ΠΛΑΤΩΝΑΣ,ΓΙΑΧΒΕ,ΕΒΡΑΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ROLO SLAVSKIY ΓΙΑ ΤΟ «Υστερόγραφο στο «Αίνιγμα των τριών χιλιάδων ετών» του Igor Shafarevich»

 

ROLO SLAVSKIY

[Πρόσφατα παρείχα μια μετάφραση των τελικών παρατηρήσεων του Igor Shafarevich για το δικό του έργο, «The Three-Thousand-Year-Old Enigma», που πραγματεύεται το Εβραϊκό Ζήτημα στο οποίο προσπαθεί να εξηγήσει πιθανές λύσεις στο μέλλον. Διαβάστε πρώτα το αρχικό κείμενο .]

Αν ήθελα, θα μπορούσα εύκολα να γράψω μια λαμπερή κριτική για τον Igor Shafarevich και το έργο του και να την αφήσω εκεί. Ο άντρας ένας αξιοσέβαστος ακαδημαϊκός, μια ιδιοφυΐα στον αντίστοιχο τομέα του και αρκετά γενναίος για να αντιμετωπίσει τον Εβραϊκό Ζήτημα με τον τρόπο που έκανε. Αλλά θα αφήσω αυτό το καθήκον σε έναν άλλο συγγραφέα και, αντ' αυτού, θα επικεντρωθώ στο έργο που μας άφησε και θα ρωτήσω εάν υπάρχουν νέες ιδέες που πρέπει να μοιραστούν ο Shafarevich με τους Δυτικούς ή εάν υπάρχουν διαφορές στον χαρακτηρισμό του Το Εβραϊκό Ζήτημα και η προτεινόμενη λύση του.

Ο Shafarevich είναι ένα παράθυρο στη ρωσική κατανόηση της σοβιετικής εποχής για το εβραϊκό ζήτημα. Διαβάζοντάς τον, μπορούμε να αποφασίσουμε μόνοι μας αν αυτοί οι Ρώσοι κατάλαβαν το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τώρα.

Για παράδειγμα, οι δυτικοί αντισημίτες γνωρίζουν καλά το πρόβλημα της διπλής πίστης και το φαινόμενο της εβραϊκής κρύψωσης. Ο Shafarevich επισημαίνει ότι στους βραίους δεν αρέσει να αναγνωρίζονται ως Εβραίοι και συχνά αντιμετωπίζουν την έκθεση ως άμεση προσβολή ή ακόμα και ως απειλή. Είπε με άλλον τρόπο: «Αλλά πείτε τον Εβραίο και θα εκπλαγείτε με το πώς οπισθοχωρεί, πόσο τραυματίστηκε, πώς ξαφνικά συρρικνώνεται: «Με ανακάλυψαν».

Επίσης, η ιδέα ότι οι Εβραίοι χρειάζονται ανθρώπους για να εργαστούν, να ενωθούν και να πολεμήσουν για λογαριασμό τους είναι ένα σημείο που κατανοούν καλά τόσο οι Δυτικοί όσο και οι Ρώσοι αντισημίτες που ζουν κάτω από εβραϊκές κατοχικές κυβερνήσεις. Είναι πραγματικά απίστευτο να βλέπεις πώς τόσοι πολλοί άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, περιόδους ιστορίας και πνευματικών παραδόσεων μπόρεσαν να καταλήξουν σε τέτοια παρόμοια συμπεράσματα για τους Εβραίους.

Εδώ, θα ήταν ίσως διαφωτιστικό να κάνουμε μια παράκαμψη και να συγκρίνουμε τα συμπεράσματα του Shafarevich με αυτά του Solzhenitsyn. Το τελευταίο, αν μη τι άλλο, υποβάθμισε την ενοχή των Εβραίων και την καταστροφική τους συμπεριφορά. Δηλαδή, ότι ενώ δεν συγκάλυψε τα εγκλήματα τους ούτε προσπάθησε να ξεβράσει ως προϊόντα άστοχων προθέσεων, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι Εβραίοι ήταν σαν ένα θεϊκό είδος τιμωρίας που εξαπολύθηκε στους Ρώσους για τις δικές τους αμαρτίες. Χρησιμοποίησε ένα πολύ οικείο χριστιανικό μεταφυσικό πλαίσιο όταν πλαισίωνε την αφήγησή του. Ότι, εν ολίγοις, οι Εβραίοι ήταν το εργαλείο του Θεού (ή το εργαλείο του Θεού που εργαζόταν μέσω του Σατανά) για να τιμωρήσει τον λαό του και να δημιουργήσει περισσότερους χριστιανούς μάρτυρες μέσα από τις αντιξοότητες.

Ο Shafarevich, ωστόσο, έχει μια πιο βιολογική άποψη του θέματος, μια προοπτική γνωστή στους περισσότερους δυτικούς αντισημίτες, αναμφίβολα. Ο Shafarevich χρησιμοποιεί μια μεταφορά φυτοφάγου/σαρκοφάγου για να περιγράψει τη σχέση μεταξύ των εθνικών και των Εβραίων. Αλλά, αν ψάχνουμε στο ζωικό βασίλειο για έμπνευση, τα παράσιτα έρχονται στο μυαλό ως καλύτερη αναλογία για τους Εβραίους και τη συμπεριφορά τους. Αυτό εξηγεί επίσης τακτοποιημένα τα υποτιθέμενα όρια στη γονιμότητά τους. Η κοινωνία, εάν θεωρηθεί ως ένας ζωντανός οργανισμός, θα έφτανε γρήγορα σε παρασιτική υπερφόρτωση. Ο οικοδεσπότης θα υπέκυπτε σε αρρώστια και θα έπεφτε στο τέλος.

Ωστόσο, για να λειτουργήσει η νέα μας μεταφορά, πρέπει να εξετάσουμε μια ιδέα που προτάθηκε από έναν άλλο Ρώσο στοχαστή, τον Lev Gumilyov. Θεώρησε την κοινωνία ως έναν ζωντανό οργανισμό, ή μάλλον, ότι η εθνοτική ομάδα κάποιου είναι προέκταση του εαυτού του. Το σκεπτικό του είναι απλό: μια φυλή βοηθά στην προστασία του ατόμου. Μια φυλή και μετά μια κοινωνία μεγαλώνει γύρω από ένα άτομο όπως ένα προστατευτικό δέρμα γύρω από έναν κάπρο. Ακόμα καλύτερα, τα άτομα μπορούν να συγκριθούν με τα κύτταρα ενός σώματος. Οι κάστες ή οι τύποι ατόμων είναι όργανα σε αυτή τη μεταφορά. Ένας λαός πρέπει να συνεργαστεί από κοινού για να επιβιώσει τόσο το συλλογικό σώμα όσο και τα μεμονωμένα κύτταρα. Οι άνθρωποι ενός έθνους, λοιπόν, συγκεντρώνονται σε ένα βαθύ επίπεδο μεταξύ τους και όχι απλώς άτομα που μοιράζονται κάποιες πρωτεΐνες με τους ανθρώπους γύρω τους, όπως η κοινωνία μας αντιλαμβάνεται τα πράγματα τώρα. Για τους εθνικιστές, αυτή θα ήταν μια πολύ ισχυρή μεταφορά για να την εσωτερικεύσουν πρώτα και μετά να τη χρησιμοποιήσουν.

Το μεγάλο σημείο του Shaferevich, η λύση που μας προσφέρει, το μεγάλο κοπάδι φυτοφάγων όπως μας χαρακτηρίζει, είναι να μάθουμε ξανά πώς να κλείσουμε τις τάξεις γύρω από τους δικούς μας και να ξαναμάθουμε πώς να αναγνωρίσουμε τα αρπακτικά ανάμεσά μας.

Τώρα, δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτή την ιδέα στη θεωρία. Στην πράξη, ωστόσο, το να κάνουμε τους ανθρώπους να σκεφτούν τα συλλογικά τους συμφέροντα, τα συμφέροντα των ασθενέστερων στοιχείων της κοινωνίας μας και τη μοίρα των μελλοντικών απογόνων μας έχει αποδειχθεί αρκετά δύσκολο. Πολλοί Δυτικοί Λευκοί, ειδικότερα, διστάζουν στην ιδέα ότι ανήκουν σε κάτι εγγενές που είναι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους και δεν μπορούν απλά να εξαιρεθούν αλλάζοντας την ιδεολογία τους, το επάγγελμά τους ή αγοράζοντας ένα νέο σετ ρούχων. Οι Δυτικοί Λευκοί, επιρρεπείς στον ατομικισμό, προτιμούν να συσπειρώνονται γύρω από την ιδεολογία αντί για την ταυτότητα. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι ένας μετανάστης από την Ταϊβάν με τα σωστά σημεία και αξίες, γίνεται αποδεκτός στην ευγενική λευκή κοινωνία. Αλλά, ένας Λευκός άνδρας, που μπορεί να είχε προγόνους ακόμη και στο Mayflower ,θα εκδιώκονταν από την ευγενική κοινωνία μόλις εξέφρασε μια πολιτική εσφαλμένη γνώμη. Όπως, ας πούμε, για την εβραϊκή εξουσία.

Το έχουμε δει να συμβαίνει αμέτρητες φορές.

Το ερώτημα πώςΗ ανάδειξη της εθνικής ή φυλετικής συνείδησης σε μια χώρα ριζοσπαστικών ατομικών μαστίζει τους αντισημίτες τουλάχιστον τον τελευταίο μισό αιώνα. Εξαιτίας αυτής της υπερ-ατομικότητας ίσως, οι εκκλήσεις για κλεισίματα πέφτουν στο κενό. Επιπλέον, το άτομο έχει πολλά να κερδίσει καταγγέλλοντας το λαό του. Εμείς, σε ολόκληρη την κοινωνία, βρισκόμαστε σε ένα κλασικό σενάριο κρατουμένων. Θα ήταν λογικό για τους Λευκούς να συνεργάζονται καλή τη πίστη με άλλους Λευκούς και να βελτιώσουν την τύχη τους συνεργαζόμενοι, αλλά στη δηλητηριασμένη κουλτούρα μας, η επισήμανση του ορθολογικού, ατομικού συμφέροντος υπαγορεύει ότι οι Λευκοί πολεμούν μεταξύ τους για να αποδείξουν ποιος είναι ο λιγότερο ρατσιστής. και πιο ανεκτικός να πάρει πιο ήπιες ποινές από τον φύλακα των φυλακών.Το ίδιο συνέβαινε και στη Σοβιετική Ένωση, αν και η επικρατούσα ιδεολογία ήταν κάπως διαφορετική.

Πολύ το δίλημμα.

Δεδομένου ότι η λύση «κλεισίματος» είναι η κύρια ώθηση του επιχειρήματος του Shaferevich, είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι αφιερώνει τόσο λίγο χρόνο μιλώντας για μεθόδους που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να κλείσουμε τις τάξεις ενάντια στην κακή επιρροή των ξένων και ποια είναι τα εμπόδια για να το κάνουμε αυτό.

Αν είχα μια κριτική στον Shafarevich, αυτή θα ήταν ότι η γραφή του πάσχει από το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλά γραπτά άλλων ερευνητών. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σε θέση να κάνουν Ηράκλεια δουλειά όταν πρόκειται για σχολαστικό κοσκίνισμα τεράστιων τμημάτων πληροφοριών ως ερευνητής και οργανωτής δεδομένων. Εκεί που παραπαίουν, όμως, είναι οι λύσεις που στη συνέχεια προτείνουν. Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή η αναζήτηση λύσης απαιτεί ένα εντελώς διαφορετικό σύνολο νοητικών δεξιοτήτων με την ανάλυση και την ανατομή να είναι αρκετά διαφορετική από τη σύνθεση πολιτικής ή πρακτικής.

Ένα άλλο σημαντικό σημείο που ο Shafarevich τονίζει, ωστόσο, είναι η ιδέα του αυτοχειροτονημένου ρόλου των Εβραίων ως ιερέων για όλη την ανθρωπότητα, αφιερωμένο στην ανατροπή των ειδώλων άλλων λαών είτε οι γηγενείς θεοί είτε ο ιθαγενής πολιτισμός. Αυτό είναι πλέον γνωστό στους κύκλους μας ως «Tikkum Olam» ή η εβραϊκή αφοσίωση στη «θεραπεία του κόσμου», δηλαδή στην ανακατασκευή του κόσμου ώστε να ταιριάζει καλύτερα στον εαυτό τους και στην ατζέντα τους. Οι Εβραίοι αντιλαμβάνονται επίσης τον εαυτό τους ως «καταστροφείς ειδώλων». Και, στην εβραϊκή αντίληψη γι' αυτά, «είδωλα» μπορεί να σημαίνει την ιδέα ή την πολιτιστική πρακτική που δεν εγκρίνεται από τις εβραϊκές αρχές.

Επίσης, ενώ ο μονοθεϊσμός δεν είναι εβραϊκή έκθεση, οι Εβραίοι σίγουρα προώθησαν τη λατρεία ενός θεού, του θεού τους, του Γιαχβέ, πάνω από όλους τους θεούς των άλλων εθνών. δυστυχώς,οι πρώτοι Χριστιανοί που αντιτάχθηκαν στον Γιαχβεχισμόέχασαν τη μάχη τους με τη χριστιανική ορθοδοξία και η ιδιότροπη εθνική θεότητα της Παλαιάς Διαθήκης έγινε ο Θεός μας.

Οι προσωκρατικοί Έλληνες στοχαστές, οι Ζωροάστριες και οι Γνωστικοί, αντίθετα, πίστευαν ότι υπήρχε πράγματι μια ισχυρή, αλλά κακιά, υλιστική, ασήμαντη θεότητα που κυβέρνησε αυτόν τον κόσμο. Η πολυθεϊστική Άρια παγανιστική θρησκεία αντιλαμβανόταν τους θεούς ως ιδιότροπους και σκληρούς. Ωστόσο, όλα αυτά άρχισαν να αλλάζουν με τον Πλάτωνα. Αυτός ο διάσημος Έλληνας ήταν ισότιμος φιλόσοφος όσο και πολιτικός ακτιβιστής και κοινωνικός σχεδιαστής τύπου Klaus Schwab. Η «Μεγάλη Επαναφορά» του Πλάτωνα ξεκίνησε με το επιχείρημα να απαγορεύσει την Οδύσσεια του Ομήρου και να εργαζόταν για να καταπολεμήσει τη φιλήσυχη στάση των χωρικών απέναντι στους θεούς.Ο Πλάτωνας πίστευε ότι η κριτική του θεού ή των θεών και των προθέσεών τους θα έπρεπε να απαγορευθεί στην ουτοπική κοινωνία του που διοικείται από ιερείς.

Ο Shafarevich δείχνει μια επίγνωση του πόσο βαθιά έχει επηρεαστεί η γενική ώθηση της δυτικής σκέψης από τον Ιουδαϊσμό και τον Πλάτωνα. Είμαστε προϊόντα πλατωνικής, ιουδαϊκής και μετά χριστιανικής (παρακλάδι του Ιουδαϊσμού) σκέψης, λέει, και η τροχιά της κοινωνίας μας καθορίστηκε από τη συγχώνευση αυτών των πνευματικών και θρησκευτικών παραδόσεων.

Η πρόσφατη επιστημονική ανάλυση της Παλαιάς Διαθήκης, ωστόσο, αποκαλύπτει ότι πιθανότατα γράφτηκε πολύ αργότερα από ό,τι ισχυρίστηκαν ιστορικά οι Εβραίοι. Στην πραγματικότητα, μελετητές της «μινιμαλιστικής σχολής» όπως ο Russel Gmirkin υποστηρίζει πειστικά ότιη Βίβλος γράφτηκε τον δεύτερο αιώνα π.Χ. και εμπνεύστηκε από το έργο του Πλάτωνα. Η Τορά, ο εβραϊκός εθνικιστικός μύθος θεμελίωσης, έλαβε ως κατευθυντήρια αρχή την ιδέα του Πλάτωνα για μια ανώτερη μονοθεσιμότητα. Τώρα, ο Πλάτων δεν ήταν ο πρώτος μονοθεϊστής, αλλά ήταν, ωστόσο, ένας από τους πρώτους που παρέμεινε ότι η μονοθεότητα έπρεπε να είναι και παντοδύναμη και καλή. Επίσης, ήταν ο πρώτος που σκιαγράφησε ένα πρόγραμμα τύπου WEF για τον ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσω της χρήσης ψυχοθρησκευτικών τακτικών για τη χειραγώγηση του πληθυσμού.

Στους Εβραίους αρέσει να διεκδικούν τα εύσημα για την επινόηση του μονοθεϊσμού, αλλά, όπως επισημαίνει ο Shafarevich, λαμβάνουν τα εύσημα σχεδόν για τα πάντα. Υποβαθμίζει τα επιτεύγματά τους δηλώνοντας ότι οι Εβραίοι έχουν εμφανώς εφεύρει ή έχουν συνεισφέρει πολύ λίγα σε όλη τη σύγχρονη ιστορία και μπόρεσαν να κάνουν ό,τι έκαναν μόνο χρησιμοποιώντας τα εργαλεία που τους παραδόθηκαν από τους πολιτισμούς υποδοχής στους οποίους βρέθηκαν. Το αμφιλεγόμενο παράδειγμα της Παλαιάς Διαθήκης θα ταίριαζε καλά σε αυτό το παρατηρήσιμο φαινόμενο των Εβραίων να μπορούν μόνο να υιοθετήσουν, να τροποποιήσουν ή να αντιστρέψουν αυτό που ήδη υπάρχει. Είναι, τελικά, ένα γκούλας στιφάδο δανεικών και, σε ορισμένες περιπτώσεις, αντεστραμμένων θρύλων και μύθων από τους ανθρώπους με τους οποίους ήρθαν σε επαφή κατά τη διάρκεια της ιστορίας τους. Στη συνέχεια, οι Εβραίοι ισχυρίστηκαν ότι το πρωτότυπο αντίγραφό τους προϋπήρχε των πρωτοτύπων και ανέλαβαν τα εύσημα για αυτό που έκλεψαν. Κλασική εβραϊκή κίνηση. Ως αποτέλεσμα, καταλήξαμε σε μια βολική ιουδαιοκεντρική αφήγηση για τη θεολογία και την ιστορία, στην οποία οι Εβραίοι επινόησαν τον μονοθεϊσμό, είχαν το αρχαιότερο γραπτό θρησκευτικό κείμενο, ήταν εκλεκτοί του Θεού και ούτω καθεξής.

Ο Shaferevich αγνοούσε τη συγκεκριμένη ρεβιζιονιστική σχολή της βιβλικής επιστήμης όταν έγραφε και έκανε τη δική του έρευνα. Η δική του ανάλυση της Παλαιάς Διαθήκης, ωστόσο, θα κατατάξει πολλούς γενικούς δυτικούς συντηρητικούς και ακόμη και βετεράνους αντισημίτες. Δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Σοβιετικοί μελετητές ήταν πιο ελεύθεροι να αμφισβητήσουν ορισμένους από τους βασικούς ισχυρισμούς του Χριστιανισμού και, ακόμη και να ενθαρρύνονταν, να αποδομήσουν ιερά κείμενα όπως η Βίβλος. Ως αποτέλεσμα, ο σκεπτικισμός της εβραϊκής θρησκευτικής ιστορίας, κατ' επέκταση, έγινε πιο αποδεκτός στην ΕΣΣΔ. Η Αμερική, αντίθετα, παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό προτεσταντική. δηλ. Παλαιοδιαθηκικός και δεν είχε ποτέ περίοδο αθεϊσμού που επιβλήθηκε από το κράτος κατά την οποία η Βίβλος απονομιμοποιήθηκε και απογυμνώθηκε από τον ιερό της καπλαμά.

Αυτό εξηγεί μια από τις λεπτές διαφορές μεταξύ της ρωσικής και της δυτικής αντισημιτικής σκέψης.

Επίσης, από φόβο μήπως ταρακουνήσουν το σκάφος, οι περισσότεροι Δυτικοί αντισημίτες προσπαθούν να μείνουν μακριά από θρησκευτικές συζητήσεις ή, μάλλον, μακριά από το να κάνουν πολλές ερωτήσεις για την Παλαιά Διαθήκη. Σήμερα, ωστόσο, υπάρχει μια ανησυχητική τάση που ταυτίζονται με τους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης ισχυριζόμενοι ότι στην πραγματικότητα ήταν Σκανδιναβοί ή Γερμανοί και ότι το σημερινό απόθεμα Εβραίων είναι «ψεύτικα» από τη Χαζαρία. Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί πολλοί έλκονται από αυτή την ιδεολογία. Άλλωστε, είναι μάλλον περίεργο να είσαι εθνικιστής και μετά να υιοθετήσεις τους εθνικούς μύθους και την εθνική θεότητα ενός εχθρικού λαού ως δικούς σου.Είναι ακόμα πιο δύσκολο να παραδεχτούμε ότι οι πρόγονοί μας ζούσαν σε περιβάλλον χαμηλής πληροφόρησης και απλώς εξαπατήθηκαν πριν από αιώνες.

Τώρα, πολλοί αντισημίτες προσπάθησαν να παρακάμψουν εντελώς τη συζήτηση και απλώς προσπαθούν να επικεντρωθούν στην προώθηση της εθνικής αυτογνωσίας. Και πάλι, ωστόσο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το επαναλαμβανόμενο πρόβλημα των χαμηλών επιπέδων εθνοκεντρικότητας μεταξύ των Δυτικών Λευκών. Εάν η απλή προσέγγιση «κλεισίματος» λειτουργεί σε πιο εθνοκεντρικές ομάδες ανθρώπων, ίσως είναι λογικό να δουλεύουμε με το σιτάρι και όχι εναντίον του όταν πρόκειται να προτείνουμε μια λύση για λαούς που φαίνεται να έχουν αναπτυχθεί, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα ενσυναίσθησης για τους συγγενείς τους.

Αντί να έλκονται από ιδέες ταυτότητας, αυτοί οι λαοί φαίνονται να έλκονται από θρησκευτικού τύπου/ιδεολογική σκέψη. Ακόμα κι αν είναι κοσμικοί. Σε τελική ανάλυση, κοσμικές θρησκείες όπως ο Πολεμιστής της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και η λατρεία της υπερθέρμανσης του πλανήτη κυριαρχούν τώρα στην ευγενική κοινωνία της Λευκής Δύσης.

Έτσι, το σημείο στο οποίο οδηγώ εδώ είναι μάλλον απλό.

Ίσως η λύση για τους λαούς που αγωνίζονται να κλείσουν τις τάξεις λόγω των χαμηλών επιπέδων εθνοκεντρικότητας θα έπρεπε να είναι να κάνουν ό,τι κάνουν καλύτερα και να υιοθετήσουν νέους τη θρησκευτική σκέψη και τη θρησκευτική ζωή πουριτανικού τύπου, που φαίνονται τόσο καλά φυσικά. Ωστόσο, εάν πρόκειται να γίνει αυτό, ίσως είναι λογικό να σταματήσουμε να προσπαθούμε να κάνουμε τους πραγματικούς Εβραίους και να αρχίσουμε να επικεντρωνόμαστε στο να κάνουμε τους πραγματικούς Χριστιανούς. Η συνεισφορά μου στη συζήτηση για πιθανές λύσεις στο Εβραϊκό Ζήτημα θα ήταν να τη συστήσωΜαρκιωνική χριστιανική σκέψη, με την απόρριψη της Παλαιάς Διαθήκης και την αντίθεση του Χριστού με τον Γιαχβέ, ως θεολογικά ορθά και πνευματικά αποκλειστική εναλλακτική προσέγγιση της θρησκείας.

Ενώ η θρησκευτική σκέψη έχει σίγουρα τα μειονεκτήματά της, φαίνεται ότι μπορεί να πείσει κατά καιρούς τους ευσυνείδητους για την πιθανότητα ότι οι καταστροφικές ενέργειες που εξυπηρετούν τον εαυτό τους έχουν σοβαρές μεταφυσικές συνέπειες. Και πάλι, τόσο ο Shafarevich όσο και εγώ συμφωνούμε ότι ο μόνος τρόπος για να βγούμε από την πολιτική, οικονομική και κοινωνική φυλακή που μας έφτιαξαν οι Εβραίοι είναι να κλείσουμε τις τάξεις και να μάθουμε να συμπεριφέρουμε συνεργασία με τους δικούς μας ανθρώπους. Όμως, ο μόνος τρόπος για να πείσουμε τους Λευκούς να συνεργαστούν και να σκεφτούν να σώσουν περισσότερα από το δικό τους δέρμα είναι να υιοθετήσουν βέλτιστες πρακτικές που ενθαρρύνουν τη συνεργατική συμπεριφορά, τιμωρούν τον εγωιστικό εγωισμό και αποκλείουν τους Εβραίους αναγνωρίζοντάς τους ως θανάσιμους εχθρούς.

Το πώς ή η πραγματική πρακτική του κλεισίματος των τάξεων και της προώθησης της συνεργασίας μεταξύ μας είναι αυτή που πρέπει να αναπτυχθεί και να συζητηθεί τώρα. Δυστυχώς, έχει σημειωθεί πολύ μικρή πρόοδος σε αυτό το μέτωπο είτε στη Δύση είτε στην Ανατολή.

Ο Shafarevich και, ως ένα βαθμό, ο Solzhenitsyn, έχουν κάνει γενναία δουλειά στην έρευνα του Εβραϊκού Ζητήματος και στο να φέρουν τα εγκλήματα των Εβραίων και την απειλή που αυτά αποτελούν στην προσοχή εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Αυτό που αποτυγχάνουν είναι να προωθήσουν τη μπάλα πολύ περισσότερο από το να περιγράψουν το πρόβλημα και να ρίξουν φως στις τακτικές των Εβραίων και στην τελική τους ατζέντα να καταστρέψουν και να ξαναφτιάξουν την κοινωνία μας για να εξυπηρετήσουν καλύτερα τα δικά τους συμφέροντα. Για να συνεχίσουν την αναλογία, αυτοί οι ερευνητές πέρασαν την μπάλα προς τα εμπρός, στο μισό του γηπέδου του εχθρού, ελπίζοντας ότι κάποιος από την ομάδα τους θα την σήκωνε και θα την πήγαινε στο υπόλοιπο δρόμο προς το γκολ. Χάρη στη σκληρή δουλειά ερευνητών όπως ο Shafarevich, έχουμε τώρα μια ξεκάθαρη κατανόηση του εβραϊκού προβλήματος. Όποιος αναζητά το ιερό δισκοπότηρο που είναι η Εβραϊκή Λύση, ωστόσο,

(Αναδημοσίευση από το The Occidental Observer 

← «Υστερόγραφο στους Τρεις Χιλιάδες...