ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ-ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
- 30.04.2021
** Δρ. Νικόλαος Λάος
Ναζισμός και μυστικές υπηρεσίες στη μεταχιτλερική εποχή
Μετά από τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. (αρχικώς το Office of Strategic Services, «πρόγονος» της CIA) εφάρμοσαν την επιχείρηση «Paperclip», της οποίας ο σκοπός ήταν η διάσωση και η μεταφορά Γερμανών φυσικών επιστημόνων, μηχανικών και τεχνικών στις Η.Π.Α. προκειμένου να εργαστούν για την αμερικανική κυβέρνηση και να παραδώσουν στις Η.Π.Α. μυστικά της στρατιωτικής τεχνολογίας των ναζί, δεδομένου ότι οι ναζί είχαν πραγματοποιήσει πολύ σημαντικά τεχνολογικά επιτεύγματα στα πεδία της πυραυλικής και της αεροναυτικής (περιλαμβανομένης της έρευνας των UFOs, δηλαδή, ειδικών μυστικών ιπτάμενων δίσκων).
Τον Αύγουστο του 1945, ο συνταγματάρχης Χόλγκερ Τόφτοϊ (Holger Toftoy), επικεφαλής του Κλάδου Πυραυλικής του Τμήματος Έρευνας και Ανάπτυξης (Research and Development Division) των Σωμάτων Πολεμικού Υλικού του Στρατού των Η.Π.Α., προσέλαβε εκατόν είκοσι επτά Γερμανούς επιστήμονες ειδικευμένους στην πυραυλική, μεταξύ των οποίων ο αεροναυπηγός και διαστημικός αρχιτέκτων Βέρνερ φον Μπράουν (Wernher von Braun) και ο Έμπερχαρντ Ρις (Eberhard Rees), ο οποίος είχε εργαστεί στο πυραυλικό πρόγραμμα της ναζιστικής Γερμανίας και, μετά από τη στρατολόγησή του από τις ένοπλες δυνάμεις των Η.Π.Α., διετέλεσε ανώτατο στέλεχος και αργότερα διευθυντής του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων George C. Marshall στο Χάντσβιλ στην Αλαμπάμα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σημαντικοί παράγοντες του κατεστημένου της ναζιστικής Γερμανίας διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος των Η.Π.Α.
Επίσης, το 1945, ο Αμερικανός διπλωμάτης, δικηγόρος της Γουόλ Στριτ (δηλαδή, του χρηματοοικονομικού κατεστημένου) και κατάσκοπος Άλεν Ντάλες (Allen Dulles), ο οποίος διετέλεσε διευθυντής της CIA από το 1953 έως το 1961, θεμελίωσε μια μακρά και ευρεία σχέση συνεργασίας με τον Γερμανό ναζί στρατηγό Καρλ Βολφ (Karl Wolff). Ο Καρλ Βολφ ήταν παρασημοφορημένος στρατηγός των Ες-Ες και αρχηγός των Ες-Ες και της ναζιστικής αστυνομίας στην Ιταλία. Στο πλαίσιο της συνεργασίας και της συμφωνίας μεταξύ του Βολφ και του Ντάλες, ο Βολφ έπεισε τις δυνάμεις των Ες-Ες που δρούσαν στην Ιταλία να παραδοθούν για να αποκτήσουν ασυλία ως προς τις κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου και ύστερα, απολαμβάνοντας την κατάλληλη προστασία, να χρησιμοποιηθούν για την ανασυγκρότηση της μεταπολεμικής Γερμανίας και για τη στελέχωση αντικομμουνιστικών υπηρεσιών και υπηρεσιών ψυχολογικού πολέμου ως κατάσκοποι στο πλευρό των Η.Π.Α.
Ένα πρόσωπο το οποίο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο να έλθουν σε επαφή και να συνεργαστούν μεταξύ τους ο Ντάλες και ο Βολφ ήταν ο Ελβετός τραπεζίτης Φρανσουά Ζενού (François Genoud, 1915–96), ο οποίος, μετά από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε ο εκτελεστής της διαθήκης και των τελευταίων οδηγιών του υπουργού Προπαγάνδας του ναζιστικού καθεστώτος Γιόζεφ Γκέμπελς (Joseph Goebbels), και, έως το τέλος της ζωής του, ήταν ένας από τους σημαντικότερους χρηματοοικονομικούς διαχειριστές των τραπεζικών λογαριασμών των ναζί στην Ελβετία, ένας από τους σημαντικότερους τραπεζίτες και ευεργέτες των ναζί οι οποίοι διασώθηκαν και δεν υπέστησαν διώξεις καθώς και ένας από τους κύριους τραπεζίτες αραβομουσουλμανικών παραγόντων συνδεδεμένων με την τρομοκρατία, όπως η σαουδαραβική οικογένεια Μπιν Λάντεν (bin Laden), η οποία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο τόσο στο πεδίο της επιχειρηματικότητας όσο και στο πεδίο της τρομοκρατίας (βλ. Wyden, Peter, The Hitler Virus: The Insidious Legacy of Adolf Hitler, New York: Arcade, 2001).
Αξίζει να ερευνήσουμε βαθύτερα τον Φρανσουά Ζενού και τις δραστηριότητές του στο πλαίσιο της παρούσας έρευνας. Μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ζενού και η εταιρεία εισαγωγών-εξαγωγών Diethelm Brothers (με έδρα τη Λοζάνη) χρηματοδότησαν την έκδοση του ναζιστικού περιοδικού Der Weg κατά το χρονικό διάστημα 1948–49. Υπεύθυνοι για τη διεύθυνση και τη σύνταξη αυτού του περιοδικού ήταν πρώην αξιωματικοί των Ες-Ες με έδρα το Μπουένος Άιρες. Το 1959, ο Ζενού ίδρυσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Φίλων του Αραβικού Κόσμου (International Association of the Friends of the Arab World) μαζί με τον Γάλλο ακροδεξιό πολιτικό και συγγραφέα Μπενουά-Μεσέν (Benoist-Méchin). Επίσης, με τα παλαιά ναζιστικά του κεφάλαια και με νέους πόρους που αποκόμισε από λαθρεμπόριο ναρκωτικών και όπλων καθώς και από τη διαχείριση μέρους του ταμείου του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας (FLN), ο Ζενού ίδρυσε μια τράπεζα με την ονομασία Banque Commerciale Arabe στη Λοζάνη. Ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Ζενού στο λαθρεμπόριο όπλων ήταν ο αυστριακής καταγωγής Ότο Σκορτσένι (Otto Skorzeny), ο οποίος έδρευε στη Μαδρίτη υπό την προστασία του φασιστικού καθεστώτος του Φρανσίσκο Φράνκο (Francisco Franco), ο οποίος κυβέρνησε δικτατορικώς την Ισπανία από το 1939 έως το 1975. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ότο Σκορτσένι είχε διατελέσει αντισυνταγματάρχης των Ες-Ες και επικεφαλής των ειδικών παραστρατιωτικών επιχειρήσεων του Χίτλερ. Ο Ότο Σκορτσένι συνεργάστηκε ως σύμβουλος με τις αιγυπτιακές κυβερνήσεις του Ναγκίμπ (Naguib) και του Νάσερ (Nasser) και με την αργεντινή κυβέρνηση του Περόν (Perón), ήταν μέλος των επιχειρήσεων λαθρεμπορίου όπλων μέσω των οποίων χρηματοδοτήθηκαν η αντιγκολική Οργάνωση Μυστικός Στρατός (OAS) και το αλγερινό FLN, και, το 1963, άρχισε να συνεργάζεται και με την ισραηλινή μυστική υπηρεσία Mossad (σχετικές αποκαλύψεις δημοσίευσαν η ισραηλινή εφημερίδα The Jerusalem Post στις 20 Σεπτεμβρίου 1989 και η βρετανική εφημερίδα The Guardian στις 21 Σεπτεμβρίου 1989).
Το τρίγωνο Ντάλες–Βολφ–Ζενού είναι ενδεικτικό της ναζιστικής-φασιστικής φράξιας που υπάρχει μέσα στο κατεστημένο των Η.Π.Α. και ιδίως μέσα στο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και στις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α., αλλά και μέσα στο κατεστημένο άλλων χωρών, ακόμη και μέσα σε σιωνιστικά δίκτυα (καθώς ορισμένα σιωνιστικά δίκτυα επιδιώκουν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους και να χειραγωγούν παράγοντες της διεθνούς ακροδεξιάς στο πλαίσιο ενός νέου «πολέμου των πολιτισμών»).
Μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το παπικό-ρωμαιοκαθολικό Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο ως μια οργάνωση διασύνδεσης πρώην αξιωματούχων του ναζιστικού καθεστώτος της Γερμανίας, αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, παραγόντων του Βατικανού και φασιστικών καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής. Αναφορικώς με το παπικό-ρωμαιοκαθολικό Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας, πρέπει να διευκρινιστούν τα εξής: υπάρχουν διεθνώς διάφορα Τάγματα «της Μάλτας» (ή «του Αγίου Ιωάννη»), άλλα από τα οποία είναι τεκτονικά ιπποτικά Τάγματα και άλλα αυτόνομα χριστιανικά ιπποτικά Τάγματα με φιλανθρωπικούς και διάφορους άλλους σκοπούς, αλλά το Βατικανό έχει το δικό του Τάγμα της Μάλτας, του οποίου η επίσημη ονομασία είναι Κυρίαρχο Στρατιωτικό Οσπιταλιερικό Τάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, της Ρόδου και της Μάλτας (Supremus Militaris Ordo Hospitalarius Sancti Ioannis Hierosolymitani Rhodiensis et Melitensis), και το οποίο είναι ένα ρωμαιοκαθολικό ιπποτικό Τάγμα. Η διοικητική έδρα του παπικού-ρωμαιοκαθολικού Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας είναι το Palazzo Magistrale στη Ρώμη, ο επικεφαλής του φέρει τον τίτλο του Πρίγκιπα και Μεγάλου Διδασκάλου, και ο εκκλησιαστικός πάτρωνας αυτού του Τάγματος είναι ένας καρδινάλιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ο οποίος επιλέγεται για αυτόν τον σκοπό από τον Πάπα της Ρώμης.
Μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Γερμανός αντιστράτηγος Ράινχαρντ Γκέλεν (Reinhard Gehlen), ο οποίος είχε διατελέσει αρχηγός της στρατιωτικής κατασκοπείας του Χίτλερ στο Ανατολικό Μέτωπο, όπου οργάνωσε και επόπτευσε τη διάπραξη φρικαλεοτήτων σε βάρος Εβραίων, Τσιγγάνων και Σλάβων, στρατολογήθηκε από τη CIA, συνέβαλε στη στρατολόγηση σημαντικών πρώην ναζί από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και έλαβε την ανώτατη τιμητική διάκριση από το παπικό-ρωμαιοκαθολικό Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας, δηλαδή, τον Μεγαλόσταυρο της Αξίας (Grand Cross of Merit).
Το 1988, ο Μεγαλόσταυρος της Αξίας του παπικού-ρωμαιοκαθολικού Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας απονεμήθηκε στον Αμερικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρέιγκαν για την «αφοσίωσή του στις χριστιανικές αρχές». Με τον όρο «αφοσίωση στις χριστιανικές αρχές», το εν λόγω Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας εννοούσε ότι ο Ρέιγκαν, με προπαγανδιστικό κάλυμμα τη χριστιανική πίστη (σε αντιδιαστολή προς τους «άθεους» κομμουνιστές) και τη συντηρητική ρητορεία, παρείχε τεράστια οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη σε καταπιεστικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, όπου εκπαιδευμένα από τις Η.Π.Α. τάγματα θανάτου δολοφόνησαν εκατοντάδες χιλιάδες αθώους πολίτες. Αξίζει, μάλιστα, να επισημανθεί ότι ο τεσσαρακοστός Πρόεδρος των Η.Π.Α., δηλαδή, Ρόναλντ Ρέιγκαν, είναι ο πρώτος πρόεδρος των Η.Π.Α. ο οποίος έχει επισήμως καταδικαστεί από το Διεθνές Δικαστήριο (International Court of Justice) για παράνομη χρήση βίας (δηλαδή, για τρομοκρατία) στο πλαίσιο του πολέμου των Η.Π.Α. εναντίον της Νικαράγουας.
Μια από τις κύριες σφαίρες επιρροής του παπικού-ρωμαιοκαθολικού Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας είναι η Λατινική Αμερική, όπου πολλοί φασίστες και δραπέτες ναζί βρήκαν ασφαλές και εγκάρδιο καταφύγιο. Ο Χιλιανός δικτάτορας στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ (Augusto Pinochet, 1915–2006), ένας αχυράνθρωπος της CIA και καταδικασμένος εγκληματίας πολέμου ο οποίος κυβέρνησε τη Χιλή κατά το χρονικό διάστημα 1974–90, ήταν Ιππότης της Μάλτας (του παπικού-ρωμαιοκαθολικού Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας). Ιππότης της Μάλτας (του παπικού-ρωμαιοκαθολικού Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας) ήταν και ο έκπτωτος Περουβιανός δικτάτορας, συστηματικός καταπατητής ανθρώπινων δικαιωμάτων και καταχραστής Αλμπέρτο Φουτζιμόρι (Alberto Fujimori), ο οποίος ήταν «ο άνθρωπος των Η.Π.Α. στη Λίμα» έως τη σύλληψή του το 2005. Ένας ακόμη Ιππότης της Μάλτας (του παπικού-ρωμαιοκαθολικού Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας) ήταν και ο πρώην Αργεντινός φασίστας πρόεδρος Χουάν Περόν (Juan Peron, 1895–1974), ο οποίος, σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα αρχεία της CIA, ξέπλυνε μεγάλες ποσότητες του χρυσού των ναζί μέσω της τράπεζας Banco Ambrosiano, η οποία ήταν θυγατρική της Τράπεζας του Βατικανού και κατέρρευσε το 1982 υπό το βάρος αποκαλύψεων για τις παράνομες δραστηριότητες της διοίκησής της (βλ. O’Shaughnessy, Hugh, “Nazi Gold ‘Shipped by U-boat to Argentina,’” Independent, 7 November 2004, online:
https://www.independent.co.uk/news/world/americas/nazi-gold-shipped-by-u-boat-to-argentina-5350561.html). Ο πρώτος μη-στρατιωτικός διοικητής της CIA, δηλαδή, Άλεν Ντάλες, ο οποίος, όπως προανέφερα, υπήρξε εκπρόσωπος των συμφερόντων της Γουόλ Στριτ και διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στη συνεργασία της CIA με πρώην αξιωματούχους του ναζιστικού καθεστώτος της Γερμανίας, έφερε επίσης τον τίτλο του Ιππότη της Μάλτας (του παπικού-ρωμαιοκαθολικού Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας).
Η προαναφερθείσα μιλιταριστική νοοτροπία του ιστορικού, παπικού-ρωμαιοκαθολικού Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας και μια, συναφής προς αυτή, στρατηγική για τη χειραγώγηση της πνευματικότητας προωθούνται και μέσω τεκτονικών, «συμβολικών» Ταγμάτων Ιπποτών της Μάλτας. Για παράδειγμα, στο πλαίσιο του βρετανικού Τεκτονισμού, τα Ηνωμένα Θρησκευτικά, Στρατιωτικά και Τεκτονικά Τάγματα του Ναού και του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, της Παλαιστίνης, της Ρόδου και της Μάλτας (αγγλιστί, United Religious, Military and Masonic Orders of the Temple and of St. John of Jerusalem, Palestine, Rhodes and Malta), που είναι απλούστερα γνωστά με τις ονομασίες Ναΐτες Ιππότες (Knights Templar) και Ιππότες της Μάλτας (Knights of Malta), αποτελούν ένα ενιαίο αυτοτελές τεκτονικό ιπποτικό Τάγμα που διοικείται από ένα Σώμα το οποίο, αντί για Μεγάλη Στοά, ονομάζεται Μέγα Ηγουμενείο (Grand Priory). Οι προϋποθέσεις εισδοχής σε αυτό το τεκτονικό ιπποτικό τάγμα είναι ο υποψήφιος να κατέχει τον βαθμό του Διδασκάλου Τέκτονα και την Τάξη της Ιερής Βασιλικής Αψίδας της Ιερουσαλήμ και να είναι χριστιανός στο θρήσκευμα (οποιουδήποτε χριστιανικού δόγματος). Αυτό το τεκτονικό ιπποτικό Τάγμα με το τόσο εντυπωσιακό όνομα συνενώνει το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη (γνωστό και ως Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας) και το Τάγμα των Ναϊτών σε ένα ενιαίο τεκτονικό ιπποτικό σύστημα, το οποίο βεβαίως έχει συμβολικό χαρακτήρα και δεν διεκδικεί καμία ιστορική συνέχεια από τα αντίστοιχα αυθεντικά Σταυροφορικά Τάγματα των Αγίων Τόπων. Το Μέγα Ηγουμενείο αυτού του τεκτονικού ιπποτικού Τάγματος έχει στη δικαιοδοσία του και απονέμει, πρώτον, τον βαθμό του Ιππότη του Ναού (Ναΐτη Ιππότη), και, δεύτερον, σε μια ενιαία τελετή, τον βαθμό του Ιππότη του Αγίου Παύλου ή της Μεσογειακής Διάβασης (Knight of St. Paul or Mediterranean Pass) και τον βαθμό του Ιππότη του Αγίου Ιωάννη, της Παλαιστίνης, της Ρόδου και της Μάλτας. Στον λεγόμενο Αμερικανικό Τεκτονικό Τύπο, επισήμως γνωστό με την ονομασία Τύπος της Υόρκης (York Rite), την ανώτατη διοίκηση του Τεκτονισμού έχουν οι Ιππότες της Μάλτας και οι Ναΐτες Ιππότες, προωθώντας μια στροφή του Ελευθεροτεκτονισμού από την κουλτούρα μιας φιλελεύθερης, ανθρωπιστικής, ρασιοναλιστικής συμβολικής συντεχνίας (η οποία τονίζεται ιδιαιτέρως στο πλαίσιο φιλελεύθερων Υπάτων Συμβουλίων του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου της Γαλλίας και της Ιταλίας) προς μια οιονεί στρατιωτικώς και νέο-σταυροφορικώς οργανωμένη τεκτονική οντότητα.
Φονταμενταλιστές Ευαγγελικοί
Στις Η.Π.Α., φονταμενταλιστικές χριστιανικές-ευαγγελικές οργανώσεις, διαστρέφοντας τη θεολογία του Λούθηρου, αποτελούν οργανώσεις δεξιόστροφων μελών των αμερικανικών Ευαγγελικών Εκκλησιών (Evangelical Churches) και συμμάχους του δεξιόστροφου Σιωνισμού. Ο ευαγγελικός φονταμενταλισμός των Η.Π.Α., ο οποίος ενσωματώθηκε στις δεξιόστροφες αμερικανικές ευαγγελικές κοινότητες έχει τις ρίζες του στα έτη 1910–15. Σε εκείνη τη χρονική περίοδο, ο Καλιφορνέζος εκατομμυριούχος Λάιμαν Στιούαρτ (Lyman Stewart), ο οποίος ήταν ένας από τους ιδρυτές της πετρελαϊκής εταιρείας Union Oil και του Ινστιτούτου της Βίβλου στο Λος Άντζελες (Bible Institute of Los Angeles), επιμελήθηκε την έκδοση ενός δωδεκάτομου έργου με τίτλο Τα Θεμελιώδη (The Fundamentals), στο οποίο άρθρωσε μια ρητορική εναντίον της νεοτερικότητας με έναν μανιχαϊκό τρόπο ο οποίος ωθεί και καθοδηγεί διάφορες αμερικανικές θρησκευτικές κοινότητες στο να πιστεύουν ότι οι Η.Π.Α. αποτελούν ένα έθνος που φέρει μια ειδική ευλογία από τον Θεό, να ερμηνεύουν τη Βίβλο με απολύτως κυριολεκτικό τρόπο και να υποστηρίζουν μια «αποκαλυπτική» γεωπολιτική η οποία βασίζεται στον βιβλικό κυριολεκτισμό, στην παραγωγή και διάδοση γεωπολιτικών αφηγήσεων αναμεμειγμένων με φαντασιακά, χολιγουντιανής υφής στοιχεία βιβλικού «αποκαλυπτισμού» και «προφητολογίας», καθώς και στη συστηματική διαστρέβλωση βιβλικών χωρίων. Από την προαναφερθείσα προοπτική, η νοοτροπία της αμερικανικής ευαγγελικής Δεξιάς είναι συναφής με τη νοοτροπία του ισλαμικού φονταμενταλισμού-τζιχαντισμού: αντί να εκπνευματίζουν την πολιτική, πολιτικοποιούν την πνευματικότητα, και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, καθίστανται φορείς του κακού στην ιστορία.
Νεοσυντηρητισμός (Neoconservatism)
Ο σημαντικότερος καρπός της σύνθεσης μεταξύ φονταμενταλιστικών αμερικανικών ευαγγελικών οργανώσεων και δεξιόστροφων σιωνιστών είναι το λεγόμενο ρεύμα του αμερικανικού νεοσυντηρητισμού, στη διαμόρφωση του οποίου πρωταγωνίστησαν δεξιόστροφοι Αμερικανοεβραίοι διανοούμενοι, πολλοί από τους οποίους προέρχονταν από μια ομάδα φιλελεύθερων/σοσιαλδημοκρατών και τροτσκιστών η οποία είναι γνωστή ως οι Εβραίοι διανοούμενοι της Νέας Υόρκης (Jewish intellectuals in New York City) της γενεάς του 1930. Οι νεοσυντηρητικοί συνέθεσαν την τροτσκιστική αρχή της συνεχούς επανάστασης με την πολιτική σκέψη του συντηρητικού Γερμανοαυστριακού φιλοσόφου Λέο Στράους (Leo Strauss, 1899–1973), διαμορφώνοντας μια νέα πολιτική θεωρία η οποία προωθεί την ιδέα ενός συνεχούς πολέμου για την παγκόσμια πολιτική επιβολή της νεοσυντηρητικής ελίτ των Η.Π.Α. Με άλλα λόγια, οι νεοσυντηρητικοί μετέτρεψαν την ιδέα του μεγάλου σοσιαλιστή επαναστάτη και διανοουμένου Λέον Τρότσκι (Leon Trotsky (1879–1940) περί «συνεχούς επανάστασης» σε μια ιδέα περί συνεχούς ιμπεριαλιστικού πολέμου προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος των Η.Π.Α. και μιας δεξιόστροφης σιωνιστικής ομάδας συμφερόντων η οποία εδρεύει και δρα τόσο στις Η.Π.Α. όσο και στο Κράτος του Ισραήλ. Αποσπώντας την ιδέα του Τρότσκι περί «συνεχούς επανάστασης» από το σοσιαλιστικό της πλαίσιο και επανερμηνεύοντάς τη με όρους μιλιταρισμού και αγοραίου καπιταλισμού, αλλά και συνδυάζοντας τη φιλοπόλεμη ιδεολογία τους με τον αποκαλυπτισμό και την προφητολογία φονταμενταλιστών Ευαγγελικών (στους οποίους αναφέρθηκα προηγουμένως), οι νεοσυντηρητικοί κατέστησαν μια ιδεολογική «αβάν-γκαρντ» της αμερικανικής Δεξιάς και ένα ιδιόμορφο ιμπεριαλιστικό λόμπι.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η ιδέα ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ θα αντικαταστήσει, ή μάλλον θα διαδεχθεί, τον κομμουνισμό ως η νέα «μεγάλη απειλή» είχε ήδη αρχίσει να εκκολάπτεται στους κόλπους της ισραηλινής Δεξιάς. Η βάση αυτής της ιδέας ήταν ο φόβος των νεοσυντηρητικών ότι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η χαλάρωση των δεσμών στους κόλπους της αμερικανικής Δεξιάς, λόγω της ανάδυσης μιας νέας, μεταψυχροπολεμικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, η οποία χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης και του κοσμοπολιτικού φιλελευθερισμού, θα υπονόμευε την παραδοσιακή αμερικανική Δεξιά, το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τη συνέχιση της βαθιάς στρατηγικής συμμαχίας μεταξύ των Η.Π.Α. και του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Εξ ου και οι νεοσυντηρητικοί επένδυσαν πολλαπλώς στο να καλλιεργήσουν μίσος εναντίον του Ισλάμ μεταξύ πολλών Δυτικών και στο να πυροδοτήσουν έναν «πόλεμο των πολιτισμών», μετατρέποντας την ομώνυμη θεωρία του Σάμιουελ Χάντινγκτον σε μια «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» (βλ. Peleg, Ilan, and Paul Scham, “Israeli Neo-Revisionism and American Neoconservatism: The Unexplored Parallels,” Middle East Journal, τόμ. 61, 2007, σελ. 73–94).
Ορισμένοι παραδειγματικοί εκπρόσωποι του νεοσυντηρητισμού μεταξύ του πολιτικού κατεστημένου των Η.Π.Α. είναι οι εξής: ο Τζορτζ Γουόκερ Μπους, 43ος πρόεδρος των Η.Π.Α., ο Πολ Γούλφοβιτς (Paul D. Wolfowitz), ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και αναπληρωτής υπουργός Άμυνας των Η.Π.Α. υπό τον πρόεδρο Τζορτζ Γουόκερ Μπους, ο Έλιοτ Έιμπραμς (Elliott Abrams), διπλωμάτης και δικηγόρος ο οποίος έχει υπηρετήσει σε διάφορα αξιώματα σχετικά με την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. υπό τους προέδρους Ρόναλντ Ρέιγκαν, Τζορτζ Γουόκερ Μπους και Ντόναλντ Τραμπ, ο Ρίτσαρντ Περλ (Richard Perle), βοηθός υπουργός Άμυνας για Παγκόσμιες Στρατηγικές Υποθέσεις υπό τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρέιγκαν, και ο Πολ Μπρέμερ Γ´ (Paul Bremer III), διπλωμάτης ο οποίος, το 2003, διορίστηκε από τις Η.Π.Α. κατοχικός πρόεδρος του Ιράκ μετά από την εισβολή των Η.Π.Α. στο Ιράκ.
Φεουδαρχικές και μαφιόζικες ελίτ
O Γάλλος καθηγητής της Ιστορίας του Δικαίου και διακεκριμένος βιβλιοκριτικός Ζακ ντε Σεν Βικτόρ (Jacques de Saint Victor) έχει αποφανθεί ότι η μαφία (συγκεκριμένα, το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό σύστημα του οργανωμένου εγκλήματος) γεννήθηκε στα ερείπια του φεουδαρχικού καθεστώτος, και αναπτύχθηκε περαιτέρω ως μια συνέπεια της ανάπτυξης της αστικής δημοκρατίας και του καπιταλισμού από τον δέκατο ένατο αιώνα και μετά (Victor, Jacques de Saint, Un Pouvoir Invisible: Les mafias et la société démocratique, XIXe–XXIe siècles, Paris: Gallimard, 2012). Η ουσία της νεοτερικής μαφίας είναι το αποτέλεσμα της συγχώνευσης μεταξύ μιας σάπιας αριστοκρατίας και μιας εγκληματικής αστικής τάξης, και διάφορες μυστικές/«εσωτεριστικές» εταιρείες λειτουργούν ως οργανώσεις «βιτρίνα» της μαφίας ή ως οργανώσεις που συνεργάζονται με τη μαφία (όπ.π.). Επί πλέον, το 2008, ο Αμερικανός διεθνολόγος και δημοσιογράφος Ντέιβιντ Ρόθκοπφ (David J. Rothkopf), ο οποίος διετέλεσε διευθύνων σύμβουλος του ομίλου FP, που εκδίδει το περιοδικό Foreign Policy, εξέδωσε το βιβλίο του με τίτλο Υπερτάξη: Η Παγκόσμια Ελίτ της Δύναμης και ο Κόσμος που Δημιουργούν, στο οποίο ισχυρίζεται ότι ο κόσμος υπόκειται στην τεράστια επιρροή μιας υπερεθνικής ελίτ την οποία ονόμασε «υπερτάξη» («superclass»), και έχει αναφερθεί εκτενώς σε παράνομες «σκιώδεις ελίτ» των οποίων η επιρροή βασίζεται στη χρήση παράνομων και αντισυμβατικών μέσων (Rothkopf, David J., Superclass: The Global Power Elite and the World They Are Making, U.S.A.: Farrar, Straus and Giroux, UK: Little, Brown, 2008).
Διάφορα μέλη των παραδοσιακών φεουδαρχικών ελίτ και της παραδοσιακής αριστοκρατίας επιχειρούν να συγκαλύψουν τον πνευματικό εκφυλισμό τους και τα ιδιοτελή τους συμφέροντα πίσω από την παραδοσιακή μεταφυσική (εξ ου και συχνά επιδεικνύουν φιλεοεκκλησιαστικές και συντηρητικές στάσεις) και πίσω από παραδοσιακούς θεσμούς (εξ ου και συχνά συνεργάζονται στενά με εκκλησιαστικούς και στρατιωτικούς θεσμούς). Οι σημαντικότεροι σύγχρονοι φεουδαρχικοί-αριστοκρατικοί οίκοι που μετέχουν σε αυτό που ο Ντέιβιντ Ρόθκοπφ έχει ονομάσει «υπερτάξη» ή «σκιώδη ελίτ» είναι οι εξής, και, μάλιστα, είναι συλλογικώς γνωστοί με την ονομασία «μαύρη αριστοκρατία» (αγγλιστί, «black nobility»):
O Οίκος Σφόρτσα (House of Sforza), ο οποίος ασκούσε εξουσία στην αναγεννησιακή Ιταλία με βάση το Μιλάνο. Η οικογένεια Σφόρτσα–Τσεζαρίνι (Sforza–Cesarini) έχει χαρακτηριστεί ως ένας αριστοκρατικός οίκος που συνδέεται με τη μαφιόζικη οργάνωση Stidda, η οποία δρα στο Μιλάνο και στη Σικελία, και ο πρώην Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι (Silvio Berlusconi), ο οποίος ήταν μέλος της διαβόητης Στοάς «P2», λειτούργησε ως ένας εκπρόσωπος των συμφερόντων της σικελικής μαφίας και του Οίκου Σφόρτσα (βλ. https://nuevodesordenmundial.com/?cat=1).
Ο Οίκος της Σαβοΐας (House of Savoy), ο οποίος εγκαθιδρύθηκε το 1003 στην ιστορική περιοχή της Σαβοΐας, στις δυτικές Άλπεις, κοντά στη λίμνη της Γενεύης, και σταδιακώς η εξουσία του επεκτάθηκε κατορθώνοντας να θέσει υπό τη διοίκησή του το Βασίλειο της Σικελίας το 1713, και, μέσω του κλάδου Σαβοΐας–Καρινιάνο (Savoy–Carignano), ηγήθηκε της ενοποίησης της Ιταλίας και βασίλευσε στο Βασίλειο της Ιταλίας από το 1861 έως το 1946. Επίσης, για ένα βραχύ χρονικό διάστημα, ο Οίκος της Σαβοΐας βασίλευσε και στο Βασίλειο της Ισπανίας κατά τη διάρκεια του δεκάτου ενάτου αιώνα. Ο Οίκος της Σαβοΐας ίδρυσε την τράπεζα με την ονομασία Banque de Savoie το 1851, και έχει δημοσιευθεί ότι μέλη αυτού του αριστοκρατικού οίκου έθεσαν υπό τον έλεγχό τους τη γενοβέζικη μαφία (βλ. https://nuevodesordenmundial.com/?cat=1).
Ο Οίκος Τορλόνια (House of Torlonia), ο οποίος είναι μια οικογένεια ευγενών από τη Ρώμη, και απέκτησε μεγάλη περιουσία κατά τη διάρκεια του δεκάτου ογδόου και του δεκάτου ενάτου αιώνα διότι, σε εκείνη τη χρονική περίοδο, διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαχείριση των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων του Βατικανού. Ο Οίκος Τορλόνια έχει συνεργαστεί στενά με την τραπεζική οικογένεια Μποργκέζε (Borghese) της Ρώμης, και διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εποπτεία των ιδιωτικών ελβετικών τραπεζικών λογαριασμών της ιταλικής αριστοκρατίας. Επίσης, ο Οίκος Τορλόνια έχει ιδρύσει την ιταλική ιδιωτική τράπεζα με την ονομασία Banca del Fucino, στη διοίκηση και στην ιδιοκτησία της οποίας συμμετέχει. Η Banca del Fucino συνεργάζεται με τον χρηματοοικονομικό όμιλο των Ρόθτσαϊλντ (Rothschild) και έχει χαρακτηριστεί ως τράπεζα που εξυπηρετεί κεφάλαια της μαφιόζικης οργάνωσης Κόζα Νόστρα (Cosa Nostra) διεθνώς (βλ. https://nuevodesordenmundial.com/?cat=1).
Ο Οίκος Μάσιμο (House of Massimo), ένας από τους παλαιότερους πριγκιπικούς οίκους της Ευρώπης, ο οποίος φημολογείται ότι κατάγεται από την οικογένεια πατρικίων «gens Fabia» της αρχαίας Δημοκρατίας της Ρώμης. Σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα, μέλη του Οίκου Μάσιμο συνδέονται με το εγκληματικό συνδικάτο Κλάρκενγουελ (Clerkenwell) του Λονδίνου, το οποίο είναι γνωστό και ως η Οικογένεια Άνταμς (Adams Family) και συνδέεται με την ιρλανδική μαφία και με την τουρκοκυπριακή μαφιόζικη οικογένεια Αρίφ (Arif), η οποία εδρεύει στο νότιο Λονδίνο (βλ. https://nuevodesordenmundial.com/?cat=1).
Ο Οίκος Αλντομπραντίνι (House of Aldobrandini), ιταλική αριστοκρατική οικογένεια από τη Φλωρεντία στενά συνδεδεμένη με το Βατικανό. Σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα, ο Οίκος Αλντομπραντίνι, κατέχοντας τον τίτλο του Δούκα του Μπρίντιζι στην Απουλία, έχει μερικώς υπό τον έλεγχό του τη μαφία της Απουλίας, γνωστή ως Σάκρα Κορόνα Ουνίτα (Sacra Corona Unita), και συνδέονται μέσω γάμου με τον Οίκο Ρόθτσαϊλντ (βλ. https://nuevodesordenmundial.com/?cat=1, και https://thebridgelifeinthemix.info/history/in-profile-the-aldobrandini-lucifer-and-its-servants/).
Ο Οίκος των Βουρβόνων (House of Bourbon), ένας ευρωπαϊκός βασιλικός οίκος γαλλικής καταγωγής, ο οποίος αρχικώς βασίλευσε στη Γαλλία και στην περιοχή Ναβάρα της Ισπανίας στον δέκατο έκτο αιώνα, και, στον δέκατο όγδοο αιώνα, μέλη της ισπανικής δυναστείας των Βουρβόνων ανήλθαν στους θρόνους της Ισπανίας, της Νάπολης, της Σικελίας και της Πάρμας. Επίσης, ο βασιλικός Οίκος των Βουρβόνων της Ισπανίας φέρει τον τίτλο του Βασιλέα της Ιερουσαλήμ, και, σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα, συνδέεται με τα εγκληματικά καρτέλ του Μεξικού και γενικώς της Λατινικής Αμερικής (βλ. https://worldcrimesyndicate.blogspot.com/2020/03/bourbon-crime-syndicate.html). Ο Οίκος των Βουρβόνων έχει ιδρύσει την ισπανική τράπεζα Banco Santander υπό τη Βασίλισσα Ισαβέλλα Β´ (Isabella II). Αξίζει να αναφερθεί ότι, το 2012, ο Πρίγκιπας Φραγκίσκος του Οίκου των Βουρβόνων και του γερμανικού Οίκου Χάρντενμπεργκ (Francisco de Borbon Graf von Hardenberg) υπήρξε ένας από τους συνιδρυτές της παγκόσμιας εταιρείας εμπορευμάτων και επενδύσεων Alpha Trading (η οποία, μεταξύ άλλων, ασχολείται με την εξόρυξη και το εμπόριο πολύτιμων μετάλλων, πετρελαίου και φυσικού αερίου) και είναι εκτελεστικό στέλεχος της χρηματοοικονομικής εταιρείας Neftan Ltd, η οποία ασχολείται, μεταξύ άλλων, με τη χρηματοδότηση κυβερνήσεων και διοικείται από τον πατέρα του, τον Δούκα της Σεβίλλης.
Ο Οίκος Ντόρια (House of Doria), μια παλαιά και πολύ πλούσια αριστοκρατική οικογένεια από τη Γένοβα. Ο Οίκος Ντόρια είναι μια από τις αριστοκρατικές οικογένειες που εποπτεύουν την τράπεζα Goldman Sachs και συμμετέχουν στο ιδιοκτησιακό της καθεστώς. Σημαντικά στελέχη της Goldman Sachs έχουν εκπαιδευθεί σε πανεπιστήμια που ελέγχονται από το Τάγμα των Ιησουιτών ή/και φέρουν ιπποτικούς τίτλους του Βατικανού.
Ο Οίκος Ορσίνι (House of Orsini), μια από τις ισχυρότερες και επιδραστικότερες οικογένειες ευγενών της μεσαιωνικής Ιταλίας και της αναγεννησιακής Ρώμης. Επίσης, ο Οίκος Ορσίνι της Ρώμης μαζί με τον Οίκο Ορσίνι–Ρόζενμπεργκ (Orsini–Rosenberg) της Αυστρίας και την οικογένεια Ρόζενμπεργκ (Rosenberg) της Βοημίας έχουν αποτελέσει πάτρωνες του ροδοσταυρικών ταγμάτων. Σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα, οι οικογένειες Ορσίνι και Ρόζενμπεργκ έχουν μερικώς υπό τον έλεγχό τους τις ισραηλινές μαφίες, περιλαμβανομένης της εγκληματικής επιχείρησης του Ζεέβ Ρόζενσταϊν (Zeev Rosenstein), η οποία, με έδρα το Ισραήλ, πρωταγωνιστεί στο παγκόσμιο εμπόριο του ναρκωτικού έκσταση, γνωστό επιστημονικώς ως μεθυλενεδιοξυμεθαμφεταμίνη (βλ. https://nuevodesordenmundial.com/?p=1557).
Ο Οίκος Φαρνέζε (House of Farnese), μια από τις ισχυρότερες αριστοκρατικές οικογένειες της αναγεννησιακής Ρώμης, και, μάλιστα, σε αυτή την οικογένεια ανήκε ο Πάπας Παύλος Γ´ (Paulus III, 1468–1549), ο οποίος καθιέρωσε το Τάγμα των Ιησουιτών. Η οικογένεια Φαρνέζε κατείχε τον τίτλο του Δούκα της Πάρμας.
Ο Οίκος ΦιτζΤζέιμς (House of FitzJames), γνωστός και ως ο Οίκος ΦιτζΤζέιμς–Στιούαρτ (House of FitzJames–Stuart), μια αριστοκρατική οικογένεια της Σκωτίας η οποία εγκαθιδρύθηκε από τον Ιάκωβο ΦιτζΤζέιμς (James FitzJames), 1ο Δούκα του Μπέρικ (Berwick). Επίσης, ο Οίκος ΦιτζΤζέιμς απέκτησε τον τίτλο του Δούκα της Άλμπα της Ισπανίας μέσω του κλάδου της οικογένειας ντε Σίλβα (de Silva) που συνδέθηκε μέσω γάμου με την ισπανική αριστοκρατική οικογένεια Αλβάρεζ (Alvarez). Εξ ου και ο Οίκος ΦιτζΤζέιμς έχει στην ιδιοκτησία του το Παλάτι Liria στη Μαδρίτη και το Παλάτι Dueñas στη Σεβίλλη. Μέλη της οικογένειας ΦιτζΤζέιμς συνδέονται μέσω γάμου με την ισπανική αριστοκρατική οικογένεια Μαρτίνεζ (Martinez) και συμμετέχουν στον έλεγχο της μαφίας του Πουέρτο Ρίκο, στην οποία πρωταγωνιστεί η μαφιόζικη οικογένεια Μαρτίνεζ (βλ. https://worldcrimesyndicate.blogspot.com/2020/03/martinez-mafia.html).
Ο Οίκος Παλαβιτσίνι (House Pallavicini), μια ιταλική αριστοκρατική οικογένεια η οποία έχει εκτεταμένη παρουσία στην Ιταλία και στην Αυστρία, και ένας κλάδος της συνδέεται με την οικογένεια Κρόμγουελ στην Αγγλία μέσω γάμων που έχουν λάβει χώρα μεταξύ αυτών των δύο οικογενειών. Μάλιστα, ο Οράτιο Παλαβιτσίνι (Horatio Pallavicini) χρίστηκε ιππότης από τη Βασίλισσα Ελισάβετ Α´ (Elizabeth I) της Μεγάλης Βρετανίας το 1587, και ένας υιός του νυμφεύθηκε την Τζέιν Κρόμγουελ (Jane Cromwell), ένας άλλος υιός του νυμφεύθηκε την Κάθριν Κρόμγουελ (Catherine Cromwell), και η κόρη του παντρεύτηκε τον Χένρι Κρόμγουελ (Henry Cromwell). Ο Οίκος Παλαβιτσίνι έχει αναπτύξει σημαντική τραπεζική δραστηριότητα στη Γένοβα, και έχει συνεργαστεί στενά με την οικογένεια των Οντεσκάλκι (Odescalchi).
Ο Οίκος Οντεσκάλκι (Odescalchi), ο οποίος κατέχει παλάτια και τίτλους ευγενείας στην Ιταλία και στην Ουγγαρία. Συγκεκριμένα, οι Οντεσκάλκι είχαν τίτλους ευγενείας στο Κόμο της βόρειας Ιταλίας, κατά μήκος των ελβετικών συνόρων, δημιούργησαν μια σημαντική τράπεζα στη Γένοβα, απέκτησαν τον τίτλο του Δούκα της Σίρμια (Syrmia) στην Ουγγαρία και κατέχουν ένα κάστρο στην Κροατία. Από τον Οίκο Οντεσκάλκι, κατάγονται ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΑ´ και διάφοροι άλλοι ρωμαιοκαθολικοί επίσκοποι. Οι οίκοι των Οντεσκάλκι, των Παλαβιτσίνι, της Σαβοΐας και των Τζουστινιάνι (Giustiniani) αποτελούν μεγαλομετόχους του εδρεύοντα στη Γένοβα τραπεζικού ομίλου Carige (Banca Carige S.p.A.), ο οποίος ιδρύθηκε το 1483, και, το 2018, αναγνωρίστηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους τραπεζικούς ομίλους που εποπτεύονταν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η οικογένεια Οντεσκάλκι έχει ασκήσει εξουσία στην Κροατία, και, όπως έχει δημοσιευθεί, μέλη αυτού του Οίκου έχουν μερικώς υπό τον έλεγχό τους τη σερβική μαφία, ενώ ένας από τους ρόλους του Οίκου Οντεσκάλκι είναι να εποπτεύει εξελίξεις που συμβαίνουν στα πεδία της επιστήμης και της τεχνολογίας, περιλαμβανομένων του CERN και της στρατιωτικής τεχνολογίας (βλ. https://blacknobilityvaticancosanostra.blogspot.com/2019/08/technocratic-mafia-of-rome.html).
Ο Οίκος των Αψβούργων (House of Habsburg), γνωστός και ως ο Οίκος της Αυστρίας, ο οποίος κατείχε τον θρόνο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του γερμανικού έθνους από το 1438 έως το 1740, και από αυτόν τον οίκο προήλθαν τα βασίλεια της Βοημίας, της Ουγγαρίας, της Κροατίας, της Γαλικίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Ο Οίκος των Αψβούργων έχει μακρά παράδοση στο να χρησιμοποιεί Εβραίους τραπεζίτες για τη διαχείριση των επιχειρηματικών συμφερόντων του, διεκδικεί την ιδιοκτησία ενός σημαντικού τμήματος του Κράτους του Ισραήλ (από την εποχή των Σταυροφοριών), έχει στενούς δεσμούς με τη βασιλική οικογένεια του Λιχτενστάιν, και διαδραματίζει πολύ ισχυρό ρόλο στο παπικό-ρωμαιοκαθολικό Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας (στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως). Πολλοί σιωνιστές τραπεζίτες υπηρετούν τα συμφέροντα της οικογένειας των Αψβούργων (ιδίως οι Ελβετοί Ρόθτσαϊλντ (Rothschild) ανήκουν στους αυλικούς των Αψβούργων).
Ο Ότο φον Χάμπσμπουργκ (Otto von Habsburg, 1912–2011), ο μεγαλύτερος υιός του τελευταίου αυτοκράτορα της Αυστροουγγαρίας και αρχηγός του Οίκου Αψβούργων-Λορένης (Habsburg-Lorraine), έγινε μέλος του παπικού-ρωμαιοκαθολικού Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας το 1932, διετέλεσε ευρωβουλευτής εκπροσωπώντας το κόμμα Χριστιανική Κοινωνική Ένωση της Βαυαρίας (CSU) κατά το χρονικό διάστημα 1979–99, προώθησε συστηματικά το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και διετέλεσε πρόεδρος του κινήματος Διεθνής Πανευρωπαϊκή Ένωση (International Paneuropean Union) από το 1973 έως το 2004. Ο Καρλ φον Χάμπσμπουργκ (Karl von Habsburg), υιός του Ότο φον Χάμπσμπουργκ και επίσης μέλος του παπικού-ρωμαιοκαθολικού Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας (κατά οικογενειακή παράδοση), υπήρξε ένας από τους συνιδρυτές της αυστριακής επενδυτικής εταιρείας BG Privatinvest (η οποία πραγματοποίησε σημαντικές επενδύσεις στα βουλγαρικά ΜΜΕ), και, το 2009, έγινε μέλος ενός μεγάλου ολλανδικού ομίλου ΜΜΕ (ο οποίος περιλάμβανε ραδιοφωνικούς σταθμούς, έναν τηλεοπτικό σταθμό και ένα περιοδικό).
Ο Οίκος των Ρόθτσαϊλντ (House of Rothschild), μια ισχυρή τραπεζική οικογένεια Εβραίων-σιωνιστών ευγενών οι οποίοι αρχικώς κατάγονταν από τη Φρανκφούρτη, και σταδιακώς δημιούργησαν τράπεζες στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Φρανκφούρτη, στη Βιέννη και στη Νάπολη και έλαβαν τίτλους ευγενείας στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους και στη Μεγάλη Βρετανία. Ο γενάρχης της τραπεζικής δυναστείας των Ρόθτσαϊλντ ήταν ο Γερμανοεβραίος τραπεζίτης Μάγερ Άμσελ Ρόθτσαϊλντ (Mayer Amschel Rothschild, 1744–1812), ο οποίος υπήρξε αυλικός στην Επικράτεια του Έσεν-Κάσελ (Landgrafschaft Hessen-Kassel) της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του γερμανικού έθνους. Ο Οίκος των Ρόθτσαϊλντ, επιδιώκει να λειτουργήσει ως ένας «μέγας θησαυροφύλακας» της «υπερτάξης».
Σε αυτό το σημείο, αξίζει να κάνουμε τη διευκρίνιση ότι ο όρος «μαύρη αριστοκρατία» έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται ευρέως σχετικά πρόσφατα, αλλά αυτός ο όρος έχει υπάρξει και χρησιμοποιείται επί αρκετούς αιώνες, αναφερόμενος σε μια ρωμαϊκή βαρονική τάξη και σε ισχυρές οικογένειες που εγκαταστάθηκαν στη Ρώμη, και όλοι αυτοί είχαν ως κοινά χαρακτηριστικά τους, πρώτον, τη συνεργασία τους με το Βατικανό και, δεύτερον, την υποστήριξη μιας μορφής φεουδαρχικού συστήματος έναντι του αστικού φιλελευθερισμού και βεβαίως έναντι ριζοσπαστικών κοινωνικοαπελευθερωτικών και φιλελεύθερων/σοσιαλιστικών κινημάτων (βλ. και το λήμμα «Black nobility» στη Wikipedia (καθώς και τη βιβλιογραφία που παραθέτει): https://en.wikipedia.org/wiki/Black_nobility#:~:text=The%20black%20nobility%20or%20black,and%20took%20over%20the%20Quirinal). Επί πλέον, πρέπει να επισημανθεί ότι ορισμένοι συνωμοσιολόγοι έχουν χρησιμοποιήσει τους όρους «μαύρη αριστοκρατία», ή «μαύρη αδελφότητα», όχι για να αναφερθούν ευθέως και επακριβώς σε ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός και σε πραγματικούς ιστορικούς αριστοκρατικούς Οίκους (όπως αυτοί που προανέφερα), που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να κατέχουν πολύ μεγάλη οικονομική και κοινωνικο-πολιτική ισχύ, αλλά για να διεξάγουν «σουιφτιανή σάτιρα», ή για να προωθήσουν μια φαντασιακή λογοτεχνία, ή για να παραπληροφορήσουν τις μάζες με «εξωτικές» και «αλλόκοσμες» αφηγήσεις στο πλαίσιο ψυχολογικών επιχειρήσεων που διεξάγουν διάφοροι κρατικοί και μη-κρατικοί παράγοντες.
Σύμφωνα με τους ερευνητές Τάισον Λιούις (Tyson Lewis) και Ρίτσαρντ Καν (Richard Khan), ο όρος «σουιφτιανή σάτιρα» («Swiftian satire») αναφέρεται σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου μια ιδέα αποσπάται από την πραγματικότητα για να ωθήσει τους ανθρώπους να αμφισβητήσουν τον κόσμο γύρω τους. Αυτός ο όρος πήρε το όνομά του από τα γραπτά του Τζόναθαν Σουίφτ (Jonathan Swift), ο οποίος, στο μυθιστόρημα Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ (Gulliver’s Travels), μεταχειρίζεται τη φαντασία για να εκφράσει τους προβληματισμούς του αναφορικώς με διάφορα κοινωνικά θέματα (βλ. Lewis, Tyson, and Khan, Richard, “The Reptoid Hypothesis: Utopian and Dystopian Representational Motifs in David Icke’s Alien Conspiracy Theory,” Utopian Studies, τόμ. 16(1), 2005, σελ. 45–74). Παρ’ ότι η «σουιφτιανή σάτιρα» μπορεί να χρησιμοποιήσει τεχνικές παραμυθιού και αλλόκοτους ισχυρισμούς για να προβληματίσει και να διεγείρει εμμέσως τις μάζες, χωρίς να προσφεύγει στην επιστημονική έρευνα ή στην ιστοριογραφία, μπορεί, από την άλλη πλευρά, να καλλιεργήσει τον ανορθολογισμό, να υπονομεύσει την ικανότητα του πληθυσμού-στόχου να αντιλαμβάνεται ορθώς το ιστορικό περιβάλλον του και να δρα ορθολογικώς για να το αλλάξει σύμφωνα με την προθετικότητα της συνείδησής του, και, γενικώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προωθήσει ανυπόστατες θεωρίες συνωμοσίας που αποσκοπούν στο να προκαλέσουν διανοητική σύγχυση και να συγκαλύψουν πραγματικές συνωμοσίες. Εξ ου και, για παράδειγμα, υιοθετώντας την επιστημονική προσέγγιση των κοινωνικών φαινομένων και την επιστημονική ιστοριογραφία, επιλέξαμε, σε αυτό το άρθρο, να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «μαύρη αριστοκρατία» για να αναφερθούμε σε συγκεκριμένους ιστορικούς, υπαρκτούς ακόμη και σήμερα, αριστοκρατικούς Οίκους και στην ισχύ και στις διασυνδέσεις τους, αντί να κάνουμε «σουιφτιανή σάτιρα» και βεβαίως αντί να παραπληροφορούμε με αφηγήσεις περί φαντασιακών όντων, μυθικών συμβάντων και τεράτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου