουρα μπορείς να τους ορίσεις ευκολότερα από τη θέση τους στην κορωνο-ιστορία. Οι αλλαγές ποτέ δεν είναι απότομες, αλλά έχουν την τάση να εκφράζονται από κομβικά γεγονότα. Η γενιά των κυβρενήσιμων που γαλούχησε ο Σύριζα δεν ξύπνησε μια μέρα από τις ΜΚΟ που τρύπωσε όταν η πρώτη αριστερή κυβέρνηση του γαλαξία έχασε τις εκλογές κι άρχισε να κουνάει το δαχτυλάκι στους ψεκασμένους. Θα έλεγα ότι συνέβη το ανάποδο· ο αποτροπιασμός τους για τους “ποταπούς” ήρθε να εκφραστεί μέσα από την εμβολιαστική υστερία. Όσοι γελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους για τους deplorables της killary clinton το 2016, είχαν ήδη μπετοναριστεί και μπόρεσαν να εκφραστούν πολύ πιο ελεύθερα με την εμβολιαστική υστερία του 2021-22.
Το ίδιο συνέβη και από την αντίθετη πλευρά. Οι ψεκασμένοι δεν ξύπνησαν μια μέρα κι άρχισαν να καίνε τα πιστοποιητικά καλής διαγωγής. Ίσα ίσα η αποκοπή τους από τις κυβερνώσες ελιτ ήταν κάτι που ήρθε να εκφραστεί κοινωνικά με την κορώνα. Φυσικά υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα στάδια όπως υπάρχουν και άνθρωποι που ξύπνησαν μια μέρα και κατάλαβαν ότι βρίσκονται σε μια πλευρά που δεν περίμεναν. Αλλά από τους περισσότερους που ξέρω εγώ, το ξάφνιασμα είχε να κάνει με τη συνειδητοποίηση, όχι με τη θέση τους στον κόσμο.
Η κρατική και κοινωνική βία που δέχθηκαν όλοι αυτοί που βρέθηκαν στη λάθος πλευρά του απαρτχάιντ ή αναγκάστηκαν να πάνε στη σωστή πλευρά από το απαρτχάιντ, είναι νομίζω αρκετή για να εξηγήσει τα κουσούρια που τους άφησε. Αυτό όμως που είναι πολύ ενδιαφέρον, είναι πως πολύ παρόμοια κουσούρια εμφανίζουν και οι ανερυθρίαστοι υπέρμαχοι του απαρτχάιντ. Αυτοί που σήκωσαν περήφανοι το μπράτσο, που έβαλαν πλάτη για να στιγματιστούν οι κοινωνικώς απροσάρμοστοι κλπ κλπ. Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο που διανύουμε νομίζω μας έδειξε ότι δεν υπάρχει ούτε ένας χαρούμενος σε αυτή την ιστορία.
Η άβασταχτη ύπαρξη των νικητών…
…είναι κάτι που κανείς δεν θα περίμενε. Εντάξει ο ψεκασμένος που έτρωγε ξύλο και δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι του χωρίς να πληρώσει καταλαβαίνω γιατί παρουσιάζει κουσούρια, αλλά οι νικητές τι πάθανε?
Μία λογική θέση είναι ότι τους απογοήτευσε “η Επιστήμη” καθώς τα θαυματουργά εμβόλια δεν ήταν παρά ένα περίτεχνο μάρκετινγκ τρυκ με σοβαρές παρενέργειες. Φυσικά δεν μπορούν να το πουν ανοιχτά αυτό μετά από μια τέτοια μάχη· εδώ ένα αυτοκίνητο αγοράζεις και το υπερασπίζεσαι μέχρι να το πουλήσεις, αλλά τα πράγματα είναι σχετικά ξεκάθαρα από τα ποσοστά υιοθέτησης της τέταρτης ή πέμπτης επικαιροποιημένης δόσης (12% στη γερμανία το ποσοστό υιοθέτησης της 4ης δόσης).
Την ίδια στιγμή το aftersale service των φαρμακευτικών βρίσκεται σε πλήρη τρόλ mode προσπαθώντας να βρει ψήγματα θετικών feel good ειδήσεων. Η καλύτερη που διάβασα είναι ότι η moderna θα αρχίσει τα πειράματα για την χορήγηση ενός mrna σκευάσματος προκειμένου να βοηθήσει στην ανάπλαση του καρδιακού ιστού. Με λίγα λόγια η εταιρία που το εμβόλιο της είχε τις περισσότερες πιθανές καρδιολογικές παρενέργειες, μας ανακοινώνει ότι σκέφτεται να εκμεταλλευτεί ακριβώς αυτή την ιδιότητα· για το καλό μας βεβαίως βεβαίως 
Το ίδιο τρολ mode ισχύει και για τους ιεροκήρυκες της φυσικής ανάδυσης του κόβιντ. Μόλις πριν μια βδομάδα το boston university ανακοίνωσε ότι κατασκεύασε έναν νέο κορονογιό που είναι εξαιρετικά πιο θανατηφόρος (στα ποντίκια που δοκιμάστηκε). Κάτι ψέλλισαν ότι αυτό θα βοηθήσει την επιστήμη μπλα μπλα, αλλά πόση blackadder ειρωνεία να αντέξει κανείς? Η είδηση θάφτηκε πάραυτα.
Μια τρίτη απογοήτευση των νικητών, είναι ότι μετά την επικοινωνιακή επιτυχία των rogan/malone, τα κράτη άρχισαν να άρουν σιγά σιγά το απαρτχάιντ και το κυνήγι μαγισσών με αποτέλεσμα μέχρι το καλοκαίρι να μην υπάρχουν τα περισσότερα από τα απάνθρωπα μέτρα που είχαν εφαρμοστεί ως ικανά και αναγκαία (μη νομίζετε ότι χρησιμοποιώ τυχαία την ορολογία του μνημονίου) για την ανάσχεση του ιου. Όσοι πραγματικά πίστεψαν στην προστασίας της μάσκας και των εμβολίων κατά της κατάπτωσης των ηθών και του κακού ματιού, ένιωσαν σίγουρα προδομένοι που σήμερα όχι μόνο ελάχιστοι συνεχίζουν να τις χρησιμοποιούν αλλά την ίδια στιγμή ανοιχτά δείχνουν να μην ενδιαφέρονται· και το κράτος δεν κάνει τίποτα για να το επιβάλει. Πολιτικά μιλώντας είναι σαν να είσαι ένας φανατικός μακρονίστας που ήθελε να καθαρίσει τη γαλλία από τα οπισθοδρομικά σκατά των κίτρινων γιλέκων, και να βλέπεις το Μακρόν να κάθεται να πίνει φθηνό κρασί στο οδόφραγμα με τους προδότες.
Σε αυτή την αίσθηση προδοσίας βοήθησε πολύ και η ρωσική εισβολή στην ουκρανία καθώς και η πλήρης, ταυτόχρονη και απότομη μεταστροφή των πολιτικών ελιτ από τα ανεμβολίαστα, στα ρωσικά ορκ. Γι’ αυτούς που ο κόβιντ ήταν μόνο μια σημαία ευκαιρίας προκειμένου να δείξουν ότι ανήκουν κι αυτοί στη σωστή πλευρά των ελιτ, η μετάβαση ήταν εύκολη και γρήγορη. Όμως όσοι πίστεψαν πραγματικά στον μασκοφόρο αγιασμό (αυτό το 5% που πήγε και έκανε 4η δόση επειδή πρέπει να είναι συνεπές), σίγουρα αυτό το καλοκαίρι/φθινόπωρο τους έφερε μια μεγάλη απογοήτευση.
Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης
Αυτό είναι λίγο πολύ το πλαίσιο που βρίσκουμε το δυτικό μέτωπο με τον ερχομό του φθινοπώρου. Όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες για τη μεγάλη νίκη, κανείς δεν ξέρει ακριβώς ποιες θα είναι αυτές, αλλά το αρχικό πακέτο είναι ήδη εδώ. Πληθωριστική ακρίβεια από έναν πληθωρισμό έλλειψης προσφοράς χωρίς φως στο τούνελ. Ανεργία από το τέλος της περιόδου των αρνητικών επιτοκίων και των μονόκερων που δημιούργησαν + από τις εξωφρενικές τιμές που πληρώνει η ευρώπη για ενέργεια. Αυτό το δεύτερο θα εντείνει ακόμα περισσότερο τις ελλείψεις, άρα τον πληθωρισμό κι εδώ δεν έχουμε λάβει υπόψη τις απαιτήσεις για αύξηση των μισθών που θα γίνονται όλο και πιο έντονες όσο εδραιώνεται ο πληθωρισμός. Και σε όλα αυτά τα “μακρο-οικονομικά”, έρχεται οι έξτρα ανακοινώσεις της γραφειοκρατίας που μιλάνε για τακτικές διακοπές ρεύματος, για πιθανές ελλείψεις στη θέρμανση το χειμώνα, για μια ακόμα ενδεχόμενη “πιθανή” κατάσταση “έκτακτης ανάγκης”.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ακόμα και οι άνθρωποι που φιλότιμα προσπαθούν να μονωθούν από όλα αυτά τα κακά νέα, νιώθουν ότι κάτι περίεργο συμβαίνει τριγύρω. Όλοι έχουν λίγα παραπάνω νεύρα περιμένοντας τον γκοντό να εμφανιστεί και φυσικά όλοι κάνουν τους δικούς τους υπολογισμούς από τις επίσημες ανακοινώσεις· κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο αν σκεφτούμε ότι τα λοκντάουν ξεκίνησαν επίσημα για μερικές εβδομάδες μέχρι να εκτιμήσουμε καλύτερα την κατάσταση.
Δεν κάνει κρύο στην ελλάδα
Κάπως έτσι όλοι κάνουμε την εσωτερική μας διαπραγμάτευση στη νέα κατάσταση. Αυτοί που είναι πιο κοντά στην επίσημη αφήγηση προτιμούν να πιστεύουν ότι τα πράγματα δεν θα είναι τόσο άσχημα όσο όλοι αφήνουν να εννοηθεί· αυτοί που είναι πιο μακριά προσπαθούν να υπολογίσουν τι έξτρα θα τους έρθει στο κεφάλι. Αν κάτι μάθαμε πολύ καλά με την κορονο-υστερία είναι ότι δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι· αυτό που ήταν αδιανόητο τον απρίλη του 20 ήταν δεδομένο τον σεπτέμβρη. Το ίδιο μάθημα πήραμε και στην ελλάδα με το μνημόνιο αλλά επειδή έχει απλωθεί σε μια δεκαετία, είναι πιο δύσκολο να εκτιμήσεις τις μετατοπίσεις στον πλανήτη του αιώνιου τώρα. Στην κορώνα οι μεταπτώσεις ήταν πάντα γρήγορες και απανωτές και φυσικά δεν είχαν τίποτα να κάνουν με τις “αντικειμενικές” συνθήκες. Το πως πήγαμε από το ίσως θα ήταν καλή ιδέα να φοράμε μάσκα στο λεωφορείο, στο φοράμε μάσκα στη μέση του δρόμου υποχρεωτικά και πρόστιμο όποιος δεν συνάδει με ενθουσιασμό, δεν ήταν παρά μια αυτόματη διοικητική απόφαση.
Το πρόβλημα με αυτές τις εσωτερικές διαπραγματεύσεις είναι διπλό. Το πρώτο είναι ότι όχι μόνο τις γνωρίζει και η διοίκηση, αλλά βασίζεται πολύ σε αυτές προκειμένου να σμιλεύσει το κοινωνικό τοπίο. Αν όλοι περιμένουν πραγματικό πληθωρισμό 15% από τον επίσημο 10, τότε το 20%+ που βιώνουμε στα τρόφιμα στη γερμανία δεν είναι παρά ένα μικρό στατιστικό λάθος. Το δεύτερο και κυριότερο πρόβλημα είναι το ποιοι άνθρωποι γινόμαστε μέσω αυτής της διαπραγμάτευσης. Ακριβώς επειδή η εσωτερική διαπραγμάτευση αποτελεί κάθε φορά έναν σκληρό πυρήνα του ποιοι θέλουμε και αντέχουμε να είμαστε, η συνεχής μετακίνηση των γκολπόστ από τη διοίκηση δημιουργεί τα εξής δύο πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα. Το πρώτο είναι ότι γινόμαστε κάτι που είναι πέρα από τη θέλησή μας χωρίς καν να συνειδητοποιήσουμε τη διαφορά μεταξύ του εσωτερικού 15% υποχώρηση και του εξωτερικά επιβεβλημένου 20+. Το δεύτερο είναι αυτό που βίωσαν παραπάνω και οι “νικητές” της κορονο-υστερίας. Η ρευστότητα της θέσης σου, διότι τα “επιστημονικά δεδομένα” αλλάζουν από βδομάδα σε βδομάδα (ούτε το χρηματιστήριο τέτοια διακύμανση) δημιουργεί μια πολύ επισφαλή και εύθραυστη ύπαρξη παρά το γεγονός ότι θέλεις με όλο σου το είναι να “πιστεύεις στην επιστήμη”.
Όλοι όσοι έχουμε κάποια χρόνια στην πλάτη μας έχουμε βιώσει αντίστοιχες ιστορίες, αλλά η ταχύτητα και η σφοδρότητα με την οποία συμβαίνουν αυτές οι αλλαγές έχει αφήσει τα αποτυπώματά της τόσο στην εσωτερική μας συγκρότηση, όσο και στην κοινωνική μας. Σταματήστε για λίγο τα πιεστήρια και την γρήγορη ζωή σας και προσπαθήσετε να θυμηθείτε πόσοι άνθρωποι δυσκολεύτηκαν να σας αγκαλιάσουν φέτος το καλοκαίρι. Δικαιολογίες και εξηγήσεις υπάρχουν πολλές, οι καλοί δαρβινιστές θα σας πούνε ότι αυτό αυξάνει τις πιθανότητες επιβίωσης· αλλά ακριβώς αυτό είναι το επιχείρημά μου. Ότι προκειμένου να καταπιώ αυτή την ομολογουμένως δυσάρεστη κατάσταση, θα πρέπει να γίνω δαρβινιστής
Νομίζω μπορούμε να δούμε πια με μια μεγαλύτερη κατανόηση τον κομουνιστή που μέχρι τη 16η Ιούνη του 41 πίστευε ακράδαντα (και πολύ σωστά) ότι το β ημίχρονο του πολέμου δεν ήταν παρά η επίλυση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών που δεν διευθετήθηκαν στο πρώτο ημίχρονο και μετά τις 17/6 έπρεπε να πιστέψει ότι ο ναζισμός πρέπει να εκριζωθεί μιας και δια παντός
Είναι πάντα πιο εύκολο να δούμε αυτές τις αλλαγές στα πρόσωπα των άλλων που είναι λίγο πιο μακριά από αυτές. Κι έχω δύο παραδείγματα να φέρω. Το είναι είναι η ανταπόκριση ενός αναγνώστη που αν θυμάμαι καλά ζούσε στο Κάιρο, όσο εμείς ζούσαμε στην κορώνα και το πως περιέγραφε τις φάτσες μας, σαν αυτές ενός δαρμένου σκύλου. Πιο πριν δεν μπορούσα να το αναγνωρίσω, αλλά απαξ και το διάβασα, δεν μπορούσα πια να σταματήσω να το βλέπω.
Το δεύτερο είναι το πως με έβλεπαν οι αθηνέζοι φίλοι μου εκεί γύρω στο 2015-16, όταν τους περιέγραφα το πόσο πολύ έχει αλλάξει η κατάσταση με τους αστέγους στο κέντρο της αθήνας. Δεν είμαι φλώρος στην αθήνα μεγάλωσα, αλλά είναι ακριβώς επειδή θυμάμαι πως ήταν παλιότερα και πόσο συνηθισμένο ήταν το μάτι μου σε ένα επίπεδο εξαθλίωσης όπως είναι όλα τα παιδιά των πόλεων, και πως αυτό που άρχισα να βλέπω το 15-16 το ξεπερνούσε κάτι που οι ίδιοι παραδέχονταν από ευγένεια αλλά δεν είχαν καν (και λογικά) προσέξει.Περιττό να πω ότι η νέα κατάσταση που ζούμε δεν φτιάχνει καμία κολακευτική εικόνα για το ποιοι είμαστε και που οδεύουμε. Η απάθεια και αυτό το βλέμμα εσωτερικής ήττας που συναντάς παντού τριγύρω σου, είναι στην ουσία το πρώτο σκέλος μια σκλήρυνσης, που στον επόμενο τόνο θα γίνει πολύ εύκολα ανθρωποφαγική με την ίδια ταχύτητα που έγινε και στον κόβιντ. Διότι μπορείτε να λέτε ό,τι θέλετε στο αιώνιο τώρα, αλλά βάζω στοίχημα ότι δεν μπορούσατε να προβλέψετε πόσοι πολλοί γνωστοί σας θα σπινάρουν σε sieg heil mode από έναν ιό που έχει 99,905% πιθανότητες επιβίωσης στους μέχρι τα 70 (ο ιωαννήδης είναι προφανές ότι δεν θα το βάλει κάτω μέχρι να του δώσουν το νόμπελ, δηλαδή ποτέ). Μάντης δεν είμαι αλλά αν μπορούμε να περιγράψουμε τον κόβιντ ως ένα κλίμα εκφοβισμού το οποίο ώθησε τόσο κόσμο σε sieg heil mode, φανταστείτε πόσο πιο εκφοβιστικό πράγμα είναι ο πόλεμος ή οι ελλείψεις σε βασικά είδη για πάντα (ρεύμα ας πούμε· ή ήδη πιστεύουμε ότι το ρεύμα είναι white privilege?) .
Οι προγνώσεις είναι φυσικά πολύ χειρότερες για εμάς που μένουμε στην εσπερία, ακριβώς διότι η πτώση θα είναι από πολύ πιο ψηλά και οι πριγκίπισσες στον κόσμο μας είναι περισσότερες, αλλά μην ξεχνάτε αυτό που είναι η αλήθεια της χώρας μας εδώ και 12 χρόνια. Τα πουτανάκια και οι αράπηδες θυσιάζονται πάντα πρώτοι. Το έχει πει άλλωστε και ο δαρβίνος κλείνοντας το μάτι στον spencer την ώρα που τον “διόρθωνε”.
Πέρασαν κιόλας 4 χρόνια από τότε που άρχισα να συγκρίνω την Ουκρανία και την Ελλαδα ως δύο χώρες όπου οι πολιτικές ελιτ τους δεν έχουν ως σημείο αναφοράς το εσωτερικό, διότι δεν αντλούν τη νομιμοποίησή τους από αυτό.. Για την ακρίβεια μέρος της άσκησης καλής διαγωγής κάθε κυβέρνησης στον δυτικό κόσμο, είναι να δείξει έμπρακτα ότι δεν έχει καμία άγκυρα στην κοινωνία αν δεν θέλει να βαφτιστεί “λαϊκιστική”. Ο Ορμπάν στην ουγγαρία έχει ήδη βαφτιστεί μη δημοκρατικό καθεστώς από τη δημοκρατικότατη βρυξέλλα, και οι πολωνοί συντροφοί του τη γλυτώνουν με λίγες γρατζουνιές μέχρι στιγμής διότι βάζουν πλάτη στην ουκρανία. Όσοι βρίζουν δίκαια αυτό το απολειφάδι τον κούλη για το απαρτχάιντ που δημιούργησε (διότι οι ευπρεπείς τον βρίζουν μόνο για διάφορα σεξουαλικά σκάνδαλα που υποτίθεται τον αφορούν), δεν πρέπει να ξεχνάει ότι αυτοί στους οποίους έβαλε το πρόστιμο για τη μη συμμόρφωση προς τον εμβολιασμό ήταν κυρίως δικοί του ψηφοφόροι. Σκεφτείτε τι θα συνέβαινε αν είχαμε μια πιο “προοδευτική” διακυβέρνηση, σαν του ντράγκι ένα πράγμα.
Για τις πολιτικές μας ελιτ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Αν τους πουν πήδα θα πρέπει να (μας) πηδήξουν διότι από αυτό εξαρτάται η επιβίωσή τους· αν δεν πηδήξεις όταν σου πουν θα σε φάει η μαρμάγκα. Κοιτάξτε πόσο γρήγορα η δύση πέταξε τον Μπολσονάρο στη Βραζιλία όταν είδαν ότι δεν πήδαγε όπως του ζητούσαν· και σε περίπτωση που το έχετε ξεχάσει διότι συνέβη στο μακρινό 2015: Τον Μπολσονάρο τον έφερε στον αφρό η CIA του νομπελίστα Ομπάμα με μια επιχείρηση “καθαρά χέρια” που έφτιαξε εναντίων του λούλα. Ο κούλης έχει ήδη πάρει μια γεύση tough love από τις υπηρεσίες, με το σκάνδαλο των υποκλοπών εναντίων του ανδρουλάκη να βγάζει μάτι από μακριά. Μακάρι να είχαμε καταλάβει σε τι τους δυσαρέστησε, μήπως και καταλαβαίναμε τι θέλουνε· όχι ότι θέλει πολύ φαντασία δηλαδή.
Η αυτοκρατορία λοιπόν είναι βέβαιο ότι θα περιμένει από τα πουτανάκια της να πράξουν όπως πρέπει. Αν οι γερμανοί πρέπει να σφυρίζουν αδιάφορα την ώρα που τους ανατινάζουν τους αγωγούς, θα το κάνουν, αν οι ουκρανοί πρέπει να θυσιαστούν μέχρι τελευταίου φωνάζοντας σλάβα ουκραίνα το αυτό και θα συμβεί. Κάντε μόνοι σας τους υπολογισμούς για την ελλάδα.
Το ξέρω τώρα ότι φέρνω κουκουβάγιες στην αθήνα, αλλά τα λέω στα γρήγορα επειδή έχω πολλά χρόνια να δω κουκουβάγιες στην αθήνα.
Και τα προβλήματα του απροσάρμοστου.
Σε περίπτωση που δεν το είχα πάρει χαμπάρι από παλιότερα, η ιστορία με τον κόβιντ μου έδειξε ότι δυσκολεύομαι πολύ να χωνέψω ότι ένας γαϊδαρος μπορεί μερικές φορές και υπό ειδικές και έκτακτες συνθήκες να πετάει. Ακόμα κι αν γνωρίζω ότι θα περάσω πολύ άσχημα αν δεν το βουλώσω, η γαμημένη τάση μου είναι να μην το βουλώνω. Την ίδια στιγμή δεν διαθέτω καμία μεσσιανική πετριά έτσι ώστε να αντέξω στοϊκά τα χτυπήματα του καθεστώτος προκειμένου να εμπνεύσω την αντίσταση με το παράδειγμά μου. Η κωμική σύλληψη του θοδωράκη μετά την είσοδο του πουλιού στην πολιτική ζωή της χώρας (έτσι όπως ο ίδιος την περιέγραφε), είναι για εμένα απλά κωμική. Και παρότι έχω γνωρίσει μερικούς ανθρώπους που έκαναν ένα internship στη μπουμπουλίνας, κανείς από αυτούς δεν άναβε καντιλάκι γι’αυτή του την πράξη, σε πλήρη αντίθεση με τα μεταπολιτευτικά μας ήθη για το εντελώς fake news αφήγημα της αντίστασης κατά της χούντας. Ο Παναγούλης μου φαίνεται πιο κοντά στις δικές μου νευρώσεις, αλλά μεταξύ μας εγώ είμαι ένας φλώρος, ο Παναγούλης προφανώς και δεν ήταν· άσε που δεν μου αρέσει πολύ η ιδέα να με πατήσει κανένα αυτοκίνητο από αυτά που εντελώς τυχαία πατάνε διάφορο κόσμο. Με λίγα λόγια είμαι τζαναμπέτης και δειλός σε περίπτωση που σας μπέρδεψαν οι παραπάνω αναλογίες.
Την ίδια στιγμή δεν πιστεύω ότι είμαι κοινωνικά ένας σουπερμαν. Ναι ποτέ δεν θα έβαζα χέρι σε κάποιον που δεν είχε QR code κοινωνικών φρονημάτων ακόμα κι αν ήμουν στη σωστή πλευρά της ιστορίας, αλλά ποιον κοροϊδεύουμε μεταξύ μας? Και μόνο το γεγονός ότι αναφέρουμε αυτό ως μια αξιοπρεπή στάση απέναντι στο απαρτχάιντ μας δείχνει το πόσες πολλές εκπτώσεις έχουμε κάνει ήδη μέσα μας.
Είναι λίγο σαν αυτή τη γλυκούλα που γνώρισα προχθές και μου περιέγραφε την καλή πράξη της ημέρας της, ότι δηλαδή κάθισε και άκουσε κάποιον που της μίλησε έξω από μια τράπεζα· διότι τελικά και παραδόξως δεν της ζήτησε χρήματα, αλλά να του συμπληρώσει το έντυπο κατάθεσης γιατί δεν ήξερε γερμανικά. Και μόνο που αναγνωρίζουμε ότι αυτό ήταν μια καλή πράξη που δεν περιμέναμε από του λόγου μας, μας δείχνει το που βρισκόμαστε.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι πως όταν μεθαύριο η βρυξέλλα θα μας καλέσει να βοηθήσουμε στην ανθρωπιστική ευθανασία “κάποιων που υποφέρουν” διότι δεν αντέχουμε να τους συντηρούμε, εγώ δεν θέλω πάλι να φάω ξύλο γιατί δεν το βουλώνω κι ακόμα περισσότερο δεν θέλω να πω ότι εντάξει αφού το θέλουν και οι ίδιοι και έχουν υπογράψει όλες τις αντίστοιχες συμβολαιογραφικές πράξεις…
Διότι αυτές οι δύο είναι οι μοναδικές σου πιθανές αντιδράσεις· η τρίτη είναι να καταταγείς εθελοντής στη διαδικασία. Και φυσικά θα υπάρχουν αυτοί που θα σου πουν ότι αυτά τα πράγματα είναι αδύνατο να συμβούν και πάσχω απλά από κάποιο τραύμα, αλλά δεν έχει σημασία διότι πάντα υπήρχαν στη γερμανία κάποιοι που αρνήθηκαν να πιστέψουν ότι στο μπούχενβαλ δεν έκαναν αποψύλωση. Κι αυτοί ήταν οι ηττημένοι· σκεφτείτε ποιο είναι το αντίστοιχο ποσοστό στη βρετανία ή στις ΗΠΑ για τις δικές τους αγριότητες. Το πως επιβάλλεται να μιλήσεις για τον “βιασμό” της σκλάβας με την οποία ο Τζέφερσον μάλλον έκανε μισή ντουζίνα παιδιά μαζί της, αλλά ποτέ για το τι συνέβη στο ιρακ, στο αφγανιστάν και στο γκουαντάναμο. Ακριβώς όπως τα συριζοτρολ θα ουρλιάζουν για την απαράδεκτη υποστήριξη του κούλη στον λιγνάδη, αλλά για το apartheid κουβέντα, σε περίπτωση που νομίζεται ότι το ελληνικό playbook έχει κάποια διαφοροποίηση.
Οπότε ναι ο καθένας θα κάνεις τις εκπτώσεις του στο τι μας έρχεται, αλλά ελπίζω να μην σας πειράζει που δεν θέλω να πάρω μέρος σε αυτή την κωμωδία. 3 χρόνια κοβιντ μου ήταν αρκετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου