ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ,ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΙ ΟΙ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ!!!Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!!

 

«Ἄλλοι σέ κράζουν ἔλεος,ἐλπίδα ὁ θλιμμένος,

ἐλεημοσύνη ὁ φτωχός,νερό ὁ διψασμένος,
βασίλισσα τῶν οὐρανῶν σέ κράζει ἡ καμπάνα,
μά ἡ καρδιά μου, Δέσποινα,αὐτή σέ κράζει Μάνα».

....Είσαι ένα λιμανάκι ελληνικού νησιού όλο κατάρτια,περήφανα υψωμένα· φτωχά καΐκια αραγμένα,

φτωχά, αλλά που γνωρίσαν την αντάρα και την τρομάρα,

που φορτωθήκαν μόχθο και μεταφέραν πλούτος.Είσαι άσπρο ελληνικό ερημοκκλήσι δαρμένο από την αντηλιά. Γύρω-γύρω αμπέλια, μποστάνια,

καρποφόρες συκιές και κάπου κάπου μοναχική

και κάποια ελιά. Χρυσοφρυγανισμένα τα χορτάρια

αχνίζουνε, άχυρο πια· κι’ αντίς γι’ αγγέλους, τα τζιτζίκια,

σου κανοναρχούνε το κάθε απομεσήμερο έως αργά

με το δικό τους τρόπο τον Παρακλητικό Κανόνα.

Αναστραμμένο σου θρονί, όλο αυτό το γαλάζιο

ενός απλού ουρανού, που πάλαι γίνηκε το Μέτρο των Δωριέων

και που αναπαύεται στεριωμένος στα χρυσάφια

του ευλογημένου μας πελάγους.

Άλαλα τα χείλη τους – και τι μπορούν ν’ αρθρώσουν,

που τη φωνή τους κουκουλώνει η τύρβη μερονυχτίς,

ενώ σειέται απ’ τις βουές ο Μέγιστος Ιππόδρομος

και πλημμυράει απ’ τα αίματα των Μαρτύρων

κι’ απ’ τη μανία των Μονομάχων.

Αυτό το αίμα είναι που βοά, αυτό είναι που ρυπαίνει.

Εδώ χρειάζεται η βακτηρία του γίγαντα Ασκητή

του λευκοπώγωνα να επιβληθεί να τους σκορπίσει,

όλους τους ίππους και τους αναβάτες τους.

Εδώ χρειάζεται κοντύλι του Ζωγράφου, στη μοναξιά,

στην προσευχή και στην προσήλωση, με τα ζωογόνα

τα χρώματα τα πρώτα να ξαναγαλουχήσει

το βρέφος-Θεό, να ξαναγράψει τις πληγές της Αγάπης,

να ξαναδροσίσει τη ρίζα τη συμπονετική,

ν’ αποδείξει τι απέραντη είναι η αγκαλιά της μητέρας,

να συναθροίσει πάλι εκ περάτων όλους εκείνους,

που με σέβας πολύ θα σταυρώσουν τα χέρια της Κόρης

με συνοδεία των αγγέλων, με ηχητικές αρμονίες

και θα ενεργήσουν όπως αξίζει την ταφή της,

ανοίγοντας το δρόμο για την καθέδρα τ’ ουρανού,

όπου η αδιάκοπη Παράκληση. Ενώ τα δέντρα

τα ευσκιόφυλλα στη λιτάνευση, καθώς το Σώμα

περνάει της Βασίλισσας, ριγούντα και φρίττοντα,

θα συγκλίνουν για προσκύνηση σκορπώντας

τη δροσιά τους με το ανέμισμα, ριπίδια της λατρείας,

αναστυλώνοντας όσους μαραίνονται κι’ ασθμαίνουν

στις τροπικές τις λαύρες του καλοκαιριού μας,

μισοκαμένες θημωνιές κοντά στο αλώνι,

καπνοί, που διαλύουν

τις αυγουστιάτικες τις αμαρτίες μας.

Τότε μονάχα τ’ άλαλα τα χείλη,

ίσως ερθεί στιγμή

και λαλήσουν.

ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ

…Έτσι όπως κοιμάσαι,

μέσα στην τρυφερότητα της Άγιας Γαλήνης,

με το σάρκινό Σου φόρεμα σπαραγμένο

απ’ το ρίγος της αγωνίας στο δρόμο της εξορίας και της φυγής

απ’ τον άφατο πόνο του Σταυρωμένου Παιδιού Σου,

Μάνα Πανανθρώπινη,

ελπίδα και παρηγοριά των πονεμένων,

Μεγαλόχαρη, συγχώρεσέ μας,

«εν τη Κοιμήσει τον κόσμο ου κατέλιπας, Θεοτόκε!»

.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ ΛΟΥΛΑ Δ.