Το 2018 στην Αρμενία ξέσπασε μια "πορτοκαλί επανάσταση" σαν αυτές που έστησε η Δύση σε όλες τις χώρες που ήθελε να αλώσει πολιτικά χωρίς να στείλει αμερικανικά στρατεύματα.
Μια επανάσταση με πολλές ομοιότητες με το Euromaidan στην Ουκρανία και την "Επανάσταση των Τριαντάφυλλων" στην Γεωργία.
Και στις τρεις περιπτώσεις, από τις επαναστασεις αυτές προέκυψαν νέοι ηγέτες χωρών, οι οποίοι "τυχαίνει" να είναι υπάλληλοι του Σορος.
Όπως όλες οι πορτοκαλί επαναστάσεις, και όπως όλα τα επιτυχημένα ψέματα, έτσι κι αυτές, στηρίζονταν σε κάποιες (γνωστές) αλήθειες. Τα κράτη στα οποία υποκινηθηκαν με τα δολλαρια του Σόρος, ήταν πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, με τα ίδια προβλήματα που αντιμετώπιζαν όλες οι μετασοβιετικες χώρες, δηλαδή ρωσσική επιρροή, φτώχεια, διαφθορά, εγκληματικότητα κλπ...
Πάνω σε αυτά τα προβλήματα, και με μερικούς εκατοντάδες πληρωμένους διαδηλωτές, οργανώθηκαν οι ανατροπές των πρώην φιλορωσσικών κυβερνήσεων και στήθηκαν νέες φιλοδυτικές κυβερνήσεις με αρχηγούς μαριονέτες, οι οποίοι ήρθαν σε σύγκρουση με την Ρωσσία αλλα και με την ρωσσική ομογένεια που κατοικούσε εντός αυτών των χωρών. Τα αποτελέσματα ως αντίδραση της Ρωσσίας τα γνωρίζουμε. Εισβολή στην Γεωργία, εισβολή στην Ουκρανία και πλέον έχουμε και μια ανοικτή πληγή στην Αρμενία, εδώ και δύο χρόνια, όπου το Αζερμπαϊτζάν ροκανίζει συνεχώς εδάφη από την Αρμενία και η Ρωσσία νίπτει τας χείρας της.
Πρώτος στόχος για τους Αζέρους ήταν η ανάκτηση του Αρτσάχ. Σχεδόν ολοκληρώθηκε. Δεύτερος στόχος είναι ο "τουρανικός διάδρομος" που θα επιτευχθεί αποσπώντας τις νότιες περιοχές της Αρμενίας και συνδέοντας την κυρίως επικράτεια του Αζερμπαϊτζάν με την αποκομμένη περιοχή του Ναχιτσεβάν. Έτσι θα επιτευχθεί η σύνδεση όλου του τουρανικού τόξου που ξεκινάει από τις μακρινές περιοχές των Ουιγούρων στην Κίνα, και ενώνει Κιργιστάν, Τατζικισταν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενισταν, Αζερμπαϊτζάν και φτάνει μέχρι Τουρκία, με μια μόνο μικρή λωρίδα γης, πλάτους 30-40 χλμ και μήκους 150 χλμ, να χωρίζει το Αζερμπαϊτζάν από το Ναχιτσεβάν και την Τουρκία, που ειναι μητροπολιτικά εδάφη της Αρμενίας.
Παρά το γεγονός πως η Ρωσσία επενέβη το 2020 για την κατάπαυση του πυρός μεταξύ των δύο χωρών, ο πόλεμος αυτός δεν παύει να θεωρείται ως μια σύγκρουση εντός του περιβάλλοντος που ελέγχει πλέον η Δύση. Διότι αμφότερες Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν έχουν φιλοδυτικές, αντιρωσσικές κυβερνήσεις.
Όσοι λοιπόν καταλογίζουν ευθύνη της Ρωσσιας σε αυτή την αναζωπύρωση του πολέμου μάλλον πρέπει να βγάλουν τα δυτικά γυαλιά τους και να το αντιμετωπίσουν ως έχει: ένα ξεπούλημα από τη Δύση, η οποία αφού έκανε τη δουλίτσα της και απέσπασε την Αρμενία από τον Ρωσσικό γεωπολιτικό χώρο, τώρα την δίνει στα σκυλιά να την φάνε, αφού τα συμφέροντά της Δύσεως βρίσκονται στο πολύτιμο αζέρικο αέριο που μεταφέρεται στην Ευρώπη και στις καλές σχέσεις της με την Τουρκία.
Η δε Ρωσσία, που κανείς δεν το παρατηρεί ή δεν το αναφέρει, 6 ημέρες πριν την εισβολή της στην Ουκρανία, "έκλεισε" μέσω της Lukoil, την εξαγορά του μεριδίου της Petronas στην εκμετάλλευση του κοιτάσματος Shah Deniz (το κυριότερο Αζερικο κοίτασμα Φ.Α.) και έφτασε από το 10% να έχει 20% του μεριδίου φτάνοντας στην δεύτερη θέση των μεριδιούχων μετά την British Petroleum (30%). Γιατί κανείς δεν σταματά την εισδοχή Αζερικου Φυσικού Αερίου αφού κερδίζει και η Lukoil άρα η Ρωσσία από αυτό;
Η Ρωσσία πάντως γνωριζε τι θα συνέβαινε, και έκανε τις δικές της κινήσεις για την εξασφάλιση των συμφερόντων της. Ποιος να την κατηγορήσει;
Οι δε Αρμένιοι, αν χάσουν και αυτόν τον διάδρομο που ανέφερα, το οποίο είναι ένα πολύ επικίνδυνο αλλά πιθανό ενδεχόμενο, κινδυνεύουν να χάσουν πρακτικά το 1/3 των εδαφών της αναγνωρισμενης επικράτειάς τους. Από την Δύση και τους συμμάχους της, ας μην περιμένουν βοήθεια. Και φυσικά ούτε η Ρωσσια θα στείλει τα παιδιά της να σκοτωθούν με τους Αζέρους για χάρη μιας Αρμενίας που κοιτάει πως θα εκδυτικοποιηθεί.
Δυστυχώς οι Αρμένιοι δεν περιμένω να κάνουν κάτι απρόβλεπτα θετικό ώστε να αλλάξει η κατάστασή τους. Αν κρίνω και από τους 20-30.000 Αρμένιους που κατοικουν στην Ελλάδα ως νόμιμοι πολίτες της, οι επιλογές που έκαναν ως τώρα με την ψήφο τους, πρωτίστως δεν ήταν συμπαγείς από όλη την ομογενειακή τους δύναμη υπέρ ενός κόμματος (έχει σημασία όταν μονομπλόκ 20.000+ ψήφων μπαίνουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων) ενω δευτερευόντως τα κόμματα που ανέκαθεν επέλεγαν ήταν πάντα τα δύο τρία συστημικά, δηλαδή ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ.
Είναι πρακτικά σαν να ψηφίζεις Πασινιάν στην Ελλάδα. Όπως έχω ξαναπεί, το μόνο πολιτικό ρεύμα που θα μπορουσε να τους οφελησει, θα ήταν στον χώρο του εθνικισμού διότι τα κόμματα που βρίσκονται σε αυτόν, αντιλαμβάνονται και κατά καιρούς ομιλούν περί του καθήκοντος και συμφέροντος της Ελλάδος να βοηθήσει εμπράκτως την Αρμενία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου