Άρθρο του Thomas Harrington, που δημοσιεύτηκε στις 6/12/2021 από το Brownstone Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.
Όταν αναφέρεται σήμερα η έννοια του προπατορικού αμαρτήματος, γίνεται, τις περισσότερες φορές, στις κάπως απροσπέλαστες σφαίρες των θεολογικών διαφορών και της θεολογικής ιστορίας. Και δεδομένης της, πλέον σε μεγάλο βαθμό, κοσμικής φύσης των περισσότερων δυτικών κοινωνιών, αυτό είναι κατανοητό και πιθανώς αρμόζον.
Ωστόσο, αυτή η άκρως οριοθετημένη σύγχρονη αντιμετώπιση της έννοιας - μιας έννοιας που παρεμπιπτόντως θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα και γόνιμη για να την συλλογιστεί κανείς σε προσωπικό επίπεδο - μπορεί επίσης να μας τυφλώσει μπροστά στον τεράστιο και άκρως επιδραστικό κοινωνικό της ρόλο ως καταλύτη ιεραρχικών και σε μεγάλο βαθμό αυταρχικών οργανωτικών πρακτικών κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων.
Το να γεννιέσαι «πεπτοκώς», όπως λέει και το ρηθέν, σημαίνει να χαρακτηρίζεσαι από μια ανεπανόρθωτη ευθραυστότητα που, με τη σειρά της, ωθεί τον άνθρωπο αδυσώπητα προς την αγκαλιά των άλλων αναζητώντας τη βοήθεια που χρειαζόμαστε και θέλουμε αμφότεροι. Μπορεί ακόμη και να μας ωθήσει, με τον καιρό, να δημιουργήσουμε αρκετά περίπλοκες οργανώσεις, αφιερωμένες στη διαφύλαξη του κοινού καλού όσων οικειοθελώς το προσυπογράφουν.
Μέχρι εδώ καλά.
Αυτό που μας δείχνει η ιστορία δεν είναι και τόσο καλό, ωστόσο, όταν μια ελίτ ομάδα καθιερώνεται ως ο πρωταρχικός, αν όχι ο μοναδικός, επιδιαιτητής των διαδικασιών στις οποίες πρέπει να συμμετάσχει το άτομο, εάν θέλει να έχει οποιαδήποτε ελπίδα να ξεπεράσει την υποτιθέμενη «πτώση» του. Σε αυτό το πλαίσιο, το προπατορικό αμάρτημα, δηλαδή η πίστη στη βασική ανεπάρκεια του ατόμου ενώπιον του Θεού και των γύρω του, γίνεται κάτι περισσότερο από μια ανοιχτή δικαιολογία για μια ατελείωτη σειρά τελετουργιών, που έχουν σχεδιαστεί για να ενισχύσουν την παρακλητική στάση των πολλών ενώπιον της εξουσίας και των προνομίων εκείνων των λίγων που διαμορφώνουν και ενισχύουν τους κανόνες.
Αυτό, με απλουστευμένους όρους, είναι που έκανε - ή τουλάχιστον επιδίωξε να κάνει - η Εκκλησία της Ρώμης, για περίπου 1500 χρόνια, πριν από την κοσμική νεωτερικότητα, βασιζόμενη στη σταδιακή κριτική των, διαχειριζόμενων από την Εκκλησία, σχεδίων λύτρωσης που υπονοούνται στην Αναγέννηση, και η Μεταρρύθμιση, έπεισε πολλούς, αν όχι τους περισσότερους, για την εγγενή τους αξία και ανθεκτικότητα ενώπιον του κόσμου.
Δεν είναι, νομίζω, ποτέ χάσιμο χρόνου να προσπαθούμε να μπούμε στη θέση των άλλων και να φανταζόμαστε το πώς βλέπουν τον κόσμο. Αν, για παράδειγμα, ήμουν μέρος μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που έγιναν εξαιρετικά πλούσιοι και ισχυροί χάρη στην υπάρχουσα κοινωνική τάξη πραγμάτων, και έβλεπα ξεκάθαρα σημάδια της κατάρρευσης αυτής της τάξης στον ορίζοντα - ένας θάνατος που φαινομενικά προκλήθηκε από έναν ταχέως αυξανόμενο, πολύπλευρο σκεπτικισμό σχετικά με τις κατευθυντήριες μυθολογίες των λειτουργιών του — πώς μπορώ να αντιδράσω;
Είναι ωραίο να σκέφτομαι ότι θα κοιτούσα ενδόμυχα, και θα αναρωτιόμουν τι κάναμε εγώ και οι σύντροφοί μου ολιγάρχες για να χάσουμε την εμπιστοσύνη του λαού, για να τον κάνουμε τόσο ολοένα και πιο θορυβώδη και ασεβή απέναντι σε αυτά που κάποτε ήταν σε μεγάλο βαθμό οι αδιαμφισβήτητες εντολές μας σε σχέση με την συμπεριφορά τους.
Η ιστορία, ωστόσο, μας δείχνει ότι οι ισχυροί σπάνια αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο. Οι περισσότεροι, όπως, για παράδειγμα, ο Κόμης-Δούκας Ολιβάρες στα μέσα του 17ου αιώνα στην Ισπανία και ο Άντονι Μπλίνκεν σήμερα, απλά - και τελικά εντελώς μάταια - επαυξάνουν τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν μέχρι εκείνο το σημείο.
Άλλοι, ωστόσο, προικισμένοι με περισσότερη φαιά ουσία και ευλογημένοι με την κατανόηση του ρητού του Χάβελ ότι «η συνείδηση προηγείται της ύπαρξης» θα μπορούσαν να ξεκινήσουν να ανασχεδιάζουν ριζικά τις γνωστικές παραμέτρους - για να χρησιμοποιήσω τη χαρμόσυνη φράση του Μπένεντικτ Άντερσον- της «Φαντασιακής Κοινότητας» που αυτοί και οι ελίτ σύντροφοί τους είχαν κάνει τόσα πολλά για να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν.
Πώς το κάνεις αυτό; Πώς ανασχεδιάζεις αυτό που ο θεωρητικός του πολιτισμού Even Zohar αποκαλεί «επιρρέπεια», σε πληθυσμούς που αποξενώνονται ολοένα και περισσότερο από τις βασικές φιλοσοφικές αρχές και τα συστήματα ανταμοιβής στα οποία προϊσταστε εσείς και οι ισχυροί φίλοι σας;
Η προφανής απάντηση, όπως φαίνεται, είναι να δημιουργηθεί μια νέα και οξεία αίσθηση ευθραυστότητας σε ανθρώπους που μέχρι πολύ πρόσφατα, είχαν λίγο-πολύ αντιμετωπιστεί με βάση τα πρότυπα της ατομικής ελευθερίας, της αυτονομίας, της συμπεριφοράς που καθοδηγείται από τη θέληση… και μετά να χρησιμοποιήσετε τον αποτελεσματικό σας έλεγχο επί των βασικών μιντιακών κέντρων της κοινωνίας, για να επαναπροσδιορίσετε διακριτικά τις μακροχρόνιες πρακτικές με τρόπο που βάζει το άτομο σε αμυντική και τελικά παρακλητική στάση μπροστά στα κέντρα εξουσίας που ελέγχετε εσείς και η μικρή ομάδα των συμμάχων σας.
Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων 21 μηνών, όλοι έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για «κρούσματα» Covid και να τα βλέπουμε ως δείκτες από μόνους τους σημαντικών ατομικών ή/και ομαδικών απειλών για την ευημερία μας.
Μέσα σ' όλα αυτά, αφήνεται σε μεγάλο βαθμό ανεξιχνίαστο το γεγονός ότι τα περισσότερα από τα «κρούσματα» στα οποία αναφερόμαστε δεν είναι καθόλου κρούσματα, σύμφωνα με τους μακροχρόνιους κανόνες της σύγχρονης ιατρικής, κατά την οποία τέτοιοι προσδιορισμοί καθοδηγούνταν πάντα από τη συμπτωματολογία της νόσου, όπως αυτή επιβεβαιώνεται από κάποιον αδειοδοτημένο επαγγελματία.
Αφού προώθησαν με παραπλανητικό τρόπο το πειραματικό τεστ PCR ως ικανό και αποκλειστικό διαγνωστικό εργαλείο για αρκετούς μήνες, ενόσω ο αριθμός των κρουσμάτων εκτοξευόταν και ο κοινωνικός πανικός διογκωνόταν, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) και το CDC διόρθωσαν κρυφά αυτή την εσφαλμένη εντύπωση στα τέλη του 2020, πολύ μετά αφ’ ότου η ιδέα του θετικού τεστ RT-PCR ως σαφούς δείκτη απειλής κατά της κοινωνίας είχε εδραιωθεί στο μυαλό του πληθυσμού.
Τώρα, ξαφνικά τα αποτελέσματα από ένα διαβόητα ελαττωματικό και πειραματικό τεστ RT-PCR (θυμηθείτε ότι χρησιμοποιήθηκε χαρη σε μια Εξουσιοδότηση Πειραματικής Χρήσης) που σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις διενεργείται σε επίπεδα κύκλων (Ct) που είναι γνωστό σε όλους τους αρμόδιους σε θέσεις χάραξης πολιτικής, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Φάουτσι, ότι παράγει άφθονα ψευδώς θετικά αποτελέσματα, αντιμετωπίζονταν από τα μέσα ενημέρωσης μας, και με τον καιρό, δυστυχώς, από τους περισσότερους από εμάς, σαν επιβεβαιωμένα προβλήματα υγείας, που υπόκεινταν σε δρακόντειους περιορισμούς στις προσωπικές ελευθερίες.
Το ότι δεν υπήρχε καμία συμπτωματολογία στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων και το γεγονός ότι κανένας γιατρός δεν είχε ποτέ επιβεβαιώσει την ύπαρξη ασθένειας, ξαφνικά δεν είχε σημασία.
Αυτοί οι απολύτως υγιείς άνθρωποι θεωρήθηκαν πλέον «πεπτοκότες» υπό την έννοια της υγείας, και βασικά τους είπαν ότι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούσαν να λυτρωθούν, δηλαδή να τους επιτραπεί να ανακτήσουν τα πλήρη συνταγματικά τους δικαιώματα, ήταν να ακολουθήσουν μια πορεία «αναμόρφωσης» που καθοριζόταν από τα καπρίτσια των αρμοδίων και επιβαλλόταν με νομικές κυρώσεις.
Θα μπορούσε η επιθυμία να αντιστραφούν οι βασικές αρχές της σύγχρονης δημοκρατίας -ότι οι άνθρωποι γεννιούνται στον κόσμο σε μια, περισσότερο ή λιγότερο, υπαρξιακώς επαρκή κατάσταση και ότι η ελευθερία είναι εγγενές δικαίωμα και όχι προνόμιο- μέσω της στρατηγικής έκδοσης στιγμάτων, να καταστεί περισσότερο σαφής;
Θεμελιώδης για την περαιτέρω διευκόλυνση αυτής της οπισθοδρόμησης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού ήταν το μύθευμα της εκτεταμένης ασυμπτωματικής μετάδοσης ιών τύπου SARS. Όπως υποστήριξαν, τόσο ο Anthony Fauci όσο και η Maria Van Kerkhove του ΠΟΥ χωρίς αβεβαιότητα προτού κάποιος τους πείσει να αλλάξουν το αφήγημά τους, η ασυμπτωματική μετάδοση ιών όπως ο SARS-CV2 είναι εξαιρετικά σπάνια.
Αλλά γιατί να δημοσιοποιήσετε αυτό το σε μεγάλο βαθμό αδιαμφισβήτητο επιστημονικό γεγονός - κάτι που επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα, μεταξύ άλλων μελετών, στη μαζική κινεζική έρευνα για το θέμα που δημοσιεύθηκε τον Νοέμβριο του 2020, - όταν μπορείτε να έχετε το φάσμα της πανταχού παρούσας μόλυνσης, δηλαδή το φάσμα προσωπικής «πτώσης» που επικρέμεται πάνω από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας;
Αυτός ο μύθος της μαζικής ασυμπτωματικής μετάδοσης ήταν, και είναι, ιδιαίτερα χρήσιμος για να διασφαλίσει ότι οι νέοι θα μετατοπιστούν στο αναδυόμενο πρότυπο της ελευθερίας του πολίτη, όχι ως αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά ως προνόμιο που παρέχεται υπό όρους από τις τεχνοκρατικές ελίτ.
Αν και τα μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν από την πρώτη στιγμή να παρουσιάσουν ψευδώς τον κορωνοϊό σαν μια απειλή για όλους αδιακρίτως ηλικίας, ακόμη και ο πιο ολιγοφρενής πιστός στις πλάνες των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης δεν μπορούσε παρά να παρατηρήσει ότι ο αριθμός των σοβαρών ασθενειών και των θανάτων έκλινε συντριπτικά προς τους ηλικιωμένους.
Η απάντηση σε αυτό το «πρόβλημα», που απεικονίζεται απόκοσμα στο αποκαλούμενο « έγγραφο του πανικού » που διέρρευσε από μυστικές συζητήσεις της γερμανικής κυβέρνησης στην αρχή της επιδημίας, ήταν να ενσταλάξουν στα παιδιά την ιδέα ότι, λόγω του υποτιθέμενου φαινομένου της ασυμπτωματικής μετάδοσης, η συνεχιζόμενη υιοθέτηση των κανονικών ελευθεριών χωρίς όρους από εξωτερικά καθεστώτα ελέγχου θα μπορούσε να οδηγήσει στο θάνατο εκείνων των ανθρώπων που αγαπούν και χρειάζονται περισσότερο.
Αυτός ο ίδιος συναισθηματικός εκβιασμός που είχε τις ρίζες του σε μια επιστημονική φαντασία -η οποία επιπλέον ήταν από την αρχή γνωστή στις ανώτατες αρχές ως τέτοια- ήταν ο οδηγός πίσω από τις παράλογες πολιτικές κλεισίματος των σχολείων που επιλέχθηκαν στη χώρα και στο εξωτερικό τον τελευταίο χρόνο. Αυτό, παρά το γεγονός ότι οι μελέτες σχετικά με τη σχολική μετάδοση από πολλές ευρωπαϊκές χώρες την είχαν απομυθοποιήσει ήδη από τον Μάιο του 2020.
Από τη σκοπιά των οικονομικών και κρατικών ελίτ που ανησυχούν για την απώλεια των εδραιωμένων προνομίων τους, τίποτα δεν είναι πιο απειλητικό από τη δημιουργία εθελοντικών δικτύων αλληλεγγύης μεταξύ του πληθυσμού.
Και ιστορικά, τα σχολεία έπαιζαν έναν απολύτως κρίσιμο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Πράγματι, αυτό είναι γενικά το πρώτο μέρος όπου ανακαλύπτουμε ιδέες και έννοιες διαφορετικές από αυτές που μάθαμε στο σπίτι ή στην εκκλησία, και μαθαίνουμε να ξεπερνάμε τις τριβές που μπορεί να δημιουργήσει αυτή η σύγκρουση ιδεών, μέσω του μετριοπαθούς διαλόγου. Εν ολίγοις, τα σχολεία είναι το μέρος όπου κάνουμε το πρώτο βήμα για να γίνουμε πολιτικά όντα.
Όταν το δούμε υπό αυτό το πρίσμα, θα μπορούσε να υπάρχει κάτι καλύτερο για αυτές ακριβώς τις ελίτ, από το να έχουν τα παιδιά παγιδευμένα στο σπίτι μπροστά σε μια οθόνη που τα ταϊζει με καλά σχεδιασμένες «συμπεριφορικές παρωθήσεις», αντί στην παιδική χαρά να ανακαλύπτουν τους διαφορετικούς τρόπους σκέψης των φίλων τους και των γνωριμιών τους, και την ανάπτυξη τρόπων για τη δημιουργία δεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης που θα μπορούσαν τελικά να τους επιτρέψουν να αμφισβητήσουν τα εδραιωμένα κέντρα εξουσίας;
Θα μπορούσε να υπάρχει κάτι πιο «ωφέλιμο» στη διασφάλιση αυτής της «απαραίτητης» κατάστασης αποξένωσης, από το να εκπαιδεύσουν τους μαθητές να βλέπουν τους απόλυτα ακίνδυνους συμμαθητές τους σαν διαρκώς επικίνδυνους φορείς μόλυνσης, τόσο επικίνδυνους για τους άλλους που τα πρόσωπά τους, των οποίων η έκφραση γνωρίζουμε ότι είναι απολύτως ουσιαστική στην ανάπτυξη των δεσμών ενσυναίσθησης και κοινωνικής νοημοσύνης στους νέους, να πρέπει να καλυφθούν;
Όλα αυτά μας φέρνουν τελικά στο θέμα του Covid και της φυσικά επίκτητης ανοσίας.
Ένα από τα βασικά στοιχεία του σύγχρονου μάρκετινγκ, όπως εκείνα τα συστήματα κοινωνικού ελέγχου που είχαν τις ρίζες τους στο Προπατορικό Αμάρτημα στο παρελθόν, είναι να υπενθυμίζει συνεχώς στους ανθρώπους την θεμελιώδη τους ανεπάρκεια μπροστά στις βασικές προκλήσεις της ζωής. Αν και λαμβάνει πολλές λεκτικές και σημειολογικές μορφές, το κλισέ «είστε χαλασμένοι, και είμαστε εδώ για να σας φτιάξουμε» βρίσκεται στον πυρήνα πολλών, αν όχι των περισσότερων, εκστρατειών πειθούς των καταναλωτών.
Τις τελευταίες δεκαετίες, οι φαρμακευτικές εταιρείες, διψασμένες για τη δημιουργία νέων κέντρων κερδοφορίας σε μια εν πολλοίς κορεσμένη αγορά (από την άποψη των προϊόντων που είναι απαραίτητα για τη βασική επιβίωση και την παράταση της ζωής) επανήλθαν μεθοδικά σε αυτό το βασικό κλισέ.
Πράγματι, χρησιμοποιούν τη διαφημιστική γαλαντομία, που τους προσφέρουν τα τεράστια επίπεδα κέρδους τους, για να πείσουν άμεσα τον καταναλωτή για τις πραγματικές ή φανταστικές αδυναμίες του. Την χρησιμοποιούν επίσης για να φιμώσουν τους κατεστημένους δημοσιογράφους από το να εξετάσουν την αλήθεια αυτών των ισχυρισμών περί ανθρώπινης ανεπάρκειας, απειλώντας να στερήσουν τις μητρικές τους εταιρείες (σ.σ. των δημοσιογράφων) από τις μαζικές αγορές διαφημίσεων, εάν οι ερευνητές το πάνε πολύ μακριά.
Κατά τη διάρκεια των 21 μηνών, ένα από τα πιο σταθερά μηνύματα που λάβαμε στον Τύπο είναι ότι ο SARS-CV2 είναι ένας εντελώς «καινοφανής» ιός για τον οποίο πολύ λίγα είναι γνωστά, και ως εκ τούτου πρέπει να προχωρήσουμε με τον πιο προσεκτικό δυνατό τρόπο, ξεκινώντας, ουσιαστικά, από το μηδέν στο θέμα των επιστημονικών υποθέσεων και, ως εκ τούτου, των προσεγγίσεων στη θεραπεία.
Ωστόσο, για πολλούς επιστήμονες διάσημους για την φερεγγυότητα και/ή το κύρος τους, αυτό είναι προφανώς παράλογο. Οι άνθρωποι μελετούμε τους κορωνο-ιούς εδώ και αρκετές δεκαετίες και γνωρίζουμε πολλά για αυτούς και τις τεράστιες ομοιότητες που έχουν πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι. Αυτό το γεγονός επιβεβαιώνεται εύγλωττα από το γεγονός ότι οι Corman και Drosten, οι Γερμανοί επιστήμονες των οποίων η βιαστικά εγκεκριμένη εργασία καθιέρωσε το πρωτόκολλο για τις μεθόδους δοκιμών RT-PCR που χρησιμοποιούνται επί του παρόντος για την ανίχνευση λοιμώξεων SARS-CV 2 σε όλο τον κόσμο, δεν βασίστηκαν στην ύπαρξη γενετικού υλικού από τον συγκεκριμένο «καινοφανή» ιό κατά τη σχεδίαση του τεστ, αλλά αντίθετα από έναν ιό SARS-CoV του 2003 λόγω της, όπως ειλικρινά παραδέχονται, «στενής γενετικής συγγένειας» των δύο ιών.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν επίσης από καιρό για την εξαιρετική ικανότητα του ανθρώπινου σώματος να αναπτύσσει ισχυρή και διαρκή, διασταυρούμενη ανοσία μέσω αποκρίσεων των αντισωμάτων και των Τ-κυττάρων σε πολλές παραλλαγές ενός δεδομένου ιού της οικογένειας των κορωνοϊών, μια ευελιξία που έχουν πολύ λίγα, ή και κανένα, από τα πρόσφατα αναπτυγμένα πειραματικά εμβόλια, ή αυτά που φαινομενικά περιμένουμε να έχουμε.
Στην πραγματικότητα, αφού κατόρθωσαν να κρατήσουν αυτά τα βασικά δεδομένα μακριά από τον κατεστημένο Τύπο μέσω της μπλόφας του «απλώς-δεν-ξέρουμε-αρκετά-για-αυτόν-εντελώς-νέο-ιό» και/ή «το θέμα-της- επαναμόλυνσης-είναι-ακόμα-πολύ-ασαφές», η απόδειξη αυτών των μακροχρόνια κατανοητών ανοσολογικών δυνατοτήτων αναδύεται στην επιστημονική βιβλιογραφία για τον SARS-CV-2.
Εάν οι κρατικές αρχές και οι υπάλληλοί τους στον Τύπο ενδιαφέρονταν στην πραγματικότητα να σταθεί ξανά στα πόδια της αυτή η χώρα και οι άλλες το συντομότερο δυνατό, αυτή η είδηση, ή ίσως θα έπρεπε να πω αυτή τη γνωστή πραγματικότητα, όπως και το γεγονός ότι για οποιονδήποτε 65 οι πιθανότητες θανάτου από τον COVID είναι πραγματικά ελάχιστες και για τα παιδιά και τους νεαρούς ενήλικες σχεδόν μηδενικές , θα ήταν διακηρύσσονταν ευρέως.
Αντίθετα, εκείνοι που αναδεικνύουν αυτά τα γεγονότα, όπως έκανε ο Martin Kulldorff του Brownstone όταν είπε την αυτονόητη αλήθεια ότι «δεν χρειάζεται να εμβολιαστούν όλοι» απαγορεύεται όλο και περισσότερο να εκφράσουν τις απόψεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Εκείνο που κάνει αυτή την κραυγαλέα καταστολή των θετικών ειδήσεων της φυσικής ανοσίας ακόμη πιο εκνευριστική και ειλικρινά ανησυχητική, είναι η παράλληλη εκστρατεία που διατείνεται ότι τα ίδια τα εμβόλια παρέχουν ακριβώς το εύρος και τη διάρκεια της ανοσίας, καθώς και προστασία από τη μετάδοση που είναι γνωστό ότι παρέχει η φυσική ανοσία.
Όπως καθιστούν σαφές οι αιτήσεις για Άδειες Χρήσης Έκτακτης Ανάγκης για αυτά τα εμβόλια, και τα επακόλουθα δεδομένα έχουν επιβεβαιώσει πανηγυρικά, κανένας από τους κατασκευαστές δεν ισχυρίζεται με ειλικρίνεια ότι αυτά τα εμβόλια, είτε θα προστατεύσουν αυτούς που τα λαμβάνουν από τη μόλυνση, είτε ότι θα αποτρέψουν τη μετάδοση του ιού στους άλλους. Οι μόνοι ισχυρισμοί που κάνουν είναι στον τομέα της μείωσης της σοβαρότητας των επιπτώσεων εκείνων που όντως μολύνονται.
Τέλος, υπάρχει το θέμα των άγνωστων συνεπειών των μη πλήρως ελεγμένων και πειραματικών εμβολίων. Ισχυρές προειδοποιήσεις σχετικά με τις πιθανές, πολύ αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία από τον εμβολιασμό όσων είχαν κάνει ενέσεις με εμβόλια mRNA έχουν εκδώσει μεταξύ πολλών άλλων, οι Δρ. Peter McCullough, Hooman Norchashm και Patrick Whelan.
Όταν τα αναλογίζεται κανείς όλα αυτά, δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει τα παράλογα διπλά μέτρα και σταθμά που εφαρμόζονται, όσον αφορά την εφαρμογή της αρχής της προφύλαξης για τον Covid.
Στην σημερινή μας πραγματικότητα, η αρχή της προφύλαξης μπορεί πάντα να γίνει επίκληση για τον περιορισμό των ανθρώπινων ελευθεριών, παρόλο που η απειλή είναι, όπως είδαμε, αποδεδειγμένα μικρή και οι τεχνικές που λέγεται ότι χρησιμεύουν για την πρόληψη (μάσκες και lockdown) δεν έχουν απολύτως καμία ισχυρή επιστημονική βάση που να υποστηρίζει την αποτελεσματικότητά τους.
Ωστόσο, η επίκληση της αρχής της προφύλαξης απέναντι σε μη πλήρως ελεγμένα εμβόλια, ενέσεις που προφανώς δεν τις χρειάζεται η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού και που παράγονται από εταιρείες με γνώμονα το κέρδος που έχουν μεριμνήσει για την πλήρη ασυλία τους από ζημιές που προκαλούνται από τα προϊόντα τους, υποτίθεται ότι είναι σημάδι της τρέλας ανθρώπων που είναι ξεκάθαρα «κατά της επιστήμης».
Όταν κοιτάζουμε με αποστασιοποίηση τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε το φαινόμενο COVID, είναι σαφές ότι δεν αντιμετωπίζουμε τόσο μια τεράστια βιολογική απειλή για την ανθρώπινη επιβίωση, αλλά αντίθετα μια συντονισμένη προσπάθεια πολιτισμικού σχεδιασμού από την πλευρά των οικονομικών και κυβερνητικών ελίτ σε όλον τον ευρωαμερικανικό κόσμο, και πιθανότατα πέραν αυτού, ώστε να απαλλαγούν από την βασική προϋπόθεση της δημοκρατικής διακυβέρνησης της σύγχρονης εποχής -ότι οι κυβερνήσεις λειτουργούν για τους ανθρώπους και όχι το αντίστροφο- και να την αντικαταστήσουν με μια σχέση εξάρτησης στην οποία οι τεχνοκρατικές ελίτ, όπως οι ιερείς και οι αρχιεπίσκοποι της μεσαιωνικής εκκλησίας που εργάζονταν σε συνεννόηση με τους άρχοντες των φέουδων, θα ασκούν έναν αποφασιστικό έλεγχο στις περισσότερες, αν όχι σε όλες, τις πτυχές της ζωής του ατόμου.
Και αν όλα αυτά ακούγονται σαν κουβέντες «ψεκασμένων», τότε θα σας έδειχνα αυτό που έχουν πει πολύ σοβαροί μελετητές του ρόλου της προπαγάνδας στον πολιτισμό, όπως ο Jacques Ellul , για το βάθος της εμβέλειάς της στη ζωή μας, και θα σας υπενθύμιζα την απάντηση που συνήθως δίνει ο μεγάλος μελετητής της «Deep Politics» Michael Parenti όταν οι άνθρωποι τον κατηγορούν ότι είναι ένας λεγόμενος «συνωμοσιολόγος»:
«Η εναλλακτική είναι να πιστεύουμε ότι οι ισχυροί και οι προνομιούχοι είναι υπνοβάτες, που κινούνται αγνοώντας ζητήματα εξουσίας και προνομίων. Ότι μας λένε πάντα την αλήθεια και ότι δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, ακόμα κι όταν κρύβονται τόσα πολλά. Ότι, αν και οι περισσότεροι από εμάς τους απλούς ανθρώπους μπορεί συνειδητά να προσπαθούμε να επιδιώκουμε τα δικά μας συμφέροντα, οι πλούσιες ελίτ δεν το κάνουν. Ότι, όταν αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή της εξουσίας χρησιμοποιούν εξαναγκασμό και βία σε όλο τον κόσμο, αυτό συμβαίνει μόνο για τους αξιέπαινους λόγους που προφασίζονται. Ότι, όταν εξοπλίζουν, εκπαιδεύουν και χρηματοδοτούν μυστικές ενέργειες σε πολλές χώρες και στη συνέχεια αρνούνται να αναγνωρίσουν τον ρόλο τους σε τέτοιες πράξεις, αυτό συμβαίνει λόγω αβλεψίας, ή λήθης, ή ίσως σεμνότητας.»
Κατανοώ το ψυχολογικό αντανακλαστικό που οδηγεί πολλούς, αν όχι τους περισσότερους, να αποδίδουν κατά βάση καλοήθη κίνητρα σε αυτούς στους οποίους έχουμε εκχωρήσει ένα δυσανάλογα μεγάλο σύνολο οικονομικών και πολιτικών εξουσιών, καθώς και το υπόρρητο δικαίωμά τους να πλαισιώνουν αυθαίρετα κάποιες αποδεκτές έννοιες της κοινωνικής «αλήθειας». Είναι το ίδιο αντανακλαστικό που εμποδίζει τους περισσότερους από εμάς να αναλογιστούμε το γεγονός ότι οι γονείς μας μπορεί να είναι μοχθηροί και ανήθικοι επιχειρηματίες, ή ακόμα χειρότερα, παιδόφιλοι και δολοφόνοι.
Το γεγονός, όμως, είναι ότι υπάρχει ένας μικρός αριθμός γονέων που ενεργούν ακριβώς με αυτούς τους τρόπους, και προσποιούμενοι ότι αυτό δεν συμβαίνει, ή δεν μπορεί να συμβαίνει, δεν θα τους εμποδίσει να βλάψουν άλλους ανθρώπους. Η ζωή είναι εγγενώς όμορφη. Αλλά αν θέλουμε πραγματικά να διαφυλάξουμε αυτή την ομορφιά και να τη μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, ως ώριμοι ενήλικες, να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε τις αυταρχικές εκστρατείες καταναγκασμού και κοινωνικού ελέγχου όταν εκείνες στέκονται μπροστά μας και μας κοιτάζουν κατά πρόσωπο.
https://liberty-express.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου