Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΑ ΔΥΟ.........

 

του Alasdair Macleod .

Ενώ μας αποσπά η Ουκρανία, ο Πρόεδρος Πούτιν προώθησε αισθητά τους γεωπολιτικούς του στόχους. Με τη βοήθεια και την υποβοήθηση του προέδρου Xi, ο Πούτιν παίρνει τον έλεγχο της ασιατικής ηπείρου υπό τον έλεγχό του. Αυτή η αποστολή βρίσκεται σε καλό δρόμο για να εκπληρωθεί. Τώρα περιμένει τους χειμερινούς μήνες για να αναγκάσει επιτέλους την ΕΕ να απορρίψει την αμερικανική ηγεμονία. Μόνο τότε το δυτικό άκρο της ευρασιατικής ηπείρου θα είναι πραγματικά απαλλαγμένο από αμερικανικές παρεμβάσεις.

Αυτό το άρθρο εξηγεί πώς επιτυγχάνει τους στρατηγικούς του στόχους. Εξετάζει τη γεωπολιτική της ασιατικής γης και των εθνών που συνδέονται με αυτήν, τα οποία εμπορικά και οικονομικά γυρίζουν την πλάτη τους στη δυτική συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

Βλέπω τη γεωπολιτική από την οπτική γωνία του Ρώσου Προέδρου Πούτιν, καθώς είναι ο μόνος εθνικός ηγέτης που φαίνεται να έχει ξεκάθαρο όραμα για τους μακροπρόθεσμους στόχους του. Η ενεργή στρατηγική του είναι στενά σύμφωνη με την προγνωστική ανάλυση του Halford Mackinder πριν από σχεδόν 120 χρόνια. Ο Mackinder θεωρείται από πολλούς ειδικούς ως ο ιδρυτής της γεωπολιτικής.

Ο Πούτιν είναι αποφασισμένος να εξαλείψει την αμερικανική απειλή για τα δυτικά σύνορά του, πιέζοντας την ΕΕ προς αυτόν τον σκοπό. Αλλά χτίζει επίσης πολιτικές σχέσεις που βασίζονται στον έλεγχο των παγκόσμιων αποθεμάτων ορυκτών καυσίμων – ένας δρόμος που του άνοιξαν οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές εμμονές με την κλιματική αλλαγή. Σε συνεργασία με την Κίνα, η εδραίωση της ισχύος της στην ευρασιατική ξηρά έχει προχωρήσει ραγδαία τις τελευταίες εβδομάδες.

Για τη Δυτική Συμμαχία, οικονομικά και οικονομικά, η χρονική στιγμή της είναι ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς συμπίπτει με το τέλος μιας 40ετούς περιόδου πτώσης των επιτοκίων, αύξησης του πληθωρισμού τιμών καταναλωτή και βαθύτερης ύφεσης λόγω της συρρίκνωσης της τραπεζικής πίστης.

Είναι η επιδίωξη ενός οικονομικού πολέμου με άλλα μέσα, και φαίνεται ότι ο Πούτιν έχει ένα ασυναγώνιστο χέρι. Είναι σε καλό δρόμο να ωθήσει το εύθραυστο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα που βασίζεται σε fiat.

Η κληρονομιά του Mackinder

Σε ένα έγγραφο που παρουσιάστηκε στη Royal Geographic Society το 1904, ο πατέρας της γεωπολιτικής, Halford Mackinder, προέβλεψε πραγματικά τι συμβαίνει σήμερα. Στην εισήγησή του ρώτησε:

«Δεν είναι η κομβική περιοχή της παγκόσμιας πολιτικής αυτή η τεράστια περιοχή της Ευρω-Ασίας απροσπέλαστη για τα πλοία, αλλά ανοιχτή στην αρχαιότητα σε νομάδες ιππείς και που σήμερα βρίσκεται στο σημείο να καλύπτεται από σιδηροδρομικό δίκτυο;

«Έξω από τη ζώνη του άξονα, σε μια μεγάλη εσωτερική ημισέληνο, βρίσκονται η Γερμανία, η Αυστρία, η Τουρκία, η Ινδία και η Κίνα. Και σε μια εξωτερική ημισέληνο, η Βρετανία, η Νότια Αφρική, η Αυστραλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς και η Ιαπωνία.

Αυτό φαίνεται στο Σχήμα 1, από το αρχικό άρθρο που υποβλήθηκε στην Εταιρεία.

Το 1919, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στο βιβλίο του «Δημοκρατικά Ιδεώδη και Πραγματικότητα», συνόψισε τη θεωρία του σε μια ελαφρώς διαφορετική γλώσσα:

«Ποιος κυβερνά την Ανατολική Ευρώπη κυβερνά την Χάρτλαντ.

Ποιος κυβερνά την Heartland κυβερνά το παγκόσμιο νησί.

Αυτός που κυβερνά τον κόσμο-νησί κυβερνά τον κόσμο. »

Αυτή είναι η μοίρα του Πούτιν. Δουλεύοντας με την Κίνα (και όχι με μια ενωμένη Γερμανία, που ανησυχούσε πολιτικούς όπως ο Μπάλφουρ πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο), η Ρωσία φαίνεται να επιδιώκει με επιτυχία τον στόχο της να ελέγξει το παγκόσμιο νησί του Μακίντερ. Σήμερα, μπορούμε να επεκτείνουμε την έννοια της εσωτερικής ημισέληνου για να συμπεριλάβουμε το Ιράν, τη Μέση Ανατολή, καθώς και τα νέα έθνη που αναδύονται από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Από την αρχική εσωτερική ημισέληνο του Mackinder, μόνο η Γερμανία και η Αυστρία παραλείπονται σήμερα. Η Αυστρία ήταν το κέντρο της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων εκείνη την εποχή και ως εκ τούτου δεν είναι πλέον γεωπολιτικά σημαντική.

Από τον εξωτερικό κύκλο, μπορούμε τώρα να συμπεριλάβουμε το μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής και μέρος της Νότιας Αμερικής, οι οποίες εξαρτώνται όλο και περισσότερο από το παγκόσμιο νησί για τη ζήτηση για τα προϊόντα τους. Χωρίς τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και το κοινό να φαίνεται να το αντιλαμβάνονται, υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει επέκταση της ρωσικής ισχύος μέσω ασιατικών συνεργασιών που τώρα είναι νάνοι εκείνης της Αμερικής όσον αφορά τον πληθυσμό. Και αν προσθέσετε την κινεζική διασπορά στη Νοτιοανατολική Ασία, η Αμερική και οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ εμφανίζονται ως μια κάπως απομονωμένη μειονότητα.

Εκτός από την πολιτική δύναμη που απομακρύνεται από τη Δύση, το ίδιο κάνει και η οικονομική ισχύς. Εμποδιζόμενες από έναν όλο και πιο δαπανηρό και αντικαπιταλιστικό δημοκρατικό σοσιαλισμό, οι οικονομίες τους αγωνίζονται κάτω από το βάρος των κυβερνήσεών τους. Και ενώ η Δύση παρακμάζει, το Παγκόσμιο νησί βιώνει τη δική του βιομηχανική επανάσταση. Το δίκτυο των σιδηροδρόμων, στο οποίο αναφέρθηκε ο Mackinder το 1904, επεκτάθηκε από τον Υπερσιβηρικό Σιδηρόδρομο στους νέους Κινεζικούς χερσαίους δρόμους του μεταξιού, συνδέοντας την Κίνα με τη Δυτική Ευρώπη και τα μεγάλα έθνη νότια του αρχικού μεταξιού.

Η Ρωσία και οι πρώην σοβιετικοί δορυφόροι της καταλαμβάνουν τη μισή ευρασιατική ήπειρο. Η ευρασιατική ήπειρος είναι 21 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια, περισσότερο από τρεις φορές το μέγεθος ολόκληρης της Βόρειας Αμερικής. Η Κεντρική Αμερική και η Βόρεια Αμερική μαζί έχουν έκταση περίπου 9 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια, περισσότερο από το διπλάσιο της έκτασης της Ευρώπης. Ακόμη και χωρίς τους πρώην σοβιετικούς δορυφόρους της, η Ρωσία εξακολουθεί να είναι μακράν το μεγαλύτερο έθνος από την άποψη της χερσαίας έκτασης. Και με την Κίνα, η Ρωσία είναι σχεδόν τρεις φορές το μέγεθος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη ενιαία πηγή ενέργειας, εμπορευμάτων και πρώτων υλών στον κόσμο και, όπως βλέπουμε τώρα, μπορεί να ελέγξει τις τιμές που πληρώνει η Δύση για αυτά. Μετά τις πρόσφατες κυρώσεις, η Δύση πληρώνει το μεγάλο ρούβλι, ενώ οι ασιάτες σύμμαχοι της Ρωσίας προσφέρουν ενέργεια και πρώτες ύλες με έκπτωση που καταβάλλεται στο δικό τους νόμισμα, υπονομεύοντας περαιτέρω τη σχετική οικονομική θέση της Δύσης.

Όσο για το αν ο Πούτιν σπούδασε τον Mackinder, αυτό πρέπει να είναι μια εικασία. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, αν δεν καθοδηγείται έτσι, ο Πούτιν ακολουθεί την ίδια πορεία. Ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Ρωσίας, έπαιξε με μαεστρία το γεωπολιτικό παιχνίδι. Δεν πέφτει στις παγίδες που μαστίζουν τον δυτικό σοσιαλισμό. Ακολουθεί τις ξένες κατευθυντήριες γραμμές στο καλούπι των Βρετανών στις ημέρες του πρωθυπουργού του Λόρδου Λίβερπουλ πριν από διακόσια χρόνια, όταν η πολιτική ήταν να μην αναμειγνύονται στις εσωτερικές υποθέσεις των ξένων εθνών παρά μόνο στο βαθμό που επηρέαζαν τα βρετανικά συμφέροντα.

Είναι γεγονός για τον Πούτιν ότι οι σύμμαχοί του καταλαβαίνουν πολύ δυσάρεστες δίαιτες. Αλλά αυτό δεν τον αφορά – οι εσωτερικές τους υποθέσεις δεν είναι δική του δουλειά. Οι υποθέσεις του είναι συμφέροντα της Ρωσίας, και όπως οι Βρετανοί τη δεκαετία του 1820, τις επιδιώκει με αποφασιστικότητα.

Ο σκοπός της Ουκρανίας

Η Ουκρανία ήταν ένα ασυνήθιστο παράδειγμα όπου ο Πούτιν ανέλαβε την πρωτοβουλία να ενεργήσει ενάντια στη συμμαχία του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Αλλά καθώς πλησίαζε η Ουκρανία, είχε δει τη Βρετανία να αποχωρεί από την ΕΕ. Η Βρετανία ήταν ο εφημέριος της Αμερικής στο έδαφος της ΕΕ, επομένως το Brexit αντιπροσώπευε σημαντική μείωση στην ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να επηρεάσουν τις Βρυξέλλες. Μετά το Brexit, ο Πρόεδρος Μπάιντεν έφυγε βιαστικά από το Αφγανιστάν, παίρνοντας μαζί του και το υπόλοιπο ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου, η Αμερική ήταν σε φυγή από το Heartland. Ο δρόμος ήταν ανοιχτός για τον Πούτιν να πιέσει περαιτέρω και να εκδιώξει την Αμερική από τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας.

Για να γίνει αυτό, έπρεπε να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ. Και αναμφίβολα αυτό ήταν στο μυαλό του Πούτιν όταν ενίσχυσε την «ειδική στρατιωτική του επιχείρηση» κατά της Ουκρανίας. Έπρεπε να προβλέψει την αντίδραση του ΝΑΤΟ για την επιβολή κυρώσεων, από τις οποίες εκμεταλλεύτηκε σε μεγάλο βαθμό η Ρωσία. Ταυτόχρονα, είναι η ΕΕ που συνθλίβεται σκληρά, μια συμπίεση που μπορεί να εντείνει όπως θέλει.

Το δράμα παίζει ακόμα. Πρέπει να ασκήσει πίεση στην Ουκρανία για να συνεχίσει την πίεση. Δεν είναι έτοιμος να συμβιβαστεί. Ο χειμώνας στην ΕΕ θα είναι ακόμη πιο σκληρός, με τις ελλείψεις ενέργειας και τροφίμων που ενδέχεται να οδηγήσουν σε αυξημένες ταραχές μεταξύ των πολιτών της ΕΕ. Ο Πούτιν θα σταματήσει μόνο όταν οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιήσουν ότι η Αμερική τους θυσιάζει επιδιώκοντας την ηγεμονία της. Ο Ζελένσκι είναι κάτι περισσότερο από μια μαριονέτα σε αυτό το δράμα.

Όσον αφορά τον επί τόπου πόλεμο, η Ρωσία έχει ήδη εξασφαλίσει την πρόσβασή της από τη Μαύρη Θάλασσα καλλιεργώντας τη σχέση της με την Τουρκία. Ως μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία αντισταθμίζει τα στοιχήματά της. Η Μαύρη Θάλασσα είναι ζωτικής σημασίας για τα οικονομικά της συμφέροντα. Για το λόγο αυτό, η Τουρκία διατηρεί τις σχέσεις της με τη Ρωσία, ενώ κατευνάζει την αντιπάθειά της προς το Ισραήλ (ο Πρόεδρος Χέρτζογκ επισκέφθηκε την Άγκυρα τον Μάρτιο) και επιδιορθώνει τους φραγμούς της με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα - όλο το μέρος του νησιού του κόσμου που ενώνεται.

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Ερντογάν είναι ένας αναξιόπιστος εταίρος του ΝΑΤΟ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες φέρεται να προσπάθησαν να τον παραπέμψουν σε μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, όταν ενημερώθηκε από τις ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών και το πραξικόπημα απέτυχε. Εάν οφείλει στον Πούτιν μια χάρη, η ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ τον οδηγεί να είναι προσεκτικός. Και ως αναγεννημένος Σουνίτης, φαίνεται πρόθυμος να επεκτείνει την τουρκική επιρροή στα μουσουλμανικά έθνη της Κεντρικής Ασίας, ίσως ονειρευόμενος τις ημέρες δόξας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Για να ενισχύσει την εξουσία της Ρωσίας στις πηγές ενέργειας από τις οποίες εξαρτώνται οι δυτικοί εμπόλεμοι, ο Πούτιν καλλιέργησε το Ιράν και έκανε επίσης ευπρόσδεκτες προσεγγίσεις στη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ο Σεργκέι Λαβρόφ, ο υπουργός Εξωτερικών του Πούτιν, φρόντισε να ενημερώσει πλήρως τα μέλη του Αραβικού Συνδέσμου για την ενεργειακή πολιτική της Ρωσίας στο Κάιρο τον περασμένο μήνα. Το επιχείρημα είναι απλό: η Δύση έχει γυρίσει την πλάτη της στα ορυκτά καύσιμα, σχεδιάζοντας να τα καταργήσει εντελώς μέσα σε μια δεκαετία. Ως παραγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, το μέλλον τους είναι να στέκονται αλληλέγγυοι με το νησί του κόσμου του Mackinder και το Inner Crescent του. Είναι τόσο προφανές ότι ακόμη και η Σαουδική Αραβία θα επιδίωκε να συνδεθεί μέσω της ομάδας BRICS.

Όποια και αν είναι τα πλεονεκτήματα των πολιτικών που επικεντρώνονται στην αλλαγή του κλίματος, όσον αφορά την ενέργεια, η Δύση φαίνεται να είναι αποφασισμένη σε μια αποστολή αυτοκτονίας. Αλλά το μήνυμα της Ρωσίας προς τους εταίρους της είναι ότι μπορείτε να έχετε πετρέλαιο και φυσικό αέριο σε τιμή χαμηλότερη από αυτή που πρέπει να πληρώσει η Ευρώπη. Ο Πούτιν προτείνει την πλήρη απελευθέρωσή τους από τη δυτική ιδεολογία της κλιματικής αλλαγής.

Με την πίεση που ασκεί στη Δυτική Ευρώπη, ο Πούτιν σχεδόν σίγουρα υποθέτει ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα πιεστούν από την υποστήριξη των αμερικανικών κυρώσεων προς μια πιο ουδέτερη στάση. Και η Ρωσία πιθανότατα αναμένει από τις αδέσμευτες χώρες που υποφέρουν από ελλείψεις σιτηρών να πιέσουν επίσης τη Δύση να τερματίσει τις κυρώσεις. Αλλά προτού ο Πούτιν αποσύρει την πίεση στα έθνη της ΕΕ, είναι ακόμα πιθανό να επιμείνει να αφαιρεθεί η επιρροή των ΗΠΑ από τη Δυτική Ευρώπη, ή τουλάχιστον να αφαιρεθεί από τα σύνορα της Δυτικής Ευρώπης.

Η φάση 1 έχει ολοκληρωθεί. Ας ξεκινήσει η φάση 2

Πρέπει τώρα να περάσουμε από την υποτιθέμενη μεγαλομανία του Πούτιν στις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι δυτικοί εχθροί του, ειδικά τα έθνη της Ευρώπης και της Ευρωζώνης. Το Διάγραμμα 2, το οποίο αντιπροσωπεύει ένα καλάθι εμπορευμάτων και πρώτων υλών σε ευρώ, δείχνει ότι μετά από σημαντική άνοδο, οι τιμές για την Ευρώπη έχουν υποχωρήσει τους τελευταίους μήνες.

Για τους πολιορκημένους Ευρωπαίους, η παύση μιας σημαντικής αύξησης των τιμών των εμπορευμάτων από την εισαγωγή μηδενικών επιτοκίων από τη Fed τον Μάρτιο του 2020 τους έφερε προσωρινή και μικρή ανακούφιση από τον αυξανόμενο πληθωριστικό πονοκέφαλο. Μπορεί να είναι πρόωρο, αλλά οι επενδυτές στις δυτικές αγορές θεωρούν την υποχώρηση των τιμών των εμπορευμάτων ως απόδειξη ότι η συμπίεση των εμπορευμάτων πιθανότατα έχει τελειώσει και μαζί με αυτό το πρόβλημα του πληθωρισμού των τιμών των εμπορευμάτων, η κατανάλωση θα μειωθεί επίσης.

Πράγματι, στην έκθεσή του την 1η Αυγούστου για την Credit Suisse, ο Zoltan Pozsar είπε ότι είχε πρόσφατα επισκεφτεί 150 διαχειριστές επενδύσεων σε οκτώ ευρωπαϊκές πόλεις και η συναίνεση ήταν απλώς η εξής: πιστεύουν ότι ο πληθωρισμός είναι γλείφτηκε, ότι μια ύφεση είναι επικείμενη και ότι, ως εκ τούτου, ενδιαφέρον τα επιτόκια θα πέσουν σύντομα. πτώση.

Αλλά όσο κρατά τα ηνία των τιμών της ενέργειας, ο Πούτιν μπορεί να παίζει με το ευρώ όπως θέλει. Με τη χειραγώγηση του εικονικού μονοπωλίου της στην ενέργεια, τα σιτηρά και τα λιπάσματα, μπορεί να αυξήσει την πίεση στους ηγέτες της ΕΕ να απορρίψουν την ηγεμονία των ΗΠΑ. Και για να εκτιμήσουμε πλήρως τη δύναμη στα χέρια του Πούτιν, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε την αληθινή σχέση μεταξύ νομισμάτων fiat και εμπορευμάτων.

Η απόδειξη είναι ότι η αστάθεια στις τιμές των εμπορευμάτων είναι στο νόμισμα fiat στο οποίο αποτιμώνται, όχι στα ίδια τα εμπορεύματα. Το Σχήμα 3 δείχνει αυτή τη σχέση, συγκρίνοντας την τιμή του πετρελαίου που μετράται σε νόμιμο χρήμα (χρυσός) και σε νόμισμα fiat ευρώ.

Το πολύ η τιμή του πετρελαίου σε χρυσό έχει μεταβληθεί προς τα πάνω είναι διπλάσια την εποχή της χρεοκοπίας της Lehman, ενώ σε ευρώ την εποχή εκείνη ήταν δεκαέξι φορές. Μέχρι στιγμής φέτος ήταν ακόμη πιο ασταθής καθώς η τιμή του χρυσού έπεσε στο 70% της τιμής του 1950, ενώ σε ευρώ έφτασε τα 15, ή 21 φορές πιο ευμετάβλητη.

Αυτό το εύρημα ανατρέπει όλες τις υποθέσεις για την τιμολόγηση της ενέργειας. Το γράφημα δείχνει ότι αυτό που ίσχυε πριν από το τέλος του Bretton Woods δεν ίσχυε πλέον μετά το 1971. [Το ευρώ ξεκίνησε μόλις το 2000, το νόμισμα που χρησιμοποιήθηκε πριν ήταν το γερμανικό μάρκο]. Εφόσον οι τιμές του πετρελαίου καθορίζονται εξ ολοκλήρου σε αγορές των οποίων όλοι οι συμμετέχοντες υποθέτουν ότι η αστάθεια των τιμών είναι στο εμπόρευμα, υπονομεύεται ολόκληρη η βάση για την πρόβλεψη των τιμών. Ωστόσο, εάν ένας αναλυτής λάβει μια μισή σωστή πρόβλεψη, είναι περισσότερο τύχη παρά κρίση.

Αυτό είναι όλο το νόημα του υγιούς χρήματος. Με υγιές χρήμα, οι έμποροι εμπορευμάτων και όλων των άλλων αγαθών ορθώς υποθέτουν ότι το μέσο της διαμεσολάβησης είναι σταθερό. Υποθέτουν ότι όταν λαμβάνουν μια πληρωμή, η χρησιμότητά της είναι αμετάβλητη. Αλλά με μη υποστηριζόμενο fiat είναι διαφορετικά. Για μεμονωμένες συναλλαγές, παρόλο που πάντα υποθέτουμε ότι ένα δολάριο είναι ένα δολάριο και ένα ευρώ είναι ένα ευρώ, όλοι γνωρίζουμε ότι η χρησιμότητα ενός νομίσματος ποικίλλει. Γιατί τότε, για αναλυτικούς σκοπούς, οι μετεωρολόγοι πάντα υποθέτουν ότι αυτό δεν συμβαίνει; Γιατί οι αναλυτές δεν το λαμβάνουν ποτέ υπόψη στις προβλέψεις τους;

Το Σχήμα 3 παραπάνω αποδεικνύει ότι οι συμβατικές προσεγγίσεις τιμολόγησης και οι οικονομικές προβλέψεις που τις αφορούν είναι ανοησίες. Το ίδιο ισχύει για όλες τις άλλες πρώτες ύλες, όχι μόνο για το πετρέλαιο. Υπό τις παρούσες συνθήκες, η βάση λανθασμένης ανάλυσης χρησιμοποιείται για να στηρίξει τις προσδοκίες ότι οι τιμές αρχίζουν να αντικατοπτρίζουν μια αυξανόμενη προοπτική ύφεσης, κάτι που για ένα κεϋνσιανό ή μονεταριστικό μυαλό σημαίνει ότι η πτώση της ζήτησης για πρώτες ύλες και ενέργεια οδηγεί σε χαμηλότερες τιμές. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι ο Πούτιν μπορεί να ασκήσει ξανά πίεση στην ΕΕ εν μία νυκτί. Και οπλισμένοι με τη γνώση ότι η αστάθεια των τιμών είναι στα χρήματα, γνωρίζουμε ότι το ευρώ που πέφτει θα κάνει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του για αυτό.

Καθώς πλησιάζει ο ευρωπαϊκός χειμώνας, δεν θα χρειαστούν πολλά για να αυξηθούν σημαντικά οι τιμές της ενέργειας σε ευρώ. Ο Πούτιν είναι απίθανο να κάνει το λάθος να τον δουν να το κάνει εσκεμμένα. Αλλά κατά πάσα πιθανότητα, δεν χρειάζεται να κάνει σημαντικά βήματα για να δει τις τιμές της ενέργειας και των τροφίμων σε δυτικά νομίσματα να αυξάνονται ξανά καθώς πλησιάζει ο χειμώνας.

Υπάρχει μια άλλη κοινή εσφαλμένη εκτίμηση στις δυτικές κεφαλαιαγορές: αυτή τη φορά για τα επιτόκια. Σε όλες σχεδόν τις αναλύσεις προβλέψεων ύφεσης, η υποκείμενη υπόθεση είναι ότι καθώς οι οικονομίες μειώνονται, η ζήτηση για αγαθά, υπηρεσίες και πιστώσεις θα μειωθεί. Για τους λόγους αυτούς, οι πιέσεις στα επιτόκια θα πρέπει να μειωθούν.

Αυτό αγνοεί τη φύση της πίστωσης. Σχεδόν όλα τα μέσα που κυκλοφορούν είναι πιστώσεις εμπορικών τραπεζών. Επομένως, το ΑΕΠ είναι απλώς το άθροισμα όλης της τραπεζικής πίστωσης που χρησιμοποιείται για τις συναλλαγές που πληρούν τις προϋποθέσεις. Επομένως, το ονομαστικό ΑΕΠ καθορίζεται από τη διαθεσιμότητα τραπεζικής πίστης και όχι, όπως συνήθως υποτίθεται, από την επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας. Όταν η τραπεζική ομάδα συνάπτει τον συλλογικό της ισολογισμό, τα επιτόκια αρχικά αυξάνονται λόγω πιστωτικής κρίσης.

Αυτές οι προϋποθέσεις πληρούνται πλέον από τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Οι εμπορικές τράπεζες καλούνται να αναζητήσουν τρόπους να προστατευθούν σε αυτούς τους αβέβαιους καιρούς. Ήδη προσπαθούν να μειώσουν την αναλογία ενεργητικού προς ίδια κεφάλαια προτού κλιμακωθεί πραγματικά το επισφαλές χρέος. Οι τράπεζες της ευρωζώνης δεν είναι οι μόνες που υποφέρουν από αυτή την αλλαγή προοπτικής. Η λεγόμενη παγκόσμια ύφεση δεν οφείλεται στην πραγματικότητα σε άλλους οικονομικούς παράγοντες, αλλά κυρίως στην τάση των τραπεζικών πιστώσεων να αποσύρονται από τους χρηματοπιστωτικούς και μη χρηματοπιστωτικούς οικονομικούς τομείς.

Αυτό είναι ένα παρεξηγημένο πρόβλημα και δεν αναφέρεται ποτέ από τους αναλυτές στις οικονομικές τους προβλέψεις. Αλλά στο τρέχον οικονομικό και χρηματοπιστωτικό περιβάλλον, οι συνέπειες οδηγούν σε ένα συμπέρασμα σχετικά με τα επιτόκια που είναι το αντίθετο από αυτό που συνήθως υποτίθεται.

Μπορούμε να δούμε από τα παραπάνω ότι σε αντίθεση με τις προσδοκίες που εκφράζονται παντού από τις δυτικές κυβερνήσεις και τις κεντρικές τους τράπεζες καθώς και ολόκληρο το επενδυτικό κατεστημένο, το πρόβλημα του πληθωρισμού και των επιτοκίων δεν εξαφανίζεται. Επειδή τα επιτόκια είχαν αφαιρεθεί και δεν μπορούσαν να πέσουν άλλο ή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, υπήρξε μια θεμελιώδης μετατόπιση από μια μακροπρόθεσμη πτώση σε αυτά που είναι όλο και πιο ασφαλή να αποδειχθεί ότι είναι μια μακροπρόθεσμη τάση για αύξηση των επιτοκίων. Όπως και αλλού, το περιβάλλον τραπεζικού δανεισμού στην Ευρώπη επιδεινώνεται για ευνόητους λόγους. Επιπλέον, έρχεται σε μια περίοδο που η μόχλευση των τραπεζικών ισολογισμών βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα ρεκόρ, αφήνοντας τις τράπεζες εξαιρετικά εκτεθειμένες σε αλλαγές.

Μια απότομη συρρίκνωση των τραπεζικών πιστώσεων μόλις αρχίζει. Σύντομα θα προκύψει μια δεύτερη φάση του οικονομικού και χρηματοπιστωτικού πολέμου εναντίον της Ρωσίας του Πούτιν. Αυτή τη στιγμή, φαίνεται να βρισκόμαστε σε καλοκαιρινή διακοπή μετά την πρεμιέρα, κάτι που υποδηλώνει η ενοποίηση των τιμών των εμπορευμάτων. Οι αποδόσεις των κρατικών ομολόγων έχουν υποχωρήσει από τα προηγούμενα υψηλά. Τα χρηματιστήρια έχουν κάνει ράλι. Το Bitcoin ανέβηκε. Ο χρυσός, που είναι το μόνο νόμιμο χρήμα που γλιτώνει από όλα αυτά, έχει υποχωρήσει. Όλα δείχνουν ψεύτικη αισιοδοξία, ευάλωτη στα πιο χοντροκομμένα σοκ.

Η Κίνα θα μπορούσε να είναι ο μόνος αστείος του Πούτιν

Με την οικονομία της που βασίζεται στα εμπορεύματα της οποίας οι αξίες ευθυγραμμίζονται με τον χρυσό και όσο η τρέχουσα γεωπολιτική κατάσταση δεν κλιμακώνεται σε ευρύτερη στρατιωτική σύγκρουση, η Ρωσία φαίνεται να βρίσκεται σε θέση οικονομικής ενίσχυσης ενώ οι αντίπαλοί της βρίσκονται σε παρακμή. Εάν υπάρχει οποιαδήποτε απειλή για τη θέση της, αυτή πιθανότατα προέρχεται από τη συμμαχία της με την Κίνα, η οποία είναι εκτεθειμένη στις ανοησίες της Δύσης μέσω του εμπορίου. Η Κίνα έχει κάποια ζητήματα μπαλαντέρ.

Από τον θάνατο του Μάο, στην ταχεία ανάπτυξή της, η Κίνα βασίστηκε στην πιστωτική επέκταση μέσω των κρατικών τραπεζών. Οι διευθυντές τραπεζών είναι δημόσιοι υπάλληλοι, όχι διευθυντές για λογαριασμό μετόχων που επιδιώκουν κέρδος. Αυτή η διαφορά είναι που έχει απομονώσει την εθνική οικονομία από τους τραπεζικούς πιστωτικούς κύκλους που μάστισαν το δυτικό οικονομικό μοντέλο με επαναλαμβανόμενες πιστωτικές κρίσεις.

Αν και αυτή η έλλειψη καταστροφικής κυκλικότητας μπορεί να θεωρηθεί ως καλό πράγμα, επέτρεψε τη συσσώρευση κακών επενδύσεων αμείωτη τις τελευταίες δεκαετίες. Έτσι, ενώ οι κινεζικές αρχές εξακολουθούν να ασκούν σημαντικό έλεγχο στον δανεισμό, ο βαθμός οικονομικής στρέβλωσης έχει γίνει απειλή για περαιτέρω πρόοδο.

Αυτό εκδηλώνεται σε μια αυξανόμενη κρίση ακινήτων, με μαζικούς κατασκευαστές ακινήτων. Δεν είναι ότι υπάρχουν λίγες πιθανότητες να υπάρξει ζήτηση για εμπορικά και οικιστικά ακίνητα στο μέλλον: οι αποταμιευτές είναι εκεί για να αγοράσουν, η μεσαία τάξη αυξάνεται και η οικονομία εξακολουθεί να δυσκολεύεται. Το πρόβλημα είναι ότι η αγορά ακινήτων έχει πάρει μπροστά.

Ως τομέας, τα ακίνητα και οι συναφείς δραστηριότητες αντιπροσωπεύουν περίπου το ένα τρίτο της οικονομικής δραστηριότητας της Κίνας. Οι προγραμματιστές ανέστειλαν την ολοκλήρωση των προπωληθέντων ακινήτων, τα οποία οι πολίτες αγόραζαν με προπληρωμή. Κατά συνέπεια, οι πληρωμές στεγαστικών δανείων αναστέλλονται από εξαγριωμένους αγοραστές. Ιδιωτικές τράπεζες έχουν πληγεί, με τραπεζικές διακυβεύσεις σε ορισμένες από αυτές. Περίπου 30 εταιρείες ακινήτων έχουν αθετήσει το εξωτερικό τους χρέος, με την Evergrande τον πιο υψηλού προφίλ κακοπληρωτή με χρέος 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Τα ζητήματα ιδιοκτησίας επιδεινώθηκαν και εξακολουθούν να επιδεινώνονται από την πολιτική μηδενικής ανοχής του Πεκίνου. Περισσότερο από ό,τι σε άλλες δικαιοδοσίες, οι αυστηρά επιβαλλόμενες καταστολές έπληξαν την παραγωγή και υπονόμευσαν τα logistics, παράγοντες που αναπόφευκτα υπονόμευσαν την οικονομική απόδοση. Ενώ οι εξαγωγές σε άλλες χώρες διατηρήθηκαν καλά –κυρίως λόγω της κλιμάκωσης των ελλειμμάτων ξένων κρατικών δαπανών και της μη αύξησης των προσωπικών αποταμιεύσεων– τα κέρδη για τους Κινέζους εξαγωγείς αναμένεται να είναι υψηλότερα, συμπιεσμένα από την εντεινόμενη ύφεση στη Δύση. Εκτός κι αν η συναλλαγματική πολιτική της Κίνας είναι να αποδυναμώσει σκόπιμα το γιουάν έναντι των δυτικών νομισμάτων.

Και τέλος, εάν το Πεκίνο ακολουθήσει τις απειλές του για προσάρτηση της Ταϊβάν – έστω και μόνο για να αποσπάσει την προσοχή από τις εγχώριες οικονομικές αποτυχίες – είναι πιθανό να εκδηλωθούν μια σειρά γεγονότων που θα μπορούσαν να κλιμακώσουν τις εντάσεις με την Αμερική και τους αμυντικούς συμμάχους της εις βάρος όλων των άλλων.

Όμως, παρά τα πρωτοσέλιδα για την στεγαστική κρίση της Κίνας, είναι πολύ νωρίς για να υποθέσουμε ότι η Κίνα βυθίζεται σε πολύ βαθύτερα προβλήματα. Πρέπει να εγκαταλείψει τις μακροοικονομικές πολιτικές που βασίζονται αποκλειστικά στα στατιστικά στοιχεία και να εγγυηθεί στους πολίτες και τις επιχειρήσεις τους ένα σταθερό νόμισμα. Δεν είναι σαφές εάν αυτό γίνεται κατανοητό στο Πεκίνο.

Η θεμελιώδης διαφορά με τον Ρώσο εταίρο της είναι η μεγαλύτερη οικονομική εξάρτησή της από την κατανάλωση πρώτων υλών και όχι από την παραγωγή τους. Οι συνέπειες των δυτικών οικονομικών πολιτικών που στοχεύουν στην υπονόμευση της αγοραστικής δύναμης του δικού τους νομίσματος θα γίνουν αισθητές περισσότερο από την Κίνα παρά από τη Ρωσία. Ωστόσο, μια ολοένα και πιο πιθανή τραπεζική και νομισματική κρίση στη Δύση μπορεί να ξεπεραστεί από την Κίνα με τη σωστή οικονομική προσέγγιση.

Η εποχή του δολαρίου τελειώνει

Ενώ ο Πούτιν φαίνεται να παίρνει τον έλεγχο του Παγκόσμιου νησιού, αφήνοντας μερικά περιθωριακά έθνη να αγκαλιάσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη νομισματική τους ηγεμονία, πολλά από αυτά που έχει επιτύχει οφείλονται στην θλιβερή αποτυχία της Δύσης να παίξει αυτό το μεγαλύτερο από τα μεγάλα γεωπολιτικά Παιχνίδια. Ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της παρακμής της Δύσης είναι ο ενστερνισμός της αντικαπιταλιστικής και αφυπνιστικής κουλτούρας. Σε αυτό το άρθρο, θα χάναμε την εστίασή μας εάν επρόκειτο να παρασυρθούμε στη συζήτηση για την κλιματική αλλαγή, αν όχι να επισημάνουμε ότι επιδιώκοντας τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων κατά την επόμενη δεκαετία, η Δύση βρίσκεται στον δρόμο προς την οικονομική αυτοκαταστροφή. σχέση με τους εταίρους της Ρωσίας, στους οποίους προσφέρονται πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακας σε μειωμένες τιμές για το άμεσο μέλλον.

Όταν ο Πρόεδρος Νίξον μετέτρεψε το δολάριο σε ένα πλήρως νομισματικό νόμισμα τον Αύγουστο του 1971, ξεκίνησε μια σειρά από γεγονότα που τώρα τελειώνουν. Από την καθιέρωση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος και τη συμφωνία του με τη Σαουδική Αραβία που οδήγησε στη δημιουργία του πετροδολαρίου, έχει αρχίσει η παγκόσμια αστάθεια του νομίσματος fiat, όπως φαίνεται στο Σχήμα 3 αυτού του άρθρου. Αλλά το δολάριο fiat έχει δώσει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και στο αμερικανικό τραπεζικό σύστημα τεράστια δύναμη. Αυτό εφαρμόστηκε αποτελεσματικά, αναγκάζοντας τα απείθαρχα έθνη να υποκύψουν στο πανίσχυρο δολάριο.

Η ισχύς δεν χρησιμοποιήθηκε με σύνεση, οδηγώντας σε μια συμμαχία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας για προστασία από τις ενέργειες των ΗΠΑ. Τα μαθήματα που πήραν από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν χάθηκαν. Παρά τις προηγούμενες υποσχέσεις στη Ρωσία να μην το κάνει, ο αμερικανικός στρατός απείλησε άμεσα τα δυτικά σύνορά της. Για την Κίνα, αν και η οικονομική και βιομηχανική της επανάσταση αρχικά χαιρετίστηκε, άρχισε να θεωρείται απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα.

Αυτός ο ιμπεριαλισμός έχει κάνει την Αμερική λίγους φίλους και πολλούς λανθάνοντες εχθρούς. Με επαναλαμβανόμενες αποτυχίες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, την Ουκρανία και πιο πρόσφατα το Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ μπορούν πλέον να βασίζονται σε έθνη που αντιπροσωπεύουν μόνο το 19% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού των 8 δισεκατομμυρίων κατοίκων, έναντι 54% που είναι σύμμαχοι στον κόσμο νησιά. Αυτό φαίνεται στο Σχήμα 41 .

Αν και η κατανομή των εθνών σε αυτές τις κατηγορίες είναι κάπως υποκειμενική, παρέχει μια προσέγγιση της σχετικής ισχύος της εταιρικής σχέσης Παγκόσμιων Νησιών σε σύγκριση με αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών/ΝΑΤΟ. Καθώς η λαβή της εταιρικής σχέσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ χαλαρώνει, τα κατοχυρωμένα συμφέροντα σίγουρα θα ωθήσουν τις αδέσμευτες χώρες στο στρατόπεδο των νησιών του κόσμου, ειδικά όταν έχουν προϊόντα να πουλήσουν.

Πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τις επακόλουθες κυρώσεις, κανένα από τα 170 έθνη του πίνακα δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς το δολάριο. Η Ρωσία αναγκάστηκε να βρει εναλλακτικά νομίσματα διακανονισμού και οι στενοί σύμμαχοί της στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση σχεδιάζουν ένα νέο νόμισμα διακανονισμού εμπορικών συναλλαγών για την εξάλειψη του δολαρίου. Αλλά η διεθνής τιμή των πρώτων υλών και των πρώτων υλών σε δολάρια είναι αδύνατο να ξεπεραστεί ακόμη και για τη Ρωσία.

Το Παγκόσμιο νησί δεν μπορεί να αποκλείσει εντελώς το δολάριο – είναι πολύ εδραιωμένο. Καθώς η δύναμη του δολαρίου φθίνει, η καταστροφή του εικονικού μονοπωλίου του στο διεθνές εμπόριο θα πρέπει να προέλθει από την ίδια τη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ, μια διαδικασία που αναμφίβολα βρίσκεται σε εξέλιξη.

Από την χρηματιστικοποίηση των δυτικών οικονομιών στα μέσα της δεκαετίας του 1980, το δολάριο διατήρησε την αξιοπιστία του ως το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Αυτό επιτεύχθηκε με τη διασφάλιση μιας διεθνούς προσφοράς έτοιμη προς χρήση, όπως προέβλεψε ο Robert Triffin στην περιγραφή του διλήμματος του δολαρίου στα τέλη της δεκαετίας του '50. Η ζήτηση ενισχύθηκε από την ανάπτυξη ρυθμιζόμενων και μη ρυθμιζόμενων αγορών παραγώγων, οι οποίες απαιτούσαν από τους ξένους να αγοράσουν δολάρια για να αγοράσουν παράγωγα. Ήταν ουσιαστικά η ζήτηση συνθετικού δολαρίου που δημιουργήθηκε για να ικανοποιήσει τη ζήτηση από κερδοσκόπους για εμπορεύματα, συμπεριλαμβανομένων των πολύτιμων μετάλλων, δημιουργώντας συνθετική προσφορά.

Όταν γίνει κατανοητή αυτή η έννοια, γίνεται καλύτερα κατανοητή η σημασία του τέλους της μακροπρόθεσμης τάσης καταστολής των επιτοκίων. Η καταστολή των τιμών των εμπορευμάτων με την αύξηση της προσφοράς συνθετικών έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της μείωσης των επιτοκίων. Τα επιτόκια δεν πέφτουν πλέον αλλά αυξάνονται. Θα υπάρξουν ακούσιες συνέπειες για τις τιμές των εμπορευμάτων, στις οποίες θα καταλήξουμε σε λίγο.

Υπάρχουν δύο άμεσες συνέπειες για τα τραπεζικά δάνεια: τα πιστωτικά τους περιθώρια βελτιώνονται και τα περιστατικά επισφαλών χρεών αυξάνονται. Ως αποτέλεσμα, οι τραπεζικοί ισολογισμοί με υπερβολική μόχλευση μειώνονται καθώς οι τράπεζες δεν χρειάζεται πλέον να τους εργάζονται τόσο σκληρά για να διατηρήσουν το τελικό αποτέλεσμα. Και με την κλιμάκωση του πιστωτικού κινδύνου, αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος για να συνάψουμε τραπεζικές πιστώσεις συνολικά. Η πίστωση θα γίνεται ολοένα και πιο σπάνια.

Θα πρέπει επίσης να ληφθούν υπόψη οι συνέπειες για τις χρηματοπιστωτικές αγορές, συμπεριλαμβανομένης της προμήθειας συνθετικών πρώτων υλών. Σύμφωνα με τους πρόσφατα εισαγόμενους κανονισμούς της Βασιλείας 3, η διαπραγμάτευση παραγώγων και η διαπραγμάτευση αγοράς είναι μια αναποτελεσματική χρήση της ικανότητας του ισολογισμού, επομένως αυτές οι δραστηριότητες είναι βέβαιο ότι θα συρρικνωθούν με την πάροδο του χρόνου υπό την πίεση. Πράγματι, οι συνθήκες που επέτρεψαν στις τράπεζες να αυξήσουν τις πιστώσεις για τη χρηματοδότηση αυξημένης δραστηριότητας συναλλαγών παραγώγων μεταξύ 1985 και 2021 αντιστρέφονται.

Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η πλασματική αξία των παγκόσμιων ρυθμιζόμενων συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης ήταν 40 δολάρια. 7 τρισεκατομμύρια δολάρια τον περασμένο Μάρτιο και οι επιλογές ανήλθαν συνολικά σε άλλα 54 τρισεκατομμύρια δολάρια2 . Σε αυτό πρέπει να προστεθούν περισσότερα από 610 τρισεκατομμύρια δολάρια σε εξωχρηματιστηριακά παράγωγα3 . Προς το παρόν, είναι οι διακυμάνσεις αυτής της συνθετικής προσφοράς που καθορίζουν τις σχέσεις τιμών μεταξύ των νομισμάτων fiat και των εμπορευμάτων. Όμως, ο αντίκτυπος της τραπεζικής πιστωτικής κρίσης θα οδηγήσει σχεδόν σίγουρα σε υψηλότερες τιμές των εμπορευμάτων, καθώς αυτή η συνθετική προσφορά μειώνεται και υποχωρεί ολοένα και περισσότερο.

Επιπλέον, η ανάληψη τραπεζικής πίστωσης οδηγεί πάντα σε χρεοκοπίες τραπεζών. Και με τις παγκόσμιες συστημικά σημαντικές τράπεζες στην Ευρωζώνη και την Ιαπωνία να είναι υπερχρεωμένες κατά μέσο όρο 20 φορές, η κλίμακα των τραπεζικών πτωχεύσεων αναμένεται να είναι σημαντικά μεγαλύτερη από εκείνη της Lehman όταν απέτυχε πριν από δεκατέσσερα χρόνια, τον επόμενο μήνα.

Και τέλος, ως ασφάλιση έναντι μιας εκτεταμένης καταστροφής νομισμάτων fiat, τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν αποθηκεύσει φυσικό χρυσό. Η Ρωσία είναι γνωστό ότι έχει περίπου 12.000 τόνους, εκ των οποίων οι 2300 τόνοι διατηρούνται ως συναλλαγματικά αποθέματα. Εξορύσσει 330 τόνους ετησίως, τους οποίους προσθέτει πλέον στο ταμείο της. Έχοντας συσσωρεύσει το μεγαλύτερο μέρος του ταμείου του πριν επιτρέψει στο κινεζικό κοινό να αγοράσει χρυσό, το κινεζικό κράτος έχει πιθανώς περισσότερους από 30.000 τόνους, εκ των οποίων μόνο 1776 τόνοι είναι δηλωμένα επίσημα αποθέματα. Από την έναρξή του το 2002, οι Κινέζοι πολίτες έχουν παραλάβει επιπλέον 20.000 τόνους από το Χρυσό Χρυσού της Σαγκάης, μερικοί από τους οποίους θα επιστραφούν για σκραπ.

Ως εκ τούτου, μόνο το ρωσικό και το κινεζικό κράτος ελέγχουν πάνω από 40.000 τόνους, σε σύγκριση με τα αμερικανικά αποθέματα, που είναι επίσημα καταχωρημένα στους 8.133 τόνους. Ως έθνη, είναι επίσης οι δύο μεγαλύτεροι παραγωγοί χρυσού όσον αφορά την παραγωγή.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Κίνα και η Ρωσία κατανοούν καλύτερα από τις δυτικές κεντρικές τράπεζες τη σχέση μεταξύ του χρήματος, που είναι νομικά και στην πραγματικότητα χρυσός, και της πίστωσης. Μπορούν μόνο να έχουν δημιουργήσει τα αποθέματά τους και την ικανότητα εξόρυξης προσδοκώντας ότι τα νομίσματά τους μια μέρα θα χρειαστούν προστασία έναντι μιας νομισματικής κρίσης fiat. Πρώτα ήταν η Κίνα, η οποία συγκέντρωσε το μεγαλύτερο μέρος της μετοχής της κατά τη διάρκεια της πτωτικής αγοράς 1980-2002 σε τιμές έως και 275 $, πριν αφήσει τους πολίτες της να αγοράσουν χρυσό. Με τη Ρωσία, η συσσώρευση είναι πιο πρόσφατη, αναμφίβολα θεωρείται από τον Πούτιν ως βασικό στοιχείο των γεωπολιτικών του φιλοδοξιών. Και οι δύο χώρες απέκρυψαν την πραγματική τους θέση σε χρυσό,

Σε μια νομισματική κρίση fiat για το δολάριο, το ρούβλι και το γιουάν έχουν περισσότερες προβλέψεις νομισμάτων από οποιοδήποτε από τα νομίσματα των αντιπάλων τους. Και ενώ η κριτική επιτροπή θα διαφωνήσει με τη γεωπολιτική βούληση του προέδρου Xi, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Πούτιν θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να προστατεύσει τη Ρωσία, το ρούβλι και τα γεωστρατηγικά του σχέδια από κάθε κρίση που μπορεί να τυλίξει.τη Δύση.

πηγή: Katehon